Avant-garde/Experimentele films

[maikel_1981]

gisteren mijn eerste 'guy maddin' gezien en dat is toch wel een bijzondere filmmaker. de film dateert uit 2003 maar ziet er uit alsof hij in de jaren 20 is gemaakt. het is een soort autobiografisch verhaal vol met bizarre, surrealistische gebeurtenissen die in een ongelofelijk snel tempo op je afgevuurd worden. het project was 3 jaar geleden al te zien als 10-delige 'peepshow' op het filmfestival in rotterdam en is nu een film van ongeveer een uur. absoluut een aanrader als je van experimentele films houdt.

http://www.twitchfilm.net/archives/003750.html

Deze film van Maddin moet ik nog zien, maar de man heeft idd enkele juweeltjes gemaakt. Het is vrij typisch voor zijn stijl dat hij zeer bewust anachronistische films maakt, met zeer vaak een surrealistische ondertoon. Tales from the Gimli Hospital moet je absoluut gezien hebben, evenals het 4 minuten durende The Heart of the World, een briljante ode aan de Sovjet Montage School. Mijn persoonlijke favoriet is echter nog steeds 'Dracula, Pages From a Virgin's Diary', een sublieme versie van het Dracula verhaal, maar dan verpakt in een moderne dansvoorstelling. Ten eerste ben ik nogal verslingerd aan moderne dans (vanavond mag ik weer naar het Nederlands Dans Theater, ik kan niet wachten ), maar ook Maddin's visuele stijl is prachtig: voornamelijk geschoten in zwart-wit, met hier en daar enkele kleuraccenten en het geheel ziet er over het algemeen uit als een stomme film (wat het verder ook is overigens). De omschrijving op de DVD vind ik wel een zeer treffende: 'Imagine Murnau's Nosferatu remade by Kenneth Anger, edited by Eisenstein on a cocaine binge, and produced for the Masterpiece Theater'. Een uiterst treffende omschrijving die geheel de lading dekt, vermits je natuurlijk de mensen uit de omschrijving kent :wink: Een absolute aanrader als je eens iets bijzonders wilt zien.

[maikel_1981]

Institute Benjamenta (or: This Dream People call Human Life)
Regie: Steven en Timothy Quay
Label: Kino
Film(s): 8,5
DVD: 7

De broertjes Quay zijn toch voornamelijk bekend vanwege hun experimentele poppenanimatie. Institute Benjamenta is hun eerste live-action speelfilm. Om te zeggen dat dit een visueel juweeltje is, is de understatement van de -nog steeds prille- eeuw. Ik ken weinig films die zo stampensvol zitten met de meest prachtige beelden. De film weet een geheel eigen wereld te scheppen. Allereerst is er de mise-en-scène, welke ronduit indrukkwekkend te noemen is. Alle elementen staan volledig in dienst van het verhaal, alles wordt uit de kast getrokken om de sfeer te creëren die de Quay Brothers voor ogen hadden en daar slagen ze wonderwel in. Naast de ronduit imposante mise-en-scène is er ook nog de belichting. Ik zit sterk te twijfelen of ik een film ken die mooier belicht is dan deze. De belichting is verre van naturalistisch, maar dat is niets in deze film. Constant wordt er gespeeld met licht en donkerte, met schaduwen en lichtflitsen. Een van de absolute hoogtepunten vond ik het feit dat het licht vaak vanuit de personen zelf lijkt te komen, want vaak hangt er een vreemdsoortig licht direct rondom de personen. Cinematografisch (Nick Knowland) is deze film ook al om door een ringetje te halen. Vaak worden er allerlei filters gebruikt en zeer frequent worden zaken opzettelijk onscherp in beeld gebracht, wat de hele film een soort van dromerige kwaliteit geeft, omdat zelden iets scherp is en alles net niet tastbaar lijkt. De dromerige, mistige cinematografie deed mij meer dan eens terugdenken aan de soortgelijke cinematografie van Rudolph Maté in Carl Dreyer’s ‘Vampyr’ (1931). De kadrering en de combinatie van long shots, medium shots en close-ups staan ook al volledig in dienst van deze dromerige sfeer. Vooral de wijze waarop talloze vrij normale elementen dankzij extreme close-ups tot het abstracte gemaakt worden vond ik imponerend. Dan is er nog de muziek: ik had nog nooit van Lech Jankowski gehoord, maar ik was meteen verkocht. De muziek zweeft ergens binnen het grijze gebied tussen (modern) klassiek, jazz en Efteling muziek. De perfecte begeleiding van de fantasmagorie die de beelden samen vormen. Maar niet alleen de muziek draagt daar aan bij, de gehele geluidsband: een mengeling van meerdere talen (Duits, Engels, Nederlands, Italiaans) waar vaak niet meer dan gemompel of verschillende lagen stemmen over elkaar te horen zijn. Al met al weten de Quay Brothers een surrealistische sprookjeswereld te creëren die je naar binnen zuigt met zijn eigen logica en (bijna) overdaad aan sublieme beelden.

Is er dan niets negatiefs te melden over deze film? Jazeker wel. Het verhaal is duidelijk het zwakke punt in deze film. Vaak is de film ietwat langdradig, totaal onbegrijpelijk en lijkt het allemaal nergens heen te gaan. Maar een lineair verhaal is iets waar de Quays nog nooit in geïnteresseerd zijn geweest en dat wil je in deze film ook helemaal niet zien. Dit is cinema op zijn meest zelfbewust kunstzinnig. Je kunt dat een slecht iets noemen. Mindere goden zullen dit al snel afdoen als ‘arty farty’ of kunstzinnig for the sake of it. Ach ja, die mensen moeten maar gewoon American Pie of Road Trip gaan kijken. Natuurlijk is het zelfbewust kunstzinnig, iets te zelfbewust misschien wel. Maar als daar zoveel moois tegenover staat ben ik in staat dat snel te vergeten. En eigenlijk ben ik van mening dat te kunstzinnig helemaal niet bestaat.

Referentiepunten zijn er maar volop voor deze film: natuurlijk is er Terry Gilliam, wiens eigen films vaak met die van de Quays vergeleken worden. Hij noemde deze film: ‘The most visually beautiful and hauntingly humorous film I have seen in the last three hundred years.’ Voila. Maar er zijn meest referentiepunten te noemen: Tim Burton, Luis Buñuel, David Lynch, Guy Maddin, Jean Cocteau en zelfs iemand als Andrei Tarkovsky lijken allemaal een inspiratiebron voor deze film geweest. En de literatuur van iemand als Franz Kafka bijvoorbeeld. Maar uiteindelijk is dit geheel de visie van de Quays, een visie die ze ook al zo meesterlijk in hun korte animatiefilms lieten zien, in bijvoorbeeld een onbetwist meesterwerk als ‘Street of Crocodiles’. Institute Benjamenta is een verre van perfecte film, maar een stukje persoonlijke cinema dat bol staat van de originele ideeën en vondsten. De waarlijk avontuurlijke filmliefhebber zal deze film dan ook zonder twijfelen moeten aanschaffen, want eigenzinniger en visueel imposanter dan dit bestaat er niet.

De DVD is niet de beste die ik ken helaas. Het grootste probleem is het geluid: in het begin van de film vervormt dit op meerdere momenten zelfs nogal hinderlijk, maar gelukkig wordt dit gaandeweg de film steeds minder. Toch had ik het gevoel dat de balans tussen muziek en spraak niet helemaal goed was. Over het beeld kan ik vrij weinig zeggen, omdat ik geen vergelijkingsmateriaal heb. Scherp is dit niet te noemen, maar dat is vrijwel inherent aan de visuele stijl van de film. Toch bekroop mij steeds het gevoel dat het allemaal een heel stuk scherper had gekund. Ook had ik ondertiteling geen overbodige luxe gevonden, want vaak wordt er met een vrij zwaar accent gesproken, waardoor de dialogen vaak wat moeilijk te volgen zijn. Wat betreft de extra’s moeten we het doen met wat liner notes, een trailer, een interview met de Quay Brothers en een behind the scenes docu. Klinkt veelbelovend, maar daar blijft het dan ook bij. Het interview is alweer over voordat je het in de gaten hebt en de docu zegt ook vrij weinig. Best jammer, want een dergelijke film verdient meer. Al met al zeker geen slechte DVD, maar een toppertje is het ook niet.

[maikel_1981]

Unseen Cinema - Early American Avant Garde Film 1894-1941
Realisatie: diverse artiesten
Label: Image Entertainment
Film(s): 10
DVD: 10

Dit is zonder enige twijfel de meest belangwekkende release van avant-garde films tot op heden. Nog nooit eerder werd er zoveel moois verzameld in een box: 155 films met een totale speelduur van bijna 19 uur. Wat wil je nog meer?

Voor een verdere omschrijving, inclusief screenshots zou ik u verder willen verwijzen naar mijn review op DVDBeaver

Waarom twee keer werk verrichten? :wink: Koop deze box, je zult er geen spijt van krijgen.

[hitch_fan]

Op 15 November verschijnt op R1 de Fernando Arrabal Collection met Viva La Muete; I Will Walk Like A Crazy Horse; en The Guernica Tree.
Een paar reviews: http://www.10kbullets.com/reviews/ar...ollection.html en http://www.dvdmaniacs.net/Reviews/E-...ollection.html

[maikel_1981]

Avant Garde - Experimental Cinema of the 1920s & 1930s
Realisatie: diverse artiesten
Label: Kino
Film(s): 9,5
DVD: 8

Deze verzamelset van Kino verscheen eerder dan de glorieuze Unseen Cinema DVD Box en staat op veel fronten in de schaduw van die release, maar heeft een groot voordeel: hij is een stuk goedkoper (zo'n 23 dollar op Amazon). Dit heeft uiteraard tot gevolg dat er een stuk minder films op staan dan op de 7 DVD's van de Unseen Cinema Box, maar er is nog steeds nog behoorlijk veel op deze dubbel DVD: 24 films op precies te zijn.

Allereerst is er een overlap met 'Unseen Cinema': 6 films op deze release staan ook op Unseen Cinema en allemaal in betere transfers. Maar toch bevat deze release voldoende moois om aanschaf te rechtvaardigen. Vooral het feit dat deze release enkele invloedrijke Europese avant-garde films bevat, maakt het meer dan de moeite waard. Wat te denken van het wereldberoemde ‘Regen’ van onze eigen Joris Ivens, een heerlijke lyrische meditatie op regen in Nederland. Hans Richter is vertegenwoordigd met twee van zijn meest beroemde films: Vormittagspuk (Ghosts before Breakfast) en Rhythmus 21, een oefening in abstracte film. Man Ray is met drie films gelukkig ook goed vertegenwoordigd. La Coquille et le Clergyman van Germaine Dulac is samen met Buñuel’s ‘Un Chien Andalou’ (niet op deze DVD) een van de meest invloedrijke surrealistische films en alleen daarom al de moeite waard. Een weinig geziene film van Sergei Eisenstein is hier ook al te vinden: Romance Sentimentale. The Life and Death of 9413: A Hollywood Extra’ van montagevernieuwer Slavko Vorkapich is zonder twijfel een van de absolute hoogtepunten van deze release. En er is meer: teveel om hier op te noemen.

Op het filmvlak zit het dus zeker wel snor met deze Kino uitgave, maar hoe zit het dan op het gebied van beeld- en geluidskwaliteit? Helaas iets minder. Zoals eerder gezegd zijn alle films die ook in de Unseen Cinema box zitten van inferieure kwaliteit op deze Kino DVD. De film van Eisenstein is zelfs bijna onacceptabel slecht qua beeldkwaliteit. Ik kan me zo eens voorstellen dat er gewoon geen betere print te vinden is, maar jammer blijft het. Er is duidelijk wel gerestaureerd, maar aanzienlijk minder dan bij de Unseen Cinema set. Dat is toch helaas bijna altijd het geval bij de uitgaven van Kino: ze brengen de meest geweldige films uit, maar de beeldkwaliteit laat vaak te wensen over, zie bijvoorbeeld ook ‘Institute Benjamenta’ enkele posts hierboven. De kwaliteit is zeker niet slecht (ik heb talloze films in nog slechtere versies gezien), maar ook zeker niet ideaal.

Er moet me nog een ding van het hart: ‘Ballet Mecanique'. De beeldkwaliteit van deze film in deze uitgave is prima. De muziek echter niet. Wie de film ooit gezien heeft, moet zich direct de hoogst ritmische, knotsgekke muziek van George Antheil herinneren, een briljante soundscape gearrangeerd voor twee vleugels, drie xylofoons, vier bas drums, een tamtam, 16 gesynchroniseerde piano’s, sirenes, bellen en vliegtuigpropellers. Er zijn weinig films in de filmgeschiedenis op te noemen waarin muziek en beeld zo nauw met elkaar samenwerken, de een kan niet zonder de ander. Maar niets van Antheil’s muziek is te horen op deze versie. In plaats van de stuwende originele muziek, worden we hier getrakteerd op een of andere zeer lamme Hawaï gitaarsoundtrack, waardoor er zo goed als niets van de gehele film of ervaring overblijft. Ik hoef bijna niet te zeggen dat dit probleem in de Unseen Cinema box niet aanwezig is…

Maar ondanks de onacceptabele verandering in muziek bij ‘Ballet Mecanique’ en enkele schoonheidsfoutjes in de beeldkwaliteit, is dit zonder meer een release die meer dan de moeite waard is. De echte liefhebbers zullen deze set zonder meer als complement bij Unseen Cinema willen hebben en de beginner wil wellicht met deze uitgave beginnen, vanwege de prijs. De aanwezigheid van enkele Europese films spreekt zonder meer voor Avant Garde - Experimental Cinema of the 1920s & 1930s. Een ideale keuze voor een ieder die nu eens wil kijken of films met blokjes, vierkantjes en andersoortige onzin aan hem of haar besteed is. Voor die 20 euro hoef je in ieder geval niet te laten, dunkt me.

[maikel_1981]

Entuziazm
Realisatie: Dziga Vertov
Label: Edition Filmmuseum

Deze nieuwe release is meer dan de moeite waard. Zie voor meer informatie mijn review op DVDBeaver

Een label om in de gaten te gaan houden!

[maikel_1981]

Films from a Dark Room
Realisatie: Peter Tscherkassky
Label: Index DVD

Review op DVDBeaver. Een absolute aanrader!

Overigens kan ik met trots zeggen dat mijn recensie door de regisseur zelf hoogstpersoonlijk 'goedgekeurd' is; Peter Tscherkassky was uiterst tevreden met mijn stukje.

Dit was zijn reactie:

thanks a lot!
review is EXCELLENT (double sense of the word).
link will be put on my page, today or tomorrow...

have a wonderful x-mas ***and all the best for 2006!!
Peter

Check it out, really :wink:

[maikel_1981]

Sonic Fiction - Synaesthetic Videos from Austria
Realisatie: Various
Label: Index DVD

Wederom een heel bijzonder schijfje van Index DVD. Nogal wazig, maar zeer interessant. En ook gewoon bloedmooi. Avant-garde zoals het betaamt.

Sonic Fiction @ DVDBeaver

[maikel_1981]

Deze prachtige release is zeer naar mijn plezier maar liefst op de derde plaats geeindigd in de DVDBeaver 2005 DVD Poll. Vooral het feit dat de bekende journalisten die gestemd hebben in de poll (Jonathan Rosenbaum, Acquarello, Dave Kehr, Daryl Chin; allen zeer invloedrijke filmcritici van Amerika) gestemd hebben op deze release (de meeste zelfs op nummer 1 8) ) vervult mij met zeer veel plezier, temeer omdat ik het voorrecht gehad heb om hoogstpersoonlijk de DVDBeaver recensie te mogen schrijven

Niemand heeft dus nu nog maar een reden om deze release niet aan te schaffen :wink:

[Toon_1]

Ik overweeg nu toch wel heel sterk om deze box aan te schaffen. Alleen is avant-garde helemaal nieuw voor mij. Twijfel dus nog een beetje.

[maikel_1981]

Ik overweeg nu toch wel heel sterk om deze box aan te schaffen. Alleen is avant-garde helemaal nieuw voor mij. Twijfel dus nog een beetje.

Tja, hoe kan ik je over de streep trekken? Er is geen gemakkelijk punt om te 'starten' met avant-garde, zeker omdat het zo'n divers gebied is. Maar als we het over de historische, canonische avant-garde hebben dan is deze box waarschijnlijk alles wat je ooit in huis wilt hebben. De goedkopere Kino box (ergens hierboven vermeld) is wellicht een interessante optie als je de 80 dollar te veel vindt om te betalen voor iets waarvan je niet zeker bent of je het mooi vindt of niet. Toch kan ik je alleen maar aanbevelen om de box blind aan te schaffen, omdat het echt iets is dat kan groeien. Het is ook verre van iets wat je allemaal in een keer kijkt, maar veel meer zo nu en dan eens wat films. En door juist herhaaldelijk terug te keren bij die films kunnen die gaan groeien. Of niet. Daar kan ik niet over oordelen. Maar de reden dat ik dergelijke boxen niet uitleen aan vrienden is het feit dat je dergelijke dingen vaker moet zien wil je ze echt gaan waarderen. Een keer casual kijken en dan vervolgens de box nooit meer zien werkt gewoon niet. En als je er geld aan gespendeerd hebt dan wil je toch je geld iets waard zien worden en ben je dus meer geneigd om het maar weer een nieuwe kans te geven :wink:

Anders kun je wellicht kijken bij Ballet Mecanique, een van mijn absolute favoriete films. Of anders hier:

Unseen Cinema homepage

[Toon_1]

Ik overweeg nu toch wel heel sterk om deze box aan te schaffen. Alleen is avant-garde helemaal nieuw voor mij. Twijfel dus nog een beetje.

Tja, hoe kan ik je over de streep trekken? Er is geen gemakkelijk punt om te 'starten' met avant-garde, zeker omdat het zo'n divers gebied is. Maar als we het over de historische, canonische avant-garde hebben dan is deze box waarschijnlijk alles wat je ooit in huis wilt hebben. De goedkopere Kino box (ergens hierboven vermeld) is wellicht een interessante optie als je de 80 dollar te veel vindt om te betalen voor iets waarvan je niet zeker bent of je het mooi vindt of niet. Toch kan ik je alleen maar aanbevelen om de box blind aan te schaffen, omdat het echt iets is dat kan groeien. Het is ook verre van iets wat je allemaal in een keer kijkt, maar veel meer zo nu en dan eens wat films. En door juist herhaaldelijk terug te keren bij die films kunnen die gaan groeien. Of niet. Daar kan ik niet over oordelen. Maar de reden dat ik dergelijke boxen niet uitleen aan vrienden is het feit dat je dergelijke dingen vaker moet zien wil je ze echt gaan waarderen. Een keer casual kijken en dan vervolgens de box nooit meer zien werkt gewoon niet. En als je er geld aan gespendeerd hebt dan wil je toch je geld iets waard zien worden en ben je dus meer geneigd om het maar weer een nieuwe kans te geven :wink:

Anders kun je wellicht kijken bij Ballet Mecanique, een van mijn absolute favoriete films. Of anders hier:

Unseen Cinema homepage

Ik heb de clips gekeken op de website en jouw betoog gelezen en ik ben overtuigd. Het wordt mijn volgende aankoop. Ik kijk er al naar uit!

[maikel_1981]

Sins of the Fleshapoids (Mike Kuchar, 1965). De broers Mike en George Kuchar zijn zo’n beetje de uitvinders van de ‘bargain basement cinema’, een underground vorm van film die in de jaren ’60 opkwam waarin mensen met minieme middelen een film maakten. Deze film staat berucht te boek als een soort van kruising tussen B-films van Ed Wood en de hoogst gestileerde melodrama's van Douglas Sirk en dat is een vrij accurate omschrijving voor dit briljante stukje cinema. Dit is Camp met een hoofdletter C, dit is waar Susan Sontag’s beroemde essay ‘Notes on Camp’ over ging (ook al claimt Kuchar het essay nooit gelezen te hebben). De sets zijn fantastisch overdreven, de acteerprestaties heerlijk zwaar over the top, het verhaal compleet onzinnig, de sekserelaties lekker onduidelijk en de muziek zwaar krankzinnig. De film hopt van schaamteloos melodramatisch naar ronduit onzinnig in een oogwenk. Ik wist dat ik iets heerlijk vreemds mocht verwachten en Mike Kuchar gaf me alles wat ik verwachte en zelfs meer. Het probleem van lipsynchronisatie wordt creatief ondervangen door een voice-over die het ‘verhaal’ vertelt (ergens in de verre toekomst heeft de mensheid zich overgegeven aan puur hedonisme en heeft een soort robots als slaaf. Op het moment dat een van de robots gevoelens gaat ontwikkelen zijn de poppen aan het dansen). Er zijn wel een paar momenten waarop de karakters ‘spreken’ en dan zien we vrolijk een tekstballonnetje in beeld Het einde waarop een van de Fleshapoids een mini robot baart is niets minder dan geniaal. ‘Sins of the Fleshapoids’ is een terechte underground klassieker, op een lijn met bekendere klassiekers als Anger’s ‘Scorpio Rising’, Smith’s ‘Flaming Creatures’ en Warhol’s ‘The Chelsea Girls’. John Waters heeft er nooit een geheim van gemaakt dat de Kuchar broers zijn allergrootste invloeden zijn. De parallellen met een film als ‘Pink Flamingos’ zijn dan ook talrijk. ‘Sins of the Fleshapoids’, wat een film!

Ik zal spoedig proberen enkel foto's toe te voegen.

[maikel_1981]

Sins of the Fleshapoids (Mike Kuchar, 1965)

[maikel_1981]

Stephen Dwoskin (geb. 1939)

Stephen Dwoskin was op het afgelopen Filmfestival Rotterdam filmmaker in focus, maar ironisch genoeg heb ik toen geen film van hem gezien. Gelukkig heb ik wel de eerste van drie te verschijnen DVD boxen gekocht met zijn werk. De box bevat 5 DVD's en is verkrijgbaar bij:

Renard Films

Hier mijn gedachten over de eerste DVD uit die set:

Take Me (Dwoskin, 1969; 28 min.). De film is geschoten in groezelig zwart-wit en we zien een vrouw voor een camera zo eens het beeld in en uitlopen. Toen vreesde ik even: oh nee, we gaan toch niet een half uur naar een wandelende griet kijken. Maar heel langzaam, maar heel zeker begon deze film me ontzettend te grijpen, waarbij de invloed van ‘Anamnesis’ van onze eigen Frans Zwartjes heel duidelijk aanwezig is. Na een poos gaan de kleertjes uit en zien we steeds meer verf op het lichaam verschijnen, iets wat duidelijk afkomstig is uit de happenings van deze tijd. Dwoskin wordt vaak vergeleken met een entomoloog en dat is vrij logisch, want waar een entomoloog insecten onder de loep neemt, daar doet Dwoskin hetzelfde met het menselijk lichaam. De camera zit dicht op de huid van de vrouw en examineert ieder plekje van haar lichaam. Hoewel dit soort films ontzettend gemakkelijk abstract worden (zet een camera maar zo dicht mogelijk op iemands lichaam en je hebt geen idee meer op welk gedeelte van het lichaam je je bevindt), maar Dwoskin weet dit te voorkomen; natuurlijk zitten er redelijk wat abstracte shots in, maar het leeuwendeel van de film zie je duidelijk bij welk deel van het lichaam we zitten. Het is dan ook een fascinerende filmische dissectie van het menselijk lichaam. De soundtrack is perfect, van de hand van Ron Geesin (die mensen kunnen kennen van zijn samenwerking met Pink Floyd op ‘Atom Heart Mother’): een zacht neuriënde vrouw met dissonante feedback eronder, wat het geheel de juiste dromerige kwaliteit geeft. Experimenteel ongezinde mensen zullen denken: wat ligt dat wijf daar raar te kronkelen op de vloer met wat verf op haar lijf. Mensen die avant-garde film een warm hart toedragen zullen onherroepelijk door deze film gegrepen worden. Deze film gaat een bespottelijk directe relatie met de kijker aan, een relatie die louter in avant-garde cinema zo direct kan worden. Het is enkel een vrouw, een camera en de kijker die als voyeur deelgenoot wordt aan dit spectaculaire schouwspel.

Dirty (Dwoskin, 1971; 12 min.). Twee vrouwen drinken eerst wat uit een champagnefles en beginnen vervolgens wat met elkaar te vrijen. Het geheel is gefilmd in zwaar gemanipuleerde grijstonen en speelt heftig met slowmotions en freezeframes. Een shot leek mij een directe ode aan het befaamde shot van het begin van ‘Hiroshima mon Amour’, hier mooi gebruikt. De muziek van de befaamde componist Gavin Bryars bestaat geheel uit laag, rommelend, onweersachtig gedreun. Net voor het moment dat het pornografisch dreigt te worden als de camera praktisch op de venusheuvel staat en de hand van de ene vrouw er overheen wrijft, vindt Dwoskin het welletjes geweest en eindigt de film. Zeer intrigerend.

Girl (Dwoskin, 1975; 28 min.). Een statisch shot van een naakte vrouw die op een rood tapijt wat ongewennig met haar voetjes staat te schuifelen. En dat 28 minuten lang (oké, er zijn twee zooms). Ik ben bereid om overal wat in te zien, maar ik heb geen idee wat hier nu de bedoeling van was.

Dad (Dwoskin, 2003; 14 min.). Deze film is niet zozeer een ode aan Dwoskin’s eigen vader (hoewel de film wel aan hem is opgedragen), maar veeleer een ode aan het idee van vaderschap in zijn algemeenheid. Ook hier weer een extreem spel met close-ups, freezeframes en slowmotion, resulterend in een zeer ontroerend, bijna elegisch, werkstukje. De muziek (geen idee van wie) was werkelijk prachtig en paste perfect bij het geheel. Een sterk staaltje emotioneel betrokken avant-garde cinema. Ik moest bijna een traantje wegpinken in ieder geval.

Grandpère’pear (Dwoskin, 2003; 5 min.). Geen idee wat dit zeggen wilde, maar het was in ieder geval leuk gefilmd weer, met mooie muziek.

Dear Frances (im memoriam) (Dwoskin, 2003; 18 min.). Zoals de titel al aangeeft is dit een memoriaal voor een zekere Frances in een soort van visuele dagboekvorm. Mooi.

Verkrijgbaar in:

[maikel_1981]

Een interessant artikel:

http://chronicle.com/temp/email2.php...p84z2zXqWcrfZh

[maikel_1981]

Eens kijken of ik hier een discussie op gang kan brengen.

Zijn er hier mensen die een verschil zien tussen een film geprojecteerd als film (dus op celluloid) en een film geprojecteerd als DVD? Met andere woorden, zijn er mensen die zich druk maken om het feit dat er steeds vaker DVD's gebruikt worden om film te kijken waarbij het oorspronkelijke celluloid verdwijnt? Er zijn namelijk verschillen tussen film en DVD, simpelweg omdat DVD digitaal is. De kleuren zijn anders, evenals de gehele 'look' van het geheel. De grap is dat veel mensen dit verschil niet eens in de gaten hebben, omdat ze nooit een vergelijking gezien hebben.

Je zou dit probleem ook breder kunnen trekken, namelijk dat er steeds minder mensen naar de bioscoop gaan en alle films op DVD bekijken, daarbij het verschil tussen film en DVD vergetend. Hierboven had ik het nog tussen het subtiele verschil tussen projectie in een bioscoop van film of van DVD, maar je zou ook het verschil home cinema vs. bioscoop ervaring centraal kunnen stellen.

Ik besef heel goed dat er bij mainstream films veel minder verschil zit tussen een film en een DVD, iets wat bij heel veel avant-garde films namelijk geheel anders is. Een film van Stan Brakhage bijvoorbeeld op de Criterion DVD is een *totaal* ander iets dan een Brakhage film op film zien in de bioscoop. Het verschil tussen beiden kun je alleen zien als je beide ervaringen doorgemaakt hebt.

Ik breng dit op naar aanleiding van een artikel dat onlangs gepubliceerd is, waarin de status van avant-garde film op DVD besproken werd:

http://chronicle.com/temp/email2.php...p84z2zXqWcrfZh

Ik ben het grotendeels eens met de schrijver dezes, omdat het beschikbaar maken van avant-garde films op DVD de bekendheid en beschikbaarheid van dit soort films alleen maar groter kan maken. Zeer veel tegenstanders echter beginnen dan het verschil tussen film en video te benadrukken, iets waar ze ook gelijk in hebben. Zelf ben ik namelijk zeer bewust van het verschil tussen film en video en als ik de mogelijkheid heb om bepaalde werken als film in een bioscoop te zien, laat ik die mogelijkheid niet onbenut, omdat de verschillen in ervaring levensgroot zijn. Het verschil tussen beiden wordt wel eens vergeleken met het kijken naar een reproductie van een schilderij in een catalogus en het kijken naar het daadwerkelijke schilderij in een museum. Eenzelfde distinctie zou dus gemaakt kunnen worden bij mainstream films, omdat ik van mening ben dat zelfs mainstream films altijd beter zijn in de bioscoop, een ervaring die nooit overtroffen kan worden, zelfs niet met de allerbeste homecinema set beschikbaar.

Iemand hier ideeen over?

[Melzz]

Iemand hier ideeen over?

Een bioscoopervaring is inderdaad anders dan thuis. In de bioscoop wordt je overweldigd door het grote scherm en geluid. Soms vind ik films in de bioscoop wat "fletser" overkomen dan dvd. Op dvd spaten de heldere kleuren van het scherm en dat is niet altijd duidelijk in de bioscoop. Ik ga wel een stuk minder naar de bioscoop. Ik ga alleen naar films die ik echt heeeel graag wil zien. Lekker thuis op de bank, een film op dvd kijken zonder krap te zitten of je te irriteren aan popcorngeluiden of ander geroezemoes. Op stop drukken wanneer je dat wilt, af en toe even naar het toilet of een nieuw biertje pakken. Ik geef steeds meer de voorkeur aan thuis op dvd. Maar als ik een gezellige avond wil met vrienden, lekker naar de bioscoop, daarna wat drinken etc. Verder heb ik niet het idee dat de kwaliteit van een bioscoopscherm zoveel beter is dan op dvd. De kleuren zullen inderdaad verschillen maar bv de kleur rood op dvd, kan ook echt knalrood zijn en dat vind ik zelf zeer cool om naar te kijken.

[Brakhage]

Een van de meest invloedrijke avant-garde films ooit, 'Star Spangled to Death' van Ken Jacobs, is nu eindelijk op DVD verschenen! Hij is te koop voor 70 dollar (excl. verzendkosten) direct bij Ken Jacobs zelf. Het is een smak geld, maar je krijgt er dan ook een 7 uur durende film voor terug, op 4 DVD's. Ik heb de eerste DVD inmiddels gezien (het is een film die je niet in een keer hoeft te kijken) en dit was mijn reactie:

Star Spangled to Death Disc 1 (Jacobs, 1956-1960;2003-2004). Ken Jacobs wist met zijn bijna zeven uur durende film ‘Star Spangled to Death’ een mijlpaal in de avant-garde film te realiseren. Zoals wel meer films van Jacobs bestaat de film vrijwel louter uit found footage films (Jacobs gebruikt van alles: oude Hollywoodfilms, propagandafilms, instructiefilms, natuurdocumentaires etc.), hoewel het geheel bij elkaar wordt gehouden door min of meer geënsceneerde stukjes (met onder andere queer icoon Jack Smith, de man die later verantwoordelijk zou zijn voor een van de meest invloedrijke underground films ooit, ‘Flaming Creatures’). Zoals wel vaker bij found footage films hebben de afzonderlijke stukjes allemaal geen ruk met elkaar van doen, maar zoals het ultieme collagewerken betaamt is het juist de kunst om afzonderlijke bestaande elementen tot een geheel te smeden en daar is Jacobs glorieus in geslaagd. De film is duidelijk een kritiek op de regering Bush en de consumptiemaatschappij, twee stokpaardjes van linkse filmmakers die hier echter (gelukkig) nergens moraliserend of vervelend worden. Ik kan eigenlijk nog niet oordelen over deze film, want ik heb de film uiteraard nog niet helemaal gezien maar na de eerste DVD gezien te hebben, denk ik dat ik me kan gaan aansluiten bij de algemene consensus: ‘Star Spangled to Death’ is een meesterwerk.

De DVD box is gelimiteerd tot 1000 kopieën.



Star Spangled to Death

[Brakhage]

Oskar Fischinger - Ten Films
Realisatie: Oskar Fischinger
Label: Center for Visual Music

Oskar Fischinger – Ten Films (1921-1947). Oskar Fischinger was een van de grote pioniers in het veld van de abstracte animatie, het terrein van de geanimeerde geometrische figuren: draaiende blokjes, balkjes en rondjes dus. Fischinger ging verder waar andere pioniers als Hans Richter en Viktor Eggeling begonnen waren.

Spirals (1926). Meteen een werkelijk fantastische binnenkomer die veel weg heeft van Marcel Duchamp’s ‘Anemic Cinema’ (1926) maar dat is al snel als je enkel spiralen en cirkels gebruikt. Fischinger gaat echter voor de hallucinerende werking en slaagt hier glorieus in. Film als drug.

Studie nr. 6 & 7 (1930/1931). Deze films deden mij sterk denken aan het werk van Mary Ellen Bute, hoewel dit ook overduidelijk een inspiratie is geweest voor Disney’s ‘Fantasia’ uit 1940.

Kreise (1933). Een kleurenspel wat vooral gebaseerd is op cirkels, zoals de titel al doet vermoeden. Enkele zeer mooie kleurencombinaties en visuele ritmes worden hier gecreëerd.

Allegretto, late version (1936-43). Zonder meer een van de absolute hoogtepunten, dit werk. In de andere werken wist Fischinger ook al een zeer bijzondere en nauwe relatie te bereiken tussen beeld en muziek, maar in ‘Allegretto’ bereikt hij zijn hoogtepunt. De animatie is werkelijk perfect afgestemd op de begeleidende jazzmuziek en Fischinger bereikt een prachtig muzikaal ritme met zijn beelden, waardoor dit met recht visuele muziek genoemd kan worden.

Radio Dynamics (1942). Dit werk is het dichtst wat Fischinger in deze films komt tot de abstracte schilderijen van Wassily Kandinsky of Karel Appel, want het is zo ongeveer een schilderij wat tot leven komt. Fischinger noemde het een ‘color-music-composition’ en laat ironisch genoeg de muziek volledig achterwege waardoor hij in staat is om puur visuele ritmes te creëren. Een voorloper van veel werken van Stan Brakhage lijkt het ook te zijn, terwijl het gebruik van blokjes een rechtstreeks voorloper lijkt van veel van de hedendaagse videokunst, waarmee Fischinger de grootvader van de digitale kunsten wordt.

Motion Painting no. 1 (1947). Dit langste werk vond ik grappig genoeg de minst interessante. Het is een soort van olieschilderij dat zichzelf lijkt te schilderen. Denk dus: Bob Ross die avant-garde gegaan is en later zelf met photoshop weggebrushed is.

Wax Experiments (1921-1926). Dankzij de titel zou je verwachten dat dit werk gemaakt is met was, maar het maakt mij allemaal bitter weinig uit hoe het in elkaar gezet is, want het resultaat is adembenemend. Het verbluffende spel met licht en schaduw levert een prachtige fantasmagorie op, die me meermalen deed denken aan Ralph Steiner’s klassieke waterballet ‘H2O’ (1929).

Spiritual Constructions (1927). Fischinger begeeft zich hier richting de figuratieve kunst, ook al wordt het al redelijk snel weer abstract, dit silhouettenspel waarin twee figuren tegenover elkaar zitten te drinken, alvorens in vreemde constructies te veranderen.

Walking from Munich to Berlin (1927). Je zou het een charmante stadssymfonie kunnen noemen en het is de enige live-action film op de DVD.

Eindconclusie: zeer sterke DVD, zeer aanbevolen voor liefhebbers van animatie.

[Brakhage]

Four Short Films
Realisatie: Jean-Luc Godard & Anne-Marie Miéville
Label: ECM Cinema

De L’origine du XXIe Siècle (Godard, 2000). Een werkelijk verbluffend begin: we zien het zwaar bewerkte digitale video wat we ook al in ‘Eloge de L’amour’ zagen; een man bespeelt op straat een viool, mensen lopen langs, een fietser schiet voorbij. Op de soundtrack horen we een prachtige aria. En dan volledige stilte. Een bus vol vluchtelingen rijdt langs in het donker. Kippenvel komt opzetten, want je beseft dat je weer in de wondere wereld van Jean-Luc Godard terecht gekomen bent. Een verhaal heeft Godard natuurlijk al lang niet meer nodig en deze vier korte essayfilms zijn ook in de trant van wat zijn magnum opus schijnt te zijn ‘Histoire du Cinema’ (nog steeds niet verkrijgbaar op DVD): een amalgaam van filmbeelden, geschreven woord, poëzie, beeldhouwkunst, schilderingen, filosofie en muziek. Herkenbare clips uit Kubrick’s ‘The Shining’,’Buñuel’s ‘Los Olvidados’ en Bergman’s ‘The Silence’ worden afgewisseld met clips uit films die je niet kent, een stukje uit een pornofilm waarin een man een vrouw volledig onderpist wordt afgewisseld met beklemmende documentaire beelden en nieuw zelf geschoten materiaal wordt afgewisseld met materiaal waarvan de herkomst niet eens meer te herleiden valt. Godard haalt zijn quotes overal vandaan, want Godard kent de hele kunstwereld op zijn duimpje. Het is een overzicht van de complete filmgeschiedenis, maar toch ook weer helemaal niet. Godard is in staat om het befaamde eindshot van Jean Seberg uit zijn eigen ‘A Bout de Souffle’ erin te verwerken, want Godard is zelf natuurlijk een enorm belangrijke bouwsteen van de cinema. Hij geeft commentaar op de cinema die hij zelf mede geschapen heeft. Godard is cinema en maakt cinema. Hij recyclet cinema en maakt daarmee en passant nieuwe cinema. Dit is film in zijn meest pure en tegelijkertijd meest uitgedijde vorm. Peter Greenaway klaagde ooit dat hij vond dat de meeste filmmakers hun films maakten met een oog dicht en twee handen achter hun rug gebonden, waarmee hij bedoelde dat maar weinig filmmakers alle mogelijkheden die film biedt ook daadwerkelijk gebruikten. Godard maakt van de cinema een gesamtkunstwerk waar Wagner trots op zou zijn. Film als het ultieme hypermedium, waarin Godard de relatie tussen kunst, vrijheid, de maatschappij, herinnering, geweld en passie onderzoekt.

The Old Place (Godard & Miéville, 1998). Dit is het langste werk op de DVD met 46 minuten en werd gemaakt in opdracht van het Museum of Modern Art. Godard en zijn vaste samenwerkster Anne-Marie Miéville praten op de soundtrack over kunst in zijn algemeenheid en de relatie tussen verschillende kunsten, uiteraard onder een overweldigende en hallucinerende beeldenstroom en begeleid door zeer uiteenlopende muziek.

Liberté et Patrie (Godard en Miéville, 2002). Zoals de titel al aangeeft zijn vooral vrijheid en vaderland hier belangrijke thema’s, maar de film kon me minder boeien dan de twee voorgaande, maar die waren dan ook van een superieur niveau.

Je Vous Salue, Sarajevo (Godard, 1993). De titel is een duidelijke verwijzing naar Godard’s ‘Je Vous Salue, Mary’, maar verder is dit een compleet andere film. Slechts twee minuten lang, maar in die twee minuten weet Godard een angstig sterk portret te schetsen van de oorlog in Sarajevo. Zoals met alle andere films wil Godard ons vooral met ons neus op de feiten drukken en zorgen dat we belangrijke dingen niet vergeten. Kan en mag kunst nog wel bestaan in een wereld waarin zoveel oorlog en ellende heerst?

Deze DVD representeert een zeer belangrijke en artistiek zeer interessante fase uit het oeuvre van misschien wel de meest belangrijke filmmaker sinds WOII. Het is dus zeer mooi dat deze films nu eindelijk op DVD verschenen zijn, ook al doet het je tegelijkertijd je haren uit je hoofd rukken dat er zoveel sleutelwerken van zo’n belangrijk figuur nog steeds nergens op DVD verschenen zijn. Deze DVD is in ieder geval weer een stap in de goede richting.

[mercapto]

Oskar Fischinger – Ten Films (1921-1947)

Om het even heel cru te brengen. Moet ik hierbij denken aan screensavers of visualisation in musicplayers op de PC ? Dan wel niet psychedelisch composities die morphen aan de hand van muziek ?

[Brakhage]

Oskar Fischinger – Ten Films (1921-1947)

Om het even heel cru te brengen. Moet ik hierbij denken aan screensavers of visualisation in musicplayers op de PC ? Dan wel niet psychedelisch composities die morphen aan de hand van muziek ?

Aan alles, want dit soort films zijn van grote invloed geweest op alle dergelijke digitale zaken, danwel muziek videos, danwel vloeistofprojecties of wat dan ook. Het zijn de eerste films die een directe connectie zoeken tussen beeld en geluid en vormen daarmee dus de bron van heel MTV en alles wat Microsoft ons voorschotelt met screensavers etc.

Kijk bijvoorbeeld even op UbuWeb, bijvoorbeeld Symphonie Diagonale van Viktor Eggeling of Rythmus 21 van Hans Richter. De kwaliteit ervan is erg slecht natuurlijk en daarom komen dat soort films helemaal niet over als visuele ervaring, maar het kan je wellicht een idee geven wat er bij te verwachten.

[mercapto]

Ik heb Rhytmus 21 van Hans Richter gedownload. In hoeverre is de begeleidende muziek orgineel vraag ik me af...?
De muziek deed me meer dan de beelden, maar voor een opname uit 1921 is dat niet heel verbazend, de tand des tijds heeft zich flink uitgeleefd op de beelden. De samenhang tussen beeld en geluid was er voor mij niet echt, of dat nou een timing kwestie is of dat het ritme de beelden niet volgt weet ik niet.
Hoe raar het ook klinken mag, het geheel deed bij mij de behoefte opkomen om weer eens wat Radiohead/Tom Yorke te gaan luisteren.

Misschien een rare vraag maar uhm, ben je toevallig bekend met de band Nitzer Ebb ?

[mercapto]

En ben nu met Viktor Eggeling's Symphonie Diagonale bezig.
Wat een dreigende klanken, uit 1924, het doet me denken aan de dreiging van een oorlogs machine, ook door de mars roffels. Het eerste wat in me opkwam was in dit geval The Wall.
De beelden deden me eerst denken aan bruggen, maar nu ik langer kijk lijken deze te veranderen in schoorstenen, fabrieken, met de golvende lijnen als rook. De lijnen die in een boog lopen en eerst op bruggen leken lijken nu wel schaduwen die vallen door een getralied raam. Ik moet toegeven dat ik best gebiologeerd heb zitten staren naar de veranderende, maar toch zich herhalende vormen.
De samenhang tussen beeld en geluid is bij dit filmpje toch wel veel groter voor mijn gevoel. Maar door de eind credits kom ik er nu wel achter dat voor beide stukken de muziek recent is toegevoegd, dus in hoeverre de klanken orgineel zijn...?