Printable View
Ian Gillan - Highway Star A Journey In Rock
Zeer vermakelijke documentaire over Ian Gillan, de zanger van Deep Purpe.
Interviews, heel veel live beeldmateriaal (met name van de laatste tours met Steve Morse op gitaar, maar ook ouder werk) en veel anekdotes over bijv de tijd bij Black Sabbath en de aanvaringen met Ritchie Blackmore.
hij heeft het over Harsh TimesCitaat:
Oorspronkelijk gepost door James caviezel
Zojuist de eerste disc van het 3e seizoen bekeken van Sliders.
Zojuist mijn nieuwe ipod uit de verpakking gehaald.
Nuit et brouillard (Night and Fog)
Geleend van het broertje van m'n vriendin. Ik had al gehoord dat de impact enorm zou zijn.. en daar is geen woord van gelogen.
Erg heftig en aangrijpend. De beelden alleen hebben een enorme indruk op me gemaakt, en dan besef je maar weer wat een waanzin er zich afgespeeld heeft destijds..
Dit zouden ze verplichte kost moeten maken bij geschiedenis op de middelbare scholen...
[IMG]http://www.cultfilmsen***films.com/quick_pics/two_lane_blacktop_cover.jpg[/IMG]
Two-Lane Blacktop (1971) ****1/2
Two-Lane Blacktop is een trage maar krachtige roadmovie, een film die de kijker ruimte geeft om zelf de gaten in te vullen, maar ondertussen ook feilloos en met minimale middelen precies datgene vertelt waarmee je die leemtes naar voldoening kàn invullen. De stijl is rauw en realistisch, Hellman gebruikt enkel natuurlijke lichtbronnen en laat sommige dialogen haast onverstaanbaar. Ondanks hun onprofessionele achtergrond brengen de jonge acteurs een prima prestatie, met klassebak Warren Oates in één van de sterkste rollen uit z'n carrière, en dat zegt heel wat.
Eerste review van de Nederlandse uitgave en screenshots vind je op cultfilms en ***films.
The Departed (Martin Scorsese, 2006)
http://www.cinephilia.com/images/departed.jpg
Met de wijn van de vorige avond nog licht mousserend onder mijn schedel zette ik gistermiddag samen met een vriend en diens vriendin koers naar het Springhaver Theater in Utrecht om The Departed te gaan bekijken. Het was mijn eerste bezoek aan dit smalle, maar gezellige filmtheatertje. Aan de muur van de foyer hingen zwartwitfoto's van bekende regisseurs als Stanley Kubrick, Francis Ford Coppola en Akira Kurosawa to name a few. Na er eerst een lekkere flinke kop cappucino naar binnen te hebben gewerkt en het toilet met een bezoek te hebben vereerd, begaven we ons in rustige pas naar zaal 2. De 'kleine zaal' stond er op een bordje aangegeven. Vol verwachting klopte ons hart. We gingen eerst nog een smal gangetje door en betraden vervolgens een filmzaal dat ook voor een flinke doorzonwoonkamer door had gekund. Zo'n klein zaaltje als deze, in de vorm van een smalle pijpenla, had ik niet verwacht, maar het zag er wel leuk en knus uit. Toen ik vervolgens het filmdoek bekeek maakte zich echter een mengeling van verbazing en lichte teleurstelling van mij meester. Zo op het eerste oog had het doek de grootte van een flink plasmascherm. Zo klein als dit had ik ze nog niet eerder gezien! Omdat we vrije plaatskeuze hadden, besloten we maar zo goed als vooraan te gaan zitten, met als klein nadeel dat je dan wat meer omhoog moet kijken. De mooie rode pluche stoelen zaten echter zeer comfortabel en zodra het licht langzaam doofde, was er alleen nog maar aandacht voor de film, waarbij het kleinere beeldformaat geen enkele rol meer speelde...
Ik had me vooraf vooral verheugd op de rol van Jack Nicholson en wat maakte hij zijn belofte waar! Bijna iedereen zette een degelijke tot goede rol neer (zelfs Leonardo DiCaprio; Matt Damon in iets mindere mate vond ik), maar good old Jack stak er voor mij met vlag en wimpel bovenuit. Die ongeëvenaartde mimiek en sterke oneliners...genieten! Maar al heb ik van Jack Nicholson en de hele film in totaal genoten, toch is niet alles alleen maar hosanna. Iets minder geslaagd en overtuigend vond ik bijvoorbeeldde driehoeksverhouding die Madolyn (de psychiater) aanging met Colin (Matt Damon) en Billy (Leonardo DiCaprio)
8/10
A nightmare on elmstreet 4: The dream master
Na ja, hij was beter dan 2, maar weer slechter dan 1 en 3.
Jammergenoeg worden het hoe hoger je gaat,meer comedy, de scare factor was er naar deel 1 al vanaf.
Ik vind persoonlijk Infernal Affairs beter. Dat zou kunnen komen omdat ik een paar jaar geleden, zonder verwachtingen, de film ging bekijken en daardoor zeer aangenaam was verrast. De film was toen nog vrij onbekend. De plotwendingen kwamen dus als zeer verrassend uit de hoek. Tevens zat het met de stijl en het acteerwerk helemaal goed. Toen ik The Departed zag, was het verrassingseffect eigenlijk totaal verdwenen....omdat het verhaal eigenlijk flink is gecopieerd. Verder ben ik niet zo'n Matt Damonfan. Ben ik de enige of ziet hij er echt in elke film exact hetzelfde uit??? En de rol van Wahlberg vond ik wat minder. Nicholson balanceerde een tikkeltje op de rand van de parodie. En DiCaprio vond ik eigenlijk gewoon goed, net als Sheen....die ik misschien wel de beste rol vond hebben. Volgens mij is best wel bepalend welke versie je eerder ziet. Zou ik The Departed eerder hebben gezien....dan zou ik misschien Infernal Affairs minder beoordelen dan nu. Maar nu ik beide gezien heb...ga ik nog steeds voor het origineel.Citaat:
Oorspronkelijk gepost door BigLebowski
Touki Bouki *****
Regie: Djibril Diop Mambety (1973)
In Sight & Sound werd deze film uit Senegal omschreven als de Afrikaanse ‘A bout de Souffle’ en daarmee is mijn interesse direct gewekt. Groot was dan ook mijn plezier toen bleek dat deze omschrijving nog accuraat was ook! Net zoals die beroemde Godard film een breuk met het verleden en een conflict tussen traditie en moderniteit betekende, zo is ‘Touki Bouki’ dat ook. Al direct aan het begin zien we dat gesymboliseerd: een shot van een traditionele Afrikaanse vee kudde wordt gevolgd door enkele koeien die een modern abattoir worden ingeleid en op grafische wijze om zeep geholpen worden. Symboliek speelt dus een grote rol in deze film, maar dit gaat hand in hand met filmtechnieken die met het modernisme geassocieerd worden, waarbij bijvoorbeeld bij de bijzondere montage goed naar Sergei Eisenstein (of om het meer contemporain te houden: Nicolas Roeg) gekeken is. Het is een poëtische roadmovie, waarbij naast die Godard film ook een film als Malick’s ‘Badlands’ soms een goed referentiepunt is, niet alleen dankzij de verliefde en gedoemde protagonisten maar ook dankzij een zelfde gebruik hier en daar van poëtische natuurbeelden. Zoals het de goede artfilm betaamt wordt er ook in deze film veel gespeeld met ambigue vertelposities en het onthouden van cruciale informatie of het geven van misleidende informatie; de kijker wordt flink aan het werk gezet en moet veelal zelf ontbrekende delen invullen en interpreteren – sommige momenten zijn net zulke complexe voorbeelden van visueel verhalen vertellen als een Antonioni of Resnais. Ook de hoogst bijzondere geluidsband draagt ook zeer sterk bij aan de sfeer van modernisme, waarbij non-diegetische geluiden, elektronische klanken, gevarieerde en sterk gekozen muziek en voice-over stemmen waarvan het vaak niet geheel duidelijk is bij welke persoon ze behoren, het gevoel van intellectuele verwarring en onduidelijkheid versterken. Er wordt zelfs een duidelijk homoseksueel karakter opgevoerd (wat vermoedelijk zelfs vandaag de dag in veel Afrikaanse landen onmogelijk zal zijn) en de naam van de regisseur komt als zelfreflexieve geste ook voor als personage in de film. ‘Touki Bouki’ is niets anders dan een modernistisch meesterwerk dat evenveel aanzien zou moeten genieten als zijn vele Europese tegenhangers.
De R1 DVD release van Kino is typisch voor Kino; het is dus geen Criterion kwaliteit maar zeker goed te doen. De film mist wat scherpte en de kleuren zouden misschien wat sterker gekund hebben, maar ik heb natuurlijk geen idee hoe het bronmateriaal was. Zolang er geen betere release komt (en die kans acht ik niet waarschijnlijk) is dit een prima uitgave van een werkelijk unieke en magnifieke film.
In deze mening kan ik me deels vinden. Van Matt Damon ben ik zelf ook niet zo'n liefhebber. Misschien doe ik hem net tekort wanneer ik zeg dat zijn acteertalent de diepgang heeft van een dun vel papier, maar in al zijn rollen blijft het de acteur Matt Damon die ik zie op de één of andere manier. Liever had ik nog Brat Pitt in die rol gezien, maar die had afgehaakt zoals je waarschijnlijk wel zult weten. De rol van Nicholson zou je inderdaad kunnen beschouwen als op het randje van parodie, maar wat mij betreft bleef hij keurig binnen het toelaatbare en gaf ie evenzogoed een licht komische noot aan het verhaal waardoor de film zichzelf gelukkig net niet té serieus neemt. Voor mij tilt Nicholson de film dus juist een tandje op. Martin Sheen zet gewoon een zeer degelijke rol neer, zoals we van hem mogen verwachten. Met DiCaprio was ook weinig mis inderdaad.Citaat:
Oorspronkelijk gepost door Melzz
Je maakt me nieuwsgierig. Ik zet hem in mijn wishlist.Citaat:
Oorspronkelijk gepost door Brakhage
En gefeliciteerd met je nieuwe Ipod (y)
Laatst toen ik bij jou was had ik deze al bij me hoor maar toen hebben we andere films gekeken. Maar toen was je al nieuwsgierig :wink:Citaat:
Oorspronkelijk gepost door Toon_1
:pCitaat:
En gefeliciteerd met je nieuwe Ipod (y)
Teenage Mutant Ninja Turtles: The Original Movie
Eindelijk! De nostalgie is nu ook in ons land verkrijgbaar!
Cowabunga!
7/10
Wait Until Dark (Terence Young, 1967) :: 8.2
Fantastische film, de spanning bouwt zich goed op richting het einde van de film, Hepburn doet het prima in haar rol, ook mag de rol van Alan Arkin niet vergeten worden.
Sur mes lèvres (Jacques Audiard, 2001) :: 7.7
Prima film, die naar een goed niveau getild wordt mede door het prima acteerwerk van Cassel en Devos. Het 2e gedeelte zakt wat in waardoor het soms wat minder boeiend is om te volgen.
Pépé le Moko (Julien Duvivier, 1937) :: 8.4
Sterke en overtuigende film van Duvivier met grootheid Gabin in de hoofdrol.
Het realief simpele verhaal is perfect omgezet in een sfeervolle ambience en setting.
Deze film mag dan ook met recht een must see klassieker genoemd worden.
Mr. Klein ***1/2
Regie: Joseph Losey (1976)
Deze thriller met Alain Delon in de hoofdrol en geregisseerd door Joseph Losey viel me lichtelijk tegen – wellicht waren mijn verwachtingen te hooggespannen. De film voelde grotendeels wat stuurloos aan en ook de Kafkaesque identiteitsverwisseling waar de DVD hoes zo over sprak vond ik niet bijzonder goed uit de verf komen, in Losey’s eigen The Servant was dit veel beter gedaan. Die film vond ik ook visueel gezien vele malen interessanter, hier kon ik zo goed als niets vinden wat het visueel spannend hield en meer dan vakkundig kan ik het ook niet noemen. Pluspunt is altijd Alain Delon die hier zoals altijd simpelweg aanwezig is en nauwelijks acteert, terwijl ook de muziek vrij aardig was. Ik bleef echter de gehele film het gevoel houden dat er veel meer ingezeten had.
Barnyard (2006)
Zodra de boer uit zicht is, grijpen de dieren op de boerderij de kans om de beest uit te hangen. Vooral Otis de Koe is een echt feestbeest. Zijn vader Ben is veel serieuzer en probeert tevergeefs Otis verantwoordelijkheidsgevoel bij te brengen. Dan gebeurt er iets waardoor Otis de leiding moet nemen en de dieren tegen de gevaarlijke coyotes moet beschermen. En dat valt niet mee.
Ik had eigenlijk een beetje m,n twijfels bij deze film maar achteraf gezien toch best te pruimen. De animatie stijl is natuurlijk niet geweldig en hier en daar eigenlijk heel slecht te noemen,kijk alleen al naar de uiers van de koeien,overigens hebben de stieren ook uiers in deze film :?,toch vindt ik het op z,n eigen manier best z,n charme hebben. Ondanks dat er hier en daar best leuke en flauwe humor in zit had het wel wat meer en grappiger gekund zijn naar mijn idee. Of dit een film is voor animatie-liefhebbers laat ik in het midden want een hoop zullen deze animatie stijl vervloeken terwijl een andere groep dit wel kan waarderen.
Bridge to Terabithia (2007)
Leslie Burke vindt het heerlijk om de meest fantastische verhalen aan haar vriendje Jess Aarons te vertellen. Jess op zijn beurt houdt erg van tekenen, maar voordat hij Leslie kende was er niemand aan wie hij dat liet zien. Zij opent een andere wereld voor hem, vol nieuwe ideeen en fantasieen. Samen bedenken ze het geheime koninkrijk Terabithia, een magische plek die je alleen kunt bereiken door met een touw over een smal beekje in het bos te slingeren. In dat land zijn zij heersers, vechten ze met de Dark Master en zijn handlangers en spannen ze samen tegen de pestkoppen op school. Het leven van Jess verandert voorgoed door deze bijzondere vriendschap. Maar staat hij hierdoor ook sterk genoeg om zich door een ernstig drama te slaan?
'Bridge to Terabithia' is de verfilming van het bekroonde boek van Katherine Paterson waar ik zelf voorheen nog nooit van gehoord had tot deze film verscheen. Voor de doelgroep waar deze film voor gemaakt is,en naar mijn idee is dit zo tussen de 6 en 12 jaar oud is het best een goede film te noemen. Voor de oudere kijkers zal het soms allemaal erg kinderachtig overkomen en zijn,dat gevoel had ik zelf ook een beetje. De wending die de film ineens neemt
Baby Doll ****
Regie: Elia Kazan (1956)
Met ‘A Streetcar Named Desire’ hadden regisseur Kazan en toneelschrijver Tennessee Williams bewezen een waar meesterwerk te kunnen afleveren en hoewel hun samenwerking ‘Baby Doll’ niet zo goed is, is het toch zeker een interessante film. Het was destijds een hoogst controversiële film, een film die door de preutse Legion of Decency volledig werd verworpen. Welnu, de situatie van een 19-jarig meisje met een oudere man is nu niet direct controversieel meer dus die component heeft de film verloren, hoewel enkele scènes nog steeds prettig stomend zijn. Er zit relatief veel humor in deze film voor Williams begrippen en hoewel de (seksuele) interactie tussen mensen altijd de angel van zijn werk is, blijft de echt emotionele hoogspanning in deze film uit, slechts enkele momenten komen in de buurt. Kazan was een van de belangrijkste aanhangers van Stanislawski’s ‘Method Acting’ waardoor acteurs een van de belangrijkste pijlers van zijn films zijn en Karl Malden, Carroll Baker en Eli Wallach leveren allen puik werk. Visueel gezien heb ik in Kazan nooit een echt groots regisseur gezien: ik vind zijn stijl altijd richting een soort zakelijkheid (realisme?) neigen en hier is dat ook zichtbaar maar om de een of andere reden vond ik het dit keer mooi, bij vlagen erg mooi zelfs waarbij vooral de belichting me zeer kon bekoren.
Helemaal mee eens :bier:Citaat:
Oorspronkelijk gepost door Melzz
Gauw Infernal Affairs weer eens kijken, The Departed zal ik nooit aanschaffen...
Ja, heerlijk wij zijn echt de enige drie die ''The Departed'' uitkotsen.8)Citaat:
Oorspronkelijk gepost door Martin Zandbergen
Gisteren:
Blade Runner - Director`s Cut
Opzich een hele toffe en vermakelijke film. Harrison Ford en Rutger Hauer zijn beide ubercool, het ziet er tof uit en het verhaal is ook goed. Alleen had ik, toen ie was afgelopen, toch een ontevreden gevoel. Het einde vond ik te abrupt, het voelde te gekunsteld aan.
Ben benieuwd naar de andere cuts.
7,5/10
Silence of the Lambs, heerlijk spannend benieuwd naar Hannibal.
Roma ***1/2
Regie: Federico Fellini (1972)
Deze film is Fellini’s ode aan zijn geliefde stad Rome, een gedecideerd ander portret dan hij schetste in ‘La Dolce Vita’. Met zijn karakteristieke chaotische mise-en-scène neemt hij de kijker aan de hand langs een serie gebeurtenissen waarin autobiografie en fictie uiteraard vrolijk door elkaar heen fladderen en er van enig coherent verhaal geen sprake is. Het kan aan mij liggen maar ik heb bij zijn latere films toch steeds het gevoel dat Fellini zichzelf aan het herhalen is en dat hij zijn eigen adagio dat iedere filmmaker dezelfde film constant opnieuw maakt wel érg letterlijk neemt. Alle vaste Fellini stokpaardjes komen weer langs in deze film en hij blijft een begenadigd visueel stilist, maar toch bekroop mij constant het ‘been there, done that’ gevoel. Zijn stijl blijft onnavolgbaar en uniek, alleen heeft hij het beter gedaan dan in deze film.
SATAN'S SADISTS
NIGHTMARE BLOODBATH
Ik heb nog niet veel van b-filmer Al Adamson gezien dus deze film was een welkome verassing. Maar toch niet want ik vind er weinig aan, jammer want HORROR OF THE BLOOD MONSTERS, BRAIN OF BLOOD en DRACULA VS FRANKENSTEIN zijn prima ter verteren
Al zijn bikermovies nooit zo mijn ding geweest
http://img525.imageshack.us/img525/5...sadistsdy9.jpg
The Innocents ****1/2
Regie: Jack Clayton (1961)
Deze Britse shocker heeft werkelijk nog niets van zijn glans verloren en heeft wel heel duidelijk model gestaan voor een film als ‘The Others’. IJskonijn Deborah Kerr zet haar beste beentje voor, de opbouw is geweldig en de film wist me met enige regelmaat op het puntje van mijn stoel te krijgen. De zwart-wit fotografie is waarlijk een lust voor het oog – laat dat maar aan Freddie Francis over – en is bijna alleen al reden genoeg om deze film te zien. Echt een geweldige film!
De film is nog niet zo lang geleden door BFI uitgegeven, maar de kwaliteit van de Belgische Lumière uitgave is dik in orde en derhalve een uitstekend alternatief voor de BFI. Ik heb hem voor enkele euro’s bij het Kruidvat opgesnord.