Welke DVD heb je net gekeken? (6)

[TheGodfather]

Bioscoop en popcorn zijn niet te scheiden. Filmhuis en popcorn des te beter. :P

hehe ja idd.

[Brakhage]

Heb net "even" de hele discussie gelezen en kan me in beide standpunten wel vinden om eerlijk te zijn.

Ik ben de laatste om te gaan beweren dat de bioscoop situatie in Nederland ideaal is.

Dat is waar het grote probleem ligt (tenminste: hier bij mij in de buurt). De echt goede films worden hier niet uitgebracht. Als ze al worden uitgebracht dan heb je dus inderdaad last van die irritante pubers met hun zakken chips etc. etc.

Toch snap ik echt niet dat mensen zich storen aan wat irritante pubers of krakende zakken chips als je een film als -weet ik veel- X-Men 3 aan het kijken bent. Ik hoor meestal het kraken van de zak niet eens dankzij alle explosies. Bij een Bergman of Bresson film is dat storender, maar daar gebeurt het dus niet.

@mercapto: ik ken de regio 2 DVD van Le Mepris niet, ik ken enkel de Criterion. Maar als je de film op waarlijk Godardiaanse wijze wilt bekijken dan is dat zonder subs, want Godard vindt dat subs de composities van de shots aantast...

[Erwin de Koning]

Ik had deze film graag in de bioscoop willen zien omdat ik hem dan beter begrijp, maar ik was in '57 niet in Mexico

Ach kijk, kinky komt met een van zijn kwinkslagen

Maar ook jij weet dondersgoed waar ik het over heb :P

[Brakhage]

Ik had deze film graag in de bioscoop willen zien omdat ik hem dan beter begrijp, maar ik was in '57 niet in Mexico

Ach kijk, kinky komt met een van zijn kwinkslagen

Maar ook jij weet dondersgoed waar ik het over heb :P

eikel

[mercapto]

Het is de r2uk van momentum zie ik.
Daarom vroeg ik even of ik er nog last van kon krijgen met taal, snel praten of rommelige scenes qua spraak, zonder subs was tot dusver geen probleem.
Bij deze dvd zijn de subs zo storend, om te janken :
"Look at my behind for a second. I looked. What do you think, do you like my behind ? Yes, very much." staat in de net zo engelse subs als "Can you see my behind in the mirror ? Yes. Do you think my buttocks are pretty ? Yes, very pretty."
In bijna elke zin gebruiken ze in de subs een ander woord of een andere zinsopbouw
Ik zet de subs op zeker uit en kijk hem morgen maar eens opnieuw vanaf het begin. Volgens dvdbeaver http://www.dvdbeaver.com/film/DVDCompare2/contempt.htm heeft deze marginaal beter beeld dan de criterion, dus daar zal het niet aan liggen, de extra's en hem criterion menu kan ik later nog voor gaan.

[hstadman]

Fearless van Jet Li: de film gaat over een vechtmeester die werkelijk bestaan heeft...Chinese Martial Arts Master Huo Yuanjia (1869-1910). Huo Yuanjia was the founder and spiritual guru of the Jin Wu Sports Federation. Het verhaal is redelijk en de vechtscenes zijn erg goed!
7,5.

Er schijnt ook nog een verlengde versie van deze film uit te komen. :wink:

[Reloaded]

The Red Shoes (1948, Powell & Pressburger)

Victoria Paige is een balletdanseres die wacht op een kans om in een balletvoorstelling te kunnen optreden. Op een feest ontmoet ze de charmante Boris Lermontov, leider van het oh zo bekende Lermontov Ballet, die haar voorstelt om de volgende dag auditie te komen doen. Na een paar kleinere voorstellingen krijgt ze de kans om de hoofdrol te mogen spelen in het toneelstuk 'The Red Shoes'. Dit is een bewerking van het sprookje van Hans Christian Andersen "over een balletdanseresje dat zo graag met rode spitzen (= soort van elegante balletschoenen) wilt dansen. Maar de schoenen leiden een eigen leven, en eens ze de schoenen aan heeft gedaan kan ze niet meer stoppen met dansen. Ze probeert de schoenen tevergeefs uit te doen. Wanneer echter iemand anders het doet, laat ze hierbij het leven." Tijdens de audities valt ze voor de charmes van de dirigent Julian Craster en dit fel tegen de zin van Boris. Volgens hem is er maar plaats voor één liefde in Victorias leven, en dit is dansen. Hij ontslaat Julian in de hoop dat ze toch voor het dansen zou kiezen. Maar Victoria verlaat het bedrijf ook. Na een tijdje ziet Boris zijn fout in en smeekt Victoria terug te keren en terug te dansen in 'The Red Shoes'. Nu moet ze kiezen tussen haar liefde tussen Julian en het ballet...

Dit is weer maar eens een mooi voorbeeld van de geniale samenwerking tussen Michael Powell en Emeric Pressburger (ze maakten vele films samen zoals o.a. A Matter of Life and Death, Black Narcissus, I Know Where I'm Going...). Al meteen in het begin kreeg even een Wizard of Oz-gevoel, als Dorothy Gale de deur opendeed naar de magische 'kleurenwereld' van het land van Oz, toen ik de prachtige kleurenbeelden zag en even later ook de onontkenbaar duidelijk in het oog springende rode 'muiltjes'. Om toch iets negatief te kunnen zeggen: de balletscene duurde me toch iets te lang (17 minuten!). Ik ben al geen liefhebber van dansfilms (waarschijjnlijk heb ik er een trauma aan overgehouden dat ik vroeger eens naar zo'n balletvoorstelling moest gaan kijken ). Laat dit je echter niet afschrikken, de overige 105 minuten zijn heel mooi gefilmd. Tenslotte nog wat over de casting: Anton Walbrook zet weer een prachtrol neer als de baas van het balletgezelschap. Het was al de derde samenwerking tussen hem en het duo Powell-Pressburger (hij speelde al mee in 49th Parallel en The Life and Death of Colonel Blimp). Verder is er beroep gedaan op vele bekende en genomineerde balletdansers en danseressen uit die tijd. Ook opmerkelijk is het feit dat de producers van de film bij de eerste privévertoning de zaal verontwaardigd en teleurgesteld verlieten, ze vonden de film maar niets en lieten hem alleen laat op de avond draaien. Dat ze helemaal niet geloofden in de film merken we ook aan het feit dat er zelfs geen officiële filmposters werden gedrukt en dat er pas na lang aandringen een kopie werd gemaakt voor de Amerikaanse filmtheaters. Langzaamaan werd de film, voornamelijk door mond op mond reclame, door het grotere publiek aangetrokken en groeide zo uit tot een van de grote klassiekers. Nu nog halen grote filmmakers zoals Spielberg, Scorsese en Coppola de film aan als één van hun grote inspiratiebronnen!

9/10

[Brakhage]

The Red Shoes (1948, Powell & Pressburger)

Om toch iets negatief te kunnen zeggen: de balletscene duurde me toch iets te lang (17 minuten!). Ik ben al geen liefhebber van dansfilms (waarschijjnlijk heb ik er een trauma aan overgehouden dat ik vroeger eens naar zo'n balletvoorstelling moest gaan kijken ).

Kom op Pieter, dat is de mooiste scene die ze ooit gefilmd hebben, tis bijna avant-garde te noemen . Ga eens naar een moderne dansvoorstelling en je leven zal getransformeerd worden :wink:

[Brakhage]

Flying Down to Rio (Freeland, 1933). Dit was de eerste keer dat Fred Astaire en Ginger Rogers samen in een film te zien waren en mijn derde film van hun. Toch is dit nauwelijks een Astaire/Rogers film te noemen aangezien beiden slechts een bijrol spelen en het is nog maar zeer de vraag in hoeverre deze film nu nog gezien zou worden als ze niet zo’n illuster duo zouden worden. Het is ook veel meer een lichte romantische komedie dan een volbloed musical, zoals ook bijvoorbeeld ‘Top Hat’ is en ik zit me dan nu ook sterk af te vragen of de klassieke musical niet pas in de jaren ’40 begon, maar daarin kan ik me vergissen, want de musicals van de jaren ’30 (ook bijvoorbeeld de Busby Berkeley musicals) hebben allemaal zang en dans als centraal onderwerp van het verhaal in plaats van dat mensen zonder enige reden in zang en dans uitbarsten. Het is absoluut geen vervelende film en de film is duidelijk nog voor het absolute begin van de Hays Code want de seksuele vrijheid is hier vele male hoger dan in films uit latere jaren. ‘Flying Down to Rio’ is niets meer en niets minder dan zeer prettig amusement met in de gelederen een koppel dat later zou uitgroeien tot het meest bekende danskoppel aller tijden.

[loncke]

amos & andrew

[Remco Out]

Op een rustige dag gekeken:

- Chocolat:
Had de film nog nooit gezien en stond al enige tijd op mijn wishlist. Mooie film met een goede cast, leuk verhaal en lekker makkelijk weg te kijken. Heerlijk als je even niet al te veel bij een film wilt nadenken.

- Jarhead:
Een van de betere films van 2006 vind ik nu toch ook, had deze ook nog niet gezien en had al veel lovende recensies gelezen. Mooi om te zien hoe het er echt aan toe kan gaan tijdens een oorlog en wat je allemaal wel niet doet wanneer je je verveelt.

- Dog Day Afternoon:
Had de film meerdere malen gezien op tv, maar tot een paar dagen geleden had ik alleen nog maar stukjes van de film gezien en nooit in zijn geheel. Mooie rol van de jonge Al Pacino en leuk om te zien hoe hij in de film de toeschouwers van de bankoverval bespeelt.

[Coen P.]

@ Dennis --> heel goed! Iedereen aan the Royal Tenenbaums!

nee dank je! ik vind het een verschrikkelijke film!

Ik vind hem echt geniaal!!!Echt een film die ik nog heel vaak zal kijken.

waarom schrijf je dit dan als reactie op de recensie op dvd.nl

[Bob Hiemstra]

@ Dennis --> heel goed! Iedereen aan the Royal Tenenbaums!

nee dank je! ik vind het een verschrikkelijke film!

Ik vind hem echt geniaal!!!Echt een film die ik nog heel vaak zal kijken.

waarom schrijf je dit dan als reactie op de recensie op dvd.nl

Haha, inderdaad nogal tegenstrijdig.

[Coen P.]

Written on the Wind (Douglas Sirk, 1956)
De film richt zich op de (romantische) problemen rondom een groep welgestelde personen. Als eerste heb je de Hadley familie. Vaderlief heeft het helemaal gemaakt en is een succesvolle oliebaron, maar zijn kwaliteiten zijn niet doorgegeven op zijn kinderen. Zoon Kyle is een alcoholist, een womanizer terwijl dochter Marylee op zijn zachtst gezegd erg van mannen houdt! Mitch Wayne is een huisvriend en de beste vriend van Kyle. Mitch is veel stabieler en capabeler dan Kyle ooit zal zijn. Het begint tussen beide vrienden te rommelen als Lucy in hun leven komt. Beide mannen zijn gek op haar, maar Kyle verovert en trouwt haar. Komt Lucy definitief tussen de beide mannen in te staan of zal de storm overwaaien? De acteerprestaties in Written on the Wind zijn niets minder dan sensationeel. De onderlinge spanningen, ruzies maar ook 'chemistry' komen angstig realistisch over. Schitterend (kleurrijk) in beeld gebracht is deze film onmisbaar. 8.8/10

[Erik Hagen]

@ Dennis --> heel goed! Iedereen aan the Royal Tenenbaums!

nee dank je! ik vind het een verschrikkelijke film!

Ik vind hem echt geniaal!!!Echt een film die ik nog heel vaak zal kijken.

waarom schrijf je dit dan als reactie op de recensie op dvd.nl

PWND!

[tolpol]

Het is de r2uk van momentum zie ik.
Daarom vroeg ik even of ik er nog last van kon krijgen met taal, snel praten of rommelige scenes qua spraak, zonder subs was tot dusver geen probleem.
Bij deze dvd zijn de subs zo storend, om te janken :
"Look at my behind for a second. I looked. What do you think, do you like my behind ? Yes, very much." staat in de net zo engelse subs als "Can you see my behind in the mirror ? Yes. Do you think my buttocks are pretty ? Yes, very pretty."
In bijna elke zin gebruiken ze in de subs een ander woord of een andere zinsopbouw
Ik zet de subs op zeker uit en kijk hem morgen maar eens opnieuw vanaf het begin. Volgens dvdbeaver http://www.dvdbeaver.com/film/DVDCompare2/contempt.htm heeft deze marginaal beter beeld dan de criterion, dus daar zal het niet aan liggen, de extra's en hem criterion menu kan ik later nog voor gaan.

Zit je de film met de Engelse dub te kijken ? Le Mépris moet je natuurlijk met het originele Franse spoor bekijken - de Engelse ondertiteling is daarop gebaseerd (gelukkig maar), vandaar dat je met die afwijkende zinnen zit.

[Rickje]

Rush hour

Goede actie/komedie en die Tucker is echt leuk, leuke humor.

7/10

[cayo]

The Terminal

vielt nog reuze mee, 7/10

[Coen P.]

Only Angels Have Wings (Howard Hawks, 1939)
Bonnie (Jean Arthur), een Amerikaanse showgirl, arriveert in de kleine Zuid-Amerikaanse havenstad Barranca. Spoedig komt ze in contact met Geoff (Cary Grant) die samen met andere piloten de bezorging van de post regelt. Een gevaarlijke baan, want al spoedig overlijdt een van de piloten. Zijn vervanger is een 'lafbek' die ooit uit een brandend vliegtuig sprong waardoor zijn monteur ten dode was opgeschreven. Hij moet zich bewijzen ten opzichte van de rest en krijgt alle lastige klussen. Ondertussen is Bonnie in Barranca blijven plakken en langzamerhand krijgt ze gevoelens voor Geoff. Geoff houdt echter de boot af, want in het verleden ging het eens fout met een dame. En laat die dame nou net de vriendin zijn van de net gearriveerde vervanger. Hawks geeft de interactie tussen de diverse karakters perfect weer door de film grotendeels te centreren in het hoofdkwartier van de post dat tevens als hotel dienst doet. De mistige, regenachtige setting van Barranca helpt dit haast claustrofobische sfeertje. De vlieg- en crashscenes zijn naar hedendaagse standaard 'nep' te noemen, maar voor een film uit 1939 vind ik het een knap staaltje techniek! Aanrader. 8/10

[Reloaded]

The Red Shoes (1948, Powell & Pressburger)

Om toch iets negatief te kunnen zeggen: de balletscene duurde me toch iets te lang (17 minuten!). Ik ben al geen liefhebber van dansfilms (waarschijjnlijk heb ik er een trauma aan overgehouden dat ik vroeger eens naar zo'n balletvoorstelling moest gaan kijken ).

Kom op Pieter, dat is de mooiste scene die ze ooit gefilmd hebben, tis bijna avant-garde te noemen . Ga eens naar een moderne dansvoorstelling en je leven zal getransformeerd worden :wink:

Ik zal me er ooit nog wel eens aan wagen, al zie ik dat nog niet gebeuren in de nabije toekomst. En dan maar hopen dat die transformatie in de positieve zin is :wink:

on topic:

Eyes Wide Shut (1999, Stanley Kubrick)

Het gaat al enige tijd niet meer zo goed tussen dokter Bill Harford en zijn vrouw Alice. Wanner Alice hem vertelt dat ze al een tijdje dezelfde droom heeft over een marinier met wie ze verschillende seksuele avonturen beleeft is het hek van de dam. Gefrustreerd gaat Bill op avondwandeling doorheen de stad. Na enkele omzwervingen komt hij terecht in een nachtclub. Hier ontmoet hij een oude vriend en ze raken aan de praat. Nick Nightingale is pianist van beroep en moet diezelfde avond gaan spelen op een geheimzinnig gemaskerd feest. Bill is nieuwsgierig en gaat, tegen beter weten in, naar het adres dat Nick hem gegeven heeft. Als bij wonder geraakt hij langs de buitenwippers. Hij wist wel min of meer wat hij kon verwachten, maar eenmaal binnen overtreft het zijn stoutste dromen. Overal staan en liggen naakte en, om het eufemistisch uit te drukken, vrijende mensen. Als fatsoenlijk en gerespecteerd dokter voelt hij zich er niet echt op zijn gemak. Dan klampt een vrouw hem aan en ze raadt hem aan zo snel mogelijk te vertrekken want hij zou niet weten waarin hij verzeild geraakt is. Maar het is te laat! Door zijn ongemakkelijke houding, en het feit dat hij in een taxi toekwam terwijl de rest in limousines werd afgezet, wordt hij al snel opgemerkt en moet hij zich kenbaar maken. Het ziet er niet goed uit voor hem. Dan verschijnt de vrouw weer op het toneel en zegt dat ze zijn plaats wel zal innemen en mag Bill vertrekken. Hij wordt gewaarschuwd nooit meer terug te komen en het hele voorval te vergeten op gevaar van zijn leven en dat van zijn gezin…
Ik hoop dat ik jullie belangstelling heb aangewakkerd om deze film te gaan (her)zien en de afloop zelf te ontdekken!

Stanley Kubrick levert (alweer) een prachtige film af. Helaas zou het ook zijn laatste zijn: hij stierf op 7 april 1999 aan een hartaanval, 4 dagen na de première van de film. Het filmen van Eyes Wide Shut nam maar liefst 400 dagen in beslag, en nog eens een jaar later kwam de film in de cinema’s. Het vele werk, Kubrick vond het zijn beste film, wierp zijn vruchten af: Het was de enige Kubrick die op nummer één kwam in de Amerikaans boxoffice.
Wat me waarschijnlijk het best zal bijblijven aan deze film is de muziek, die ook in aanmerking kwam voor meerdere beeldjes, waaronder een Golden Globe. Jocelyn Pook (die verder niet veel filmmuziek schreef) zet een puike prestatie neer. De eenvoudige muziek vult de film niet enkel aan, maar de film en de muziek zijn één geheel.
Op gebied van acteerprestaties zit het ook goed. Ik ben niet echt een fan van Tom Cruise, en al evenmin van Nicole Kidman, maar hier zetten ze een meer dan volwaardige prestatie neer. Al zal dit ook wel mede met het feit te maken hebben dat Kubrick de film al volledig had ‘gefilmd’ in zijn geheugen, hij geen tegenspraak duldde en streefde naar perfectie. In een kleine rol zien we Rade Serbedzija (The Saint) die, met zijn Russisch accent en opvallend gezicht, perfect de rol neerzet van een winkeluitbater alias zakenman alias pooier.
Kubrick is en blijft mijn favoriete regisseur aller tijden, en ik betwijfel of dit ooit zal veranderen. Nog nooit heb ik iemand gezien met zo veel mogelijkheden en iemand die alle genres aankan! Of zoals Nick Nightingale het in de film verwoord: “I have seen one or two things in my life but never, never anything like this.”

8.5/10

[Brakhage]

Written on the Wind (Douglas Sirk, 1956)
De onderlinge spanningen, ruzies maar ook 'chemistry' komen angstig realistisch over. Schitterend (kleurrijk) in beeld gebracht is deze film onmisbaar. 8.8/10

Haha, ik had niet gedacht ooit nog het woord 'realistisch' in een adem met Douglas Sirk genoemd te zien worden... Volgens mij streeft Sirk juist echt alles na... behalve realisme... :wink:

[Coen P.]

Written on the Wind (Douglas Sirk, 1956)
De onderlinge spanningen, ruzies maar ook 'chemistry' komen angstig realistisch over. Schitterend (kleurrijk) in beeld gebracht is deze film onmisbaar. 8.8/10

Haha, ik had niet gedacht ooit nog het woord 'realistisch' in een adem met Douglas Sirk genoemd te zien worden... Volgens mij streeft Sirk juist echt alles na... behalve realisme... :wink:

wat ik met mijn kromme taalgebruik wil zeggen is dat de wisselwerking (rotwoord 'chemistry') tussen alle acteurs overkomt alsof ze in het echte leven ook zo met elkaar omgaan. Meer een pluim voor de cast dan om de film 'realistisch' te noemen aangezien de film (met alle respect) eigenlijk een 'soap' te noemen is. :wink:

[Brakhage]

Written on the Wind (Douglas Sirk, 1956)
De onderlinge spanningen, ruzies maar ook 'chemistry' komen angstig realistisch over. Schitterend (kleurrijk) in beeld gebracht is deze film onmisbaar. 8.8/10

Haha, ik had niet gedacht ooit nog het woord 'realistisch' in een adem met Douglas Sirk genoemd te zien worden... Volgens mij streeft Sirk juist echt alles na... behalve realisme... :wink:

wat ik met mijn kromme taalgebruik wil zeggen is dat de wisselwerking (rotwoord 'chemistry') tussen alle acteurs overkomt alsof ze in het echte leven ook zo met elkaar omgaan. Meer een pluim voor de cast dan om de film 'realistisch' te noemen aangezien de film (met alle respect) eigenlijk een 'soap' te noemen is. :wink:

Nou, maar volgens mij spelen ook alle acteurs juist ontzettend onrealistisch, Robert Stack voorop als Kyle. Zelden iemand zo zien overacteren, maar alle acteurs maken zich hier volgens mij 'schuldig' aan. Natuurlijk is er bij de kijker een vorm van binding met de karakters (ik denk dat je dit bedoelt), maar dat is met ieder melodrama/soap het geval of althans toch de bedoeling. Met GTST hebben kijkers ook een emotionele band, maar je gaat hoop ik toch niet beweren dat het acteerwerk daar realistisch is of de situaties realistisch overkomen? Deze emotionele binding is simpelweg een van de machinaties van het genre en een van de redenen waarom het zo populair is.

Daarnaast, door het woord 'realistisch' aan deze film te plakken, ga je volledig voorbij aan datgene wat Sirk constant doet en dat is middels de mise-en-scene commentaar leveren op de karakters. Hoewel de film aan de oppervlakte (de film is natuurlijk ooit gemaakt als vrouwenmelodrama, bedoeld voor het grote publiek) wellicht realistisch overkomt, steekt Sirk met zijn mise-en-scene constant de draak met zijn karakters. Kijk bv. enkel naar het thema van impotentie (Kyle) wat een belangrijk thema is: niet alleen zien we de hele film door pompende oliebronnen op de achtergrond (ontdek de Freudiaanse onderlaag van deze metafoor), maar wat doet Sirk op het moment dat Kyle van de doktor in het cafe te horen krijgt dat ie geen kinderen kan krijgen? Hij laat Kyle naar buiten stormen alwaar Kyle bijna een kind op een hobbelpaard omver loopt, een kind wat ie dus nooit zelf krijgen kan!

Ik denk dat je juist de hele reden waarom 'Written on the Wind' een meesterwerk is, gemist hebt. Want aan de oppervlakte is de film een aangrijpend melodrama (bedoeld voor het grote publiek), maar als je door de oppervlakte heen prikt, ziet de oplettende en getrainde kijker een compleet andere film, bijna een parodie op het melodrama. Verre van realistisch dus :wink:

[Dennis Oosterhuis]

Gisteren The Sixth Sense gezien:


Aangezien iedereen het plot al wel zal kennen, laat ik dat maar achterwege... :wink:

Ondanks dat ik [spoiler:c6af2a7df6]de grote plottwist aan het einde[/spoiler:c6af2a7df6] allang wist, vind ik dit nog altijd een uitstekende film van regisseur Shyamalan. Dit bleek ook zijn grote doorbraak te zijn en geen van z'n volgende films zou deze film ook nog maar benaderen, The Sixth Sense staat op eenzame hoogte.
Zowel Bruce Willis als Haley Joel Osment acteren op zeer hoog niveau. Laatstgenoemde kreeg IMO zeer terecht een Oscarnominatie voor beste mannelijk bijrol. Voor Osment was dit dan ook vanzelfsprekend zijn grote doorbraak. De film wordt verder nog ondersteund door de mooie, gevoelige soundtrack van James Newton Howard.

9.0/10

[Coen P.]

Written on the Wind (Douglas Sirk, 1956)
De onderlinge spanningen, ruzies maar ook 'chemistry' komen angstig realistisch over. Schitterend (kleurrijk) in beeld gebracht is deze film onmisbaar. 8.8/10

Haha, ik had niet gedacht ooit nog het woord 'realistisch' in een adem met Douglas Sirk genoemd te zien worden... Volgens mij streeft Sirk juist echt alles na... behalve realisme... :wink:

wat ik met mijn kromme taalgebruik wil zeggen is dat de wisselwerking (rotwoord 'chemistry') tussen alle acteurs overkomt alsof ze in het echte leven ook zo met elkaar omgaan. Meer een pluim voor de cast dan om de film 'realistisch' te noemen aangezien de film (met alle respect) eigenlijk een 'soap' te noemen is. :wink:

Nou, maar volgens mij spelen ook alle acteurs juist ontzettend onrealistisch, Robert Stack voorop als Kyle. Zelden iemand zo zien overacteren, maar alle acteurs maken zich hier volgens mij 'schuldig' aan. Natuurlijk is er bij de kijker een vorm van binding met de karakters (ik denk dat je dit bedoelt), maar dat is met ieder melodrama/soap het geval of althans toch de bedoeling. Met GTST hebben kijkers ook een emotionele band, maar je gaat hoop ik toch niet beweren dat het acteerwerk daar realistisch is of de situaties realistisch overkomen? Deze emotionele binding is simpelweg een van de machinaties van het genre en een van de redenen waarom het zo populair is.

Daarnaast, door het woord 'realistisch' aan deze film te plakken, ga je volledig voorbij aan datgene wat Sirk constant doet en dat is middels de mise-en-scene commentaar leveren op de karakters. Hoewel de film aan de oppervlakte (de film is natuurlijk ooit gemaakt als vrouwenmelodrama, bedoeld voor het grote publiek) wellicht realistisch overkomt, steekt Sirk met zijn mise-en-scene constant de draak met zijn karakters. Kijk bv. enkel naar het thema van impotentie (Kyle) wat een belangrijk thema is: niet alleen zien we de hele film door pompende oliebronnen op de achtergrond (ontdek de Freudiaanse onderlaag van deze metafoor), maar wat doet Sirk op het moment dat Kyle van de doktor in het cafe te horen krijgt dat ie geen kinderen kan krijgen? Hij laat Kyle naar buiten stormen alwaar Kyle bijna een kind op een hobbelpaard omver loopt, een kind wat ie dus nooit zelf krijgen kan!

Ik denk dat je juist de hele reden waarom 'Written on the Wind' een meesterwerk is, gemist hebt. Want aan de oppervlakte is de film een aangrijpend melodrama (bedoeld voor het grote publiek), maar als je door de oppervlakte heen prikt, ziet de oplettende en getrainde kijker een compleet andere film, bijna een parodie op het melodrama. Verre van realistisch dus :wink:

kijk! zo leer je nog eens wat! het is duidelijk dat jij je verdiept hebt in Sirk! heb jij niet een paper over hem geschreven? Voor mij was het in ieder geval een eerste kennismaking, maar wel een aangename!

ten aanzien van de karakters pik je met 'Kyle' natuurlijk wel de meest overtrokken van allen eruit. Maar ten aanzien van je commentaar met realistisch heb je gelijk. Het is idd meer een soort van emotionele binding in plaats van een vorm van realisme, dat had ik anders moeten omschrijven.

De subtiele en minder subtiele verwijzingen richting Kyle's 'problemen' had ik uiteraard door. In de mise-en-scene viel mij ook nog het vele gebruik van spiegels op. Is dit om de hoofdrolspelers 'een spiegel voor te houden om hun schandelijke gedrag te tonen'?

Het parodie op een melodramatische film had ik niet helemaal eruit gehaald, zag het zelf meer als een melodramatische film maar misschien doorgrond ik de film na meerdere kijkbeurten, want die zullen er komen!