Dat is ook iets :mrgreen:
Printable View
volgens mij niet zozeer regels, maar meer kenmerken:
- Er wordt met een handcamera gefilmd.
- De personen spreken tegen de camera.
- Bewuste vergrijpen tegen de continuïteit.
- Gebruikmaken van springers en as-fouten
- Doorgedreven ellipsgebruik.
- Klankband
De bedoeling was de kijkers bewust te maken dat het in de eerste plaats film was, waar zij naar keken.
- Men hoort verschillende geluiden.
- Het geluid is niet synchroon.
- Het geluid gaat op en neer.
- Soort muziek: jazz bedoeld om de kijker nerveus te maken).
Moet toch eerlijk bekennen dat ik er in veel gevallen ook niet echt voorstander van ben. Het hangt er ook een beetje vanaf wat je als reden gebruikt voor het opleggen van beprekingen. Als je er voor wil kiezen om bepaalde beperkingen op te leggen om de film puurder over te laten komen (Open Hearts van Bier) dan heb ik er absoluut geen problemen mee, in die film werkt het erg goed zelfs. Als je het puur doet om te laten zien dat je een film kan maken met al die beperkingen vind ik het een minder goede reden. Ben zelf ooit eens aan Festen begonnen en heb hem toen niet afgekeken (was al wel een aantal jaren geleden), zal hem binnenkort nog een keer een kans geven.
Ik heb gister Rise of the Footsoldier gezien, keiharde film over een West Ham voetbalhooligan die gangster wordt, is net uit op dvd. Zeker een aanrader voor liefhebbers van gangsterfilms. *
Cross of Iron (1977)
Wat blijft dit een ongeloofelijke goede film en wat speelt Maximilian Schell hier toch echt gewelding, hij zet zijn rol, inclusief elke nuance haast perfect neer.
Ik vind de oorlog scene's erg goed in beeld gebracht, maar het is ondergeschikt aan het "echte" verhaal. En dat is het verhaal van Steiner aka James Coburn, die ook zeer goed op dreef is. Mijn bewondering geldt toch het meest voor de regisseur Sam Peckinpah. Die heeft het gedurfd om Steiner ook een beetje onsympathiek en hardvochtig neer te zetten in de scenes als Steiner het ziekenhuis verlaat zonder eigenlijk een woord tegen de zuster/zijn liefje, en als de bataljon's commandant (Brandt/James Mason) hem om zijn verhaal vraagt inzake wie de tegenaanval leidde
Hoe kun je een anti-oorlog boodschap zo goed in een oorlog's film krijgen, Peckinpah kon het, jammer dat de man maar 59 jaar is geworden, had nog wel 10-15jaar van zijn films willen genieten.
Verplichte kost!
Klinkt eigenlijk hoe Bertolt Brecht met theater omging. Even een quote van Wikipedia (engels)
Zijn wel een hoop overeenkomsten, echter het doel van Brecht was waarschijnlijk toch anders (in ieder geval een stuk politieker).Citaat:
Such techniques included the direct address by actors to the audience, transposition of text to third person or past tense, speaking the stage direction out loud, exaggerated, unnatural stage lighting, the use of song, and explanatory placards.
Zo nieuw was die Nouvelle Vague dus eigenlijk niet :-P
Goed voorbeeld daarvan is Lars von Triers Idioterne.
Hmz die tweede quote je niet helemaal goed :)
Brokeback Mountain....
Had deze film echt al 1,5 jaar liggen en op een of andere iedere keer onderop de stapel. Nu weet ik dat ik hem eerder had moeten kijken. prachtige film, met geweldig acteerwerk en in het bijzonder door Heath ledger. Erg ontroerende, prachtige laatste scene en geeft een hoop stof tot nadenken. Mooi hoe je hier je eigen interpretatie aan kan geven. Zeer sterke film.(y)
Dit zijn niet eens echt kenmerken van de nouvelle vague, er zijn namelijk nouvelle vague films waar geen van deze 'kenmerken' in voor komen. Ze probeerden vooral veel te doen wat daarvoor 'not done' was bij het maken van een film, en de punten die je noemt zijn daar alleen maar voorbeelden van.
Rise of the Sun.
Tweede en laatste keer dat ik die gekeken heb.
Wikipedia staat vol onzin. De genoemde kenmerken slaan hooguit op de films van Godard, maar om dat door te trekken naar de helft van de Franse filmproductie van de jaren '60 gaat wel erg ver.
Niemand van de regisseurs die later tot de Nouvelle vague werden gerekend (Chabrol, Truffaut, Rohmer, Varda, Rivette etc.) hebben bovendien afgesproken dat ze tot de "Nouvelle Vague" behoorden." Ze waren grotendeels van dezelfde generatie en natuurlijk waren er overeenkomsten, maar verder is de term Nouvelle Vague gewoon een filmhistorische constructie, net als film noir. Dat laatste kenmerk dat wordt genoemd, is wel erg hilarisch. "Jazz bedoeld om de kijker nerveus te maken."
En Brecht? Ik zie niet zoveel overeenkomsten met de Nouvelle Vague?
Ken geen enkele Franse film uit die periode die daar echt op lijkt. Als je ideeën van Brecht op film wilt zien, heb je bijv. Hans-Jürgen Syberberg, of Dogville van Lars von Trier - komen het dichts in de buurt van Brecht.
http://www.whatiwatch.net/images/bios.gif The Dark Knight (Christopher Nolan, 2008) :: 9.0
Waar Batman Begins eindigde gaat The Dark Knight verder in deze zeer geslaagde donkere stijl die Christopher Nolan rond dit comic personage heeft gecreeërd. Vergezeld van de eveneens duistere soundtrack is dit al een groot ingredient voor het succes van deze series. Maar dan de karakters. Heath Ledger zet werkelijk een geniale rol neer als de maffe Joker, wat kon die man zich uitleven in dit karakter, echt geweldig. Bale is net als in BB ook erg overtuigend in zijn dubbelrol en eveneens goed is de rest van de cast zoals Caine, Freeman en nieuwelingen Eckhart en Maggie Gyllenhaal, waar de laatste de rol beter neerzet dan haar voorganger Holmes.
Het verhaal komt nogal traag op gang, maar dat geeft de tijd om de karakter op te bouwen die leiden naar een spetterende einde, die nog genoeg open laat voor een eventueel vervolg. Een boeiend verhaal, maar niet perfect.
Beste film allertijden? Nee, dat vind ik niet. Maar gewoon een meer dan geslaagde verfilming van een stripheld.
http://www.mediadis.com/pictures/big/162240.jpg
Rocky V (1990) - 6.8 / 10
Voor vele is dit de zwakste Rocky film van heel de reeks, maar ik ben het schaapje die niet meedoet met de rest want vond dat deze beter was dan Rocky III & IV. Hier speelt Stallone terug de Rocky zoals hij hoort en zoals in Rocky I & II, de stuntelige kerel die teveel wilt praten en teveel grapjes wilt verkopen, en met z'n jacket en z'n hoed zet hij gewoon terug een perfecte Rocky Balboa neer zoals hij gewoon hoort te zijn.
Het verhaal errond verweven met zijn zoon en Tommy Gunn vond ik niet storen, want deze film bewijst dat je vlug bekend kunt worden, maar ook vlug terug kunt zinken door verkeerde keuzes of mensen. Eerste keer dat ik deze film zag vond ik hem vrij zwak, maar nu valt hij best wel mee, alhoewel het einde beetje lame en abrupt is. Ook Talia Shire was terug goed zoals altijd, en Burt Young is gewoon geweldig als Paulie, die kerel is gewoon te leuk...
Premonition
Linda en Jim vormen een gelukkig gezin met twee schatten van kinderen. Op een dag krijgt Linda echter te horen dat Jim is omgekomen in een auto-ongeluk. Haar wereld stort in. De volgende dag staat ze op om de begrafenis te regelen, maar dan blijkt Jim gewoon rustig koffie te drinken. Wat is er aan de hand? Was het een nachtmerrie? Of was het een voorbode van dingen die kunnen gaan komen, een visioen?
Ik vond dit een goede film. Het verhaal is interessant en wordt boeiend opgebouwd. Vooral dat de verschillende gebeurtenissen door elkaar lopen was erg interessant uitgevoerd. Echter bracht dit ook meteen een probleem op met het verhaal. Door de gebeurtenissen vroeg ik me af of ze alles al een keer eerder heeft meegemaakt. Want als ze niet had ingegrepen was er niets gebeurt. Ook was het op een gegeven moment een beetje raar om haar van kindermishandeling te beschuldigen terwijl er feitelijk niets was want het was eerder al opgelost. Ik heb dan ook het idee dat niet alles even goed klopt en er wat inconsistenties lijken te zijn. Het einde was een beetje raar. Gelukkig geen standaard Hollywood happy end, maar je blijft wel met een goed gevoel achter. Had persoonlijk een ander einde verwacht en gewilt want het voelt nu zo knullig aan en laat weer wat vragen open. Maar desondanks was het verhaal goed en werd het interessant verteld.
Dit verhaal werd ondersteund door prima acteerwerk. Bullock was op zich goed, maar in eerste instantie vond ik haar reactie op het slechte nieuws wat gematigd. Anderzijds was ik wel blij dat het geen over-the-top of overdreven jankfestijn werd, maar wat meer emotie had geen kwaad gekund. Julian McMahon was erg goed maar sinds ik hem in Charmed heb gezien, kan hij sowieso niet veel slechts bij mij doen. Ook de kleine kinderen doen het goed en verder zijn er wat leuke kleine bijrolletjes.
De muziek is goed maar brengt me wel naar een volgend probleem. Het is een beetje wazig wat voor kant de film op wilt gaan. Het was en is in eerste instantie een drama, maar door de muziek en wat beelden/schrikmomenten leek het soms wel een thriller of horrorfilm. Er zaten zelfs een paar effectieve scenes in.
Maar ondanks de minpunten had ik me prima vermaakt met deze film en ik zal hem zeker nog een keer moeten bekijken om te zien hoe alles nu precies in elkaar zit. Om de inconsistenties er uit te halen, indien mogelijk.
een aantal films gezien vandaag maar 2 zijn het vermelden waard vind ik
Be kind , Rewind
Film met Jack black en Mos Def erin. Mos def moet een video verhuur winkel draaien terwijl de eigenaar even weg is. Maar om 1 of andere reden zijn alle banden gewist. Samen besluiten ze films na te gaan spelen. De manier waarop dat gedaan is is gewoon erg leuk. Het is erg leuk om te zien dat de bedenkers met zo min mogelijk middelen bijvoorbeeld Ghostbusters na proberen te maken. Maar het is allemaal goed herkenbaar. Mos Def en Jack Black zetten een mooie rol neer. Normaal gesproken vind ik rappers die gaan acteren helemaal nix omdat ze meestal erg slecht zijn maar ik moet z eggen dat mosdef het erg goed doet in deze film ( en andere films ook zoals Woodsman en hitchhikers guide to the galaxy bijvoorbeeld.). al waren sommige figuranten een slechte keuze ( op het laatste moment bij het grote publiek) niet echt bijzonder maar het viel me wel op. De film is gewoon leuk om te zien vind ik. Heb het op blu-ray het geluid en beeld is dik in orde maar deze had alleen geen NL-subs. De extra's zijn niet echt bijzonder. Het gebruikelijke materiaal
8/10
The adventures of robin hood (1938)
een klassieker. Had em vroeger ooit eens gezien. De film is nog steeds erg leuk om te zien. Het mag dan niet vette special effects hebben zoals de films van tegenwoordig maar dat is het mooie. Hier moeten ze nog nadenken hoe ze het willen doen. Niet dat hier ontploffingen in voor komen maar je begrijpt me wel denk ik. Het beeld kwaliteit is erg goed voor een film van deze leeftijd. Er was ook nog een bonus dvd maar die heb ik nog niet bekeken. De subs lieten het wel afweten op het laatst. Er waren een stuk of 10 regels die wel erg vroeg in beeld kwamen (~ 1minuut te vroeg) of dit een foutje was op de dvd of dat het gewoon aan mijn speler lag weet ik niet. Heb namelijk het niet opnieuw geprobeerd. De acteurs zijn erg goed in deze film. Maar je kan wel zien dat het van de oude stempel is. Als robin hood moet lachen deed hij een paar keer zijn vuisten in z'n zij en hoofd achterover lachen. Vond ik wel grappig om te zien.
8.5/10
Ik kijk graag oudere films. want hier zie iets vaker de passie van de acteurs en de creativiteit van de special effects mensen. Ik mag dan nog niet echt veel echt oude titels in mijn lijst hebben maar ik hoop dat de komende tijd te verbeteren met mooie uitgaves met goede beeld en geluid kwaliteit
daarnaast heb ik nog Flushed away , Over the hedge en Snatch gekeken
Felon
En alweer een gevangenisfilm en alweer een slechte.
Saai verhaal, saaie acteurs etc. etc.
5.5/10
Gisteravond:
Ed Wood (1994)
Edward D. Wood Jr. is een naam die niemand in het filmwereldje wat zou zeggen tijdens zijn gloriedagen in het midden van de jaren '50, maar anno 2008 kun je jezelf moeilijk een filmfan noemen als je nooit eerder van de man hebt gehoord. Hij werd bestempeld als de slechtste filmregisseur aller tijden, een dubieuze eer op zijn minst. Hoe kan zo'n bespottelijk figuur nu interessant genoeg zijn om de hoofdmoot te vormen in een biopic? Laat die dan ook net even geregisseerd zijn door Tim Burton, één van Hollywood's meest geliefde regisseurs, die talloze films heeft gemaakt die als meesterwerken gelden. Ain't irony a bitch?Wood (Johnny Depp) - Eddie voor de vrienden - werd geboren in Poughkeepsie, een klein stadje aan de oostkust van de Verenigde Staten, waar hij opgroeide met de monsterfilms die hij elke zaterdag met zijn vader in het plaatselijke bioscoopje ging kijken. Hij leerde er de monsters van Universal uit de jaren '30 kennen: Dracula, Frankenstein, The Mummy, The Wolf Man, ... hij kende de echte klassiekers haast woord voor woord uit het hoofd. In de jaren '50 is Edward in Hollywood beland, op zoek naar een baan als regisseur in de filmindustrie. Voorlopig heeft hij een luizenbaantje als "mise-en-scène" in een buurttheatertje en probeert samen met zijn vriendin Dolores Fuller (Sarah Jessica Parker) de eindjes aan elkaar te knopen. Ze hebben het niet breed, maar zijn wel gelukkig. Wanneer Dolores hem op een dag een bericht in de krant toont over een man die een geslachtsverandering heeft ondergaan en dat er een filmversie van het verhaal over deze "freak" gedraaid zal worden, raapt Ed al zijn moed bij elkaar en biedt zich aan bij een kleine producent om de film te regisseren. Niemand kan het beter dan hij, aangezien hij van kindsbeen af een geheim met zich meedraagt waar zelfs Dolores geen weet van heeft. Hij draagt graag vrouwenkleren...Helaas vangt hij bot. Het studiohoofd heeft immers geen interesse in een "artiest", maar in iemand die snel en goedkoop een film kan draaien waar geld mee te rapen valt. Wanneer Ed ten einde raad op straat rondkuiert, ontmoet hij niemand minder dan zijn jeugdidool Béla Lugosi (Martin Landau). Hij ontwikkelt al snel een hechte vriendschapsband met de legendarische Dracula van het witte doek, die nu in ongenade is gevallen bij de studio's, na twintig jaar voor de verandering nog eens zonder vrouw zit en om het af te ronden ook nog eens worstelt met een morfineverslaving. De wereld mag dan denken dat hij dood is, toch kan Edward Lugosi als opstapje gebruiken om zijn eerste film te draaien. I Changed My Sex (later veranderd naar Glen or Glenda?) werd een zelfverklaarde biopic waarin Wood al zijn gevoelens als travestiet aan het grote publiek blootlegt. Helaas werd het ook vooral een warrig stuk troep. Het wordt het begin van een lange carrière in de filmindustrie, maar vooral een reeks van tegenslagen voor Eddie. Hoe het hem verder verging, zie je in deze film, of gewoon lekker op Wikipedia.Wat je echter niet op Wikipedia zult kunnen zien, is het magistrale werkje dat Burton met deze film heeft afgeleverd. Hij laat huisacteur Johnny Depp nog een keertje uit zijn hok om zijn kunstje te doen als lichtjes "emotioneel onstabiel" figuur, en hij doet dat opnieuw met verve. De prijs voor de beste acteerprestatie in deze prent gaat voor een keertje echter niet naar poster boy Depp, maar naar Martin Landau, die een echte dead on the money Béla Lugosi neerzet. Het accent, de mimiek, het uiterlijk, ... alles klopt aan de vertolking van de Hongaarse acteur. Laat het nou ook even scherp ironisch zijn dat Lugosi in zijn hele carrière niet eens dicht genoeg bij een Oscarbeeldje mocht komen om eraan te ruiken, maar dat Landau door zijn fantastische vertolking wel het beeldje in de wacht sleepte. Andere notabelen die in deze film komen opdraven zijn Bill Murray, Sarah Jessica Parker, wijlen George "The Animal" Steele als de Zweedse worstelaar Tor Johnson en Lisa Marie (Presley) als de sexy griezelstoot Vampira.Ed Wood is een pracht van een film voor een regisseur die zijn hele leven onbekend en onbemind is gebleven (behalve door zijn tweede vrouw, die na zijn dood nooit hertrouwde), maar nu eindelijk zijn moment in de schijnwerpers krijgt. Zijn bizarre visies op de wereld van het bovennatuurlijke mochten in zijn "gloriedagen" dan wel onopgemerkt voorbijgegaan zijn aan het grote publiek, toch kennen we allemaal zijn vreselijk slechte werk en genieten er met volle teugen van. En Tim Burton? Ach, die blijft gewoon topkwaliteit afleveren, zoals we dat van hem gewend zijn. En dat het nog lang moge duren, hulde!
8
http://www.mediadis.com/pictures/big/168212.jpg
Rocky Balboa (2006) - 7.3 / 10
16 jaar na Rocky 5 is Stallone terug voor zijn laatste Ronde, en wat een ronde. Stallone zet hier terug een Balboa neer zoals hij zou moeten zijn, en deze leunt erg goed aan tegen de originele Rocky film, ook neemt Sly de regie voor zijn handen en hij heeft uitstekend werk geleverd en het gebruik van de welgekende Rocky muziek op de achtergrond zorgt ervoor dat alles een nostalgische sfeer krijgt. Ook de training en het gevecht is er niks op aan te merken, en alles wordt vrij realistisch in beeld gebracht. Ook Burt Young is terug van de partij en die blijft goed als Paulie, vond wel jammer dat Talia Shire niet meer meedoet want als je alle Rocky films na elkaar ziet is zij toch wel een gemis.
Na verscheidene flopfilms bewijst Sly in een lange tijd dat hij het toch nog kan, zowel als acteur en als regisseur.
Easy Rider - Dennis Hopper - 1969
Zo zijn er van die films die een begrip zijn geworden maar die je toch nog nooit gezien hebt...Easy Rider is zo'n film. En nu dan eindelijk eens gezien. Over het ontstaan van de film had ik al veel gelezen in het boek Easy Riders, Raging Bulls van Peter Biskind. De film geeft typisch het eind van de jaren 60 weer. Sex, Drugs & Rock 'n Roll! Hopper en Fonda crossen op hun motors door de States en ontmoeten allerlei lui waaronder een geweldig acterende jonge Nickolson. Fonda trekt de gehele film 1 soort smoelwerk en belichaamt daarmee "de diepe denker", terwijl druktemaker Hopper achter elke zin het woordje "man" plakt en meer een impulsieve doener is. Tijdens het filmkijken kreeg ik ineens zin om een fles whiskey open te trekken, wat postzegels tegen mn gehemelte te plakken en wat zakken wiet soldaat te maken.....far out man!!
Leuke film zonder dat er echt sprake is van een plot. De onstaansgeschiedenis is misschien nog wel interessanter dan de film (ik verwijs nogmaals naar het boek, Hopper was gek in die tijd en totaal van het padje). Op de disk staat trouwens een uur lange docu die daar op ingaat....een toffe extra! Hoogtepunt van de film vond ik de hallucinerende scene op het kerkhof. Om maar weer eens een cliche ertegen aan te gooien; They just don't make movies like this anymore.....
Simpsons - seizoen 5
Een geweldig seizoen! Echter vanaf Bart gets an Elephant vond ik het ineens een stuk minder grappig. Het leek wel alsof ze plosteling een andere richting op gingen. Niet slecht maar de vorige aflevringen vond ik gewoon een stuk sterker. Leuk ook de vele filmverwijzingen. Blijft gewoon een leuke serie.
Safar e Ghandehar (2001)
Kandahar was mijn eerste aanraking met regisseur Mohsen Makhmalbaf (Iran). De film is geheel opgenomen in Afghanistan en laat in het midden of het een documentaire of drama is. Het verhaal gaat over een Canadese journalist van Afghaanse oorsprong die besluit haar ongelukkige zus op te zoeken. Omdat ze in haar brieven schrijft dat ze zelfmoord gaat plegen vanwege haar situatie als vrouw zijnde. De lange en behoorlijk gevaarlijke zoektocht (vooral voor een vrouw) naar de zus laat zien dat de burgeroorlog nog steeds niet verdwenen is. Op momenten lijkt het dan ook een felle aanklacht tegen de humanitaire onverschilligheid, dat heerst in het land. Of het politieke cynisme maar de regisseur schildert daarentegen ook prachtige opnames van landschappen. Of de manier hoe hij de vrouwonderdrukkende boerka portretteert als gewaad van mysterieuze schoonheid. Denk daarbij ook aan wat surrealistische beelden zoals een vliegtuig dat kunstbenen dropt boven een medisch centrum midden in de Afghaanse woestijn en je krijgt een aardig beeld wat er allemaal afspeelt. Het meest pijnlijke aspect van de hele film is dat hij nog vele jaren relevant zal zijn. 7.8
http://www.cartelia.net/fotos/k/kandahar.jpg
Yadon ilaheyya (2002)
Divine Intervention was mijn eerste aanraking met regisseur Elia Suleiman (Israël). Zonder voorkennis ging ik er eens goed voor zitten. En ik moet eerlijk bekennen het was me een bizarre reis tussen twee Palestijnse geliefden, gescheiden door een controle post, die elkaar ontmoeten in het geheim op een verlaten parkeerplaat vlakbij een militaire nederzetting. Hand in hand zitten ze urenlang samen in de auto aangezien beiden niet voorbij de controlepost mogen komen. De mooiste momenten zijn de surrealistische gebeurtenissen waarbij ze in eigen fantasie wraak nemen op hun haatgevoelens.
Denk eens aan een kerstmanslachting op klaar lichte dag of een joekel van een ballon waarop het gezicht van Jassar Arafat staat geportretteerd langs komt vliegen bij Israëlische soldaten. Geniale vondsten maar teveel om op te noemen.
Vergeet trouwens niet dat er niet veel in gesproken wordt en dat de kracht van de film zit in het surrealistische tintje waardoor je vanuit daar kunt genieten of door een hel gaat. Niet ieders ‘Cup of Tea’ maar moet eerlijk bekennen ik sta hier meer dan open voor. 7.5
http://www.avatarfilms.com/images/DIposter.jpg