Welke DVD heb je net gekeken? (7)

[*NERAZZURRI*]

The Big Lebowski (Coen, 1998 )



Geniale film Muziek, humor, personages, quotes en de setting zijn bij vlagen echt hilarisch

'Shut the fuck op, Donnie'

[Martin Z.]

The Elephant Man (9.2)

Deze Lynch film, het verhaal over een ernstig misvormde man die uitgekotst wordt door de maatschappij en uiteindelijk hulp krijgt van een Engelse dokter die hem probeert een iets menswaardiger bestaan te geven, heeft me emotioneel erg aangegrepen. Het verhaaltje is eigenlijk best simpel en door een kind te snappen maar de manier waarop dit ‘eenvoudige moraalverhaal’ is gebracht is erg sterk. Ben niet zo’n fan van zwart-wit film en sommige scènes zouden meer tot de verbeelding spreken in kleur (bv. de theaterscènes) maar als geheel stoorde het me totaal niet. Ik dacht wel dat de film ouder was dan in werkelijkheid (1980). Het laat negentiende eeuwse Engeland ziet er goed uit met de fabrieken en vieze rokerige steegjes. Het is trouwens allemaal wel mooi gefilmd, van het ziekenhuis tot de kermis. De acteerprestaties zijn van hoog niveau en komen allen geloofwaardig over, zeker ook in de vele één op één dialogen. Dit brengt me dan bij de centrale figuur, John Merrick The Elephant Man, indrukwekkend gespeeld door een totaal onherkenbare John Hurt. John Merrick maakt gedurende de film een geweldige ontwikkeling door en geeft zijn rol veel kracht mee. Heel af en toe had ik de indruk dat hij wel erg zielig en een beetje geforceerd overkwam, maar voor een deel is dat ook zijn zachtaardige en goedige karakter. De soundtrack draagt goed bij aan de donkere en emotionele sfeer in de film. Ik vind muziek altijd heel belangrijk en toen daar ineens tijdens een van de meest emotionele scènes mijn favoriete stuk ‘Adagio for Strings’ van Barber begon hield ik het niet meer droog. Verder zaten er nog veel meer mooie scenes in zonder dat het geforceerd emotioneel werd, op die enkele kleine indrukken, die ik soms van John Merrick kreeg, na dan.

Tja en plots staat deze film hoog in mijn top 10 (van tot nu toe geziene films). Excuses trouwens voor het veelvuldige gebruik van het woord ‘emotioneel’ maar ja, dat is deze film nu eenmaal en dat zal iedereen wel in meer of mindere mate zo ervaren. Trouwens, wat deze film nog krachtiger maakt, voor mij in ieder geval, is dat het verhaal waar gebeurd is en dat de makers authenticiteit voorop hebben gesteld.

[Coen P.]

De afgelopen dagen;

Hope and Glory (John Boorman, 1987)
Van John Boorman had ik voorheen enkel de geweld(ad)ige films Point Blank en Deliverance gezien. Hope and Glory is in vergelijking met genoemde films totaal anders. Hope and Glory is een oorlogsfilm, maar dan een totaal andere dan je gewend bent. Meer een coming of age film gesitueerd ten tijde van WOII. Een realistische film waarin de 9-jarige Billy de oorlog haast als iets romantisch ziet. Het biedt 'vuurwerk' en perfecte speelplekken en veel nieuwe vriendjes. Toch laat Boorman ook de rauwe kant van de oorlog zien. Doden, gewonden en schade worden 'eerlijk' weergegeven. De jonge Bily groeit door de tijden snel op en maakt kennis met 'de dood' en met sex. Ook zijn 16-jarige zus wordt snel oud als ze een soldaat als vriendje krijgt en uiteindelijk zwanger raakt. De casting is prima. De jonge Billy wordt goed vertolkt, erg belangrijk aangezien zijn karakter de film moet dragen. Een imposante film van een excentrieke en interessante filmmaker. ****½

Dalkomhan insaeng (Kim Ji-woon, 2005)
De filmindustrie van Zuid-Korea heeft de afgelopen jaren een enorme boost gehad en 'A Bittersweet Life' is een van de juweeltjes van het land. Een gansterfilm vol actie en melodrama. Kim Sun-woo is een 'sweeper' voor een maffiabaas. Een jongeman vol dromen, maar de werkelijkheid is anders dan zijn fantasie en dromen. Stiekem droomt hij van een rustig leven vol geluk en liefde, maar het lot heeft anders bepaald. Als hij van zijn baas de opdracht krijgt om zijn liefje in de gaten te houden gaat het fout. Het meisje in kwestie heeft naast een affaire met de baas nog een vriend. Kim moet haar en de jongeman eigenlijk omleggen, maar het aangezicht van de jonge mensen en hun liefde is teveel voor hem. Hij geeft ze een kans om te leven door ze de opdracht te geven elkaar nooit meer te zien. De liefde is echter sterker en de baas komt achter haar 'vreemdgaan'. Kim wordt geconfronteerd en al snel graven zijn 'collega's' een graf voor hem. Kim is echter een vechtersbaas en in een spectaculaire vechtscene weet hij te ontkomen. Onderduiken is het devies, maar in plaats van de vluchten blijft hij. Hij wil slechts een ding: wraak. A Bittersweet Life is een neo noir die fantastisch oogt. Er wordt letterlijk vanuit elke hoek gefilmd en de sets en locaties zijn heel goed in elkaar gezet / gescout. Ook komt het licht/donker contrast goed uit de verf. Het verhaal is redelijk eenzijdig, maar het brengt een bepaalde emotie met zich mee die de film erg doet boeien. De combinatie van (extreem) geweld en humor doen de film ook goed. Een film die zijn plek in mijn collectie meer dan verdient. ****½


Ansatsu (Masahiro Shinoda, 1964)
Ansatsu (Assassination) is een complexe film over het Japan van 1860. Het was voor mij nodig om vooraf informatie in te winnen omtrent de complexe politieke situatie van toen. Anders is de film erg moeilijk te volgen, ondanks dat de film begint met het omschrijven van de situatie van toen. Als Japanner met enig geschiedkundig benul zou het geen probleem zijn, maar deze kaaskop zou het niet direct gesnapt hebben. Het land is namelijk verstoort. Aan de ene kant de aanhanger van de Keizer, aan de andere kant de volgers van de Shogun. Beide staan tegenover elkaar vanwege hun verschil in inzich ten aanzien van buitenlandse inmenging. Hoofdrolspeler Tetsuro Tamba speelt een veroordeelde crimineel die pardon krijgt. Het is zijn taak om alle ronin te verzamelen en om de Shogun te beschermen. Zijn verhaal en dat van zijn volgelingen en omstanders wordt veelal middels flash backs vertelt. Hierdoor kan je geen seconder verslappen, omdat je anders de draad kwijt bent. Het verhaal is zogezegd complex, maar wel interessant. Een vechtfilm met een politieke rode draad. Stylistisch is de film ook de moeite waard. Shinoda hanteert veelal de handheld camera's en de flash backs worden steevast afgesloten met een bevroren shot. Niet de beste uit de Masters of Cinema reeks, maar zeker de moeite van het kijken/aanschaffen waard. ****


Drums Along the Mohawk (John Ford, 1939)
1939 was een mooi jaar. John Ford bracht met Stagecoach, Young mr. Lincoln en Drums Along the Mohawk maar liefst drie imposante films uit. In Drums Along the Mohawk volgen we Gil (Henry Fonda) en Lara (Claudette Colbert). Een pas getrouwd stel in het einde van de 18e eeuw die als pioniers naar het noorden trekken om daar een beter leven op te bouwen in de Mohawk vallei. Gil en Lara hebben het moeilijk, maar werken keihard om een bestaan op te bouwen. Hun geluk wordt echter ruw verstoort als volgers van Engeland en indianen hun dorp en huizen afbranden. De grote oorlog volgt en ook de mannen uit de Mohawk vallei moeten in dienst. Vele raken gewond of sneuvelen en voor de achtergebleven vrouwen is het moeilijk. Ford laat de oorlog zelf niet zien, maar wel de gevolgen en de moeilijkheden voor de 'thuisblijvers'. Ford schoot de film in technicolor en de film is van een grote schoonheid. Een eerlijke film over de pioniers en(de gevolgen van) oorlog die ik ten zeerste kan aanraden. ****

[InfamousGeorge]

Gisteren Ice Cube's: Are We There Yet gezien. Grappige film om eens gezien te hebben.
Ook Colors gezien gisteren, rare film holmes...

En Barbershop ook nog gezien, ***film punt

[InfamousGeorge]

En Miller's Crossing trouwens ook, viel mij tegen. Vond de rol van Steve Buscemi dan wel weer vermakelijk. Maar verder een te vreemd verhaal.

[Melzz]

Desert of the Tartans - Valerio Zurlini - 1976

Dit is, na Violent Summer, mn tweede film van Zurlini die ik heb gezien. De film is een lange zit van 140 minuten...en het onderwerp gaat ook nog eens over wachten en nog eens wachten op een vijand die eventueel of helemaal niet zal komen opdraven. Is de film dan saai? Allesbehalve! We volgen een jonge man, genaamd Drogo, uitstekend gespeeld door Jacques Perrin die wel wat weg heeft van Alain Delon. Hij wordt uitgezonden naar een fort, midden in de woestijn waar een grensgebied wordt bewaakt. Tijdens de gehele film is er een onzichtbare dreiging in de vorm van de Tartans die inmiddels mythische proporties hebben aangenomen. Het bataljon houd zich strikt aan regels en rangorde en houd daarmee een systeem in stand. Giuliamo Gemma speelt een fantstische rol als een officier die strikt regels wil naleven en iedereen streng straft die zich daar niet aan houd. Eigenlijk wordt er door iedereen in deze film zeer, zeer goed geacteerd. Ingetogen, oprecht...je gelooft in de karakters zonder dat het karikaturen worden. Buiten de onzichtbare vijand....is het gezelschap ook een vijand voor zichzelf. Tevens kan het fort een metafoor zijn voor het leven, wat doe ik hier, waar gaan we heen, wat is het doel? De mannen blijven trainen en wachthouden want de vijand kan elke moment komen.....ook al gebeurt er jaren en jaren niets. De cinematografie is prachtig, de ruines van Bam in Iran en de woestijn wordt prachtig gefotografeerd. Tevens krijgen we muziek van Morricone die, zoals te verwachten, prima de sfeer van de film vangt. Verwacht geen actiescenes maar sta je open voor een mysterieuze film waar innerlijke conflicten een grote rol spelen....dan is dit een film om eens te proberen. Ik kan eigenlijk niet precies uitleggen waarom ik dit een goede film vind. Ik kan me ook voorstellen dat mensen dit helemaal niets vinden. Weer heeft Noshame een prima dvd afgeleverd met als voornaamste extra de soundtrack van de film op cd.

[Erwin de Koning]

THE SHUTTERED ROOM

BLOOD ISLAND

Nergens zo goed als die andere H.P Lovecraft verfilmingen zoals bv RE-ANIMATOR of THE RESSURECTED. Dit is een typische jaren '60 horrorthriller

Carol Lynley is werkelijk een plááátje

[Kees Hoekerd]

The Big Lebowski (Coen, 1998 )



Geniale film Muziek, humor, personages, quotes en de setting zijn bij vlagen echt hilarisch

'Shut the fuck op, Donnie'

Smokey... you're entering a world of pain. En zijn vietnam uitbarstingen. Jeff Bridges speelt toch ook wel een geweldig personage met zijn verrotte kleding en uiterlijk. Een van de beste komedies!

[*NERAZZURRI*]

Jeff Bridges speelt inderdaad prima. Maar alleen al de namen John Goodman, Steve Buscemi en Peter Stormare samen in één film is reden voor een lachbui

Vanmiddag nog maar eens kijken denk ik.

[tolpol]

[IMG]http://www.cultfilmsen***films.com/quick_pics/blind_womans_curse_cover.jpg[/IMG]

Blind Woman's Curse (1971) ***1/2

Openen doen we in de gietende regen, met Meiko Kaji's intense ogen verscholen onder een breedgerande rieten hoed. Ze staan er met vijf, en komen om vergelding. Vergelding om de moord op Meiko's vader, de yakuzabaas. Zwaarden worden getrokken, bloed spat in het rond, een dansende draak op de rug van de belagers. Een meisje gaat tegen de vlakte, een zwarte kat likt haar het bloed van de ogen. Meiko vliegt de gevangenis in. Daar schrikt ze elke nacht wakker uit koortsige dromen waarin steeds weer die zwarte kat opduikt.

Als ze na drie jaar vrijkomt neemt ze de plaats van haar overleden vader in aan het hoofd van de yakuzaclan. Maar andere families azen op het territorium, en plaatsen een verrader in de clan. En wie is die raadselachtige blinde messenwerpster? Plots duikt ze op en biedt haar diensten aan bij de rivaliserende bende. 's Nachts springt haar gebochelde knecht van dak tot dak, en vermoordt leden van Meiko's clan, waarna hij hen vilt en de drakentattoo als trofee meeneemt.

Een bizarre yakuzafilm met sfeervolle horrorelementen van de hand van sleazemeester Teruo Ishii (Female Yakuza Tale, The Executioner), met Meiko Kaji (Lady Snowblood, Female Prisoner Scorpion) in haar eerste grote rol. Tenminste - ze staat eerst in de voortitels, en strikt genomen mag het verhaal dan rond haar figuur draaien - de plot is zo weinig rechtlijnig en schiet zoveel richtingen uit dat ze uiteindelijk maar weinig schermtijd toebedeeld krijgt. Gelukkig weten al de diverse figuren die opduiken wel te boeien - zoals de geflipte yakuza, enkel gekleed in een rode string en een bolhoed, die keet komt schoppen op de markt en beledigingen over z'n ongewassen en sterk ruikende penis naar het hoofd geslingerd krijgt, de rivaliserende yakuzabaas die vlak naast z'n met spiegelwanden beklede slaapkamer een kooi vol opiumrokende hoertjes heeft en het vreemde koppel van de blinde jongedame en haar monsterlijke gezel, die met z'n tweetjes compleet de show stelen.

De film is wel een beetje een warboel. Het verhaaltje wordt nogal rommelig verteld en mist daardoor dramatische kracht, maar Ishii weet uit te pakken met een paar uiterst geslaagde momenten. Vooral de hallucinante scènes in het groteske horror-theatertje waar de blinde dame zich ophoudt, de sleazy stukken in de opiumkooi en de actiescènes waarin de yakuza hun rug ontbloten om hun tattoos samen een dansende draak te laten vormen zijn fantastisch. Heel onderhoudend stukje Japanse seventies-exploitation.

Screenshots en technische evaluatie van het schijfje kan je bekijken op cultfilms en ***films.

[Dennis Oosterhuis]

The Big Lebowski (Coen, 1998 )



Geniale film Muziek, humor, personages, quotes en de setting zijn bij vlagen echt hilarisch

'Shut the fuck op, Donnie'

Deze film is bij mij ook in zeer korte tijd uitgegroeid tot de beste comedy aller tijden en tevens dus een alltime top 5 notering. Superfilm! En dat pas sinds iets meer dan een half jaar, toen ik hem voor het eerst zag!

[Brakhage]

Clean ***1/2

Regie: Oliver Assayas (2004)

Net als de beroemde Nouvelle Vague regisseurs was Oliver Assayas eerst filmcriticus voor Cahiers du Cinema alvorens zelf films te gaan maken. En als je hem wilt vergelijken zou hij met deze film in ieder geval het dichtst in de buurt komen van Godard dankzij de fascinatie met popcultuur die beiden hebben. Met Assayas deel ik alvast een voorliefde voor de muziek van Brian Eno welke hier de soundtrack domineert en waarmee weer bewezen wordt dat Eno nooit te veel gebruikt kan worden in films. Visueel gezien ziet het er erg gelikt uit allemaal, maar op een positieve wijze: het is flitsend zonder overdadig te worden en stijlvol zonder statisch te worden. Daarnaast is het scenario van Assayas een mooie combinatie van realisme en emotie waarbij het altijd vakkundig al te grote excessen vermijdt, iets wat je vrij snel hebt met films over drugsgebruik. De film wordt echter volledig gedragen door Maggie Cheung (die uit de Wong Kar-wai films) en mijn god, wat een klassewijf is dat toch! Is dat haar eigen stem waarmee ze zo vloeiend Frans en Engels spreekt? Haar scènes met Nick Nolte zijn een waar genot om naar te kijken, temeer omdat Nolte hier eens niet in overactingmodus verkeert. Nu heb ik vernomen dat ‘Clean’ tot op heden Assayas’s beste film is, maar ik ben zeker benieuwd naar zijn andere werk, want dit is een prima film.

[tolpol]

Is dat haar eigen stem waarmee ze zo vloeiend Frans en Engels spreekt?

Cheung heeft haar jeugd doorgebracht in Engeland en verhuisde daarna terug naar Hong Kong - in de jaren negentig verzeilde ze in Frankrijk en is sinds een tiental jaar getrouwd met Fransman Assayas.

[Brakhage]

Cheung heeft haar jeugd doorgebracht in Engeland en verhuisde daarna terug naar Hong Kong - in de jaren negentig verzeilde ze in Frankrijk en is sinds een tiental jaar getrouwd met Fransman Assayas.

Ik had al zo'n vermoeden inderdaad en dit verhaal had ik ooit eerder gehoord, was alleen te lui om het na te zoeken

Maar jemig, wat een ongelooflijk sexy accent heeft ze in het Engels!

[Brakhage]

Die Dritte Generation ****

Regie: Rainer Werner Fassbinder (1979)

En als je denkt dat Fassbinder je niet meer verrassen kan met iets nieuws dan zie je ‘Die Dritte Generation’, een van zijn meest vreemde films. Het beste referentiepunt is zijn meesterwerk ‘In Einem Jahr mit 13 Monden’ van een jaar eerder want ook hier is er sprake van constante parodie/satire en worden de meest bizarre veranderingen in sfeer tot norm verheven. De cast is er een om van te duizelen met onder meer Hanna Schygulla, Bulle Ogier, Volker Spengler, Eddie Constatine, Harry Baer, Günther Kaufmann en Udo Kier. Nu ziet Kier er altijd bijzonder uit, maar met zijn bril en kroeshaar ziet hij er hier uit als het personage Harlan uit ‘Videodrome’, ik had hem aanvankelijk niet eens herkend. De films van Fassbinder zijn vaak overgoten met een depressief of minder vrolijk sausje, maar dit is een van zijn meest zwartgallige en hypochondrische; de film begint met de mededeling dat hij ‘opgedragen is aan iedereen die van iemand houdt – aan niemand dus?’ Het is een behoorlijk plotloze politieke farce waarin een stel idiote en incapabele terroristen een belangrijk iemand willen ontvoeren met alle gevolgen van dien – de film moet haast wel model gestaan hebben voor de hilarische gay pornosatire van Bruce LaBruce ‘The Raspberry Reich’. De film ‘lijdt’ een beetje aan het euvel waar vrijwel iedere Fassbinder film aan lijdt en dat is een gevoel van rommeligheid, een gevoel dat er te veel ideeën zijn die allemaal iets beter uitgewerkt hadden kunnen worden. Een kritiek kan dit echter nauwelijks zijn omdat dit nu eenmaal vaak zijn werkwijze en strategie was, het geeft deze film ook het typische Fassbinder stempel en daarmee zijn charme. De muziek van vaste componist Peer Raben is hoogst experimenteel en geeft deze zwarte komedie een nog vreemder gevoel, terwijl het ook de kritische distantie die de hele film reeds uitdraagt nog eens versterkt. Dit is geen geschikte film om kennis te maken met Fassbinder, maar voor de liefhebbers valt hier veel te genieten.

[BigLebowski]

The Big Lebowski (Coen, 1998 )



Geniale film Muziek, humor, personages, quotes en de setting zijn bij vlagen echt hilarisch

'Shut the fuck op, Donnie'

Hey Dude,
Geniale films geef je geen 8 maar een 9 of hoger en behoren in je top 20 te staan.
Fuckin' A!

[Tim Wiselaar]

deel 7 alweer

Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl

Goede actie film, met af en toe een vleugje humor. Alleen vind ik de bewegingen van de skeletten er erg nep uitzien. Nu nog deel 2 checken en dan op naar deel 3.

8/10

[BigLebowski]

One Flew Over The Cuckoo's Nest (Milos Forman, 1975)



Het blijft een goede film en in mijn ogen terecht een klassieker. Het enige gevoel dat me bij vlagen bekroop was dat de gestoorden soms net iets te clichématig werden neergezet. Gestoord leek op sommige momenten verward te worden met 'dom'. Het einde was ik alweer een beetje vergeten en maakte wederom indruk.

8.5/10

[*NERAZZURRI*]

Hey Dude,
Geniale films geef je geen 8 maar een 9 of hoger en behoren in je top 20 te staan.
Fuckin' A!

Er zijn meer dan 20 geniale films gemaakt

Ik zit hem nu trouwens weer te kijken Volgens mij wordt ie elke kijkbeurt leuker.

En oh ja, comedy's komen niet zomaar in m'n top 20. Een comedy is imo een stuk makkelijker te maken dan écht geniale films, zegmaar. Al zitten Fear & Loathing, The Big Lebowski, Life Of Brian er dicht tegenaan. The Great Dictator heb ik er zelfs in staan, maar ik denk dat ik die ga vervangen voor een andere comedy. Nog even kijken welke...

[BigLebowski]

Er zijn meer dan 20 geniale films gemaakt

Ik zit hem nu trouwens weer te kijken Volgens mij wordt ie elke kijkbeurt leuker.

En oh ja, comedy's komen niet zomaar in m'n top 20. Een comedy is imo een stuk makkelijker te maken dan écht geniale films, zegmaar. Al zitten Fear & Loathing, The Big Lebowski, Life Of Brian er dicht tegenaan. The Great Dictator heb ik er zelfs in staan, maar ik denk dat ik die ga vervangen voor een andere comedy. Nog even kijken welke...

Dat is vaak het makke van sterke komedies: het lijkt vaak zo simpel. En je weet...des te eenvoudiger iets lijkt, des te kunstiger is het. Niets is moeilijker dan het maken van een echt goede komedie omdat humor zo moeilijk grijpbaar is en voor iedereen verschilt. De grens tussen geniaal en flauw is vaak flinterdun. Ik pleit er daarom voor om tenminste 1 komedie in je top 20 te behouden. Amen.

[Lien]

Delicatessen, je zou er een beetje wereldvreemd van worden.

[BigLebowski]

Delicatessen, je zou er een beetje wereldvreemd van worden.

Wat vond je er verder van en wat is daar mis mee?

[Paul H.]

Mad Max Beyond Thunderdome

Teleurstellende afsluiter van de Mad Max trilogie. Zou toch graag een vervolg op deze trilogie zien, kan met de juiste mensen(en budget) toch een mooie avonturenfilm worden.

[Lien]

Wat vond je er verder van en wat is daar mis mee?

Vond hem zeker goed, de absurde humor lag me ook wel. Moest gewoon even wennen aan al dat absurde (hoe ze omgaan met het tekort aan vlees en de gevolgen daarvan.) Wist ook totaal niet wat ik van deze film moest verwachten voor ik hem ging bekijken, had er nog maar vrij weinig van gehoord. Misschien moet ik hem binnen een paar weken maar nog is een keertje bekijken.

[martinvanlochem]

Hana-bi (Japan, 1997)

Na Zatoichi en Sonatine de derde film van Kitano die ik zie. De kern van het verhaal betreft een ex-agent (Kitano) die afscheid neemt van zijn baan en zijn gewelddadige verleden om aan de zijde te staan van zijn aan leukemie stervende vrouw. De stijl van Sonatine wordt in deze film nog verder doorgevoerd: lange shots van mensen die zwijgen, soms slapstickachtige zwarte humor, mooie beelden die ondersteund worden door prachtige muziek. Vooral het laatste deel van de film vind ik zeer sterk, met een werkelijk perfect einde. Het mooist van de film vind ik dat het in essentie een liefdesverhaal is zonder dat deze liefde expliciet geuit wordt. Al met al vond ik dit de sterkste van Kitano van de drie die ik tot nu toe gezien heb. Ik kijk dan ook uit naar de andere Kitano films die nog in het verschiet liggen met de Kitano Collection box.

8/10