Oudlid_X5
09-02-2008, 16:51
In mijn ogen een heel belangrijk stukje cinema. Eindelijk eens geen schreeuwlelijk van een Wilders met zijn fascinatie voor de Moslimgemeenschap. Nee, een film die duidelijk een statement maakt en dat allemaal zeer realistisch, zonder dat het reikt naar het sentimentele.
Hoe kon ik ooit na [REC] nog een goede film zien binnen de kortste tijd van anderhalf uur. Ik ging eigenlijk naar Vasermil een film afkomstig uit Israel dat een soort van ‘’Comin of age’’ drama moest voorstellen. Totaal eigenlijk geen zin en behoefte toe vooral omdat de vorige film nog in me hoofd na donderde. Maar door een verkeerde boeking van een medekompaan had de beruchte dame vijf kaartjes over van ‘’Go with peace Jamil’’. Ze kreeg ze aan de straatstenen niet verkocht omdat iedereen die nog een kaartje kocht geen tigerpas had. Op aanraden van een ander moest ik deze film maar zien. Minimaal vier sterren uit vijf werd me verteld. En opeens zat ik Pathé één met het grootste scherm van Nederland. En ik was meteen toen ik de zaal binnenkwam onder de indruk. Wat een scherm, wat een hoeveelheid mensen konden in die zaal. Dus met een gevoel van het zal wel allemaal ging ik kijken niet weten waarover of wat ik ging zien. Precies zoals ik dat wil.
De hoofdpersoon Jamil bevindt zich in een religieuze cirkel vol met gewelddadigheid. Twee families staan al lange tijd tegenover elkaar. Als aan het begin van de film Jamil iets onmenselijk teweeg brengt bij de ene familie brengt dat weer het effect terug dat hem ook iets staat te wachten. Wat er vervolgens gebeurt gaat door merg en been. Deze Deense debuutfilm van Shargawi is een instant moderne klassieker. Dat vooral komt omdat de film over grenzen gaat en waarschijnlijk heelveel kan beteken onderen de jongeren vandaag de dag. Wraak, geloof, cultuur, familie, verantwoordelijkheid, toekomstbeeld alles komt erin voor. Dit verhaal wordt verteld vanuit een Arabisch oogpunt wat er juist voorzorgt dat ik mijn vooroordelen over die mensen en alles eromheen letterlijk naar de film overboord kon gooien. De vergelding wordt hier menselijk neergezet en de manier hoe de vader praat tegen zijn zoon over vergevingaspecten en vervolgens veel later in je leven het vergeetaspect werkt voor de hoofdpersoon niet geheel positief maar wij als kijker hebben één van de beste monologen gehoord in de geschiedenis van de film.
De film wordt door zijn handheld camerawerk juist realistischer. De camera lijkt soms op de lip te zitten van de karakters neem daarbij het intense acteerwerk van de complete cast en je hebt een emotionele film die vol zit met waarheden. De regisseur schopt alle vooroordelen weg en hakt in op eeuwenoude religieuze tegenstellingen. Terwijl Denemarken vorig jaar in het beeld werd gezet door de zogenaamde foute aangezette moslimafbeeldingen van de profeet Mohammed laat deze film zien op welke manier je het geloof moet belijden. Niet met je handen maar met je hard. Dit aangrijpend drama gaat verder dan een Crash van Paul Haggis. Nergens aangezette muziek of iets in die trend. De regisseur liet heel duidelijk zien dat deze Arabieren in Denemarken geen maniakken zijn met bomgordels maar mensen van vlees en bloed. We krijgen een goed beeld van hun denken en doen en het verdriet wat erbij komt kijken als er weer een vergeldingsactie, slachtoffers hebben geëist. Ze kennen ook liefde en warmte hun cultuur bestaat niet alleen uit zelfmoordaanslagen maar dood normale mensen die naar de moskee gaan, supermarkt en gaan werken.
Deze film moet vooral onder de jongeren gezien worden om hun (voor)oordelen over de Arabische cultuur weg te nemen en eindelijk een dialoog te komen tussen beiden culturen. Prachtig gemaakte film die zeker hier in Nederland grootschaals uitgebracht moet worden.
http://www.dfi.dk/DfiCms/Theme/Common/Img/Legacy/DanishFilms/Large/18317.jpg
Hoe kon ik ooit na [REC] nog een goede film zien binnen de kortste tijd van anderhalf uur. Ik ging eigenlijk naar Vasermil een film afkomstig uit Israel dat een soort van ‘’Comin of age’’ drama moest voorstellen. Totaal eigenlijk geen zin en behoefte toe vooral omdat de vorige film nog in me hoofd na donderde. Maar door een verkeerde boeking van een medekompaan had de beruchte dame vijf kaartjes over van ‘’Go with peace Jamil’’. Ze kreeg ze aan de straatstenen niet verkocht omdat iedereen die nog een kaartje kocht geen tigerpas had. Op aanraden van een ander moest ik deze film maar zien. Minimaal vier sterren uit vijf werd me verteld. En opeens zat ik Pathé één met het grootste scherm van Nederland. En ik was meteen toen ik de zaal binnenkwam onder de indruk. Wat een scherm, wat een hoeveelheid mensen konden in die zaal. Dus met een gevoel van het zal wel allemaal ging ik kijken niet weten waarover of wat ik ging zien. Precies zoals ik dat wil.
De hoofdpersoon Jamil bevindt zich in een religieuze cirkel vol met gewelddadigheid. Twee families staan al lange tijd tegenover elkaar. Als aan het begin van de film Jamil iets onmenselijk teweeg brengt bij de ene familie brengt dat weer het effect terug dat hem ook iets staat te wachten. Wat er vervolgens gebeurt gaat door merg en been. Deze Deense debuutfilm van Shargawi is een instant moderne klassieker. Dat vooral komt omdat de film over grenzen gaat en waarschijnlijk heelveel kan beteken onderen de jongeren vandaag de dag. Wraak, geloof, cultuur, familie, verantwoordelijkheid, toekomstbeeld alles komt erin voor. Dit verhaal wordt verteld vanuit een Arabisch oogpunt wat er juist voorzorgt dat ik mijn vooroordelen over die mensen en alles eromheen letterlijk naar de film overboord kon gooien. De vergelding wordt hier menselijk neergezet en de manier hoe de vader praat tegen zijn zoon over vergevingaspecten en vervolgens veel later in je leven het vergeetaspect werkt voor de hoofdpersoon niet geheel positief maar wij als kijker hebben één van de beste monologen gehoord in de geschiedenis van de film.
De film wordt door zijn handheld camerawerk juist realistischer. De camera lijkt soms op de lip te zitten van de karakters neem daarbij het intense acteerwerk van de complete cast en je hebt een emotionele film die vol zit met waarheden. De regisseur schopt alle vooroordelen weg en hakt in op eeuwenoude religieuze tegenstellingen. Terwijl Denemarken vorig jaar in het beeld werd gezet door de zogenaamde foute aangezette moslimafbeeldingen van de profeet Mohammed laat deze film zien op welke manier je het geloof moet belijden. Niet met je handen maar met je hard. Dit aangrijpend drama gaat verder dan een Crash van Paul Haggis. Nergens aangezette muziek of iets in die trend. De regisseur liet heel duidelijk zien dat deze Arabieren in Denemarken geen maniakken zijn met bomgordels maar mensen van vlees en bloed. We krijgen een goed beeld van hun denken en doen en het verdriet wat erbij komt kijken als er weer een vergeldingsactie, slachtoffers hebben geëist. Ze kennen ook liefde en warmte hun cultuur bestaat niet alleen uit zelfmoordaanslagen maar dood normale mensen die naar de moskee gaan, supermarkt en gaan werken.
Deze film moet vooral onder de jongeren gezien worden om hun (voor)oordelen over de Arabische cultuur weg te nemen en eindelijk een dialoog te komen tussen beiden culturen. Prachtig gemaakte film die zeker hier in Nederland grootschaals uitgebracht moet worden.
http://www.dfi.dk/DfiCms/Theme/Common/Img/Legacy/DanishFilms/Large/18317.jpg