Louis Bouduin
27-10-2002, 10:53
Omdat we ons binnenkort op een zone 1 release van Sunset Boulevard mogen verheugen (dus hopelijk ook al vlug op zone 2), leek het me een leuk idee eens te horen wat jullie vinden van de film. Daarbij heb ik het natuurlijk niet kunnen laten in het kort weer te geven wat ik er zelf van vind.
Ze maken geen films meer zoals vroeger. Dat hoor je weleens vaker. Vooral van mensen die al jaren geen cinemazaal meer van binnen gezien hebben.
Trouwens, dit is niets nieuws. Als de schrijver Gilles tegen Norma Desmond zegt: “You’re Norma Desmond. You used to be in silent pictures. You used to be big.”
Dan antwoord zij zonder aarzeling: “I am BIG. It’s the pictures that got small.”
Zo zie je maar dat waarheden van alle tijden zijn.
Bovendien heb je hiermee al meteen een van de fantastische dialogen uit Sunset Boulevard, Billy Wilders wit-zwart klassieker uit 1950. De film begint met een dode, die met zijn gelaat naar beneden vanuit het zwembad, zijn verhaal vertelt. (Een procede dat later nog weleens werd toegepast, zoals in American Beauty.)
De film gaat over een jonge, aan lager wal geraakte schrijver (William Holden), die op de vlucht voor een man die zijn wagen in beslag komt nemen (repo-man) zich verschuilt op de oprit van Norma Desmond (Gloria Swanson) een ouder wordende ster uit de stomme film, wiens carriere stil werd met de opkomst van het geluid.
Samen met haar voormalige echtgenoot, een voormalige filmregisseur, en nu haar trouwe butler, Max von Mayerling (Erich von Stroheim) bewoont zij een groot, oud huis (omschreven als a great white elephant of a place) in een van de heuvels van Hollywood.
De schrijver, Joe Gilles, vindt hier een schuiloord en als een combinatie tussen huisvriend en schoothond, werkt hij samen met Norma aan haar groots opgezet en onverfilmbaar scenario, waarvan zij overtuigd is dat dit Cecil B DeMille zal overhalen om haar oude glorie in eer te herstellen.
Dit is heel beknopt het verhaal achter deze sfeervolle, tragisch komische film die gaat over de tijden die voorbij zijn en nooit zullen wederkeren, over verval na de glorie, over obsessies, te veel tijd en te veel geld, illusies, waanzin en Hollywood
Billy Wilder, die eerder bekend stond als een schrijver-regisseur (iemand voor wie het verhaal primeerde en weinig fantasie had als regisseur), levert met deze film wel degelijk een prachtige en stijlvolle job.
Daarbovenop valt volop te genieten van het meeslepende verhaal, de eersteklas dialogen, de geweldige acteerprestaties (Gloria Swanson zet hier beslist een van de sterkste rollen neer uit de filmgeschiedenis) en de prachtige tonen van Franz Waxman oscarwinnende score.
Er zit een scene in de film waar Erich von Stroheim achter de projector staat en deze bedient voor Norma en Joe. De film waar ze naar kijken is von Stroheims eigen Queen Kelly, met in de hoofdol , juist ja, Gloria Swanson (de enige film die ze samen draaiden). Maar hij en Swanson konden niet met elkaar overweg. Het werd zo erg dat zij haar macht gebruikte om von Stroheim als regisseur te laten vervangen. Op zijn beurt gebruikte hij de rechten op de film, die in zijn bezit waren, om een release in Amerika tegen te houden en haar kinderachtige gedrag publiekelijk aan te klagen, met als gevolg dat het voor beiden zo’n beetje het einde van hun carriere was.
Verder zijn er een aantal beroemde lui in de film te bewonderen. Zoals Cecil B DeMille die zichzelf speelt, Buster Keaton en de toproddeljournaliste Hedda Hopper.
Iets meer dan een halve eeuw jong is dit onverwoestbare meesterwerk over het Hollywood van die dagen en sterren die niet langer schitteren.
Een film die je op zich minst een keer gezien moet hebben wil je je een ware filmfan noemen. Maar moest je er anders over denken, laat niet na om hierover in discussie te treden.
Ze maken geen films meer zoals vroeger. Dat hoor je weleens vaker. Vooral van mensen die al jaren geen cinemazaal meer van binnen gezien hebben.
Trouwens, dit is niets nieuws. Als de schrijver Gilles tegen Norma Desmond zegt: “You’re Norma Desmond. You used to be in silent pictures. You used to be big.”
Dan antwoord zij zonder aarzeling: “I am BIG. It’s the pictures that got small.”
Zo zie je maar dat waarheden van alle tijden zijn.
Bovendien heb je hiermee al meteen een van de fantastische dialogen uit Sunset Boulevard, Billy Wilders wit-zwart klassieker uit 1950. De film begint met een dode, die met zijn gelaat naar beneden vanuit het zwembad, zijn verhaal vertelt. (Een procede dat later nog weleens werd toegepast, zoals in American Beauty.)
De film gaat over een jonge, aan lager wal geraakte schrijver (William Holden), die op de vlucht voor een man die zijn wagen in beslag komt nemen (repo-man) zich verschuilt op de oprit van Norma Desmond (Gloria Swanson) een ouder wordende ster uit de stomme film, wiens carriere stil werd met de opkomst van het geluid.
Samen met haar voormalige echtgenoot, een voormalige filmregisseur, en nu haar trouwe butler, Max von Mayerling (Erich von Stroheim) bewoont zij een groot, oud huis (omschreven als a great white elephant of a place) in een van de heuvels van Hollywood.
De schrijver, Joe Gilles, vindt hier een schuiloord en als een combinatie tussen huisvriend en schoothond, werkt hij samen met Norma aan haar groots opgezet en onverfilmbaar scenario, waarvan zij overtuigd is dat dit Cecil B DeMille zal overhalen om haar oude glorie in eer te herstellen.
Dit is heel beknopt het verhaal achter deze sfeervolle, tragisch komische film die gaat over de tijden die voorbij zijn en nooit zullen wederkeren, over verval na de glorie, over obsessies, te veel tijd en te veel geld, illusies, waanzin en Hollywood
Billy Wilder, die eerder bekend stond als een schrijver-regisseur (iemand voor wie het verhaal primeerde en weinig fantasie had als regisseur), levert met deze film wel degelijk een prachtige en stijlvolle job.
Daarbovenop valt volop te genieten van het meeslepende verhaal, de eersteklas dialogen, de geweldige acteerprestaties (Gloria Swanson zet hier beslist een van de sterkste rollen neer uit de filmgeschiedenis) en de prachtige tonen van Franz Waxman oscarwinnende score.
Er zit een scene in de film waar Erich von Stroheim achter de projector staat en deze bedient voor Norma en Joe. De film waar ze naar kijken is von Stroheims eigen Queen Kelly, met in de hoofdol , juist ja, Gloria Swanson (de enige film die ze samen draaiden). Maar hij en Swanson konden niet met elkaar overweg. Het werd zo erg dat zij haar macht gebruikte om von Stroheim als regisseur te laten vervangen. Op zijn beurt gebruikte hij de rechten op de film, die in zijn bezit waren, om een release in Amerika tegen te houden en haar kinderachtige gedrag publiekelijk aan te klagen, met als gevolg dat het voor beiden zo’n beetje het einde van hun carriere was.
Verder zijn er een aantal beroemde lui in de film te bewonderen. Zoals Cecil B DeMille die zichzelf speelt, Buster Keaton en de toproddeljournaliste Hedda Hopper.
Iets meer dan een halve eeuw jong is dit onverwoestbare meesterwerk over het Hollywood van die dagen en sterren die niet langer schitteren.
Een film die je op zich minst een keer gezien moet hebben wil je je een ware filmfan noemen. Maar moest je er anders over denken, laat niet na om hierover in discussie te treden.