Bekijk de volledige versie : Blue Velvet
Geinspireerd door de toekomstige aankoop van "luxe editie" Eraserhead (waar nu een thread over loopt in dit forum), heb ik voor wat vrienden een David Lynch avondje gegeven. Nu waren dit stuk voor stuk filmliefhebbers van het speciale soort (die heb je met Lynch films wel nodig). We begonnen de avond met Lost Highway (waar blijft die SE toch :x ), toen Blue Velvet en ten slotte Mulholland Drive.
Je discusseert wat na en eigenlijk kwamen we bijna unaniem tot de conclusie dat Blue Velvet een beetje door de tijd is ingehaald. :shock:
De film is welliswaar uit een tijd dat films als Top Gun in de bios draaide, dus het zal toen best een schokkerende film geweest zijn, maar hem nu ziende viel hij mij (als Lynch fan!) ook wat tegen. :shock:
En nu even geen kritiek van: je moet hem in de tijd toen hij uitkwam bekijken en vergelijken... We hebben het wel over de man die een decennium ervoor een behoorlijk verknipte film als Eraserhead afleverde, waarbij ik heden ten dage nog wel de kriebels krijg als ik hem zie.
Ik durf zelfs te stellen dat Blue Velvet maar een simpel verhaaltje is over een ontvoering (door een wellicht wat verknipte vent -Frank- maar oke) en het klungelig / amateurisch oplossen hiervan. Misschien wat schokkerende sexuele relaties in de bijrol, maar bij lange na nog geen Mulholland Drive (oke de lat is in de loop der tijd wel iets hoger gelegd, maar superschokkerend is het voor ons Nederlanders in 1986 niet, ruim 15 jaar na bv. Turks Fruit en de Vierde Man ;))!
Ik wil deze film nou niet super afkraken. Hij mag er best zijn... Maar ik vind dat er betere Lynch films zijn dan deze! Nou.... Kom maar op dan met de regen van commentaar op deze uitspraken... :D
8) tot nu toe ben ik het met je eens, ik heb Mulholland drive gezien en daarna Blue Velvet de S.E. maar tot de helft want ik moest hem gewoon uit zetten van mijn vriendin :lol: zo weird vond ze hem en eerlijk gezegd ik ook, Mulholland vindt ik echt enorm goed en had/heb hoge verwachtingen van zijn eerdere films, ik geef Blue Velvet nog een kans dan kan ik wat beter oordelen...
:bier:
SchumiFan
14-03-2003, 10:05
8) tot nu toe ben ik het met je eens, ik heb Mulholland drive gezien en daarna Blue Velvet de S.E. maar tot de helft want ik moest hem gewoon uit zetten van mijn vriendin :lol: zo weird vond ze hem en eerlijk gezegd ik ook, Mulholland vindt ik echt enorm goed en had/heb hoge verwachtingen van zijn eerdere films, ik geef Blue Velvet nog een kans dan kan ik wat beter oordelen...
:bier:
Eerlijk gezegd is het verhaal van Mulholland Dr. weirder dan Blue Velvet als ik mijn mening mag geven. Blue Velvet is een spannend verhaal van een tiener die in "case" is terecht gekomen.
Nathan Strik
14-03-2003, 10:06
Blue Velvet is één van mijn favoriete Lynch films tot op heden. Mijn top 3 is op dit moment: Lost Highway, Mulholland Drive en Blue Velvet
Dat BV toch nog relatief hoog staat is omdat ik de film stylistisch zo enorm mooi vind. Dat begin met die "white picket fences" en die rode rozen, die muziek eronder... het heeft allemaal iets vredigs en toch verontrustends, zoals we wel gewend zijn van Lynch.
De "psycho" wereld vind ik ook mooi tegenover de "normale" alledaagse wereld gezet in deze film. Je hebt echt het gevoel dat je afdaalt naar een diep donker domein. De surrealistische climax van de film draagt zeker bij om hier een mooi hoogtepunt aan te geven.
Mijn favoriete scénes uit de film zijn dus deze climax en de scènes eerder in de film met het Roy Orbison nummer "In Dreams".
JayLunar
14-03-2003, 10:17
Ik vind Blue Velvet een topper, en één van Lynch z'n beste films. Ik ben het dan ook niet eens met je kritiek.
Het verhaal (wat in Lynch-films relatief gezien ondergeschikt is) is uiteindelijk inderdaad een beetje simplistisch, maar ik vind het juist geweldig dat dat op een bepaalde manier gemaskeerd is, zodat de film enigzins 'vaag' wordt. Dit maakt het simplistische aspect minder storend; integendeel. De film heeft ook echt de Lynch-magie. Dus naast goede vertolkingen (Dennis Hopper en Dean Stockwell zetten zeer gedenkwaardige rollen neer), fotografie en zorgvuldige 'muziek'/geluidseffecten, heeft Blue Velvet een bepaalde meeslependheid waar Lynch patent op lijkt te hebben.
Gedateerd vind ik de film allerminst (ik vind de film in alle opzichten moderner dan de gemiddelde film die tegenwoordig in de bioscoop te zien zijn), terwijl de enige keer dat ik Blue Velvet zag via de volgens sommigen inferieure R2, UK-versie was.
ik vind de film in alle opzichten moderner dan de gemiddelde film die tegenwoordig in de bioscoop te zien is.
Tsjah, moeilijk is dat nu ook weer niet te noemen ...
Het verhaal (wat in Lynch-films relatief gezien ondergeschikt is) is uiteindelijk inderdaad een beetje simplistisch, maar ik vind het juist geweldig dat dat op een bepaalde manier gemaskeerd is, zodat de film enigzins 'vaag' wordt. Dit maakt het simplistische aspect minder storend; integendeel. De film heeft ook echt de Lynch-magie. Dus naast goede vertolkingen (Dennis Hopper en Dean Stockwell zetten zeer gedenkwaardige rollen neer), fotografie en zorgvuldige 'muziek'/geluidseffecten, heeft Blue Velvet een bepaalde meeslependheid waar Lynch patent op lijkt te hebben.
Vaag vind ik de film nou nergens worden, zelfs niet enigzins doordat de film sinmplistisch is opgezet. Moebius-ring verhalen als Mulholland Drive en in zekere zin ook Lost Highway, kijk dat noem ik vaag.
Oke, het is geen alledaagse "Hollywood" film, maar wat mij betreft nou ook weer geen cult classic (als Eraserhead).
Dennis Hopper speelt inderdaad goed, Dean Stockwell is aardig maar komt maar 3 minuten in beeld (kan je dan niet echt gedenkwaardig noemen). Kyle MacLachlan speelt daarentegen alsof hij het recht van het dummy-board opleest (nog mijlenver van zijn rol als agent Cooper in Twin Peaks: "Damn good cup of coffee!"), van het spel Isabella Rossellini druipt de saaiheid af (en de ophef indertijd over haar enigzins SM naaktscenes kan mij ook niet intergreren) en Laura Dern als sidekick van Kyle komt over als het eerste de beste (typisch Amerikaanse chearleader) "domme-blondje" die haar rugby vriendje laat vallen voor iemand met een stel hersenen.
De Roy Orbison inbreng vind ik origineel en mooi gespeeld. Het Blue Velvet nummer haalt het qua inbreng bij lange niet bij de zangpartij in het theater (wedrom Roy Orbison, maar dit keer: Crying Over You... in Spaans!) in Mulholland Drive (man: Dat was mooi! En dan die tranen!).
Nathan heeft gelijk dat film stylistisch (met name in het begin met het hek, en het oor) erg mooi is. Ook aan het eind met de 2 geensceneerde lijken en de rest van de beelden in het appartement zijn fraai gefilmd.
Sorry als ik alle fans en liefhebber van deze film nu flink tegen de schenen schop, maar daar is het toch een discussie voor... ;)
Ik vind deze film enigzins overschat. Hoor vaak dat mensen dit de beste Lynch film vinden, maar ik kan er voorlopig niet echt warm voor lopen. Ik vind stylistisch en verhaaltechnisch Mulholland Drive vele malen beter (en kruipend onaangenaam ;))!
Nathan Strik
14-03-2003, 13:33
Sorry als ik alle fans en liefhebber van deze film nu flink tegen de schenen schop, maar daar is het toch een discussie voor... ;)
Ik vind deze film enigzins overschat. Hoor vaak dat mensen dit de beste Lynch film vinden, maar ik kan er voorlopig niet echt warm voor lopen. Ik vind stylistisch en verhaaltechnisch Mulholland Drive vele malen beter (en kruipend onaangenaam ;))!
Schoppen is prima, discussie is prima... is alleen maar prikkelend. Als we het allemaal met elkaar eens zouden zijn werd het pretty boring. :)
En ik kan me op sommige punten wel vinden in je kritiek. Echt vaag wordt het inderdaad nergens, met uitzondering maybe van die lijken op het eind, maar het ontbreken van vaagheid is niet noodzakelijkerwijs een minpunt.
Ook ben ik met je eens dat die scène in het theater in Mulholland Drive onovertroffen is. Maar dat vind ik ook van de scène met de "Sixteen Reasons" vlak na de auditie in Mulholland Drive. Die is ook ijzersterk vind ik.
Ik vergelijk MD en BV alleen niet graag, omdat het vrij verschillende films zijn, die weliswaar stylistisch en qua opbouw zo hun overeenkomsten hebben, maar die ik toch graag los van elkaar zie.
JayLunar
14-03-2003, 14:18
Ik vergelijk MD en BV alleen niet graag, omdat het vrij verschillende films zijn, die weliswaar stylistisch en qua opbouw zo hun overeenkomsten hebben, maar die ik toch graag los van elkaar zie.
Misschien ligt daar het meningsverschil enigzins aan ten grondslag. Ik heb Mulholland Dr. namelijk nog niet gezien, waar eigenlijk, nu ik er over nadenk, zeer spoedig verandering in moet komen!! :)
Ik vergelijk MD en BV alleen niet graag, omdat het vrij verschillende films zijn, die weliswaar stylistisch en qua opbouw zo hun overeenkomsten hebben, maar die ik toch graag los van elkaar zie.
Ze zijn naar mening wel enigzins te vergelijken gezien ze niet alleen stylistisch en qua opbouw gelijk zijn, maar beiden ook zelfde thema's hebben:
2 jonge mensen die per ongeluk op een misdrijf stuiten en amateurisch op onderzoek gaan en ondekkingsgewijs steeds meer ontraffelen (grenzen verleggen, dingen doen die ze normaal nooit zouden doen als bv. inbraak).
In dit proces ontwikkelen ze zich ook op het sexuele vlak, waar altijd wel iets "ongewoons" in zit (SM, lesbisch). Laten we zeggen dat ze een soort van "coming out" ondergaan (ze willen eerst niet, maar geven zich er toch aan over; er blijft altijd die drang naar het ongewone...).
En zoals al eerder genoemt speelt bepaalde muziek een belangrijke rol in het verhaal (Roy Orbison - in Dreams / Crying Over You en Blue Velvet).
Ook komt in beide film een vrouw voor met een soort van dubbelleven. En hoe zit dat het met het haar van deze vrouwen en dan bedoel ik met name de pruiken. Ook in Blue Velvet is kort te zien dat Dorothy Vallens (Isabella Rossellini) een pruik draagt. Waarom? Wat is het nut hiervan?
Voor mij is Eraserhead mijn persoonlijke favoriet, daarna blue velvet.
Wat ik Blue Velvet méér vind hebben ten opzicht van bv. Lost Highway en Mulholland Drive is dat BV abstracter blijft. Het is een studie van de menselijke psyche. Je wordt niet zozeer geacht een verhaallijn te volgen, maar dit verhaal slechts als een leidraad te gebruiken om onder de oppervlakte van de doorsnee burger terecht te komen.
De fantasy naar de donkere kant die zich in ieder schuilhoud, de vraag is alleen in hoeverre je eraan toegeeft, en waarom? Uit nieuwsgierigheid of genot? Om het maar heel even kort door de bocht toe te lichten.
Daarom vind ik BV meer hebben dan LH of MD. Er wordt een wrang en ongemakkelijke emotie bij je opgeroepen. LH en MD teren vooral op de verwarring die er wordt opgewekt. Ik vind het zelf nog steeds geniale films, met name door de ongekende originaliteit en compromisloze gestileerde vertelmethode van Lynch. Maar Blue Velvet vind ik zelf meer Lynch ademen en voelen dan een MD en LH.
Maar om echt diep in te gaan op de verschillen en overeenkomsten in het Lynch ouevre kunnen we beter een boek schrijven. :D
Maar goed ik heb mijn mening in ieder geval gegeven over mijn favoriete filmkunstenaar. :D
Ook komt in beide film een vrouw voor met een soort van dubbelleven. En hoe zit dat het met het haar van deze vrouwen en dan bedoel ik met name de pruiken. Ook in Blue Velvet is kort te zien dat Dorothy Vallens (Isabella Rossellini) een pruik draagt. Waarom? Wat is het nut hiervan?
Spoiler
Mijn verklaring:
In Blue Velvet is de pruik een extra accent dat Rossellini zelf aan haar karakter wilde toevoegn. Ze houdt tegenover de buitenwereld een schijnvertoning op en op deze manier werd duidelijk aangegeven dat zodra ze thuis kwam "naakt" en "kwetsbaar" was.
In MD lijkt het meer op hetzelfde gegeven als in Lost Highway, er is een fantasy wereld geschapen. Maar die wordt langzaam weer ingehaald door de werkelijkheid. In deze fantasie kan de hoofdpersoon langzaam maar zeker de realiteit niet meer verborgen houden.
Dit blijkt uit de pruik door het volgende: Camilla/Rita gaat door de pruik steeds meer op Betty/Diane lijken. Dat klopt ook wel, want de kwetsbare volgzame Camilla/Rita uit haar fantasy is in de werkelijkheid dé liefde van Betty/Diane. En Betty is de kwetsbare volgzame persoon. In haar fantasie verplaatst Betty/Diane zich dus in de rol (niet de persoon alleen de rol) van Camilla/Rita. En plaatst Camilla in haar eigen werkelijke rol.
Dit toneelstukje kan ze dus niet voor altijd opvoeren en ook in haar fantasie verteld "de werkelijkheid" haar al:"Jíj bent eigenlijk de volgzame Betty. Jíj aanbidt de succescolle actrice en jíj hebt jezelf in de problemen gewerkt, jíj BENT Camilla.
In Blue Velvet is de pruik een extra accent dat Rossellini zelf aan haar karakter wilde toevoegn. Ze houdt tegenover de buitenwereld een schijnvertoning op en op deze manier werd duidelijk aangegeven dat zodra ze thuis kwam "naakt" en "kwetsbaar" was.
Wat je hier stelt strookt niet binnen het sado masochisme verhaal. Een sado masochist vindt het juist fijn om naakt en kwetsbaar te zijn. Zo is de vernedering namelijk des te groter. Ik denk dat de pruik meer bij de sexueel misbruik fantasie van Frank hoort net als de blauw fluwelen badjas (misbruikt door zijn moeder die zwart krullend haar had en altijd hem "bezocht" in haar blauw fluwelen badjas??). Dorothy komt namelijk binnen, doet de pruik af (na haar optreden waar Frank in de zaal zat), maar zo gauw ze hoort dat Frank nog langs komt, doet ze de pruik weer op, omdat ze weet dat alleen zo (en met blauw fluwelen badjas), ze de meest geweldadige reactie bij Frank oproept waar zij eigenlijk op kickt. Frank dwingt haar de pruik en blauw fluwelen badjas te dragen omdat hij haar in zijn macht heeft middels de ontvoering van man en kind.
Ook in MD zou dit zo kunnen interpreteren. Camilla/Rita gaat door de pruik steeds meer op Betty/Diane lijken. Hierdoor stimulleert zij de lesbische relatie en prikkelt zij Betty/Diane. Betty/Diane is van oorsprong kwetsbaar en volgzaam, maar zo gauw zij ziet dat Camilla/Rita haar middels een pruik immiteert (verafgoding?) versterkt dit de liefde en dus de sexuele stimulans.
Het sado masochistische thema is aan de ene kant sterk, maar andere kant heeft Lynch niet het lef hier veel verder op in te gaan (omdat het Amerikaanse publiek hier nog niet aan toe was???), anders had hij de relatie tussen Dorothy en Jeffrey wel verder uitgediept (iets dat hij in MD wel aandurfde, ondanks dat een lebische relatie net zo controversieel is, maar ja dat is 15 jaar later). Wat begint als een halve verkrachting van Jeffrey eindigt als een sado masochistische vrijpartij. Hierna wordt het alledaagse leven in Lumberton weer opgepakt (in een bijna jaren 50 soap achtige omgeving), bijna ironisch. De spanning tussen beiden is nog wel voelbaar maar wordt nauwelijks nog uitgediept (hooguit in een herhaling van een klap in haar gezicht) en eindigt in mijn ogen zelfs teleurstellend. Jeffrey kiest uiteindelijk toch voor Sandy en leeft verder lang en gelukkig in soap land! Sandy vergeeft hem zelfs terwijl ze amper weet wat voor een relatie Jeffrey met Dorothy heeft gehad. Dorothy is noodgedwongen (???) sado masochist, maar zet deze gevoelens wel door in haar relatie met Jeffrey. Hoe zij terecht komt (en wat haar relatie met Jeffrey nog is)is aan het eind van de film niet duidelijk.
Ook zie ook veel mensen stellen dat dit meer een Lynch film is dan anderen. Op welke feiten wordt dit dan gebaseert?
Luther Hartog
15-03-2003, 01:11
Kyle MacLachlan speelt daarentegen alsof hij het recht van het dummy-board opleest (nog mijlenver van zijn rol als agent Cooper in Twin Peaks: "Damn good cup of coffee!")Dat ben ik toch niet met je eens, ik vind hem geweldig. Hij lijkt ook wel op Cooper in BV, maar goed...dat zal mijn persoonlijke smaak wel zijn.
Overigens zijn dit soort threads erg fijn om te lezen (y)
XXX
Ik had een heel antwoord getikt..krijg ik invalid session!!!
ff nadenken wat ik nou allemaal gezegd had...
XXX
Ik had een heel antwoord getikt..krijg ik invalid session!!!
ff nadenken wat ik nou allemaal gezegd had...
Dat had ik bij bovenstaand antwoord ook. Echt balen is dat, had ik vroeger nooit (zal wel door het nieuwe forum komen). Het lijkt wel of dat het komt omdat je te lang wacht (oftewel heel verhaal typt). Soms heb je met de "Back" knop van Explorer je verhaal nog terug. Vaak voor ik op verzenden druk, doe ik nu eerst met CTRL+C even het verhaal naar het klembord kopieren. Zo hoef je bij zo'n "invalid session" alleen maar opnieuw te reply-en en dan middels CTRL+V even in te plakken! :idea:
..Een mooie kijk op BV en MD..
Ik kan je verklaring van BV wel begrijpen. Maar mijn vraag is dan meer: Wat zit er dan onder die bewuste act die Dorothy opvoert. Wanneer zij die pruik afdoet is ze echt naakt. En kan ze die act tegenover Frank niet opvoeren. Is dat sadomasochisme dan een daadwerkelijk genot en verlangen naar pijn? Of is deze pijn juist weer een vluchtweg en een bescherming van het echte werkelijke lijden dat Dorothy moet ondergaan? Wat is haar motivatie? Genot? of Angst?
Waarom ik Blue Velvet nou net een kleine voorsprong vind hebben tegenover bijvoorbeeld LH en MD, komt in eerste instantie natuurlijk gewoon door smaak. En gelukkig verschillen die per persoon. Daarom is dat misschien weer een te makkelijk antwoord en zal ik het wat proberen te nuanceren.
Wat Lynch vaak als belangrijkste element in zijn film beschouwd is de abstracte emotie die opgwekt wordt. Daarom vind ik Eraserhead ook mijn favoriete Lynch. Deze film, met BV als een misschien wat "uitgedunde" vertakking van Eraserhead, neigt meer naar een schilderij in plaats van een "gewone" film. Jij mag naar het doek kijken, je kan vervolgens gaan kijken naar wat het concreet voorsteld. Hoeveel mensen staan erop, waar is dit gemaakt? Maar wat een surrealistische "filmkunstenaar" als Lynch meer probeert, is jou daar doorheen te laten kijken. "Wat wordt hier gevoeld?" Dit effect probeert hij te bereiken door een verhaal een abstracte draai te geven. Je hoeft niet te per sé te vertellen waar Frank vandaan komt, of wat Jeffrey Beaumont's ouders verbergen. Hij creëert eerder een pallet van emoties, en een kijker gaat hier automatisch logica in proberen te brengen. Tot welk verhaal de kijker uiteindelijk uitkomt maakt Lynch niks, maar dan ook echt helemaal niks uit. Als jij een totaal ander verhaal gezien hebt als hijzelf wilde vertellen kan hij daar nooit mee zitten. Het feit dat jij mee bent gegaan met zijn joyride is al de voldoening waarvoor hij deze film maakte.
Om terug te komen op Blue Velvet dan, in deze film vind ik dat het meest geslaagd. Je wordt onder het dunne oppervlakte van "schone schijn" getrokken en daar in een wrange, duistere schaduwwereld losgelaten. Waar zijn deze mensen naar op zoek? Je wordt vrijgelaten in je eigen vertaling. Maar met een bijna onopgemerkte zachte hand door het dit Labyrinth geleid. Dit thema staat mij persoonlijk heel erg aan.
Wat deze film voor mij meer Lynch maakt als de andere zijn naast de voor de hand liggende feiten als Kyle MacLachlan, die praktisch een zelfreflectie van Lynch en zijn fantasiën symboliseerd. En zijn hartsochtelijke liefdesverhouding met Isabella Rossellini, Het best samen te vatten in het volgende commentaar van David Lynch zelf:
Blue Velvet. When I listened to the sound of those two words..It intruiged me. Bleu Velvet.. when I said it up loud a couple of times, I saw white picket fences with red roses and yellow tullips. And a Fire-red Firemans Car.
(Excuses voor de foute spelling, maar mijn engels is niet meer wat het geweest is)
En díe beelden zitten ook in de film, hij heeft zijn eigen gedachte-kronkels, zijn eigen beelden als een ware impressionist op het doek "geverfd" En deze manier van filmmaken zoder "filter" en zonder begrenzingen, vind ik uiterst bewonderingswaardig.
Daarnaast wilde ik toch het "Je moet het in zijn tijd plaatsen" argument even aanhalen. Blue Velvet is de eerste film waarmee Lynch met zijn eigen persoonlijk verhaal voet zette op "Hollywood" bodem. Eraserhead kunnen we buiten beschouwing laten als afstudeerfilm, en Dune en de Elephant Man zijn toch meer genre-films. Maar met Blue Velvet wilde Lynch zonder een enkel compromis te sluiten zijn persoonlijk geschreven verhaal met zijn eigen inmiddels karakteristieke vertelmethode vertellen. (Alleen dan al heb je voor mij veel crediet verdient)
Blue Velvet zette dus een totaal nieuwe vertel-genre op de film kaart. En neemt dus dé centrale plaats in Lynch zijn filmografie. Elke hieropvolgende film groeide hieruit voort. Twin Peaks, met een 'volwassen' Jeffrey Beaumont, om maar een voorbeeld te noemen. Films als LH en MD zijn weliswaar ook persoonlijke favorieten, (ik verkies ze nog altijd boven veel van de dertien in dozijn troep die er vandaag de dag in de Pathe bioscopen draait.) Maar ze gaan niet verder, waar BV in alles wat de film is, van verhaaltechniek, karakters tot camera werk, het grote onbekende indook, blijven LH en MD een beetje teren op de 'regels' die BV uiteengezet heeft.
Daarom is het misschien een aanrader zijn korte films te bekijken, die te verkrijgen zijn op zijn persoonlijke website. Hierin wijkt hij wat meer af, en lijkt het alsof hij meer aan zichzelf durft toe te geven en met zijn eigen abstracte hersenspinsels durft mee te gaan.
Maar ik blijf maar doortikken als het op Lynch aankomt, daarom wil ik afsluiten met de ultieme dooddoener "smaken verschillen" En gelukkig valt daar niet over te discussiëren.
Het feit alleen al dat Lynch films weet te maken waar je zo heerlijk uitgebreid over kan discussiëren vind ik al een knappe prestatie.
:wink:
Maguffin
15-03-2003, 14:28
Dennis Hopper speelt inderdaad goed, Dean Stockwell is aardig maar komt maar 3 minuten in beeld (kan je dan niet echt gedenkwaardig noemen). Kyle MacLachlan speelt daarentegen alsof hij het recht van het dummy-board opleest (nog mijlenver van zijn rol als agent Cooper in Twin Peaks: "Damn good cup of coffee!"), van het spel Isabella Rossellini druipt de saaiheid af (en de ophef indertijd over haar enigzins SM naaktscenes kan mij ook niet intergreren) en Laura Dern als sidekick van Kyle komt over als het eerste de beste (typisch Amerikaanse chearleader) "domme-blondje" die haar rugby vriendje laat vallen voor iemand met een stel hersenen.
Je moet niet vergeten dat Lynch in Blue Velvet (en veel van zn andere films) een hoop verwijzingen naar andere films stopt.
Net zoals alle acteurs in Existenze erg slecht moesten acteren (het zijn computer personages), zo moeten de acteurs in Blue Velvet of de domme cheerleader(ze heet niet voor niks Sandy-Grease), de onervaren, nieuwsgierige jongeman, de intrigerende maar hulpeloze sexy zangeres en de overdreven opvliegende vriend van eerdergenoemde zangeres. Allemaal zijn het archetypes die in films in grote hoeveelheden voorkomen.
Wat Lynch doet is dit uitvergroten en ze als lijdend voorwerp van het verhaal laten opdraven.
Deze platte karakters veranderen door hun reis (naar de door Francis Bacon geinspireerde) onderwereld en naast hun wereld ondergaan zij ook een verandering. Iets wat uiteindelijk niet aan de buitenkant te zien is, maar wat ze ondanks het happy end volgens mij wel degelijk met zich meedragen.
Wat ik mij afvraag bij deze film is of het zich ook in een fantasiewereld afspeelt. Bij Mulholland Drive en Lost Highway is het heel duidelijk waar de overgang van fantasie naar echt plaatsvind. Bij Eraserhead is het eigenlijk alleen maar surrealisme, met drooms in dromen, dus die hou ik er even buiten.
Bij Blue Velvet zie je in het begin de perfecte wereld, waarin een man een hartaanval krijgt. Is wat zich daarna afspeelt iets wat de stervende man droomt (in coma of in de laatste seconden van zn leven, want het schijnt dat die seconden vele malen langer kunnen duren, aangezien je in een soort droomfase schijnt te geraken als je bijna dood bent) ?
Ik denk dat het niet zo is hoor, het is een mogenlijkheid, maar waarschijnlijk niet wat Lynch ermee bedoelde.
Ik denk eerder dat het gewoon de dood is van die perfecte wereld, zo gauw de man zijn hart stil staat.
Volledig begrijpen doe ik de film nog steeds niet... misschien moet ik em nog maar eens gaan kijken.
Ik kan je verklaring van BV wel begrijpen. Maar mijn vraag is dan meer: Wat zit er dan onder die bewuste act die Dorothy opvoert. Wanneer zij die pruik afdoet is ze echt naakt. En kan ze die act tegenover Frank niet opvoeren. Is dat sadomasochisme dan een daadwerkelijk genot en verlangen naar pijn? Of is deze pijn juist weer een vluchtweg en een bescherming van het echte werkelijke lijden dat Dorothy moet ondergaan? Wat is haar motivatie? Genot? of Angst?
Ik denk dat Frank in beginselhaar dwingt de haar act op te voeren om (met als dwangmiddel de ontvoering van haar man en kind) om zo zijn eigen incentueze verlangens te bevredigen. Maar Dorothy merkt eigenlijk dat dit spel van Frank als bij-effect (gezien zij zch zo nonchalant opstelt) tevens geweld oproept. Na eerst angstgevoelens te hebben gehad is er denk ik later meer een dader/slachtoffer "liefdes"verhouding ontstaat waarin Dorothy bevredigt wordt in haar SM gevoelens. Dat zij daadwerkelijk sadomasochistisch is, blijkt uit het feit dat zij Jeffrey uit eigen wil verzoekt haar te slaan. Daarom kan het verlangen naar pijn nooit voortkomen uit angst. Zij had Jeffrey immers geheel in haar macht (na verkrachting d.m.v. de bedreiging met het mes). Zij wijst Jeffrey ook duidelijk af als hij haar vertelt dat hij haar wil helpen, omdat hij weet dat Frank haar man en kind heeft ontvoert. Ik denk dat haar genot misschien wel zwaarder weegt dan het vrijkomen van haar man en kind. Ze vraagt ook de hele film alleen maar naar haar kind en nooit naar het lot van haar man. We zien ook dat ze haar kind bezoekt, maar over het lot van haar man wordt niet eens gesproken, terwijl ze weet dat Jeffrey waarschijniljk zijn oor heeft gevonden!!!
Als jij een totaal ander verhaal gezien hebt als hijzelf wilde vertellen kan hij daar nooit mee zitten. Het feit dat jij mee bent gegaan met zijn joyride is al de voldoening waarvoor hij deze film maakte.
Dan is hij zeker in zijn opzet geslaagd, gezien ik al een ander verhaal heb gezien dan de meeste Lynch fans. (6)
Wat deze film voor mij meer Lynch maakt als de andere zijn naast de voor de hand liggende feiten als Kyle MacLachlan, die praktisch een zelfreflectie van Lynch en zijn fantasiën symboliseerd. En zijn hartsochtelijke liefdesverhouding met Isabella Rossellini, Het best samen te vatten in het volgende commentaar van David Lynch zelf:
Blue Velvet. When I listened to the sound of those two words..It intruiged me. Bleu Velvet.. when I said it up loud a couple of times, I saw white picket fences with red roses and yellow tullips. And a Fire-red Firemans Car.
(Excuses voor de foute spelling, maar mijn engels is niet meer wat het geweest is)
En díe beelden zitten ook in de film, hij heeft zijn eigen gedachte-kronkels, zijn eigen beelden als een ware impressionist op het doek "geverfd" En deze manier van filmmaken zoder "filter" en zonder begrenzingen, vind ik uiterst bewonderingswaardig.
Dat is flauw om dit te stellen enkel en alleen omdat Jeffrey in de film een zelfbeeld is van Lynch. Wat ik ook best geloof, alhoewel het interessanter zou zijn als hij zou toegeven dat zijn eigenlijke zelfbeeld beter wordt verpersoonlijkt door zijn alter-ego Frank, de personage die Lynch eigenlijk had willen zijn: zelfverzekert, brutaal (dan zou iedereen gelijk zeggen: zie je wel, die vent is echt net zo gek als zijn films!). Ik las ook ooit ergens dat hij in zijn jeugd eens een naakte "geestelijk verdwaalde" vrouw over het grasveld van zijn buurman had zien lopen en dat dit beeld hem altijd was bijgebleven. Maar om terug te komen op "Dat is flauw": Al stop je veel van jezelf (gedachtenkronkels) in een film, dan wil dat nog dat deze film jouw stijl het meest representeerd. Hij ligt je dan wel na aan je hart, maar als je vervolgens alle andere films anders opzet (met minder eerlijkheid en minder van jezelf) dan is de film die jouw zo na aan het hart ligt al snel niet meer representatief voor je werk. Net zo'n verhaal als Paul Verhoeven. Je maakt vooruitstrevende Nederlandse ("cult"?) films, je vertrekt naar Hollywood en maakt vervolgens 13 in een dozijn films als Robocop en Star Ship Troopers. En dan vind je het gek dat ze in Hollywood jou de kans niet geven om weer "cult" (geschiedenis) films te maken, omdat je voor hun toch maar gewoon een SF regisseur bent en ze jou de kans dus niet meer gunnen. Ik zie dan ook Blue Velvet meer als het buitenbeentje (hoe "eerlijk" hij voor Lynch misschien dan ook is), die naar mijn mening (:D) minder goed in het rijtje Eraserhead / Lost Highway / Mulholland Drive past (en dan laten we de genre films zoals jij ze mooi noemt -Dune / Elephant Man- ook maar even weg).
Blue Velvet zette dus een totaal nieuwe vertel-genre op de film kaart.
Nou doe je Eraserhead toch te kort (afstudeerfilm?? :shock:)
Daarom is het misschien een aanrader zijn korte films te bekijken, die te verkrijgen zijn op zijn persoonlijke website. Hierin wijkt hij wat meer af, en lijkt het alsof hij meer aan zichzelf durft toe te geven en met zijn eigen abstracte hersenspinsels durft mee te gaan.
Heb er inderdaad nog over getwijfeld om hem gelijk mee te bestellen met Eraserhead (in de DVD.nl bestel actie ;)), maar hij kost toch weer $40,- en de recenties zijn nou ook niet spectaculair...
Ben blij dat smaken verschillen anders hadden we hier deze prachtige discussies niet... ;)
...archetypes...
Ik noem het slecht acteerwerk, maar zo kan je het ook bekijken... ;)
Deze platte karakters veranderen door hun reis
Daar heb je dus in deze film voor een aantal karakters geen gelijk in. De enige die hooguit verandert is Jeffrey. Sandy ondergaat alles zonder ook maar iets te veranderen. Ze accepteert zelfs dat Jeffrey er een SM relatie met een verknipte vrouw er op na houdt! Ook Frank is in principe zo plat als het maar kan zijn. Het enige moment van verandering zien we als hij huilt bij Roy Orbison - In Dreams (en bij het horen van Blue Velvet) voor de rest blijft het dezelfde verknipte psycho, de hele film door. (En waar zit uberhaupt de diepgang in de ouders van Jeffrey of de ouders van Sandy?).
Bij Blue Velvet zie je in het begin de perfecte wereld, waarin een man een hartaanval krijgt.
Ik denk dat dit in deze film juist de droomwereld is waar alles "nice and peacy" is. De werkelijkheid is, zoals we in de rest van de film kunnen zien, veel wreder. Als de wreedheid eindigt, begint de droomwereld weer te leven (en heeft zelfs Dorothy een vredig bestaan!). Het is een soort van jaren '50 Peyton Place soap wereld die nooit de werkelijkheid zou kunnen zijn (met witte hekjes, gele bloemen en rode brandweerauto's!).
Hij is wel leuk die menging tussen film noir en jaren '50 achtige soap... :D
Nathan Strik
15-03-2003, 16:33
Ik denk dat dit in deze film juist de droomwereld is waar alles "nice and peacy" is. De werkelijkheid is, zoals we in de rest van de film kunnen zien, veel wreder.
Dat denk ik ook inderdaad.
En wat deze film dus op zo´n meesterlijke manier doet vind ik, is deze twee archetypen van extreem vredig en extreem gewelddadig/duister zo goed tegenover elkaar zetten.
Zonder de aanwezige overdrijving was dit imho niet zo goed gelukt. En wat mij betreft past het acteerwerk daar perfect bij.
Blue Velvet zette dus een totaal nieuwe vertel-genre op de film kaart.
Nou doe je Eraserhead toch te kort (afstudeerfilm?? :shock:)
Ja, mijn persoonlijke Lynch favo (Eraserhead) heb ik er bewust buitengelaten omdat Blue Velvet Lynch zijn grote doorbraak was met het typerende Lynchesque genre, in de mainstream/hollywood.
Eraserhead had hij, althans dat geloof ik. Gemaakt als afstudeerfilm, die later dus uitgegroeid is tot misschien wel met "The Rocky Horror Picture Show" de ultieme cult classic. Al valt die laatste wat minder bij mij in de smaak.
Ik zie dan ook Blue Velvet meer als het buitenbeentje (hoe "eerlijk" hij voor Lynch misschien dan ook is), die naar mijn mening (:D) minder goed in het rijtje Eraserhead / Lost Highway / Mulholland Drive past (en dan laten we de genre films zoals jij ze mooi noemt -Dune / Elephant Man- ook maar even weg).
Ik wil ze ook niet zozeer in één rijtje plaatsen, waar het voor mij in feite op neer komt is dat ik Blue Velvet, als "de ontdekking van Lynch" zie. Met deze film durfde hij te experimenteren, grenzen te verleggen en vanuit een compleet andere hoek naar het medium "film" te kijken.
In LH en MD, doet hij dat niet meer, het lijkt wel of Lynch zijn hoekje gevonden heeft en daar lekker blijft zitten. Terecht want hij beheerst de technieken om elke keer weer tot een interessant mistiek pareltje te komen. Alleen hij gaat niet verder.
Daarom schat ik BV dus iets hoger in als LH en MD en overigens ook Wild at Heart en de serie Twin Peaks.
ik heb BV net voor het erst gezien, hij was op tv, en ik moet zeggen dat ik niet zo overdondert was als na Mulholland drive.
er zaten zeker een aantal beelden en momenten in die geweldig waren. echt geweldig vond ik dat shot waarbij je steeds dieper in een op het eerste oog mooi groen grasveld duikt tot je uiteindelijk ziet dat de insecten elkaar opvreten daaronder. iets wat volgens mij van lynch ook iets zegtt over hoe hij onze samenleving ziet.
zeker in het begin heeft de film nog echt die lynch stijl, maar naar mate de film vorderde verloor die aan diepgang vond ik. het werd steeds meer een ordinair misdaad trillertje die nergens meer echt zo spannend kon zijn als het begin. i denk dat dat vooral te maken had met de flat-caracters (al eerder genoemd). bijna elk personage is een typetje en daardoor voorspelbaar. ook verhaaltechnisch blijf je na afloop niet met vragen zitten. elk lijntje is uitgewerkt. dat is zeker iets wat jammer is, de film heeft dus geen reden in je hoofd te blijven rondspoken en doet dat dus niet.
mijn mening: voor alle lynch fans/waardeerders; zeker zien vanwege de toch prachtige lynch manier van vertellen (zeker in het begin) maarvoor beginnende lynchers toch een om over te slaan want hij heeft betere gemaakt.
:)
Dennis Kuijper
25-08-2004, 03:28
mijn mening: voor alle lynch fans/waardeerders; zeker zien vanwege de toch prachtige lynch manier van vertellen (zeker in het begin) maarvoor beginnende lynchers toch een om over te slaan want hij heeft betere gemaakt.:)
Blue velvet lijk me juist wel een goede film voor beginnende Lynch fans omdat dit een van de toegankelijkste is.
Ik zou die beginners eerst naar the Elephant Man of desnoods (voor de stijl, het verhaal is te gehaast) Dune.
Dune ? Zou ik nooit aan iemand die nog nooit een Lynch-film gezien heeft aanraden. Is toch wel een mislukte film, enkel interessant voor wie een beetje met zijn stijl vertrouwd is.
Dune ? Zou ik nooit aan iemand die nog nooit een Lynch-film gezien heeft aanraden. Is toch wel een mislukte film, enkel interessant voor wie een beetje met zijn stijl vertrouwd is.
Desondanks is het wel een goed voorbeeld van zijn visuele talent los van zijn 'vage' vertelstijl.
Desondanks is het wel een goed voorbeeld van zijn visuele talent los van zijn 'vage' vertelstijl.
het gaat juist toch om die vage vertelstijl.
volgens mij is het slim om ze gewoon in het diepe te gooien met mulholland drive :lol:
The_Cure
25-08-2004, 12:55
Gisteren ook voor het eerst gezien, na Mulholland Drive was dit mijn tweede Lynch film... en ik vond hem eerlijk gezegd een beetje tegenvallen, ik miste het "vage gevoel" wat Mulholland Drive tot een toppertje maakt, kijk uit naar de volgende Lynch film die ik ga zien (maar eens de rest van zijn films huren ben vooral benieuwd naar Lost Highway)
Major Goodvibes
25-08-2004, 13:11
Ik blijf Lost Highway de beste vinden. Als je Mulholland drive tof vond, ga je Lost Highway zeker waarderen.
Lost Highway is zeker een aanrader voor de liefhebbers van Mulholland Drive! Heb je deze beide gezien en hunker je steeds naar meer, zet dan zeker Eraserhead eens op... Wild at Hart kan ik ook van harte aanbevelen.
Overigens de meest toegankelijke Lynch film is The Straight Story, maar de meeste Lynch liefhebbers willen het liefst deze film gewoon vergeten (terwijl het een prachtige film is, alleen hij bevat geen enkel "raar Lynch element"!). Wil je langzaam inkomen bij een Lynch product met iets meer Lynch-ingredienten (eerst even voelen met je grote teen in het koude water voordat je er in springt ;)), begin dan met Twin Peaks! Eerst een simpel moordmysterie maar het wordt langzaam aan steeds "raarder"...
Overigens de meest toegankelijke Lynch film is The Straight Story, maar de meeste Lynch liefhebbers willen het liefst deze film gewoon vergeten (terwijl het een prachtige film is, alleen hij bevat geen enkel "raar Lynch element"!).
Geen rare incidenten...hoewel. [spoiler:1dcdf8be27]Het overrijden van het zoveelste hert in een volkomen vlak landschap zonder bossen[/spoiler:1dcdf8be27] is natuurlijk wel weer typisch Lynchiaans.
En het is inderdaad een prachtige film met een geweldige rol van Sissy Spacek
Overigens de meest toegankelijke Lynch film is The Straight Story, maar de meeste Lynch liefhebbers willen het liefst deze film gewoon vergeten (terwijl het een prachtige film is, alleen hij bevat geen enkel "raar Lynch element"!).
Geen rare incidenten...hoewel. [spoiler:c4fae48af9]Het overrijden van het zoveelste hert in een volkomen vlak landschap zonder bossen[/spoiler:c4fae48af9] is natuurlijk wel weer typisch Lynchiaans.
En het is inderdaad een prachtige film met een geweldige rol van Sissy Spacek
Ja, dat ene Lynchiaanse ingredientje is inderdaad wel leuk.... :D
Dennis Kuijper
25-08-2004, 23:34
En het is inderdaad een prachtige film met een geweldige rol van Sissy Spacek
Het is een prachtige en ontroerende film,vergeet vooral ook niet de rol van Richard Farnsworth,of deze vriendelijk oogende man er blij mee was weet ik niet,dit was z,n laatste film voordat hij zelfmoord pleegde.
vBulletin v4.2.5, Copyright ©2000-2024, vBulletin Solutions, Inc.