Beide voorbeelden zijn inderdaad geen voorbeelden waarbij er een directe relatie is tussen beeld en geluid, ze bestaan met meerdere soundtracks. Oskar Fischinger was juist een van de eersten die zich specifiek ging bezighouden met de relatie beeld-geluid en bij hem kan de muziek dus niet vervangen worden door een andere soundtrack (ook al zijn sommige Fischinger films zoals 'Spirals' stom). Ik heb de voorbeelden van Eggeling en Richter aangedragen omdat die het meest lijken op wat Fischinger doet, althans wat ik zo direct online als downloads kon vinden en waren niet bedoeld als een op een vervangingen.
Desalniettemin is de relatie beeld-geluid een zeer belangrijk en immer terugkerend issue binnen de (abstracte) avant-garde film: Brakhage maakte zijn meeste films volledig zonder geluid omdat hij van mening was dat geluid de beelden te veel beinvloedt en hij wilde puur visuele ritmes creeeren. Over de films van Harry Smith bijvoorbeeld is nog altijd geen consensus of ze nu met of zonder geluid gezien moeten worden (of zelfs welke muziek er dan onder zou moeten). Fernand Leger's briljante 'Ballet Mecanique' hoort vertoond te worden met een krankzinnige ritmische soundscape van Georg Antheil, maar op de Kino 'Avant-Garde: Experimental Cinema of the 1920s & 1930s' staat een of andere bespottelijke new age twang gitaar soundtrack welke het hele effect van de film volledig verwoest. Het is een debat dat steeds terugkeert en voor beide partijen is iets te zeggen, ook al moet bij elke film afzonderlijk weer bepaald worden of het met of zonder muziek moet. Een van de leukste dingen is dan ook dezelfde film kijken met en zonder geluid en de enorme verschillen in ervaring dan te merken. Op die wijze besef je pas hoezeer geluid of muziek onze reactie op een film bepaalt, ook bij de narratieve mainstream film.
Nitzer Ebb ken ik niet, maar als het ongeveer hetzelfde klinkt als andere industrial bands als Skinny Puppy of Ministry dan kan ik me hun sound wel ongeveer voorstellen. Hoezo?