King Arthur: Legend of the Sword

Vlak nadat koning Uther Pendragon (Eric Bana) voor de zoveelste keer Camelot voor complete vernietiging heeft behoed, wordt hij verraden door zijn machtswellustige broer Vortigen (Jude Law). Uther besluit het beste van zijn laatste momenten op aarde te maken en besluit zijn enige zoon uit het kasteel te smokkelen. Vortigen ontwikkelt zich binnen de kortste keren tot een wrede dictator, de jonge Arthur (Charlie Hunnam) groeit op in een hoerenhuis in Londinium, zich niet bewust van zijn rijke erfgoed. Beide achten zichzelf gelukkig. Dan zakt het water rond Camelot als bij donderslag op een heldere hemel; het zwaard van Uther Pendragon – het magische Excalibur – is weer voor iedereen te zien. Het wordt de hoofdtaak van al Vortigens manschappen degene die het zwaard kan hanteren te vinden en te doden. Arthur heeft geen enkele intentie de fijne bedden van het hoerenhuis te verlaten.

Sinds films als Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch zijn verschillende elementen niet weg te denken uit een Guy Ritchie-film; Cockneys, grof fysiek geweld, vlotte dialogen inclusief (veel) gevloek en een snelle montage. Hoewel die zich duidelijk ontwikkeld heeft over de jaren en wat wordt getemperd voor de grote Hollywood-producties, is Ritchies stijl redelijk goed te herkennen. King Arthur: Legend of the Sword neemt herkenbare elementen uit de Arthur-legende en andere (vroeg-)Middeleeuwse saga's, gooit ze in een blender en injecteert ze met een dosis eigentijdse humor en fantasy. Fans van Guy Ritchie kunnen hun hart ophalen, fans van een goede filmbeleving moeten hiervoor hun verwachtingen sterk naar beneden bijstellen.
Het verhaal heeft niet veel om handen waardoor de film ondanks de snelle montage een relatief laag tempo kent. Het opknippen en onchronologisch aan elkaar rijgen van scènes komt geregeld voor in King Athur: Legend of the Sword, wat al snel te veel als een truucje van Guy Ritchie aanvoelt en waardoor de film elk gevoel van focus lijkt te missen. Niemand heeft een echt doel of karaktereigenschap en ondanks de voorzichtige pogingen ontbreekt het zowel personages als hun relaties onderling (op één uitzondering na) aan enige diepgang of ontwikkeling. Het is moeilijk om te bepalen hoeveel hiervan Ritchies regie is, maar Astrid-Berges-Frisbey – die op papier de meest indringende rol heeft – kan met gemak meedingen voor de prijs van meest monotone acteerprestatie ooit. Waar Charlie Hunnams charisma een vrij cliché personage extra energie geeft en met gemak het hoogtepunt van de film is, doet zij precies het tegenovergestelde. Jude Law speelt een stuk ingetogener dan gebruikelijk, maar uiteindelijk met een duidelijk doel. Acteurs als Aidan Gillen (The Wire), Djimon Hounsou (Blood Diamond) en Annabelle Wallis (Peaky Blinders) doen zichtbaar hun best, maar krijgen helaas vrij weinig om mee te werken.
De actie in het vrij donker ogende King Arthur: Legend of the Sword is een vreemde mix van solide kleinere scènes waarbij er een duidelijke focus is op personages of drama en totale CGI-feesten waarbij het door de warrige montage extra onduidelijk wordt wat kijkers precies voorgeschoteld krijgen. De kleinere CGI-effecten zijn prima, maar wanneer ze een prominente rol krijgen, zijn ze makkelijk van echt te onderscheiden en daarmee vrij storend. Het is aan kijkers om te bepalen hoeveel dit hun kijkplezier beïnvloedt.

Dankzij de charismatische Charlie Hunnam en de bij vlagen indrukwekkende beelden is er genoeg om je als kijker mee te vermaken, maar door het simplistische verhaal, de overvloed aan eendimensionale personages en de nodeloos opzichtige CGI is King Arthur: Legend of the Sword niets meer dan een simpel en wat zoutloos tussendoortje.

Lees meer

• Vorige: Circle, The (Bioscoop)
• Volgende: Assassin's Creed (Blu-ray)