een idee voor dvd.nl een artikel over de verschilende kleure

[M_KOS]

ik bedoel hiermee het verschil tussen technical color en color de luxe enz.

En wat het verscchil is tussen een 63 mm film of een 35 mm film en ander formaten.

Ik denk wel dat het een interesant onderwerp is om over te schrijven.

[Louis Bouduin]

Over kleurenfilms heb ik het volgende al eens geschreven:

Filmers hebben al van in de beginperiode geexperimenteerd met kleur. Tussen 1900 en 1934 werden een aantal kleursystemen uitgeprobeerd, slechts enkele boekten een bescheiden sukses. (Wat men bijvoorbeeld wel veelvuldig deed was een scene in een tint in te kleuren. )
Maar het duurde nog tot 1935 voor het drielagenprocede van technicolor de "kleurfilm" mogelijk maakte. (Het drielagenprocede werkt met drie verschillende basis filmstroken. Een voor geel, een voor magenta en een voor cyaan.
Dit systeem werd al vlug vervangen door het tri-pack systeem, dat de drie afzonderlijke stroken combineerde tot één, uit drie lagen bestaande film.
In 1952 kregen we dan het beroemde Eastman-Kodak kleurennegatief materiaal dat door middel van kleurmaskers het eindproduct dusdanig verbeterde dat het technicolor systeem verouderd maakte. Toch bleef dit laatste nog lang in gebruik omdat veel filmers vonden dat dit systeem een exactere kleurweergave opleverde. (Over wat het beste was is er tot op de dag van vandaag nog discussie.)
Dus voor 1952 werd de doorsneefilm gewoon in wit-zwart opgenomen en kleur gebruikt voor uitzonderlijke en dure producties. Zo ongeveer vanaf 1955 en 1969 houden ze elkaar in evenwicht. Maar pas daarna, toen er veel lichtgevoeliger en kleurgetrouwer materiaal op de markt kwam, werd kleur de norm en wit-zwart (vooral in Amerikaanse films) een uitzondering.
Hier zijn vele redenen voor, zowel van estetische als economische aard. Maar een ding wil ik niet onvermeld laten: de opkomst van de kleurentelevisie in de jaren '70. Die was zo populair dat de filmproducenten het als een groot risico beschouwden om nog langer in zwart-wit te filmen. Ook al natuurlijk omdat films toen vroeg of laat aan TV zenders verkocht moesten worden, en die wilden alleen kleurfilms om aan te tonen dat ze met het allernieuwste uitpakten.

[Louis Bouduin]

Over verschillende beeldformaten had ik dit al eens neergepend:

Het verschil tussen 35mm en 65 mm (of zelfs 70 mm). Dit hangt samen met vele ontwikkelingen in de filmindustrie. Tot in 1953 was er niets aan de hand. De standaard beeldverhouding was 1:33. Dit was dan ook de norm die voor de TV werd toegepast toen die op de markt verscheen. Tot diezelfde Tv natuurlijk een geduchte concurent werd en men ging zoeken naar iets nieuws. Dit dacht men gevonden te hebben door almaar grote filmschermen, die wijdser en spectakulairder moesten zijn. Net zoals vele films uit die dagen natuurlijk.
Maar de norm 1:33 blijft de filmcompositie beinvloeden omdat men van daaruit vertrok.
De verhouding tussen hoogte en breedte van het projectiebeeld hangt samen met de vorm en grootte van het beeldvenster van de camera. De eenvoudigste methode is de onder- en bovenkant van het beeld met maskers af te dekken. Dit geeft de twee meest voorkomende breedbeeldverhoudingen. 1.66 in Europa, in Amerika was dit 1.85.
De tweede methode is het anamorfose beeld. Dit is ook bekend onder de naam CinemaScope. Later Panavision.
Een anamorfotische lens drukt het breedbeeld samen tot de proporties van een normaal beeldkader en rekt het beeld dan tijdens de projectie weer uit tot normale verhoudingen.
De verhouding hierbij is 2:1. Hetgeen wil zeggen dat het afgebeelde object twee maal zo smal als in de werkelijkheid is. De hoogte blijft hetzelfde. Na wat geexperimenteerd te hebben, ging men over op 2:35, en dit is de standaard geworden (omdat er op die manier ruimte over was voor het optisch geluidsspoor.) Dit systeem had veel voordelen, maar ook nadelen (de anomorfotische lenzen waren vanwege hun speciale constructie prijzig en er waren minder soorten van. Praktische beperkingen dus, bovendien kreeg men door het oprekken van het beeld ook een vergroting van de korrel en andere oneffenheden.)
VistaVision van Paramount introduceerde dan een volgend systeem. De camera werd daarbij op zijn kant gezet en nam een beeld op dat acht performatiegaten lang was in plaats van de gebruikelijke vier. Deze manier van werken vergrootte natuurlijk tweemaal de gangbare 35 mm en benutte de beschikbare beeldruimte optimaal en eerst zonder gebruik te maken van anamorfotische lenzen. Dus ook zonder de toentijdse beperkingen van dit systeem. Dus doordat het beeldoppervlak van de film alsmaar groter werd zonder dat het aan kwaliteit inboette, kon men overschakelen naar het nog bredere 65 mm (of 70 mm) formaat. Nog breder dus en nog spectaculairder.
Duurder werd die 65 mm pas toen men er op hun beurt ook hier weer met anamorfotische lenzen ging werken. (Ben Hur is opgenomen met een 65 mm en anomorfotische lenzen.)

[Marco]

Misschien kan Louis Bouduin wel een 'uitgebreide' (dus met plaatjes) en zo verhaal voor dvd.nl maken.

Heb wat artkeltjes gevonden op het net.
http://www.widescreenmuseum.com/widescreen/index.htm

http://www.widescreen.org/aspect_ratios.shtml