Oké, vooraleer ik hier reacties krijg in de aard van "dat is iets voor tienermeisjes!" of iets dergelijks, hear me out
Een tijdje geleden voerde ik hierover een discussie met een kerel van ongeveer mijn leeftijd, die net Walk the Line had gezien en had gezegd dat hij "verliefd" geworden was op Reese Witherspoon, door haar vertolking van June Carter-Cash. Dit vond ik op zijn zachtst gezegd nogal vreemd overkomen uit zijn mond, want hij heeft net zoals ik een vrij cynische kijk op het leven en de liefde. Het was, zo zei hij, "de combinatie van elementen" die Witherspoon op dat moment voor hem de ideale vrouw maakte. Niet alleen haar uitzonderlijk mooie uiterlijk (we mogen het toegeven: Witherspoon stráált in Walk the Line), maar haar tekst, haar accent, haar acteerstijl, de hele rimram.
Dit hield ik voor mezelf praktisch voor onmogelijk, tot ik vanmorgen BenX zag. Tegenspeelster Laura Verlinden staat er zo prachtig begripvol en understated te acteren, dat het lijkt alsof er een engel uit de hemel is gevallen. Nu (ongeveer vijf uur nadat ik de film heb gezien) loop ik nog steeds voortdurend aan haar te denken en gaat mijn hart er sneller door slaan, iets wat ik niet krijg door een gedachte aan de superstoten uit Hollywood, zoals een Scarlett Johannson of een Elisha Cuthbert. Met andere woorden: ik heb het zitten, ik ben verliefd De hele reden waarom me dit fascineert is omdat ik me na enkele mislukte escapades (waar we niet dieper op hoeven in te gaan ) heb voorgenomen nooit meer verliefd te worden.
Hebben jullie het ooit meegemaakt: een (hoe kortstondig ook) gevoel van liefde, blozend gezicht en klamme handjes incluis, voor een acteur of actrice na het bekijken van een geweldige performance?
Of is over gevoelens praten toch maar iets voor mietjes?