Dat weet ik niet, Ferris Bueller's Day Off is volgens mij een geduchte concurrent.
Ferris Bueller is en blijft leuk, maar The Breakfast Club is gewoon iconisch, van een andere orde. Briljant en tijdloos. en door de vele kijkbeurten door de jaren heen (niet noodzakelijk vanwege de nostalgie) is hij ook steeds beter en beter geworden. Hetzelfde effect heeft The Big Lebowski op mij.
En zoals TheGodfather ook al aangaf, het kringgesprek bijna aan het eind van de film is een briljante scene, in een stuk opgenomen. Een zeer, zeer knappe scene én film.
Turbo (2013)
Kwam deze toevallig tegen op Netflix USA . Het is eigenlijk een beetje de animatiefilm Cars maar dan met slakken.Visueel zag het er allemaal mooi uit en verhaaltje was net grappig genoeg om de rit uit te zitten.Je moet natuurlijk wel even meegaan in het belachelijke verhaaltje en je IQ tijdelijk verlagen. Al met al krijgt ie 1 punt meer dan de film Cars van mij.
http://www.cartoonbrew.com/wp-conten...-billboard.jpg
Nog één aflevering en ik ben door de reeks Arvingerne door:
http://productimages.wehkamp.nl/is/i...-(blu-ray).jpg
Briljant acteerwerk, geregisseerd door Pernilla August. Overspel, druggebruik, grafschennis, valsheid in geschrifte, afpersing én de Thaise maffia.
http://www.youtube.com/watch?v=BrkpTBXgVl8
Ik heb gisteren aflevering 1 (Legacy) gezien en was inderdaad meteen fan. Je zat zo in de serie.
Deux jours, une nuit - een aanklacht tegen de sociaal econonomische keerzijde van het individualisme in tijden van crisis(?)
- Voorpremière in Eye Amsterdam, incl. Q&A met Jean-Pierre en Luc Dardenne -
http://www.lanouvellerepublique.fr/v..._reference.jpg
Aan de hand van nieuwsberichten en praktijkvoorbeelden uit hun eigen omgeving, zijn de gebroeders Dardenne, volgens eigen zeggen, tot het script van Deux jours, une nuit gekomen. Hierin staat Sandra, uitstekend gespeeld door Marion Cotillard, op het punt haar baan als medewerkster bij een zonnepanelenproducent kwijt te raken. Haar wereld lijkt ermee in te storten, want met de zorg voor twee kinderen en het idee de hypotheeklasten niet meer te kunnen betalen is ze bang weer terug te vallen in de depressie die ze eerder heeft overwonnen. Wanneer blijkt dat een deel van het personeel onder druk tegen haar aanblijven had gestemd, dwingt ze met hulp bij haar baas een herstemming af om alsnog haar baan te kunnen behouden. Hiervoor zullen haar collega's dan wel afstand moeten doen van hun jaarlijkse bonus van 1000,- euro. En dus bezoekt ze iedereen, stuk voor stuk en met zacht dwingende steun van haar man, om ze alsnog over te halen voor haar te stemmen.
Kies je voor jezelf of voor de ander? En nog interessanter: wat zijn ieders persoonlijke belangen en motivaties voor de afwegingen hierin. De film roept, als het goed is, die vraag ook bij jezelf op. We zijn steeds individualistischer geworden. Maar, nog los van het morele aspect, wat is dat individualisme uiteindelijk waard als wij als mensen tegenover elkaar komen te staan? Wat is dan onze winst als individu en als samenleving? Moeten we ons als groep niet sterker maken om er juist als individu ook beter van te worden? Hollen we niet juist ons eigen individualsme uit door steeds minder solidair te zijn? Het lijkt een paradox.
En zijn we zo ook niet bezig om onszelf te reduceren tot een gemeenschapsgoed die overgeleverd is aan de grillen van de markt en makkelijk kan worden ingewisseld als je financieel economisch niet rendabel meer bent? Steeds meer mensen komen tegenwoordig in deze zwakkere positie te staan. En hoe moreel acceptabel is het eigenlijk om werknemers in zo'n keuzepostitie te dwingen als werkgever? Zonder oordeel, of een rechtlijnig pamflet voor solidariteit te (willen) zijn, stelt dit sociaal realistisch drama duidelijk de zwakkere positie van de werknemer ten opzichte van de werkgever aan de orde. De film biedt hierop geen antwoorden, maar laat het aan de kijker over om daar zelf over na te denken.
Los van deze sterke, urgente, actuele en maatschappelijk bewogen inhoud, vond ik de film helaas een iets te zwakke spanningsboog hebben. De herhaling die er sluipt in de voortdurende bezoeken die ze brengt aan al haar collega's kunnen mogelijk voor een lichte afdwaling of zelfs kleine afvlakking in de emotionele beleving zorgen. Wat het dan nog wel interessant maakt zijn de verschillende invalshoeken en reacties van haar collega's. Deze vormen de spiegel waarin we onszelf al dan niet gereflecteerd kunnen zien. Dat houdt ons gelukkig genoeg bij de les.
Nog een ander punt: maakt het feit dat haar man, zoals later blijkt, nog werk heeft en dat ze misschien in een minder uitzichtloze situatie zitten dan het lijkt, het gegeven niet een heel stuk zwakker? Had het niet nóg sterker geweest als ze er met haar twee kinderen helemaal alleen had voorgestaan? Toch zie ik die keuze voor de mannelijke bijrol als steunende man en vader als essentieel voor hun verhaal. Want zonder zijn steun had Sandra het al lang opgegeven. Ze tonen op deze manier aan hoe we elkaar als mensen nodig hebben in tijden van nood.
Deux jours, une nuit is ondanks al zijn sterke facetten, toch niet hun allersterkste film wat mij betreft. Daarvoor mis ik net de kleine finesses en het rauwere dat ik ietsjes meer voelde in hun beginperiode met bijvoorbeeld Rosetta, Le fils en L'enfant. Het is echter nauwelijks een smet te noemen. Het maakt hun films daarentegen misschien ook iets toegankelijker de laatste jaren. Die tendens meen ik al te bespeuren vanaf Le Silence de Lorna, zonder er echt mijn vinger op te kunnen leggen waar dat nou exact aan ligt. De gebroeders Dardenne leveren hoe dan ook nog steeds vakwerk, en laten we hopen dat ze daar voorlopig nog even mee doorgaan.
7.5/10
Trailer
Eergisteren in de bioscoop gezien:
Edge of Tomorrow
Terecht in de media omschreven als een zeer geslaagde mix tussen Starship Troopers en Groundhog Day. Liman weet, mede door het geweldige spel van Cruise, een sterke en evenwichtige mix te maken van humor, drama en actie. Hoewel de actie uiteraard de overhand heeft, is de balans tussen de drama en humor goed.
Het tempo is hoog en het ziet er allemaal flitsend uit. Het shot waarin Cruise voor de eerste wordt gedropt en naar beneden valt is daarvan het bewijs, een fantastische scene.
Het script steekt goed in elkaar en het is te prijzen dat het "Groundhog Day element" niet tot in den treure wordt herhaald.
Dit is een blockbuster zoals ik ze graag zie, Liman en Cruise bewijzen een ijzersterke combinatie te zijn.
8,8/10
Contagion
Een onbekend en uiterst besmettelijk virus gaat de wereld rond en maakt veel dodelijke slachtoffers. Hoe gaan de betrokken instanties hier mee om en wat doen ze er aan om de verspreiding in te dammen?
Soderbergh weet met veel kleine feiten en korte shots heel duidelijk te maken hoe de verspreiding in z`n werk gaat en dat is eigenlijk het enge aan de hele film. Het is niet zo zeer het grote aantal slachtoffers dat dit specifieke virus eist dat je de stuipen op het lijf jaagt maar hoe makkelijk zoiets verspreid zonder dat je het in de gaten hebt. Creepy.
De cast zet degelijke performances neer en de personages zijn (lijken) realistisch. Alleen vond ik het personage van Jude Law een beetje onderschreven en niet helemaal in het geheel passen.
Een beklemmende film waarna je je na afloop afvraagt "wanneer gaat zoiets op zo`n grote schaal echt plaats vinden". Of zoals in de making off wordt gezegd : "it`s not a question of if but a question of when."
8,5/10
Ik heb gisteravond R.I.P.D. via HBO gezien en ik snap niet waarom hij bij IMDB zo laag scoort. Het is duidelijk een MIB-kloon maar ik vond het een vermakelijke film waarbij Bridges m.i. de show steelt. Ik heb genoeg gelachen. Ik geef de film een 7,5.
Gisteren in de bios gezien:
A Million Ways To Die In The West
In zijn tweede film als regisseur gaat Seth MacFarlane naar het Wilde Westen. Hij speelt hij zelf de hoofdrol als Albert, een laffe en mislukte schapen boer die, zoals hij zelf zegt, op de verkeerde plaats op het verkeerde moment is geboren. Hij heeft helemaal niets te zoeken in het Westen en wil er ook liefst zo snel mogelijk weg. Alsof dat nog niet genoeg is dumpt zijn vriendin hem ook nog. Maar dan lijkt z`n geluk te keren en ontmoet hij Anna, een mooie en lieve dame die pas in het stadje is komen wonen.
Net als bij Ted zit ook deze film vol met heerlijk (flauwe) humor, die waarschijnlijk vooral bij de liefhebbers van Family Guy en eerdergenoemde Ted in de smaak zal vallen. Soms is het een hit-and-miss waarbij ook een aantal grappen missen. Toch is het voor het grootste gedeelte een geslaagde comedy, waarbij MacFarlane een leuke rol neerzet maar het wel duidelijk is dat hij geen groots acteur is.
De geniale cameo`s zijn ook een vermelding waard, een genot voor elke film liefhebber.
Een leuke en vermakelijke ode aan de western waarmee MacFarlane nogmaals aantoont dat hij naast maker van één van de beste tekenfilmseries ooit te zijn ook een goede feature film regisseur is.
7,5/10
Fargo (1996, Netflix)
Na het zien van de gelijknamige serie van dit jaar ook de film gekeken op Netflix. Uitstekend mee vermaakt, acteerprestaties van de hoofdrolspelers waren prima (William H. Macy en Steve Buscemi) en het tempo lag op wat trage stukjes na vrij hoog.
Tov de serie vond ik bepaalde personages vrij vlak en weinig toevoegen. Ook was goed te zien dat ze voor de serie bepaalde verhaallijnen en personages hebben gebruikt en er een andere wending aan hebben gegeven of de personages meer diepgang hebben gegeven. Dit is natuurlijk logisch omdat je voor een serie meer tijd hebt tov van een film (500 minuten tov 96 minuten) en dus ook meer op bepaalde dingen in kan gaan.
Conclusie: Een prima film die een waardige opvolger in de vorm van een serie heeft gekregen, een 8 voor de film en een 9 voor de serie!
De afgelopen tijd gezien:
House of Cards - Season 1
Met een heel hoog tempo en politieke terminologie die je links en rechts om de oren vliegt is het eerste seizoen van deze Netflix serie heel verslavend en onderhoudend. Geniale karakters, sterk acteerwerk,intriges, omkoping en schandalen: alles is aanwezig om het interessant te maken en te houden.
Je moet wel je aandacht er bij houden want voor je het weet heb je weer van alles gemist maar als je dat lukt ben je snel verkocht.
9,0/10
House of Cards - Season 2
Gaat precies verder daar weer seizoen 1 ophield en gaat zelfs nog een stap verder. Misschien af en toe wel te ver want sommige dingen zijn echt over the top. Dat is wel jammer want dat leid de aandacht af van de eigenlijke verhaallijnen.
Niet zo sterk dus als het eerste seizoen maar wat zijn Mr. en Mrs. Underwood heerlijke personages! Jammer dat we op seizoen 3 moeten wachten.
8,0/10
Hercules
Volgens mijn vriendin "een schande" dat ik deze Disney nog niet had gezien en dus kreeg ik `m een tijdje geleden van haar cadeau, om de schade in te halen. Afgelopen week hebben we `m samen gekeken en ik moet zeggen dat ze gelijk had. Was zeer aangenaam verrast. Heb me anderhalf uur kostelijk vermaakt, echt een Disney zoals we die eind jaren `80/begin jaren `90 gewend waren. Deze is van de makers van The Little Mermaid en dat is te zien en te horen want vooral muzikaal is het een topper.
Een leuke toevoeging aan m`n Disney collectie die vast en zeker nog vaker herkeken zal worden.
8,2/10
How To Train Your Dragon 2
Het eerste deel vond ik erg goed dus het was afwachten of het tweede deel net zo goed zou zijn, of dat het een snel afgeraffeld geheel zou zijn. Dat was gelukkig niet zo, het is een heel degelijke sequel geworden. Het niveau van het origineel wordt weliswaar niet gehaald maar het is wel een kwalitatief hoogstaande film geworden. Mooie animaties, een goed verhaal en net zoals in het eerste deel zit ook hier weer genoeg humor in.
Jaren lang was Pixar de te kloppen partij wanneer het aankwam op animaties maar met deze tweede How To Train Your Dragon bewijst Dreamworks dat ze zeker niet onder doen. Een topper!
8,0/10
Persona
"Een film die niet gemaakt is om te begrijpen maar om te ervaren." zegt Bergman in één van de extra`s op de Criterion uitgave. Nou daar is ie zeker in geslaagd.Zowel de film als geheel als de aparte scenes zijn voor veelerlei interpretatie vatbaar. En een ervaring is het zeker. Met sterke belichting, veel close-ups en fantastisch acteerwerk is dit een ware beleving.
Teveel er over zeggen zal, voor mensen die `m nog niet gezien hebben, alleen maar afbreuk doen aan het geheel. Het beste is dan ook om `m te beleven zonder er teveel van af te weten.
Een prachtig werk van Bergman die zeker nog vaak herbekeken kan en zal worden.
8,5/10
Liv & Ingmar
Een feature length documentary die als extra te vinden is op de Criterion blu-ray en dvd. De docu vertelt het verhaal van de ontmoeting, de samenwerking en relatie van Liv Ullmann en Ingmar Bergman, die elkaar leerden kennen op de set van Persona.
Het verhaal wordt vertelt vanuit Ullmann`s standpunt aan de hand van archief materiaal, stukken uit beider biografieën en persoonlijke brieven die Bergman over de jaren aan Ullmann schreef. Zo krijgen we een beeld van de vaak moeizame maar hechte relatie die de twee hadden. Ullmann vertelt met respect maar soms ook met afschuw over haar ex-man, met wie ze zeker geen makkelijke tijd heeft gehad.
Een mooie en gevoelige docu die zeker het kijken waard is als je de Persona uitgave in huis hebt.
7,5/10
Höstsonaten (Autumn Sonata)
Ingrid Bergman en Liv Ullmann spelen moeder en dochter die elkaar zeven jaar niet gezien hebben. Op uitnodiging van Eva (Ullmann) komt Charlotte (Bergman), een druk bezette concert pianiste, op bezoek. Het bezoek loopt niet helemaal volgens plan: oud zeer komt boven tafel en het wordt pijnlijk duidelijk waarom de twee elkaar zeven jaar niet gezien hebben.
Gehuld in zachte pastel kleuren is dit een zeer intens drama dat naar mate de film vordert alleen maar pijnlijker en heftiger wordt, met als hoogtepunt de discussie die de twee vrouwen hebben over de jeugd jaren van Eva. Het resulteert in één van de heftigste en best geacteerde scenes die ik de afgelopen jaren heb gezien. Het zorgt voor een brok in de keel en als kijker voel je je steeds ongemakkelijker. Net als Eva`s echtgenoot voel je je eigenlijk een voyeur die hier geen getuige van hoort te zijn. Het is meeslepend en ingrijpend, net als de hele film.
Misschien een minder bekende film van Bergman maar wel één van de beste die ik tot nu toe heb gezien. Een parel.
9,0/10
Smultronstället (Wild Strawberries)
Ingmar Bergman`s relaas over een doctor die,op weg naar de uitreiking van zijn eredoctoraat, na een aantal vreemde dromen gaat terug kijken op zijn leven en op zijn jeugdige jaren in het bijzonder.
Het is een rustige, mooie film die een beeld schetst van een man die zegt een mooi leven te hebben gehad maar toch van sommige dingen spijt heeft. Dat is bij ons allemaal wel het geval, waardoor we ons als publiek identificeren met het door voormalig regisseur Victor Sjöström gespeelde hoofdpersonage. Veelal door enkel gezichtsuitdrukkingen en de van Bergman bekende close-ups worden emoties opgewekt en leef je echt mee met de eenzame oude man.
Op momenten surrealistisch en mooi en af en toe vermakelijk, dit is een prachtig melancholische film die steeds precies de juiste snaar weet te raken.
8,0/10
What Maisie Knew
https://www.youtube.com/watch?v=WQ5ea24Rn-A
Beetje jammer van het abrupte einde.
Gisteravond een groot deel van FX en een stuk van FX2 gezien. Het zijn alweer oude films maar het blijft goed. Beiden een 8/10. En meteen maar een 2e hands van beide films besteld.
Flandersui gae (a.k.a. Barking Dogs Never Bite) (2000) 7/10
Na enkele korte films, is dit de debuutfilm van Bong Joon-ho, die het meest bekend is van het meesterwerk 'Memories of Murder' (in mijn persoonlijke top 10 aller tijden) en recentelijk 'Snowpiercer'.
Is dit een komedie met een serieuze ondertoon? Of is het juist een drama met komische aspecten? En waar moeten we dan bijvoorbeeld de bijna horrorachtige scene met het verhaal over Boiler Kim plaatsen?
Lastig, ik ben er nog niet uit na de eerste kijkbeurt. Misschien is het beste om de film niet zo te beoordelen en is genre-overschrijdend de beste omschrijving. Het is in ieder geval duidelijk dat Bong al hier een voorliefde heeft voor abrupte overgangen tussen genres (zoals ook erg duidelijk was in Snowpiercer), zich niet in een hokje wilt laten plaatsen en zich dus vrij voelt om diverse genres met elkaar te vermengen.
Ik zeg eerlijk dat ik wel even moest wennen aan de film, maar gelukkig werd ik na een minuut of 20 wel meegenomen in het verhaal.
Het speelt zich af in een triest, zielloos appartementencomplex, waar anonimiteit gemeengoed is en teveel mensen op een hoopje gepropt zijn. Het oogt als een soort gevangenis, waar ontsnappen bijna onmogelijk is en een ieder doet wat hij/zij moet om te overleven. Kortom: geen vrolijke, inspirerende omgeving. De muziekkeuze van Bong is dan ook wel grappig als tegenstelling, ga er maar op letten.
Naast een paar interessante bijrollen (de conciërge is hilarisch), zijn er twee hoofdpersonen in het verhaal. Yun-ju, een man die ziet dat zijn voormalige studiegenoten allemaal redelijk terecht zijn gekomen qua werk. Hijzelf is werkloos en zou eindelijk de kans kunnen krijgen om professor te worden, maar worstelt met zijn geweten omdat dit zeker slijmen en wellicht omkoping inhoudt. Daarnaast heeft hij een zwangere vrouw die redelijk hormonaal en dominant is en op haar wenken bediend wil worden, ongeacht het tijdstip.
Hyeon-nam (gespeeld door Bae Doo-na, hier misschien het meest bekend door haar rol in Cloud Atlas) is een dromerige vrouw met een groot hart die op zoek is naar erkenning. Ze heeft een saaie administratieve baan voor het appartementencomplex, waar de laatste tijd opvallend veel honden verdwijnen. In haar vrije tijd ziet ze vaak haar (redelijk grofgebekte) beste vriendin, bij wie ze haar verhaal kwijt kan.
Er is een blaffende hond in het appartementencomplex waar Yun-ju woont, die meer dan irritant is en hem langzamerhand gek maakt. Maar welke hond is het? Hij besluit er iets aan te doen. De levens van Yun-ju en Hyeon-nam, die juist op onderzoek gaat naar de verdwenen honden, komen samen.....
Er zitten wat beelden in, welke sommige kijkers in het Westen minimaal zullen doen fronsen. We zijn hier in het algemeen nogal gehecht aan de trouwe viervoeters, maar in Zuid-Korea is het begrip 'man's beste vriend' lang niet op iedereen van toepassing. Tijdens het kijken van de film moet je ook in je achterhoofd houden dat dit een land is waar (weliswaar illegaal) hondenvlees wordt gegeten en toch anders tegen honden aan wordt gekeken. Voor echte hondenliefhebbers zal deze film misschien wel een moeilijke zit zijn. Let op: er zijn, gezien de waarschuwing aan het begin van de film, natuurlijk niet echt honden gepijnigd.
Er zitten enkele geweldig opgenomen scenes in, zoals de achtervolging door de flat, de ingenieus opgenomen spiesscene op het dak en het Boiler Kim verhaal. Daarnaast is de film dus doorspekt met humor. Maar, er is tegelijkertijd ook een fletsheid in de film, welk ongetwijfeld ook de intentie is wegens de omgeving. In het begin vond ik het erg lastig om een connectie met Yun-ju te maken; hij kwam eerder over als een triest figuur die weinig sympathie opwekt. Gaandeweg de film verandert dit en gaat Yun-ju meer leven als je meer begrip krijgt voor zijn situatie.
Hoewel ik in eerste instantie geneigd ben om te zeggen dat Barking Dogs Never Bite tot nu toe de minste film van Bong is (maar dan nog een dikke 7), is dat misschien anders na een tweede kijkbeurt, die de film zeker verdiend.
Voor de blu-ray ben je helaas aangewezen op Duitsland (als je kan leven met Duitse ondertiteling) of Zuid-Korea, die een stuk duurder is, maar wel Engels ondertiteld is en in een prachtige digipack zit.
Gisteren op het vliegtuig twee films gezien die ik in de bioscoop heb gemist: Divergent en Muppets Most Wanted. New York leek plots een stuk dichterbij te liggen.
Laat ik die ook in het vliegtuig hebben gezien naar NYC.
Veel plezier.., als je dit nog leest! (y)
Vandaag en afgelopen daar een handvol films gezien, w.o.
Máncora (2008?) met Elsa Pataky en Jason Day en
night Train To Lisbon (2013) met o.a. Jeremy Irons de absolute aanraders zijn die meerdere kijkbeurten verdienen.
Nogsteeds onbegrijpelijk dat Máncora hier niet is uitgebracht op dvd of blu-ray. Gelukkig is het zeer mooie en meeslepende Night Train To Lisbon netjes op blu-ray verschenen (11 euro bij Bol).
8,8 en een 8,7
Ook God Bless America verdient een vermelding. Een ironische of sarcastische film over de harteloosheid en leegheid van de Amerikaanse maatschappij. Zie het als een kruising tussen Natural Born Killers en Kick-Ass.
Soms iets te langdradig, als in herhaling van zetten, maar zeker een film met potentie.
Nope, met die blauwe Hollander... Maar het aanbod zal wel vrijwel hetzelfde zijn.
Vooral Divergent stelde ik me heel weinig van voor, maar hij viel me reuze mee. Toch zie ik ze liever thuis dan op zo'n vierkant, klein en weinig contrastvol schermpje. Sommige weiger ik dan ook te kijken... films die ik zelf niet zo snel zal kopen daarentegen weer wel. Zo ook The grand budapest hotel. Wat best grappig en apart was en veel meer is er toch niet echt te doen... :mrgreen:
Scanners - David Cronenberg - 1981
Ooit eens eerder gezien en in mijn herinnering was het niet zo'n beste film. Tijd voor een herkijk. De film bleek nog slechter dan in mijn herinnering. Lelijke sets, vreselijke muziek, amateuristisch acteerwerk en een lamlendig plot dat geen moment echt boeit. Had echt moeite om me er doorheen te slepen. Nu ben ik ook al geen fan van Videodrome, die een soortgelijke gedateerdheid uitstraalt. Ik houd van jaren '80 meuk, maar de films van Cronenberg uit die tijd jeuken me de verkeerde kant op. Ze bevatten ook geen humor. Het vermaakt me ook niet, ik vind het echt vervelend om naar te kijken. The Brood vindt ik daarentegen wel weer helemaal te gek.
Scanners....de film heeft geloof ik best veel fans. Ik ben er zeker geen een. Dit gedrocht hoef ik echt nooit meer te zien.
3,5
Laatst Divergent ook in het vliegtuig bekeken, maar na 45 minuten toch maar afgezet. Vond er helemaal niets aan.
The Grand Budapest Hotel is dan zo'n film die ik weiger op zo'n klein schermpje te kijken. Gelukkig deze laatst al in de bioscoop gezien.
Ik vond Divergent zowat tussen The Matrix en The Hunger Games zitten. knokscènes waren best okee.