Bekijk de volledige versie : Welke film heb je net gekeken en wat vond je ervan? (9)
Pagina's :
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
[
14]
15
16
17
18
19
20
21
Get Smart (BR) : Wederom een komedie over een geheim agent, na austin powers, Johnny English hebben we nu Get Smart. Na al die slechte recencies die ik had gelezen en gehoord over deze film verwachte ik er niet meer zo veel van en dit bleek gelukkig mee te vallen en vond ik de film best te pruimen. De humor is inderdaad soms best flauw en niet altijd echt orgineel, maar wel leuk. De film deed me wel wat denken aan Agent 327 waar ik in mijn jeugdjaren weleens stripalbums van las . 6.8/10
Ik denk er precies hetzelfde over. Geen slechte film, gewoon iets dat je al wel vaak hebt gezien. Het zal wellicht helpen als je de oude TV-serie ooit gezien hebt, want de film barst blijkbaar van leuke verwijzingen. Alleen denk ik dat dit voor niet al teveel mensen het geval zal zijn.
Cinemaniac
14-02-2009, 23:04
When a Stranger Calls (Simon West, 2006)
"Have you checked the children?" krijgt babysitter Carol Kane een paar keer over de telefoon te horen in de originele versie uit 1979. De beller is een mysterieuze man met een enge stem. Ik was een jaar of 14-15 toen ik 'm zag en de openingsscène was fantastisch. Sterker nog, het was één van de beste openingsscènes die ik in een film heb ervaren. Zonder precies te weten waar deze thriller overging en zonder enige verwachtingen, werd ik compleet overrompeld door de huiveringwekkende eerste 20+ minuten (de proloog van Scream is hier duidelijk van afgekeken), maar daarna zakte het niveau als een baksteen omlaag. Het middenstuk was zeer matig en zelfs een beetje saai, kan ik me nog herinneren, maar het einde maakte weer veel goeds. Maar het was die openingsscène, met een kalme, langzaam opbouwende spanning, een uitstekend acterende Kane en die creepy stem, die het sterkste gedeelte van de gehele film vormde.
En dat besefte de makers van de remake maar al te goed. Dus wat doen ze? Ze rekken die eerste halfuur uit in een lengte van bijna 90 minuten! En dat is weer teveel van het goede. Tot vervelends toe valt de film constant in de herhaling. De telefoon blijft maar rinkelen en Camilla Bell (die de babysittersrol van Kane heeft overgenomen) blijft maar ronddwarrelen. Het resultaat is een typische dertien-in-een-dozijn-PG13-horror-zonder-ook-maar-één-druppeltje-bloed en het deed me verlangen naar dat begin van het origineel. Tis bijna twee decennia geleden dat ik 'm gezien had. Toch maar 'ns de dvd op de kop tikken.
mercapto
15-02-2009, 01:28
Dus we moeten Forrest Gump nu gaan zien als een equivalent van een Eisenstein of Vertov film?
Misschien erg stomme vragen, maar uhm...
Waren Eisenstein en Vertov in hun tijd ook zo hoog in aanzien als dat ze nu zijn ?
Of kwam de waardering later pas toen het belang van wat ze deden duidelijk werd ?
Een beetje het kunstenaars idee, "Je bent pas wat waard als je dood bent"
Oh ja, en ik heb nog wat films gezien. Weinig nuttigs over te zeggen, maar ach...
Into the Wild
Erg mooie film. Deze gaat me nog een lange tijd bijblijven, net als The Fountain. Ik ben de meeste films snel weer vergeten. Ik wil al heel lang verdwijnen, gelukkig schrikt hij niet af.
Yojimbo
Dat ik eerst de Bruce Willis film heb gezien was niet zo goed in mijn geval. Met m'n gebrek aan relativeringsvermogen was het origineel wat saai. Mooi verhaal, mooie shots en wat memorabele scenes. Op naar Sanjuro! (heb de Criterion set)
Die Hard 4.0
Constante actie. De punt en de nul in de titel schrokken me wat af, maar ondanks deze gimmick was het gewoon weer een knalfeest. Het einde was wat slapjes.
Nu maar een boek lezen, na Yojimbo heb ik genoeg moed om me in het onbekende te storten, lezen, bbbrrr!
DanielC.
15-02-2009, 02:12
Zo. Daar ben ik weer. Een musical avondje gehad bij ome Ralph. Op blu-ray nog wel. Ik had An American in Paris, hij had Gigi. Het was me het avondje wel. An American in Paris bevat de 17 mooiste minuten in de film geschiedenis, op dit moment iniedergeval, en was verder ook erg tof. Vooral dat Buster Keaton eerbetoon kwam als een verassing. 11 blikken bier late kwam [b]Gpgi[b/] en die was aardig, maar viel me wat tegen. Vooral de montage was bij vlagen om te huilen, wel perfecte art directon etc, en is maurice chevalier echt een held. Ik vond de film in vergelijking met an american in paris ook wat statisch. Normaal zwiert Minelli's camera altijd zo lekker mee in zijn films, in deze was dit vrijwel nergens het geval. Ik geef ook de voorkeur aan het overdreven enthousiasme van Gene, deze film (GIGi dus) was vooral erg cynisch, dat vond uj ook wat minder. Maar zag er dus wel prachtig uit en ook wel vermakelijk, ik zeg 10 uit 10 voor american in pairs en een zeuven voor die andere.
Leuk dat ik van vriend Ralph oo nog drie video banden that's entertainmetn en the bad an the beautiful meekreeg. heuh. (y)
Patrick van den Hul
15-02-2009, 10:21
Nick and Norah's Infinite Playlist, Peter Sollet (2008 )
Michael Cera is een rijsende ster in komedieland en hier heeft hij een heuse hoofdrol te pakken in deze romantische komedie. Dit genre wordt nogal eens geplaagd door een vast format dat gevolgd wordt, maar dat viel hier alleszins mee. Leuke acteurs, af en toe een geslaagde grap en je vermaakt je prima. 7,0
Patrick van den Hul
15-02-2009, 10:24
Swing Vote, Joshua Michael Stern (2008 )
Het uitgangspunt van deze film is zeker leuk. De hele Amerikaanse presidentsverkiezing komt aan op één staat, vervolgens op één county met een paar honderd inwoners, waarbinnen één man wiens stem niet goed is geteld binnen 10 dagen opnieuw mag stemmen en zo de president kiest. Deze man is Kevin Costner en hij doet het best aardig maar 11/12-jarige Madeline Carrol steelt de show met prachtig acteerwerk. Dennis Hopper doet ook nog mee, maar viel wat tegen. Het is jammer dat de kijker in deze film niet serieus wordt genomen. Het verhaalverloop is zéér standaard en je kunt elke volgende ontwikkeling al van ver zien aankomen (inc. emotionele speech aan het einde). Ja, zo'n film is dit. 5,5
Patrick van den Hul
15-02-2009, 10:28
Pride and Glory, Gavin O'Connor (2008 )
Ik verwachtte al een film die vrij standaard zo zijn, maar dat het zó slecht zou uitpakken, dat had ik niet verwacht. Een cast met namen als Edward Norton, Colin Farrell en Jon Voight weet totaal geen indruk te maken. Je kunt van hun gezichten aflezen dat deze film ze niet veel interesseert en dat gevoel neem je als kijker over. Het duurt dan ook nog eens allemaal 2 uur voort, die vooral wordt gevuld met nietszeggende dialoogscènes. Toen er aan het einde ook nog eens een paar vreemde wendingen kwamen had ik al niet meer door waar de film over ging aangezien die mijn aandacht al lang had verloren. 4,0
Patrick van den Hul
15-02-2009, 10:32
Harold and Kumar Escape from Guantanamo Bay, Jon Hurwitz (2008 )
Ultraflauwe poep- en plashumor kan mij zelden bekoren en deze film zit hier vol mee. Het duo Harold en Kumar, gespeeld door John Cho en Kal Penn, komt soms best grappig uit de hoek, maar dit kan de film al niet meer redden. Toch heb ik me soms wel vermaakt aangezien er tussen het spervuur aan grappen voor iedereen wel iets tussen moet zitten. Het enige echt geslaagde moment vond ik het onverwachte bezoek aan de ranch van George W. Bush in Texas. Voor de liefhebbers zullen we maar zeggen. 4,5
Op naar dag 2 van het 'recente films' weekend. Hopelijk bevallen die van vandaag beter.
Ik ben net naar Bolt geweest. Blijkbaar is het toch een zeer positieve wending dat John Lasseter nu de grote baas van Disney is. Zeer strak verhaal, mooie animatie, leuke jokes... ik heb er een echt voldaan gevoel van, zoiets van "dat was nu eens een goeie film".
Marcel v/d H.
15-02-2009, 10:41
Doubt JohnPatrick Shanley, 2008
Naast het spetterende acteerwerk ook een prima geschreven script, de titel van de film dekt de inhoud perfect. Verder ook prima dialogen en ook de preken van Philip Seymour Hoffman zijn erg goed. Prima film dus! 8.2
Son of Rambow Garth Jennings, 2007
Leuke en originele film, die helaas tegen het einde wat gaat vervelen. Het begint allemaal grappig, maar tegen het einde heb je het ook wel een beetje gezien. Acteerwerk van de twee jonge acteurtjes is trouwens prima. 7.3
Pride and Glory Gavin O'Connor, 2008
Mijn verwachtingen waren al niet al te hoog, maar ondanks dat was het nog een behoorlijke tegenvaller. Naast het gegeven dat het wel om een erg standaard Hollywood productie gaat, met het daarbij horende acteren op automatische piloot, rammelt het scipt echt aan alle kanten. Het weet niet te boeien en het is eigenlijk maar een vreemde aaneenschakeling van losse scenes, het einde is echt te slecht voor woorden. 4.5
Harold & Kumar Escape from Guantanamo Bay Jon Hurwitz & Hayden Schlossberg, 2008
Ach ja, wat moet je er van zeggen... de film heeft zo zijn momenten (vooral het einde met Bush en de verhoorscenes), maar over het algemeen genomen zijn het wel erg platte en makkelijke grappen. Net leuk genoeg om een keertje te kijken. 5.0
BigLebowski
15-02-2009, 10:41
The Thing from another World (http://www.imdb.com/title/tt0044121/) - Christian Nyby, 1951
http://thisrecording.files.wordpress.com/2008/06/2536063374_626085aaae.jpg
Met koppijn op de bank en mijn ogen af en toe gesloten, waagde ik me ditmaal aan The Thing from another World. En hoewel geboeid, kon ik me in het achterhoofd toch moeilijk losmaken van John Carpenter's remake uit 1982, welke in mijn opinie toch absoluut de betere blijft van de twee. Niet alleen zozeer vanwege de special effects, want die kun je met 30 jaar tijdsverschil moeilijk met elkaar vergelijken en waren natuurlijk in dit origineel een stuk eenvoudiger, maar ook vanwege de spanning die ik in deze eerste versie toch iets minder vond. Het gegeven dat 'het ding' zich kon transformeren in een kopie van een ander levend wezen en de paranoia die daarmee ontstond in het kamp, maakt de remake superieur aan deze, waar het een uit een buitenaards plantaardig geevolutioneerd en op Frankenstein gelijkend wezen betreft die zich voedt met bloedweefsel. Wel verdient deze natuurlijk de credits voor het oorspronkelijke idee. Vermaakt heb ik me toch zeker, maar de remake blijft voor mij absoluut de nummer 1. Ik zal deze nog maar eens kijken als ik me wat beter voel, wellicht scheelt dat ook.
7.0/10
TJ Weissel
15-02-2009, 11:18
Dat de film bijna drie (!) uur duurt, maar dat er helemaal niets inzit. Het is een aaneenschakeling van gebeurtenissen, en we worden er niets wijzer van, nergens kan ik meevoelen met de karakters. En waarom ze deze film 'the curious case' hebben genoemd is me ook een raadsel. Er is helemaal niets vreemds aan de zaak van Benjamin Button, hij is een wrede freak of nature, maar niemand schijnt dat op te merken (misschien is dat juist zo vreemd? Ik weet het niet). Ik werd ook doodmoe van dat gehijg en gerochel van die vrouw die op sterven lag. Waarom moesten we überhaupt telkens terug naar die grauwe ziekenhuiskamer? Over grauwe ziekenhuis kamers gesproken, de film zag er ook weer zo lekker voorspelbaar uit. Het ellendige heden in het ziekenhuis...blauw, koud en deprimerend, en de herinneringen aan vroeger met een warme gele gloed. Verzin eens iets nieuws. Het is misschien een leuke film voor de liefhebbers van Forrest Gump en Big Fish (het is een soort mash-up van deze 2 draken), mij doe je er geen plezier mee.
Ik voel precies het zelfde! al ben ik zeker wel 'n liefhebber van Forrest Gump en Big Fish... betreffende de Button kan je nog beter Youth without Youth gaan kijken.
Brakhage
15-02-2009, 11:38
Misschien erg stomme vragen, maar uhm...
Waren Eisenstein en Vertov in hun tijd ook zo hoog in aanzien als dat ze nu zijn ?
Ja.
Martin Z.
15-02-2009, 13:42
Abre los ojos (8.1)
Ik ben blij met deze blinde aanschaf :) Deze surrealistische film boeide me t/m het einde dat zich heerlijk voor meerdere interpretaties leende. De film kwam rauwer en depressiever op me over dan Vanilla Sky (jaaaren geleden gezien) en daarom beter in mijn ogen.
Moet even zeggen dat ik met Abre los Ojos, Amores Perros, The Motorcycle Diaries, Mar Adentro en El Labyrinto del Fauno in mijn bezit hebbende echt fan ben van de Spaanse cinema :!:
Daniël V.
15-02-2009, 13:50
Abre los ojos (8.1)
Ik ben blij met deze blinde aanschaf :) Deze surrealistische film boeide me t/m het einde dat zich heerlijk voor meerdere interpretaties leende. De film kwam rauwer en depressiever op me over dan Vanilla Sky (jaaaren geleden gezien) en daarom beter in mijn ogen.
Moet even zeggen dat ik met Abre los Ojos, Amores Perros, The Motorcycle Diaries, Mar Adentro en El Labyrinto der Fauno in mijn bezit hebbende echt fan ben van de Spaanse cinema :!:
Voor het geval hij nog niet in je kast staat, wil ik als volgende blinde aankoop graag El Orfanato aanraden. (y) De laatste drie titels die je noemt vind ik ook echt geweldig.
Martin Z.
15-02-2009, 13:52
Ah dank u, staat genoteerd :)
Mijn aanrader voor jou: kijk ook de eerste twee uit mijn rijtje ;)
Bas Reuver
15-02-2009, 16:04
Ik vind dit een nogal merkwaardige opmerking. Ook ik vind Forrest Gump en Big Fish draken van films en ik heb toch meer slechte films gezien dan me soms lief is. Vooral Big Fish vond ik echt oer en oersaai, maar ik vind Tim Burton sowieso een merkwaardig overschreeuwde en doorgaans saai filmmaker.
Er zijn een ontelbare hoeveelheid films die er uit zien alsof ze met een homevideo camera zijn opgenomen. Waarbij er geen enkele fatsoenlijke verhaallijn te ontdekken valt en waarbij er wat mensen van de straat geplukt zijn om de hoofdrollen te vertolken. Heel soms levert dat nog een vermakelijke film op, omdat het gewoon té slecht is, maar meestal is het gewoon één groot drama. Dat noem ik dan de echt slechte films.
Je kunt misschien Forrest Gump en Big Fish saai vinden, maar je kunt het toch moeilijk slechte films noemen als je kijkt naar alle aspecten die de film vorm geven. Het acteren en camerawerk en dergelijke zijn zeker goed (tot zeer goed) te noemen. Alleen een ietwat saai verhaal resulteert dan niet in een onvoldoende.
DanielC.
15-02-2009, 16:15
Je kunt misschien Forrest Gump en Big Fish saai vinden, maar je kunt het toch moeilijk slechte films noemen als je kijkt naar alle aspecten die de film vorm geven. Het acteren en camerawerk en dergelijke zijn zeker goed (tot zeer goed) te noemen. Alleen een ietwat saai verhaal resulteert dan niet in een onvoldoende.
Sorry, maar het beoordelen van een film gaat bij mij niet zo:
Cinematografie: 2
Screenplay: -1
Regie: 3
Acteren: 4
-------------------+
8
Bas Reuver
15-02-2009, 16:20
Sorry, maar het beoordelen van een film gaat bij mij niet zo:
Cinematografie: 2
Screenplay: -1
Regie: 3
Acteren: 4
-------------------+
8
Ach je snapt best wel wat ik bedoel. Je kunt een film a la "Crossroads" geen meesterwerk noemen. Maar ik kan me niet indenken dat je je niet kunt voorstellen dat andere mensen films zoals Forrest Gump en Big Fish wel erg goed vinden. Misschien niet jouw "cup of tea", but that's it.
Patrick van den Hul
15-02-2009, 16:23
Dan komen we weer uit bij die eeuwige discussie tussen de ´casual´ filmkijker en de ´doorgewinterde´ filmkijker die het zich niet meer kan permitteren om dit soort pulp voor de massa nog goed te vinden.
Daan de G.
15-02-2009, 16:27
Dan komen we weer uit bij die eeuwige discussie tussen de ´casual´ filmkijker en de ´doorgewinterde´ filmkijker die het zich niet meer kan permitteren om dit soort pulp voor de massa nog goed te vinden.
Hmm, bij mij speelt gevoel ook een grote rol bij een film. Case of Benjamin Button kon mij bijvoorbeeld totaal niet raken terwijl Big Fish en Forrest Gump mij juist raakte. Daarom zijn het in mijn ogen erg mooie films.
Daarnaast blijft film smaak bij iedereen verschillend imo.
DanielC.
15-02-2009, 16:28
Ach je snapt best wel wat ik bedoel. Je kunt een film a la "Crossroads" geen meesterwerk noemen. Maar ik kan me niet indenken dat je je niet kunt voorstellen dat andere mensen films zoals Forrest Gump en Big Fish wel erg goed vinden. Misschien niet jouw "cup of tea", but that's it.
Nee, ik snap heel goed wat je wil zeggen. Je zegt dat als je een film oersaai vind je hem niet slecht kan vinden als hij 'goed gemaakt' is. Sorry, maar dat gaat er bij mij niet in. Als ik me heb lopen vervelen (wat zo'n beetje het ergste is wat een film kan doen) is het gewoon een ***film. Technisch perfect of niet. Dat doet er dan niet meer toe.
Dan komen we weer uit bij die eeuwige discussie tussen de ´casual´ filmkijker en de ´doorgewinterde´ filmkijker die het zich niet meer kan permitteren om dit soort pulp voor de massa nog goed te vinden.
Uh, wat moet ik hier van denken? Hou op zeg.
Bas Reuver
15-02-2009, 16:30
Dan komen we weer uit bij die eeuwige discussie tussen de ´casual´ filmkijker en de ´doorgewinterde´ filmkijker die het zich niet meer kan permitteren om dit soort pulp voor de massa nog goed te vinden.
Ja is ook zo. Heeft ook niet zoveel zin zo'n discussie. Bovendien heb ik persoonlijk alleen maar veel films gezien en heb ik voor de rest eigenlijk maar weinig verstand van zaken.
Maar het lijkt af en toe een soort van hype om, films die goed scoren in de bios en bij de oscars, af te kraken. En dat komt af en toe wat verkeerd over. Kan aan mij liggen ;)
DanielC.
15-02-2009, 16:36
Maar het lijkt af en toe een soort van hype om, films die goed scoren in de bios en bij de oscars, af te kraken. En dat komt af en toe wat verkeerd over. Kan aan mij liggen ;)
Wat moet ik hier nu toch mee? Wat een belachelijke beschuldigingen. Ik heb toch ook gewoon een 4-disc editie van Titanic in de kast staan waar ik erg blij mee ben. Ik moet deze film gewoon niet, dat is toch geen reden om allemaal vreemde dingen over mij te gaan verzinnen.
Patrick van den Hul
15-02-2009, 16:43
Het was niet persoonlijk op jou gericht Daniel. Ik probeerde alleen aan te geven dat we weer te maken hebben met een type discussie dat regelmatig terugkeert (bijv. recentelijk nog in het The Dark Knight topic).
Mijn persoonlijke standpunt daarin is de volgende:
Ik heb er geen problemen mee wanneer iemand een film die ik heel goed vind, totaal afkraakt, zeker niet als dit enigszins wordt beargumenteerd. Film is voor een belangrijk deel emotie en ik heb vaak genoeg films gezien die bijvoorbeeld technisch op alle vlakken kloppen, maar mij niet raken, waardoor ik ze niet goed vindt (dan noem ik bijv. een Gone With the Wind).
Waar ik wel problemen mee heb is wanneer mensen (ik noem niemand persoonlijk) een naar mijn mening goede film afkraken en hun kritiek presenteren als feiten. In sommige gevallen valt hier ook nog eens tussen de regels door te lezen dat iemand die een bepaalde film wel goed vind, dan wel 'simpel' moet zijn en niet een dergelijke goede smaak heeft.
Het is lastig om dit onder woorden te brengen, maar dit is wel ongeveer de strekking. Prima wanneer je een mening over een bepaalde film hebt die (behoorlijk) afwijkend is, maar laat mensen die de film wel goed vinden in hun waarde en presenteer subjectieve punten van kritiek niet als feitelijke informatie. We hebben het hier op dit forum niet over exacte wetenschap, waar er doorgaans maar 1 juist antwoord is.
DanielC.
15-02-2009, 16:50
Tsjah, negatieve kritiek presenteren als feiten. Het is toch niet zo vreemd mensen dat doen (bovendien werkt het ook andersom). Voor hen is het immers waarheid, hoe kan je anders iets vurig verdedigen? Het is zo onzinnig om overal 'naar mijn bescheiden mening' voor of achter te zetten.
Bas Reuver
15-02-2009, 17:05
Wat moet ik hier nu toch mee? Wat een belachelijke beschuldigingen. Ik heb toch ook gewoon een 4-disc editie van Titanic in de kast staan waar ik erg blij mee ben. Ik moet deze film gewoon niet, dat is toch geen reden om allemaal vreemde dingen over mij te gaan verzinnen.
Uiteraard geen persoonlijke aanval op jou. Dat was ook helemaal niet de bedoeling.
Het enige dat ik eigenlijk wilde zeggen was dat ik een groot verschil zie tussen "niet leuk" en slecht. En dat je films die tal van prijzen winnen niet kunt vergelijken met een willekeurige homevideo-achtige B-film.
Brakhage
15-02-2009, 17:08
Tsjah, negatieve kritiek presenteren als feiten. Het is toch niet zo vreemd mensen dat doen (bovendien werkt het ook andersom). Voor hen is het immers waarheid, hoe kan je anders iets vurig verdedigen? Het is zo onzinnig om overal 'naar mijn bescheiden mening' voor of achter te zetten.
Je kunt niet anders dan het volledig met Daniel eens zijn. Waar deze discussie nu ineens weer vandaan komt is me een volslagen raadsel, maar het is altijd intens zielig. Het is heel simpel: alles wat IK zeg is MIJN mening. Einde verhaal. Dus dat eeuwige gezeik van mensen die klagen dat sommige mensen hun mening als feit presenteren is gewoon zielig geneuzel van de bovenste plank. Bovendien is het ook nog lachwekkend selectief en hypocriet geneuzel, want zoals Daniel ook al aangeeft gebeurt dat constant, door iedereen. Dat is ook volstrekt logisch, omdat je anders een bijzonder pedante vorm van communiceren zou krijgen. Als ik zeg 'het is vandaag lekker weer', dan hoor ik ook geen irritante Patrickjes vd H roepen: 'nee, jij VINDT het lekker weer, dat is een mening en geen feit'. Ieder weldenkend persoon met een IQ boven de 100 kan meningen en feiten zonder probleem scheiden.
En om nog even op Bas Reuver terug te komen: IK VIND het volstrekt oninteressant dat een film 'technisch' goed in elkaar steekt, dat heeft niets met creativiteit te maken. Een film als 'Big Fish' is technisch wellicht beter dan 'Double Agent 73', maar die laatste film is wel 1000 maal creatiever dan heel 'Big Fish' bij elkaar, ook al is ie
met een homevideo camera zijn opgenomen. Waarbij er geen enkele fatsoenlijke verhaallijn te ontdekken valt en waarbij er wat mensen van de straat geplukt zijn om de hoofdrollen te vertolkenwant dat is een ronduit prima omschrijving van Wishman's meesterwerk. En dat is een BETERE film dan Big Fish, NAAR MIJN NIET ZO BESCHEIDEN MENING. Creativiteit kan volledig los staan van technische competentie.
Bas Reuver
15-02-2009, 17:19
En om nog even op Bas Reuver terug te komen: IK VIND het volstrekt oninteressant dat een film 'technisch' goed in elkaar steekt, dat heeft niets met creativiteit te maken. Een film als 'Big Fish' is technisch wellicht beter dan 'Double Agent 73', maar die laatste film is wel 1000 maal creatiever dan heel 'Big Fish' bij elkaar, ook al is ie
want dat is een ronduit prima omschrijving van Wishman's meesterwerk. En dat is een BETERE film dan Big Fish, NAAR MIJN NIET ZO BESCHEIDEN MENING. Creativiteit kan volledig los staan van technische competentie.
Hier ben ik het wel mee eens. Maar je noemt wel een film die eigenlijk weer in een andere categorie valt, aangezien die wel weer aanslaat bij veel mensen. Ik heb hem zelf ook gezien en ik heb er ook wel van genoten. Een soort van "so bad it's good" categorie.
Brakhage
15-02-2009, 17:22
Hier ben ik het wel mee eens. Maar je noemt wel een film die eigenlijk weer in een andere categorie valt, aangezien die wel weer aanslaat bij veel mensen. Ik heb hem zelf ook gezien en ik heb er ook wel van genoten. Een soort van "so bad it's good" categorie.
Nou nee, ik vind deze absoluut niet vallen in de 'so bad it's good' categorie. Ik vind de film oprecht enorm creatief op een wijze die akelig veel aansluit bij het oeuvre van Jean-Luc Godard. En Godard films vind ik over het algemeen ook niet 'so bad it's good'.
En waar je opmerking dat deze film weer 'in een andere categorie valt, aangezien die wel weer aanslaat bij veel mensen' over gaat, gaat volledig langs me heen :confused:
Bas Reuver
15-02-2009, 17:26
Nou nee, ik vind deze absoluut niet vallen in de 'so bad it's good' categorie. Ik vind de film oprecht enorm creatief op een wijze die akelig veel aansluit bij het oeuvre van Jean-Luc Godard. En Godard films vind ik over het algemeen ook niet 'so bad it's good'.
En waar je opmerking dat deze film weer 'in een andere categorie valt, aangezien die wel weer aanslaat bij veel mensen' over gaat, gaat volledig langs me heen :confused:
Omdat ik het had over echt slechte films en er worden tot nu toe alleen maar films genoemd die gewoon niet echt slecht zijn, aangezien er zat mensen zijn die er wel iets mee kunnen.
Maar goed, waarom zit ik Forrest Gump en Big Fish eigenlijk zo te verdedigen? Ik vind het goede films en heb ze allebei op dvd, maar ze zullen mijn top10 niet halen. Ik vond het alleen vreemd dat mensen die films echt slecht vonden. Dat was nieuw voor mij.
DanielC.
15-02-2009, 17:34
Ik begrijp er niets meer van. Smakelijk eten allemaal.
Brakhage
15-02-2009, 17:36
Omdat ik het had over echt slechte films en er worden tot nu toe alleen maar films genoemd die gewoon niet echt slecht zijn, aangezien er zat mensen zijn die er wel iets mee kunnen.
Wow, dit moet wel de definitie van een drogredenering zijn. IEDERE film kent namelijk mensen 'die er wel iets mee kunnen', dus volgens jouw logica bestaan er geen slechte films.
Lex v/d Moolen
15-02-2009, 17:42
Ik begrijp er niets meer van.
Dan ben ik gelukkig niet de enige. :)
Bas Reuver
15-02-2009, 17:43
Aangezien ik op meerdere mensen reageerde heb ik het misschien niet helemaal goed verwoord. En het is te lastig gebleken om uit te leggen wat ik nou precies wilde zeggen. Maar goed, het boeit verder ook niet zo. De discussie is uitendelijk vrij zinloos.
Ik wens Daniel smakelijk eten en ik ga zelf lekker aan de chinees (y)
Patrick van den Hul
15-02-2009, 17:43
Je kunt niet anders dan het volledig met Daniel eens zijn. Waar deze discussie nu ineens weer vandaan komt is me een volslagen raadsel, maar het is altijd intens zielig. Het is heel simpel: alles wat IK zeg is MIJN mening. Einde verhaal. Dus dat eeuwige gezeik van mensen die klagen dat sommige mensen hun mening als feit presenteren is gewoon zielig geneuzel van de bovenste plank. Bovendien is het ook nog lachwekkend selectief en hypocriet geneuzel, want zoals Daniel ook al aangeeft gebeurt dat constant, door iedereen. Dat is ook volstrekt logisch, omdat je anders een bijzonder pedante vorm van communiceren zou krijgen. Als ik zeg 'het is vandaag lekker weer', dan hoor ik ook geen irritante Patrickjes vd H roepen: 'nee, jij VINDT het lekker weer, dat is een mening en geen feit'. Ieder weldenkend persoon met een IQ boven de 100 kan meningen en feiten zonder probleem scheiden.
Er is hier maar 1 iemand die op dit moment intens sneu overkomt hoor...
En dan vraag je je nog af waarom mensen je soms als arrogant bestempelen? Ik meen me te herinneren dat je daar ooit eens over gezegd hebt dat je er werkelijk helemaal niets van snapt waarom mensen je zo bestempelen, aangezien je daadwerkelijk totaal niet zo zou zijn.
Misschien tijd voor wat zelfreflectie? (probeer bovenstaand verhaal nog eens na te lezen op enige afstand en alsof het niet door jou maar door een ander is geschreven, gericht aan jou)
DanielC.
15-02-2009, 17:50
Dat is toch niet zo arrogant. Ik wil niet voor Maikel spreken, maar ik doe het lekker toch. Het is niet de eerste keer dat dit boven komt, en volgens mij kan het aardig irritant worden als je het telkens weer op je bord krijgt. Ik zou na een tijdje ook wat aangebrand reageren.
Maar,
Als ik zeg 'het is vandaag lekker weer', dan hoor ik ook geen irritante Patrickjes vd H roepen: 'nee, jij VINDT het lekker weer, dat is een mening en geen feit'.
Geef toe, hij was wel geestig. Bij mij spoot het bier iig. over mijn befje.
Oudlid_X5
15-02-2009, 17:53
Valkyrie vond ik best goed. Het is gewoon een spannende thriller niets meer en niets minder. Van te voren wat sceptisch om de rol van Cruis en het gebruik van de Engelse taal maar daar had ik geen hinder van.
Keane vond ik heel geslaagd. Vooral de manier hoe de regisseur de vraag open houd of het echt gebeurd is met zijn dochtertje of dat hij gewoon tik heeft. Die tik staat hier dan voor schizofrenie. Knap ook hoe de camera zo dicht op de huid zit van de hoofdpersoon. Dardenne in het kwadraat kun je het bijna noemen.
Brideshead Revisited kan ik helaas niet veel mee. Natuurlijk prachtige lokatie, kostuums en dergelijke. Maar het lijkt wel of geen enkel personage fatsoenlijk uit de verf komt. En je merkt ook wel het verschil van acteerwerk tussen Emma Thompson/Michael Gambon en een Ben Whishaw. Het gaat zich dan vooral om de intensiteit die ze weten te leggen in hun kleine rol. Misschien moet ik dan toch eens die mini-serie eens gaan bekijken...
Code 46
Hier kon ik niet veel mee. Ee sci-fi met een romantisch tintje. Echter het romantische kwam niet helemaal over. De look is erg stiriel en koud wat ook de bedoeling is maar ik houd er niet zo van. Bovendien vind ik de leading lady, Samantha Morton, oerlelijk. Flets, kort haar en make-up loos. Verder zat er niet echt spanning in ofzo. Nu bleef het bij een aardig idee over genen en dat soort shit.
5,0
Patrick van den Hul
15-02-2009, 17:57
Dat is toch niet zo arrogant. Ik wil niet voor Maikel spreken, maar ik doe het lekker toch. Het is niet de eerste keer dat dit boven komt, en volgens mij kan het aardig irritant worden als je het telkens weer op je bord krijgt. Ik zou na een tijdje ook wat aangebrand reageren.
Hoezo is het niet arrogant? De superioriteit straalt ervan af...
Oudlid_X5
15-02-2009, 18:01
Code 46
Hier kon ik niet veel mee. Ee sci-fi met een romantisch tintje. Echter het romantische kwam niet helemaal over. De look is erg stiriel en koud wat ook de bedoeling is maar ik houd er niet zo van. Bovendien vind ik de leading lady, Samantha Morton, oerlelijk. Flets, kort haar en make-up loos. Verder zat er niet echt spanning in ofzo. Nu bleef het bij een aardig idee over genen en dat soort shit.
5,0
Je hebt geen smaak. :-x Vond de film op alle fronten geslaagd maar misschien kwam dat ook omdat ik compleet in de film zat. :-P
DanielC.
15-02-2009, 18:02
Hoezo is het niet arrogant? De superioriteit straalt ervan af...
Nee, sorry. Ik heb het nog eens een tweede en zelfs een derde keer gelezen. Ik zie alleen maar een reactie van een wat geërgerde Maikel. Ik zou me er niet zo druk om maken, Patrick.
Appaloosa (br) : Ondanks dat de verhaallijn best wel voorspelbaar was heb ik toch weer genoten van een nieuwe western, een genre die de laatste paar jaren niet echt populair meer was, maar begint terug te komen. Je kan in deze western duidelijk zien dat Ed Harris die deze film ook heeft geregiseerd geinspireerd is door de wat oudere westerns. Ik was niet helmaal weg voor de keuze van Renee Zellweger maar dit bleek achteraf ook wel wat mee te vallen ze deed me uiterlijk erg denken aan bv een Shirley MacLaine in Two Mules for Sister Sara. Ed Harris en Viggo Mortensen zijn uitermate geschikt als western karakters. 7.3/10
Maar het lijkt af en toe een soort van hype om, films die goed scoren in de bios en bij de oscars, af te kraken. En dat komt af en toe wat verkeerd over. Kan aan mij liggen ;)
Dat is ook weer zo met de gedachte dat films die in aanmerking komen voor een bepaalde award sowieso de beste films van het jaar zijn én dan ook nog eens door iedereen goed bevonden zullen worden. Ik denk niet dat iemand met opzet een film gaat afbreken, daar is een motivatie voor en die wordt meestal ook wel in een beknopte of meer uitgebreide mate gegeven. Maar zoals je hier ook de laatste pagina kunt vaststellen vinden de mensen die de film in kwestie wel goed vonden de uitleg die gegeven wordt nooit voldoende. Dat van een mening als een feit voorstellen heb ik nog al gehoord en dat slaat nergens op. Dan ben je naar strohalmen aan het grijpen om de discussie voort te zetten terwijl het op dat moment wellicht gewoon tijd is om te erkennen dat je van mening verschilt en het daarbij te laten.
@Daniel en Patrick: op dit soort momenten trekt Maikel zich terug uit de discussie en lacht-ie in zijn vuistje, of misschien ook wel erbuiten, om het gekonkel op het dvd.nl/forum. En gelijk heeft-ie. Want waar gaat het nu eigenlijk over?
Ik vind het alleszins maar een triviale discussie.
Brakhage
15-02-2009, 19:02
Hoezo is het niet arrogant? De superioriteit straalt ervan af...
Dat mag je wel eens even onderbouwen met argumenten. Ik heb het vier maal gelezen, mijn vriendje heeft het gelezen, ik heb het naar mijn ouders gemaild, die hebben het gelezen en ik heb bovendien mijn buurvrouw die me niet kan uitstaan uitgenodigd voor een bakje koffie en ze heeft het ook gelezen.
En niemand zag er iets arrogants in.
En ik ook nog steeds niet. Voorlopig ben jij de enige die er iets arrogants in ziet, dus dan mag je dat best verklaren. Waar straalt de superioriteit van af?
TheGodfather
15-02-2009, 19:58
Gisteren:
Waltz With Bashir (http://www.imdb.com/title/tt1185616/)
Prachtige animatie film waarin het waargebeurde verhaal van regisseur Ari Folman wordt verteld. Hij probeert door middel van gesprekken met oud leger makkers z`n herinneringen aan de Israelische oorlog met Libanon terug te krijgen.
Folman is in het echt ook op zoek gegaan naar z`n oud collega`s en heeft de gesprekken gefilmd. Dat hij echter die niet aan elkaar heeft gemonteerd en ze als docu heeft uitgebracht is een goede keuze geweest. De oogverblindend mooie animaties zorgen voor een prachtige sfeer, geweldige droom sequenties en dus voor beelden die je wellicht in een gewone docu nooit had kunnen tonen.
De toon is hard, deze animatie is duidelijk niet op kinderen gericht. De muziek is mooi en het einde (met de echte beelden) is ontzettend hard en zorgt voor een klap in je gezicht, waardoor je het (zoals Folman`s bedoeling ook was) achteraf niet gaat beschouwen als "zomaar een animatie film" en `m dus snel vergeet. De verschrikkingen zijn echt gebeurd, en dat laat ie met dat laatste stuk zien ook.
Subliem!
8,5/10
Valkyrie (http://www.imdb.com/title/tt0985699/)
De film over de mislukte aanslag op Hitler`s leven door kolonel Claus von Stauffenberg (Tom Cruise) is tamelijk geslaagd te noemen. Het feit waar ik vooraf het meest voor vreesde (dat er door een stelletje overbetaalde Hollywoodsterren Amerikaans zou worden gesroken terwijl ze echt bestane Duitse personages vertolken) viel me ontzettend mee. Het irriteerde eigenlijk geen seconde, wat kwam door het feit dat Singer al vanaf het begin duidelijk maakte dat de film in het Engels zou worden gesproken. De mooie titels aan het begin en de eerste scene waarin von Stauffenberg een stukje Duist spreekt dat overgaat in Engels, zorgen er voor dat het eigenlijk geen seconde irriteert.
Het verhaal is goed en spannend, ondanks dat je de afloop al kent. De spanningsopbouw is goed, al hoewel ik in het begin het gevoel had dat het misschien iets te snel ging.
Een hele degelijke film dus, die precies doet waarvoor ie bedoeld is: vermaken maar verder niet echt schokkend goed of vernieuwend is.
7,5/10
La Mala Educación (http://www.imdb.com/title/tt0275491/)
Almoldovar`s film in een film is een tamelijk naargeestig verhaal geworden over misbruik, ontrouw en vriendschap. Het verhaal, dat wordt bevolkt door excentrieke karakters en is voorzien van sterk acteerwerk, zit ontzettend goed in elkaar en is een sterke mix van (een groot deel) drama en humor.
Zeker een aanrader, opnieuw een erg goede film van de Spaanse meester.
7,8/10
Ik heb het vier maal gelezen, mijn vriendje heeft het gelezen, ik heb het naar mijn ouders gemaild, die hebben het gelezen en ik heb bovendien mijn buurvrouw die me niet kan uitstaan uitgenodigd voor een bakje koffie en ze heeft het ook gelezen.
Ben je zo onzeker Maikel.....?8)
Dus we moeten Forrest Gump nu gaan zien als een equivalent van een Eisenstein of Vertov film?
D'oh! Ik doelde uiteraard op het matchen van archiefbeelden en filmbeelden. My bad!
Wel een leuke discussie tot gevolg :mrgreen:
Wat mij overigen opvalt is dat Big Fish en Forrest Gump vaak geroemd worden vanwege het sentimentele karakters van de film. Een eigenschap waar jij aan voorbij gaat, of dit sentiment niet zo ervaart. Als ik door een film gegrepen wordt qua plot en karakters, dan maakt het mij niet eens zoveel uit dat de film visueel gezien weinig innovatief of interessant is. Aan de andere kant, als een film fantastisch geschoten is kan ik een matig of ongeloofwaardig plot ook accepteren. Ik ben raar denk ik, of weinig kritisch. Ik denk eerder dat laatste...
Brakhage
15-02-2009, 20:13
Ben je zo onzeker Maikel.....?8)
:-|
Ja...
Martin Z.
15-02-2009, 20:16
De karakters uit Big Fish of Forrest Gump deden mij vrij weinig.. Ongevoelig persoon dat ik ben :-P
Brakhage
15-02-2009, 20:25
Wat mij overigen opvalt is dat Big Fish en Forrest Gump vaak geroemd worden vanwege het sentimentele karakters van de film. Een eigenschap waar jij aan voorbij gaat, of dit sentiment niet zo ervaart. Als ik door een film gegrepen wordt qua plot en karakters, dan maakt het mij niet eens zoveel uit dat de film visueel gezien weinig innovatief of interessant is. Aan de andere kant, als een film fantastisch geschoten is kan ik een matig of ongeloofwaardig plot ook accepteren. Ik ben raar denk ik, of weinig kritisch. Ik denk eerder dat laatste...
Nou, het hele punt dat aan deze 'discussie' ten grondslag ligt is dat verschillende mensen andere criteria hebben over wat een film goed maakt of niet. Mijn criteria/visie wijkt radicaal af van die van de meeste mensen, dat is ook de reden dat mijn mening zo vaak afwijkt van die van anderen. En het enige wat ik doe is mijn visie op films geven en mensen zoveel mogelijk proberen te overtuigen van mijn visie. Dit is ook nergens vreemd, loop maar eens een dag in de Tweede Kamer rond. Wat mij nu echter verweten wordt (en in het verleden vaak gedaan is) is dat ik mijn visie als de enige juiste of de waarheid voorstel, terwijl dat helemaal niet zo is. Ik vecht enkel voor mijn visie, net zoals politici voor hun standpunt vechten. Het zou wat worden als figuren zoals PvdH (om er maar een flauwe politieke pun in te houden) in de Tweede Kamer terecht komen en iedereen ervan beginnen te beschuldigen dat ze hun mening als feit presenteren tijdens een debat.
"Nee meneer Bos, u zegt daar nu wel dat de financiele cricis opgelost is, maar u bedoelt te zeggen dat de financiele crisis in uw ogen opgelost is. U moet nu niet uw mening gaan presenteren als feit want dan raak ik in de war hoor".
Voorlopig ben jij de enige die er iets arrogants in ziet, dus dan mag je dat best verklaren.
Nou, ik vind je ook wel arrogant, Maikel, maar sinds wanneer beroep jij je op de consensus?
Ik heb overigens vorige week Eldorado gezien, van een regisseur (en acteur) die ik in toenemende mate waardeer: Bouli Lanners.
Een interessante roadmovie die het Belgische land portretteert als het ruwe Amerikaanse binnenland, compleet met Amerikaanse auto en chauffeur in pro-Amerikaanse kloffie. Het lijkt wel een politiek statement dat Lanners hier maakt, maar gelukkig is het absurde verhaal en de aandacht voor muziek daar om te verduidelijken dat het slechts een esthetisch-romantische overweging is om het Amerikaanse gevoel over te willen brengen.
De film is vrij kort, maar geeft op het einde nog een belangrijke les over vertrouwen. Let ook op de indringende rol van Philip Nahon, de slager uit Carne. Wederom een behoorlijk verknipte figuur. Maar er zijn nog meer memorabele karakters en situaties.
Ik heb ervan genoten: 8/10.
Helder omschreven Maikel. Als jurist ben ik voorstander van het adagium 'wie stelt moet bewijzen'. Dus als jij of iemand anders een film goed of slecht vind, leg dat uit waarom dat zo is. Als jouw mening anders is dan de menigte, so be it. The Shawshank Redemption zal jouw toplijstje niet halen, terwijl massa mensen (kijk www.imdb.com (http://www.imdb.com) er maar eens op na) de film fantastisch vinden! Jij bent gewoon het bontgekleurde schaap in de voor de rest witte kudde :mrgreen:
Eternal Sunshine Of The Spotless Mind.
Gisteravond lekker voor gaan zitten, na al de goede recensies had ik hoge verwachtingen. Helaas werden die niet helemaal waargemaakt. Dit is zeker niet te wijten aan het acteerwerk van Carrey en Winslet, geweldig! Maar het script is erg origineel, maar de film is wat rommelig.
Zeker nog een tweede keer kijken, mogelijk dat ik hem dan meer kan waarderen.
7/10
mercapto
15-02-2009, 21:13
En dat vind ik dan weer niks! (y)
Big Fish en Forrest Gump kan ik best waarderen, het is maar wat je verwachtingen zijn. Als je bij Shawshank een top10 film verwacht zet je jezelf ook klaar voor een desillusie.
In het sprookjesbos genre vond ik The Company of Wolves dan weer en wanproduct en anderen weer niet, ach ja. Bij sommige meningen denk ik dan "Hoeveel drugs of drank was er dit keer weer in het spel ?" :-P
Hoe ging dat gezegde nou ? Ga nooit in discussie met kinderen, idioten en dronkaards.
Ik ben een idioot.
Patrick van den Hul
15-02-2009, 21:18
Het zou wat worden als figuren zoals PvdH (om er maar een flauwe politieke pun in te houden) in de Tweede Kamer terecht komen en iedereen ervan beginnen te beschuldigen dat ze hun mening als feit presenteren tijdens een debat.
De boodschap is duidelijk, ik ga wel weer terug in mijn hoekje zitten... :|:?
TheGodfather
15-02-2009, 21:41
Wat mij overigen opvalt is dat Big Fish en Forrest Gump vaak geroemd worden vanwege het sentimentele karakters van de film. Een eigenschap waar jij aan voorbij gaat, of dit sentiment niet zo ervaart. Als ik door een film gegrepen wordt qua plot en karakters, dan maakt het mij niet eens zoveel uit dat de film visueel gezien weinig innovatief of interessant is. Aan de andere kant, als een film fantastisch geschoten is kan ik een matig of ongeloofwaardig plot ook accepteren. Ik ben raar denk ik, of weinig kritisch. Ik denk eerder dat laatste...
Nee hoor, dat heb ik dus ook ;)
Bas Reuver
15-02-2009, 21:44
D'oh! Ik doelde uiteraard op het matchen van archiefbeelden en filmbeelden. My bad!
Wel een leuke discussie tot gevolg :mrgreen:
Wat mij overigen opvalt is dat Big Fish en Forrest Gump vaak geroemd worden vanwege het sentimentele karakters van de film. Een eigenschap waar jij aan voorbij gaat, of dit sentiment niet zo ervaart. Als ik door een film gegrepen wordt qua plot en karakters, dan maakt het mij niet eens zoveel uit dat de film visueel gezien weinig innovatief of interessant is. Aan de andere kant, als een film fantastisch geschoten is kan ik een matig of ongeloofwaardig plot ook accepteren. Ik ben raar denk ik, of weinig kritisch. Ik denk eerder dat laatste...
Hier kan ik me ook nog het beste in vinden.
steven van dijk
15-02-2009, 21:50
Vroeger kon ik me erg druk maken als iemand bijv Titanic goed vond,ik vindt het een baggerfilm mede door het budget, met dat bedrag kan ik ook wel een film maken etc maar ik was schijnbaar een v/d weinige die het een baggerfilm vindt. Ben soms blij dat sommige mijn smaak niks vinden moet er niet aan denken dat miljoenen mensen alle films van Adriaan Ditvoorst of David Cronenberg in de kast hebben staan. Omdat driekwart van de mensheid ze toch niet snappen.
Ik vindt Forrest G een humorfilm met die inside grappen oa Watergate Schandaal.
En ik heb me eigen criteria of ik een flm wat vindt of niet. Ik ga morgen naar The Wrestler niet om Mickey maar een film van Darren vindt ik altijd erg interessant om te bekijken op het witte doek.
Brakhage
15-02-2009, 22:16
De boodschap is duidelijk, ik ga wel weer terug in mijn hoekje zitten... :|:?
Hier mag ik dus uit opmaken dat je niet gaat voldoen aan mijn verzoek om argumenten te geven voor mijn arrogantie en superioriteit? Niet dat me dat enorm verbaast, maar het is op zijn minst verbazingwekkend. Zeker na je hele relaas dat je het uiterst vervelend vindt als mensen hun mening als feit presenteren en geen argumenten geven voor die mening/dat feit. Terwijl je zojuist letterlijk als feit stelt dat ik arrogant ben (wat duidelijk een mening is) en daar geen enkel argument voor geeft, waarmee je dus als eerste schuldig maakt aan datgene waar je zulke problemen mee hebt. En dan ga je mij als advies geven dat ik eens aan zelfreflectie moet doen? :lol: :roll:
Hier kan ik me ook nog het beste in vinden.
En dat is dus precies waar ik afwijk van de meeste mensen. Coen's verhaaltje promoot namelijk letterlijk waar ik fel tegenstander van ben: het kunstmatig scheiden van vorm en inhoud. Alle grootse kunst kenmerkt zich naar mijn mening door de organische relatie die vorm en inhoud hebben, het gaat nog om de vorm an sich noch om de inhoud maar altijd om de relatie tussen beiden. Termen als 'prachtige cinematografie' of mooi geschoten' zeggen mij dus helemaal niets, omdat ik graag wil weten waarom dat dan zo mooi is. Met andere woorden, wat de vorm bijdraagt aan de inhoud en andersom, hoe die twee een organisch geheel vormen. Het scheiden van die twee is in mijn ogen dan ook onmogelijk of toch in ieder geval onwenselijk. De meest stompzinnige verhalen kunnen grootse kunst worden als ze in een zinvolle vorm gegoten worden (bv. Sternberg of Sirk) en films die enkel een mooi verhaal bieden zonder een daarbij passende vorm kunnen dan ook zelden tot nooit meesterwerken zijn, hoogstens vermakelijke films zijn. Dat is heel kort waar mijn visie op neer komt.
Touch Of Evil
Een geweldige film-noir die terecht als één van de beste films binnen zijn genre wordt gezien. Door de achtergolgings-scene met de camera en het geweldige soundtrack weet de film je vanaf het eerste shot te pakken en laat het je tot aan het geweldige einde niet meer los. Orson Welles speelt een geweldige rol als foute detective / politie agent. Er valt vrij weinig tot niets negatiefs te merken op deze tijdloze misdaad en film-noir klassieker. Orson Welles had met zijn geweldige The Lady From Shanghai (en vrij goede Citizen Kane en The Third Man) al een geweldige indruk op mij achtergelaten, maar met Touch Of Evil kan hij bij mij (ondanks het tegenvallende The Trail) bijna niet meer stuk.
9 / 10
Patrick van den Hul
15-02-2009, 23:01
Hier mag ik dus uit opmaken dat je niet gaat voldoen aan mijn verzoek om argumenten te geven voor mijn arrogantie en superioriteit? Niet dat me dat enorm verbaast, maar het is op zijn minst verbazingwekkend. Zeker na je hele relaas dat je het uiterst vervelend vindt als mensen hun mening als feit presenteren en geen argumenten geven voor die mening/dat feit. Terwijl je zojuist letterlijk als feit stelt dat ik arrogant ben (wat duidelijk een mening is) en daar geen enkel argument voor geeft, waarmee je dus als eerste schuldig maakt aan datgene waar je zulke problemen mee hebt. En dan ga je mij als advies geven dat ik eens aan zelfreflectie moet doen? :lol: :roll:
Ik weet dat je mijn mening toch niet serieus neemt dus dan bespaar ik mezelf liever de moeite van het schrijven van een heel betoog.
Brakhage
15-02-2009, 23:21
Ik weet dat je mijn mening toch niet serieus neemt dus dan bespaar ik mezelf liever de moeite van het schrijven van een heel betoog.
Wow, wat kan ik hier op zeggen? Opmerkelijk hoe vaak en gemakkelijk jij jezelf in een slachtoffer rol kunt duwen.
Ik ga hier verder geen woorden meer aan vuilmaken, je hebt duidelijk je kleuren getoond (y)
Ik ben pas nieuw op dit forum (ja registratiedatum is in 2006, maar om onverklaarbare reden ben ik tot sinds kort nooit meer op dit forum geweest en was hij verdwenen uit mijn Favorieten), maar als ik 4 pagina's vol zie staan met hetgeen wat hierboven te zien is, dan vraag ik me toch wel af waarom er niet één moderator is die deze hele discussie (ik uit me niet over de inhoud of het nut ervan) stopzet en eventueel in een ander forumdeel plaatst. Deze thread heet 'welke film heb je net gekeken en wat vond je ervan?', niet 'laten we eens beschuldigingen en dergelijke naar elkaars hoofd gooien of anderzijds afwijken van het onderwerp van dit forumdeel'.
Dit heb ik iig nog nooit meegemaakt op een (groot, serieus ogend) forum. Laat ik dan maar, als junior member met 21 posts, zeggen dat jullie moeten stoppen dit forumdeel te vervuilen en fijn ergens anders door moeten gaan, indien jullie nog nut zien in dit gedoe...
Amen
Kom op mensen, hou het wel een beetje genuanceerd en geen persoonlijke aanvallen. :p
Ik ben het er wel mee eens dat Tim Burton nogal wordt overgewaardeerd.
En dat is dus precies waar ik afwijk van de meeste mensen. Coen's verhaaltje promoot namelijk letterlijk waar ik fel tegenstander van ben: het kunstmatig scheiden van vorm en inhoud.
Een goed voorbeeld, voor mij persoonlijk, zijn de vele noir films uit de jaren 40 en 50. Sommige noirs hebben een draak van een plot, maar de chiaroscuro belichting en het creatief gebruik van camerastandpunten en het in de nacht op locatie schieten maken dat ik dit soort films kan waarderen. Natuurlijk zie ik liever dat vorm en inhoud hand in hand lopen, maar in een dergelijk geval kan ik ze scheiden! Het is niet zo dat ik het bij alle films accepteer, ik geef aan dat IK uitzonderingen hierop kan maken.
Brakhage
16-02-2009, 09:23
Een goed voorbeeld, voor mij persoonlijk, zijn de vele noir films uit de jaren 40 en 50. Sommige noirs hebben een draak van een plot, maar de chiaroscuro belichting en het creatief gebruik van camerastandpunten en het in de nacht op locatie schieten maken dat ik dit soort films kan waarderen. Natuurlijk zie ik liever dat vorm en inhoud hand in hand lopen, maar in een dergelijk geval kan ik ze scheiden! Het is niet zo dat ik het bij alle films accepteer, ik geef aan dat IK uitzonderingen hierop kan maken.
Maar juist in film noir gaan vorm en inhoud vrijwel altijd hand in hand! De chiaroscuro belichting en creatief gebruik van camerstandpunten zijn vrijwel altijd gericht op het creeeren van het ontwrichte universum en paranoide sfeer die de meeste film noirs kenmerken. Het is een uitstekend voorbeeld van hoe genreconventies al direct een geschikte vorm leveren voor de thematische en narratieve inhoud van de films. Dus ik zie echt niet hoe je ze in het geval van film noir kunt scheiden, dan moet je echt heel hard je best doen...
Battle for the Planet of the Apes (J. Lee Thompson, 1973) **
Alle Planet of the Apes films hebben een bepaalde charme en vormen één groot geheel. Het laatste deel is echter het zwarte schaap van de serie, want ze bakken er helemaal niets van. Chronologisch speelt het 5e deel zich kort af na deel 4, maar opeens kunnen alle apen spreken! Schande, de hele tijdslijn en evolutie wordt zo bespot! Daarnaast mist dit deel de scherpe randjes van de andere films en komt het thematisch niet verder dan 'oorlog is slecht'. Voorts is het immer lager wordende budget vooral in deze film te zien. Dramatische rubberen maskers in plaats van schminken en een compleet ongeloofwaardige slechterik in de persoon van generaal Aldo. Bah, de serie eindigt zo met een bittere nasmaak. Het is dat de film onderdeel uitmaakt van mijn boxset, anders had ik hem keihard uit de kast verwijderd!
Maar juist in film noir gaan vorm en inhoud vrijwel altijd hand in hand! De chiaroscuro belichting en creatief gebruik van camerstandpunten zijn vrijwel altijd gericht op het creeeren van het ontwrichte universum en paranoide sfeer die de meeste film noirs kenmerken. Het is een uitstekend voorbeeld van hoe genreconventies al direct een geschikte vorm leveren voor de thematische en narratieve inhoud van de films. Dus ik zie echt niet hoe je ze in het geval van film noir kunt scheiden, dan moet je echt heel hard je best doen...
Ok, maar wat ik bedoel is dat een flinterdun plot mij niet irriteren als ik gegrepen wordt door de visuele aspecten van het verhaal. Ondanks dat deze aspecten dan de toon zetten voor de sfeer van de film en het verhaal...
Een voorbeeld nog Maikel. Ik meen me te herinneren dat jij Bertolucci's 'Il Conformista' keek en aangaf zo gegrepen te zijn door de beelden dat je de verhaallijn niet helemaal volgde of wilde volgen. Nu bedoel ik absoluut niet dat die film een slecht verhaal kent, maar in dit geval was de vorm zo overweldigend dat je dus niet toekwam aan de inhoud van de film. Of zie ik het nu verkeerd?
Black Snake Moan (Craig Brewer, 2006) ****
'This little light of mine, I'm gonna let it shine...'
Twee verwante zielen, beide geknakt in het verleden, bloeien op in elkaars aanwezigheid in deze broeierige en originele film. Christina Ricci speelt op onnavolgbare wijze het delletje Rae die demonen uit haar verleden kent. Om deze uit te bannen deelt ze het bed met alles wat loopt. Als zij in elkaar geslagen wordt door een van haar geliefden, wordt ze gevonden door Lazarus (Samuel L.). Een man van middelbare leeftijd die midden in een pijnlijke scheiding zit. Een gewezen muzikant die nu in zijn eentje leeft en nergens plezier in heeft. Op onorthodoxe wijze probeert hij Rae middels de Blues te genezen van haar 'ziekte'. Met haar herstel, knapt hij echter ook op. Everything is hotter down south en dat geldt zeker in deze film...
BigLebowski
16-02-2009, 10:57
Invasion of the Body Snatchers (http://www.imdb.com/title/tt0049366/) - Don Siegel, 1956
http://www.cinematographers.nl/GreatDoPh/Films/InvBodySnatchers1.jpg
Het was alweer een tijdje geleden dat ik Don Siegel's Invasion of the Body Snatchers had gezien, maar de hele film kwam bijna in z'n geheel, beeld voor beeld, weer in me naar boven. Kennelijk heeft hij in het verleden een sterke indruk op mij achter gelaten. En niet voor niets, want nog altijd blijf ik het een van de beste sci-fi klassiekers vinden.
Invasion of the Body Snatchers staat bekend als zijnde een allegorie voor het communisme, waar mensen allemaal hetzelfde zijn en er geen ruimte meer bestaat voor individuele ideeen en gevoelens. De kracht van de film zit hem overigens niet alleen in het verhaal, dat op zich zeer spannend en meeslepend is, maar ook in overtuigend acteerwerk van Kevin McCarthy, wiens karakter als Dr. Miles J. Bennell een ontwikkeling doormaakt van naïef tot wanhopig, die volgens mij ongekend is voor het genre tot dan toe.
Als ik dan toch ook een klein minpuntje mag noemen, dan is dat voor mij de laatste minuut. Ik had het sterker gevonden als bleek dat de mensen tegen wie hij dit verhaal vertelde (het wordt namelijk verteld vanuit flashback perspectief), ook al bleken te zijn overgenomen. Alhoewel het een open einde is, eindigt deze film echter iets hoopvoller, in tegenstelling tot de remake uit 1978.
Een grappig feitje is nog dat de hoofdrolspeler Kevin McCarthy ook even opduikt in de remake uit 1978, waar hij op identhieke wijze als in dit origineel tegen de auto's aanvliegt om mensen te waarschuwen voor wat hij gezien heeft. Een leuke knipoog dus. Ook schijnt Sam Packinpah een hand te hebben gehad in het script, maar bleef hij hiervoor onvermeld. Daarnaast heeft hij een kleine cameo in deze film als meter aflezer.
Tot slot nog even iets over de uitvoering van de dvd: het is voor mij onbegrijpelijk waarom een sci-fi klassieker als deze zo'n matige transfer heeft gekregen! Het beeld is duidelijk niet opgepoetst, vrij onscherp en heeft volgens mij een te hoog contrastniveau. De bijgeleverde kleurenversie is helemaal om te huilen en kun je beter overslaan. Deze film verdient absoluut veel beter. Ondanks dat horen fans van dit genre hem natuurlijk in huis te hebben of te halen.
8.5/10
Bas Reuver
16-02-2009, 10:58
En dat is dus precies waar ik afwijk van de meeste mensen. Coen's verhaaltje promoot namelijk letterlijk waar ik fel tegenstander van ben: het kunstmatig scheiden van vorm en inhoud. Alle grootse kunst kenmerkt zich naar mijn mening door de organische relatie die vorm en inhoud hebben, het gaat nog om de vorm an sich noch om de inhoud maar altijd om de relatie tussen beiden. Termen als 'prachtige cinematografie' of mooi geschoten' zeggen mij dus helemaal niets, omdat ik graag wil weten waarom dat dan zo mooi is. Met andere woorden, wat de vorm bijdraagt aan de inhoud en andersom, hoe die twee een organisch geheel vormen. Het scheiden van die twee is in mijn ogen dan ook onmogelijk of toch in ieder geval onwenselijk. De meest stompzinnige verhalen kunnen grootse kunst worden als ze in een zinvolle vorm gegoten worden (bv. Sternberg of Sirk) en films die enkel een mooi verhaal bieden zonder een daarbij passende vorm kunnen dan ook zelden tot nooit meesterwerken zijn, hoogstens vermakelijke films zijn. Dat is heel kort waar mijn visie op neer komt.
Deze heldere uitleg maakt het voor mij allemaal wat duidelijker. En ik zie nu ook waar we verschillen, want zo kijk ik (nog) niet naar film. Om een film op dergelijke wijze te ontleden moet je wel enige verstand van zaken hebben en zoals ik al zei heb ik dat niet of nauwelijks. Daarom moet ik het doen met wat andere, meer vage, zaken zoals "raakt het me", "doen de hoofdrolspelers me wat" en "is het verhaal goed"?
Toch merk ik af en toe ook wel dat als alles perfect bij elkaar past het een beter geheel vormt. Een goed voorbeeld daarvan is "Psycho". Maar ook als het misschien niet perfect bij elkaar past kan het voor mij een hele goede film zijn. Of het dan een meesterwerk is of niet laat ik aan andere mensen over.
Misschien dat ik over een x aantal jaar ook op deze manier films kijk. Als ik mijn volledige dvd collectie al 10x heb gezien kan ik misschien op zoek gaan naar bepaalde verbanden in de films. Maar ik kan me ook voorstellen dat dat bij sommige films een negatief effect heeft. Dus voorlopig laat ik me maar gewoon "vermaken"!
Ontopic:
Flags of our Fathers/Letters from Iwo Jima
Waar "Flags of our Fathers" naar het einde toe wat saai werd, wist "Letters from Iwo Jima" me wel de volledige speeltijd te boeien. Het was wel mooi om de oorlog eens van twee kanten te zien. Je ziet wel vaker oorlogsfilms vanuit verschillende perspectieven, maar bij deze films gaat het echt om precies dezelfde slag/aanval.
@ Bas, het filmkijken is ook een leerproces. Ik zit nu aan het einde van mijn fase dat ik 'zoveel en zo divers mogelijk' films wil kijken. Ik vrat als het ware verschillende films op en aan herkijken kwam ik niet toe. Nu merk ik dat ik vaker bepaalde films wil terugzien, omdat elementen van de film (muziek, beelden, montage, whatever) in mijn hoofd blijven. Zie het als volwassen worden om films beter op waarde te kunnen gaan schatten. Daarnaast denk ik dat het noodzaak is om over films te lezen. Hiertoe moet ik me nog gaan zetten. Ik heb wel vakliteratuur thuis, maar deze is of te algemeen of puur op een regisseur gespitst...
Oudlid_X5
16-02-2009, 12:42
Hier mag ik dus uit opmaken dat je niet gaat voldoen aan mijn verzoek om argumenten te geven voor mijn arrogantie en superioriteit? Niet dat me dat enorm verbaast, maar het is op zijn minst verbazingwekkend. Zeker na je hele relaas dat je het uiterst vervelend vindt als mensen hun mening als feit presenteren en geen argumenten geven voor die mening/dat feit. Terwijl je zojuist letterlijk als feit stelt dat ik arrogant ben (wat duidelijk een mening is) en daar geen enkel argument voor geeft, waarmee je dus als eerste schuldig maakt aan datgene waar je zulke problemen mee hebt. En dan ga je mij als advies geven dat ik eens aan zelfreflectie moet doen? :lol: :roll:
Misschien weer eens leuk om die discusie met Mellz en jou weer omhoog te halen als Erwin hem niet voor je verwijderd heeft.
In die discussië maakte Mellz je duidelijk over je arogantie en superioriteit tegenover andere forumleden. Je gooide toen de handdoek in de ring en ging er met de staart tussen de benen vandoor. Ongeveer een jaartje terug. :roll:
Goed, we gaan gewoon lekker verder hoor...
Oudlid_X5
16-02-2009, 12:50
Waarom kunnen we het NU niet voor eens en altijd uitpraten, Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr?
DanielC.
16-02-2009, 13:02
Wat maak jij er opeens een drama van?
Ik heb net Johnny Guitar gezien. Die was echt vreselijk goed. Ik lag verstijfd in bed, en kon mijn ogen geen seconde van het scherm houden. Wat een Duivelse vrouw, die Emma. En wat was Joan Crawford goed. De eerste vijftien minuten met die wind buiten, en de roulette tafel waren echt vreselijk spannend. Ook de scène dat ze de bar binnenstormen en Crawford die achter de piano zit is briljant. Hoe die posse voor de camera geplaatst is, en hoe Crawford de gewonde Turkey aan het moederen is, en als Emma later die lamp naar beneden schiet en alles in vuur en vlam opgaat, echt om te smullen.
Jordy van Buel
16-02-2009, 13:07
Vanaf nu weer graag ontopic! De discussie die er is ontstaan is reuze interessant maar voor een groot deel van de bezoekers ook niet en daarom lijkt het me het beste als dit via PM voortgezet wordt.
Conquest of the Planet of the Apes (J. Lee Thompson, 1972) ****
De impact en klasse van het eerste deel uit de 'Apes' reeks kan niet overtroffen worden, maar dit vierde deel van de serie is het op één na beste vervolg. Een ongelooflijk duister deel waar tussen de lijntjes door een flink stuk maatschappijkritiek (discriminatie) zichtbaar is. Het is bizar om te zien hoe de bewondering voor de twee pratende apen omslaat in angst als de mensheid wordt geconfronteerd met hun mogelijke toekomst. Het einde is erg zwartgallig en haast ongekend voor een 'actiefilm'.
28 Weeks Later (Juan Carlos Fresnadillo, 2007) ****
Een rustig etentje van een groep Engelsen die het 'rage' virus hebben overleefd wordt op brute wijze verstoord. Zombies komen mee-eten en niet de bonen uit blik, maar de mensen zelf! Chaos en moord, maar Don weet te ontsnappen. Helaas heeft zijn vrouw minder geluk. Enkele maanden later is het weer veilig om met groepjes in Londen te gaan leven. Don wordt herenigd met zijn twee kinderen en zij betrekken de veilige zone. Helaas voor hen blijkt die veilige zone niet zo heel veilig...
Regisseur Fresnadillo nam het stokje over van Danny Boyle en doet dit met verve. Zijn 'Michael Mann' achtige helicoptershots zijn prachtig en staan in schril contrast met het geweld van de film! Robert Carlysle is goed op dreef als lelijke lafaard wiens geweten hem van binnen opvreet.
Marcel v/d H.
16-02-2009, 14:22
Transporter 3 Olivier Megaton, 2008
Altijd mooi wanneer een film waarbij je al niet veel verwacht toch nog tegen kan vallen. De eerste twee delen waren nog best vermakelijk, stelde ook toen al niet veel voor maar er zaten toen nog behoorlijk wat leuk gevonden aktiescènes in. In het derde deel zitten er eigenlijk maar twee en dat is toch wel wat weinig. Verder wel een overvloed aan slechte romantisch bedoelde scènes tussen Statham en een of ander model uit het Oostblok. Die meid kan het werkelijk alleen maar over eten hebben en acteren kan ze ook echt niet. Statham blijft wel erg stoer in de aktie scènes. 5.0
DanielC.
16-02-2009, 15:42
Lust for Life Ik hou niet zo van Kirk Douglas, om eerlijk te zijn. Hij is zo overdreven. Hij kan nooit eens op een normale manier zijn hoofd buigen, of gaan zitten. Het moet altijd met heel veel bravoure. Bovendien staat zijn kop mij niet zo aan. Maar goed, ook in deze film weer een overdosis Douglas. Jammer, want verder is het best een vermakelijke film, maar zo op het eerste gezicht ook een beetje nietszeggend (maar dat heb ik wel vaker bij biopics).
Brakhage
16-02-2009, 19:19
Een voorbeeld nog Maikel. Ik meen me te herinneren dat jij Bertolucci's 'Il Conformista' keek en aangaf zo gegrepen te zijn door de beelden dat je de verhaallijn niet helemaal volgde of wilde volgen. Nu bedoel ik absoluut niet dat die film een slecht verhaal kent, maar in dit geval was de vorm zo overweldigend dat je dus niet toekwam aan de inhoud van de film. Of zie ik het nu verkeerd?
Nee, dit zie je niet verkeerd, althans niet geheel. De eerste keer dat ik de film keek was ik inderdaad zo overweldigd door de vorm dat ik het verhaal niet tot nauwelijks meer kon volgen (dit heb ik overigens wel vaker, ik moet vaak opheldering over plotpuntjes aan mijn vriendje vragen). Maar 'Il Conformista' is natuurlijk wel een extreem voorbeeld, het is een van de meest visuele films die er zijn en er gebeurt eigenlijk bijna te veel om in een keer te kunnen opnemen. De tweede keer dat ik de film zag, was ik al veel meer in staat om het verhaal te volgen en daarmee te zien op welke manier de visuele stijl bijdroeg aan het verhaal en andersom, waarmee mijn waardering voor deze ingenieuze film allengs toenam. Dus ondanks dat ik de visuele stijl zo overweldigend vond en je deze film ook prima als abstracte film kunt lezen en waarderen, ontstaat de echte waarde van narratieve films pas als je de relatie tussen vorm en inhoud kunt begrijpen.
Grofweg zijn er drie fases of stadia in kijkbewustheid (en ik zeg dit zonder gevoelens van arrogantie of superioriteit):
1. Beginners. Dit vormt natuurlijk het leeuwendeel van alle mensen die ooit een film kijken en dat zijn mensen die een film puur en alleen vanwege het verhaal kijken.
Het verhaal is leuk, ik kan me inleven in de personages --> de film is goed.
2. Gevorderd. Een grote groep op dit forum valt hier vermoedelijk onder. Dit zijn mensen die naast het verhaal (soms) ook aandacht hebben voor zaken als belichting, camerawerk, montage etc. etc. zonder daar echter verder iets mee te doen.
Het verhaal is leuk, ik kan me inleven in de personages, het is leuk gefilmd --> de film is goed.
3. Cinefielen. Deze mensen letten zowel op verhaal als stijl en proberen te analyseren wat de relatie tussen beiden is.
Het verhaal is leuk, ik kan me inleven in de personages, het is leuk gefilmd en bovendien op een zinvolle wijze die bijdraagt aan het verhaal --> de film is goed.
Deze laatste stap is natuurlijk de meest moeilijke om te maken en vereist naast grote analytische vaardigheden (wat voor keuzes maakt de filmmaker precies?) ook veel inzicht en verbanden leggen (waarom maakt de filmmaker die keuzes, wat bereikt hij ermee?). Het spreekt ook voor zich lijkt me dat je, om deze stap te kunnen maken, films meermalen moet zien en kennis moet hebben van de betreffende films en filmmakers. Maar ondanks dat het de moeilijkste stap is (en bovendien een stap is die nooit eindigt, je begrip van een film is nooit 'af') is het in mijn ogen ook de meest essentiële stap, omdat je hiermee pas echt tot het hart van de film doordringt. Wat je anders namelijk krijgt is dat je het verhaal kent, de stijl kent zonder daar een relatie tussen te leggen. Dat is een beetje hetzelfde als enquêtes afnemen en allerlei data verzamelen, zonder echter iets met die data te doen en conclusies uit die data te trekken.
Natuurlijk is het kleurgebruik in een Sirk film mooi, op een vrij basaal esthetisch vlak. Maar als dat alles zou zijn, als het enkel mooi zou zijn, dan zou Sirk nooit zo'n geniaal filmmaker zijn dan ik hem nu vind. Waar het om gaat is dat hij ook echt iets zegt met dat kleurgebruik, dat de kleuren die hij gebruikt ook iets over het verhaal of de personages zeggen, bijvoorbeeld dat hij in 'Written on the Wind' bepaalde personages constant met bepaalde kleuren associeert. Als deze relatie er niet zou zijn, als de film enkel uit 'mooie shots' (een term die ik hier veel voorbij zie komen) zou bestaan, krijg je een soort ansichtkaartencinema. Ik vind de landschappen op een ansichtkaart ook mooi, het is prettig om naar te kijken, maar dat maakt het nog geen grootse kunst, daarvoor is toch meer nodig IMHO.
Een ander voorbeeld is bijvoorbeeld Max Ophuls. Zijn films staan uiteraard bekend om de vele lange, gracieuze camerabewegingen die een perfect huwelijk aangaan met de bewegingen van zijn personages. Deze uitvoerig gechoreografeerde bewegingen van de camera zijn natuurlijk in zichzelf al mooi, het is vaak vergeleken met de bewegingen van dansers (in ‘Madame De…’ laat hij zijn camera ook letterlijk meedansen), waarin de beweging an sich al mooi is. Maar als Ophuls dit enkel zou gebruiken als puur esthetische decoratie dan zouden zijn films ook redelijk dun zijn, dan zou het blijven steken op een puur technisch vlak waar je dan waardering voor hebt. Maar bijvoorbeeld in ‘Letter from an Unknown Woman’ is er een bijzonder complexe camerabeweging, waarbij Joan Fontaine bovenaan een trap staat en kijkt hoe Louis Jordan met een vrouw de trap oploopt en een kamer binnengaat. Even later in de film herhaalt Ophuls exact dit moment, met dezelfde complexe camerabeweging, maar dan echter in een compleet andere narratieve context: het is nu Fontaine zelf die met Jordan de trap opgelopen komt. Door de scène op exact dezelfde manier te herhalen legt Ophuls de nadruk op het feit dat Fontaine gewoon een van de vele vrouwen is die door Jordan mee naar huis genomen worden en benadrukt hij bovendien het verstrijken van de tijd en de fatalistische inslag die zijn films meestal hebben. Dus hoewel de camerabeweging op zichzelf al mooi is (het is een ‘mooi shot’), krijgt het pas zijn ware betekenis als je het betrekt op het verhaal en begrijpt wat de vorm bijdraagt aan het verhaal.
Nog een bijkomend voordeel is dat ook films zonder ‘mooie shots’ visueel toch fantastisch kunnen zijn. Neem bijvoorbeeld de films van Robert Altman. Zijn jaren ‘70 films kunnen met geen mogelijkheid (of toch heel moeilijk) mooi genoemd worden, in de meest standaard zin (als in mooie cinematografie, waarmee men over het algemeen mooie plaatjes bedoelt). Hij doet juist zijn uiterste best om zijn films heel lelijk en rommelig te laten zijn. Maar omdat zijn vervlakking van de ruimte, zijn veelvuldig gebruik van slordige zooms, zijn constant overlappende dialoog, zijn vaak groezelige kleuren etc. etc. volledig passen in zijn thematische en narratieve ideeën, waarin hij streeft naar een verbrijzeling van helderheid en duidelijkheid, morele en narratieve ambiguïteit etc. (wat op zijn beurt natuurlijk weer rechtstreeks gevoed werd door de sociaal-economische periode van onzekerheid en ambiguïteit dankzij Vietnam, Watergate etc.) vind ik zijn films visueel ontzettend opwindend. Het een kan niet bestaan zonder het andere. En dat is exact de reden waarom ik hier al tijden deze relatie tussen vorm en inhoud probeer te promoten. Mensen stoppen als het ware net een stap te vroeg: het is een leuk verhaal, het is mooi gefilmd en dat is het dan. Terwijl juist een perfecte synthese tussen vorm en inhoud films tot iets kunnen maken wat veel meer is dan de som der delen. En natuurlijk is dit een gruwelijk moeilijk proces, maar als we niet proberen dan komen we er nooit, toch?
Jordy van Buel
16-02-2009, 19:28
Zoals gezegd, graag weer ontopic allemaal :) Misschien is het verstandiger om een nieuw topic te openen waarin gediscussieerd wordt over de perceptie van film en bijkomende persoonlijke visies. Alle posts die nu nog volgen in dit topic worden zonder pardon verwijderd.
Michael Hamers
16-02-2009, 19:28
Mongol
Adembenemende film met een bijzondere man als middelpunt van deze film. Ik heb het verhaal rondom Genghis Kahn altijd erg indrukwekkend gevonden. Deze film verteld het verhaal achter één van de grootste heersers die we ooit op deze wereld gekend hebben.
Allereerst valt op dat de muziek voor deze film een prachtig boeket van verschillende stijlen is. Deze moet ik op cd hebben. Echt schitterend.
Wat ook positief opvalt zijn de oogstrelende locaties waar deze film geschoten is. Ongelooflijk dat het daar nu nogsteeds zo ongerept is. Gelukkig bestaat dat nog op deze wereld.
Het verhaal mag dan her en der wat details weglaten (soms zijn we ineens een paar jaar verder), maar deze film staat in één klap zeer hoog in mijn lijstje met persoonlijke favorieten. Van mij had deze film minstens 3 uur mogen duren om nog meer in te gaan op hoe Kahn aan de macht is gekomen. Het lijkt alsof door het laatste gevecht het budget op was, waar ik liever nog meer opbouw van het verhaal had gezien. Desondanks krijgt deze film een hele dikke voldoende. Mede vanwege de geweldige acteerprestaties van elke acteur inclusief de kinderen. Stuk voor stuk zetten ze een sterke en geloofwaardige rol neer. Aanrader...
8,5/10
Brakhage
16-02-2009, 19:37
Zoals gezegd, graag weer ontopic allemaal :) Misschien is het verstandiger om een nieuw topic te openen waarin gediscussieerd wordt over de perceptie van film en bijkomende persoonlijke visies. Alle posts die nu nog volgen in dit topic worden zonder pardon verwijderd.
Met alle respect, maar dit is gewoon volledig ontopic allemaal hoor. Het gaat hier om de manier waarop verschillende mensen naar films kijken en de wijze waarop men tot een beoordeling komt. Zonder dergelijke informatie is het een volledig zinloze lijst van films die gezien zijn met daarbij een cijfer. Daarbij heb ik het over meerdere films gehad die ik gezien heb en daar mijn mening over gegeven. Dus ik zie echt niet in hoe dit als offtopic beschouwd kan worden. Waar je nu duidelijk naar streeft is een bloedeloos forum waar discussie of inzicht onmogelijk gemaakt wordt en dat lijkt me nergens wenselijk.
Jordy van Buel
16-02-2009, 19:43
Ik heb duidelijk aangegeven dat ikzelf de discussie prima en interessant vindt, sommige mensen echter niet dus daarom is het dan onze taak om in te grijpen en jullie of weer ontopic te laten gaan of een nieuw topic te laten openen om deze discussie voort te zetten.
Brakhage
16-02-2009, 19:53
Ik heb duidelijk aangegeven dat ikzelf de discussie prima en interessant vindt, sommige mensen echter niet dus daarom is het dan onze taak om in te grijpen en jullie of weer ontopic te laten gaan of een nieuw topic te laten openen om deze discussie voort te zetten.
Tja, dus als een paar mensen zeuren (ik heb er volgens mij 1 geteld), dan moet daar meteen naar geluisterd worden? Ik moet ook meer dan de helft van posts die ik niet interessant vind doorscrollen, zo veel moeite is dat niet. Daarnaast is het in het verleden al meermalen bewezen dat het zinloos is om een discussie in een ander topic voort te zetten, dat bloedt binnen no-time doodt en dat lijkt me dan net zoveel forumvervuiling als dit en bovendien wordt dit topic door veel mensen gelezen zodat je allerlei onverwachte bijdrages krijgen kunt. Waar het om gaat is dat discussie een organisch fenomeen is wat uit zichzelf allerlei kanten op kan gaan en soms kun je dat niet altijd even goed beperken, dat lijkt me ook onwenselijk. En ik blijf erbij dat dit allemaal volledig ontopic is (dit in tegenstelling tot de persoonlijke aanvallen van gisteren), een discussie die nodig is om te begrijpen hoe bepaalde mensen komen tot de meningen die ze hier neerschrijven. En dat lijkt me voor veel mensen uiterst zinvol, dat er dan een paar gaan zitten zeuren is jammer, maar dit topic lijkt me bedoeld voor algemene inhoudelijke discussie over films en echt niet alleen de allerlaatste die iemand gezien heeft. Maar misschien heb ik het mis.
Arian de Vries
16-02-2009, 20:04
Tja, dus als een paar mensen zeuren (ik heb er volgens mij 1 geteld), dan moet daar meteen naar geluisterd worden? Ik moet ook meer dan de helft van posts die ik niet interessant vind doorscrollen, zo veel moeite is dat niet. Daarnaast is het in het verleden al meermalen bewezen dat het zinloos is om een discussie in een ander topic voort te zetten, dat bloedt binnen no-time doodt en dat lijkt me dan net zoveel forumvervuiling als dit en bovendien wordt dit topic door veel mensen gelezen zodat je allerlei onverwachte bijdrages krijgen kunt. Waar het om gaat is dat discussie een organisch fenomeen is wat uit zichzelf allerlei kanten op kan gaan en soms kun je dat niet altijd even goed beperken, dat lijkt me ook onwenselijk. En ik blijf erbij dat dit allemaal volledig ontopic is (dit in tegenstelling tot de persoonlijke aanvallen van gisteren), een discussie die nodig is om te begrijpen hoe bepaalde mensen komen tot de meningen die ze hier neerschrijven. En dat lijkt me voor veel mensen uiterst zinvol, dat er dan een paar gaan zitten zeuren is jammer, maar dit topic lijkt me bedoeld voor algemene inhoudelijke discussie over films en echt niet alleen de allerlaatste die iemand gezien heeft. Maar misschien heb ik het mis.
Je hebt het zeker niet mis. Geeft in ieder geval voor mij alleen maar meer inzicht in hoe jij films benaderd, en waar je naar streeft. Alleen al je uitleg over hoe vorm en inhoud samen kunnen gaan zijn voor mij verhelderend en horen wat mij betreft in dit topic thuis, als aanvulling voor de mensen die daar interesse in hebben. Mijn steun heb je in ieder geval (y)
Ik wil Maikel toch even bijspringen. Dat was precies mijn gedachte.....een discussie is niet altijd binnen hokjes te plaatsen. En het gaat immers over film. Snap niet wat hier op tegen kan zijn. Dit soort zaken maakt het voor mij juist wat levendiger en interessanter.
En er zit gewoon een scrolknop op je muis. Dan scrol je lekker effe door als je het niet wilt lezen. Die mensen die zeuren moeten niet zeuren... Prima als moderators de boel in de gaten houden maar het moet ook weer niet TE ver doorslaan vind ik.
Jordy van Buel
16-02-2009, 20:10
Ik heb Maikel inmiddels een PM gestuurd met mijn visie op het verhaal. Discussies zijn prima, daar is dit forum voor. Wat er gisteren gebeurde viel echter niet binnen dat plaatje en daarom kwamen er ook klachten waar ik weer op heb gereageerd. Wanneer het allemaal vriendelijk en op niveau voortgezet wordt, hoor je mij in ieder geval niet klagen.
Wild at Heart
Nog steeds geen slechte Lynch gezien, maar dit was tot nu toe voor mij de minste. Al zegt dat natuurlijk niet zo veel. Vond dit alsnog een bijna meesterwerk, dit keer nog lekker een tikkeltje meer absurd en net niet met dat meditatieve sfeertje. Nu heb ik altijd een zwak voor meditatieve sfeertjes dus vond het jammer dat het hier ontbrak, maar ik heb gelukkig ook een zwak voor overdreven cultcinema. Daar leunt deze film dan weer meer tegenaan.
Er zitten echt een aantal prachtige scenes in, een aantal heerlijk komische momenten en uiteraard wat scenes die je vooral met vraagtekens achterlaten. Mooie en grappige film waarbij ik Cage ook weer eens in een goede rol zie. Toch had er af en toe meer in gezeten en leek deze film zwaarder aan te voelen dan de andere Lynch films die ik zag. Dat klinkt zeer onlogisch, maar misschien komt het juist door die meditatieve werking van de andere films die ik van hem heb gezien, ondanks dat het zo donker is kom ik ook tot rust, ja zelfs bij Eraserhead. In deze film zaten echter zoveel gebeurtenissen dat het me net wat meer moeite kostte om uit te kijken, maar hij mag er zeker wezen.
8,5/10
American Psycho
Een film waarvan ik steeds vergeet hoe goed hij eigenlijk is. Ook was ik compleet vergeten hoe geniaal Bale in deze film acteert, sterker nog ik was volledig vergeten wat voor een goede acteur hij eigenlijk is. Kon me maar weinig echt sterke rollen van hem herinneren, want hoewel hij absoluut een goede Batman neerzet kan ik het ook weer geen geniale rol noemen. Afijn, dit blijft een wat ondergewaardeerde film. Fijn script (ben ook nog steeds benieuwd hoe het boek zal zijn), gewoon goed gefilmd en de gecomponeerde muziekstukken zijn ook zeer sterk. Vaak erg grappig en zeer scherp hoe de koude yuppie wereld bijna griezeliger is dan de wereld waarin Bale zijn moorden pleegt of die nou bestaat of niet, dat doet er wat mij betreft niet echt toe. Daarnaast is de film is ook nog eens spannend wanneer hij dat hoort te zijn. Top!
8,5/10
Nee, dit zie je niet verkeerd, althans niet geheel. De eerste keer dat ik de film keek was ik inderdaad zo overweldigd door de vorm dat ik het verhaal niet tot nauwelijks meer kon volgen (dit heb ik overigens wel vaker, ik moet vaak opheldering over plotpuntjes aan mijn vriendje vragen). Maar 'Il Conformista' is natuurlijk wel een extreem voorbeeld, het is een van de meest visuele films die er zijn en er gebeurt eigenlijk bijna te veel om in een keer te kunnen opnemen. De tweede keer dat ik de film zag, was ik al veel meer in staat om het verhaal te volgen en daarmee te zien op welke manier de visuele stijl bijdroeg aan het verhaal en andersom, waarmee mijn waardering voor deze ingenieuze film allengs toenam. Dus ondanks dat ik de visuele stijl zo overweldigend vond en je deze film ook prima als abstracte film kunt lezen en waarderen, ontstaat de echte waarde van narratieve films pas als je de relatie tussen vorm en inhoud kunt begrijpen.
Grofweg zijn er drie fases of stadia in kijkbewustheid (en ik zeg dit zonder gevoelens van arrogantie of superioriteit):
1. Beginners. Dit vormt natuurlijk het leeuwendeel van alle mensen die ooit een film kijken en dat zijn mensen die een film puur en alleen vanwege het verhaal kijken.
Het verhaal is leuk, ik kan me inleven in de personages --> de film is goed.
2. Gevorderd. Een grote groep op dit forum valt hier vermoedelijk onder. Dit zijn mensen die naast het verhaal (soms) ook aandacht hebben voor zaken als belichting, camerawerk, montage etc. etc. zonder daar echter verder iets mee te doen.
Het verhaal is leuk, ik kan me inleven in de personages, het is leuk gefilmd --> de film is goed.
3. Cinefielen. Deze mensen letten zowel op verhaal als stijl en proberen te analyseren wat de relatie tussen beiden is.
Het verhaal is leuk, ik kan me inleven in de personages, het is leuk gefilmd en bovendien op een zinvolle wijze die bijdraagt aan het verhaal --> de film is goed.
Deze laatste stap is natuurlijk de meest moeilijke om te maken en vereist naast grote analytische vaardigheden (wat voor keuzes maakt de filmmaker precies?) ook veel inzicht en verbanden leggen (waarom maakt de filmmaker die keuzes, wat bereikt hij ermee?). Het spreekt ook voor zich lijkt me dat je, om deze stap te kunnen maken, films meermalen moet zien en kennis moet hebben van de betreffende films en filmmakers. Maar ondanks dat het de moeilijkste stap is (en bovendien een stap is die nooit eindigt, je begrip van een film is nooit 'af') is het in mijn ogen ook de meest essentiële stap, omdat je hiermee pas echt tot het hart van de film doordringt. Wat je anders namelijk krijgt is dat je het verhaal kent, de stijl kent zonder daar een relatie tussen te leggen. Dat is een beetje hetzelfde als enquêtes afnemen en allerlei data verzamelen, zonder echter iets met die data te doen en conclusies uit die data te trekken.
Natuurlijk is het kleurgebruik in een Sirk film mooi, op een vrij basaal esthetisch vlak. Maar als dat alles zou zijn, als het enkel mooi zou zijn, dan zou Sirk nooit zo'n geniaal filmmaker zijn dan ik hem nu vind. Waar het om gaat is dat hij ook echt iets zegt met dat kleurgebruik, dat de kleuren die hij gebruikt ook iets over het verhaal of de personages zeggen, bijvoorbeeld dat hij in 'Written on the Wind' bepaalde personages constant met bepaalde kleuren associeert. Als deze relatie er niet zou zijn, als de film enkel uit 'mooie shots' (een term die ik hier veel voorbij zie komen) zou bestaan, krijg je een soort ansichtkaartencinema. Ik vind de landschappen op een ansichtkaart ook mooi, het is prettig om naar te kijken, maar dat maakt het nog geen grootse kunst, daarvoor is toch meer nodig IMHO.
Een ander voorbeeld is bijvoorbeeld Max Ophuls. Zijn films staan uiteraard bekend om de vele lange, gracieuze camerabewegingen die een perfect huwelijk aangaan met de bewegingen van zijn personages. Deze uitvoerig gechoreografeerde bewegingen van de camera zijn natuurlijk in zichzelf al mooi, het is vaak vergeleken met de bewegingen van dansers (in ‘Madame De…’ laat hij zijn camera ook letterlijk meedansen), waarin de beweging an sich al mooi is. Maar als Ophuls dit enkel zou gebruiken als puur esthetische decoratie dan zouden zijn films ook redelijk dun zijn, dan zou het blijven steken op een puur technisch vlak waar je dan waardering voor hebt. Maar bijvoorbeeld in ‘Letter from an Unknown Woman’ is er een bijzonder complexe camerabeweging, waarbij Joan Fontaine bovenaan een trap staat en kijkt hoe Louis Jordan met een vrouw de trap oploopt en een kamer binnengaat. Even later in de film herhaalt Ophuls exact dit moment, met dezelfde complexe camerabeweging, maar dan echter in een compleet andere narratieve context: het is nu Fontaine zelf die met Jordan de trap opgelopen komt. Door de scène op exact dezelfde manier te herhalen legt Ophuls de nadruk op het feit dat Fontaine gewoon een van de vele vrouwen is die door Jordan mee naar huis genomen worden en benadrukt hij bovendien het verstrijken van de tijd en de fatalistische inslag die zijn films meestal hebben. Dus hoewel de camerabeweging op zichzelf al mooi is (het is een ‘mooi shot’), krijgt het pas zijn ware betekenis als je het betrekt op het verhaal en begrijpt wat de vorm bijdraagt aan het verhaal.
Nog een bijkomend voordeel is dat ook films zonder ‘mooie shots’ visueel toch fantastisch kunnen zijn. Neem bijvoorbeeld de films van Robert Altman. Zijn jaren ‘70 films kunnen met geen mogelijkheid (of toch heel moeilijk) mooi genoemd worden, in de meest standaard zin (als in mooie cinematografie, waarmee men over het algemeen mooie plaatjes bedoelt). Hij doet juist zijn uiterste best om zijn films heel lelijk en rommelig te laten zijn. Maar omdat zijn vervlakking van de ruimte, zijn veelvuldig gebruik van slordige zooms, zijn constant overlappende dialoog, zijn vaak groezelige kleuren etc. etc. volledig passen in zijn thematische en narratieve ideeën, waarin hij streeft naar een verbrijzeling van helderheid en duidelijkheid, morele en narratieve ambiguïteit etc. (wat op zijn beurt natuurlijk weer rechtstreeks gevoed werd door de sociaal-economische periode van onzekerheid en ambiguïteit dankzij Vietnam, Watergate etc.) vind ik zijn films visueel ontzettend opwindend. Het een kan niet bestaan zonder het andere. En dat is exact de reden waarom ik hier al tijden deze relatie tussen vorm en inhoud probeer te promoten. Mensen stoppen als het ware net een stap te vroeg: het is een leuk verhaal, het is mooi gefilmd en dat is het dan. Terwijl juist een perfecte synthese tussen vorm en inhoud films tot iets kunnen maken wat veel meer is dan de som der delen. En natuurlijk is dit een gruwelijk moeilijk proces, maar als we niet proberen dan komen we er nooit, toch?
Wat een werkelijk fantastische samenvatting. Stukje zelfbevlekking voor je, maar dit is echt de spijker op de kop slaan. Chapeau! (y)
(ontopic: Boston Legal Seizoen 1 aangebroken. Vlotte serie over het wel en wee van een stel topadvocaten. Briljante one-liners en een toffe James Spader en William Shatner).
Lex v/d Moolen
16-02-2009, 21:14
Dat was idd een mooi stukje (y)
Eerlijk gezegd hoop ik eigenlijk nooit op level 3 te komen. :oops:
vince curtin
16-02-2009, 22:26
Doomsday Voor de tweede keer gezien,leuk snelle aktie film 7/10
The Backwoods Wat Oldman en Considine doen in deze ramp van een film zal ik nooit weten.Twee echtparen gaan naar Spanje toe in de enge bos met de enge locals blablabla cliche cliche......4/10
Tom Horn Steve McQueen is heel cool in deze eind van tijdperk western.
Waar gebeurde verhaal van een legende die misbruikt was....7/10
The Curious case of Benjamin Button Ik had veel over gelezen maar ik vond het een zeer aparte film.Prima akteerwerk en een lange zit maar ik heb me helemaal niet verveeld.Een grote plus voor Captain Mike :lol: ...8/10
Doubt Een film die ik weer moet zien denk ik.Vakwerk van Streep en Hoffman maar ik vond het verhaal heel dun.........6/10
vince.
BigLebowski
16-02-2009, 22:34
Prima en helder stuk, Maikel. Complimenten! (y) Wat ik alleen wel eens jammer vind is dat je mensen soms aanspreekt op een manier die erop lijkt alsof je van ze verlangt of zelfs eist dat ze hier filmverslagen maken op het niveau van een cinefiel, om in jouw termen te blijven. Ik snap je bevlogenheid en interesse in andere standpunten, maar laat ieder lekker op hun eigen manier commentaar geven op een film. Vindt iemand een film mooi om het verhaal en de fraaie plaatjes zonder diepgaande analyse over de relatie tussen vorm en inhoud, dan moet dat toch kunnen!? Ja toch? ;) Want wat je zegt, het is een gruwelijk moeilijk proces. Je moet al veel kennis van zaken en personen hebben om dat te kunnen en bovendien heeft niet iedereen zin, behoefte, tijd of de gave etc. om het vervolgens ook helder op te schrijven. Ik heb er alle bewondering voor hoe jij dat kan.
Verder juich ik dit soort discussies trouwens enkel toe. Voel niet altijd de behoefte om me erin te mengen, maar vind ze sowieso leuk om te lezen (mits het een beetje volwassen blijft en niet vervalt in vingerwijzen en verwijten maken e.d.)
Arian de Vries
16-02-2009, 23:10
The Devil is a Woman (Sternberg)*****
Mijn hemel! Wat een heerlijke film is dit weer zeg. Marlene Dietrich is werkelijk fan-tas-tisch als de onberekenbare, mannenharten veroverende Goncha, die met verve de 'devil' uit de titel neerzet. Heb eerder mijn liefde al eens voor Greta Garbo verklaard, maar tegen zo'n Marlene Dietrich kan ze toch echt niet op. Haar hele zijn is imposant.
Dan is er ook nog de film, naast dat deze film buitengewoon hilarisch is, bevat het ook nog eens die bijzondere Josef von Sternberg stijl, die het allemaal nog eens extra boeiend maakt. Het wordt allemaal zo ogenschijnlijk nonchalant en luchtig gebracht en dat past ook helemaal bij de film. Wat maakt het ook uit dat er eens een boom voor staat of planten of regen die zo dik is dat je amper nog wat van de mensen ziet. Het gegeven dat de film zich tijdens Carnaval in Spanje afspeeld geeft dan ook nog eens mooi de gelegenheid om met allerlei gare kostuums en situaties op de proppen te komen, en dat maakt de film helemaal af.
Bijzonder grappig en bijzonder boeiend. Serieus, iedereen met het filmhart op de juiste plek moet deze film gezien hebben!
Brakhage
16-02-2009, 23:11
Dank voor alle complimenten iedereen!
Prima en helder stuk, Maikel. Complimenten! (y) Wat ik alleen soms jammer vind is dat je mensen soms aanspreekt op een manier die erop lijkt alsof je van ze verlangt of zelfs eist dat ze hier filmverslagen maken op het niveau van een cinefiel, zoals jij dat zo mooi noemt. Ik snap je bevlogenheid en interesse in andere standpunten, maar laat ieder lekker op hun eigen manier commentaar geven op een film. Vindt iemand een film mooi om het verhaal en de fraaie plaatjes zonder diepgaande analyse over de relatie tussen vorm en inhoud, dan moet dat toch kunnen!? Ja toch? ;)
Tuurlijk moet dat kunnen. Ik kan me ook geen enkel moment herinneren dat ik van mensen heb verlangd dat ze filmverslagen maken met diepgaande analyses. Ik begrijp heel goed dat lang niet iedereen daar de kennis en/of de zin voor heeft, dat zou uiterst onrealistisch zijn. Het enige wat ik doe (en ook zal blijven doen) is het oneens zijn met mensen en dat beargumenteren. That's all.
Heb zojuist overigens weer 'The Scarlet Empress' gezien, om maar even in de Sternberg sfeer te blijven. Nog steeds een perfect meesterwerk en samen met The Devil is a Woman een film die iedereen gezien moet hebben :wink:
De interessantste discussie in tijden. Chapeau!
Dennis Oosterhuis
16-02-2009, 23:56
The Ladykillers (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=11350) (2004)
...en met "The Ladykillers" is door mij ook de laatste film gezien van het gehele Coen brothers oeuvre (de twee korte segmenten uit "Paris, je t'aime" en "Chacun son cinéma" niet meegerekend). Helaas is deze remake van Alexander Mackendrick's gelijknamige film uit 1955, samen met "Intolerable Cruelty" de zwakste film die de door mij zo geliefde broertjes tot nu toe voortbrachten. Met z'n tweeën zijn ze juist in staat om altijd een vrij uniek verhaal in elkaar te flansen, dus misschien was het überhaupt al niet zo'n goed idee om een remake van een film te maken die (volgens IMDb, want ik ken het origineel niet) al erg goed was.
In de hoofdrol vinden we Tom Hanks terug, geassisteerd door bijrollen van onder anderen Marlon Wayans en J.K. Simmons. Zoals verwacht is het acteerwerk, alsmede de soundtrack ook in deze film prima. En de gebruikelijke doldwaze situaties en dialogen ontbreken ook zeker niet, alleen belanden ze een flink stuk verder van de roos dan in bijvoorbeeld "Fargo", "The Big Lebowski" of "O Brother, Where Art Thou". Maar goed, zelfs een matige Coen-film is nog prima te pruimen voor een avondje plezier.
Cijfer: 7.5/10
DanielC.
17-02-2009, 07:21
Ace in the Hole Na Lust for Life had ik zin om een film te bekijken waar ik Kirk Douglas wel erg goed kan hebben. Man, hij is echt spijkerhard hier. Hij staat zelfs boven de wet (hoe hij die sheriff in het begin aanpakt!), en ook mooie blondines die in het zelfde schuitje zitten hoeven niet op begrip te rekenen. En dan zeg ik nog niet eens wat hij arme Leo aandoet. Hij is er echt alleen maar voor zichzelf. Dit moet toch een van de grootste ********ken allertijden zijn. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hij de Duivel zelf speelt. Hoe hij iedereen van het goede verjaagt en meesleurt in zijn plan, en hij Leo dagelijks bezoekt in de Hel. Verder is dit Wilder's inktzwarte Meesterwerk, met een nogal beangstigende toekomstvisie. Hoe slechter het gaat met Leo, hoe hoger de prijs. Het toppunt is denk ik wel de dood van Leo waar Douglas (die inmiddels een transformatie heeft ondergaan) naar buiten komt en uitkijkt over een veld vol met ramptoeristen, hot dog stands, kermismuziek en weet ik veel wat nog meer.
Ace in the Hole een veld vol met ramptoeristen, hot dog stands, kermismuziek en weet ik veel wat nog meer.
Eigenlijk nog veel erger dan de houding van Douglas. Hoe verwerpelijk ook, hij heeft tenminste nog een doel. Deze ramptoeristen (wij?) zijn alleen maar uit op een verzetje. Behoorlijk confronterend en na dik 50 jaar nog steeds net zo actueel.
Jordy van Buel
17-02-2009, 09:58
Casablanca 1942 - Michael Curtiz
Met recht een klassieker, een prachtige setting met een geweldig mooi verhaal. Humphrey Bogart speelt écht heel goed en Ingrid Bergman, tja.. Ingrid Bergman ;) Ik had ook helemaal niet verwacht dat het een dergelijke film zou zijn, maar de mix van spanning, komedie en geweldige dialogen hebben me bijzonder verrast.
Erwin de Koning
17-02-2009, 11:02
WARLORDS OF ATLANTIS (http://www.scifilm.org/musing960.html)
WARLORDS OF THE DEEP / SEVEN CITIES OF ATLANTIS
Een heel dun plotje wat eigenlijk als excuus dient om zoveel mogelijk monsters aan het werk te zien maar tis allemaal best grappig. Niets bijzonders en nogal dom, maar voor de verandering komt de poster eens een keer z'n beloftes na
7.0
Trailer (http://www.youtube.com/watch?v=iEMFdiCJF7M)
http://img3.imageshack.us/img3/1113/posterwarlordsofatlantigc8.jpg
The Valley of Gwangi (1969) : Leuke film over een groepje western artiesten die een verboden vallei ontdekken waar alles nog prehistorisch is, wat dan weer een leuke confrontatie oplevert tussen de western-artiesten en Gwangi (een T-rex). Alhoewel de special effects best goed waren kon het verhaalllijn me op de 1 of andere manier niet overtuigen waardoor ik niet helemaal goed in de film kon komen, ik leefde niet echt met de personages mee vond het allemaal nogal vlak geacteerd overkomen. Toch wel leuk om een keer te hebben gezien en voor € 2.99 zekers geen miskoop, nog bedankt voor de tip Melzz. 6.8/10
http://bp1.blogger.com/_XhUTu6L4GYU/R24Wq_0akpI/AAAAAAAAAcQ/kbm84zxiw9Q/s400/gwangi4.jpg
Jeroen D
17-02-2009, 12:21
Ils (Them)
Leuke film om een keer te bekijken maar The Strangers (die eigenlijk hetzelfde verhaal bevat) vond ik toch wel veel beter. Meer sfeer en spanning.
Erwin de Koning
17-02-2009, 15:10
FEAST 3: THE HAPPY FINISH (http://www.hometheaterinfo.com/feast_3_the_happy_finish.htm)
FEAST III
We gaan gelijk door waar de eerste sequel ophield in hetzelfde tempo en met dezelfde nonsense. Iets minder dan FEAST 2: SLOPPY SECONDS maar alsnog erg leuk
Iedereen die dat einde zag aankomen trakteer ik een maand lang op Chinees
7.5
FEAST 3: THE HAPPY FINISH (http://www.hometheaterinfo.com/feast_3_the_happy_finish.htm)
FEAST III
We gaan gelijk door waar de eerste sequel ophield in hetzelfde tempo en met dezelfde nonsense. Iets minder dan FEAST 2: SLOPPY SECONDS maar alsnog erg leuk
Iedereen die dat einde zag aankomen trakteer ik een maand lang op Chinees
7.5
Feast 2 vond ik inderdaad iook nog wel te pruimen, maar toen ik deel 2 aan mijn kameraden liet zien, werd ik bestempeld als iemand met een zeer slechte flmsmaak en keken ze me aan alsof ik een vreemd/ziek persoon was die dit soort films leuk kon vinden :mrgreen: Best wel een bijzondere ervaring. Deel 3 laat ik overigens wel liggen want na een deel 2 vind ik het zelf ook wel weer leuk geweest, heb 't nu wel gezien.
*NERAZZURRI*
17-02-2009, 17:17
Afgelopen weekend gezien:
Vicky Cristina Barcelona
Wist niet eens dat ie van Woody Allen was toen ik begon met kijken. Had dus ook totaal geen verwachting, behalve dat ik wist dat er een lesbische tonglebber in zat.
De film voelt wat inhoudsloos en lijkt een beetje voort te willen borduren op het positieve geluid dat na Lost In Translation te horen was (heb ik het gevoel), maar doet dat niet slecht. Alleen vond ik de karakters véél minder aansprekend, Scarlett incluis. Javier Bardem zet wel een prachtrol neer. Best een aardige gevoelsfilm maar om eerlijk te zijn was ie al snel weer uit m'n hoofd verdwenen. Die voice-over is trouwens echt VRESELIJK irritant...
Rabid Dogs - Mario Bava - 1974
Op mijn uitgave staan twee versies van de film, Kidnapped (bewerkt door anderen, nieuwe muziek, cut etc) en Rabid Dogs (originele versie van Bava). Ik heb even gespeurd op het internet en Rabid Dogs schijnt wel de betere te zijn en die versie heb ik dan ook gezien. Schijnt niet af te zijn...deze versie/film...maar ik heb daar geen moer van gemerkt. Zou niet weten wat er beter aan kan.
Vreselijk intens filmpje. Een stel nietsontziende criminelen slaan op de vlucht met een buit en nemen een auto in beslag. In die auto zit een man met een doodziek kind. De criminelen nemen tevens een vrouw in gijzeling. Veel scenes spelen zich in een auto af maar het geheel blijft altijd razend boeiend. De film is ook vrij hard mbt geweld en vrouwonvriendelijkheid. Lijkt wel een exploitation. Deed me wat denken aan Hitch-Hike.
In deze Bava wordt er nog eens prima geacteerd ook. Tot nu toe de beste uit de 2e Bavabox. Echt een topper deze film. Het einde is trouwens ook zeeeeer goed. Zal natuurlijk ook eens die andere versie gaan zien, kijken wat er anders aan is. Zeer sterke Bava.
8,2
Bas Reuver
17-02-2009, 18:22
Rabid Dogs - Mario Bava - 1974
Op mijn uitgave staan twee versies van de film, Kidnapped (bewerkt door anderen, nieuwe muziek, cut etc) en Rabid Dogs (originele versie van Bava). Ik heb even gespeurd op het internet en Rabid Dogs schijnt wel de betere te zijn en die versie heb ik dan ook gezien. Schijnt niet af te zijn...deze versie/film...maar ik heb daar geen moer van gemerkt. Zou niet weten wat er beter aan kan.
Vreselijk intens filmpje. Een stel nietsontziende criminelen slaan op de vlucht met een buit en nemen een auto in beslag. In die auto zit een man met een doodziek kind. De criminelen nemen tevens een vrouw in gijzeling. Veel scenes spelen zich in een auto af maar het geheel blijft altijd razend boeiend. De film is ook vrij hard mbt geweld en vrouwonvriendelijkheid. Lijkt wel een exploitation. Deed me wat denken aan Hitch-Hike.
In deze Bava wordt er nog eens prima geacteerd ook. Tot nu toe de beste uit de 2e Bavabox. Echt een topper deze film. Het einde is trouwens ook zeeeeer goed. Zal natuurlijk ook eens die andere versie gaan zien, kijken wat er anders aan is. Zeer sterke Bava.
8,2
Hoe is over het algemeen het niveau verschil tussen box 1 en box 2? Ik heb box 1 in de kast staan en daar zaten een paar toppers in en eigenlijk geen één slechte film. Hoe is dat bij box 2? Is die ook het aanschaffen waard?
Hoe is over het algemeen het niveau verschil tussen box 1 en box 2? Ik heb box 1 in de kast staan en daar zaten een paar toppers in en eigenlijk geen één slechte film. Hoe is dat bij box 2? Is die ook het aanschaffen waard?
Box 1 bevat meer klassiekers. Deel 2 heeft wat meer curiositeiten. Rabid Dogs en Bay of Blood vond ik in ieder geval erg leuk. Bay of Blood is een soort voorloper van de slasher. Er zit ook een flauwe sexcomedy in. Een onevenwichtige box. Persoonlijk vind ik het erg leuk om er doorheen te struinen. Je ziet in ieder geval de veelzijzigheid van Bava. Ik moet er nog 3 of 4 zien uit de box. Eigenlijk vind ik Bava altijd wel interessant en een mindere van hem vind ik nog steeds de moeite waard. Volgens mij is box deel 2 vrij goedkoop te krijgen. Kun je je geen buil aan vallen. Maar deel 1 is inderdaad wat sterker.
Bas Reuver
17-02-2009, 18:32
Box 1 bevat meer klassiekers. Deel 2 heeft wat meer curiositeiten. Rabid Dogs en Bay of Blood vond ik in ieder geval erg leuk. Bay of Blood is een soort voorloper van de slasher. Er zit ook een flauwe sexcomedy in. Een onevenwichtige box. Persoonlijk vind ik het erg leuk om er doorheen te struinen. Je ziet in ieder geval de veelzijzigheid van Bava. Ik moet er nog 3 of 4 zien uit de box. Eigenlijk vind ik Bava altijd wel interessant en een mindere van hem vind ik nog steeds de moeite waard. Volgens mij is box deel 2 vrij goedkoop te krijgen. Kun je je geen buil aan vallen. Maar deel 1 is inderdaad wat sterker.
Klinkt wel interessant. Bay of Blood heb ik volgens mij al een keer gezien, maar kan me er weinig van herinneren. Maar goed,dan denk ik dat ie er nog wel een keer komt. Is inderdaad ook niet zo duur.
Brakhage
17-02-2009, 22:45
The Reckless Moment (Max Ophuls, 1949) *****
Joan Bennett en haar man, de onafhankelijke producent Walter Wanger wisten samen een serie opmerkelijke films te produceren, vaak redelijk ongebruikelijke films met interessante onderwerpen zonder echter overdreven ambitieus te zijn of te veel in de spotlights te treden. Het waren films die zich wisten te onderscheiden dankzij pure klasse en intelligentie in plaats van show of glamour. Ze wisten ook vaak de crème de la crème van regisseurs te strikken, want naast hun films met Fritz Lang werd ‘The Reckless Moment’ door een andere emigré geregisseerd, Max Ophuls. De film ligt ergens op het snijvlak van film noir en melodrama, maar naar mijn mening is het uiteindelijk toch puur melodrama, omdat de onderliggende thematiek rechtstreeks afkomstig is uit dat genre. Vooral in de jaren ’50 was het huislijk melodrama een van de meest vruchtbare en opwindende genres van Hollywood en deze film is daar duidelijk voorloper van.
Het gezin als hoeksteen van de samenleving, dat is waar het huiselijk melodrama grotendeels om draait, maar de beste films wisten genadeloos gaten te slaan in de Amerikaanse ideologie waar vader altijd raad weet en moeder het gezin bij elkaar houdt. Vader schittert in ‘The Reckless Moment’ door afwezigheid, hij is enkel constant op de achtergrond aanwezig als een soort geest bijna. Joan Bennett is als moeder natuurlijk de spil van het gezin en dat maakt deze film fantastisch duidelijk: geen moment krijgt ze rust, ze wordt constant lastig gevallen door alle gezinsleden en rent van hot naar her om het iedereen naar de zin te maken. Het is duidelijk dat ze gelukkig is in deze rol, ze vindt het zelf de meest normale zaak van de wereld zegt ze, maar toch maakt de film direct duidelijk dat er onvrede is. Bennett’s wat neurotische acteerprestatie voorop en de wijze waarop ze nerveus constant sigaretten rookt (iets waar de dialoog en de gift van een sigarettenhouder extra aandacht op vestigt) suggereert toch ontevredenheid, seksuele ontevredenheid wellicht. Er zijn haarscheurtjes in de façade. Ook visueel benadrukt Ophuls dit, door bijvoorbeeld helemaal in het begin Bennett’s zodanig op de trap te filmen dat de balustrade akelig veel lijkt op gevangenisspijlen. Want in een film boordevol innerlijke tegenstrijdigheden en contrasten wordt het gezin tegelijkertijd gepresenteerd als zowel een veilige haven als een gevangenis. Dat de rol van de moeder in het gezin nogal ambivalent is, wordt pijnlijk duidelijk gemaakt door de beperkingen die de moeder heeft: verschillende pogingen van Bennett om geld te verzamelen lopen op vrijwel niets uit, met die scène met dat akelige, koude oude wijf als dieptepunt. Het maakt subtiel duidelijk dat de moeder misschien wel de spil van het gezin is, maar haar vrijheden toch bijzonder beperkt worden dankzij de financiële bevoegdheden van de man en het is juist dit feit dat de film zo enorm duidelijk maakt door de man nooit te tonen. Zijn afwezigheid weegt zwaarder dan zijn aanwezigheid.
Als door een ongeluk een man sterft en Bennett’s dochter de kans van verdenking loopt, besluit ze het lijk uit de weg te ruimen. Het probleem verdwijnt hiermee echter niet, want er verschijnt een afperser, gespeeld door de onnavolgbare James Mason. De eerste scène waarin we Mason zien is een triomf voor Ophuls, waarin hij de thematiek visueel weet uit te beelden: Mason wordt namelijk constant geassocieerd met schaduwen en donkerte en Bennett met licht. Uiteraard is Mason ook nog eens gekleed in een pikzwarte jas en gaat Bennett in het licht gekleed. Middels compositie en belichting benadruk Ophuls dit contrast tussen licht en donkerte constant. Hij laat Mason zelfs een lamp aanknippen, waardoor het contrast nog eens extra benadrukt wordt. Op het einde van de scène krijgt dit gespeel met licht en donkerte zijn climax als Mason en Bennett naar buiten lopen, de schaduwen in en je op de achtergrond door het felverlichte raam de andere familieleden zorgeloos bezig ziet met hun beslommeringen. Mason brengt de duistere onderwereld binnen in het zorgeloze familieleven en het is natuurlijk schrijnend dat deze bedreiging volledig door moeder opgevangen wordt, de hele film door blijven de overige familieleden in hun gelukkige, onwetende zeepbel leven, extra benadrukt door al die suffe dialoog over de meest onbenullige zaken en door bovendien meermalen aan kerstmis te refereren, het ultieme kerstfeest. Heel grofweg zou je de felverlichte huiskamer en het donkere boothuis met zijn film noir belichting (waar alle ellende zich afspeelt) als de twee extreme uiteinden van de wereld kunnen zien.
De crux van de film is dat deze twee werelden met elkaar in contact komen en elkaar ook beïnvloeden. Want hoewel Mason aanvankelijk enkel een bedreiging vormt, biedt hij ook een alternatief voor Bennett: vrijheid. De dialoog maakt constant duidelijk dat zijn leven een vrij leven is en de moeder gevangen zit in haar gezin. Andersom heeft de zelfopoffering en ultieme goedheid van Bennett ook invloed op het personage van Mason, die nu voor het eerst in zijn leven compassie lijkt te gaan kennen. Maar het leven van Mason is uiteindelijk ook geen prettig alternatief natuurlijk, want met de vrijheid komt ook criminaliteit en immoraliteit. De film biedt daarom ook geen enkele oplossing voor de situatie en het is deze ambiguïteit die de film zo sterk maakt en de ultieme tragiek van de hele situatie blootlegt. Uiteindelijk is er bijna een soort deus ex machina nodig om de film tot einde te laten komen, waarmee de film narratief gezien wel eindigt, maar de problemen op geen enkele wijze opgelost worden – uiteraard een kenmerk van het genre.
Het hartverscheurende einde is mede zo hartverscheurend dankzij de subtiele virtuositeit van Ophuls, omdat hij de film laat eindigen met een scène die een rechtstreekse echo is van een eerdere scène: Bennett wordt in beide scènes gebeld door haar man. Deze techniek van herhaling wordt door Ophuls erg vaak toegepast en heeft meerdere functies. Allereerst benadrukt dit het verstrijken van de tijd en daarmee een soort fatalisme: het maakt allemaal niet zo uit wat je doet, want uiteindelijk kom je toch weer op hetzelfde punt terecht. Net als Sternberg lijkt Ophuls niet te geloven in het idee van vrije wil, alles lijkt gepredestineerd. Maar door exact dezelfde scènes te herhalen benadrukt Ophuls ook de overeenkomst tussen deze momenten, met het cruciale verschil natuurlijk dat het altijd wel in een net iets andere narratieve context is – in dit geval vrijwel alle gebeurtenissen van de film. Hoewel er ontzettend veel gebeurd is, is er uiteindelijk ook helemaal niets gebeurd en eindigt moeder Bennett weer op dezelfde plaats in haar gezin. En dat dit gezin ook een gevangenis is, laat Ophuls ons haarfijn weten door Bennett door de balustrade van haar trapleuning te filmen. Een balustrade die nu niet eens meer enkel lijkt op gevangenisspijlen, maar vrij letterlijk gevangenisspijlen zijn.
Toen ik ‘The Reckless Moment’ voor het eerst zag, zag ik er niet meer in dan een wel aardig melodrama. Ik miste een beetje de visuele virtuositeit van Ophuls zoals ik die uit andere films kende en vond het verhaal deed me ook niet bijzonder veel. Opmerkelijk toch hoe een verkeerd verwachtingspatroon dankzij onvoldoende kennis van een regisseur zoveel invloed kan uitoefenen. Want nu vind ik dit zonder twijfel een van de meest complexe en gelaagde films aller tijden, een film waarin Ophuls vorm en inhoud laat samensmelten tot een perfecte synthese en misschien wel de beste die ik tot nu toe van hem gezien heb.
Dennis Oosterhuis
17-02-2009, 23:48
Tremors (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=44819) (1990)
Regisseur Ron Underwood maakte met "Tremors" een op en top cultfilm, die tevens één van mijn favoriete guilty pleasures is. "Tremors" verteld het verhaal van Valentine en Earl, twee klusjesmannen uit Perfection, een gehucht dat in een afgelegen vallei ligt. Na een paar vreemde voorvallen, waarbij allerlei mensen en ook dieren op mysterieuze wijze om het leven zijn gekomen, komen Valentine en Earl erachter dat de inwoners van Perfection op het menu staan van diverse reusachtige wormen.
Allereerst maar even de effecten, die bij een monsterfilm toch wel enigzins belangrijk zijn. Met die effecten zit het wel goed. Ondanks het lage budget waar Underwood mee moest zien te werken, zien de 'wormen' er toch prima uit. Het niveau van het acteerwerk wisselt enorm. Kevin Bacon speelt in deze film de rol van Valentine en dit is één van zijn eerste hoofdrollen, die hij overigens prima invult. De rol van zijn compagnon Earl wordt gespeeld door Fred Ward en vooral de chemie tussen de twee is erg goed. Ook de bijrol van Michael Gross als de fanatieke wapenliefhebber Burt Gummer is absoluut het vermelden waard. Zijn rol is verschrikkelijk over de top, maar oh zo leuk! Verder is het acteren toch zwaar beneden peil, maar dit is misschien ook wel een beetje de charme van de film, die toch vooral veel plezier uitstraalt. We zien trouwens ook nog de toen pas 10-jarige Ariana Richards (bekend van haar rol als kleindochter van John Hammond in "Jurassic Park") in een klein rolletje in de film terug.
"Tremors" is gewoon een leuke film, zonder pretenties en met veel humor die garant staat voor ruim anderhalf uur simpel vermaak.
Cijfer: 8.0/10
The Good Thief (2002)
Slap, matig verhaal met een Nolte die onverstaanbaar loopt te brabbelen en een irritante montage: waarom moet na elke scene het beeld eventjes stil gezet worden? Is dat hip ofzo? Ook alle bijrollen zijn weinig zeggend en slecht geacteerd.
Wat een bagger, enige aardige is de hele kleine rol van Fiennes, die deze rol beter zal kunnen laten zien in In Bruges..
1,5*
Brakhage
18-02-2009, 00:45
A Night to Dismember (Doris Wishman, 1983) *****
Alsof David Lynch en Kenneth Anger samen op LSD een sequel van ‘Friday the 13th’ gemaakt hebben, dat is nog de beste omschrijving van deze film. Omdat de sexploitationmarkt dankzij de porno opgedroogd was, was Doris Wishman min of meer gedwongen om iets anders te gaan doen, dus met enige tegenzin besloot ze om op de slasher kar van de jaren ’80 te springen en deze film te maken, waarna ze officieus met pensioen ging. Haar zwanenzang (de twee late films van rond 2000 niet meerekenend) zou ook een van haar meest creatieve films zijn, waarin ze haar befaamde lowbudget esthetiek tot een hallucinerend extreem zou duwen. Zo’n film zou je enkel al vanwege de titel moeten kijken, maar het biedt gelukkig veel meer. Als narratieve horrorfilm is de film natuurlijk nergens geslaagd maar inhoudelijke coherentie is nog nooit een issue geweest voor Doris, het gaat bij haar altijd om ultieme uitzinnigheid, zowel stilistisch als inhoudelijk en dat levert ‘A Night to Dismember’ in overvloed. Het is eigenlijk een lange aaneenschakeling van pure visuele poëzie die je als een droom aan je voorbij kunt laten trekken, net zoals bijvoorbeeld Franco’s ‘Succubus’ maar dan nog extremer. ‘A Night to Dismember’ is zonder twijfel de meest abstracte horrorfilm die ik in mijn leven gezien heb en bovendien visueel even sterk als het beste werk van Argento en Bava samen. De DVD bevat ook nog een audiocommentaar van Doris en hoewel ik maar een minuut ervan geluisterd heb lag ik direct dubbel: was ze daar nu gewoon Minnelli’s ‘The Pirate’ aan het quoten, toen ze in navolging van Gene Kelly’s ‘no noose is good noose’ zei ‘no nudes is good nudes’? Ik heb ‘Double Agent ‘73’ altijd haar meesterwerk gevonden, maar deze vind ik inmiddels nog een stuk beter. Essentiële psychotronische cinema!
The Wrestler (Darren Aronofsky, 2008)
Rourke imponeert, evenals Marisa Tomei en Evan Rachel Wood, die beiden in slechts enkele scènes een leven aan emoties weten te omvatten. Ondanks de ogenschijnlijk rechttoe-rechtaan benadering, kent de film diverse, diepere, onderliggende lagen welke de personages van een degelijke diepgang voorzien. Met name de scènes tussen Rourke en Tomei en Rourke en Wood richting het einde van de film zijn prachtig. (4 uit 5)
The Pink Panther 2 (Harald Zwart, 2009)
Standaard, maar vlot en zeer degelijk vermaak. Leuke cast, komische personages en op een enkel indut-moment na een geestig geheel met enkele zeer komische scènes. (3 uit 5)
A Good Year (http://www.imdb.com/title/tt0401445/)
Max Skinner is een succesvolle bankier en verdiend veel geld op de beurs. Maar dan leert hij dat zijn oom Henry overleden is en dat hij zijn landhuis, inclusief de wijngaarden, aan hem nagelaten heeft. Hij vertrekt naar Frankrijk met de intentie om het zo snel mogelijk te verkopen voor zoveel mogelijk geld. Maar oude herinneringen, het prachtige Frankrijk en twee mooie vrouwen maken deze beslissing nog lang niet zo makkelijk.
Russell Crowe en Ridley Scott zijn niet de eerste namen waar ik aan denk bij een romantische comedy. Toch nam Crowe de hoofdrol en Scott de regie op zich. Dit was waarschijnlijk ook de reden dat ik niet echt lekker in de film kon komen.
Als eerste wil ik complimenten geven over hoe mooi de film eruit ziet. Enerzijds hebben we het kille, blauwgeschoten London waar alles koud en gehaast is. Maar anderzijds hebben we het prachtige Frankrijk. Dat ziet er van zichzelf al prachtig uit met een mooi landhuis, schitterende natuur versterkt door prachtige belichting. Maar ook hier lijkt een kleurfilter gebruikt te zijn om de sfeer te versterken. Dit maakt het gedeelte van de film in Frankrijk erg warm, relaxed en geeft het een echte feel good gevoel. Dit komt ook terug in de geweldige flashbacks met Albert Finney, helaas zijn er daar niet zo heel veel van.
Het verhaal zelf was niet zo bijzonder en vooral ontzettend voorspelbaar, niet dat ik daar problemen mee heb want het is tenslotte een romantische comedy. Maar er had meer gedaan kunnen worden. Zo zijn werden er bijvoorbeeld wel verhaallijnen gestart en beeïndigd waar veel meer in had gezeten. Bijvoorbeeld over de legendarisch wijn. Daar wordt niet zoveel aandacht aanbesteed. Het liefdesverhaal komt ook niet erg geloofwaardig over. Dit is vooral te wijten aan Crowe. Crowe is niet echt geloofwaardig. Ik heb zo'n gevoel dat romantische comedies niet echt zijn genre is. Als hij komisch moet zijn, voelt het allemaal zo geforceerd en niet geloofwaardig aan.
Het script helpt ook niet echt mee. Het laat hem overkomen als iemand die alleen om zichzelf geeft. Hij gaat naar Frankrijk, maar niet omdat zijn oom dood is, maar omdat het huis geld op kan leveren. Dat is natuurlijk logisch, maar het duurt zo lang eer hij echt ergens anders om geeft. Eigenlijk pas op het einde, wanneer hij terug naar London keert. Daar laat hij in eerste instantie zien dat die geen steek veranderd is. Maar later begrijpt hij het pas. Dat hij niet past in het blauwe, kille, gehaaste Engeland, maar in het warme, relaxte Frankrijk. Dit komt gewoon iets te plots en niet echt geloofwaardig over en dat hielp de film ook niet.
Het acteerwerk is verder wel erg goed. Crowe mag dan niet echt overtuigen in de komische scenes, maar in de serieuze gedeeltes is hij stukken beter. De rest van de cast is erg goed. Er zijn twee prachtige dames die er leuk uitzien, maar ook erg goed acteren. De flashbacks worden gestolen door Albert Finney en de kleine Freddie Highmore weet me weer te overtuigen.
Dus al met al heb ik toch wel genoten van deze film. Vooral van de mooie beelden en het goede acteerwerk. Jammer dat op gebied van verhaal er wat kansen gemist worden en dankzij Russell Crowe, en een voor hem onsympathiek script, het liefdesverhaal nergens echt lekker van de grond komt.
In the Valley of Elah (Paul Haggis, 2007) ****
Vers terug uit Irak belt soldaat Mike Deerfield in verwarde toestand met zijn vader Hank (Tommie Lee Jones). Hank wijdt het rare telefoontje aan hetgeen zijn zoon tijdens de oorlog heeft meegemaakt, maar hij leert al snel dat zijn zoon vermist is. Hank, een voormalig soldaat, besluit het heft in eigen handen te nemen als het verbrande lichaam van zijn zoon gevonden wordt.Geholpen door een jonge politieagente (Charlize Theron) en een serie van filmpjes die hij op Mike's telefoon vindt, stuit hij al snel op een web van intriges en een militaire doofpot. Gebaseerd op waargebeurde feiten is 'Elah' niet alleen een thriller over een vader op zoek naar de waarheid, maar tevens een filmische schop onder de kont van het oorlogsbeleid van de Verenigde Staten. De gewezen soldaat Hank leeft voor zijn land en hun leger, maar de realiteit is minder fraai dat dat hij zichzelf en zijn omgeving wil voorhouden. Hank is namelijk een verbitterde man geworden. Zonder liefde en afstandelijk tegen eenieder om hem heen. Cameraman Deakins weet dit goed te portreteren door de scene waar Hank zijn vrouw troost na de dood van hun zoon van een afstand te filmen. De afstand tussen beiden is zo ook letterlijk aanwezig. Hank is zo een karakter 'you love to hate'.
In the Valley of Elah (Paul Haggis, 2007) ****
Zonder liefde en afstandelijk tegen eenieder om hem heen. Cameraman Deakins weet dit goed te portreteren door de scene waar Hank zijn vrouw troost na de dood van hun zoon van een afstand te filmen. De afstand tussen beiden is zo ook letterlijk aanwezig.
Hey, een synthese tussen vorm en inhoud? ;) Vond het zelf een matige film vol met vervelende stereotypes. Niet zo verschrikkelijk als Crash maar het scheelt niet veel. De laatste scene met die vlag was het ergst, dat zag ik echt van mijlenver al aankomen. Dat gedoe met die blauwe auto onder geel licht sloeg ook helemaal nergens op.
Ik denk dat Haggis de 'fout' in ging door teveel hooi op de vork te nemen. Naast de scriptschrijver was hij ook regisseur. Twijfelde zelf tussen ***½ en ****, omdat ik het een zeer sterke rol van TL Jones vond. Die scene met die vlag is tenenkrommend, maar is wel typerend voor de 'patriot' die Jones speelt. Crash is inderdaad erger, omdat die film de boodschap je door de strot wil duwen. Bij 'Elah' is dit veel minder.
Erwin de Koning
18-02-2009, 12:50
THE PHANTOM OF THE OPERA (http://www.eccentric-cinema.com/cult_movies/phantom_opera-62.htm)
Alhoewel de versie uit 1925 met Chaney mijn favoriet blijft heb ik genoten van deze versie waarbij de aandacht wat minder uitgaat naar horror en meer een lovestory is. De prima casting draagt bij aan het Hammer uiterlijk en gevoel wat zo kenmerkend is voor de studio
7.5
Trailer (http://www.youtube.com/watch?v=shjx_KcNNVU)
http://img120.imageshack.us/img120/1695/posterthephantomoftheopnl7.jpg
Oudlid_X5
18-02-2009, 13:08
Ils (Them)
Leuke film om een keer te bekijken maar The Strangers (die eigenlijk hetzelfde verhaal bevat) vond ik toch wel veel beter. Meer sfeer en spanning.
Welke sfeer en spanning bij The Strangers? :confused:
Welke sfeer en spanning bij The Strangers? :confused:
Ik zou jullie aanraden om eens de ext. cut te gaan zien, de film The Strangers wordt er een stuk duidelijker door. Toen ik deze film eerst zag in de bios kon ik er ook helemaal niet in komen, maar de ext. cut maakt wel een paar dingen duidelijker en beviel mij veel beter.
Oudlid_X5
18-02-2009, 13:15
Ik zou jullie aanraden om eens de ext. cut te gaan zien, de film The Strangers wordt er een stuk duidelijker door. Toen ik deze film eerst zag in de bios kon ik er ook helemaal niet in komen, maar de ext. cut maakt wel een paar dingen duidelijker en beviel mij veel beter.
Gewoon IIs opnieuw kijken.(y)
Jeroen D
18-02-2009, 13:16
Ik zou jullie aanraden om eens de ext. cut te gaan zien, de film The Strangers wordt er een stuk duidelijker door. Toen ik deze film eerst zag in de bios kon ik er ook helemaal niet in komen, maar de ext. cut maakt wel een paar dingen duidelijker en beviel mij veel beter.
Hoop dat de extended cut nog eens verschijnt hier. Ik vind de gewone versie al geweldig. Wat vond je zo onduidelijk aan The Strangers dan ? Simpeler kan een film niet zijn.
Gewoon IIs opnieuw kijken.(y)
Ja Ils vind ik ook beter dus om die te gaan herkijken zou voor mij geen straf zijn, hoor. (y)
Hoop dat de extended cut nog eens verschijnt hier. Ik vind de gewone versie al geweldig. Wat vond je zo onduidelijk aan The Strangers dan ? Simpeler kan een film niet zijn.
De sfeer van in het begin van de film, waarom die zo bedrukt was en dat werd niet duidelijk gemaakt in de versie die ik zag in de bios en dat bleef de gehele film door mijn hoofd spoken gelukkig dat het in de ext. cut wel heel duidelijk wordt gemaakt en de film hierdoor veel beter op mekaar aansluit. ze wijst zijn huwelijksaanzoek af
Jeroen D
18-02-2009, 13:24
Welke sfeer en spanning bij The Strangers? :confused:
Iedereen ervaart een film weer anders en The Strangers bevat gewoon veel sfeer en ik vond ém enorm spannend met veel schrikmomenten. In Ils ontbrak dat volledig.
Oudlid_X5
18-02-2009, 13:29
Iedereen ervaart een film weer anders en The Strangers bevat gewoon veel sfeer en ik vond ém enorm spannend met veel schrikmomenten. In Ils ontbrak dat volledig.
Tja, ...... :shock:
Ik ben een schijterd, maar Ils liet al mijn haartjes overeind staan. Perfect voorbeeld hoe je met een handheld camera die de hoofdrolspelers als het ware achtervolgt kan inspelen op een voor de kijker niet zichtbare dreiging! Budget 0, maximaal resultaat! Ik streep Roemenie iig van mijn vakantielijstje af :mrgreen:
Oudlid_X5
18-02-2009, 13:52
Wat Coen zegt! (y)
Gisteren een kleine maar behoorlijk matige bioscoopmarathon gehouden. Eerst Australia, tja ik zal wel nooit een liefhebber worden van Baz Luhrmann. Het was soms niet om aan te zien. De ene keer te veel digitale effecten en de andere keer irreteerde ik me aan madame Kidman. De grootste minpunt van de film was nogal wel dat dat onnozele kereletje in de voice-over alles voor de kijker uitlegde...
Transporter 3 dat word gewoon lekker knallen met je verstand op nul. Niet dus! Ben een groot bewonderaar van Transporter II, echt een meesterelijk actiefilm, dus ik verwachtte hier natuurlijk wel wat. Maar waarom de actie opeens vervangen werd door wat gezwets op een boot en wat romantische taferelen met een Oekrainse hoer is totaal niet te begrijpen. Zou Transporter II een toevalstreffer zijn?! Hopelijk is Crank II wel gewoon goed.
Friday the 13th dan maar. Het was voor mij de eerste film uit de reeks van. Weet dus niets af van het origineel en die tig andere vervolgen. Komt ooit wel. Deze remake of vervolg, hoe je het ook wil noemen, vond ik redelijk te doen. Een aantal keren zat ik met de slappe lach waarbij dat einde helemaal over the top is. Volgens mij was ik dan ook de enige in de zaal die ook niet meer bij kwam. !SPOILER! Had het gewoon totaal niet meer verwacht dat Jason naar tig verwondingen nog even omhoog kwam springen. Verder zaten er genoeg voorspelbare momenten in. Denk aan de Chinees die hardop in zichzelf wat zat te eilen in de garage. Ben ik nou de enige op de wereld die dat nooit doe? Vrouwelijk bloot kwam erin voor, genoeg creatieve slachtpartijen en wat gezwets over drugs.
Daan de G.
18-02-2009, 16:12
Ik ben een schijterd, maar Ils liet al mijn haartjes overeind staan. Perfect voorbeeld hoe je met een handheld camera die de hoofdrolspelers als het ware achtervolgt kan inspelen op een voor de kijker niet zichtbare dreiging! Budget 0, maximaal resultaat! Ik streep Roemenie iig van mijn vakantielijstje af :mrgreen:
Inderdaad! Ils was echt geweldig... The Strangers vond ik daarentegen slap. Zo zie je maar, smaken verschillen :mrgreen:
Heb the Proposition hier voor me liggen Koen, hoop hem over een maandje eindelijk te zien!! ( Boxen en receiver nog niet ontvangen :( )
The Godfather
Het is en blijft gewoon voor mij (en heel veel andere mensen) de beste maffia film. De film weet de familie Corleone te schetsen als een familie waarmee je gaat meeleven terwijl het gewoon een familie is vol met criminelen.
9.0
Black Christmas (1974)
De eerste keer toen ik deze film zag, vond ik er niet veel aan en gaf ik hem een 3 op IMDB. Vreemd....want nu vond ik het een prima film. Af en toe wat sloom maar tevens ook creepy. Een killer zit in een huis verstopt op zolder, pleegt vage telefoontjes naar dat zelfde huis en slacht zo nu en dan iemand af. Een van de eerste slashers en sommige elementen uit de film zie je ook terug in bv Halloween. Leuk!
7,3
Death Race (2008) (BR)
Best een vermakelijke aktiefilm, met gepantsterde auto's en bewapend met machinegeweren en wat al niet meer en dan is het voor mij al snel geslaagd. Ook die enorme bewapende truck was heftig.......
Jason Statham is uitermate geschikt voor dit soort aktie-rollen en ook in deze film is hij weer een keiharde gozer. Je weet wat je van een film met hem in de hoofdrol kan verwachten, keiharde aktie dus. Ik ben overigens niet bekend met het orgineel death race 2000 uit 1975 maar deze ga ik binnenkort ook eens kijken, aangezien ik vaaks het orgineel toch ook graag wil zien. Er zit trouwens ook wel enige vergelijkenis in als met een film als The Running Man. 7.6/10
Cape Fear (Martin Scorsese, 1991) ***½
Het is vreemd wat een verwachtingspersoon met een mens kan doen. De angstaanjagende blik van Robert de Niro's priemende ogen op de hoes en de belofte van de hoes dat een film 'gewoonweg niet spannender kan zijn' beloofden heel wat. Deze tekst is echter lachwekkend, want Cape Fear is niet eng. De hele film is eigenlijk niet eng, het is simpelweg een parodie op een thriller. Nadat Steven Spielberg afhaakte, werd Martin Scorsese van stal gehaald om de remake te maken van de gelijknamige film uit 1962. Het plot draait om een ex-gevangene (De Niro) die na 14 jaar in de bak te hebben gezeten wraak wil op zijn advocaat Bowden (Nick Nolte) die hem in zijn ogen belazerd heeft tijdens zijn rechtszaak. Bowden woont inmiddels in het zonnige Florida met zijn vrouw en tienerdochter. Hij is verre van de perfecte man, want hij bedriegt zijn vrouw en negeert zijn dochter. Als kijker heb je daardoor niet direct een aversie tegen het karakter van De Niro die al snel Nolte's leven op zijn kop zet. Eng is de film zogezegd echter nergens, temeer door de rol van De Niro. Begrijp me goed, hij zet een geweldige rol neer en kreeg hiervoor zelfs een oscarnominatie (voor wat dit waard is), maar hij speelt zijn rol zo over-the-top en met een komische inslag dat hij nergens voor nachtmerries zorgt. Zijn imposante fysiek contrasteert wel mooi met de schrielkip Nolte met zijn jampotglazen, maar dit verschil wordt nergens omgezet in nagelbijtende spanning. Een duidelijk verschil met bijvoorbeeld het karakter van een Hannibal Lecter die in hetzelfde jaar zijn oscarnominatie wel verzilverd zag worden. De enige aanwezige spanning wordt geschapen door Elmer Bernstein die de door Bernard Hoffman geschreven score voor zijn rekening neemt. Dit is echter niet genoeg om mijn verwachting (een slechte nachtrust) waar te maken. Achteraf gezien is dit volgens mij ook nooit de bedoeling geweest van Scorsese, want zijn belachelijke eindscene (de ultieme confrontatie tussen goed en kwaad) met happy end passen eigenlijk niet in het straatje van een horrorfilm. Bovendien speelt Scorsese de gehele film door met kleuren en wordt er af en toe zelfs een negatieve belichting toegepast. Fraai ogend, maar het leidt allemaal af van de op te bouwen spanningsboog.
Michael Hamers
18-02-2009, 21:46
The Pursuit of Happyness
In deze film zit een van de meest ontroerende scenes die ik ooit heb gezien. Ik bedoel de scene dat hij te horen krijgt dat hij de baan heeft en dat hij daarna op straat staat. Geweldig
8,5/10
Indiana Jones and the Temple of Doom
Voor mij de nummer 2 Indy. Op The Last Crusade na is dit de ultieme Indy voor mij. Voor velen is dat niet zo, maar gelukkig verschillen smaken nogsteeds...
8,5/10
Erwin de Koning
18-02-2009, 21:48
SANTA SANGRE (http://tombofanubis.com/Reviews/A/SantaSangre.html)
HOLY BLOOD
Ik heb de films van Alejandro Jodorowsky altijd een mix gevonden van het beste van David Lynch en het slechtste van Jess Franco en ook SANTA SANGRE die vanavond op herhaling ging vind ik een mix daarvan. Apart is deze film ook zeker weer te noemen, vol symboliek, flashbacks/forwards en hallucinante droompartijen (die scene met het getatoeerde paard wat uit het graf komt tussen al die naakte bruiden vergeet je nooit meer)
6.0
Trailer (http://www.youtube.com/watch?v=8fW-yWpfxCk)
http://img3.imageshack.us/img3/9678/postersantasangrerf5.jpg
Brakhage
18-02-2009, 22:42
A History of Violence (David Cronenberg, 2005) *****
Hey kijk, 'The Reckless Moment' meets 'The Killers' meets 'Blue Velvet'! Nog steeds een intens meesterwerk trouwens, na 'Videodrome' Cronenberg's beste.
TheGodfather
18-02-2009, 22:57
Gisteren in de bios gezien:
Gomorra (http://www.imdb.com/title/tt0929425/)
Een film die al berucht was voordat ie uitkwam: de schrijver van het boek waar de film op is gebaseerd moest na verschijning van het boek onderduiken uit vrees voor de maffia. Na het zien van de film snap je waarom. Het zijn niet de meest vriendelijke figuren, die mafffiosi.
We krijgen door middel van 5 verschillende verhalen een inkijkje in de Napolitaanse samenleving en we zien dat de maffia tot in elke laag van de bevolking is door gedrongen. En dat proberen ze zo te houden, uiteraard met het nodige geweld. De film is dan ook ontzettend hard en rauw van toon, soms wellicht wat té. Verwacht niets van de glamour maffia wereld die je ziet in bijvoorbeeld The Sopranos en The Godfather, Gomorra toont de echte rauwheid van de Napolitaanse achterstandswijk.
Het acteerwerk van de veelal amateur cast is erg goed en zorgt, samen met het ontbreken van een soundtrack, voor een gevoel van authenticiteit.
Het is jammer dat het zo lang duurt voordat de film op gang komt en dat het tempo in die fase erg traag is. Hierdoor kun je redelijk moeilijk in de film komen. De laatste scene van de film is dan wel weer ontzettend sterk, en ontzettend grof.
Maar toch blijf je met een overwegend gevoel achter dat er meer in had gezeten.
7,5/10
Vandaag:
Gran Torino (http://www.imdb.com/title/tt1205489/)
Niet veel regisseurs brengen binnen een half jaar 2 films uit, en als het al gebeurt dan zijn het zelden 2 van zulke geweldige films als de films die de 79-jarige levende legende Clint Eastwood nu uitbrengt. Was er een paar maanden nog het briljante Changeling, nu komt Eastwood met z`n volgende pareltje: Gran Torino.
Het verhaal draait om de gepensioneerde Walt Kowalski (gespeeld door Eastwood zelf), een verbitterde man die in alles getekend is door het leven. Hij heeft net z`n vrouw verloren en probeert er nu het beste van te maken. Hij woont in een buurt waar veel Koreanen wonen, en laat hij nou net daar een hekel aan hebben.
Wanneer hij bij een gevecht in het midden van de nacht z`n buurjongen redt, is hij opeens de held van de hele buurt. Van de mensen waar hij eigenlijk niets te maken mee wilt hebben...
Net zoals bij Changeling het geval was, is het ook hier visueel gezien weer niet vernieuwend. Maar het zit opnieuw zo ontzettend goed in elkaar. Het verhaal is mooi, gevoelig en goed uitgewerkt. Eastwood maakt van Kowalski een prachtig personage, een man die zichtbaar veel heeft meegemaakt en het liefst gewoon van z`n rust wilt genieten. Hij kan tegen alles en iedereen zeuren, maar nergens wordt dit irritant of overdreven. De transformatie die hij doormaakt wordt prachtig neer gezet, op een gegeven moment zie je `m zelfs genieten. Iets dat je aan het begin van de film niet voor mogelijk had gehouden.
Eastwood heeft gezegd dat dit z`n laatste rol als acteur zou zijn. Je kunt het personage dan ook zien als een soort van samenkomst van een deel van z`n vorige personages. Je ziet "Dirty" Harry Callahan al in zo`n typische Amerikaanse suburb wonen, proberen te genieten van de tijd die hem nog rest.
Het is knap hoe Eastwood een film heeft gemaakt die op het eerste gezicht er eigenlijk heel simpel uit ziet en tamelijk voorspelbaar is maar toch zo weet te imponeren.
De levende legende levert met Gran Torino opnieuw een briljante film af. Hopelijk is het niet z`n laatste.
9,0/10
Milk (http://www.imdb.com/title/tt1013753/)
Harvey Milk, de eerste openlijk homosexuele man die in de VS een hoge publieke functie vervulde. Dat moest ie met z`n leven bekopen.
Na de met een Oscar bekroonde documentaire "The times of Harvey Milk" is er nu Gus van Sant`s nieuwste film, waarin Sean Penn de rol van Milk op zich pakt.
Dat doet ie op bijna onnavolgbare wijze. Iedere seconde dat ie in beeld is, is ie fantastisch. De scenes waarin hij een speech houdt voor het publiek (en vooral de scene waarin het lijkt alsof je er zelf tussen staat) bezorgen je kippenvel, geweldig.
Het verhaal is goed en schokkend tegelijk. De gedachte dat dit echt gebeurd is, dat er mensen die zo denken als Senator Briggs is echt afschuwelijk.
De combinatie van film beelden, beelden uit de eerder genoemde documentaire en echte beelden van journaals is een goedwerkende combinatie.
Van Sant geeft ons een prachtige biopic met een geweldige Sean Penn.
8,8/10
steven van dijk
18-02-2009, 23:19
A History of Violence (David Cronenberg, 2005) *****
Hey kijk, 'The Reckless Moment' meets 'The Killers' meets 'Blue Velvet'! Nog steeds een intens meesterwerk trouwens, na 'Videodrome' Cronenberg's beste.
Volgens jou persoonlijk dan, Videodrome is id uitstekend, maar om History of Violence zijn 2de beste film te noemen ben ik niet met je eens.
Ik vind persoonlijk Crash, Scanners, Rabid, The Fly, Spider, Dead Ringers en zelfs Existenz stukken beter en sterker dan History.
Jordy van Buel
18-02-2009, 23:23
Indiana Jones and the Temple of Doom
[/B]Voor mij de nummer 2 Indy. Op The Last Crusade na is dit de ultieme Indy voor mij. Voor velen is dat niet zo, maar gelukkig verschillen smaken nogsteeds...
8,5/10
Ben het helemaal met je eens, al jaren staat bij mij Temple of Doom hoog in het Indy lijstje (y)
Brakhage
18-02-2009, 23:55
Volgens jou persoonlijk dan, Videodrome is id uitstekend, maar om History of Violence zijn 2de beste film te noemen ben ik niet met je eens.
Ik vind persoonlijk Crash, Scanners, Rabid, The Fly, Spider, Dead Ringers en zelfs Existenz stukken beter en sterker dan History.
eXistenZ beter dan AHOV? Heb je wel dezelfde film gezien? :o
Heb je de film uberhaupt wel gezien? :-P
Daan de G.
19-02-2009, 00:06
Changeling
Al weken de mogelijkheid om hem te kijken en al weken uitgesteld. Waarom weet ik zelf ook niet, want ik keek ontzettend uit naar de film. Alle verwachtingen worden voor de verandering ook nog eens ingelost ook. Naar mijn weten/kennen/smaak is dit voor mij een van de betere films van de laatste jaren.
Het bevat een ongelofelijk verhaal wat eigenlijk te ongeloofwaardig is voor woorden maar daadwerkelijk waargebeurt is. Gecombineerd met een geweldige cast waarbij Angelina Jolie de beste rol uit haar carriere speelt. Daarnaast heeft de film een geweldige manier van vertellen, bevat het mooie, ondersteunende muziek die zich nergens opdringt en wordt het tijdsbeeld uitstekend neergezet.
Wat een emotionele film zegt, geweldig!!
5/5
En zoals Jolie al zegt: Cleopatra ... overrated. Zo denk ik nu ook over de komende oscars, Zij verdient hem 100% , daarnaast Clint Eastwood als regisseur en natuurlijk de film zelf.
Brakhage
19-02-2009, 00:22
Pink Angels (Larry G. Brown, 1971) ***1/2
Juist. Een film over, de titel zegt het al, homoseksuele hell's angels. Deze bikernichten zijn op weg naar een travestietenbal. Daarmee heb je eigenlijk heel de film wel beschreven, want het scenario kan niet meer dan vijf pagina's zijn geweest. Ondanks dat de film zich aan zijn eigen haren voortsleept is het allemaal best vermakelijk, op een intens stompzinnige manier. Het bevat enkele hilarische momenten en hier en daar werkelijk briljante gay dialoog. 'Early Carmen Miranda'. :mrgreen:
The Italian Job (http://www.imdb.com/title/tt0064505/)
Charlie Crocker is net vrijgelaten uit de gevangenis. Hij komt erachter dat een vriend van plan was om een flinke buit te verzamelen in Italië, onder de neus van de maffia. Echter overleefde hij dit niet. Charlie besluit om zijn plan succesvol tot uitvoering te brengen. Meer dan een team, een bus en drie Mini Coopers denkt hij niet nodig te hebben, maar is dat genoeg?
Vorig jaar heb ik de remake gezien en die vond ik helemaal geweldig. Natuurlijk was ik dan ook benieuwd naar het origineel met Caine uit 1969. En ik moet helaas zeggen dat die wat tegenviel.
Het verhaal is anders dan in de remake. Het gaat echt om het zetten van de kraak. Het verhaal wordt rustig opgebouwd en er wordt genoeg tijd genomen om de kraak voor te bereiden. Daarbij zijn er een aantal geweldig scènes met het oefenen en testen. Waaronder natuurlijk de geweldige onliner: "You were only supposed to blow the bloody doors off!" Prachtig. Daarna gaat men naar Italië om de kraak uit te voeren.
Dit laatste stuk is zeker niet slecht en de achtervolging met de mini's is erg leuk. Alleen het moment van de diefstal is nogal ongeloofwaardig en knullig. De kans dat het fout zou gaan was op deze manier gigantisch groot. Dat had veel beter gekund. Wat ook slecht is, is dat ze besluiten om er wat slapstick doorheen te gooien. Zo is er een volstrekt nutteloze scene op het dak van een vliegveld. Waarom deze scene in de film zit is mij een raadsel. En dan is er een slapstick scene verwijderd omdat het niet in de film zou passen. Niet echt logisch. Daarnaast bestaat het team uit een stelletje ontzettende dombo's wat de geloofwaardigheid van de kraak ook niet ten goede komt. En de financiële mastermind achter de kraak is een dom karakter, dit geldt ook voor de professor. Geen idee wat ze in de film doen. Het is dat Charlie Crocker geloofwaardig is, anders was de kraak gedoemd te mislukken.
Het einde is op zich goed. Een echte cliffhanger. Alleen kwam er geen vervolg op deze film en blijft je op het einde toch met een onbevredigend gevoel achter. Waarom de financiële mastermind ook met de eer strijkt snap ik echt niet. Persoonlijk had ik het einde dan toch anders gedaan. Het verhaallijntje met de maffia wordt ook niet afgesloten, maar daar was men waarschijnlijk in de sequel verder mee gegaan.
Het acteerwerk helpt ook niet mee. Caine steelt gelukkig de show als Charlie Crocker. Geweldig figuur die altijd cool blijft. Maar wat mensen als Noel Coward en vooral Benny Hill in de film doen is mij een raadsel. Niet alleen ongeloofwaardige karakters, maar ze halen de geloofwaardigheid van het verhaal ook echt naar beneden. De rest van het team trouwens ook.
De film ziet er verder wel erg goed uit. Vooral de shots in de bergen. Prachtig. De achtervolgingen zijn natuurlijk minder spectaculair dan in de remake, maar vooral in de winkelstraat, de tunnels en op de daken is het genieten. De liedjes zijn verder goed. The Self Preservation Society is leuk, maar op een gegeven moment heb je er genoeg van.
Dus ondanks dat die nergens echt kan tippen aan de remake, is het wel vermakelijk. Maar de ongeloofwaardige karakters brengen het verhaal en de geloofwaardigheid van de kraak echt naar beneden.
Valentine (http://www.imdb.com/title/tt0242998/)
Het is 2001 en Valentijnsdag komt eraan. Iedereen heeft er zin in. Vooral een groepje vriendinnen die in 1988 in dezelfde klas zaten. Maar voorafgaand aan deze dag vol liefde, komt één van de vriendinnen op gruwelijke wijze om het leven. Tevens ontvangen ze allemaal zieke cadeautjes en kaarten. De politie staat voor een raadsel. Wie zit hier achter? Een jaloers ex-vriendje? Of iemand uit een ver verleden met wraak in gedachten?
Een standaard slasher die nergens echt bloederig wordt of veel gore laat zien. Het verhaal is voorspelbaar en je weet al wie er uiteindelijk overblijven. Ik had jaren terug de film ook een keer gezien, maar toen was ik er nog niet over uit wie de moordenaar was. Een ook nu is dat een beetje het geval. Sommige dingen kloppen gewoon helemaal niet. Ja, dit veroorzaakt twijfel en verwarring, maar dat hoor je niet door plotgaten te doen. Snap ook niet wat sommige karakters komen doen of waarom sommige karakters vermoord worden. Ook een aantal uitvallen tussen karkaters komt totaal onverwacht en slaan nergens op. Wat ik wel leuk vond (en zelfs na de tweede kijkbeurt in eerste instantie niet opviel) was dat de moorden plaatsvinden op de manier zoals ze in het begin uitgesproken werden. Het is dat het op het internet stond, anders was het me niet opgevallen. Maar wel een erg leuk detail. Net als de Valentijns cadeau's. Erg leuk.
Het acteerwerk is verder weinig bijzonder. De slachtoffers zijn slachtvee en je voelt nagenoeg niets voor ze omdat ze erg onsympathiek neer worden gezet. Bovendien zijn ze dom en doen domme dingen. Halfnaakt dingen roepen als "Hallo? Is daar iemand?", donkere ruimtes inlopen en ieder creepy geluid onderzoeken. Alle cliches worden uit de kast gehaald. Alleen David Boreanaz en Katherine Heigl (die het script niet helemaal gelezen had) doen het goed. Denise Richards is zeer prettig om naar te kijken. Vooral in haar laatste scene. De rest van de karakters deden me verder helemaal niets.
Maar dit is dus een weinig bijzondere en clichematige slasher zonder interessante of sympathieke karakters. Valentijns thema is wel leuk, maar verder niets speciaals en vooral niet bloederig genoeg.
steven van dijk
19-02-2009, 06:46
eXistenZ beter dan AHOV? Heb je wel dezelfde film gezien? :o
Heb je de film uberhaupt wel gezien? :-P
Ja tuurlijk heb ik de film gezien, wel meerdere keren. Ik heb alle films van David Cronenberg ben een groot liefhebber van zijn films. Ik vindt zijn vroeger werk wel iets sterker dan AHOV persoonlijk, kijk AHOV is absoluut geen slechte film, er zitten zeker Cronenberg elementen in.:-(
Maar ik ben er minder enthousiast over dan jij.
Maar ik ben natuurlijk een mindere filmkenner dan jij haha...Want ik las pas geleden hier in dit topic jou criteria voor hoe je film bekijkt etc:-P
Brakhage
19-02-2009, 07:34
Ja tuurlijk heb ik de film gezien, wel meerdere keren. Ik heb alle films van David Cronenberg ben een groot liefhebber van zijn films. Ik vindt zijn vroeger werk wel iets sterker dan AHOV persoonlijk, kijk AHOV is absoluut geen slechte film, er zitten zeker Cronenberg elementen in.:-(
Maar ik ben er minder enthousiast over dan jij.
Maar ik ben natuurlijk een mindere filmkenner dan jij haha...Want ik las pas geleden hier in dit topic jou criteria voor hoe je film bekijkt etc:-P
Het lijkt me een understatement om te zeggen dat er Cronenberg elementen in AHOV zitten, de film is van voor tot achter ultiem Cronenberg. Hoe je een film als 'Rabid' een betere film kunt noemen is mij een compleet raadsel. 'Rabid' is een interessante film, maar typisch voor zijn vroege werk: een interessant gegeven, maar de uitwerking laat nog veel te wensen over. Dit in tegenstelling tot het volledig organische en uitgekristalliseerde AHOV, waarin iedere scene een functie heeft en alles als een Zwitsers uurwerk in elkaar past. Het toont Cronenberg op de toppen van zijn kunnen, waarin hij volledig in controle is van zijn materiaal, terwijl in het verleden het materiaal zelf nog wel eens de overhand kon nemen. Hoewel deze stuurloosheid natuurlijk ook zijn charmes heeft (het lijkt me HET aspect van Videodrome wat het meest indruk maakt), imponeert AHOV met zijn volwassenheid en gecontroleerdheid. Wat dat betreft is AHOV voor Cronenberg wat Volver voor Almodovar was, want ook Almodovar's vroege werk is interessant omdat het alle kanten op schiet, maar pas bij Volver leek hij echt te durven te vertrouwen op zijn materie en zijn kwaliteiten als filmmaker.
steven van dijk
19-02-2009, 08:30
Het lijkt me een understatement om te zeggen dat er Cronenberg elementen in AHOV zitten, de film is van voor tot achter ultiem Cronenberg. Hoe je een film als 'Rabid' een betere film kunt noemen is mij een compleet raadsel. 'Rabid' is een interessante film, maar typisch voor zijn vroege werk: een interessant gegeven, maar de uitwerking laat nog veel te wensen over. Dit in tegenstelling tot het volledig organische en uitgekristalliseerde AHOV, waarin iedere scene een functie heeft en alles als een Zwitsers uurwerk in elkaar past. Het toont Cronenberg op de toppen van zijn kunnen, waarin hij volledig in controle is van zijn materiaal, terwijl in het verleden het materiaal zelf nog wel eens de overhand kon nemen. Hoewel deze stuurloosheid natuurlijk ook zijn charmes heeft (het lijkt me HET aspect van Videodrome wat het meest indruk maakt), imponeert AHOV met zijn volwassenheid en gecontroleerdheid. Wat dat betreft is AHOV voor Cronenberg wat Volver voor Almodovar was, want ook Almodovar's vroege werk is interessant omdat het alle kanten op schiet, maar pas bij Volver leek hij echt te durven te vertrouwen op zijn materie en zijn kwaliteiten als filmmaker.\
Het blijft natuurlijk altijd persoonlijk en kwestie van smaak. En ja dan kun je wel eens van mening verschillen en voor een raadsel staan. Laat ik het zo zeggen mij spreekt Rabid meer aan dan AHOV, maar komt ook doordat ik Rabid in de bioscoop zag , jaja id dus voor de videotijdperk, ik ben dus opgegroeid met zijn werk en dan heb je weleens dat je opgegeven moment denkt van ik verlang naar die tijd dat had ik met AHOV terwijl er goede elementen in zitten. Ik hou meer van zijn innerspace films ben daar een groot liefhebber van.
DanielC.
19-02-2009, 09:20
Heb een tijdje geleden de By Brakhage DVD van Criterion aangeschaft, toen op een avond de eerste 2 films van de box, Desistfilm en Wedlock House, bekeken. Dat was toen wel weer genoeg voor een avondje. Gisteravond had ik er weer zin in. Ik dacht: ik ga Dog Star Man kijken. Dat was iets te enthousiast. Na de prelude heb ik maar op stop gedrukt, man, wat was dat veel in 1 keer. Niet dat ik het vervelend vond, in tegendeel. Ik heb 25 minuten lang met open mond naar het scherm zitten kijken, nauwelijks met mijn ogen geknipperd. De wereld lijkt te vergaan, en wij krijgen te zien wat er die laatste momenten door het hoofd van een van haar bewoners schiet. Zo lijkt het. Wat ook wel apart aan deze film is...Voor het slapen gaan lig ik altijd in mijn bed, voordat ik in slaap val heb ik dan mijn ogen al dicht, en dan komen er wel eens gekke beelden (mensen, landschappen, objecten noem het maar op) op mij af, onscherp en langzaam worden iets ze scherper maar als ik ze nog scherper probeer te krijgen dan verdwijnen ze direct. Ik had bij deze film, op sommige momenten, het gevoel dat Brakhage die vreemde beelden voor het slapen gaan om heeft weten te zetten naar een film. Goed, nu klink ik waarschijnlijk alsof ik gek ben. :-P Maar ik vond dat heel bijzonder. Ik kan niet wachten om de rest van de film te gaan bekijken. Wel los (of 2 achter elkaar), en als ik alles gehad heb ga ik het achter elkaar doen.
haha, goed te viualiseren verhaaltje Daan! Moet zelf ...by Brakhage ook nog gaan zien. Die staat, evenals zoveel anderen, stof te happen in de kast...schande eigenlijk :(
Marcel v/d H.
19-02-2009, 12:47
The Wrestler Darren Aronofsky, 2008
Na Requiem for a Dream en The Fountain levert Darren Aronofsky met The Wrestler wederom een topfilm af, al is het dit keer een vrij doorsnee verhaal in tegenstelling tot de twee eerder genoemde titels (en PI, die ik persoonlijk zelf wat minder vond). Mickey Rourke is al helemaal de hemel in geprezen voor zijn rol, maar dat is mijn ogen ook volledig terecht! De pijn valt van zijn gezicht af te lezen en ik denk dat er geen ander acteur was geweest die de rol beter neer had kunnen zetten. Ook de bijrollen worden, met name door Marisa Tomei en Evan Rachel Wood, prima neergezet. Al dit acteergeweld doet je het misschien wat simpele (cliche) ogende verhaaltje vergeten. Toch is het verhaal in naar mijn mening wat minder oppervlakkig dan dat het op eerste gezicht lijkt. De personages worden goed uitgediept, ook de bijrollen. De soundtrack is eveneens sterk, veel lekker knallende nummers van onder andere AC/DC en Guns n' Roses. De laatste scene is briljant en indrukwekkend en typisch Aronofsky. Tot nu toe de beste film van dit jaar en laat die Oscar voor Rourke maar komen! 8.5
vince curtin
19-02-2009, 13:15
Totaal mee eens Marcel !!
Ik heb gelezen dat ze bang zijn dat Rourke gaat vloeken bij de oscars,zoals bij de Baftas, maar als hij geen oscar in ontvangst mag nemen voor deze role is het een schande..
gr,vince.
Domino (2005) (http://www.dvdcollectie.be/movie/3398)
Keira Knightley als premiejaagster... het maakt je zeker nieuwsgierig. Mickey Rourke is ook perfect gecast als ruige "Bounty Hunter". Maar mensen die een coole, snelle film verwachten waarin een stel premiejagers rake klappen uitdelen, zal een beetje teleurgesteld zijn... net als ik.
Premiejagers komen in de film voor en snel is hij ook, maar daar blijft het bij. De film is een aaneenschakeling van absurde scènes. Wat heeft een televisieprogramma te maken met premiejagers? Wat heeft een Jerry Springer-show te maken met premiejagers? Enz...
Ik heb jammer genoeg in het midden van de film mijn aandacht grotendeels verloren en heb geen idee hoe het verhaal nu juist in elkaar zit. Het leek of sommige rollen gewoon overbodig waren.
Zeker een film waar ik meer van verwacht had. Jammer http://www.dvdcollectie.be/images/emoticons/no.gif
Erwin de Koning
19-02-2009, 14:29
BODY PUZZLE (http://www.mondo-digital.com/bodypuzzle.html)
MISTERIA
Hoe krijgt Bava het toch voor elkaar om bijna iedere film compleet spanningloos aan de man te brengen. Iedere keer hoop ik dat Lamberto iets van z'n vader in zich heeft wat naar buiten spuit maar sinds DEMONI heb ik geen topper meer gezien van m
Deze throwback naar de gialli van de jaren '70 is wel goedbedoeld maar er mist iets en er is één scene die op z'n minst wenkbrouwfronsend is In het ziekenhuis is de killer in het nauw gedreven en zit gevangen in de lift want hij kan geen kant meer op, in de aansluitende scene is de detective weer in het huis van het slachtoffer en loopt de killer vrij rond op straat ??? ???
Toch nog een 6.0 omdat het plotje aardig is en de film goedbedoeld is
Trailer (http://www.youtube.com/watch?v=u95LTqD-cMc)
Mr. Incredible
19-02-2009, 14:30
Thank You For Smoking (Jason Reitman, 2006)
Geslaagde satire van de regisseur van Juno. De grootste kracht van de film ligt in het acteerwerk. Aaron Eckhart doet het uitstekend als een amorele lobbyist voor de tabaksindustrie. Het is een man die je eigenlijk wil haten, maar Eckhart speelt hem op zo'n manier dat hij uiteindelijk toch je sympathie wint. De acteurs en actrices in de bijrollen zijn ook goed op dreef, zoals bijvoorbeeld Rob Lowe, J.K. Simmons, Maria Bello en David Koechner. Vooral de scènes van de laatste twee met Aaron Eckhart als de "Merchants of Death" zijn even absurd als hilarisch. Sowieso geen gebrek aan humor en goede dialogen. Minpunten zijn de aanwezigheid van te veel verhaallijnen, die soms niet goed uitgewerkt zijn, en Katie Holmes die weer een beetje miscast is. Al met al een boven verwachting leuke film. 7,5
http://www.coffeecoffeeandmorecoffee.com/archives/BIGGER%20THAN%20LIFE%20ARG.JPG
Bigger Than Life (Nicholas Ray, 1956)
James Mason is een leraar met een gelukkig gezin maar de rust wordt op een gegeven moment verstoord als hij bijwerkingen krijgt van medicijnen die hem voorgeschreven zijn. Aan de oppervlakte lijkt de film niet meer dan een portret van iemand die de grip op zijn leven verliest en lijdt aan manische depressie en grootheidswaanzin. Tussen de regels door wordt er echter nog veel meer aan de kaak gesteld. Geweldige rol van James Mason en prachtig geregisseerd door Nicolas Ray die regelmatig met meesterlijke shots komt. Vooral de scene waarin James Mason zijn zoon toespreekt terwijl hij overschaduwd wordt door zijn eigen schaduw is ongelofelijk krachtig. Indrukwekkende film.
9/10
Godfather Part 2
Niet gedacht dat het toch zou kunnen maar ja, deel 2 is nog beter dan zijn al geweldige voorganger. Het tempo van de film licht wel redelijk hoog omdat je telkens van verhaal wisselt en het nooit echt langdradig word. De oscar voor DeNiro was zeker op zijn plaats want met heel weinig woorden zet hij erg mooi de jonge Vito Corleone neer (inclusief rasperige stem). Maar een oscar voor Pacino was zeker ook op zijn plaats geweest.
9.2
Wat dat betreft is AHOV voor Cronenberg wat Volver voor Almodovar was, want ook Almodovar's vroege werk is interessant omdat het alle kanten op schiet, maar pas bij Volver leek hij echt te durven te vertrouwen op zijn materie en zijn kwaliteiten als filmmaker.
Heb ik je wel eerder horen zeggen mbt Volver. Zie zelf niet in waarom Volver evenwichtiger of volwassener is als bv Bad Education, Talk to Her en All About my Mother. Vind die drie films dan ook beter dan Volver. Ik snap ook niet hoe je erbij komt dan Almodovar pas bij Volver durft te vertrouwen op zn eigen kwaliteiten? Ken je hem persoonlijk? Waar baseer je dat op? Elke filmmaker groeit natuurlijk maar in mijn ogen is Almodovar al enige jaren (zie eerder genoemde films) goed bezig en levert hij prima/evenwichtige films af. En dus niet pas bij Volver.
Cronenberg lijkt een wat realistischere weg in te zijn geslagen. Wat minder bizar. Of dat nu perse beter of slechter is.....in ieder geval anders. Je kan ook zeggen dat Cronenberg in het begin nog aan t experimenteren was en dus avontuurlijker. Het is volgens mij maar hoe je t bekijkt. Zn twee laatste films zijn in ieder geval erg geslaagd.
Brakhage
19-02-2009, 17:43
Heb ik je wel eerder horen zeggen mbt Volver. Zie zelf niet in waarom Volver evenwichtiger of volwassener is als bv Bad Education, Talk to Her en All About my Mother. Vind die drie films dan ook beter dan Volver. Ik snap ook niet hoe je erbij komt dan Almodovar pas bij Volver durft te vertrouwen op zn eigen kwaliteiten? Ken je hem persoonlijk? Waar baseer je dat op? Elke filmmaker groeit natuurlijk maar in mijn ogen is Almodovar al enige jaren (zie eerder genoemde films) goed bezig en levert hij prima/evenwichtige films af. En dus niet pas bij Volver.
Het lijkt me vrij duidelijk dat de ontwikkeling die ik bedoel reeds begonnen is bij Talk to Her en hij met Volver tot op heden zijn meest volwassen film gemaakt heeft. Je kunt zijn oeuvre dan grofweg ook scheiden bij pre Talk to Her en post Talk to Her. Het is overigens niet zo dat ik Volver zijn beste film vind, sowieso Bad Education en misschien All About My Mother vind ik betere films, maar ik blijf erbij dat hij met Volver voor het eerst aandurfde om een min of meer straightforward film te maken, volledig vertrouwend op zijn vertelkwaliteiten zonder overdadige excentrieke dingen.
Brakhage
19-02-2009, 17:52
Wat ook wel apart aan deze film is...Voor het slapen gaan lig ik altijd in mijn bed, voordat ik in slaap val heb ik dan mijn ogen al dicht, en dan komen er wel eens gekke beelden (mensen, landschappen, objecten noem het maar op) op mij af, onscherp en langzaam worden iets ze scherper maar als ik ze nog scherper probeer te krijgen dan verdwijnen ze direct.
Brakhage's films promoten het fenomeen van closed-eye vision, dat is vermoedelijk wat je bedoelt :wink:
Het lijkt me vrij duidelijk dat de ontwikkeling die ik bedoel reeds begonnen is bij Talk to Her en hij met Volver tot op heden zijn meest volwassen film gemaakt heeft. Je kunt zijn oeuvre dan grofweg ook scheiden bij pre Talk to Her en post Talk to Her. Het is overigens niet zo dat ik Volver zijn beste film vind, sowieso Bad Education en misschien All About My Mother vind ik betere films, maar ik blijf erbij dat hij met Volver voor het eerst aandurfde om een min of meer straightforward film te maken, volledig vertrouwend op zijn vertelkwaliteiten zonder overdadige excentrieke dingen.
Aha....dat dacht ik ook. Zn laatste films vind ik prima te pruimen en al erg volwassen en evenwichtig. Bad Education vind ik zn beste. Live Flash laatste gekocht, ben ik ook benieuwd naar.
TheGodfather
19-02-2009, 18:40
Gigi (http://www.imdb.com/title/tt0051658/)
Heerlijke musical die alles bevat wat een musical zo goed maakt: hele sterke liedjes met goede en slimme teksten, excentrieke personages, humor en wat drama. Daarnaast zijn de locaties waar de film is opgenomen mooi en zien de kostuums er prachtig uit.
Om het plaatje compleet te maken is Leslie Caron in de hoofdrol perfect gecast en verovert ze zonder veel moeite het hart van de kijker. Als je haar zo ziet is het trouwens ook niet moeilijk voor te stellen dat Audrey Hepburn deze rol in de broadway versie heeft gespeeld.
Ik heb geweldig genoten. Ben benieuwd of de rest van Minelli`s musicals net zo goed en genietbaar zijn.
8,0/10
steven van dijk
19-02-2009, 19:30
Cronenberg lijkt een wat realistischere weg in te zijn geslagen. Wat minder bizar. Of dat nu perse beter of slechter is.....in ieder geval anders. Je kan ook zeggen dat Cronenberg in het begin nog aan t experimenteren was en dus avontuurlijker. Het is volgens mij maar hoe je t bekijkt. Zn twee laatste films zijn in ieder geval erg geslaagd.[/quote]
Geweldig omschreven, ik sluit me hierbij aan, geef mij dan maar de bizare periode.
Burn After Reading (br) :
Het is zekers niet de beste film van de gebroeders Coen, maar toch weer erg vermakelijk. De aparte personages in deze film leverden zekers weer erg hilarische momenten op, allemaal gespeeld door een topcast. Ik kon in het begin een beetje moeilijk in de film komen aangezien de film vrij traag begint, maar ja dat is de opbouw naar een climax van grappige en paranoide situaties. Voor mij wederom een geslaagde Coen film. 7.1/10
Erwin de Koning
19-02-2009, 20:01
TOKUGAWA SEKKUSU KINSHI-REI: SHIKIJÔ DAIMYÔ (http://www.grindhousedatabase.com/index.php/Lustful_Shogun_and_His_21_Mistresses)
THE LUSTFUL SHOGUN AND HIS 21 CONCUBINES / TOKUGAWA SEX BAN: LUSTFUL LORD
Hoogtepunt voor mij in deze film van de Japanse exploitatiegrootheid Norifumi Suzuki is de marteling. De marteling die nogal... vreemd is
De dames worden namelijk gemarteld door andere dames die vieze woorden tekenen met een kwastje op hun achterste. De dames kunnen het niet aan ??? en vallen flauw
6.5
http://img141.imageshack.us/img141/258/posterlustfulshogunandhgi2.jpg
DanielC.
19-02-2009, 23:58
Brakhage's films promoten het fenomeen van closed-eye vision, dat is vermoedelijk wat je bedoelt :wink:
Als ik daar wat over nalees lijkt dat inderdaad op wat ik bedoel.
Heb jij wel eens wat uitgebreider iets geschreven over de films van Brakhage? Ik heb er nu een paar aantal gezien (op DVD) en ben tot nu toe altijd bijzonder geconcentreerd, maar vind het erg moeilijk om er iets 'zinnigs' over te zeggen, een erg mooie en bijzondere ervaring, dat wel. Maar verder kom ik niet echt, dit bedoel ik trouwens niet negatief naar de films. Ik heb tijdens het kijken een idee, later kan ik dat niet echt meer verwoorden. Misschien durf ik het niet te verwoorden, in de angst dat ik het 'verkeerd' gezien zou hebben.
Brakhage
20-02-2009, 00:06
Als ik daar wat over nalees lijkt dat inderdaad op wat ik bedoel.
Heb jij wel eens wat uitgebreider iets geschreven over de films van Brakhage? Ik heb er nu een paar aantal gezien (op DVD) en ben tot nu toe altijd bijzonder geconcentreerd, maar vind het erg moeilijk om er iets 'zinnigs' over te zeggen, een erg mooie en bijzondere ervaring, dat wel. Maar verder kom ik niet echt, dit bedoel ik trouwens niet negatief naar de films.
Nee, heel weinig, verder dan mijn recensie van de By Brakhage DVD voor DVDBeaver en het stukje op de eerste pagina van het avant-garde/experimenteel topic op deze site kom ik volgens mij niet. Beide stukjes zijn niet bepaald diepzinnig of zo. Het is ook vreselijk moeilijk om iets zinnigs over abstracte kunst te zeggen, het komt daar uiteindelijk toch hoofdzakelijk aan op hooguit beschrijving of persoonlijke ervaring. Het is wat het is denk ik :-P
DanielC.
20-02-2009, 00:25
Dat is een fijne bevestiging (:oops:). Ik vind de films prachtig, maar voelde me toch wat onzeker omdat ik er zo weinig over kan zeggen, alsof "het kwartje" (welk kwartje dan ook) niet gevallen is. Vooral omdat de beelden in die films regelmatig terug blijven komen (op de meest vreemde momenten), dat is iets wat ik bij Desistfilm en Wed Lockhouse enorm heb.
Bolt (http://www.imdb.com/title/tt0397892/)
Bolt is een hond met superkrachten. Hij gebruikt deze krachten om samen met zijn bazin Penny de kwaadaardige Man met het Groene Oog en zijn handlangers te bestrijden. Maar Bolt is de enige die niet weet dat hij de ster van zijn eigen tv serie is. Wanneer Bolt van de set ontsnapt om zijn "ontvoerde" bazin terug te vinden, komt hij tot de ontdekking dat hij helemaal geen krachten heeft.
Ik ging volledig blanco naar deze film. Ik wist enkel dat er een hond, een kat en een hamster in een bol mee zouden spelen. Voor de rest wist ik helemaal niets, ook niet wat het verhaal van de film zou zijn en ik had de trailer vermeden. De spots gingen uit, de trailers waren verschrikkelijk en de film begon. En wow, werd ik even aangenaam verast. Wat een fantastische film. Ik zat er vanaf het begin helemaal in en ben er geen moment uit geweest.
Het begint met een heel lief stukje van de jonge Bolt in de dierenwinkel. Ontzettend schattig. Daarna volgt er een onwijs gave scene uit de serie (waar ik dus niet van op de hoogte was). Dit gebeurde zo fragmentarisch dat ik even dacht dat ik in de verkeerde zaal zat en dat dit alleen een trailer van de Bolt film was. Het was erg spectaculair en de krachten van Bolt waren geweldig. Vervolgens bleek het allemaal nep te zijn en werd Bolt waan gelaten dat het allemaal echt was. Dit had ik dus niet verwacht en dat maakte het alleen maar leuker. Als hij dan uit zijn trailer ontsnapt en hij het in de echte wereld probeert te redden, blijkt hij helemaal geen krachten te hebben. Dit brengt een aantal ontzettend grappige scènes met zich mee en heb me regelmatig rot gelachen. Zeker wanneer er extra karakters toegevoegd worden. Zoals bijvoorbeeld de Italiaanse duiven, de poes Mittens en de hamster Rhyno. Vooral de laatste is hilarisch. Ze hebben gewoon allemaal een eigen karakter en dat maakt het erg leuk.
Toch weet men er ook emotie in te brengen en van sommige scènes kreeg ik toch wel een brok in mijn keel. Erg goed gedaan want het laat wel zien dat je met de karakters mee kan leven. Het einde verloopt natuurlijk voorspelbaar, maar dat kan ook niet anders.
De film ziet er verder grandioos uit. De dieren zijn top, de mensen zien er erg goed uit, maar bewust niet realistisch gemaakt en de omgevingen zijn prachtig en zeer gevarieerd. De stemmen zijn ook erg goed. Een hoop bekende namen die het allemaal geloofwaardig en overtuigend doen zonder wat van de karakters weg te nemen. Daar kan Open Season nog wat van leren.
Ik kan er nog uren over door vertellen. Ik kan echt helemaal niets negatiefs bedenken over deze film. Het was helemaal geweldig en ik heb er zo ontzettend van genoten. Gaat dat zien.
BigLebowski
20-02-2009, 11:11
Before Night Falls (http://www.imdb.com/title/tt0247196/) - Julian Schnabel, 2000
http://img5.allocine.fr/acmedia/medias/nmedia/00/02/28/22/69198988_ph5.jpg
Before Night Falls is een gedramatiseerde biografie over de Cubaanse schrijver/dichter Reinaldo Arenas, sterk gespeeld door Javier Bardem. De film concentreert zich met name op de jaren 60 en 70, waarin Fidel Castro aan het bewind kwam, en de gevolgen die dat had voor Arenas (en anderen). Arenas werd als contra-revolutionair beschouwd wanwege zijn werk als schrijver en zijn homoseksualiteit.
Julian Schnabel, die we natuurlijk ook kennen van The Diving Bell and the Butterfly, heeft met deze film een lyrisch drama gemaakt, gevuld met quotes uit Arena's werk, die hij hier en daar prachtig met de beelden weet te combineren en ze daarmee in een context weet te zetten. Een van de sterkste punten is dan ook de cinematografie. Julian Schnabel gebruikte voor de film ook bestaand archiefmateriaal en mengde deze met sfeervolle buitenopnamen van Cuba, wat deze film een bepaalde authenticiteit en realiteit meegeeft. Naast het mooie zonnige Cuba zien we natuurlijk ook, als schril contrast, de vreselijke, grauwe gevangenis waarin Arenas terecht komt, de armoe van het land en de onderdrukking. De hoofdrol is knap vertolkt zonder te vervallen in overdreven maniertjes, die van het karakter een cliché zouden hebben gemaakt. Het blijft een genot om naar deze man te kijken vind ik. Sean Penn en Johnny Depp zien we ook nog even in beeld voorbij schuiven, maar dat mag geen grote naam hebben.
Alles bij elkaar genomen is deze film dus meer dan de moeite waard, maar op de een of andere manier kwam hij niet helemaal bij me binnen. Daarom bleef er bij mij een gevoel achter dat er toch nog iets meer in had gezeten. Wellicht is dat bij een volgende kijkbeurt weer anders.
7.5/10
Camera Obscura
20-02-2009, 12:37
Grofweg zijn er drie fases of stadia in kijkbewustheid (en ik zeg dit zonder gevoelens van arrogantie of superioriteit):
1. Beginners. Dit vormt natuurlijk het leeuwendeel van alle mensen die ooit een film kijken en dat zijn mensen die een film puur en alleen vanwege het verhaal kijken.
Het verhaal is leuk, ik kan me inleven in de personages --> de film is goed.
2. Gevorderd. Een grote groep op dit forum valt hier vermoedelijk onder. Dit zijn mensen die naast het verhaal (soms) ook aandacht hebben voor zaken als belichting, camerawerk, montage etc. etc. zonder daar echter verder iets mee te doen.
Het verhaal is leuk, ik kan me inleven in de personages, het is leuk gefilmd --> de film is goed.
3. Cinefielen. Deze mensen letten zowel op verhaal als stijl en proberen te analyseren wat de relatie tussen beiden is.
Het verhaal is leuk, ik kan me inleven in de personages, het is leuk gefilmd en bovendien op een zinvolle wijze die bijdraagt aan het verhaal --> de film is goed.
Handig dat je het even op een rijtje zet. Fase 4 is krankzinnigheid. Dat is maar voor heel weinig mensen weggelegd. :mrgreen:
Camera Obscura
20-02-2009, 12:44
The Reckless Moment (Max Ophuls, 1949) *****
.
Waarom zet je die lange stukken niet in een apart Ophuls-topic?
Zo wordt het binnen een paar dagen ondergesneeuwd door alle andere reacties en leest niemand het meer. Da's toch zonde?
Brakhage
20-02-2009, 17:40
Waarom zet je die lange stukken niet in een apart Ophuls-topic?
Zo wordt het binnen een paar dagen ondergesneeuwd door alle andere reacties en leest niemand het meer. Da's toch zonde?
Omdat aparte topics over regisseurs hier toch maar zelden gelezen worden, dus in een Ophuls topic zie ik geen heil.
TheGodfather
20-02-2009, 19:32
Gisteren in de sneak:
Traitor (http://www.imdb.com/title/tt0988047/)
Een standaard "dat hebben we wel al vaker gezien" actie film over een groep terroristen die over de hele wereld aanslagen pleegt.
Don Cheadle is goed in de hoofdrol van de terrorist en Guy Pearce is altijd goed als FBI agent maar het verhaaltje brengt niets nieuws. We hebben het al eerder (en ook al beter) gezien.
Niet slecht dus, maar ook niets wereldschokkends. Kijkt lekker weg.
6,5/10
Erwin de Koning
20-02-2009, 20:09
BLOOD & GUTS (http://www.evildread.com/horror-reviews/horror_review.php?id=371)
STUPID TEENAGERS MUST DIE!
Lowbudget spoof op slashers maar lang niet zo slecht als je misschien zou verwachten.
1: Veel kills
2: Veel bloot
3: Lesbisch bloot
4: Dialogen als 'ik ga even kijken of de killer in de kelder zit'
Niet te serieus nemen dus
7.5
Trailer (http://www.youtube.com/watch?v=A9Gyl-d2YrI)
http://img440.imageshack.us/img440/440/posterstupidteenagersmuuq5.jpg
Oudlid_X5
20-02-2009, 21:07
Vanmiddag op de (arthouse) filmbeurs gezien. :-D
Sunshine Cleaning
Geen verkeerde film maar iets te veel in het straatje van Hollywood. Nergens afwijkend of uniek te noemen. De vrouwelijke hoofdrollen waren onderhoudend en zagen er tevens erg leuk uit. Een beetje in het straatje van Juno meets Little Miss Sunshine inclusief met Alan Arkin.
Che: Part one en Two
Voor mij zijn het nu al twee ongelooflijk sterke films. Meesterken misschien wel. Steven Soderberghs levenswerk. En Benicio del Toro zet alweer een legendarische rol neer. Magistraal! Later meer...
Ik zou de films niet achter elkaar kijken omdat de tweede film nogal snel als saai of niet boeiend betiteld kan worden. Bijna vijf uur aan film!
Mad Detective (br) : Na Exiled van Johnnie To (helaas nog niet op blu-ray) was ik erg nieuwsgierig naar deze film en ik vond deze zelfs nog beter. Een detective heeft een soort zesde zintuig en kan het innerlijk zien van mensen ook kan hij de gepleegde misdaden terug zien door zich in te leven naar dader of slachtoffer. Zo is er bv een scene waarin hij zichzelf begraaft. Het is allemaal prachtig in beeld gebracht ook de scene met de politie agent met schizofrenie. Ook keerde het stofbloed en het geweldige camerawerk terug in deze film wat het dan ook wel een echte Johhny To film maakt. 8.7/10
Day of the Dead 2008 (br) : Tsja het orgineel is veel beter en spannender, toch heb ik me wel redelijk vermaakt met deze film. Uiteraard betreft het weer een virus dat zich verspreid in een klein stadje, de mensen veranderen in zombies bla bla etc. Echter vond ik de film niet echt spannend, de zombies zagen er best goed uit, waren snel maar geef mij toch maar de zombies van het orgineel, lekker langzaam. Het einde vond ik helemaal niets, alhoewel ik wel even schrok. 6.7/10
Don van Straalen
20-02-2009, 21:47
Man on Fire
Dezel on a rampage. Heerlijke dikke actiefilm, heel tof geschoten met snelle cuts en vreemde beeldeffecten. Die 2,5 uur vliegen voorbij. 8/10
vince curtin
20-02-2009, 22:03
Days of Gory Redelijke oorlogs film over vier jongens uit Algeria in de Franse leger tijden de tweede wereld oorlog.Goed in beeld gebracht. 6/10
The Way west Top acteurs in een zeer matige western 5/10
Osama Zeer triest film over toen de taliban de macht greep in Afghanistan.Voor de eerste keer ooit kreeg ik een brok in mijn keel bij de extras van een film.Heel ontroerent.. Als je deze film hebt moet je echt naar de making of stuk kijken.... :cry: 8/10
Vince.
Erwin de Koning
20-02-2009, 22:34
WILLIE DYNAMITE (http://www.matchflick.com/movie-review/6272-4543)
Goede blaxploitation met een sterke hoofdrolspeler (Roscoe Orman) die nogal indruk maakt, jammergenoeg is het overduidelijk dat hij de hele film draagt (en dat in een akteerdebuut!). Later zou hij furore maken in niets minder dan Sesamestreet
Jammer van het zwakke plot, maar zoals gezegd moet deze film het hebben van de hoofdrolspeler en z'n pimp tegenspeler
7.5
http://img519.imageshack.us/img519/2413/posterwilliedynamitecm2.jpg
XIII - The Conspiracy
Spionage actie-thriller gebaseerd op een Belgisch stripreeks. De strips heb ik nooit gelezen maar die krijgen wel goede kritieken. Ik wist dat ze er een film van gingen maken, jammer genoeg is dat uiteindelijk een tweedelige TV mini-serie geworden. Dat is jammer omdat, ondanks dat het er niet al te low-budget uitzag (het had ook een lange aflevering van 24 kunnen zijn) een film in dit genre wel enkele spectaculaire actie-scenes had kunnen gebruiken. Het voordeel van de gekozen formule is dat men 3u de tijd heeft om het verhaal uiteen te zetten en de personages wat meer diepgang te geven. Het nadeel is dat het gekozen verhaal niet bijster origineel overkomt. Het lijkt een combinatie van de Bourne saga, Shooter en de serie 24 (voornamelijk seizoen 7). Nu moet wel gezegd worden dat XIII specifiek gebaseerd is op Robert Ludlum's Bounre romans, maar die wetenschap helpt niet echt om het "been there, done that" gevoel te onderdrukken natuurlijk. Zeker niet als ze dan bijv. ook nog eens een score gebruiken die bij momenten schaamteloos het thema-geluid van de Bourne-films kopieert (en dat kan ook van enkele gevechtscenes gezegd worden). Aangezien de Bourne-films zelf maar heel los gebaseerd zijn op die Ludlum romans vermoed ik dat de makers van de mini-serie eerder de Bourne-films hebben nagebootst dan dat ze de XIII strips heel nauwkeurig gevolgd hebben.
De hoofdrol is voor Stephen Dorff (Blade, Felon) en daarnaast is het meest bekende gezicht wellicht Val Kilmer, die net als Dorff ook al een tijdje in het B-film en straight-to-DVD genre verzeild is geraakt (in Felon van vorig jaar zijn ze ook al samen te zien). Hij is ook enorm verdikt zoals ik ook in een paar andere recente films met hem al kon zien. Geweldige acteerprestaties moet je niet echt verwachten, net als zowat alles aan deze 2-delige TV-film is het allemaal zeer standaard. Kwalitatief gemaakt maar nergens echt meeslepend boeiend. Gezien de reputatie van het bronmateriaal is dat toch een ontgoocheling. Ik weet eerlijk gezegd niet of de XIII strips één groot verhaal vormen of dat dit maar één strip is die verfilmd werd. In ieder geval schreeuwt het einde om een vervolg, je kan het zelfs geen open einde noemen want dat zou impliceren dat je er nog een conclusie in kan zien. Op zich zou ik het ook niet erg vinden om meer te zien, want ik denk dat een vervolg meer zou afwijken van eerdere uitingen in dit genre. Het was waarschijnlijk noodzakelijk om met Conspiracy te beginnen. Dat doet me niet positiever denken over Conspiracy zelf, maar het is goed om te weten dat een tweede deel mogelijk interessanter kan zijn. Misschien kan de formule van de mini-serie dan ook meer zijn nut bewijzen als dit een vervolg-reeks zou worden.
6/10.
Finding Nemo (http://www.imdb.com/title/tt0266543/)
Wanneer Marlin's zoontje Nemo op zijn eerste schooldag ontvoert wordt door een duiker doet hij er alles aan om hem terug te vinden. Samen met Dory beleven ze spannende avonturen om Nemo terug te vinden.
Ik heb deze film al vaker gezien en hij blijft geweldig. Ik kan er echter nog steeds niet over uit dat het begin behoorlijk schokkend is. Echt geen goed begin voor een leuke familie film, maar het is een uitstekende opzet van het verhaal.
Het begint heel lief en rustig met de eerste schooldag van Nemo, maar al snel verzanden we in een groot avontuur, vol met kleurrijke en geweldige karkaters. Het is allemaal erg grappig en ik heb vooral om Dory flink moeten lachen. Maar er zijn ook zoveel leuke scènes en situaties waarin Marlin en Dory terechtkomen en zoveel geweldige karakters ontmoeten. Van de haaien, de schildpadden, de pelikaan Nigel en de vissen in het aquarium van de tandarts. Stuk voor stuk allemaal top, met een eigen karakter en erg grappig.
De film ziet er verder nog steeds geweldig uit. De karakters zijn geweldig en de onderwaterwereld is adembenemend. Het is allemaal erg prachtig.
De stemmen zijn erg goed. Open Season kan hier weer wat van leren want ook hier passen de stemmen perfect en voegen echt wat toe aan de vissen. Zoveel zelfs dat je op een gegeven moment gewoon niet meer het gevoel heb dat je naar vissen zit te kijken. Uitstekend gedaan. Overigens is Alexander Gould in de film zelf uitstekend als Nemo, maar ontzettend irritant in de extra op de dvd. Gelukkig gaat het om de film.
Hoe vaak ik deze film ook zie, dit blijft gewoon een heerlijke en grappige animatie film waar ik om kan blijven lachen en van kan blijven genieten.
---
Knick-Knack (http://www.imdb.com/title/tt0097674/)
Een sneeuwpop in een sneeuwbol wilt graag samen bij de andere souveniers zijn. Maar zijn glazen behuizing houdt hem tegen.
Dit is een erg leuke short van Pixar vol humor. De sneeuwpop doet er alles aan om uit te breken en dit zorgt voor een aantal zeer grappige en creatieve gebeurtenissen. De film is van 1989 maar de animatie is zeer goed gelukt en het liedje dat gebruikt wordt past er goed bij.
---
Exploring The Reefs (http://www.imdb.com/title/tt0375744/)
Jean-Michel Cousteau probeert voor een nieuwe documentaire te maken over koraalrif. Hij heeft echter geen rekening gehouden met Nemo, Marlin en Dory, de cast van Finding Nemo.
Leuke extra op de dubbel dvd van Finding Nemo, het is een korte documentaire van Jean-Michel Cousteau waarin hij meer vertelt over het koraalrif. Daarbij wordt hij contast lastig gevallen door Dory en later ook door Nemo en Marlin. Tot hij er helemaal gek van wordt. Erg komisch, met leuke grappen en het ziet er natuurlijk prachtig uit. En dan niet alleen de karakters, maar ook de echte beelden van het koraalrif.
Maar daarnaast is deze korte documentaire nog best leerzaam ook. Paar interessante feitjes gecombineerd met humor en mooie beelden. Wat ik alleen wat minder vond was het moralistische toontje na de onderbreking. Halverwege wordt er verteld over hoe wij het koraal vernielen zonder er echt een oplossing voor te geven. Dat is misschien niet helemaal het doel van deze documentaire, maar het past niet echt bij het luchtige karakter wat ervoor opgebouwd is. Gelukkig wordt er daarna verder gegaan met een erg mooi onderdeel van het koraalrif, het voortplanten. Ziet er zeer bijzonder uit.
Al met al een leuke extra en de moeite waar om een keer te bekijken.
---
Flightplan (http://www.imdb.com/title/tt0408790/)
De man van vliegtuig ontwerpster Kyle Pratt is overleden in Berlijn. Ze vliegt samen met haar dochter terug naar New York voor de begrafenis. Tijdens de lange reis en door alle traumatische gebeurtenissen valt ze in slaap. Als ze wakker wordt is ze haar dochter kwijt. Er is echter geen spoor van haar te bekennen en niemand aan boord kan zich herinneren haar dochter ooit gezien te hebben.
Dit begon als een erg goede en boeiende film. Het was allemaal erg spannend, goed uitgewerkt en ik hoopte op een psychologische film waarbij het de vraag is wat de werkelijkheid is en of Kyle Pratt door alle gebeurtenissen nog wel helder kan denken. En in het eerste gedeelte ging het de goede kant op. Ik genoot er echt van en was erg benieuwd wat er precies aan de hand was. Er werden een hoop interessante verhaallijnen opgegooid en het was allemaal erg boeiend en interessant.
Maar dan gaat het fout. Er komt een ongeloofwaardige en veel te vergezochte twist aan. Dit was onnodig en in plaats van een psychologische triller werd het een simpel, standaard actie filmpje. Het was best wel leuk en spannend, maar ontzettend voorspelbaar en na de twist zag je het einde van verre aankomen. Het was zo teleurstellend na het veelbelovende eerste deel.
Het acteerwerk was wel goed. Jodie Foster was alleen soms erg vervelend als hysterische moeder. Maar anderzijds zou ik niet weten hoe ik in haar situatie gereageerd zou hebben. Maar ze gaat vaak over de irritatie grens heen. Zeker ook omdat er met haar niet te praten viel. Het personeel doet erg veel voor haar. Zelfs meer dan ik als vliegtuig personeel voor haar gedaan zou hebben. Maar dankbaar is ze er niet voor. En zomaar iedereen beschuldigen zonder bewijs, belachelijk. Vond het einde van haar ook zwak dat ze wel excuses eist, maar niet geeft. Peter Sarsgaard is ok, maar niet geloofwaardig als air marshall en Sean Bean is uitstekend als de kapitein van het vliegtuig.
Het vliegtuig zelf ziet er geweldig uit en de actie en het spektakel wordt mooi in beeld gebracht. Maar dat kan niet verhullen dat het veelbelovende verhaal gewoon zwak en standaard eindigt. Erg jammer want de film had zeker potentie.
Daan de G.
21-02-2009, 09:18
Punisher: Warzone
Na de teleurstellende Punishers uit 1989 en 2004 is er nu de nieuwste Punisher. Een reboot van de film uit 2004 met Ray Stevenson (bekend van o.a. de nazi-horror Outpost) in de hoofdrol als de Punisher. De film is door bijna elke critici afgekraakt en ik ben het hier helemaal mee oneens.
Het is weliswaar een rechttoerechtaan actiefilmpje met een flinterdun verhaal, maar het is echter een geweldige comic verfilming met zoveel geweld en gore dat het heerlijk over the top is. Daarnaast heeft de film een goede villain(i.t.t. de versie uit 2004). Namelijk Jigsaw welke gespeeld wordt door Dominic West ( o.a. uit 300). Daarnaast vind ik Ray Stevenson geweldig als Punisher, die niet bang is voor een paar liters bloed meer of minder.
Kortom, een heerlijke no brainer met zoveel actie en gore dat ik zowel de actieliefhebber als de comic liefhebber deze film hartelijk kan aanbevelen.
Nu hopen op een vervolg!!
White Dog (Samuel Fuller, 1982) ****½
Nog tijdens de openingcredits rijdt de jonge actrice Julie (Kristy McNichol) een hond aan. Om te voorkomen dat de hond in het asiel wordt gedood, besluit ze de sneeuwwitte Duitse herder te houden. Een op het oog geslaagd huwelijk, want het is een ontzettend loyale hond die haar bijvoorbeeld redt van een indringer. Wanneer ze de hond meeneemt naar een filmset barst de bom. Zo maar uit het niets wordt een donkere vriendin van Julie flink toegetakeld door de hond. Ze neemt de hond mee naar een bekende dierentrainer en komt tot een schokkende ontdekking: haar hond is een zogenaamde 'White Dog', een hond die getraind is om donkere mensen aan te vallen. Dierentrainer Keys, zelf een neger, denkt dat hij de hond kan reconditioneren, zelfs nadat de hond iemand doodt.
White Dog is een fenomenale film. Ik zal trachten uit te leggen waarom. Ten eerste biedt het uitgangspunt van een 'white dog' een tegelijkertijd schokkende en boeiende materie. Het is gemakkelijk te geloven dat de controversiele film lange tijd niet voor het publiek toegankelijk was. Paramount durfde het namelijk niet aan om de film uit te brengen, dit tot groot ongenoegen en verdriet van Fuller die dacht een geweldige film te hebben gemaakt met een anti-racisme standpunt.
De tegenstelling zwart/wit (goed/kwaad) is namelijk altijd aanwezig. Vanaf de credits, waarbij de namen om de beurt zwart en wit worden uitgevoerd, wordt duidelijk waar de film over gaat. De hond is niet voor niets letterlijk en figuurlijk een white dog.
Hierin zit overigens ook de moeilijkheid van de film. De hoofdrolspeler is namelijk een hond. Fuller speelt hier visueel briljant op in door vaak de camera vanuit een laag standpunt te laten zwieren en zweven vanuit het perspectief van de hond. Hulde voor de trainers die een geweldige job hebben verricht.
White Dog is echter geen perfecte film. Het script is af en toe wat onevenwichtig. Zo verandert Julie van de hoofdrolspeler tot een bijrol in het tweede deel van de film en is haar vriend opeens verdwenen.
Ik ben echter blij dat ik de film dankzij Criterion heb kunnen aanschouwen. Het blijft een intrigerende man die Fuller. Wie anders dan hem laat het doden door de hond plaats vinden in een kerk. De man kan zijn toevlucht nemen in de kerk, maar bescherming tegen de hond biedt dit niet. Fuller laat niets zien van de moord, maar laat de camera omhoog gaan naar een glas-in-lood raam die de gruwelijkheden overziet.
Scary Movie 3, en het was weer lachen!
Marcel v/d H.
21-02-2009, 13:25
Smart People Noam Murro, 2008
"Van de makers van Sideways", dat schept verwachtingen. Sideways was namelijk een heerlijke film, helaas is Smart People een stuk minder. De film is vrij saai en dat komt met name door de personages, je krijgt de neiging om ze eigenlijk allemaal een schop onder de kont te geven. De acteurs zelf leveren op zich wel degelijk acteerwerk af, met name Thomas Haden Church. Verder ontbrak het nog al aan humor, af en toe een glimlach maar veel verder kwam ik niet. 6.5
Somers Town Shane Meadows, 2008
Na Dead Man's Shoes en This Is England is dit wederom een prima film van Shane Meadows, net als in This Is England zien we de jonge Thomas Turgoose een super prestatie leveren, wat kan dat kleine mannetje acteren zeg! Ook dit is een film over de onderkant van de Britse maatschappij om dit extra te benadrukken kiest Meadows voor een sombere manier van filmen en is de film in het zwart-wit geschoten. Naast Turgoose weten de andere acteurs ook te overtuigen en beschikt de film over een prima soundtrack. Helaas vond ik het einde persoonlijk wat minder, vond het niet echt bij de rest passen. 7.4
Pierrot Le Fou : Ondanks de prachtige geschoten beelden en de mooie verschijning van Anna Karina sprak het verhaal, verteld in een poëtische manier me totaal niet aan. Is waarschijnlijk totaal niet aan mij besteed. De film en hier zal ik denk ik menig filmliefhebber mischien wel tegen de schenen schoppen was een lange zit voor mij. 6/10
Sold Out: A Threevening With Kevin Smith
De derde Q&A van Smith die op dvd is verschenen werd opgenomen tijdens zijn 37e verjaardag. Deze is soms weer bijzonder leuk, maar soms ook niet. Sommige dingen die hij verteld hebben vaak niets met de vraag te maken en waren vaak al bekende verhalen voor de fans van Smith (door zijn boeken en SModcast). Toch kan ik naar die man blijven luisteren, maar de euforie van deel één zal denk ik niet meer herhaald worden.
Pierrot Le Fou : Ondanks de prachtige geschoten beelden en de mooie verschijning van Anna Karina sprak het verhaal, verteld in een poëtische manier me totaal niet aan. Is waarschijnlijk totaal niet aan mij besteed. De film en hier zal ik denk ik menig filmliefhebber mischien wel tegen de schenen schoppen was een lange zit voor mij. 6/10
Hé Wim, kijk eens uit het raam, die knul met een mes in zijn hand is Maikel die op zoek naar je is :mrgreen:
Oudlid_X5
21-02-2009, 14:14
De derde dag van het IFFR. :-P
Le Départ (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=136906) (1967)
Tijdens het kijken van ''Le Départ'' viel me de hoeveelheid overeenkomsten op die de film heeft met ''À bout de souffle'': de manier waarop de hoofdpersoon in het leven staat, hoe hij met vrouwen omgaat en hoe hij die ook nog weet te paaien voor een hotelkamertje. Daarbij speelt Jean-Pierre Léaud met een zekere soepelheid, waarbij je vooral moet opletten hoe hij met zijn vingers langs zijn mond gaat. Hij lijkt als twee druppels water op het karakter dat Jean-Paul Belmondo speelt in ''À bout de souffle''. Is dat een probleem? Nee hoor, want nergens ervoer ik het als een geforceerd na-apen van een klassieker. Het is eerder een eerbetoon op de filmstroming Nouvelle Vague.
Er zit trouwens ook een heel uidagende scène in die ver voor zijn tijd is en die laat zien hoe goed Jerzy Skolimowski weet om te gaan met censuur. De hoofdpersoon, het 19-jarige kappershulpje Marc, verleidt een rijpere dame die hem in haar auto dan weer tot een hoogtepunt weet te brengen door een blowjob. Hoewel je het niet ziet gebeuren, hoor je het door de Jazzmuziek en de mimiek in het gezicht van Marc. Ontzettend inventief! 6.0
The Sound of Insects - Record of a Mummy (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=136914) (2009)
Dé film waarvan ik het meeste verwachtte. Dat komt mede doordat het gegeven zo ontzettend intrigerend is. Het gegeven is gebaseerd op de novelle ''Miira ni narumade'' van de Japanse auteur Shimada Masahiko, die zich op zijn beurt liet inspireren door dit ongelofelijke maar waargebeurde verhaal. Een man besluit na veertig jaar leven dat hij zelfmoord gaat plegen door zichzelf te laten uithongeren. De grote vraag is natuurlijk: waarom doet hij dat?
Verwacht hier geen film die zich houdt aan de speelfilmconventies, want Peter Liechti zoekt niet naar de essentiële levensvragen. Eerder zoekt hij de ervaring op hoe het moet zijn om zo de dood tegemoet te treden. Een indringende en soms echt pijnlijke ervaring waarbij je gedwongen wordt alle dagen af te lopen met de mysterieuze man. Hij brengt de man nooit tot leven in een vorm van een acteur maar weet het wel pakkend vorm te geven in de voice-over.
Dat het een bijzondere filmervaring ging worden had ik van tevoren al verwacht. Maar de film wist me helaas nergens echt in extase te brengen, iets wat ik van tevoren wel had verwacht. Dat komt ook doordat er vrijwel continu een stem te horen is. Met deze stem komt Peter Liechti een beetje in de buurt van hoe het zou moeten zijn geweest om de dood zo te betreden. Verder gebruikt hij alleen maar beelden van de natuur met heel af en toe wat oude archiefbeelden zoals de man met de zeis. Ik heb nog nooit zo gefascineerd naar insecten, takken, bomen, struiken, water et cetera gekeken en geluisterd. Het leek me zo akelig om daar te sterven. Zoals de stem van de voic-over op een gegeven moment zegt: ik kan me niet meer bewegen en ik voel me zo alleen, ik wil hier weg. Of bij dag veertig, waarneer de man zich afvraagt hoe het komt dat hij nog leeft en of er geen mensen naar hem op zoek zijn. Als hij dadelijk maar niet gevonden wordt. Veel vaker klaagt hij over de pijn van het lichaam. Ontzettende hoofdpijn, last van de maag en dat hij de benen na een twintigtal dagen al niet meer kan bewegen. Daarbij komt ook nog eens kijken dat hij door die pijn maar heel weinig slaapt en dus steeds bij bewustzijn is. Een rustig en kalm einde tegemoet gaan zit er niet in. Na dertig dagen hoort hij veel vaker de geluiden van insecten, waarnaar de titel van de film verwijst, en vanuit daar probeert hij nog een enkele pogingen te ondernemen om van de dood te ontsnappen. Maar dan is er al geen weg meer terug.
Het was een unieke ervaring, maar ik had het na een dag of vijftig wel gehad. Ik was psychisch redelijk op en fysiek zat ik er behoorlijk brak bij. Op de één of andere manier herpakte ik me wel maar ik voelde me er niet echt goed bij. Het was een rijke ervaring en een film die ik zeker nog wel eens wil bekijken op het grote doek, zonder de druk dat ik nog zoveel films moet afwerken die dag. Gewoon de film ervaren zoals Peter Liechti die bedoeld heeft. Als het goed is heeft het filmmuseum de film aangekocht. Ik zal dus mijn uiterste best gaan doen om deze film binnen te halen.
En zelfs bij het schrijven over deze film wordt het me niet goed. Ik heb een ontzettend blok in mijn maag en af en toe zie ik die verschrikkelijke beelden voor me waarover de man spreekt in zijn voice-over. Geen fijn gevoel en dat laat dan maar zien dat de film een behoorlijke impact heeft gemaakt. Het is ook geen film die ik zou aanraden bij iemand, want daarvoor maakt hij veel te veel indruk. 7.0
Slepe lásky (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=136907) (2008 )
Voor ‘’Blind Loves’’ werd eerst een korte documentaire vertoond, genaamd "Dreznica", die in super 8-amateurbeelden uit de jaren zeventig is geschoten. De film is zo gesneden om de ervaringen uit herinneringen van blinden te verwezenlijken. De film wordt begeleid door een voice-over van allemaal blinden die spreken over hoe zij tegen een bepaalde kleur aankijken. Maar wat een afschuwelijk ding was dit zeg. Geen moment kwam ik in de short, die niet alleen spuuglelijk, maar ook afschuwelijk gemonteerd was. Je kunt het ongeveer vergelijken met de TMF- en MTV-clips. Je ziet niet meer dan flitsen van mensen, maar wat ze aan het doen zijn kun je je niet afvragen omdat je dan alweer in een volgende shot bent en dat volgt elkaar zo snel op dat je er hoofdpijn van krijgt. De regisseuse kwam voor de short en na de short uitvoerig aan het woord. Over het waarom en vooral hoe je ernaar moest kijken. Ik wenste dat mens een prettige terugreis naar Brazilië en dat ze daar maar een kantoorbaan gaat opzoeken, want het was voor mij de allerslechtste short die ik ooit gezien heb, volgens mij moet je blind zijn om dit op waarde te kunnen schatten.
Omdat mijn hoofd nog steeds bij de short zat, ging ik met een chagrijnige kop "Blind Loves" kijken. Het eerste half uur betrapte ik me erop dat ik niet naar de documentaire aan het kijken was, maar nog steeds met m’n hoofd bij "Dreznica" zat. Wat een vreselijke uitwerking had die short. Het is bijna niet te geloven zo erg! Gelukkig kwam ik na een half uur tot rust en zag ik in dat het niet veel zin had om nog door te zeiken.
"Blind Loves" gaat over blinden die op zoek zijn naar liefde. Je krijgt niet alleen hun zoektocht te zien, maar ook hun teleurstellingen en hun verwachtingen in het leven. Zo zien we een ouder echtpaar, een onzeker meisje van 16 jaar die al chattend op zoek is naar een vriendje en twee volwassen mensen die heel graag bij elkaar willen zijn maar waarvan de ouders dit niet willen. Stuk voor stuk zijn het mensen die blind zijn geboren en dus een visuele handicap hebben maar die ontzettend hunkeren naar de liefde van een ander.
Regisseur Juraj Lehotský gaat met heel veel respect met de mensen om en weet ze op hele intieme manier liefdevol in beeld te brengen. Nergens wordt het gebracht met vals sentiment. Zijn poging om blinden te vangen die op zoek zijn naar liefde heeft hij uitermate gevoelig en krachtig weten om te zetten naar het witte doek. Een film die op Valentijnsdag eigenlijk groot zou moeten worden uitgebracht in Nederland en andere landen. Een film die met heel veel liefde is gemaakt en die ook nog eens over de liefde gaat. Hopelijk wordt deze parel aangekocht zodat meer mensen de kracht van de liefde mogen aanschouwen van blinde mensen! 7.5
Babi buta yang ingin terbang (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=136908) (2008 )
"Blind Pig Who Wants to Fly" was volgens mij mijn eerste Indonesische film. Hoewel het geen onaardige film was, kon die me de volle lengte niet helemaal overtuigen. De regisseur 'Edwin' vraagt zich door middel van deze film af hoe het komt dat hij zich nog nauwelijks Chinees voelt, terwijl hij toch van Chinese afkomst is. Dat gevoel zet hij om in een aantal absurde verhaallijnen.
We volgen een badmintonkampioene wiens echtgenoot haar verlaat voor een Javaanse vrouw, een jongen uit Menado die steeds maar weer mishandeld wordt omdat iedereen denkt dat hij Chinees is, een jong meisje dat gelooft dat Chinese rotjes kwade geesten verdrijven en een vader die een loterij probeert te winnen. Al die mensen zoeken hun plekje in de maatschappij. Dit alles wordt gecombineerd met het lied van Stevie Wonder "I Just Called To Say I Love You". Het ene moment voelt het liedje luchtig aan bij een scène en een ander moment laat het je verward achter. Het is op die manier dat de regisseur met je speelt.
De film is nog wel het beste te formuleren als een puzzel waarvan er een aantal puzzelstukjes zoek zijn. Oftewel: we hebben hier te maken met een film waar niet ieder puzzelstukje perfect in de ander past. Een film die op een bepaalde manier op je inwerkt. Eerst denk je 'leuk' en 'geinig gebracht', maar hoe verder je komt hoe serieuzer en verontrustender het wordt. Na de film vroeg ik mezelf af in hoeverre dit een komedie was of een drama. Het is duidelijk geen film die je makkelijk in een hokje kunt stoppen. En het werd naderhand dan ook bevestigd door de sympathieke regisseur, die het moest doen met een belabberde programmeur. 6.0
La Vie moderne (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=136100) (2008 )
Van Raymond Depardon had ik al eens eerder "10e Chambre - Instants d'Audience" gezien en die beviel me heel erg goed. Toen ik las dat zijn trilogie over de verdwijnende Franse plattelandscultuur te zien zou zijn op het IFFR was ik meteen verkocht. Ik was van plan om ze allemaal in de juiste volgorde te gaan kijken, alleen kon dat niet omdat "La Vie Moderne", zijn recentste, al in de ochtendglorie van vrijdag op zaterdag op bepaalde dagen uitverkocht was. Dus ik moest eerst "La Vie Moderne" kijken en de dag erna maar "Profils paysans: L'approche" en "Profils paysans: Le quotidien".
Hoewel je "La Vie Moderne" los kunt kijken mis je toch de essentie van de trilogie. Vooral het eerste deel is heel belangrijk om te zien. Alleen al de manier waarop Raymond Depardon zijn boeren benaderd is een compliment waard. Hoewel hij bij "La Vie Moderne" behoorlijk kritische vragen stelt aan de boeren is dat nergens te vinden in de eerste twee delen. De toenadering en kennismaking staan bij de eerdere delen centraal, waarbij hij eigenlijk meer registreert dan vragen stelt. Volgens mij komen er in "Profils paysans: L'approche" zelfs helemaal geen vragen aan te pas. Alleen af en toe zijn stem in de voice-over om het geheel wat beter te laten lopen.
De hele trilogie is zo mooi en begrijpelijk omdat Raymond Depardon een eerlijk mens is en nergens op zoek gaat naar sensatie of andere praktijken. Hij laat de boeren in hun taaie en ruwe bestaan zien. Een manier van leven die aan het verdwijnen is en waarvan het daarom zo belangrijk is dat het vastgelegd wordt. Hoewel wij als stadsmensen er met een romantisch verlangen naar uitkijken om er ooit eens heen te trekken, laat Raymond Depardon zien dat het idyllische bestaan van boeren helemaal niet zo aantrekkelijk is als je wel op eerste gezicht zou denken. Want de strijd is bikkelhard en steeds meer boeren gooien de handdoek in de ring en vertrekken naar de stad. De meeste boeren worden dan ook nog eens geteisterd door ziekte, ouderdom, eenzaamheid en natuurlijk de magere inkomsten van hun bedrijf(je). Het gevoel dat je krijgt bij "La Vie Moderne" is dan ook dat de titel genoeg zegt. De moderne tijd klopt aan bij de boeren en haalt ze letterlijk in.
De mooiste momenten uit de documentaire waren nog wel de 'fanatieke 'antwoorden van de boerenfamilies. Meestal met korte en stugge antwoorden weet Raymond Depardon met zijn registrerende camera genoeg pijnlijke momenten vast te leggen. Met nu al klassieke beelden van een boerenfamilie, waarbij de moeder van achtentachtig een kop koffie aanbiedt aan de cameraman, de zoon vertelt over zijn liefhebbende hond die op datzelfde moment hem goed bijt, en de vader een antwoord geeft op de vraag van Raymond Depardon. Bij dit soort scènes heb ik mezelf niet meer in bedwang en kwam ik dan ook veelvuldig niet meer bij van het lachen. Want wat is mooier dan dit soort mensen in beeld te vangen zonder dat ze in de gaten hebben dat het voor de kijker hilarische momenten oplevert. Humor zoals je nog nooit eerder meegemaakt hebt!
Maar het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Zoals ik al eerder schreef kampen de boeren ook met trieste verhalen, zoals het ziek worden van het vee of het door ouderdom moeten stoppen met boer zijn. Juist door die combinatie van grappige momenten na wat trieste momenten zorgt Raymond Depardon ervoor dat de documentaire nergens loom of niet boeiend wordt. Voor mij was dit dan ook één van de beste documentaires die ik op het festival zag. Werkelijk alles klopte eraan. Daarom ook mijn complimenten en diepe respect voor Raymond Depardon!
Gelukkig heeft het Filmmuseum de complete trilogie in handen en ik verwacht dit jaar dan ook nog een leuke uitgave ervan zodat ik meerdere mensen kan overtuigen van het feit dat documentaires niet ondergeschikt hoeven te zijn aan film. Warm aanbevolen!8.4
Hé Wim, kijk eens uit het raam, die knul met een mes in zijn hand is Maikel die op zoek naar je is :mrgreen:
ik hoop dat het dan maar bedoeld is om de taart mee aan te snijden, maar ik weet het niet zeker dus ik hou de deur maar op slot.
Brakhage
21-02-2009, 14:46
A History of Violence (David Cronenberg, 2005) *****
Bevat Spoilers!!
Door de openingsgeneriek volledig tweedimensionaal te filmen, herinnert David Cronenberg ons er subtiel aan dat zijn meesterwerk van origine een graphic novel was. Middels een lange take zien we twee mannen in een auto, rustig geobserveerd door de langzaam bewegende camera die nergens de diepte ingaat. Pas op het einde van de credits, als de jongere van de twee naar binnen loopt zien we de camera de diepte induiken en begint de film pas echt. Het moment is een beetje vergelijkbaar met de openingstitels zoals je die vaak bij stripverfilmingen ziet, waar je de stripplaatjes voor je ogen ziet transformeren in een live action film en we de platte stripwereld verruilen voor een multidimensionale; vanuit de pure fantasie komen we terecht in een realistischere wereld. Met zijn rustig bewegende en observerende camera is ook meteen de stilistische toon van de film gezet, want in deze ingetogen film zit Cronenberg nergens zijn personages op de huid middels schokkende hand-held camera of wat ook, maar opteert hij voor een redelijk afstandelijk-observerende stijl. In een film vol tegenstrijdigheden wordt dit echter tegenwicht gegeven door de gigantische hoeveelheid close-ups, hoofdzakelijk van de gezichten van acteurs. Hoewel de close-up de kijker van nature meer betrekt, is het in ‘A History of Violence’ vrijwel onmogelijk om de gezichten van de acteurs te lezen. Het zijn veelal maskers, fronten waarachter de meest intense emoties borrelen – emoties die slechts zo nu en dan hun weg naar buiten vinden en het is dit contrast tussen ingetogenheid en uitbarsting die de film zijn fenomenale impact geeft. In dit opzicht is de casting van Viggo Mortensen ook subliem te noemen, omdat diens onvermogen tot expressiviteit in deze film fenomenaal benut wordt – net zoals dat met Keanu Reeves zou gebeuren in ‘The Day the Earth Stood Still’.
Het is dus een film van contrasten, een film die bijzonder kundig laat zien dat er zonder wit ook geen zwart is en dat een film met louter hoogtepunten uiteindelijk helemaal geen hoogtepunten bevat. Cronenberg lijkt hier volledig in controle van zijn materiaal en heeft geen kunstgrepen nodig om de kijker bij de strot te grijpen, wat in het verleden nog wel eens anders was. De uitzinnigheid van zijn vroege films heeft absoluut zijn charme en de vaak groteske en onverwachte wegen die zijn films insloegen leverden meer dan eens een viscerale ervaring, maar gaven soms ook het gevoel dat het materiaal met Cronenberg aan de haal ging. In ‘A History of Violence’ geeft Cronenberg eindelijk het gevoel dat hij niet in dienst van het verhaal staat, maar het verhaal in dienst van hem. Het heeft natuurlijk ook alles te maken met het verschil in benadering: grofweg zou je zijn films kunnen indelen in de groteske bodyhorror waar spanningen geëxternaliseerd worden (films als ‘Shivers’, ‘Videodrome’, ‘Naked Lunch’, ‘eXistenZ’) en zijn psychologische films waarin spanningen geïnternaliseerd worden (films als ‘Dead Ringers’, ‘Crash’ en ‘Spider’). Maar het is natuurlijk niet helemaal eerlijk om deze twee soort films diametraal tegenover elkaar te plaatsen, want ze kunnen niet los van elkaar gezien worden, ze zijn twee verschillende zijdes van dezelfde medaille. De impuls is in iedere film hetzelfde, enkel de wijze waarop het zich openbaart is anders. De transformatie van de mens is in alle films gelijk en kan gezien worden als het overkoepelende thema wat vrijwel al de films van Cronenberg kenmerkt. Ook in ‘AHoV is dit thema duidelijk zichtbaar in de transformatie van de hoofdpersoon van de brave Tom Stall naar de killer Joey Cusack.
De film maakt constant, vanaf het begin al duidelijk dat er iets niet helemaal klopt met Tom, hij past niet helemaal in de omgeving waar hij is. Dit is reeds duidelijk zichtbaar in de eerste sequentie waarin we Tom naar zijn diner zien gaan en Cronenberg het dorpje in enkele grove schetsen typeert als een typisch smalltown America dorpje. De scène heeft meer dan iets weg van de opening van Lynch’s ‘Blue Velvet’ waar Lynch eveneens een parodie geeft op ‘The American Dream’ in de suburbs. Hoewel het thema in beide films gelijk is (onder de rustige façade van kleinburgerlijkheid schuilen duistere en gewelddadige geheimen), typeert het verschil tussen beide scènes tegelijk het verschil tussen beide regisseurs: waar Lynch hoofdzakelijk geïnteresseerd lijkt in parodie, daar gebruikt Cronenberg de scène meer als opbouw en contrast. Later in de film wordt meermalen de suggestie gewekt dat deze rustige omgeving een absolute noodzaak is om de gewelddadige impulsen van Tom in bedwang te houden, om het deksel op de kookpan te houden. Omgeving lijkt voor Cronenberg van grote invloed te zijn op de personen die er in leven en hierin schemert toch weer duidelijk de invloed van de befaamde mediafilosoof Marshall McLuhan door. Het technologisch determinisme van McLuhan beargumenteerde in het kort dat de mens niet in controle is van de media en technologie om hem heen (zoals de sociaal constructivisten dat claimen), maar dat deze door de media en technologie gecontroleerd wordt. Hoewel media/technologie (dat was hetzelfde voor McLuhan) in ‘AHoV’ een minimale rol spelen, is het gevoel dat een omgeving bepaalt wat het met mensen doet in plaats van andersom constant voelbaar in de film: een gewelddadige maatschappij creëert vijandige mensen en een niet-gewelddadige maatschappij houdt geweld in bedwang. Dit gevoel wordt extra versterkt door de figuur Carl Fogarty (Ed Harris), een van de maffiafiguren uit Joey’s verleden, die met zijn donkere zonnebril en zwarte maatpak letterlijk niet past in de omgeving van het kleine stadje – he sticks out like a sore thumb. Als dit idee nog niet duidelijk genoeg was, wordt het nog eens subtiel benadrukt door de dialoog van de sheriff met Carl later in de film waarin hij iets zegt in de trant van: ‘this is a nice town, with nice people. We don’t want your kind of people here’. Geweld en misdaad bestaan louter in de grote stad, niet in een klein lief dorpje met lieve mensen. Maar Cronenberg zorgt er wel voor dat hij dit beeld zelf ook weer ondermijnt door te tonen dat het allemaal niet zo eenvoudig en zwart-wit is: Tom is een lopende tijdbom die maar de minste of geringste aanzet nodig heeft om weer te transformeren tot de gewelddadige figuur die al die tijd in hem gezeten heeft. De rustige omgeving houdt zijn gewelddadige impulsen wellicht in bedwang, maar het is een bijzonder instabiel en onnatuurlijk evenwicht: onder de oppervlakte borrelt het constant.
De muziek van Howard Shore draagt ook erg veel bij aan dit unheimische gevoel van instabiliteit. Mensen die zijn muziek enkel van de ‘Lord of the Rings’ films kennen zullen wellicht verbaasd zijn dat hij zijn dikke plakken pathos hier verruild heeft voor ingetogen muziek, maar mensen die bekend zijn met Cronenberg’s oeuvre weten natuurlijk dat Shore als sinds jaar en dag aan zijn oeuvre verbonden is en altijd een belangrijk aspect is van de sinistere sfeer van zijn films. Ook in ‘AHoV’ is de muziek bijzonder ingetogen en veel meer op de achtergrond dan voorgrond. Omdat de muziek zelfs op de ogenschijnlijk meest ‘normale’ momenten subtiel aanwezig is, wordt er continu de indruk gewekt dat er meer aan de hand is dan het lijkt. De muziek suggereert constant een spanning, suggereert dat er iets mis is en werkt daarmee in tandem met andere aspecten zoals visuele stijl en acteerprestaties om constant het gevoel te wekken dat er iets te gebeuren staat. En in de spaarzame momenten dat er dan ook echt iets extreem gewelddadigs gebeurt, komt dat extra hard aan omdat de film je er onbewust constant op heeft voorbereid.
Als we helemaal terugkeren naar openingcredits van de film, op het moment dat de camera de jongere kerel naar binnen volgt, worden we geconfronteerd met de aard van deze mensen: in een typisch onderkoeld moment zien we dat iedereen in het motel vermoord is en dat we hier dus te maken hebben met twee gewetensloze moordenaars. De kerel wordt geconfronteerd met een nog levend klein kind dat echter zonder pardon een kogel door het hoofd krijgt. Op het moment van het afvuren van het pistool krijgen we een harde cut naar een ander kind, dat luid krijst. De vader van het kind, Tom Stall (Viggo Mortensen) troost het kind dat duidelijk net een nachtmerrie gehad heeft, onder meer met de woorden ‘there are no monsters’. Hoewel dit aan de ene kant gebruikelijke woorden zijn voor een vader om zijn kind te troosten, krijgt het hier een dubbele ironische betekenis. Allereerst omdat de film zelf zojuist het tegendeel bewezen heeft: er zijn wel degelijk monsters (ik zou een man die zonder scrupules een klein kind vermoordt althans wel als monster willen zien) en bovendien blijkt Tom/Joey later in de film exact zo’n monster te zijn. Omdat Cronenberg de twee momenten met een ongemakkelijke cut verbindt, worden niet alleen de twee meisjes aan elkaar verbonden. Bij implicatie is dit ook al de eerste aanwijzing dat Tom/Joey iets gemeen heeft met de moordenaars. Hiermee worden ook direct de twee belangrijkste thematische lijnen die door de hele film lopen gesignaleerd en die grotendeels door de genres van de film worden bepaald: het verleden dat Tom/Joey achtervolgt (het film noir of neo-noir idee, met duidelijke echo’s van bijvoorbeeld Siodmak’s ‘The Killers’) en de manier waarop Tom/Joey probeert zijn gezin te beschermen tegen invloeden van buitenaf en de wijze waarop datzelfde gezin van binnenuit daardoor aangetast wordt (het huislijk melodrama, zie bijvoorbeeld ook Ophuls’s ‘The Reckless Moment’). Het is een van de vele verdiensten van de film dat deze twee genres zo naadloos samengevoegd worden.
Binnen het huislijke melodrama motief van de film zijn twee subplots van cruciaal belang: de relatie van Tom/Joey met zijn vrouw (Maria Bello) en de relatie met zijn zoon (Ashton Holmes). De zoon wordt aanvankelijk zeer duidelijk getypeerd als pacifistisch figuur, iemand die een hekel heeft aan geweld. Als hij op school gepest wordt dan is hij constant verstandig en probeert hij zijn weg uit de problemen te praten, niet te vechten. Dit loopt uiteraard volledig parallel met het gedrag van zijn vader, die ook in alles toonbeeld van beheersing en ratio lijkt te zijn. Als we echter hebben geleerd dat vader zichzelf iets minder in controle heeft dan aanvankelijk gesuggereerd wordt, dan blijkt zoonlief ook een stuk meer gewelddadige impulsen in zich te hebben; als hij namelijk weer door dezelfde jongen wordt gepest, lost hij het ditmaal niet meer op met wisecracks, maar slaat hij de jongen met bijzonder veel overtuiging het ziekenhuis in. Net als vader kan zoon ineens extreem gewelddadig worden en de suggestie is erg duidelijk: zoon lijkt de gewelddadige genen van vader te hebben geërfd. Maar wat wil de film hiermee nu precies zeggen? Is het Cronenberg’s verkapte pleidooi voor verplichte castratie van veroordeelde gewelddadige criminelen, zodat ze geen kinderen meer kunnen krijgen – kinderen die, zo suggereert de film, toch enkel eveneens gewelddadig zullen worden? Of is het incident enkel een psychoanalytische knipoog, waarin zoon zijn vader op symbolische wijze vermoordt en daarmee de fallus overneemt? Het is typerend voor de ambiguïteit van de film dat het nergens antwoorden geeft en de kijker hulpeloos laat zwemmen in diens onzekerheid. Cronenberg heeft meermalen in interviews gezegd dat in zijn ogen alle kunst het publiek een spiegel moet voorhouden. Je kunt het eens of oneens zijn met een dergelijke adagium, feit is dat ‘AHoV’ op alle fronten voldoet aan dat motto.
De relatie tussen Tom en vrouw Edie Stall wordt getypeerd door de twee seksscènes in de film. De eerste scène is behoorlijk aan het begin als we nog denken dat dit gewoon twee normale burgers zijn met wie niets aan de hand is. Ze voeren dan een soort rollenspel uit waarin Edie zich verkleedt als schoolmeisje en ze haar man letterlijk bespringt. Het wordt vrij duidelijk gemaakt dat dit soort kinky seks behoorlijk ongewoon is voor deze twee brave lieden, maar retrospectief kan dit natuurlijk heel goed gelezen worden als eerste aanwijzing dat niet alles is wat het lijkt: het zijn eerste subtiele aanwijzingen voor de duistere krachten die hun relatie bedreigen. Deze scène krijgt extra kracht omdat het later in de film gecontrasteerd wordt met een tweede seksscène, op het moment dat duidelijk geworden is wie Tom Stall in werkelijkheid is. Was het eerst Edie die wat agressief zich werpt op Tom, nu is het Tom die Edie in feite praktisch verkracht, niet eens in de slaapkamer, maar bruut op de trap. Naar het schijnt is deze scène niet afkomstig uit de graphic novel, maar is speciaal geschreven voor de film en het duwt de film naar ongekende hoogten. De gewelddadige impulsen die in de eerdere seksscène enkel tentatief aanwezig waren, krijgen nu hun volledige vrijlating en resulteren in de volledige transformatie van het gezin – er is echt geen weg meer terug nu. Seks in het universum van Cronenberg is altijd ambigu: zelden tot nooit is het enkel plezierig, het heeft altijd iets naars in zich, voor voorbeelden zie onder meer ‘Shivers’, ‘Rabid’, ‘Videodrome’ en ‘Dead Ringers’. In ‘AHoV’ worden de gewelddadige impulsen van Tom/Joey rechtstreeks verbonden aan de seksuele driften en raken beiden verward met elkaar. De film suggereert hiermee duidelijk dat beiden voortkomen uit dezelfde oerinstincten: seks is het geven van leven en moord is het nemen van leven en in de morele soep van deze film kunnen beiden niet los van elkaar gezien worden.
Nadat Tom/Joey het film noir aspect van de film afgehandeld heeft in Philadelphia komt hij weer thuis bij zijn gezin, in een einde dat rechtstreeks een ode is het klassieke melodrama van het Hollywood van de jaren ’50. Het genre, dat bekend stond om zijn subversieve tendensen, werd gekenmerkt door het unhappy happy end, om er maar een term van Fassbinder tegenaan te gooien: hoewel op narratief vlak de films op positieve wijze eindigen (de boeven en dreiging zijn weg, het gezin is hersteld), is dat op thematisch vlak absoluut niet het geval – de onderhuidse spanningen die de problemen überhaupt veroorzaakt hadden blijven bestaan. In ‘A History of Violence’ is dit ook zeer duidelijk het geval: de boeven zijn dood, Tom/Joey wordt weer opgenomen in het gezin, maar de grafstemming aan tafel en het wanhopige gezicht van Tom/Joey waar Cronenberg de film mee laat eindigen, suggereert niet bepaald een vrolijk einde. De problemen blijven bestaan en de toekomst van het gezin staat op losse schroeven. Dit wordt door Cronenberg benadrukt met de visuele behandeling van de laatste scène die contrasteert met zijn behandeling van een eerdere scène, helemaal aan het begin als het gezin aan dezelfde tafel aan het ontbijten is: in die eerste scène is het gezin nog een gezin, maar suggereert Cronenberg middels montage al dat het gezin een uit elkaar gevallen gezin is of gaat zijn. Hij toont namelijk nooit het gezin in één shot, maar monteert heftig tussen afzonderlijke shots van vader, zoon en dochter (moeder zit al niets eens meer aan tafel). In de laatste scène geeft Cronenberg ons wel meermalen een shot waar alle vier de gezinsleden samen aan tafel te zien zijn, maar nu weten we definitief dat deze eenheid een illusie is. De gesuggereerde isolatie van de ontbijtscène is nu gerealiseerd en het gezin wordt slechts door de onnatuurlijke krachten van de Amerikaanse gezinsideologie bij elkaar gehouden. Hoewel de kleine dochter lief een bord naar haar vader komt brengen, wat wellicht suggereert dat het allemaal nog goed komt, heeft de dochter duidelijk geen flauw benul van wat zich allemaal afgespeeld heeft en haar relatie met haar vader wordt significant volledig onderbelicht gelaten in de film. Het maakt de aporie voor de kijker enkel groter.
Evidence
21-02-2009, 16:31
Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (Stanley Kubrick, 1964)
Bijzonder geslaagde black-comedy, waarin een aantal bekende Kubrick thema's samenkomen: man versus machine, de absurditeit van oorlog en politieke hypocrisie. Politiek in het algemeen en de Koude Oorlog in het bijzonder worden op de hak genomen door de grappige dialogen (de bekende "Gentlemen, you can't fight in here! This is the War Room") en bizarre karakters. Qua acteren valt vooral Peter Sellers op met zijn 3 dubbel (!) rol als de onzekere RAF officier, de hilarische president van de VS ("one of our commanders went a little funny in the head") en natuurlijk de mad scientist: Dr. Strangelove. De film mist tegenwoordig natuurlijk de importantie die het had bij de originele release in 1964, maar is op sommige momenten nog verrassend actueel.
8.5/10
Easy Rider (Dennis Hopper, 1969)
De ultieme hippie film! Zonder noemenswaardig plot wordt er een tijdsbeeld van het Amerika uit de 60's geschetst: vrijheid, sex en drugs maar ook: bekrompenheid en conservatisme. Zo'n beetje alle wetten uit het 'oude Hollywood' worden door regisseur Dennis Hopper (tijdens de opnamen zwaar aan de drugs) aan de kant geschoven, wat de sfeer van de film alleen maar ten goede komt (LSD trips, stonede dialogen, bijzondere editing, etc). Dennis Hopper en Peter Fonda acteren goed (of spelen ze zichzelf?), maar de jonge Jack Nicholson steelt natuurlijk de show als de aan alcohol verslaafde advocaat. Verder natuurlijk een bijpassende soundtrack; Jimi Hendrix, Bob Dylan, Steppenwold, etc.
7.5/10
The Manchurian Candidate (John Frankenheimer, 1962)
Een politieke thriller en satire ineen, dat ondanks het ongeloofwaardige verhaal erg interessant is en beter uigevoerd dan de remake uit 2004. Zowel links ('de communisten') als rechts (de Joe McCarthy kopie Senator Iselin) krijgen ervan langs. Goed acteerwerk van Sinatra en de op macht beluste moeder (Angela Lansbury).
8/10
Pascal Barroso
21-02-2009, 18:19
Sold Out: A Threevening With Kevin Smith
De derde Q&A van Smith die op dvd is verschenen werd opgenomen tijdens zijn 37e verjaardag. Deze is soms weer bijzonder leuk, maar soms ook niet. Sommige dingen die hij verteld hebben vaak niets met de vraag te maken en waren vaak al bekende verhalen voor de fans van Smith (door zijn boeken en SModcast). Toch kan ik naar die man blijven luisteren, maar de euforie van deel één zal denk ik niet meer herhaald worden.
Toevallig vandaag gezien deze 3e. De man kan zo prettig beeldend verhalen vertellen. Moest toch vrij vaak erg lachen om de verhalen over Die Hard, Superman, z'n hond en het laatste verhaal over z'n fysieke ongemak :mrgreen: Weer een erg leuke show.
Johan Pluim
21-02-2009, 18:47
A History of Violence (David Cronenberg, 2005) *****
Bevat Spoilers!!
Door de openingsgeneriek volledig tweedimensionaal te filmen, herinnert David Cronenberg ons er subtiel aan dat zijn meesterwerk van origine een graphic novel was. Middels een lange take zien we twee mannen in een auto, rustig geobserveerd door de langzaam bewegende camera die nergens de diepte ingaat. Pas op het einde van de credits, als de jongere van de twee naar binnen loopt zien we de camera de diepte induiken en begint de film pas echt. Het moment is een beetje vergelijkbaar met de openingstitels zoals je die vaak bij stripverfilmingen ziet, waar je de stripplaatjes voor je ogen ziet transformeren in een live action film en we de platte stripwereld verruilen voor een multidimensionale; vanuit de pure fantasie komen we terecht in een realistischere wereld. Met zijn rustig bewegende en observerende camera is ook meteen de stilistische toon van de film gezet, want in deze ingetogen film zit Cronenberg nergens zijn personages op de huid middels schokkende hand-held camera of wat ook, maar opteert hij voor een redelijk afstandelijk-observerende stijl. In een film vol tegenstrijdigheden wordt dit echter tegenwicht gegeven door de gigantische hoeveelheid close-ups, hoofdzakelijk van de gezichten van acteurs. Hoewel de close-up de kijker van nature meer betrekt, is het in ‘A History of Violence’ vrijwel onmogelijk om de gezichten van de acteurs te lezen. Het zijn veelal maskers, fronten waarachter de meest intense emoties borrelen – emoties die slechts zo nu en dan hun weg naar buiten vinden en het is dit contrast tussen ingetogenheid en uitbarsting die de film zijn fenomenale impact geeft. In dit opzicht is de casting van Viggo Mortensen ook subliem te noemen, omdat diens onvermogen tot expressiviteit in deze film fenomenaal benut wordt – net zoals dat met Keanu Reeves zou gebeuren in ‘The Day the Earth Stood Still’.
Het is dus een film van contrasten, een film die bijzonder kundig laat zien dat er zonder wit ook geen zwart is en dat een film met louter hoogtepunten uiteindelijk helemaal geen hoogtepunten bevat. Cronenberg lijkt hier volledig in controle van zijn materiaal en heeft geen kunstgrepen nodig om de kijker bij de strot te grijpen, wat in het verleden nog wel eens anders was. De uitzinnigheid van zijn vroege films heeft absoluut zijn charme en de vaak groteske en onverwachte wegen die zijn films insloegen leverden meer dan eens een viscerale ervaring, maar gaven soms ook het gevoel dat het materiaal met Cronenberg aan de haal ging. In ‘A History of Violence’ geeft Cronenberg eindelijk het gevoel dat hij niet in dienst van het verhaal staat, maar het verhaal in dienst van hem. Het heeft natuurlijk ook alles te maken met het verschil in benadering: grofweg zou je zijn films kunnen indelen in de groteske bodyhorror waar spanningen geëxternaliseerd worden (films als ‘Shivers’, ‘Videodrome’, ‘Naked Lunch’, ‘eXistenZ’) en zijn psychologische films waarin spanningen geïnternaliseerd worden (films als ‘Dead Ringers’, ‘Crash’ en ‘Spider’). Maar het is natuurlijk niet helemaal eerlijk om deze twee soort films diametraal tegenover elkaar te plaatsen, want ze kunnen niet los van elkaar gezien worden, ze zijn twee verschillende zijdes van dezelfde medaille. De impuls is in iedere film hetzelfde, enkel de wijze waarop het zich openbaart is anders. De transformatie van de mens is in alle films gelijk en kan gezien worden als het overkoepelende thema wat vrijwel al de films van Cronenberg kenmerkt. Ook in ‘AHoV is dit thema duidelijk zichtbaar in de transformatie van de hoofdpersoon van de brave Tom Stall naar de killer Joey Cusack.
De film maakt constant, vanaf het begin al duidelijk dat er iets niet helemaal klopt met Tom, hij past niet helemaal in de omgeving waar hij is. Dit is reeds duidelijk zichtbaar in de eerste sequentie waarin we Tom naar zijn diner zien gaan en Cronenberg het dorpje in enkele grove schetsen typeert als een typisch smalltown America dorpje. De scène heeft meer dan iets weg van de opening van Lynch’s ‘Blue Velvet’ waar Lynch eveneens een parodie geeft op ‘The American Dream’ in de suburbs. Hoewel het thema in beide films gelijk is (onder de rustige façade van kleinburgerlijkheid schuilen duistere en gewelddadige geheimen), typeert het verschil tussen beide scènes tegelijk het verschil tussen beide regisseurs: waar Lynch hoofdzakelijk geïnteresseerd lijkt in parodie, daar gebruikt Cronenberg de scène meer als opbouw en contrast. Later in de film wordt meermalen de suggestie gewekt dat deze rustige omgeving een absolute noodzaak is om de gewelddadige impulsen van Tom in bedwang te houden, om het deksel op de kookpan te houden. Omgeving lijkt voor Cronenberg van grote invloed te zijn op de personen die er in leven en hierin schemert toch weer duidelijk de invloed van de befaamde mediafilosoof Marshall McLuhan door. Het technologisch determinisme van McLuhan beargumenteerde in het kort dat de mens niet in controle is van de media en technologie om hem heen (zoals de sociaal constructivisten dat claimen), maar dat deze door de media en technologie gecontroleerd wordt. Hoewel media/technologie (dat was hetzelfde voor McLuhan) in ‘AHoV’ een minimale rol spelen, is het gevoel dat een omgeving bepaalt wat het met mensen doet in plaats van andersom constant voelbaar in de film: een gewelddadige maatschappij creëert vijandige mensen en een niet-gewelddadige maatschappij houdt geweld in bedwang. Dit gevoel wordt extra versterkt door de figuur Carl Fogarty (Ed Harris), een van de maffiafiguren uit Joey’s verleden, die met zijn donkere zonnebril en zwarte maatpak letterlijk niet past in de omgeving van het kleine stadje – he sticks out like a sore thumb. Als dit idee nog niet duidelijk genoeg was, wordt het nog eens subtiel benadrukt door de dialoog van de sheriff met Carl later in de film waarin hij iets zegt in de trant van: ‘this is a nice town, with nice people. We don’t want your kind of people here’. Geweld en misdaad bestaan louter in de grote stad, niet in een klein lief dorpje met lieve mensen. Maar Cronenberg zorgt er wel voor dat hij dit beeld zelf ook weer ondermijnt door te tonen dat het allemaal niet zo eenvoudig en zwart-wit is: Tom is een lopende tijdbom die maar de minste of geringste aanzet nodig heeft om weer te transformeren tot de gewelddadige figuur die al die tijd in hem gezeten heeft. De rustige omgeving houdt zijn gewelddadige impulsen wellicht in bedwang, maar het is een bijzonder instabiel en onnatuurlijk evenwicht: onder de oppervlakte borrelt het constant.
De muziek van Howard Shore draagt ook erg veel bij aan dit unheimische gevoel van instabiliteit. Mensen die zijn muziek enkel van de ‘Lord of the Rings’ films kennen zullen wellicht verbaasd zijn dat hij zijn dikke plakken pathos hier verruild heeft voor ingetogen muziek, maar mensen die bekend zijn met Cronenberg’s oeuvre weten natuurlijk dat Shore als sinds jaar en dag aan zijn oeuvre verbonden is en altijd een belangrijk aspect is van de sinistere sfeer van zijn films. Ook in ‘AHoV’ is de muziek bijzonder ingetogen en veel meer op de achtergrond dan voorgrond. Omdat de muziek zelfs op de ogenschijnlijk meest ‘normale’ momenten subtiel aanwezig is, wordt er continu de indruk gewekt dat er meer aan de hand is dan het lijkt. De muziek suggereert constant een spanning, suggereert dat er iets mis is en werkt daarmee in tandem met andere aspecten zoals visuele stijl en acteerprestaties om constant het gevoel te wekken dat er iets te gebeuren staat. En in de spaarzame momenten dat er dan ook echt iets extreem gewelddadigs gebeurt, komt dat extra hard aan omdat de film je er onbewust constant op heeft voorbereid.
Als we helemaal terugkeren naar openingcredits van de film, op het moment dat de camera de jongere kerel naar binnen volgt, worden we geconfronteerd met de aard van deze mensen: in een typisch onderkoeld moment zien we dat iedereen in het motel vermoord is en dat we hier dus te maken hebben met twee gewetensloze moordenaars. De kerel wordt geconfronteerd met een nog levend klein kind dat echter zonder pardon een kogel door het hoofd krijgt. Op het moment van het afvuren van het pistool krijgen we een harde cut naar een ander kind, dat luid krijst. De vader van het kind, Tom Stall (Viggo Mortensen) troost het kind dat duidelijk net een nachtmerrie gehad heeft, onder meer met de woorden ‘there are no monsters’. Hoewel dit aan de ene kant gebruikelijke woorden zijn voor een vader om zijn kind te troosten, krijgt het hier een dubbele ironische betekenis. Allereerst omdat de film zelf zojuist het tegendeel bewezen heeft: er zijn wel degelijk monsters (ik zou een man die zonder scrupules een klein kind vermoordt althans wel als monster willen zien) en bovendien blijkt Tom/Joey later in de film exact zo’n monster te zijn. Omdat Cronenberg de twee momenten met een ongemakkelijke cut verbindt, worden niet alleen de twee meisjes aan elkaar verbonden. Bij implicatie is dit ook al de eerste aanwijzing dat Tom/Joey iets gemeen heeft met de moordenaars. Hiermee worden ook direct de twee belangrijkste thematische lijnen die door de hele film lopen gesignaleerd en die grotendeels door de genres van de film worden bepaald: het verleden dat Tom/Joey achtervolgt (het film noir of neo-noir idee, met duidelijke echo’s van bijvoorbeeld Siodmak’s ‘The Killers’) en de manier waarop Tom/Joey probeert zijn gezin te beschermen tegen invloeden van buitenaf en de wijze waarop datzelfde gezin van binnenuit daardoor aangetast wordt (het huislijk melodrama, zie bijvoorbeeld ook Ophuls’s ‘The Reckless Moment’). Het is een van de vele verdiensten van de film dat deze twee genres zo naadloos samengevoegd worden.
Binnen het huislijke melodrama motief van de film zijn twee subplots van cruciaal belang: de relatie van Tom/Joey met zijn vrouw (Maria Bello) en de relatie met zijn zoon (Ashton Holmes). De zoon wordt aanvankelijk zeer duidelijk getypeerd als pacifistisch figuur, iemand die een hekel heeft aan geweld. Als hij op school gepest wordt dan is hij constant verstandig en probeert hij zijn weg uit de problemen te praten, niet te vechten. Dit loopt uiteraard volledig parallel met het gedrag van zijn vader, die ook in alles toonbeeld van beheersing en ratio lijkt te zijn. Als we echter hebben geleerd dat vader zichzelf iets minder in controle heeft dan aanvankelijk gesuggereerd wordt, dan blijkt zoonlief ook een stuk meer gewelddadige impulsen in zich te hebben; als hij namelijk weer door dezelfde jongen wordt gepest, lost hij het ditmaal niet meer op met wisecracks, maar slaat hij de jongen met bijzonder veel overtuiging het ziekenhuis in. Net als vader kan zoon ineens extreem gewelddadig worden en de suggestie is erg duidelijk: zoon lijkt de gewelddadige genen van vader te hebben geërfd. Maar wat wil de film hiermee nu precies zeggen? Is het Cronenberg’s verkapte pleidooi voor verplichte castratie van veroordeelde gewelddadige criminelen, zodat ze geen kinderen meer kunnen krijgen – kinderen die, zo suggereert de film, toch enkel eveneens gewelddadig zullen worden? Of is het incident enkel een psychoanalytische knipoog, waarin zoon zijn vader op symbolische wijze vermoordt en daarmee de fallus overneemt? Het is typerend voor de ambiguïteit van de film dat het nergens antwoorden geeft en de kijker hulpeloos laat zwemmen in diens onzekerheid. Cronenberg heeft meermalen in interviews gezegd dat in zijn ogen alle kunst het publiek een spiegel moet voorhouden. Je kunt het eens of oneens zijn met een dergelijke adagium, feit is dat ‘AHoV’ op alle fronten voldoet aan dat motto.
De relatie tussen Tom en vrouw Edie Stall wordt getypeerd door de twee seksscènes in de film. De eerste scène is behoorlijk aan het begin als we nog denken dat dit gewoon twee normale burgers zijn met wie niets aan de hand is. Ze voeren dan een soort rollenspel uit waarin Edie zich verkleedt als schoolmeisje en ze haar man letterlijk bespringt. Het wordt vrij duidelijk gemaakt dat dit soort kinky seks behoorlijk ongewoon is voor deze twee brave lieden, maar retrospectief kan dit natuurlijk heel goed gelezen worden als eerste aanwijzing dat niet alles is wat het lijkt: het zijn eerste subtiele aanwijzingen voor de duistere krachten die hun relatie bedreigen. Deze scène krijgt extra kracht omdat het later in de film gecontrasteerd wordt met een tweede seksscène, op het moment dat duidelijk geworden is wie Tom Stall in werkelijkheid is. Was het eerst Edie die wat agressief zich werpt op Tom, nu is het Tom die Edie in feite praktisch verkracht, niet eens in de slaapkamer, maar bruut op de trap. Naar het schijnt is deze scène niet afkomstig uit de graphic novel, maar is speciaal geschreven voor de film en het duwt de film naar ongekende hoogten. De gewelddadige impulsen die in de eerdere seksscène enkel tentatief aanwezig waren, krijgen nu hun volledige vrijlating en resulteren in de volledige transformatie van het gezin – er is echt geen weg meer terug nu. Seks in het universum van Cronenberg is altijd ambigu: zelden tot nooit is het enkel plezierig, het heeft altijd iets naars in zich, voor voorbeelden zie onder meer ‘Shivers’, ‘Rabid’, ‘Videodrome’ en ‘Dead Ringers’. In ‘AHoV’ worden de gewelddadige impulsen van Tom/Joey rechtstreeks verbonden aan de seksuele driften en raken beiden verward met elkaar. De film suggereert hiermee duidelijk dat beiden voortkomen uit dezelfde oerinstincten: seks is het geven van leven en moord is het nemen van leven en in de morele soep van deze film kunnen beiden niet los van elkaar gezien worden.
Nadat Tom/Joey het film noir aspect van de film afgehandeld heeft in Philadelphia komt hij weer thuis bij zijn gezin, in een einde dat rechtstreeks een ode is het klassieke melodrama van het Hollywood van de jaren ’50. Het genre, dat bekend stond om zijn subversieve tendensen, werd gekenmerkt door het unhappy happy end, om er maar een term van Fassbinder tegenaan te gooien: hoewel op narratief vlak de films op positieve wijze eindigen (de boeven en dreiging zijn weg, het gezin is hersteld), is dat op thematisch vlak absoluut niet het geval – de onderhuidse spanningen die de problemen überhaupt veroorzaakt hadden blijven bestaan. In ‘A History of Violence’ is dit ook zeer duidelijk het geval: de boeven zijn dood, Tom/Joey wordt weer opgenomen in het gezin, maar de grafstemming aan tafel en het wanhopige gezicht van Tom/Joey waar Cronenberg de film mee laat eindigen, suggereert niet bepaald een vrolijk einde. De problemen blijven bestaan en de toekomst van het gezin staat op losse schroeven. Dit wordt door Cronenberg benadrukt met de visuele behandeling van de laatste scène die contrasteert met zijn behandeling van een eerdere scène, helemaal aan het begin als het gezin aan dezelfde tafel aan het ontbijten is: in die eerste scène is het gezin nog een gezin, maar suggereert Cronenberg middels montage al dat het gezin een uit elkaar gevallen gezin is of gaat zijn. Hij toont namelijk nooit het gezin in één shot, maar monteert heftig tussen afzonderlijke shots van vader, zoon en dochter (moeder zit al niets eens meer aan tafel). In de laatste scène geeft Cronenberg ons wel meermalen een shot waar alle vier de gezinsleden samen aan tafel te zien zijn, maar nu weten we definitief dat deze eenheid een illusie is. De gesuggereerde isolatie van de ontbijtscène is nu gerealiseerd en het gezin wordt slechts door de onnatuurlijke krachten van de Amerikaanse gezinsideologie bij elkaar gehouden. Hoewel de kleine dochter lief een bord naar haar vader komt brengen, wat wellicht suggereert dat het allemaal nog goed komt, heeft de dochter duidelijk geen flauw benul van wat zich allemaal afgespeeld heeft en haar relatie met haar vader wordt significant volledig onderbelicht gelaten in de film. Het maakt de aporie voor de kijker enkel groter.
Hele mooie recensie, ik zag de film vorig jaar, en vond hem toen al vrij sterk, maar dit te hebben nagelezen merk ik een boel dingen op die nog langs me heen zijn gegaan, het constrast tussen die seksscene's vond ik toen al indrukwekkend, heb nu erg de neiging om de film snel eens te herzien, maar er is nog zoveel dat ik niet gezien heb, zucht tijdgebrek ook :(
Brakhage
21-02-2009, 19:07
Hele mooie recensie, ik zag de film vorig jaar, en vond hem toen al vrij sterk, maar dit te hebben nagelezen merk ik een boel dingen op die nog langs me heen zijn gegaan, het constrast tussen die seksscene's vond ik toen al indrukwekkend, heb nu erg de neiging om de film snel eens te herzien, maar er is nog zoveel dat ik niet gezien heb, zucht tijdgebrek ook :(
Gewoon nog eens kijken, geen gemekker over tijdgebrek :wink:
Maar ik denk niet dat het nodig was om de hele tekst nog eens te quoten :-P
Pascal Barroso
21-02-2009, 20:29
Gewoon nog eens kijken, geen gemekker over tijdgebrek :wink:
Maar ik denk niet dat het nodig was om de hele tekst nog eens te quoten :-P
Vond em ook goed maar zo'n lap tekst verdiend een verse kijkbeurt. Is al een poos geleden dat ik em zag.
Marcel v/d H.
21-02-2009, 20:57
Lonesome Jim Steve Buscemi, 2005
Wederom een overtuigende rol van Casey Affleck in deze film waar Steve Buscemi achter de camera stond. Op zich een goede combinatie van humor en drama, maar het blijft allemaal een beetje oppervlakkig en de film heeft moeite om te blijven boeien. Liv Tyler is in deze film eens een keer niet een storende factor en er is een leuke bijrol van Mark Boone Junior als Evil. 7.0
Brakhage
21-02-2009, 22:10
The Gingerbread Man (Robert Altman, 1998) ****
Deze film staat volgens mij toch redelijk te boek als een van Altman’s meest onevenwichtige films, maar na het zien kan ik het daar enkel roerend mee oneens zijn. Nee, als je de film als een traditionele thriller ziet, stijgt het wellicht nergens boven de middelmaat uit. Nee, als je het als een John Grisham verfilming ziet, komt het misschien nergens in de buurt van iets als ‘The Firm’. Maar het is een Robert Altman film en dat moet de getrainde kijker direct een signaal geven dat het niets gaat worden in de traditionele of gebruikelijke zin.
Altman vond het oorspronkelijke scenario van Grisham zo ronduit waardeloos dat hij het volledig herschreef samen met Clyde Hayes (onder de naam ‘Al Hayes’) en Grisham distantieerde zich vervolgens van de film, net zoals de filmmaatschappij die er ook totaal geen brood in zag. Als commercieel valide thriller is de film inderdaad niet de meest kundige of spannende film –hoewel ik persoonlijk het zelfs als thriller behoorlijk vond werken– maar dat is niet omdat Altman geen thrillers kon maken (dit was wel zijn enige poging), maar omdat Altman nog nooit geïnteresseerd is geweest in een lineair verhaal of een reguliere genrefilm. Het grappige is ook eigenlijk dat het enige échte thriller element in deze film afkomstig is van de (geweldige) muziek van Mark Isham, want op alle fronten saboteert Altman de thriller werking met kleine speldenprikjes, hoofdzakelijk met humor: neem het moment dat Robert Duvall bevrijd wordt uit de gevangenis en je hem verwoede pogingen ziet doen om middels het opengezette raam te ontsnappen om dan wild gebarend aan te geven dat het zo niet gaat en hij uiteindelijk maar doodleuk de deur neemt. De Altman kenner *ziet* gewoon Altman voor zich die de scène regisseert en met een diabolisch lachje een dergelijk moment –dat vrijwel zeker nooit in het scenario stond– ter plekke laat improviseren. Het zijn echter ook momenten die weer zo relatief verborgen zijn dat een minder geoefende Altman kijker het gemakkelijk over het hoofd kan zien en dus de subversiviteit zal missen, terwijl dit voor mij de momenten zijn die me in hogere sferen brengen.
Of kijk naar de wijze waarop Altman de storm die in de film woedt bijna belangrijker maakt dan de echte intrige door constant de film te larderen met berichtgevingen over de storm op TV’s (vergelijkbaar overigens met het gebruik van de luidsprekers in ‘MASH’) wat ook meteen Altman’s methode is om het decor, de omgeving waarin de film zich afspeelt, naar de voorgrond te brengen, een vitaal aspect van zijn manier van film maken: vrijwel iedere scène in een Altman film begint met een shot van iets volledigs onbelangrijks uit het decor waarna de camera later naar de personen binnen die ruimte manoeuvreert. Daarmee benadrukt Altman niet enkel de ruimte waarin de film zich afspeelt maar het is meteen zijn visuele strategie om mensen te laten kijken naar de details, om te pogen mensen verder te laten kijken dan de oppervlakte en zijn manier om de personages (traditioneel hét focuspoint van iedere kijker) feitelijk te degraderen tot hetzelfde niveau van het decor in de hoop de traditionele wijze van kijken van de toeschouwer te ontregelen.
‘The Gingerbread Man’ is het zoveelste voorbeeld van hoe Altman constant speelt met de verwachtingen van de kijker en is exemplarisch voor wat Robert T. Self de ‘subliminal reality’ van Altman noemt: als je bij Altman enkel kijkt naar de oppervlakte (het verhaal doorgaans) dan zul je weinig interessants vinden. Het zit hem bij Altman altijd net onder de oppervlakte, tussen de regels door; de betekenis van zijn films schuilt in de kleine details, in de onderbewuste realiteit dus. En als je die details gaat zien en aanvoelen, dan zul je in Robert Altman een van de meest intrigerende en briljante regisseurs aller tijden ontdekken. Ik heb me in ieder geval rot geamuseerd met deze film.
*NERAZZURRI*
22-02-2009, 02:16
Gran Torino
http://img24.imageshack.us/img24/8002/grantorinoclinteastwood.jpg
Eastwood schittert in z'n eigen creatie als nukkige, pessimistische oorlogsveteraan. Ik heb echt genoten. De film moet het dan wel louter en alleen hebben van Eastwood zelf, maar dat maakt 'm niet minder briljant: http://www.gamer.nl/images/content/Wekko/200304/1050064750_2.gif (dat wil zeggen dat ik maar gewoon over het zwakke acteren van vrijwel alle anderen en de megavette clichés heb heengekeken).
Marcel v/d H.
22-02-2009, 07:50
The Fall Tarsem Singh, 2006
Naast veel eye-candy heeft dit sprookje zeker nog meer te brengen, onder andere een aardig script en een goede score. Het jonge meisje weet een prima rol neer te zetten, helaas valt dat alleen niet van alle acteurs te zeggen. Verder zat er net over de helft van de film een iet te langdradig "normaal" stuk in de film, ik wou graag weer terug naar het andere deel. 7.8
Godfather part 3
Zwaar onderschatte film op IMDB. Hij staat niet eens in de top 250 waar hij toch zeker een plaats (dicht bij zijn voorgangers) verdiend. In deze film word meer de emotionele kant van de familie getoond en dat waardeer ik des te meer. De opera scène is toch wel het toppunt van deze film. Ik mis in deze film wel een beetje de sfeer van tommyguns e.d. maar hij speelt zich natuurlijk later af. Ondanks dat een waardige afsluiter van deze prachtige triologie!
8.8
Evidence
22-02-2009, 10:09
Onibaba (Kaneto Shindo, 1964)
Stijlvolle film, gebaseerd op een oud Boeddhistisch sprookje. Schoonmoeder en -dochter verschuilen zich tijdens de 15-eeuwse Japanse burgeroorlog tussen het riet, waar ze zich in leven houden door passerende Samurai te vermoorden en hun bezittingen te verkopen. Op het moment dat een buurman terug keert uit de oorlog en de vrouwen slecht nieuws meedeelt, ontstaan er spanningen en verschuiven de verhoudingen. Angst, jaloezie en sexuele verlangens voeren de boventoon.
In zwart wit gefilmd en een camera die zelden boven het riet uitkomt, zorgen voor een beklemmende en claustrofobische sfeer. Vanwege het minimalistische verhaal kunnen er allerlei interpretaties op de film losgelaten worden (Hiroshima, kapitalisme), maar als thriller met horror elementen voldoet de film ook prima.
Mooie MoC release met interessant commentaar en boekje.
8/10
Oudlid_X5
22-02-2009, 14:05
Bronson (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=136917) (2009)
De zwaar onderbelichte regisseur Nicolas Winding Refn is een regisseur die zijn klassiekers kent. Dat merk je wel als je "Bronson" tot je neemt. De film is nog wel het beste te vergelijken met "A Clockwork Orange" en "Chopper". Ja, inderdaad lekker gewelddadig met klassieke muziek eronder van verschillende grootheden. Een ballet van geweld, maar wat wil je ook met een onderwerp dat gaat over de meest beruchte crimineel van Engeland?
Michael Gordon Peterson zit al 34 jaar van zijn leven in de gevangenis. Hij is niet alleen de langstzittende maar ook de meeste gevaarlijkste persoon van Engeland. Zonder dat hij iemand vermoord of dodelijk verwond heeft. Het meeste geweld wat hij tentoonstelt is tegen het gevangenispersoneel. Zijn bijnaam (Charles Bronson) kreeg hij tijdens zijn korte carrière als freefighter, waarbij hij iedere dag in de gevangenis 2500 push-ups uitvoerde en een aantal medegevangen totaal het licht uit hun ogen sloeg. En aan de andere kant publiceerde hij elf boeken, schrijft hij poëzie en is hij schilder. Een man met verschillende kanten en gezichten.
Tijdens het kijken van deze 'tour de force' nam mijn adrenaline toe tot een vreemde hoogte. Dat kwam dan ook door de manier waarop regisseur Nicolas Winding Refn het geweld in deze film brengt. Nergens wijst hij met een zere vinger of wil hij iets vertellen in de vorm van een moraal. Nee, hij brengt het op een droge, humoristische manier waar je alleen met een grote glimlach naar kan kijken. Want iedere keer weet hij indrukwekkende cameravoeringen door te voeren tot ongelofelijke stilistische longshots vol met geweld met daaronder klassieke muziek. Iets wat je ook al nadrukkelijk terug kon zien in de "Pusher"-trilogie en "Bleeder". Ook in die films filmt hij veelvuldig met een rode kleurenfilter om de beelden een extra dimensie te geven. Nicolas Winding Refn weet heel goed wat hij doet en hoe hij het moet brengen. Een regisseur die voor mij zal uitgroeien tot één van de beste regisseurs uit Scandinavië, misschien wel uit Europa. Daarbij kunnen pretentieuze regisseurs als Ingmar Bergman en Lars von Trier voor mij de prullenbak in met hun beeldensymboliek, ontoegankelijkheid en arrogante houding tegenover iedereen en alles. Volgens mij is Nicolas Winding Refn zo’n regisseur die je rustig kunt aanspreken op straat en waarmee je een praatje kunt maken. Jammer dat hij niet op het IFFR was, want dan zou ik hem wel het één en ander gevraagd hebben.
Om nog even terug te komen op de film. Het is duidelijk dat de Deen meer geïnteresseerd is in de persoonlijkheid van Bronson dan in iets anders. Dat zet hij ook prachtig uiteen. "Bronson" wordt voortreffelijk gespeeld door Tom Hardy. De man verdient alle lof van de wereld. Alleen al in de scènes bij het personeel, als hij als een gek tekeer gaat, of in de scènes waar hij geschminkt is aan de ene helft van zijn gezicht om duidelijk te maken dat we te maken hebben met een schizofreen persoon. Aan de ene kant een rustige, bedachtzame jongeman en aan de andere kant een demonische malloot in de vorm van The Joker uit "The Dark Knight". In de zaal waar hij als variété-artiest het publiek toespreekt juicht de ene helft van het publiek zijn provocaties toe, terwijl de andere helft van het publiek geen kik geeft en niet zo goed weet wat ze precies van de man moeten denken. En dat is precies hoe het publiek bij ons in de zaal van Luxor erop reageerde. De één vond het grof, verwerpelijk en liep weg en de ander joelde, juichte en ging tekeer alsof hij de avond van zijn leven had. En ik hoor precies bij die laatste categorie omdat ik weet dat de Deen niets pretendeert in zijn werk.
Hoewel het natuurlijk banaal klinkt had ik na de film opeens zin om mensen in elkaar te rammen. Gewoon een klap verkopen. De eerste de beste voorbijganger, niet specifiek zwervers zoals in "A Clockwork Orange" maar gewoon de eerste beste voorbijganger. Wat een film! Wat een adrenalinekick, wat een ballet van geweld. Dit was met "Fixer: The Taking of Ajmal Naqshbandi" de enige film die ik vijf sterren gaf. En nu vergeet ik ook nog te melden dat als je de film gaat bekijken, je vooral moet opletten hoe het interieur van zijn cel is ingericht. De vele verwijzingen naar Alex de Large uit "A Clockwork Orange". Zijn opgemaakte oog kun je bijna niet missen. Of de kamerdeur met hetzelfde nummer dat ook te zien is in "Eyes Wide Shut" als ik me niet vergis. Of de klassieker muziek uit "2001: A Space Odyssey". Zoveel verwijzingen maar nergens een goedkope rip-off.
Een film die ik stiekem zal binnenhalen in het filmhuis. Ik zie de vijftigplussers al raar opkijken in het filmhuis om vervolgens binnen een kwartier chagrijnig weg te lopen. Magnifiek, hoewel ik me afvraag of deze film wel een distributeur zal vinden. Zouden ze het aandurven? A-film, grijp je kans!
http://twitchfilm.net/site/images/entry_images/Bronson.jpg
Saints and Soldiers :
Een goede film over een gebeurtenis in de tweede wereldoorlog, namelijk de Malmedy Massa moord iets wat is gebeurt In Zuid-Belgie in de Ardennen. Ik had hier nog nooit van gehoord, dus wie zegt dat films niet educatief zijn, heeft het mis. Zo'n honderden amerikaanse soldaten zijn gevangen genomen door de duitsers, als er 1 iemand van de amerikaanse soldaten probeert weg te lopen en wordt neergeschoten breekt er paniek uit, waardoor de duitsers alle amerikaanse soldaten executeren. Echter een klein groepje soldaten weten te ontsnappen en moeten met hun kleine aantal van 4 man en 1 geweer met 4 kogels hun zien te redden in het toen nog bittere winterse Ardennen en hun eigen linies weer zien te bereiken.
Ik heb best genoten van deze film, toch komt er nogal veel moralisme in de film voor en ik ben daar nogal vatbaar voor. Het is het soms best wel over de top en soms onwerkelijk zoals de bekeerde soldaat, maar tsja de tweede wereldoorlog op zich is ook nogal onwerkelijk voor mij(in ieder geval kan het me gelukkig niet voorstellen) maar toch is het echt gebeurd. Het blijft cliche maar waarheid dat deze oorlog nooit mag worden vergeten opdat het hopelijk ook nooit weer zal gebeuren, bij deze een stukje moralisme van mijn kant. 7/10
Een poging gemaakt om Un long dimanche de fiançailles (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=2561) te bekijken. Mn Ameliefobie even opzij gezet en deze vol goede moed opgezet. Een hak op de tak film met tig personages en losse scenes. Stilistisch ziet het er prima uit maar qua verhaal kwam ik er maar niet in. Geheel tegen mn natuur in de film vroegtijdig afgezet, na een half uur schat ik zo in. Niets voor mij.
Bas Reuver
22-02-2009, 21:06
Een poging gemaakt om Un long dimanche de fiançailles (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=2561) te bekijken. Mn Ameliefobie even opzij gezet en deze vol goede moed opgezet. Een hak op de tak film met tig personages en losse scenes. Stilistisch ziet het er prima uit maar qua verhaal kwam ik er maar niet in. Geheel tegen mn natuur in de film vroegtijdig afgezet, na een half uur schat ik zo in. Niets voor mij.
Haha. En nu gauw een Bava er in om je weer een beetje op te vrolijken :mrgreen:
Brakhage
22-02-2009, 22:19
A Prairie Home Companion (Robert Altman, 2006) *****
Zoals alle Altman films is ook zijn allerlaatste de tweede keer beter. Ik wil deze film doodknuffelen en Altman ook, hoewel dat laatste natuurlijk niet meer nodig is. In zijn laatste films ging hij op zoek naar het grote narratieve niets en probeerde hij zijn filosofie te bewerkstelligen dat film net als muziek ook gewoon puur sfeer en textuur kan zijn. In deze film bereikt hij dat ideaal, het is een nagenoeg perfecte film die als een warme deken over je heen komt. Tranen met tuiten en kippenvel, wat een afscheid (y)
Brakhage
22-02-2009, 22:23
Een poging gemaakt om Un long dimanche de fiançailles (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=2561) te bekijken. Mn Ameliefobie even opzij gezet en deze vol goede moed opgezet. Een hak op de tak film met tig personages en losse scenes. Stilistisch ziet het er prima uit maar qua verhaal kwam ik er maar niet in. Geheel tegen mn natuur in de film vroegtijdig afgezet, na een half uur schat ik zo in. Niets voor mij.
Maar toch ben je in staat om een cijfer aan de film te hangen? Knap!
Maar toch ben je in staat om een cijfer aan de film te hangen? Knap!
I've seen enough my young Padawan....8-)
Erwin de Koning
22-02-2009, 23:01
PUNISHER: WARZONE (http://www.hollywoodjesus.com/movieDetail.cfm/i/F3191DA3-BEAF-7C27-634F75B961F69162/ia/07C23B9B-E377-C6F9-639F8FBF9F733C3A/a/1)
PUNISHER 2
Botten worden verbrijzeld, gezichten kapotgeschoten en mensen ontploffen. De Punisher zoals hij in de Marvel comics bekendheid heeft verworven heeft eindelijk z'n comicgetrouwe verfilming. Tel daarbij op dat de karakters sterk worden neergezet en dat dit niet een sequel is op de kerstfilm uit 2004
Verwacht hele harde aktie
8.5
Trailer (http://www.youtube.com/watch?v=liABMxEvPAc)
http://img3.imageshack.us/img3/1983/posterpunisherwarzonete.jpg
BigLebowski
22-02-2009, 23:13
To Die For (http://www.imdb.com/title/tt0114681/) - Gus Van Sant, 1995
http://ferdyonfilms.com/ToDieFor1.jpg
Vanwege de lage score op IMDb lagen mijn verwachtigen niet al te hoog, maar misschien ook daarom dat To Die For me alles meeviel. Deze misdaad komedie kent een kleine maar fraaie cast, waarvan Nicole Kidman schittert als overambitieuze weervrouw/televisiereporter. Wanneer haar huwelijk wat scheurtjes begint te vertonen, manipuleert ze een paar jongens om haar te helpen haar man (gespeeld door Matt Dillon) om het leven te brengen. Verder zien we nog een jonge Joaquin Phoenix en een Casey Affleck in diens eerste filmoptreden.
Hoewel het hier een tragi-komedie betreft en dus niet te vergelijken is met z'n veel serieuzere Elephant, Last Days of Paranoid Park, zie je hier en daar toch al wat inhoud- en stijlkenmerken die zo typerend zijn geworden voor Van Sant. Alles bij elkaar een heerlijk weekendfilmpje; in de 5 voor 10,- actie van FRS.
7.5/10
Brakhage
22-02-2009, 23:15
I've seen enough my young Padawan....8-)
Tja, dat je de film vroegtijdig afzet en besluit dat het een waardeloos prul is kan ik begrijpen. Maar je kunt simpelweg geen cijfer geven aan een film waar je slechts een half uur van gezien hebt, dat is gewoon bespottelijk. Dat is hetzelfde als tijdens het zappen even bij een film blijven hangen en dan besluiten dat je hem gezien hebt en het een 7 geeft. Dat is zielig.
Brakhage
23-02-2009, 00:09
Make Way for Tomorrow (Leo McCarey, 1937) *****
Deze film van McCarey zou jaren later de inspiratie zijn voor Ozu's klassieker 'Tokyo Story', in een tijd dat Hollywood nog dezelfde verhalen kon vertalen als de artcinema. McCarey's liefdevolle behandeling van het simpele verhaaltje is tijdloos, net als de film. Wonderschoon en hartverwarmend stukje proto-Neorealisme van Amerikaanse bodem, verplichte kost voor iedere ware filmliefhebber.
Brakhage
23-02-2009, 01:18
Zojuist twee Stan Brakhage filmpjes gezien die ik nog nooit gezien had:
Interim (1952) **
Zijn allereerste film en ik had geen flauw idee wat Brakhage ermee wilde zeggen. De muziek van James Tenney was nog het leukst.
Unglassed Windows Cast a Terrible Reflection (1953) ****
Zijn tweede film was al meteen een heel stuk beter. Het is een soort kruising tussen een vroege Wes Craven en een Maya Deren film. Vooral de invloed van Deren is heel duidelijk terug te zien hier en hoewel Brakhage duidelijk nog enkel imiteert en zijn eigen stijl nog niet gevonden heeft, gaat het imiteren hem in ieder geval al erg goed af. De silent versie is te prefereren boven die onzinnige soundtrack, die gelukkig optioneel was. Fascinerende film met een hypnotiserend ritme.
Tja, dat je de film vroegtijdig afzet en besluit dat het een waardeloos prul is kan ik begrijpen. Maar je kunt simpelweg geen cijfer geven aan een film waar je slechts een half uur van gezien hebt, dat is gewoon bespottelijk. Dat is hetzelfde als tijdens het zappen even bij een film blijven hangen en dan besluiten dat je hem gezien hebt en het een 7 geeft. Dat is zielig.
Je hebt nu ook al commentaar over hoe mensen films beoordelen met een cijfer? Waar maak je je toch druk om? Ik stel voor om een beoordelingscommissie te starten waar mensen hun stukjes en cijfers eerst door dhr Brakhage laten controleren alvorens we het hier gaan posten. En kap er toch eens mee om mensen tussen de regels te voorzien van beledigingen en denigrerende opmerkingen! Nu wordt er hier verweten dat mn beoordelingsgedrag "zielig" zou zijn. Heel irritant.
Marcel v/d H.
23-02-2009, 09:15
Slumdog Millionaire Danny Boyle, 2008
Gisteren eindelijk Slumdog Millionaire gezien, de film is vannacht goed in de prijzen gevallen tijdens de Oscar uitreiking en daar valt niet veel op aan te merken. Technisch steekt de film perfect in elkaar, de cuts zijn erg mooi en de combinatie van beelden en muziek eveneens. Persoonlijk vond ik het eerste deel van de film, met de jonge acteurtjes, wel beter dan het laatste deel. Tevens is dit denk ik de eerste keer dat iedereen bleef zitten tijdens de aftiteling. Snap alleen de marketing campagne rondom de film niet geheel, “Feel good movie of the year”. Er zit voldoende humor in de film, maar er gebeuren toch net iets te veel dingen waardoor ik Slumdog Millionaire niet het stempel “feel good movie” mee zou willen geven.8.5
Brakhage
23-02-2009, 09:22
Je hebt nu ook al commentaar over hoe mensen films beoordelen met een cijfer? Waar maak je je toch druk om? Ik stel voor om een beoordelingscommissie te starten waar mensen hun stukjes en cijfers eerst door dhr Brakhage laten controleren alvorens we het hier gaan posten. En kap er toch eens mee om mensen tussen de regels te voorzien van beledigingen en denigrerende opmerkingen! Nu wordt er hier verweten dat mn beoordelingsgedrag "zielig" zou zijn. Heel irritant.
Ow wow, jij moet wel een gigantische pik hebben of niet? Het is erg gemakkelijk om er op te gaan staan in ieder geval.
Marcel v/d H.
23-02-2009, 09:53
Het kan ook zijn dat niet iedereen altijd op je commentaar zit te wachten, zou dit niet meteen willen wijten aan de lengte van iemands pik...
Daan de G.
23-02-2009, 10:05
Dead man's shoes
Aangrijpende film van de regisseur van het ook al aangrijpende This is England. De spanning was om te snijden en het werd geweldig in beeld gebracht, vooral de flashbacks waren super. Mede daardoor was de twist op het einde ontzettend hard en werd ik er een beetje onpasselijk door.
Goede film van een uitstekende regisseur en ik ben benieuwd naar zijn andere werken.
Moet Brakhage wel gelijkgeven (over de discussie, niet over de lengte :wink:). Op WiW (daar is het cijfer gegeven), hadden we een tijdje terug een gebruiker die films beoordeelde die bij hem op de achtergrond draaiden, die hij snel even doorgespoelt had of maar half had gezien. Als je een film op deze wijze bekijkt kan je er toch geen volledig oordeel aan hangen.
Simón del desierto (Luis Buñuel , 1965) ***½
Deze Mexicaanse film van de atheistische filmmaker Buñuel werd gekenmerkt door geldproblemen. Doordat de schatkist leeg was, kon Buñuel slechts een eindproduct maken dat qua speelduur ergens tussen een korte film en een speelfilm in zit. In de 45 minuten wordt, hoe verrassend, het Christelijke geloof letterlijk en figuurlijk voor paal gezet. Simon is de hoofdrolspeler. Een streng gelovige die 6 jaar, 6 maanden en 6 dagen op een pilaar heeft gestaan om boete te doen voor de zonden van de mensheid. Bij wijze van dank ontvangt hij van zijn aanhangers een nóg grotere en luxe pilaar om op te staan! De duivel is echter van plan om Simon te verleiden en heeft daarom de vorm van een aantrekkelijke vrouw aangenomen. Is Simon van zijn geloof af te brengen? Het grappige is dat 'Simon', ook al is het een surrealistische film, qua manier van filmen erg lijkt op het (neo)realisme van de Italiaanse meesters. Een bijzondere tegenstelling in deze bij vlagen erg komische film met een bizar maar briljant einde waarin Simon door de duivel naar de tegenwoordige tijd wordt gevlogen en gedwongen wordt zijn tijd door te brengen in een luidruchtige discotheek! Hoe verzin je het!
Loulou (Maurice Pialat, 1980) ****
De films van de Franse Cassavetes blijven mij enorm bevallen. Ook in Loulou moet je als kijker de streepjes tussen de puntjes zetten en veel van het plot zelf invullen. De manier van vertellen en de behandeling van de relatie tussen een man en vrouw is verre van conventioneel te noemen. Om een zo groot mogelijke impact op de kijker te maken, moeten de acteurs op hun meest realistisch (en dus op hun best) zijn. En dat zijn ze. Depardieu en Hubbert dragen zo bij aan de kracht van de film.
Ghost Dog: The Way of the Samurai (Jim Jarmusch, 1999) ****
Forest Whitaker speelt een samurai. Ja, je leest het goed: Forest Whitaker speelt een samurai. Als jonge knul is hij door een maffialid van een wisse dood gered en sindsdien leeft hij om deze man, zijn meester, te dienen. Een door hem gevraagde 'hit' gaat echter niet foutloos en onze samurai, ghost dog, krijgt de maffia achter zich aan. Zoals het een samurai betaamt gaat ghost dog de confrontatie aan in plaats van te vluchten. Beter eervol te sterven dan schandelijk te vluchten. Actie en humor lopen hand in hand. Helaas is de humor soms té aanwezig, aangezien de maffia wel erg als karikaturen worden neergezet.
Half Nelson (Ryan Fleck, 2006) ***½
Half Nelson is bij mij een gevalletje mixed feelings. Qua plot liet de film me volledig koud. De aan drugs verslaafde leraar probeert continu de boodschap over te brengen dat geschiedenis ontstaat door tegenstellingen, in welke vorm dan ook. Dit geloof wordt echter matig uitgewerkt en geeft de kijker weinig verlichting.
Waar Half Nelson wel interessant maakt is de manier van filmen en het spel van de jonge Ryan Gosling. De film is volledig 'uit de hand geschoten' en dit zorgt bij mij voor zo'n gevoel dat 'ook ik films zou kunnen maken'. Het is knap om iets zo gemakkelijk te doen overkomen en er tegelijkertijd er voor weet te zorgen dat het interessant kijkvoer is. Ryan Gosling, ik ken hem amper, speelt zijn rol als jonge docent met verve. Uit het leven gegrepen om het clichématig te brengen. Diepe kost is de film nergens, maar op een duffe zondag kijkt het goed weg.
Oudlid_X5
23-02-2009, 14:38
Loulou (Maurice Pialat, 1980) ****
De films van de Franse Cassavetes blijven mij enorm bevallen. Ook in Loulou moet je als kijker de streepjes tussen de puntjes zetten en veel van het plot zelf invullen. De manier van vertellen en de behandeling van de relatie tussen een man en vrouw is verre van conventioneel te noemen. Om een zo groot mogelijke impact op de kijker te maken, moeten de acteurs op hun meest realistisch (en dus op hun best) zijn. En dat zijn ze. Depardieu en Hubbert dragen zo bij aan de kracht van de film.
De scene dat ze aan het vrijen zijn en het bed vervolgens breekt vond ik trouwens ontzettend knap in beeld gebracht.(y)
Moet nodig eens wat meer van Pialat gaan kijken en ook eens beginnen met het oeuvre van Cassavetes. Ik hou wel van dit soort realistische films!
Albert Kostwinder
23-02-2009, 14:40
DAYWATCH op Blu Ray.
In een woord fantastisch!, een artistiek hoogstandje vind ik. Wel ff wennen dat russisch, maar dit heeft zo zijn charme en is ook wel eens lekker buiten al dat amerikaans fx / cgi horror geweld... ;)
2.5 uur vliegen om als een psygedelische trip. Constant wordt je bezig gehouden en zit je op het puntje van je stoel. Geen shot gaat voorbij zonder een eenvoudig of complex effect. Vooral het einde is er een om vaker te bekijken; van ongekende schoonheid. Naar de wc gaan zonder pauze in te toetsen is echt niet mogelijk zonder het verhaal kwijt te raken. Sterker, denk dat ik hem nog een keer moet zien want er gebeurt erg veel.....
De Blu ray is qua beeld en geluid om van te smullen......door het vele gebruik van filters en effecten varieren shots van rete scherp tot vaag / onscherp enz. maar nimmer ontgaat het je dat dit zo hoort.
9/10
Oudlid_X5
23-02-2009, 14:46
Fear X (http://www.whatiwatch.net/film.php?fid=103537) (2003)
Toch wel merkwaardig hoeveel mensen een dergelijk laag cijfer geven voor dit stilistische meesterwerk van Nicolas Winding Refn. De discussies op imdb en moviemeter kan ik ten zeerste aanraden, vooral om te zien wat mensen er zoal uithalen. Sommigen zien er dingen in van David Lynch, anderen weer van de gebroeders Coen en weer anderen dingen uit "The Shining" van Stanley Kubrick. Die laatste mensen hebben het bij het juiste eind...
Hoewel ik niet wil beweren dat ik een duidelijk antwoord heb op de film, heb ik wel het gevoel dat je deze meditatieve ervaring enkele dagen moet laten bezinken voordat je een definitief oordeel velt over deze film. Neem nou het gebruik van de kleur rood in de film, of de beklemmende muziek die je in een soort van toestand, extase brengt. Dat het een merkwaardige film is uit het oeuvre van Nicolas Winding Refn, dat is wel duidelijk. Dat komt mede doordat ik hem alleen ken van ultrarealistische films met pompende muziek, en die nauwelijks gebruik maken van beeldsymboliek. Ook de stilistische manier van werken met de camera, lange shots maar dan opgenomen vanuit een statief, zagen er goed uit in deze film. Omdat de beelden rustig verlopen werkt de toestand waar de hoofdrolspeler in zit ook beter. Je wordt als het ware meegenomen in zijn nachtmerrie. En dat laatste moet je heel letterlijk nemen.
Op de Nederlandse uitgave van Filmfreak staat een 'making of' van 25 minuten die een beeld geeft van de productie, maar ook een ongelofelijk goed beeld geeft van de regisseur zelf. Hij weet wat hij doet en spreekt liefdevol over zijn film en waar hij de inspiratie vandaan haalde. Ook het verschijnsel dat hij een miljoenenschuld opliep tijdens het schieten van "Fear X", waardoor hij noodgedwongen "Pusher’’ 2 en 3 heeft moeten maken om uit de schuld te komen is wel triest om aan te horen. Ook zijn manier van werken is fascinerend. Hij neemt alle films op chronologische wijze op en dat is toch wel heel erg merkwaardig te noemen, want dat gaat tegen de conventies van films opnemen in. Iets wat ik bijvoorbeeld helemaal niet wist. Wat ook wel grappig is om te zien, is dat er in zijn appartement/huis posters ophangen van "The Shining", "Supervixens" en "Cannibal Holocaust".
Zal over een aantal dagen ook nog even de commentaar track beluisteren want ik ben wel benieuwd naar wat ik zoal gemist heb in de film en waar ik op één lijn zit met Nicolas Winding Refn. Een regisseur die ik onlangs ontdekt heb maar die naar mijn mening zwaar onderbelicht is. 8.0
Brakhage
23-02-2009, 16:56
Het kan ook zijn dat niet iedereen altijd op je commentaar zit te wachten, zou dit niet meteen willen wijten aan de lengte van iemands pik...
Juist. Het schijnt dus dat bepaalde mensen hier boven kritiek staan. Bijzonder.
Ik zit ook niet altijd op een belastingaanslag te wachten, maar toch krijg ik ze. En dan ga ik ook niet reageren als een hysterisch wijf.
Whatever.
Lex v/d Moolen
23-02-2009, 16:59
Moet Brakhage wel gelijkgeven (over de discussie, niet over de lengte :wink:). Op WiW (daar is het cijfer gegeven), hadden we een tijdje terug een gebruiker die films beoordeelde die bij hem op de achtergrond draaiden, die hij snel even doorgespoelt had of maar half had gezien. Als je een film op deze wijze bekijkt kan je er toch geen volledig oordeel aan hangen.Vind ik ook niet, nee.
Aan de andere kant, dat moet iedereen toch lekker voor zichzelf weten.
Ow wow, jij moet wel een gigantische pik hebben of niet? Het is erg gemakkelijk om er op te gaan staan in ieder geval.
Buiten het feit dat mijn lid inderdaad van een boven gemiddeld niveau is, doet dat nu even niet ter zake. Je mag over van alles en nog wat commentaar hebben, opmerkingen geven etc....maar het gaat over de manier waarop. En wat me nog het meeste stoort is dat je ALTIJD meteen de bal weer terug kaatst. Je noemt me indirect zielig en dat vind ik belachelijk. Waarom je vaak met zo'n neerbuigend of beledigend toontje moet praten is me een raadsel. Zonder dat toontje is er vaak niets aan de hand. Als mensen dan reageren dan zijn mensen snel op hun pik getrapt, begrijpen je verkeerd etc.... Een keer toegeven dat je toon wellicht verkeerd was, zou je sieren. Maar misschien moet je het stukje weer eens aan je oma, buurvrouw en nicht laten lezen om weer tot de conclusie te komen dat het natuurlijk absoluut niet aan jou ligt.
Moet Brakhage wel gelijkgeven (over de discussie, niet over de lengte :wink:). Op WiW (daar is het cijfer gegeven), hadden we een tijdje terug een gebruiker die films beoordeelde die bij hem op de achtergrond draaiden, die hij snel even doorgespoelt had of maar half had gezien. Als je een film op deze wijze bekijkt kan je er toch geen volledig oordeel aan hangen.
Kijk....je hebt (strikt genomen) natuurlijk gelijk. Ik heb vanaf eind 2006 mn gekeken films ingevoerd. Bijna elke film is voorzien van een korte recensie. Elke films is daadwerkelijk bekeken. Zoals ik al schreef, kijk ik altijd films uit. Nu bij uitzondering, keek ik hem niet uit. Dat is voor mij vrij uniek. Echter, datgene wat ik heb gezien vond ik zo volkomen vervelend, van de hak op de tak etc dat ik tot de conclusie ben gekomen dat ik de film volkomen ruk vind. Dus gaf ik de film een 4 (nog schappelijk voor een film die ik uitzet).
Ik lever voldoende input op die site. Wat me dan wat stoort is dat er meteen van die vingertjes komen met verwijten en mij even gaan vertellen dat dit toch niet de juiste manier is. DUH.....dat snap ik ook wel. Een film moet je volledig kijken om een goed oordeel te kunnen vellen. Ik deed dat eens een keertje niet, had geen zin om mezelf te pijnigen met nog 1,5 uur.
Oudlid_X5
23-02-2009, 17:35
Return of Sabata (1971)
Dit is de eerste Sabatafilm die ik zag, tenminste een poging daartoe. Ik heb de film gekregen en een gegeven paard mag je niet in de bek kijken maar....ik heb de film halverwege afgezet en dat doe ik eigenlijk nooit. Ik vond het echt tergend slecht. De film ziet er mooi uit maar het verhaal ging geen enkele kant op. Losse scene na losse scene waarin Lee van Cleef steeds weigert om belasting te betalen. Het meest ergerlijke vond ik dat vele scenes waarschijnlijk komisch bedoeld moesten zijn want oh oh oh....er wordt wat afgelachen.
Even op WiW deze film van Melvin opgezocht want ik wist dat hij deze ook had afgezet. Ik was degene die hem de film toezond onder het motto: ''probeer deze film maar eens uit te kijken''. :-P
Ik heb van de 2000 films die ik op WiW toegevoegd heb toch ook wel zo'n stuk of vijf niet afgekeken. Caligola, Norbit, Wild Side, Wong Fei Hung: Chi tit gai dau neung gung, Deep Throat en Ai no corrida.
Word ik nou ook geexecuteerd?
Sjeisbroochem
23-02-2009, 17:39
The curious case of Benjamin button.
Vlees noch vis.
7/10
Marcel v/d H.
23-02-2009, 17:52
Word ik nou ook geexecuteerd?
Hoe groot is je piemel?
Oudlid_X5
23-02-2009, 18:13
Niet groter dan die van Dirk Diggler. Hoewel...
Even op WiW deze film van Melvin opgezocht want ik wist dat hij deze ook had afgezet. Ik was degene die hem de film toezond onder het motto: ''probeer deze film maar eens uit te kijken''. :-P
Ik heb van de 2000 films die ik op WiW toegevoegd heb toch ook wel zo'n stuk of vijf niet afgekeken. Caligola, Norbit, Wild Side, Wong Fei Hung: Chi tit gai dau neung gung, Deep Throat en Ai no corrida.
Word ik nou ook geexecuteerd?
Uhm was jij niet degene die mij er destijds op aansprak dat ik een cijfer had gegeven voor die hongaarse film en halverwege had uitgezet. Weet de titel even niet meer maar er was iets met een piemel en een haan die er in pikte.:rolleyes:
RocknRolla (br) :
Deze beviel me beter dan Revolver, het is allemaal wel weer in die bekende lock, stock and two smoking barrels stijl. Wederom met een grote gangsterbaas en de kleinere criminele organisatie en uiteraard gaat er weer een deal gigantisch mis en loopt alles bij elkaar langs wat dan weer vreemde situaties oplevert. Ook in deze film zitten er weer leuke overdreven karakers in en hoe leuk ik dit soort films dan ook vind, er zijn d'r al zoveel van. Toch zal ik ze weer allemaal gaan zien en hopen dat er weer eens een film in deze stijl zich kan meten aan een lock,stock and two smoking barrels, Layer Cake of Snatch. Wie weet mischien wel de RealRocknRolla.
7.1/10
Juist. Het schijnt dus dat bepaalde mensen hier boven kritiek staan. Bijzonder.
Ik zit ook niet altijd op een belastingaanslag te wachten, maar toch krijg ik ze. En dan ga ik ook niet reageren als een hysterisch wijf.
Los van deze discussie, dit is echt een hilarische opmerking. Proestte mijn kop thee haast over mijn toetsenbord!
Pascal Barroso
23-02-2009, 21:49
Voor Patrick :-P
De pilot van The West Wing:
Je word vanaf minuut 1 meteen in het diepe gegooid omdat er niks word ingeleid en valt middenin het verhaal eigenlijk. De 1e minuten voelde ik me een beetje verloren omdat de snelle, scherpe dialogen je om de oren vliegen vol met namen en termen waarmee ik nog de mazzel had dat ik wat karakters al 'kende' zoals Josh, Toby en CJ.
Nadat ik gewend was na een paar minuten volgde een heerlijke snelle aflevering vol met interessante gebeurtenissen met als klapper de entree en speech van president Martin Sheen.
Dit word nog heel veel en lang genieten.
*NERAZZURRI*
23-02-2009, 22:00
Bedankt (y)
*Surft naar Amazon*
vince curtin
23-02-2009, 22:08
The Good,The Bad and the Weird Koreanse western met veel aktie,mooi in beeld gebracht en leuk voor een keertje 6/10
The Godfather 2 Ik heb vorige week deel een weer gekeken en nu deel twee weer,Nog steeds een masterpiece.Alles klopt gewoon , 9/10
Trainspotting ..Geweldige film met humeur en een heel scherp script.De boek is ook top.Ik ben blij voor Danny Boyle dat hij een oscar heeft gewonnen voor slumdog maar voor wat mij betreft hed hij het al kunnen hebben voor deze juweel... 9/10
Happy go lucky..Mooi slice of life van Mike Leigh zoals altijd in zijn films.De driving instructor is een geweldige role..... 7/10
Sympathy for Mr Vengeance Zeer sterk film van Chan-wook Park met veel geweld maar een sterke verhaal....8/10
The Ghosts of Rwanda...Heel triest verhaal natuurlijk over de genocide.Ik heb wel veel geleerde.Ik was altijd onder de indruk dat de VN soldaten daar de mensen in de steek hadden gelaten maar dat was helemaal niet waar... 7/10
gr,vince.
TheGodfather
23-02-2009, 22:09
The French Connection (http://www.imdb.com/title/tt0067116/)
Aan de hand van het waargebeurde verhaal over twee overijverige New Yorkse detectives ( het geweldige duo Gene Hackman en Roy Scheider) heeft William Friedkin een geweldige politie thriller/actie film gemaakt.
De manier waarop de film is geschoten is redelijk opmerkelijk, met veel hand-held camera werk waardoor je vaak midden in de actie zit. Het feit dat er bij een groot deel van de film geen ondersteunende muziek wordt gebruikt draagt bij aan dat gevoel van realisme, net als het uitsluitend filmen op echte locaties.
De montage is erg goed en houdt het tempo er lekker in. Het acteerwerk van Hackman is geweldig. De laatste scene is geweldig, een heerlijk duister einde van een geweldige film die terecht de status van klassieker draagt.
8,0/10
Pascal Barroso
23-02-2009, 22:12
Bedankt (y)
*Surft naar Amazon*
Graag gedaan. Laat jij ook maar weten wat je er van vind zodra je wat gezien hebt. Ben nou wel nieuwsgierig wat jij ervan vindt.
TheGodfather
23-02-2009, 22:33
Uhm was jij niet degene die mij er destijds op aansprak dat ik een cijfer had gegeven voor die hongaarse film en halverwege had uitgezet. Weet de titel even niet meer maar er was iets met een piemel en een haan die er in pikte.:rolleyes:
Taxidermia? :D
vBulletin v4.2.5, Copyright ©2000-2024, vBulletin Solutions, Inc.