Vanavond dus boodschappen gaan doen en belofte maakt schuld. Nr 678 lag als eerste in het mandje
Thuisgekomen ben ik er gelijk eens goed voor gaan zitten... en ik moet zeggen dat ik me geen enkel moment verveeld heb.
Als eerste sprak me de kleursetting bijzonder aan. Overal zie je groen en rood terwijl blauw niet of minimaal aanwezig is. Daarnaast is het blauw voor een groot gedeelte weggefilterd wat een gelig plaatje oplevert. Alsof je door een oud prentenboek aan het bladeren bent.
Naast het prachtige camerawerk is de montage fenomenaal. Een voorbeeld van een meesterlijke pan is het moment dat Amelie naar de tas loopt . De camera 'rent' voorbij de tas die op de grond staat en 'pant' vervolgens terug naar de aanstormende Amelie. Dit moment heb ik wel 5 keer teruggedraaid. Heel mooi gefilmd.
De soundscore is prachtig. Naast de ruimtelijkheid van geluid is met name de muzikale bijdrage van Yann Tiersen heerlijk om te luisteren. De muziek creeert een sfeertje alsof je op een warme zomeravond geniet van een drankje op een terrasje in een Parijse buitenwijk.
En dan de film zelf.
In een woord is deze samen te vatten: fabelachtig.
We zien eigenlijk alleen maar een verzameling labiele mensen die in hun eigen wereldje leven. De enige die daar probeert uit te ontsnappen is Amelie. Ze probeert anderen een toekomst en een leven te te geven die ze zelf nimmer heeft gekend. De cynische humor druipt er op sommige momenten vanaf wat uitstekend in het verhaal past.
Amelie is een (h)eerlijke film die ik nog vele malen zal gaan zien.