Welke DVD heb je net gekeken? (6)

[Swanski]

The Killing Fields (1984) / Roland Joffé
Daarbij komt dat deze burgeroorlog niet bekend is bij het grote publiek wat het ook interessant maakt om te zien.

Ik zou het echter geen burgeroorlog willen noemen, eerder een holocaust want zeker 1/3 van het eigen volk is systematisch vermoord of heeft zich letterlijk dood gewerkt.

Je hebt helemaal gelijk. Ik bedoelde burgeroorlog in de zin dat het Rode Khmer tegen landgenoten vocht wat idd een verkeerd beeld kan opwekken door het een burgeroorlog te noemen.

Rope (Alfred Hitchcock, 1949 )
Tot mij grote en grove schande moet ik bekennen dat dit pas de vijfde film is van de master of suspence die ik gezien heb.

Shame on you. :wink:

Je weet niet wat je nog te wachten staat. Dial M For Murder heeft overigens wel wat overeenkomsten met Rope die dan ook haast niet kan tegenvallen

[Brakhage]

Fa yeung nin wa (In The Mood For Love, 2000) / Kar Wai Wong Dit kan in de toekomst zo maar een favoriet van me worden. Wong's naam is iig genoteerd en ben dan ook benieuwd naar wat de man nog meer heeft gemaakt.

2046 vond ik persoonlijk net wat minder maar is visueel eveneens verbluffend!

Happy Together is mijn persoonlijke favoriet, staat zelfs in mijn top 10. Chunking Express is een van de bepalende films van de jaren '90, verplicht kijkvoer. Fallen Angels is interessant maar redelijk wisselvallig. The Days of Being Wild is een vrij leuke vroege poging, maar die moet je voor het laatst bewaren. As Tears go By kun je vrolijk links laten liggen.

Bedankt voor de nuttige toevoeging. :wink: Ik heb 2046 overigens eerder al gezien, maar via een torrent met ondertitels die niet helemaal werkte en dat is wel een must bij deze film. Ik had het verhaal dus niet helemaal meegekregen, maar ik heb 2046 al op dvd dus dat gaat spoedig worden gezien.

Graag gedaan. Het is wellicht nog handig om toe te voegen dat het trio Chungking Express/Fallen Angels/Happy Together de stijl hebben waar Wong furore mee maakte: hoogst experimenteel en flitsend. De twee films ervoor zijn stilistisch redelijk tam en dus wat minder interessant. Ten tijde van de opnames van In the Mood for Love kreeg Wong ruzie met zijn vaste cameraman Chris Doyle (die samen met editor William Chang en Wong zelf gezien worden als het trio achter deze esthetiek) en daarmee werd de stijl radicaal omgegooid, ook al was het volgens mij vooraf al de bedoeling dat de flitsende 'videoclip stijl' plaats zou moeten maken voor een veel elegantere stijl. In 2046 wordt deze elegantere stijl nog voortgezet, ook al zijn hier en daar al weer wat meer experimentele dingen 'van weleer' te zien en je zou 2046 dan ook als ene hybride van 2 stijlen kunnen beschouwen. De muziek van 2046 werd overigens geschreven door Peer Raben, jarenlang de componist van Rainer Werner Fassbinder en meneer Raben is gisteren meen ik overleden. Het is een kleine wereld. Er gaan al jaren geruchten dat Wong een remake gaat maken van de Orson Welles klassieker 'Lady from Shanghai' en hij wilde aanvankelijk Nicole Kidman voor die rol maar dat is helaas afgeketst.

[Brakhage]

Eerste dag IFFR:

Container (Moodysson, 2006). Oh mijn god, wat een verandering heeft Lukas Moodysson toch ondergaan, een soort van transformatie van Jean Renoir in Gaspar Noé. Hij begon zijn carrière met de zonnige films ‘Fucking Amal’ en ‘Tillsammans’, films waarin Moodysson een ongewoon warme en menselijke aanpak liet zien, films waarin de regisseur oprecht leek te voelen voor zijn karakters. ‘Lilya 4-Ever’ was al gedecideerd donkerder van toon, maar door de donkere onweerswolken die het Moodysson universum nu bedekten wist de zon nog duidelijke enkele malen door te breken en voelde hij duidelijk nog mee met zijn hoofdpersonages. In het hoogst experimentele en confronterende ‘Hole in my Heart’ was de schemering al zeer duidelijk ingevallen en had Moodysson zijn humanistische aanpak verruild voor een hoogst negatieve en pessimistische. In ‘Container’ is het complete duisternis en Moodysson zelf ziet het nu ook letterlijk niet meer zitten en lijkt nu definitief de weg kwijt. ‘Hole in My Heart’ kende al vele tegenstanders, maar ik ben er daar absoluut niet een van, want zelfs in al zijn misselijkmakendheid vond ik de film toch nog duidelijk iets hebben: het is allemaal heel extreem, zowel qua stijl als qua boodschap, maar er zit een doel, een logica achter. ‘Container’ bevat compleet niets, het is een volstrekt lege en walgelijke film. Ik was al op mijn hoede, want de film is meen ik op het Filmfestival van Berlijn vorig jaar unaniem uitgeroepen tot slechtste film van het festival. Nu is het bij mij vrijwel systematisch zo dat als iedereen A zegt, ik B zeg, maar in dit geval moet ik een keer met iedereen meegaan: dit is zonder overdrijven een van de meest slechte films die ik ooit gezien heb. De depressieve monologen, de opzettelijk lelijke en groezelige cinematografie, de quasi-diepzinnige kritiek op de maatschappij, het is allemaal even walgelijk, quasi-artistiek en doorzichtig. Ik denk dat het tijd wordt voor Lukas om eens een psychiater te bezoeken en op die manier te proberen van zijn demonen af te komen in plaats van ons lastig vallen met deze troep. Want als hij deze lijn doorzet dan wordt zijn volgende film 90 minuten lang filmen in een graf.

Two Wrenching Departures (Jacobs, 2006). De stijl van Ken Jacobs is eigenlijk altijd hetzelfde: men neme een bestaand stukje film en neemt dat vervolgens genadeloos onder handen door het te loopen, te splicen, vooruit te spoelen, terug te spoelen, vice versa en wat je er allemaal niet mee kan doen. Het resultaat is altijd een visueel bizar intense vertoning waar epilepsiepatiënten verre van moeten blijven. Vroeger deed Jacobs deze bewerkingen altijd live, maar sinds een paar jaar heeft hij besloten dat het ook digitaal aangeleverd kan worden zodat iedereen van deze werken kan genieten (nou ja, genieten…7 mensen liepen weer weg tijdens deze screening, wat op zich niet veel lijkt totdat je bedenkt dat er maar 15 mensen aanwezig waren, exact hetzelfde verhaal als vorig jaar). Jacobs maakte deze film naar aanleiding van de dood van avant-garde gayicoon Jack Smith, een van de meest curieuze mensen uit de filmgeschiedenis wiens underground meesterwerk ‘Flaming Creatures’ vorig jaar nog in Rotterdam vertoond werd. Datzelfde jaar werd er ook een documentaire over Smith vertoond en die docu (waar Ken Jacobs ook aan het woord kwam) was in wezen een soort van ode aan de persoon Jack Smith. Jacobs, jarenlang een goede vriend van Smith, maakte in 1989 deze film (die nu dus gedigitaliseerd is) en bracht daarmee zijn ode aan Jack Smith. Daarvoor gebruikte hij korte films waarin Smith te zien was als hij in karakteristieke pose en kledij over straat liep en die films nam hij vervolgens onder handen en Jacobs weet in al zijn simpelheid (het is feitelijk niets anders dan de man die over straat loopt) een oprechtere en mooiere ode te brengen dan de documentaire ooit kon. Als soundtrack gebruikte Jacobs de Hollywood film ‘The Barbarian’, een favoriete film van Jack Smith, evenals wat klassieke muziek en soms gelukkig ook stilte. Want het is juist tijdens deze stilte dat de visuele ritmes van Jacobs het meest tot hun recht komen. Al met al niet de beste film van Ken Jacobs, maar zeker een zeer interessante, al was het enkel door de aanwezigheid van Jack Smith.

[Swanski]

Fa yeung nin wa (In The Mood For Love, 2000) / Kar Wai Wong Dit kan in de toekomst zo maar een favoriet van me worden. Wong's naam is iig genoteerd en ben dan ook benieuwd naar wat de man nog meer heeft gemaakt.

2046 vond ik persoonlijk net wat minder maar is visueel eveneens verbluffend!

Happy Together is mijn persoonlijke favoriet, staat zelfs in mijn top 10. Chunking Express is een van de bepalende films van de jaren '90, verplicht kijkvoer. Fallen Angels is interessant maar redelijk wisselvallig. The Days of Being Wild is een vrij leuke vroege poging, maar die moet je voor het laatst bewaren. As Tears go By kun je vrolijk links laten liggen.

Bedankt voor de nuttige toevoeging. :wink: Ik heb 2046 overigens eerder al gezien, maar via een torrent met ondertitels die niet helemaal werkte en dat is wel een must bij deze film. Ik had het verhaal dus niet helemaal meegekregen, maar ik heb 2046 al op dvd dus dat gaat spoedig worden gezien.

Graag gedaan. Het is wellicht nog handig om toe te voegen dat het trio Chungking Express/Fallen Angels/Happy Together de stijl hebben waar Wong furore mee maakte: hoogst experimenteel en flitsend. De twee films ervoor zijn stilistisch redelijk tam en dus wat minder interessant. Ten tijde van de opnames van In the Mood for Love kreeg Wong ruzie met zijn vaste cameraman Chris Doyle (die samen met editor William Chang en Wong zelf gezien worden als het trio achter deze esthetiek) en daarmee werd de stijl radicaal omgegooid, ook al was het volgens mij vooraf al de bedoeling dat de flitsende 'videoclip stijl' plaats zou moeten maken voor een veel elegantere stijl. In 2046 wordt deze elegantere stijl nog voortgezet, ook al zijn hier en daar al weer wat meer experimentele dingen 'van weleer' te zien en je zou 2046 dan ook als ene hybride van 2 stijlen kunnen beschouwen. De muziek van 2046 werd overigens geschreven door Peer Raben, jarenlang de componist van Rainer Werner Fassbinder en meneer Raben is gisteren meen ik overleden. Het is een kleine wereld. Er gaan al jaren geruchten dat Wong een remake gaat maken van de Orson Welles klassieker 'Lady from Shanghai' en hij wilde aanvankelijk Nicole Kidman voor die rol maar dat is helaas afgeketst.

Jij weet soms echt te veel achtergrondinformatie over films, maar het wordt zeker gewaardeerd door mij hoor, nogmaals bedankt :wink:

[Brakhage]

Jij weet soms echt te veel achtergrondinformatie over films, maar het wordt zeker gewaardeerd door mij hoor, nogmaals bedankt :wink:

Nee hoor, het kan nooit TE veel zijn :wink: En ik blijf erbij dat achtergrondinformatie/kader voor minstens de helft je kijkervaring bepaalt :wink:

[Pascal Heister]

The Graduate (Nichols, 1967)



De tijdloze muziek van Simon and Garfunkel neemt je mee in deze heerlijke film. Hoffman en Bancroft spatten beide van het scherm af, heerlijke dialogen, prachtig camerawerk en een meer dan meesterlijk einde.

Cijfer 8,3

[VincentBroccoli]

Fa yeung nin wa (In The Mood For Love, 2000) / Kar Wai Wong Dit kan in de toekomst zo maar een favoriet van me worden. Wong's naam is iig genoteerd en ben dan ook benieuwd naar wat de man nog meer heeft gemaakt.

2046 vond ik persoonlijk net wat minder maar is visueel eveneens verbluffend!

Happy Together is mijn persoonlijke favoriet, staat zelfs in mijn top 10. Chunking Express is een van de bepalende films van de jaren '90, verplicht kijkvoer. Fallen Angels is interessant maar redelijk wisselvallig. The Days of Being Wild is een vrij leuke vroege poging, maar die moet je voor het laatst bewaren. As Tears go By kun je vrolijk links laten liggen.

Bedankt voor de nuttige toevoeging. :wink: Ik heb 2046 overigens eerder al gezien, maar via een torrent met ondertitels die niet helemaal werkte en dat is wel een must bij deze film. Ik had het verhaal dus niet helemaal meegekregen, maar ik heb 2046 al op dvd dus dat gaat spoedig worden gezien.

Graag gedaan. Het is wellicht nog handig om toe te voegen dat het trio Chungking Express/Fallen Angels/Happy Together de stijl hebben waar Wong furore mee maakte: hoogst experimenteel en flitsend. De twee films ervoor zijn stilistisch redelijk tam en dus wat minder interessant. Ten tijde van de opnames van In the Mood for Love kreeg Wong ruzie met zijn vaste cameraman Chris Doyle (die samen met editor William Chang en Wong zelf gezien worden als het trio achter deze esthetiek) en daarmee werd de stijl radicaal omgegooid, ook al was het volgens mij vooraf al de bedoeling dat de flitsende 'videoclip stijl' plaats zou moeten maken voor een veel elegantere stijl. In 2046 wordt deze elegantere stijl nog voortgezet, ook al zijn hier en daar al weer wat meer experimentele dingen 'van weleer' te zien en je zou 2046 dan ook als ene hybride van 2 stijlen kunnen beschouwen. De muziek van 2046 werd overigens geschreven door Peer Raben, jarenlang de componist van Rainer Werner Fassbinder en meneer Raben is gisteren meen ik overleden. Het is een kleine wereld. Er gaan al jaren geruchten dat Wong een remake gaat maken van de Orson Welles klassieker 'Lady from Shanghai' en hij wilde aanvankelijk Nicole Kidman voor die rol maar dat is helaas afgeketst.

Jij weet soms echt te veel achtergrondinformatie over films, maar het wordt zeker gewaardeerd door mij hoor, nogmaals bedankt :wink:

Volgens mij heeft Lady from Shanghai weinig te maken met de film van Orson Welles, behalve dan de gelijkenis qua titel.

[Brakhage]

Volgens mij heeft Lady from Shanghai weinig te maken met de film van Orson Welles, behalve dan de gelijkenis qua titel.

Ah, dat zal ik dan verkeerd geinterpreteerd hebben. Ik moet zeggen dat ik bijzonder weinig over het project weet, maar bij de titel ging ik er automatisch van uit. En ik kon me Nicole Kidman ook zeer goed in de rol van (een blonde) Rita Hayworth indenken. Nou ja, Wong kennende, die nooit met een vooraf geschreven scenario werkt en alles ter plekke improviseert, maakt er sowieso iets totaal eigenzinnigs van

[VincentBroccoli]

Volgens mij heeft Lady from Shanghai weinig te maken met de film van Orson Welles, behalve dan de gelijkenis qua titel.

Ah, dat zal ik dan verkeerd geinterpreteerd hebben. Ik moet zeggen dat ik bijzonder weinig over het project weet, maar bij de titel ging ik er automatisch van uit. En ik kon me Nicole Kidman ook zeer goed in de rol van (een blonde) Rita Hayworth indenken. Nou ja, Wong kennende, die nooit met een vooraf geschreven scenario werkt en alles ter plekke improviseert, maakt er sowieso iets totaal eigenzinnigs van

Ja, het is wel begrijpelijk. Ik maakte die link zelf ook, totdat ik las dat het niets met de film van Welles te maken had.

Maaruh, moest jij geen film kijken

[Brakhage]

Maaruh, moest jij geen film kijken

Ja, ik was al begonnen, maar ben nu even op pauze. Ik ga nu weer verder, tevreden?

[Brakhage]

Son of Frankenstein (Lee, 1939). Na het briljante duo films ‘Frankenstein’ en ‘Bride of Frankenstein’ was de koek nog niet op en kregen we nog meer films rondom de dokter en zijn monster. Ditmaal is de oorspronkelijke Dr Frankenstein dood en komt de zoon uit de titel in het kasteel wonen en begint uiteraard het hele feest opnieuw. Natuurlijk is dit allemaal meer van hetzelfde, maar dat is niet vervelend in dit geval, want er is voldoende variatie en enkel de abstracte inrichting van de eetkamer maakt deze film al de moeite waard! De film kent de typische Universal huisstijl van dat moment dus of je er nu een zekere Rowland V. Lee of James Whale als regisseur bij zet maakt niet zoveel verschil, hoewel de Whale kenners mij nu vermoedelijk honend wegwuiven. Boris Karloff loopt weer te grommen als vanouds en ook ‘Meneer Dracula’ Bela Lugosi draaft nog even op, maar dan niet als de gevreesde Graaf welteverstaan, hoewel ik hem niet eens herkend zou hebben als ik het niet geweten had. Heeft deze film toegevoegde waarde? Neuh. Is het vermakelijk? Ja hoor.

[Dennis Kuijper]

Blood Diamond (2006)
Nadat Afrikaanse rebellen de visser Solomon Vandy bij zijn vrouw en kinderen weghalen, wordt hij gedwongen te werken in de diamant velden van Sierra Leone, waar hij met gevaar voor eigen leven een bijzondere edelsteen verbergt. Smokkelaar Danny Archer ziet in de diamant die Solomon heeft verborgen zijn uitweg uit Afrika, een ontsnapping aan de spiraal van geweld en corruptie. Danny wil weten waar Solomon de diamant heeft verborgen, in ruil voor de hereniging met diens familie. Ondertussen probeert idealistische Amerikaanse journaliste Maddy Bowen via Danny de waarheid achter conflictdiamanten te ontdekken. Met Maddy's hulp beginnen Danny en Solomon aan een gevaarlijke tocht.

Edward Zwick bracht ons eerder films als Glory en The Last Samurai,nu komt hij met deze aardige prent. Het begon allemaal best goed maar verzand uiteindelijk in een erg rommelige film,wat vooral te wijten is aan het feit dat Zwick gewoon te veel onderwerpen in deze film wil stoppen. De karakters en het verhaal worden gewoon veelste weinig uitgediept om er een bijzonder verhaal van te maken. Het is eigenlijk Leonardo DiCaprio met z,n geweldige rol,wat is deze acteur trouwens gegroeid de laatste tijd met z,n acteren,en de prachtige rol van Djimon Hounsou die deze film redden. Wat de film ook een beetje nekt is de veelste lange speelduur voor wat we te zien krijgen. Het gevoel wat me bij de film Apocalypto bekroop heb ik nu ook hier,een leuk aktie/avontuur maar meer ook niet. 7/10

Little Childeren (2006)
Little Children is gebaseerd op het gelijknamige boek van Tom Perrotta, en concentreert zich op een paar personen in een klein stadje. Zo zijn er b.v. Brat en Sarah die een relatie beginnen om de dagelijkse sleur te doorbreken. Dit probleem is te wijten aan de vrouw van Brat die alleen maar oog voor haar zoon en carrière heeft,aan de andere kant is er de man van Sarah die z,n gerief zoekt in internet porno. De gemoederen waaien ook weer op wanneer een veroordeelde pedofiel uit de gevangenis wordt ontslagen en weer in de buurt terugkeert.

Vijf jaar na zijn succesvolle regiedebuut genaamd ''In the bedroom'' komt Todd Field met zijn tweede film,die ook nu weer over een groep mensen in een wijk gaat die met hun dagelijkse problemen worstelen. Het niveau van ''In the bedroom'' word echter niet gehaald. Jammer vond ik dat Field iets teveel verhaal lijntjes gebruikt om z,n verhaal te vertellen,wat niet nodig was geweest. Sommige dingen werden ook te uitgelegd gebracht en het einde vond ik ook te veelste Hollywood. Toch is het een prachtige film met sterke performance,s van de hele cast waarbij Kate Winslet maar zeker ook Jackie Earle Haley de absolute uitblinkers zijn. 8/10

[Lex v/d Moolen]

Amadeus (Forman, 1984)
Dit meesterwerkje van Milos Forman kan ik blijven herkijken. De 18e eeuwse omgeving waarin deze film zich afspeelt doet zo authentiek aan dat het zich kan meten met Kubrick's Barry Lyndon, en ook hier zijn scène's in enkel kaarslicht te zien. Dat het in feite in Praag werd gedraaid ipv het bedoelde Wenen is dan ook niet zo erg. De titel van de film zou impliceren dat het hoofdpersonage Amadeus Mozart is, maar eigenlijk is het meer het levensverhaal van Antonio Salieri, geweldig goed neergezet door Murray Abraham. Met name de oude Salieri die in flashback zijn verhaal opbiecht aan een priester komt gewoon zo overtuigend over dat je na een uurtje de grootste medelijden, maar ook sympatie voelt.
Maar ook Tom Hulce zet een overtuigende rol neer als een irritant, infantiele Mozart. Of Mozart zo echt is geweest is natuurlijk maar een van de velen theorien, net zoals het verhaal van Salieri overigens. Feit is dat hij als componist ook wel keihard moest werken en dat is in de film gelukkig ook te zien. Het is wel vreemd dat deze acteurs na deze film niet vaker te zien zijn in een grote rol.
Uiteraard is de muziek in de film van Mozart en Salieri die de ene keer onderdeel zijn van het verhaal, de andere keer om een scène te versterken. Gewoon een prachtige, tijdloze film.

[Brakhage]

Le Quai des brumes (Carné, 1938). Dit is volgens mij de eerste film die ik zie uit de zogeheten Franse Poëtisch Realisme stroming, een stroming die ik altijd met Jean Vigo associeerde die er echter niet thuis blijkt te horen. Dat deze stroming van invloed geweest is op de Amerikaanse film noir is dan getuige deze film niet bijzonder moeilijk te zien, want ook hier zien we treurige, regenachtige, criminele milieus waarin eenzame mensen aan de zelfkant van de maatschappij hun boontjes moeten zien te doppen. De zachte filters en dito belichting geven de film niet alleen zijn onderscheidende look, het is exact het poëtische waar de stroming om bekend staat. Dit is geen film die helder, scherp of rechttoe rechtaan is. Net zoals de mist die een groot deel van de film domineert is deze film mysterieus, ontwijkend en letterlijk mistroostig. In deze film geen geforceerde happy endings of vrolijk Disney territorium, maar ellende en verboden liefde. De film is echter nergens deprimerend. Er hangt een algehele zweem van melancholie over de film, een gevoel van berusting en een prettige somberheid. Ik vond het een beetje vergelijkbaar met een hele vroege ochtendwandeling in een bosrijke omgeving als de dauw nog in de lucht hangt: een gevoel van eenzaamheid dat echter juist zeer prettig aanvoelt. Franse steracteur Jean Gabin is bijna de personificatie van dat gevoel: hij kijkt maar zelden vrolijk, altijd alsof hij een zware last met zich meedraagt, maar toch is hij zeer prettig om naar te kijken, bijna troostend. Ik kan niet anders zeggen dan dat ‘Le Quai des brumes’ een meesterwerkje is.

[tolpol]

Le Quai des brumes (Carné, 1938).

Les Enfants du Paradis van Carné is een prachtige film die ik graag heel warm wil aanbevelen.

[Brakhage]

Le Quai des brumes (Carné, 1938).

Les Enfants du Paradis van Carné is een prachtige film die ik graag heel warm wil aanbevelen.

Ik ken die film uiteraard wel, maar ik heb altijd vrees gehad om die te bestellen. De een vindt hem namelijk prachtig, de ander ronduit walgelijk. Is het niet precies een van de films die de Nouvelle Vague filmers bestempelden als 'cinema du papa'?

Ooit las ik ergens het briljante commentaar van iemand die zei dat mensen die 'Les Enfants du Paradis' mooi vonden hetzelfde soort mensen zijn die hun woonkamer behangen met 'pictures of crying clowns'. (niet persoonlijk op jou bedoeld, Wim :wink: )

Nou goed, er is maar een manier om er achter te komen :wink:

[loncke]

Canada / Verenigde Staten
Komedie / Avontuur
112 minuten

geregisseerd door Jerry Zucker
met John Cleese, Seth Green en Cuba Gooding Jr.

Las Vegas: verschillende mensen, die elkaar niet kennen, winnen bij de gokautomaten in een casino een speciale munt. Met deze munt moeten ze naar een speciale ruimte waar ze Donald Sinclair, de eigenaar van het casino, ontmoeten. Hij vertelt dat er voor degene die het eerst in Silver City, New Mexico weet te komen 2 miljoen dollar klaar ligt. De race kan beginnen...

schitterende film

[Olivier vd D.]

Wat is de titel?

[Mik. V]

ik gok rat race..
een film die je maar beter kan laten liggen, maar dat is mijn mening

[tolpol]

Les Enfants du Paradis van Carné is een prachtige film die ik graag heel warm wil aanbevelen.

Ik ken die film uiteraard wel, maar ik heb altijd vrees gehad om die te bestellen. De een vindt hem namelijk prachtig, de ander ronduit walgelijk. Is het niet precies een van de films die de Nouvelle Vague filmers bestempelden als 'cinema du papa'?

Ooit las ik ergens het briljante commentaar van iemand die zei dat mensen die 'Les Enfants du Paradis' mooi vonden hetzelfde soort mensen zijn die hun woonkamer behangen met 'pictures of crying clowns'. (niet persoonlijk op jou bedoeld, Wim :wink: )

Nou goed, er is maar een manier om er achter te komen :wink:

Subtiel kan je de film niet noemen, neen - maar wel mooie cinema. Ouderwets escapisme, een romantische tragedie gedraaid in moeilijke omstandigheden in het bezette Frankrijk van WO2, waar men toch ook respekt voor kan opbrengen. "cinema du papa", okee - maar zelf vind ik niets mis met oubollig vermaak. Nouvelle Vague moest nu eenmaal heilige huisjes afbreken, en dan is deze film een goedgekozen doelwit. Of je 'm nu gaat smaken of niet, 't is wel een belangrijke film die je hoort gezien te hebben, lijkt me. Zelf vind ik 'm betoverend mooi. Haast zo mooi als een huilende clown. Haast.

[Brakhage]

Of je 'm nu gaat smaken of niet, 't is wel een belangrijke film die je hoort gezien te hebben, lijkt me.

Inderdaad voor die reden alleen al was ik van plan om hem tenminste een kans te geven. En anders kan ik het altijd nog aandragen als een geval van hoe het niet moet Hij is hoger gezet op de wishlist :wink:

[riny]

Les Enfants du Paradis van Carné is een prachtige film die ik graag heel warm wil aanbevelen.

Ik ken die film uiteraard wel, maar ik heb altijd vrees gehad om die te bestellen. De een vindt hem namelijk prachtig, de ander ronduit walgelijk. Is het niet precies een van de films die de Nouvelle Vague filmers bestempelden als 'cinema du papa'?

Ooit las ik ergens het briljante commentaar van iemand die zei dat mensen die 'Les Enfants du Paradis' mooi vonden hetzelfde soort mensen zijn die hun woonkamer behangen met 'pictures of crying clowns'. (niet persoonlijk op jou bedoeld, Wim :wink: )

Nou goed, er is maar een manier om er achter te komen :wink:

Subtiel kan je de film niet noemen, neen - maar wel mooie cinema. Ouderwets escapisme, een romantische tragedie gedraaid in moeilijke omstandigheden in het bezette Frankrijk van WO2, waar men toch ook respekt voor kan opbrengen. "cinema du papa", okee - maar zelf vind ik niets mis met oubollig vermaak. Nouvelle Vague moest nu eenmaal heilige huisjes afbreken, en dan is deze film een goedgekozen doelwit. Of je 'm nu gaat smaken of niet, 't is wel een belangrijke film die je hoort gezien te hebben, lijkt me. Zelf vind ik 'm betoverend mooi. Haast zo mooi als een huilende clown. Haast.

1 van die 'meesterwerken' die me heel weinig deed. Kan wel begrijpen dat veel mensen het heel mooi vinden maar het liet me emotioneel nogal koud. Een beetje hetzelfde gevoel dat ik kreeg bij het alom bejubelde La Règle du Jeu. Ik vergelijk die films wel eens met een fles champagne, het straalt klasse uit en het hoort heerlijk te smaken maar eigenlijk ben je heel erg blij als de fles leeg is en weer gewoon met wijn, whiskey en bier aan de slag kunt.

[Brakhage]

Les Enfants du Paradis van Carné is een prachtige film die ik graag heel warm wil aanbevelen.

Ik ken die film uiteraard wel, maar ik heb altijd vrees gehad om die te bestellen. De een vindt hem namelijk prachtig, de ander ronduit walgelijk. Is het niet precies een van de films die de Nouvelle Vague filmers bestempelden als 'cinema du papa'?

Ooit las ik ergens het briljante commentaar van iemand die zei dat mensen die 'Les Enfants du Paradis' mooi vonden hetzelfde soort mensen zijn die hun woonkamer behangen met 'pictures of crying clowns'. (niet persoonlijk op jou bedoeld, Wim :wink: )

Nou goed, er is maar een manier om er achter te komen :wink:

Subtiel kan je de film niet noemen, neen - maar wel mooie cinema. Ouderwets escapisme, een romantische tragedie gedraaid in moeilijke omstandigheden in het bezette Frankrijk van WO2, waar men toch ook respekt voor kan opbrengen. "cinema du papa", okee - maar zelf vind ik niets mis met oubollig vermaak. Nouvelle Vague moest nu eenmaal heilige huisjes afbreken, en dan is deze film een goedgekozen doelwit. Of je 'm nu gaat smaken of niet, 't is wel een belangrijke film die je hoort gezien te hebben, lijkt me. Zelf vind ik 'm betoverend mooi. Haast zo mooi als een huilende clown. Haast.

1 van die 'meesterwerken' die me heel weinig deed. Kan wel begrijpen dat veel mensen het heel mooi vinden maar het liet me emotioneel nogal koud. Een beetje hetzelfde gevoel dat ik kreeg bij het alom bejubelde La Règle du Jeu. Ik vergelijk die films wel eens met een fles champagne, het straalt klasse uit en het hoort heerlijk te smaken maar eigenlijk ben je heel erg blij als de fles leeg is en weer gewoon met wijn, whiskey en bier aan de slag kunt.

Haha, dus nu is 'Les Enfants du Paradis' al een film voor mensen die hun kamer behangen hebben met schilderijnen van jankende clowns en daarbij pretenderen dat de champagne die ze drinken lekker is, terwijl ze stiekem liever in een fabriekshal halve liters bier zitten te zuipen

Okay, ik overdrijf het een beetje natuurlijk. Maar over 'La Regle du Jeu' ben ik het alvast met je eens. Dat gezegd hebbende, ben ik na enkele recente zeer positieve Renoir ervaringen benieuwd wat ik nu van de film ga vinden. Als ik geld gehad zou hebben, had ik meteen de Criterion van 'Paradis' besteld, want nu MOET ik de film wel zien

[tolpol]

Ik vind die vergelijking niet echt opgaan. Vind dat je de film eerder met een makkelijk weg te drinken wijntje kan vergelijken dan met overprezen champagne

Je kan hem toch nergens van pretentie beschuldigen, volgens mij. 't Is gewoon klassiek escapisme en een beetje een ode daaraan. Ik kreeg er soms zelfs kippenvel van als je in het achterhoofd houdt dat men ondergedoken en klandestien zo'n prachtfilm wist te creëeren in een zwarte periode waarin mensen nu net ook nood hadden om alles er even bij te vergeten. Zelf zag ik hem tijdens mijn revalidatieperiode nadat ze m'n twee benen geamputeerd hadden en m'n pasgeboren kind overleed.

La Règle du Jeu liet ook mij vrijwel koud, trouwens, en daarvoor vind ik je vergelijking perfekt passen. Met lange tanden bekeken. Als dat een uitdrukking is, tenminste.

[Fontane]

Amazones!