Oudlid_X5
28-04-2008, 15:32
Naardat ik van Andrei Zvyagintsev The Return (http://www.whatiwatch.net/recensies.php?rec=8757) had gezien moest ik The Banishment wel op korte termijn tot me nemen. De vorige keer trok hij al zijn registers open voor zijn debuut maar dat verbleekt bij het zien van deze. Me ogen kregen het op sommige momenten niet gevolgd zo mooi zag het eruit. De vorm slaat dit keer op alles wat normaal gesproken verteld moeten worden. De dialoog is vervangen voor het beeld.
Heel veel mensen, wat zeg ik, de grootse groep mensen die ik ken zien film als entertainment. Ik ben van mening net zoals Andrei Tarkovski dat film veel meer is dan entertainment. Film is gewoon op zichzelf staande kunstvorm! Ik heb een dergelijk gevoel dat Zvyagintsev verder gaat waar Tarkovski eindigde.
Doormiddel van schitterende fotografie en een indringende kalme soundtrack vertelt de regisseur een tijdloos verhaal dat voor iedereen anders aanvoelt. Het verhaal lijkt heel simpel maar wordt krachtiger naar meer je meer symboliek, metaforen en thema’s ontdekt waar de regisseur heen wil. Het verhaal van een man en zijn vrouw met twee liefdevolle kinderen die plots verhuizen van de grote stad naar het platteland gaat verder dan ontrouw, schuld en boetedoening. De film lijkt rustig te gaan lopen als de vrouw vermeld tegen zijn man dat ze zwanger is maar dat ze niet zwanger van hem is.
Vele verwijzingen naar de levensboom in de film kun je gewoon niet missen of het wonder van het leven en anders wel de verbanning uit het paradijs. En zo gaat het maar verder en dieper deze film kun je nooit maar dan ook nooit de eerste keer ontgronden tenzij je een leugenaar bent. Daarvoor is Andrei Zvyagintsev een te grote mythische kunstenaar voor. De beelden leken net schilderijen. En als je zoveel pracht over je heen krijgt kun je twee dingen doen het verwerpen of tot je nemen. En als je het tot je neemt kom je in een vreemde positie terecht. Je vervreemd je bijna van je eigen lichaam, je komt in een extase terecht. En dat is eigenlijk met geen enkel woord uit te leggen.
Dus een zeer krachtige, vooral prachtig en ook nog eens machtig verfilmd verhaal dat je iedereen toewenst die ervoor open staat. Deze film ga ik binnenhalen voor het filmhuis. INDRUKWEKKEND!
Heel veel mensen, wat zeg ik, de grootse groep mensen die ik ken zien film als entertainment. Ik ben van mening net zoals Andrei Tarkovski dat film veel meer is dan entertainment. Film is gewoon op zichzelf staande kunstvorm! Ik heb een dergelijk gevoel dat Zvyagintsev verder gaat waar Tarkovski eindigde.
Doormiddel van schitterende fotografie en een indringende kalme soundtrack vertelt de regisseur een tijdloos verhaal dat voor iedereen anders aanvoelt. Het verhaal lijkt heel simpel maar wordt krachtiger naar meer je meer symboliek, metaforen en thema’s ontdekt waar de regisseur heen wil. Het verhaal van een man en zijn vrouw met twee liefdevolle kinderen die plots verhuizen van de grote stad naar het platteland gaat verder dan ontrouw, schuld en boetedoening. De film lijkt rustig te gaan lopen als de vrouw vermeld tegen zijn man dat ze zwanger is maar dat ze niet zwanger van hem is.
Vele verwijzingen naar de levensboom in de film kun je gewoon niet missen of het wonder van het leven en anders wel de verbanning uit het paradijs. En zo gaat het maar verder en dieper deze film kun je nooit maar dan ook nooit de eerste keer ontgronden tenzij je een leugenaar bent. Daarvoor is Andrei Zvyagintsev een te grote mythische kunstenaar voor. De beelden leken net schilderijen. En als je zoveel pracht over je heen krijgt kun je twee dingen doen het verwerpen of tot je nemen. En als je het tot je neemt kom je in een vreemde positie terecht. Je vervreemd je bijna van je eigen lichaam, je komt in een extase terecht. En dat is eigenlijk met geen enkel woord uit te leggen.
Dus een zeer krachtige, vooral prachtig en ook nog eens machtig verfilmd verhaal dat je iedereen toewenst die ervoor open staat. Deze film ga ik binnenhalen voor het filmhuis. INDRUKWEKKEND!