Dennis Vansant
20-01-2008, 09:59
http://www.fathom.com/course/21701774/21701774_s2_karloff_tri.jpg
Boris Karloff werd geboren als William Henry Pratt op 23 november 1887 in Camberwell, een Londense buitenwijk waar voornamelijk welgestelde families woonden. Als kind kreeg hij een strenge, doch cultureel rijke opvoeding van zijn ouders en werd geschoold in diplomatie en recht op de Londense universiteit. Daar maakte hij echter een einde aan door in 1909 op 21-jarige leeftijd te emigreren naar Canada. Daar sloot hij zich aan bij een amateurtheatergezelschap dat toerde door de Verenigde Staten. Daar begon hij zichzelf Boris Karloff te noemen. Uiteindelijk strandde de jonge William bijna berooid in Hollywood.
Hij speelde tal van rolletjes voor zijn echte grote doorbraak, waar we het nog over hebben. In de periode tussen de jaren '10 en '30 zou hij talloze rollen spelen in meer dan zeventig stomme én geluidsfilms, meestal schurken. Van het karige inkomen dat hij daarmee binnenhaalde kon hij echter niet leven, dus kluste hij 's nachts bij als buschauffeur.
In 1931 had Universal, toendertijd een erg kleine studio naast grote namen als RKO en Warner Brothers, zich net bevestigd als grote naam in het circuit door het succes van Dracula, de eerste geluidsfilm in het horrorgenre. In die tijd was het erg normaal om een vervolg aan te kondigen van zodra een film een kassucces werd, dus zou er een vervolg op Dracula komen. Dat vervolg moest logischerwijze gebaseerd zijn op Frankenstein. Het verhaal, dat in de vroege 19de eeuw verscheen, werd al in een toneelstuk vertaald door de Brit Hamilton Deane. Een bewerking op Dracula, een stuk dat hij eerder had geschreven, had ook op Broadway hoge toppen gescheerd qua inkomsten, en de film was ook een ongekend succes. Het was dus logisch dat de belevenissen van Dr. Frankenstein op film moesten verschijnen. Universal kreeg de exclusieve filmrechten en de bal ging aan het rollen toen James Whale als regisseur gekozen werd.
Wie het monster ging spelen (misschien niet de titelrol, maar in feite wel de belangrijkste rol in het verhaal), was echter nog onduidelijk. De twee meest logische keuzes vielen helaas weg. Horrorster Lon Chaney Sr. (die ondermeer The Phantom of the Opera en The Hunchback of Notre Dame had gemaakt) was in 1930 aan kanker overleden, en Béla Lugosi, vers van het succes van Dracula, zag er naar verluid belachelijk uit in de monsterlijke make-up. Toen werd Whale echter gecontacteerd door een goede vriend die een zekere Boris Karloff bezig had gezien in één van zijn stomme films, en regelde een ontmoeting. Het was liefde op het eerste "gezicht", want Karloff werd omwille van zijn bizarre gelaatsuitdrukking en snijdende blik gekozen om het monster te spelen. Door zijn tengere lichaamsbouw zouden de opnames erg zwaar worden in het zware pak dat hij moest dragen, en hij heeft er zijn leven lang chronische rugproblemen aan overgehouden. Aldus Whale:
"Zijn lichaamsbouw was niet ideaal. Hij was geen twee meter hoog en wat mager, maar dat kon door de juiste kleding makkelijk aangepast worden."
Na Frankenstein had niemand het nog over Dracula. Karloff werd gebombardeerd van ondergewaardeerd acteurtje dat moest bijklussen als vrachtwagenchauffeur tot één van de grootste namen in Tinseltown. Dat zou hem "top billing" (een plaatsje bovenaan de affiche) opleveren voor ondermeer The Mummy (1932), Scarface (uitgebracht in 1932, maar vóór Frankenstein opgenomen), The Mask of Fu Manchu (1932) voor MGM, The Old Dark House (1932) en The Ghoul (1933), waarvoor hij naar zijn thuisland Engeland terugkeerde voor de opnames.
De meeste critici bewieroken Karloff voornamelijk om zijn rollen die vlak na de originele Frankenstein volgden. In die film had Karloff immers bijna geen tekst, terwijl het monster in het boek zelfs uiterst welbespraakt en filosofisch ingesteld was. Gelukkig werd Karloff's prachtige stem met het kenmerkende lispeltje in ere hersteld in het vervolg op de film waarin hij zijn doorbraak maakte. In The Bride of Frankenstein (1935) wordt een prachtig klank- en lichtspel gecombineerd met het subtiele acteerwerk van Karloff om een film te maken die door veel liefhebbers van klassieke griezelfilms (waaronder mezelf) gezien wordt als de beste horrorfilm die ooit gemaakt werd.
Hij zou het monster nog een allerlaatste keer gaan spelen in het beduidend minder interessante Son of Frankenstein (1939), waarin rijzende ster en filmpiraat Basil Rathbone de titelrol vertolkt. Na deze film ingeblikt te hebben, besloot Karloff het monster nooit meer te spelen, omdat hij het reële gevaar van banalisering inzag. Het monster was helaas niet éng genoeg meer voor hem: voor Karloff was het tijd om zijn kindje los te laten.
Zijn carrière tijdens de jaren '40 bestond ook voornamelijk uit griezelrollen, die hij onder andere vertolkte onder contract bij Twentieth Century Fox en ook bij zijn thuisstudio in House of Frankenstein (1944), waarin hij een gekke wetenschapper speelt.
Hoewel hij altijd een gerespecteerde naam bleef die met zijn grote horrorrollen geassocieerd werd, had Karloff het in de loop van de jaren '50 altijd moeilijker om dankbare rollen te scoren. Hij was te gast in verscheidene horrorseries en was zelf de presentator van Boris Karloff's Thriller, een verzameling griezelige kortverhalen. Hij begon weer op Broadway te werken, en speelde daar onder meer Kapitein Haak in een erg succesvolle bewerking van Peter Pan. In 1966 beëindigde Karloff zijn carrière door de vertelstem in te spreken van How The Grinch Stole Christmas!, een animatiefilm die hem voor kinderen doorheen de volgende generaties bekend en geliefd zou maken door zijn warme stem met het lieve lispeltje, dat hij bewust nooit heeft afgeleerd.
Boris Karloff overleed op 2 februari 1969 op 81-jarige leeftijd in zijn huisje in Midhurst, Sussex in zijn geliefde thuisland Engeland aan een longaandoening. Postuum dook hij nog op in drie Mexicaanse horrorfilms. Hij werd door iedereen waar hij mee werkte ervaren als een stipt man, introvert, lief tegen kinderen, een beleefde en belezen gentleman die begeesterd was door zijn werk "alsof hij er gisteren mee begonnen was" (sic). Hoewel veel critici beweren dat zijn carrière onder de rol van het monster van Frankenstein geleden heeft, beweerde Karloff telkens het tegenovergestelde:
"Ach, zonder die ouwe jongen was ik nooit gekomen waar ik nu ben. Ik heb hem altijd als mijn beste vriend beschouwd, en dat is nog steeds niet veranderd."
En daar laat ik het dan ook bij. Samen met Béla Lugosi, Lon Chaney Jr. en (iets later) Vincent Price één van de grootste horroriconen aller tijden. Ik kan het niet laten, dus ik sluit af met een laatste citaat, waarmee hij ons allemaal nog met beide voeten op de grond zet zoals alleen hij dat kon:
"Je zou een baksteen uit het raam kunnen gooien en tien acteurs kunnen raken die bekwaam genoeg zijn om mijn rollen te spelen. Ik stond gewoon op het juiste moment op de juiste plek."
Boris Karloff werd geboren als William Henry Pratt op 23 november 1887 in Camberwell, een Londense buitenwijk waar voornamelijk welgestelde families woonden. Als kind kreeg hij een strenge, doch cultureel rijke opvoeding van zijn ouders en werd geschoold in diplomatie en recht op de Londense universiteit. Daar maakte hij echter een einde aan door in 1909 op 21-jarige leeftijd te emigreren naar Canada. Daar sloot hij zich aan bij een amateurtheatergezelschap dat toerde door de Verenigde Staten. Daar begon hij zichzelf Boris Karloff te noemen. Uiteindelijk strandde de jonge William bijna berooid in Hollywood.
Hij speelde tal van rolletjes voor zijn echte grote doorbraak, waar we het nog over hebben. In de periode tussen de jaren '10 en '30 zou hij talloze rollen spelen in meer dan zeventig stomme én geluidsfilms, meestal schurken. Van het karige inkomen dat hij daarmee binnenhaalde kon hij echter niet leven, dus kluste hij 's nachts bij als buschauffeur.
In 1931 had Universal, toendertijd een erg kleine studio naast grote namen als RKO en Warner Brothers, zich net bevestigd als grote naam in het circuit door het succes van Dracula, de eerste geluidsfilm in het horrorgenre. In die tijd was het erg normaal om een vervolg aan te kondigen van zodra een film een kassucces werd, dus zou er een vervolg op Dracula komen. Dat vervolg moest logischerwijze gebaseerd zijn op Frankenstein. Het verhaal, dat in de vroege 19de eeuw verscheen, werd al in een toneelstuk vertaald door de Brit Hamilton Deane. Een bewerking op Dracula, een stuk dat hij eerder had geschreven, had ook op Broadway hoge toppen gescheerd qua inkomsten, en de film was ook een ongekend succes. Het was dus logisch dat de belevenissen van Dr. Frankenstein op film moesten verschijnen. Universal kreeg de exclusieve filmrechten en de bal ging aan het rollen toen James Whale als regisseur gekozen werd.
Wie het monster ging spelen (misschien niet de titelrol, maar in feite wel de belangrijkste rol in het verhaal), was echter nog onduidelijk. De twee meest logische keuzes vielen helaas weg. Horrorster Lon Chaney Sr. (die ondermeer The Phantom of the Opera en The Hunchback of Notre Dame had gemaakt) was in 1930 aan kanker overleden, en Béla Lugosi, vers van het succes van Dracula, zag er naar verluid belachelijk uit in de monsterlijke make-up. Toen werd Whale echter gecontacteerd door een goede vriend die een zekere Boris Karloff bezig had gezien in één van zijn stomme films, en regelde een ontmoeting. Het was liefde op het eerste "gezicht", want Karloff werd omwille van zijn bizarre gelaatsuitdrukking en snijdende blik gekozen om het monster te spelen. Door zijn tengere lichaamsbouw zouden de opnames erg zwaar worden in het zware pak dat hij moest dragen, en hij heeft er zijn leven lang chronische rugproblemen aan overgehouden. Aldus Whale:
"Zijn lichaamsbouw was niet ideaal. Hij was geen twee meter hoog en wat mager, maar dat kon door de juiste kleding makkelijk aangepast worden."
Na Frankenstein had niemand het nog over Dracula. Karloff werd gebombardeerd van ondergewaardeerd acteurtje dat moest bijklussen als vrachtwagenchauffeur tot één van de grootste namen in Tinseltown. Dat zou hem "top billing" (een plaatsje bovenaan de affiche) opleveren voor ondermeer The Mummy (1932), Scarface (uitgebracht in 1932, maar vóór Frankenstein opgenomen), The Mask of Fu Manchu (1932) voor MGM, The Old Dark House (1932) en The Ghoul (1933), waarvoor hij naar zijn thuisland Engeland terugkeerde voor de opnames.
De meeste critici bewieroken Karloff voornamelijk om zijn rollen die vlak na de originele Frankenstein volgden. In die film had Karloff immers bijna geen tekst, terwijl het monster in het boek zelfs uiterst welbespraakt en filosofisch ingesteld was. Gelukkig werd Karloff's prachtige stem met het kenmerkende lispeltje in ere hersteld in het vervolg op de film waarin hij zijn doorbraak maakte. In The Bride of Frankenstein (1935) wordt een prachtig klank- en lichtspel gecombineerd met het subtiele acteerwerk van Karloff om een film te maken die door veel liefhebbers van klassieke griezelfilms (waaronder mezelf) gezien wordt als de beste horrorfilm die ooit gemaakt werd.
Hij zou het monster nog een allerlaatste keer gaan spelen in het beduidend minder interessante Son of Frankenstein (1939), waarin rijzende ster en filmpiraat Basil Rathbone de titelrol vertolkt. Na deze film ingeblikt te hebben, besloot Karloff het monster nooit meer te spelen, omdat hij het reële gevaar van banalisering inzag. Het monster was helaas niet éng genoeg meer voor hem: voor Karloff was het tijd om zijn kindje los te laten.
Zijn carrière tijdens de jaren '40 bestond ook voornamelijk uit griezelrollen, die hij onder andere vertolkte onder contract bij Twentieth Century Fox en ook bij zijn thuisstudio in House of Frankenstein (1944), waarin hij een gekke wetenschapper speelt.
Hoewel hij altijd een gerespecteerde naam bleef die met zijn grote horrorrollen geassocieerd werd, had Karloff het in de loop van de jaren '50 altijd moeilijker om dankbare rollen te scoren. Hij was te gast in verscheidene horrorseries en was zelf de presentator van Boris Karloff's Thriller, een verzameling griezelige kortverhalen. Hij begon weer op Broadway te werken, en speelde daar onder meer Kapitein Haak in een erg succesvolle bewerking van Peter Pan. In 1966 beëindigde Karloff zijn carrière door de vertelstem in te spreken van How The Grinch Stole Christmas!, een animatiefilm die hem voor kinderen doorheen de volgende generaties bekend en geliefd zou maken door zijn warme stem met het lieve lispeltje, dat hij bewust nooit heeft afgeleerd.
Boris Karloff overleed op 2 februari 1969 op 81-jarige leeftijd in zijn huisje in Midhurst, Sussex in zijn geliefde thuisland Engeland aan een longaandoening. Postuum dook hij nog op in drie Mexicaanse horrorfilms. Hij werd door iedereen waar hij mee werkte ervaren als een stipt man, introvert, lief tegen kinderen, een beleefde en belezen gentleman die begeesterd was door zijn werk "alsof hij er gisteren mee begonnen was" (sic). Hoewel veel critici beweren dat zijn carrière onder de rol van het monster van Frankenstein geleden heeft, beweerde Karloff telkens het tegenovergestelde:
"Ach, zonder die ouwe jongen was ik nooit gekomen waar ik nu ben. Ik heb hem altijd als mijn beste vriend beschouwd, en dat is nog steeds niet veranderd."
En daar laat ik het dan ook bij. Samen met Béla Lugosi, Lon Chaney Jr. en (iets later) Vincent Price één van de grootste horroriconen aller tijden. Ik kan het niet laten, dus ik sluit af met een laatste citaat, waarmee hij ons allemaal nog met beide voeten op de grond zet zoals alleen hij dat kon:
"Je zou een baksteen uit het raam kunnen gooien en tien acteurs kunnen raken die bekwaam genoeg zijn om mijn rollen te spelen. Ik stond gewoon op het juiste moment op de juiste plek."