Welke DVD heb je net gekeken? (6)

[Jericho_046]

[filosofem]

En wat vond je ervan?

[Dennis Kuijper]

Last Embrace (1979) 7/10
Grot, De (2001) 7/10
Malèna (2000) 7.5/10
Hannibal Rising (2007) 5/10
Môme, La (2007) 7.5/10
Reviews: http://www.kaartspelranking.nl/dvd/overzicht.php?ov=6

[Werner]

Crash

Aardige film, maar ik vond 'm zeker niet al die gewonnen oscars waard. Er zit 'm iets niet lekker in de opbouw, de verhaalbogen, waarbij er later weer ingepikt wordt op een reeds bestaande verhaallijn, zitten te willekeurig, en de manier waarop de film "eindigde" bleef meer dan een half uur duren. Nobele bedoelingen, maar ik vraag me meer af of men met het anti-racismestandpunt de clichés niet nog wat eerder bevestigd heeft dan er tegen in is gegaan. Wél filmisch zeer mooi gedaan. Maar zoals gezegd, zeker geen oscar voor beste film waard. De wippende cowboys hadden dat jaar toch wel echt mijn voorkeur...

[Brakhage]

M*A*S*H (Altman, 1970). De doorbraakfilm van Robert Altman was ooit mijn eerste Altman film en sindsdien had ik hem nooit meer gezien dus hoogste tijd voor een herkijkbeurt en wat is dit toch een godvergeten briljante film! Altman’s karakteristieke stijl is hier meteen in volle glorie aanwezig en dat betekent dus improvisatie, een verhaal zonder duidelijke focus en een walging aan alles wat duidelijk, helder of eendimensionaal is. Iedereen vertelde hem dat je niet te veel moest inzoomen met de camera maar Altman heeft een hekel aan visueel nette films, dus zoomt hij constant in. Hij filmt alles van een afstand of vanachter objecten vandaan, gebruikte vrijwel constant fogfilters om de kleuren er mat en smerig te laten uitzien en laat iedereen dwars door elkaar heen ouwehoeren, terwijl de reeds drukke en overlappende geluidsband nog een stukje chaotischer wordt door dat prachtige omroepsysteem wat constant overal doorheen tettert. Improvisatie en een gemeenschappelijke creatieve sfeer (Altman liet bij al zijn films dagelijks de gefilmde dailies zien aan cast en crew om ze op die manier betrokken te laten voelen bij het creatieve proces) is iets waar Altman grote waarde aan hechtte dus ondanks dat Donald Sutherland en Elliott Gould de regie van Altman vreselijk vonden (Altman staat erom bekend acteurs nooit echt te regisseren) en hem wilden laten ontslaan geeft de gehele cast heerlijke performances weg en weten ze de reeds hilarische situaties echt tot leven te brengen. De hele film heeft een volledige rot op! houding, zowel omdat het tegen alle klassieke regels van film maken in gaat maar ook dankzij de cynische en grove humor. Niets wordt gespaard en niets wordt ontzien, de film gaat all the way en schopt alle heilige huisjes omver, waarbij ik de zelfmoord in de vorm van het Laatste Avondmaal denk ik het absolute hoogtepunt vond. Je vraagt je regelmatig af hoe zo’n film door een grote studio gemaakt heeft kunnen zijn, maar in werkelijkheid heeft Altman de film letterlijk langs de studio heen gefriemeld: toen hij met ‘MASH’ bezig was werden ook de oorlogsfilms ‘Patton’ en ‘Tora! Tora! Tora!’ gemaakt door dezelfde studio en beiden waren veel meer prestigieuze projecten dan ‘MASH’. Altman liet cast en crew zich letterlijk gedeisd houden, zorgde dat de film niet teveel aandacht trok, hield het budget keurig onder controle en wist op deze manier zonder bemoeienis van de studio de onconventionele film af en in de bioscoop te krijgen: de film werd uitgebracht en het vond warempel een publiek: de film was meteen een succes en Altman heeft de rest van de jaren ’70 op het succes van deze film kunnen teren, zonder ook nog maar ooit een film met een zelfde commercieel succes af te leveren. Maar het was de echte start van een van de meest eigenzinnige en avontuurlijke filmmakers ooit en het was meteen ook een van Altman’s beste films.

[Jericho_046]

En wat vond je ervan?

Niet echt iets bijzonders....

[Brakhage]

En wat vond je ervan?

Niet echt iets bijzonders....

Gaan we deze conversatie nu bij iedere film krijgen?

[Jericho_046]

En wat vond je ervan?

Niet echt iets bijzonders....

Gaan we deze conversatie nu bij iedere film krijgen?

Ik hoop van niet..

[Brakhage]

En wat vond je ervan?

Niet echt iets bijzonders....

Gaan we deze conversatie nu bij iedere film krijgen?

Ik hoop van niet..

Misschien kun je dan meteen je reactie bij de film plaatsen :wink:

[Jericho_046]

En wat vond je ervan?

Niet echt iets bijzonders....

Gaan we deze conversatie nu bij iedere film krijgen?

Ik hoop van niet..

Misschien kun je dan meteen je reactie bij de film plaatsen :wink:

Dat zal ik voortaan doen.

[Erwin de Koning]

muchos gracias! informatieve stukjes Maikel!

Misschien kunnen KQ en Toon ook een duit in het zakje doen? :wink:

OMG! Ja laten we het eens lekker over RC hebben... pfff

-IT CONQUERED THE WORLD
-NOT OF THIS EARTH
-ATTACK OF THE CRAB MONSTERS
-THE SAGA OF THE VIKING WOMEN AND THEIR VOYAGE TO THE WATERS OF THE GREAT SEA SERPENT
-A BUCKET OF BLOOD
-HOUSE OF USHER
-THE LITTLE SHOP OF HORRORS
-PIT AND THE PENDULUM
-THE PREMATURE BURIAL
-THE RAVEN
-THE TERROR
-THE HAUNTED PALACE
-X- THE MAN WITH THE X-RAY EYES
-THE MASQUE OF THE RED DEATH z'n beste als je het mij vraagt

Met eervolle vermeldingen voor DEATHRACE 2000 en HUMANOIDS FROM THE DEEP (1980) die hij geproduceerd heeft

Veel van deze dvd's heb ik in mijn profiler voor meer info

[Brakhage]

muchos gracias! informatieve stukjes Maikel!

Misschien kunnen KQ en Toon ook een duit in het zakje doen? :wink:

OMG! Ja laten we het eens lekker over RC hebben... pfff

-NOT OF THIS EARTH

Komt hier ooit nog een DVD dan of heb ik die ergens gemist?

[Erwin de Koning]

Is er nog niet geloof ik, wel jammer want hij is redelijk vermakelijk

[Rickje]

National Treasure

Leuke aktie-avonturen film met Cage.

7/10

[Brakhage]

Lo Squartatore di New York (Fulci, 1982). Deze film van Lucio Fulci is toch een stuk anders van toon dan de andere films die ik van hem gezien heb, het is meer een rechttoe rechtaan giallo. De overdadige hoeveelheden gore waar ie om bekend staat zijn hier zeker aanwezig, evenals een redelijke dosis erotiek en de film ziet er wat professioneler en standvastiger uit dan ik van hem gewend ben. Dit vond ik op zich wel jammer want ik hou wel van die eigenaardige, dilettante droomsfeer die hij vaak weet te creëren, terwijl wat mij betreft de sfeervolle muziek van Fabio Frizzi hier ook met node gemist wordt, maar dit zou goed een bewuste keuze geweest kunnen zijn gezien de andere insteek die deze film heeft. Dit alles gezegd is ‘The New York Ripper’ zonder meer uitstekend kijkbaar, weinig opzienbarend, maar toch vermakelijk en leuk. De scène met de donkere kamer, het meisje, Donald Duck en de kapotte colafles was inderdaad memorabel.

[Brakhage]

Onder het motto 'ik ben blijkbaar de enige die nog wakker is':

Mat i syn (Sokurov, 1997). Om deze film visueel overdonderend te noemen is een understatement: er wordt constant gewerkt met een bijzonder zacht kleurenpalet, met spiegels en allerlei soort vervormingen waardoor ieder shot een schilderij lijkt, het is niet voor niets dat het openingsshot de indruk wekt een schilderij te zijn aanvankelijk. Probleem is ook meteen dat ik ieder shot er uit vond zien alsof het van een ansichtkaart was afgeschraapt, want ik vind Aleksandr Sokurov maar ontzettend pretentieus. Waar de films van Andrei Tarkovsky of Terrence Malick, bij wie Sokurov duidelijk leentjebuur speelt, hun films ook larderen met prachtige shots van landschappen, daar hebben zij nog een spirituele, emotionele of filosofische inhoud om aan die beelden te koppelen, inhoud die Sokurov wat mij betreft altijd mist. Zijn mooie plaatjes zijn niet inherent aan zijn stijl zoals bij Malick of Tarkovsky het geval is, het komt op mij altijd over als l’art pour l’art, als een verpakking zonder inhoud. Ik vind zijn films, althans de drie die ik gezien heb, steevast ontzettend saai worden na verloop van tijd omdat je dan het idee wel zo eens gezien hebt en het gebrek aan diepgang zich begint te manifesteren. Misschien heeft Sokurov wel diepgang, maar ik vind het zeer onovertuigend en pretentieus. J. Hoberman kan leuk zeggen dat het kijken van deze film is als ‘het kijken naar de laatste zonsondergang’, maar ik vind zonsondergangen meestal maar saai. Niet mijn filmmaker denk ik, die Sokurov.

[Joris van Laarhoven]

GENERAL IDI AMIN DADA – A SELF PORTRAIT (Schroeder, 1974)
In 1974 kreeg Barbet Schroeder, een Franse regisseur bekend van Maîtresse en een rol in ‘Céline et Julie’, de unieke kans om het dagelijks leven van een dictator te volgen, mits die zelf de eindredactie had. Allereerst is het onvoorstelbaar dat dit gelukt is en moet Shroeder zich wel in allerlei bochten gewrongen hebben om de dictator, de Ugandese psychopaat Idi Amin, tevreden te houden en ‘vrijuit’ te laten praten. Ook is dit een ronduit fascinerend en uniek project geworden, in-en-in zwartkomisch. Je ligt dubbel om de leugens en fantasieën die Idi Amin op het niveau van een driejarig jongetje aan iedereen vertelt, en als hij besluit mee te doen aan een wedstrijdje zwemmen en iedereen met een allesverzengende borstcrawl als een soort Wethouder Hekking de pas afsnijdt. Het wordt al pathetischer als hij een militaire demonstratie leidt die moet aantonen hoe het Ugandese leger de Golan Hoogvlakte in Israël gaat innemen. Hij heeft veertig man, twee straaljagers, drie tanks en een onwaarschijnlijk slechte strategie. De film is in de eerste plaats een portret van een zeer gestoord man die zich zelf glimlachend naar een schijngrootsheid regisseert. Daarin is de film al essentieel en zeer geslaagd. De film heeft wat minder te zeggen over ‘de dictator’ en wordt mede door de censuur van Idi Amin nergens echt een aanklacht (Idi Amin zou 150 landgenoten van Schroeder die in Uganda verbleven verminken of doden als er geen scènes uit gingen). Diep gaat de film niet echt, maar dit is zo uniek dat iedereen het gezien moet hebben. De film is overigens gefilmd door Néstor Almendros, wat helaas niet altijd te zien is, en Idi Amin zelf heeft de soundtrack verzorgd.

[homernt]

North by Northwest (1959)

Na Rear Window mijn tweede Hitchcock en deze is niet zo best bevallen. Ik heb eigenlijk maar drie positieve dingen te melden en dat is: de opening credit shot, een mooi shot van bovenaf en Mount Rushmore was leuk om te zien omdat ik daar zelf ben geweest afgelopen zomer. De film is te lang en is nooit spannend te noemen.

4/10

[Jericho_046]

Lach en de wereld lacht mee, huil en je huilt alleen. Old Boy begint met een dronken man die zich bevind in een politiebureau. Wanneer zijn broer hem komt halen wil hij nog snel even bellen naar z'n dochter in een openbare telefooncel. Waarna hij spoorloos verdwijnt.
Ons hoofpersonage heet Oh-dae su, hij die met iedereen overeenkomt, maar dat wil vandaag weer eens niet lukken. Hij is ontvoerd en opgesloten in een kamer ergens in een flatgebouw. Met alleen een televisietoestel en een bed wordt hij vijftien jaar lang vastgehouden. Via z'n TV ziet hij de tijd passeren. Hij begint heel z'n leven op te schrijven op zoek naar de persoon die hem dit vreselijk kwaad aandoet. Per jaar tatoeërt hij een streep in z'n arm. Na vijftien strepen bevind hij zicht plots in de buitenwereld met een mobieltje en een goed gevulde portefeuille. Hij zindert op wraak, maar krijgt zelf de opdracht om uit te zoeken wie hem dit heeft aangedaan en waarom. Dit moet echter binnen de vijf dagen gebeuren.
Wat volgt is een indrukwekkende zoektocht met gruwelijke tandartsscènes, een gevecht van één man tegen een gehele bende in één shot en nog veel meer. Om uiteindelijk te exploderen in een wonderbaarlijke finale waarbij je niet meer weet voor wie je sympathie moet voelen en wie nu de winnaar is en wie de verliezer.
Deze koreaanse film is onbeschrijfelijk: indrukwekkende actiescènes, prachtige acteerprestaties, schitterende muziek, fenomenale beelden en een ijzersterk verhaal. Gewoon zien!!

[BigLebowski]

The Bride of Frankenstein (James Whale, 1935)

As ik sommige verhalen mag geloven wordt deze film tot op de dag van vandaag beschouwd als één van de beste horrorfilms die Hollywood ooit heeft gemaakt. Zelf vind ik dat een ietswat boute uitspraak, maar dat deze film bijzonder is - zeker vanuit historisch perspectief - kan ik zeker inkomen.

Dit vervolg op Frankenstein vond ik zelf ook beter dan het origineel, mede dankzij de rol van Ernest Thesiger als Dr. Pretorius, een gestoorde wetenschapper. Het is natuurlijk geen horrorfilm waarbij je nu nog op het puntje van je stoel zit, maar het drama dat uit het verhaal spreekt, de mooie decors, belichting en close-ups staan nog krachtig overeind.

7.0/10

[Joris van Laarhoven]

MCCABE & MRS. MILLER (Altman, 1971)
Wow. Na vorige maand John Ford’s demythologiserende The man who shot Liberty Valance gezien te hebben, is dit de tweede ‘anti-western’ die ik zie, en weer kan het me zeer bekoren. Dit is een perfecte film, die ook nog eens heel veelzijdig, geestig, diepzinnig, kritisch en betoverend is. Ik weet niet wat ik het mooiste vond; Warren Beatty als John McCabe (wat een vertolking), de cinematografie (Vilmos Zsigmond, die een onwaarschijnlijk mooi faux kleurenpalet heeft voor zijn sprookjesachtige plaatjes), de betoverende authenticiteit van de film of de liedjes van Leonard Cohen (zo kan het ook, John Ford). Ik heb niet veel zin om er veel over uit te gaan wijden, maar het is één van de beste films ooit gemaakt en verdere kijkbeurten zullen moeten uitwijzen of ik hem in mijn Top 20 zet. Kopen!

[Coen P.]

The Last Frontier (Anthony Mann, 1955)
Anthony Mann heeft in de jaren '50 bekende westerns gemaakt zoals Winchester '7, Bend of the River en The Tin Star. In deze westerns had een grote ster altijd de hoofdrol zoals James Stewart of Gary Cooper. In deze film wordt de hoofdrol echter vertolkt door cast against type Victor Mature. Mature speelt een stroper die aan het einde van de burgeroorlog door de indianen wordt overvallen. Samen met zijn twee kameraden vinden ze onderdak en werk bij het Amerikaanse unionisten. Ze gaan als verkenner aan de slag, maar de nette en geciviliseerde soldaten staan in schril contrast met de wildeman Cooper (Mature). Binnen het fort vindt hij echter wel liefde in de vorm van de vrouw van de colonel. Deze colonel was een hoge officier in het leger, maar na een mislukte slag is hij naar deze afgelegen locatie geplaatst. Gebrand op eerherstel wil hij met de aanwezige soldaten (ongetrainde groentjes) de indianenstam aanvallen en vernietigen. Cooper moet kiezen. Waarschuwt hij de mannen voor het gevaar en laat hij zo de liefde lopen of zegt hij niets en hoopt hij op de dood van de kolonel zodat de weg naar geluk open ligt. Mature speelt de rol van Cooper redelijk, al doet hij het voorkomen alsof zijn karakter een wildeman uit de oudheid. Preston speelt de rol van de kolonel redelijk, maar nergens komt zijn 'rotheid' goed naar voren. Een gedreven man die letterlijk over lijken gaat, maar dit komt te weinig terug in de film zodat je te weinig je 'haat' tegen hem kan opbouwen. Het tempo van de film is ook misschien aan de te lage kant, te lang gebeurt er te weinig. Qua cinematografie is het wel dik in orde. Gefilmd in kleur in in cinemascope geschoten (toen nog relatief nieuw) gaat Mann lekker tekeer met de camera. De omgeving ter plaatse komt goed in beeld, mede vanwegde de diverse craneshots van Mann. Visueel dus dik in orde, maar verhaaltechnisch magertjes. Mann heeft vele betere films gemaakt dan deze. ***½

[Swanski]

North by Northwest (1959)

Na Rear Window mijn tweede Hitchcock en deze is niet zo best bevallen. Ik heb eigenlijk maar drie positieve dingen te melden en dat is: de opening credit shot, een mooi shot van bovenaf en Mount Rushmore was leuk om te zien omdat ik daar zelf ben geweest afgelopen zomer. De film is te lang en is nooit spannend te noemen.

4/10

Haha, grappig

Mr. Deeds Goes to Town (1936) / Frank Capra
Capra die met klassiekers als It's a Wonderful Life en It Happened One Night toch tot de eerste echte goede regisseurs uit Hollywood behoort en daarom eigenlijk niet weg te denken is in de collectie van een verzamelaar. Na zijn 4 bekendste werken ben ik begonnen met wat minder bekende en populaire films van hem waarin hij eigenlijk elke keer weer dezelfde thema's gebruikt. Denk aan het goede en slechte in de mens, arm en rijk of de keuze tussen geld en plezier. Heel moralistisch en oubollig komt het soms wel wat over en toch ook wel een beetje gedateerd, maar de essentie van zijn films zijn wel degelijk eeuwig van waarde. Hij blijft toch wel een bijzondere regisseur, want ook Mr. Deeds behandelt deze aspecten waarin Cooper de hoofdrolspeler is die 20 miljoen dollar heeft gewonnen. Zijn leven verandert vanaf dat moment met 180 graden. Uiteraard ook weer een romantische subplot wat Capra eigenlijk altijd sterk en leuk uitwerkt. Het script is wat voorspelbaar en lijkt heel veel op Capra's Meet John Doe, maar het blijft toch leuk ondanks het morele aspect wat ook in die tijd paste.

7.5

You Can't Take It with You (1938) / Frank Capra
Na Meet John Doe en Mr. Deeds Goes To Town weer een Capra gezien wat inmiddels toch de 7e dvd is die ik in mijn collectie van hem heb. Zoals vaker weer dezelfde thema's in het script met dit keer Arthur en Stewart in de hoofdrollen. Stewart is een geweldenaar en Arthur speelt leuk zijn romantische tegenspeelster. Dit keer niet een man tegen de rest van de wereld, maar meer het contrast tussen de rijke Kirby's (ouders van Stewart) en de arme maar zeer gezellige en leuke familie van Arthur. Het duo wil met elkaar trouwen, maar de ouders van Stewart zijn té arrogant en erg bevooroordeeld dat hun zoon met een dochter van een arme familie wil trouwen. Daarnaast is en nog het plot voor het wel of niet verkopen van het huis van Arthur's opa die het bedrijf van Kirby een moeilijke tijd geeft. Het morele aspect zit er weer dik op, maar zoals in Mr. Deeds past dit ook gewoon weer in deze film in die tijd. Gewoon weer een leuke film van Capra die ik net wat leuker vond dan Mr. Deeds en Meet John Doe.

7.8

[Joris van Laarhoven]

THE BESPOKE OVERCOAT (Clayton, 1955)
Vermakelijke korte film (33 minuten) van Jack Clayton, over een arme boekhouder die zijn laatste dagen gefixeerd raakt op het verkrijgen van een nieuwe overjas, tegen de kou en voor zijn eigen warmte. De dialogen en het verhaal zijn leuk, al had ik het idee dat er nog wel iets meer uitgehaald had kunnen worden. Het is allemaal een beetje verouderd, hoewel de twee hoofdrolspelers het uitstekend doen. Geestige dialogen, traag tempo en een verhaal dat beter geëxploiteerd had kunnen worden naar mijn mening. Visueel gezien is deze Oscar-winnaar vrij geslaagd, met af en toe wat Wellesiaans-Kafkaesque sets () en een beweeglijke camera die de toneelmatige opzet van de film afdoende weet te verbloemen.

[Olivier vd D.]

elders in de wereld krijgt hij trouwens betere kritieken

De besprekingen van films op dvd.nl moeten zowieso met een grote korrel zout genomen worden :wink: .

Dat geldt volgens mij per definitie voor elke review.