Noord-Afrika
In
1942 leidde Generaal-Majoor Patton het Amerikaanse Western Task Force, dat aan de kust van
Marokko aan land ging tijdens
Operatie Toorts. Nadat het 2e Amerikaanse Legerkorps (Gen.Maj. L.R. Fredendall) door de Duitse generaal
Erwin Rommel bij
Kasserine verslagen was (
1943), werd Patton gepromoveerd tot
luitenant-generaal en kreeg hij het bevel over het 2e Legerkorps. Hoewel hij hard in zijn training en opleiding was, werd hij algemeen gezien als eerlijk en fair ten opzichte van zijn troepen. De discipline werkte. Het tegenoffensief van maart 1943 drukte de Duitse troepen naar het oosten, terwijl de
Engelse generaal
Bernard Montgomery in
Egypte tegelijkertijd de Duitsers naar het westen drukte.
Italië
Als resultaat van zijn successen in Noord-Afrika, kreeg Patton het commando over het Amerikaanse 7e Leger in de voorbereiding op de invasie van
Sicilië. Montgomery's 8e Britse Leger moest het oosten van het eiland veroveren, daarbij op de linkerflank gedekt door Patton die in de Golf van Gela landde. Ontevreden over het aanvalsplan en de ondergeschikte rol voor de Amerikanen hierin, stormde Patton met zijn leger door het westen naar het noorden van het eiland en bevrijdde
Palermo. Hierna reed hij door naar
Messina, waar hij ondanks heftige Duitse tegenstand eerder dan Montgomery arriveerde.
Patton's bloeddorstige speeches resulteerden in het doden van 73 krijgsgevangen door zijn soldaten. Een ander incident kostte hem bijna zijn carrière. Tijdens een bezoek aan een
veldhospitaal in augustus 1943, sloeg en beledigde hij de soldaten
Paul G. Bennet en
Charles H. Kuhl, van wie hij vond dat ze zich als lafaards gedroegen. De soldaten in kwestie hadden last van
shell-shock. Door zijn actie werd Patton lange tijd buiten de publiciteit gehouden en hij moest zijn excuses aanbieden aan de soldaten. Patton werd van het bevel ontheven en zijn leger kwam onder bevel van Luit. Gen. Marc Clark die er als het Amerikaanse 5e leger Italië mee veroverde na een moeizame strijd.
Patton in maart 1943
Hoewel hij tijdelijk ontheven was van zijn functies, bleven de Duitsers hem meer dan elke andere geallieerde bevelhebber vrezen. Zijn langere verblijf in Sicilië werd door de Duitsers opgevat als een indicatie van een aanstaande invasie in Zuid-
Frankrijk en later werd zijn verblijf in
Caïro gezien als een aanwijzing voor een landing in de Balkan. De angst voor Generaal Patton droeg bij tot het maandenlang binden van de Duitsers, wat een belangrijke factor in de maanden die volgden zou blijken.