Dat is dan weer iets waar ik me onmogelijk kan in vinden. De menselijke betrokkenheid is nooit de kracht geweest van 'Heroes', want op dat gebied bleef het allemaal behoorlijk vlak. 't Werd ook al snel duidelijk dat het nooit de drijfkracht achter de reeks zou worden, ze liepen al redelijk snel vast bij de psychologische uitwerking van de personages, net omdat de focus ergens anders lag. En misschien is dat net de reden waarom ik me minder stoor aan het heen-en-weer rennen in S3. In tegenstelling tot de andere seizoenen, zijn er ditmaal zelfs enkele scènes geweest die me op dat vlak wél konden bekoren. (Hiro en z'n moeder, Bennet en baby-Claire, ...)
En je hebt gelijk, bij een serie als LOST lukt het wél (al is dat ook niet de sterkste eigenschap van die reeks), maar daar zit je ook met een concept waarmee je voortdurend van windrichting kan veranderen in het voordeel van de personages. Voor zulke 'characters' is een wereld als die van LOST een heel dankbaar gegeven.
Wat ik in S3 dan wel als een mindere kant beschouw, is de kloof tussen Hoofdstuk 3 en Hoofdstuk 4. Het lijkt alsof het eerste deel (nochtans goed op zichzelf) op de één of andere manier iets te los staat van het tweede. De ommezwaai kwam inderdaad veel te plots en ik begin me af te vragen wat dan eigenlijk het punt was van het voorgaande. Niettegenstaande blijft het me ongemeen boeien. Geen '24', 'Prison Break' of andere commerciele serie (uitgerekend 'LOST') die na hun eerste seizoen al snel in elkaar zakten, doet het 'Heroes' na. Imo.