Wakefield

Howard (Bryan Cranston) heeft het allemaal voor elkaar. Een mooie vrouw (Jennifer Garner) die van hem houdt, twee dochters, een heel goede baan als advocaat bij een gerenommeerd kantoor in Manhattan en een pracht van een huis. Maar toch is hij niet gelukkig met zijn idyllische leven in de buitenwijk. Wat de buitenwereld niet ziet is dat de relatie van Howard met zijn vrouw Diana al lang niet meer is wat het geweest is. Ze hebben steeds vaker ruzie en Howard voelt zich in zijn vrijheid beperkt. Op een dag, op de terugweg van zijn werk, breekt er iets bij Howard. Door omstandigheden komt hij te laat thuis en hij heeft geen zin in de preek van zijn vrouw. Hierop besluit hij zich maar even te verschuilen op de zolder van de aangrenzende schuur bij hun huis. Hij kan dan de volgende dag zich opfrissen en naar zijn werk gaan, nádat zijn vrouw is vertrokken. Ondertussen vraagt zijn familie zich af waar hij uithangt. Maar de dag wordt een week, de week wordt weken en de weken worden maanden. Howard heeft een plek gevonden waar hij zijn eigen gang kan gaan en ondertussen zijn eigen leven kan bespieden. Is er nog wel een weg terug?

Wakefield, vernoemd naar de familienaam van de hoofdrolspeler, is een verfilming van een al wat ouder, kort verhaal van Nathaniel Hawthorne. Het korte verhaal moest alleen nog wel even opgerekt worden naar speelfilmlengte. Het uitgangspunt is in ieder geval fascinerend. De beste oneliner om het samen te vatten is misschien nog wel ‘Robinson Crusoë at home’.  Howard is thuis, maar tegelijk ook heel ver van huis. Fysiek slaapt hij letterlijk naast de deur, maar mentaal raakt hij steeds verder verwijderd van zijn eigen gezin. Wakefield kent een heleboel gelaagdheid. Allereerst is er het platte vermaak van een nette man die langzaam helemaal verwilderd. De film kent daarin een luchtige toon. We zien hem zoeken naar eten zonder gezien te worden. En wanneer zijn vrouw op vakantie is kan Howard als zwerver door hun woonplaats lopen, waar niemand hem meer herkend. Tegelijkertijd hangt er een soort donkere wolk boven het geheel. Hij moet toch een keer betrapt worden? Of keert hij zelf terug? En hoe wordt dit dan ontvangen? Het hele script valt of staat hier bij het werk van hoofdrolspeler Bryan Cranston, die werkelijke elke scène in beeld is. Deze man heeft al in de serie Breaking Bad laten zien over een enorm acteertalent te beschikken en doet dat hier nog eens dunnetjes over. Je zou het zelfs een vorm van typecasting kunnen noemen. In voornoemde serie maakt hij een transformatie door van brave, maar zieke huisvader en leraar naar meedogenloze drugdealer. In Wakefield transformeert hij ook, maar ditmaal van keurige familieman in pak tot verwilderde zwerver. Deze gelijkenis mag de pret niet drukken, want Cranston is gewoon weer erg goed in zijn rol. Wakefield biedt alleen nog wat meer dan een onderhoudend script en goed acteerwerk. Je zou zo een heel essay kunnen schrijven over de psychologische leefwereld van de hoofdrolspeler. In het hart van de film zit het vraagstuk hoe je als onderdeel van een familieleven toch autonomie kunt behouden. Er wordt van alles van je verwacht en je krijgt er ook heel veel voor terug, maar wanneer kun je nog echt jezelf zijn? Hoe hou je deze balans? Wakefield geeft hierop geen antwoorden. De hoofdrolspeler neemt immers een wel erg radicale stap. Maar het zet je wel aan het denken en geeft genoeg stof tot napraten. Wakefield is een licht komische, dan weer diep tragische en gelaagde film die zeker gezien mag worden.

Lees meer

• Vorige: Everyhing, Everything (Bioscoop)
• Volgende: A Quiet Passion (DVD)