[REG] Frank Tashlin

[Brakhage]

Frank Tashlin (1913-1972)

Enkele stukjes die ik onlangs over zijn films schreef:

Artists and Models (1955)

Vanaf het moment dat ik ‘Will Succes Spoil Rock Hunter?’ zag ben ik helemaal verslingerd aan Frank Tashlin, zonder twijfel een van de meest onderschatte filmregisseurs van de jaren ’40 en ‘50. Uiteraard is ook in deze film de achtergrond van Tashlin als cartoonist duidelijk te zien, want Tashlin filmt live-action films doorgaans als ware het cartoons; dat betekent dus veel visuele grapjes, een desinteresse in fysieke wetten en veel primaire kleuren – wat zijn films een duidelijke voorloper maakt van de pop-art look van Jean-Luc Godard (een grote bewonderaar van Tashlin overigens). Maar niet alleen visueel ontleent Tashlin zijn inspiratie aan cartoons, ook qua scenario en personageontwikkeling hevelt hij de ideeën vanuit de cartoons rechtstreeks over, wat bijzonder groteske karakters en een maniakale, onstopbare energie tot gevolg heeft – iets wat hand in hand gaat uiteraard met de anything goes filosofie van Jerry Lewis en Dean Martin, de sterren van deze film. Er is geen moment rust in een film als deze, het verhaal springt alle kanten op en het is allemaal te idioot voor woorden (wat met Lewis altijd het geval is natuurlijk). Maar naast die onnavolgbaar idiote komedieorkaan die Jerry Lewis heette staat dan de nogal neerslachtige wereldvisie van Frank Tashlin, waardoor twee totaal verschillende werelden in botsing komen met elkaar en het is nu juist deze constante clash tussen twee haast onverenigbare visies die hun samenwerkingen hun typische karakter geven – ze houden elkaar in evenwicht.

Tashlin schreef bijvoorbeeld ooit een boek over een luiaard die volstrekt tevreden is met zijn leven en glimlachend ondersteboven aan een tak hangt. De mensen die hem zien echter, interpreteren zijn glimlach, omdat ze hem ondersteboven zien, als een grimas en gaan vervolgens van alles proberen om hem te laten lachen, waardoor hij zo depressief wordt dat hij een sombere blik op zijn gezicht krijgt, die mensen echter (omdat hij ondersteboven hangt) verkeerd interpreteren als een glimlach. Het verhaal is zeer typisch voor de sombere Tashlin, die in veel van zijn films (vrijwel allemaal uitzinnige parodieën) een bijzonder scherpe maatschappijkritische ondertoon weet te verwerken, waardoor een bijzonder contrast ontstaat met de verder vrolijke toon van zijn films. Ook in ‘Artist and Models’ zit een bijna akelig sombere ondertoon, over de gewelddadige strips die een slechte invloed op de jeugd hebben, een typisch onderwerp voor een Tashlin parodie en dit staat in schril contrast met de heerlijk stompzinnige en frivole capriolen van Lewis en Martin. ‘Artists and Models’ is een onophoudelijke stroom van Creativiteit met een hoofdletter C, waarin strips, pop-art, slapstick, onderbroekenlol, liefde en romantiek, vrolijke liedjes, chemische formules en de wedstrijd om de wereldheerschappij een heerlijk uitzinnig huwelijk vormen.

Hollywood or Bust (1956)

Over het algemeen wordt de modernistische film gezien als de stroming waarin zelfreflectie voor het eerst zijn intrede deed in de film en Jean-Luc Godard wordt dan meestal genoemd als de meest vooraanstaande exponent, omdat in zijn films het vierdewand principe het meest doorbroken wordt. Traditioneel wordt dit dan gecontrasteerd met de Hollywoodfilm waarin er geen enkele verwijzing mag zijn naar zichzelf omdat de illusie van de film nergens doorbroken mag worden, terwijl Godard -onder het mom van modernisme- de kijker juist zelfbewuster wil maken en de mechanismen die achter het filmproces schuilgaan, blootlegt. De film van Frank Tashlin echter zijn in dat opzicht gewoon voorlopers van Godard (en modernisme), terwijl zijn films door niemand ooit serieus zijn genomen, zelfs nu nog niet. Dit komt allereerst doordat Tashlin traditioneel gezien werd slechts als regisseur van stervehikels voor grote sterren, zoals Martin & Lewis, Bob Hope en Doris Day; daarnaast werden komedies gewoon niet zo serieus genomen als andere genres, de cartooneske humor van Tashlin in ieder geval toch zeker niet. Het feit dat Tashlin hoofdzakelijk komedies maakte zal het erkennen van zijn zelfreflectie ook in de weg gezeten hebben omdat in de wereld van komedie veel meer voor lief wordt genomen en minder opvalt dan in bijvoorbeeld drama – waar experiment direct meer opvalt dankzij de ‘realisme’ factor.
Maar als je goed naar Tashlin’s films kijkt zie je dat hij al constant doet waar Godard een paar jaar later alle krediet voor zou krijgen: helemaal op het begin van ‘The Girl Can’t Help It’ komt hoofdrolspeler Tom Ewell op en spreekt hij rechtstreeks in de camera, het beeld is klein en zwart-wit. Dan zegt hij dat de film die we gaan zien in Technicolor gemaakt is (er verschijnt plotseling kleur) en hoe het bovendien ook in CinemaScope gefilmd is (hij duwt tegen de randen van het beeld waardoor het bekende CinemaScope formaat ontstaat).Veel meer de illusie doorbreken lijkt me toch niet mogelijk! Maar het gebeurt constant in Tashlin’s films: in ‘Will Succes Spoil Rock Hunter?’ heb je een soortgelijke aankondiging, evenals in ‘Hollywood or Bust’. En Anita Ekberg speelt in ‘Artists and Models’ gewoon Anita en in ‘Hollywood or Bust’ speelt Anita Ekberg Anita Ekberg; in ‘The Girl Can’t Help It’ speelt de bekende zangeres Julie London ook gewoon Julie London, terwijl Jayne Mansfield een overduidelijke parodie is op Marilyn Monroe en ze bovendien aan dezelfde tegenspeler gekoppeld is als Marilyn in Wilder’s ‘The Seven Year Itch’, Tom Ewell.

Waar Godard zijn nadruk op filmhistorie en zelfreflectie vooral in het kader van het modernisme en kunstzinnigheid brengt (althans zo wordt vaak beweerd), daar haalde Tashlin dat natuurlijk rechtstreeks uit de cartoons, een medium waarin hij werkzaam was voordat hij overstapte naar live-action film en waarin constant de immersieve werking van film doorbroken wordt. Punt is echter dat niemand Tashlin ooit serieus genomen heeft… behalve enkele schrijvers voor Cahiers du Cinema, onder meer Godard en Truffaut dus. Godard heeft er nooit een geheim van gemaakt bijzonder door Tashlin geïnspireerd te zijn en als je goed naar zijn films kijkt zie je dat cartoons of strips ook een erg duidelijk invloed op Godard geweest zijn (Alphaville, Made in USA, Pierrot le Fou).

Van alle films die ik tot op heden van Tashlin gezien heb is ‘Hollywood or Bust’ toch het duidelijkst beïnvloed door cartoons, want een hond die een auto bestuurd zie je doorgaans niet in live-action films. Die fantastische sequentie waarin Martin & Lewis al zingend door een agrarisch landschap rijden en er constant wulpse dames langs de kant staan of op een tractor zitten lijkt overigens rechtstreeks uit een Russ Meyer film gewandeld. Helaas mist deze film net een beetje die satirische, serieuze ondertoon die Tashlin’s beste werk heeft, maar afgezien daarvan is dit vintage Tashlin. En het is echt ronduit een schande dat niemand ooit over deze man spreekt.

[Brakhage]

Heeft helemaal niemand iets te melden over deze unieke figuur?

[Patrick van den Hul]

Avant garde is niet echt mijn cup of tea

[Brakhage]

Avant garde is niet echt mijn cup of tea

Maar Tashlin is geen avant-garde, hij maakte Hollywood komedies :wink:

[Patrick van den Hul]

Maar Tashlin is geen avant-garde, hij maakte Hollywood komedies :wink:

Ik zag een paar keer Godard staan vandaar, mijn fout. Laten we het dan maar hier op houden: Zoveel te zien, zo weinig tijd

[Brakhage]

Wha, The Geisha Boy en Rock-a-Bye Baby komen op blu-ray van Olive Films, op 14 februari. Twee maal Tash en Jerry Lewis! Ook Boeing Boeing met Lewis, Tony Curtis en Thelma Ritter gaat dan uitkomen, maar dat is een nogal rampzalige film.

[Oudlid_X5]

[Brakhage]

Ik zal wel weer niet zo slim zijn, maar kun je iets duidelijker zijn?

[Oudlid_X5]

Je hebt niet het gevoel dat je tegen een muur aan het schrijven / praten bent?

[Brakhage]

Dat gevoel heb ik constant op dit forum, dus ik zie het punt niet zo

[Bogart-Fan]

Je hebt niet het gevoel dat je tegen een muur aan het schrijven / praten bent?

Ik snapte het plaatje ook niet, maar dat komt volgens mij omdat je het verkeerde plaatje hebt gekozen om je punt te maken.


Van Tashlin heb ik een jaar of 20/25 geleden vrij veel gezien omdat ik toen zoveel mogelijk heb opgespoord van (Martin &) Lewis. 'Rock Hunter' heb ik toen opgespoord omdat Groucho Marx er een rolletje in scheen te hebben, plus nog een aantal Bob Hope films waar Tashlin achteraf iets mee te maken bleek te hebben. Dat was dus nog ver voor de hele internet-handel en YouTube e.d. Als ik mij goed herinner heb ik het uit de USA moeten halen omdat er in Europa amper iets te krijgen was van met name Martin & Lewis (op steeds maar dezelfde public domain films na), zelfs niet in Engeland. Maar in de USA was het volop verkrijgbaar. Wat mij vooral is bijgebleven zijn de bonte kleuren, de aankleding (letterlijk en figuurlijk) en die typische 50's/begin-60's accenten.
Trouwens, een van mijn favoriete muziekfilms aller tijden is 'The Girl Can't Help It'. Maar dat is meer vanwege de onvoorstelbaar mooie 50's muziek.

[Brakhage]

Trouwens, een van mijn favoriete muziekfilms aller tijden is 'The Girl Can't Help It'. Maar dat is meer vanwege de onvoorstelbaar mooie 50's muziek.

Ik weet niet of je hem kent, anders moet je hem zeker eens gaan zien, maar de film 'Rock Around the Clock' is de perfecte tegenhanger van 'The Girl Can't Help It'. RATC is een exploitationfilm en duidelijk een minder groot budget dan de Tashlin film, maar die bevat bijna nog meer muziek! Als je die films naast elkaar legt, valt het ook vooral op hoe negatief Tashlin uiteindelijk is over rock 'n roll, terwijl RATC juist ontzettend positief is. Ik bedoel dat niet als kritiek op Tash, want het past volledig in zijn satirische natuur, maar het is een aspect wat veel mensen over het hoofd lijken te zien. Die films zijn als beide zijden van een magneet.

[Bogart-Fan]

Jazeker ken ik 'Rock Around The Clock'! Geweldig mooi. Maar mede omdat er minder R&R artiesten in optreden (het draait immers om Bill Haley), en vooral omdat 'The Girl Can't Help It' in kleur is staat deze hoger op mijn persoonlijke herinnerings-lijstje. De overige muziek in RATC is ook veel milder en een stuk minder R&R dan in TGCHI, maar dat lijkt me ook logisch als je let op de aanwezigheid van mensen als Eddie Cochran en Gene Vincent.
Best opmerkelijk eigenlijk, dat Tashlin negatiever is over de invloed van R&R, terwijl zijn film juist meer van datgene bevat.

Misschien ken je 'Don't Knock The Rock' ook? Deze film heeft voor mij het sterkste R&R dansnummer van de films uit die jaren: Rip It Up (heb je die Bill Haley al weer!). Het viel me tijdens de film niet eens op, maar toen ik het later terugzag op YouTube bemerkte ik dat een man zijn partner totaal verkeerd lanceert, waardoor ze op haar kont terecht komt, ze lacht wat, hij tilt haar weer op haar benen, en de scene gaat gewoon door. En een stukje verder knalt hetzelfde koppel tegen een andere danser aan. Het is er allemaal niet eens uitgeknipt! Geweldig grappig. Dat zou nu (helaas) niet meer kunnen.

http://www.youtube.com/watch?v=cG6n3Z7qwVs

[Brakhage]

Don't Knock the Rock heb ik nog niet gezien, maar stond al wel op mijn te zien lijstje inderdaad. Net zoals zoveel anderen!

[Oudlid_X5]

Ik snapte het plaatje ook niet, maar dat komt volgens mij omdat je het verkeerde plaatje hebt gekozen om je punt te maken.

Heb doormiddel van uw reactie(s) mijn punt gemaakt.

[Brakhage]

Heb laatst 'Caprice' voor de tweede maal gezien; ik vond deze de eerste keer echt een verschrikkelijke film en ik heb geen idee waarom - misschien dat ik me te veel liet misleiden door het feit dat Doris Day dit veruit haar slechtste film schijnt te vinden. Maar het is een van Tashlin's leukste! Een van de weinige van die spionnen parodieën die echt overeind blijft, met een indrukwekkende fysieke rol van Doris. En het is een hele film over parfum!

Net als in het Doris Day topic lijkt het me ook hier tijd voor lijstjes. Wat zijn jouw favoriete Frank Tashlin films? Hier de mijne:

1. The Girl Can't Help It (1956)
2. Will Success Spoil Rock Hunter? (1957)
3. Cinderfella (1960)
4. Artists and Models (1955)
5. Caprice (1967)
6. The Alphabet Murders (1965)
7. The Disorderly Orderly (1964)
8. Son of Paleface (1952)
9. Who's Minding the Store? (1963)
10. Hollywood or Bust (1956)

[Bogart-Fan]

Ik neem aan dat je 'The Glass Bottom Boat' nog niet gezien hebt?

[Brakhage]

Ik neem aan dat je 'The Glass Bottom Boat' nog niet gezien hebt?

Jawel, twee keer. Hoezo?

[Bogart-Fan]

Nou, ik zag ook je posts in het Doris Day topic, en ik dacht Tashlin én Doris Day, dat moet dan haast wel iets voor jou zijn. Maar nu neem ik aan dat je hem niet zoveel aan vond?
Ik heb hem zelf nog niet gezien trouwens.

[Brakhage]

Nou, ik zag ook je posts in het Doris Day topic, en ik dacht Tashlin én Doris Day, dat moet dan haast wel iets voor jou zijn. Maar nu neem ik aan dat je hem niet zoveel aan vond?
Ik heb hem zelf nog niet gezien trouwens.

Oh jawel hoor, het is een meer dan prima film. Een beetje wisselvallig, maar meer dan genoeg vintage Tashlin momenten om het een prima film te maken. Sterker, ik heb overwogen om hem in mijn top 10 te zetten, maar hij is er net buiten gevallen.

[Arian de Vries]

Goh, juist nu ik deze week weer in een Tashlin fase beland ben kom ik er achter dat er hier op dvd.nl (waar ik in geen maanden geweest ben) een heus Tashlin topic is ontstaan, het moet niet gekker worden.

Blijft een fantastische regisseur waar veel meer mensen geïnteresseerd in zouden moeten zijn. Nu net 'Who's Minding the Store' gezien, waarin de combinatie Tashlin en Lewis weer helemaal uit de verf komt. Sowieso ben ik wel fan van deze combinatie omdat ze elkaar prima aan lijken te vullen. De bijna onuitstaanbare, maar zeer oprechte, levenslustige en menselijke Lewis in een gereserveerde omgeving/maatschappij wat een explosieve combinatie is.

Nogmaals jammer dat zo weinig mensen hem kennen, maar helaas geldt dat voor wel meer briljante regisseurs en films

[Brakhage]

Het topic bestaat al enkele jaren, Arian

[Arian de Vries]

Het topic bestaat al enkele jaren, Arian

Oh ik zie het, sinds 2008.... ai .

[Brakhage]

En het gaat maar door! Nog voordat The Geisha Boy en Rock-a Bye Baby zijn verschenen zijn er alweer twee andere Lewis/Tashlin films aangekondigd door Olive om op blu-ray te gaan verschijnen: 'Who's Minding the Store?' en 'It'$ Only Money'! Deze zijn helemaal welkom omdat ze nog nooit op DVD verschenen waren. 27 maart is de verwachte release datum. Wat een wereld

[Brakhage]

203. Rock-a-Bye Baby (Frank Tashlin, 1958) :: 9.3
204. The Geisha Boy (Frank Tashlin, 1958) :: 8.0

Heb afgelopen vrijdag zowel 'Rock-a-Bye Baby' als 'The Geisha Boy' op blu-ray gezien en dat was een indrukwekkende ervaring. 'Baby' vond ik de eerste keer nauwelijks leuk en geen idee waarom eigenlijk want het is een van Tashlin's beste! Het begint al direct briljant met die schreeuwerige kleuren en die vrouw die echt sprekend op Lana Turner lijkt. Volgens mij is het me de vorige keer niet eens opgevallen, maar het is feitelijk ontzettend duidelijk dat Tashlin iemand gevonden heeft die echt sprekend op Lana Turner lijkt, maar dan meer een 'burnt out caricature' zoals ze in 'Fear and Loathing in Las Vegas' zouden zeggen. Verder zijn alle gebaren en bewegingen sprekend Turner, die op dat moment natuurlijk net in een soort enorme revival zat en de ultieme Hollywood ster is en doordat Tashlin Turner in een soort drag queen variant neerzet levert dat een indrukwekkende satirische laag op - zeker omdat de film expliciet over film maken gaat. Er is een imposante scene waarin Lewis het liedje 'In The Land of La-La-La' zingt, met een overduidelijk artificiële set en waarin Lewis terugdenkt aan zijn kindertijd; het is duidelijk een metafoor voor het vermogen van film om dromen en fantasieën te realiseren en de scene heeft ook een oprechte feel, totdat de Lana Turner drag queen ten tonele verschijnt: enkel de aanwezigheid van deze would-be Turner geeft het geheel direct een satirische twist, in pure Tashlin-stijl waarin de illusie van Hollywood tegelijkertijd wordt getoond als blootgelegd.

Het geheel is verder geinspireerd door Preston Sturges's 'Miracle on Morgan's Creek', wat Tashlin de mogelijkheid geeft om niet alleen Hollywood op de hak te nemen, maar het complete burgerlijke leven van Amerika. Jerry Lewis heeft altijd al een pikante positie ingenomen als het gaat om geslachtsrollen: zijn samenwerking met Dean Martin heeft meer dan eens een homo-erotische ondertoon ('the handsomest man on earth and a monkey' in de woorden van Lewis zelf), niet alleen in de buddy dynamiek, maar omdat Lewis keer op keer in de rol van de vrouw geduwd wordt. In verschillende films trekt hij letterlijk vrouwenkleren aan, maar ook verschillende van de films zijn remakes van eerdere screwball comedies (bv. 'Nothing Sacred' wordt 'Living it up' en Billy Wilder's 'The Major and the Minor' wordt ''You're Never Too Young') en dan neemt Jerry Lewis altijd de rol die eerder door een vrouw gespeeld werd (Carole Lombard en Ginger Rogers respectievelijk). In 'Rock-a-Bye Baby' krijgt dit alles zijn meest extreme vorm waarschijnlijk als Lewis tegelijkertijd zowel vader als moeder wil zijn, waarmee het hele idee van sekse verschil simpelweg weggeredeneerd wordt! Daarnaast heeft de hele set-up iets merkwaardigs: doordat Lewis op het begin van de film met drie kinderen wordt opgezadeld, wordt het traditionele traject van kennismaking, verliefdheid, seks en uiteindelijk kinderen volledig in de war gegooid en nu is Tashlin in staat om het grietje wat een oogje heeft op Jerry (wat uiteraard nauwelijks geretourneerd wordt) met hem te willen laten trouwen, juist OMDAT hij kinderen heeft! Tel daarbij dan ook nog de Italiaanse schoonvader op die zijn eigen Lana Turner dochter altijd verwaarloosd heeft en nu de baby's van Lewis als een soort surrogaatkinderen ziet en het geheel heeft meer dan iets pervers. Verder zit de film vol met briljante slapstick en van die heerlijke throwaway oneliners zoals 'yeah I know, life goes to a party, but this is ridiculous'.

'The Geisha Boy' is subtop Tashlin/Lewis wat mij betreft: absoluut een sterke film, maar het mist enigszins focus en leunt te veel op enkele individuele momenten.

Beide blu-rays zien er volgens mij echt fantastisch uit, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik nog aan het bijkomen was van de LSD dus alles was enigszins visueel vervormd. De DVD van 'The Geisha Boy' zag er altijd al waanzinnig uit, maar de blu-ray doet er net een schepje nog bovenop en vooral de sequentie zoals het overstromen van het badhuis ziet er indrukwekkend uit, maar de kleurenreproductie is bij beide films imponerend. Wordt een beetje moe van dit soort recensies - als we alles moeten gaan meten aan 'White Christmas' ziet praktisch niets er goed uit. Relativeren is ook een vak.

Laat de volgende maar komen, kan niet wachten!