INTERVIEW: Brakhage

[Jordy van Buel]

Hieronder volgt het interview met Brakhage

De vragen staan hier. Deze kan de geinterviewde kopiëren naar zijn post.

P.S. Gelieve niet te posten in dit topic voordat Brakhage zijn interview geplaatst heeft.

Alhier staan de toelichtingen, vriendelijk verzoek aan iedereen die aan de beurt is of komt dit even door te lezen.

[Brakhage]

Algemeen gedeelte:

- Wat is je echte voornaam; heeft deze nog een speciale betekenis?
Maikel; naar mijn weten heeft dat verder geen betekenis, het is gewoon de fonetische variant van het Engelse Michael.
- Wat is je geboortedatum?
19-05-1981
- Wat is je woonplaats; heb je daar altijd gewoond, vertel eens iets over je woonplaats?
Den Haag. Woon er sinds april dit jaar, heb verder het grootste deel van mijn leven in Oosterhout gewoond, en nog een poos in Leiden en Best.
- Wat is je burgelijke staat; ongehuwd / gehuwd / samenwonend, kinderen, leg uit/vertel?
Ik woon samen met mijn vriendje Nika, op wie ik nog steeds stapelgek ben. We hebben nu meer dan een jaar een fantastische relatie, voorlopig ga ik ervan uit dat het nog heel lang stand houdt.
- Wat voor studie en/of werk doe je; wat studeer je / heb je gestudeerd, waarom? wat voor werk doe je en wat houdt het in?
Momenteel werk ik in een supermarkt. Ik heb allerlei studies gevolgd: eerst een paar maandjes Rechten in Tilburg; daarna anderhalf jaar Grieks en Latijn in Leiden. Om uiteenlopende redenen was dat allemaal geen onverdeeld succes. Uiteindelijk belandde ik aan de Universiteit Utrecht waar ik aanvankelijk muziekwetenschappen studeerde. Dat was erg interessant en leuk, maar na een paar maanden bleek toch dat het feit dat ik geen instrument bespeel een ernstig struikelblok te zijn. Vooraf was te kennen gegeven dat het spelen van een instrument wel aan te raden was maar geen noodzaak, iets wat in de praktijk echter wel noodzakelijk bleek. In een paar dagen moest ik leren noten lezen om vervolgens de hele muziektheorie in ras tempo er doorheen gejaagd zien worden, wat voor iedereen gesneden koek was omdat ze van jongs af aan getraind waren in muziekles, maar voor mij toch ondoenlijk was.

Ik besloot toen het vak Filmgeschiedenis te gaan volgen bij Theater, Film en Televisiewetenschappen en dat beviel me zo goed dat ik uiteindelijk besloten heb om te switchen van muziek naar filmwetenschap. Tot dat moment waren muziek en film de twee grootste passies in mijn leven, met muziek toch wel passie nummer een. Tijdens de studie begon dat echter steeds meer richting film te verschuiven en inmiddels is mijn filmkennis/passie toch aanzienlijk groter dan mijn muziekkennis/passie.

Met het studeren van film bleek ik toch wel mijn roeping gevonden te hebben, wat op zich ook wel mocht wellicht na jaren van omzwervingen (waar ik overigens nooit een seconde spijt van heb gehad). Helaas echter bleek het niveau van de opleiding niet geheel aan mijn verwachtingen te voldoen. Ik begon de studie met het nogal romantische beeld dat ik mijn dagen ging vullen met het bestuderen van Hitchcock en het discussiëren over het kleurgebruik van Douglas Sirk, maar helaas werd ik al snel met mijn neus op de feiten gedrukt: zo’n studie bestaat niet in Nederland. Ik begon de studie met behoorlijk veel voorkennis, zoveel bleek later dat ik met spijt kan zeggen dat de studie mij weinig wist te bieden. Ik heb welgeteld twee cursussen gevolgd tijdens mijn hele studie waar ik echt wat van heb opgestoken: een cursus over film noir en een cursus over Weimar cinema, ook de enige twee cursussen die voldeden aan mijn beeld van wat een filmopleiding behoort te doen. De rest van de cursussen was van een akelig basaal niveau. Ik bleef maar voort ploeteren in de hoop dat het ooit nog iets ging worden maar voor ik het wist had ik vrijwel al mijn filmvakken al gehaald en kwam ik tot de conclusie dat de opleiding simpelweg nooit een voor mij acceptabel niveau ging halen. Ik moest nog twee vakken voltooien en een minor (waarvan de functie mij enigszins ontging omdat ik dankzij mijn vele andere studies al meer dan voldoende breed georiënteerd was, maar helaas voldeden die andere opleidingen niet als minor), toen ik de handdoek in de ring gooide. Vooral het feit dat ik nooit een uidaging gekend heb en ook vrijwel al mijn medestudenten op geen enkele wijze enige interesse in film toonden deden mij besluiten om te stoppen met de opleiding. Mensen die denken dat afgestudeerde studenten filmwetenschap veel kennis hebben op het gebied van film moet ik teleurstellen: dat is gewoon niet zo. De meeste mensen die er afstuderen hebben zonder overdrijven nooit van Antonioni, Bresson of Preminger gehoord en de enige reden dat ze ooit een Godard film gezien hebben is omdat ze daartoe gedwongen werden door de opleiding. Overigens is deze situatie in vrijwel de hele wereld hetzelfde: van universitaire filmdocenten in bijvoorbeeld Engeland of Amerika hoor ik louter dezelfde verhalen: geen interesse, geen kennis, geen passie.
- Heb je nog andere hobbies en/of passies naast film; leg uit/vertel?
Muziek is eveneens essentieel in mijn leven, hoewel het niet meer zo belangrijk is als het ooit was. Dat neemt niet weg dat ik nog dagelijks muziek luister en regelmatig naar concerten ga. Daarnaast heb ik een passie voor moderne dans, ik zie vrijwel alle voorstelling van het Nederlands Dans Theater en ga ook regelmatig naar Scapino en andere dansvoorstellingen. Een bijzonder groot deel van mijn vrije tijd besteed ik ook aan het lezen van filmliteratuur, dat is voor mij net zo belangrijk als het kijken van de films zelf. En in een grijs verleden heb ik nog enkele jaren geschaakt bij Schaakvereniging d4 in Oosterhout, maar ik heb al in geen jaren nog een schaakstuk aangeraakt.

Ervaring met het Medium Film:

- Wanneer en hoe ben je voor het eerst in aanraking gekomen met het medium film?
Dat kan ik me echt niet meer herinneren.
- Wat herinner je je nog van je eerste ervaringen met films, thuis of in de bioscoop?
Mijn eerste echte ervaringen waren toen ik een jaar of 8-12 was. Het waren vooral actiefilms, van de bekende figuren zoals JC van Damme, Steven Segal, Cynthia Rothrock en Michael Dudikoff en horrorfilms – vooral de Halloween films (alles behalve de eerste, die ik pas zag toen ik 17 of 18 was) en ‘Critters’ kan ik me nog goed herinneren. Ik huurde ze altijd op video, samen met mijn broer.
- Wanneer is film voor jou echt een hobbie/passie geworden?
Een van de eerste bepalende momenten was het moment dat ik ‘2001: A Space Odyssey’ zag in de zesde klas van het Gymnasium, omdat ik geen zin had om het boek te lezen, die film maakte toen diepe indruk op me. Maar de echte passie is begonnen toen ik in Leiden studeerde, waar ik vreselijk veel belangrijke films gezien heb. Mijn eerste liefde was dus Stanley Kubrick (ik had de meeste van zijn films opgenomen van TV en meermalen gekeken in de periode dat ik in Leiden woonde) en mijn tweede en derde liefdes waren David Cronenberg en David Lynch. Cronenberg omdat ik ‘Videodrome’ van TV opgenomen had en Lynch omdat ik ‘Mulholland Drive’ in de bioscoop zag. Ik kan me die avond nog bijzonder goed herinneren: ik kwam de bioscoop uit en had werkelijk geen flauw idee wat ik zojuist gezien had maar wist wel dat ik een van de mooiste ervaringen van mijn leven meegemaakt had. Ook ‘Moulin Rouge!’ zag ik rond diezelfde tijd in de bioscoop, evenals mijn eerste Altman (‘Gosford Park’). Vanaf dat moment was het hek van de dam.
- Hoe benader jij het medium film; als zijnde kunst, entertainment of iets heel anders, leg uit?
Ik snap niet goed waarom film niet gewoon beide kan zijn, zowel kunst als entertainment. Het stemt me een beetje droevig dat er nog steeds zo’n strikte scheiding gemaakt wordt tussen kunst en vermaak, alsof het begrippen zijn die niet compatibel zijn met elkaar. De surrealisten/dadaïsten streefden in de jaren ’20 van de vorige eeuw er al naar om dit onderscheid te vernietigen, evenals alle popart kunstenaars, maar het blijkt dus dat al deze pogingen tevergeefs waren. Maar als ik enkel kijk naar de periode die volgens mij ontegenzeggelijk de meest creatieve en productieve periode van de filmgeschiedenis is, Klassiek Hollywood (grofweg de periode 1934-1968), dan lijkt het me vrij duidelijk dat deze films meestal in gelijke mate kunst en entertainment zijn. Ik bedoel, wat doe je anders met de films van Vincente Minnelli? Het mag duidelijk zijn dat Minnelli nogal kunstzinnig aangelegd was, maar hij vergat nooit dat hij boven alles een commercieel filmmaker was en het gevolg is dat kunst en commercie in zijn films een prachtig huwelijk vormen. Of wat te denken van Hitchcock? Zegt ‘Vertigo’ niet gewoon exact hetzelfde als Antonioni’s ‘L’Avventura’? Ik snap dan ook niet zo goed wat we kunnen bereiken door een onderscheid te maken tussen kunst en vermaak of tussen hoge kunst en lage kunst. Natuurlijk, de uitersten zijn er, er zijn films die puur kunst zijn en er zijn films die puur vermaak zijn, maar 99% van alle films zijn volgens mij toch echt een mengelvorm van beide extremen. Ik spreek dan ook liever over creativiteit, films zijn wel creatief of ze zijn het niet. En in welke vorm die creativiteit gegoten is lijkt me totaal irrelevant.
- In hoeverre is film belangrijk in jouw leven?
I love movies – it’s my whole life and that’s it.’ Martin Scorsese in 1975
- Wat vind jij van de technische ontwikkeling die films de afgelopen twee decennia doormaken?
Tja, ik heb daar wat gemengde gevoelens bij. Allereerst heb je natuurlijk de invloed van de Spielberg/Lucas tandem, die jarenlange verfijning in karakterontwikkeling en narratologie zo goed als vernietigd hebben. Films werden ineens volledig achtbaanachtig popcornmateriaal waarin nadenken niet meer nodig is. Dit laatste wordt ook enorm in de hand gewerkt door het feit dat er veel heftiger gemonteerd wordt dan ooit, waarmee de contemplatieve ruimtes die langere shots bieden de kijker letterlijk ontnomen worden – het is een bombardement van visuele informatie zonder ruimte tot nadenken. Veel theoretici hebben de opkomst van de hedendaagse blockbuster film vergeleken met de ‘cinema of attractions’ uit de absolute beginjaren van de cinema en volgens mij snijdt dat vreselijk veel hout. Toen film net uitgevonden was (zo rond 1900 zeg maar) was het feit dat er bewegende beelden te zien waren al voldoende voor de kijker, het bewegend beeld vormde het spektakel. Veel van de allereerste films waren in essentie plotloze films en pas zo rond 1910 heeft de verhalende film de overhand genomen en werd dat de norm: als mensen aan film denken, denken ze direct aan een film met een verhaal, iets wat overigens minder logisch is dan mensen lijken te beseffen, maar dit terzijde. Wat je de laatste jaren ziet, is een terugkeer van deze trend: het verhaal doet er feitelijk niet meer toe, het is al voldoende dat men zich kan vergapen aan de nieuwste special effects die een volledig immersieve werking hebben; mensen verliezen zich volledig in de filmwereld en zijn overweldigd door het spektakel van CGI (wat Baudrillard ‘hyperrealiteit’ noemt), waarbij het verhaal of karakterontwikkeling volledig naar de achtergrond zijn verdrongen. Wat je dus eigenlijk moet concluderen is dat we na 100 jaar film weer volledig bij af zijn: het is voor mensen al voldoende dat er bewegend beeld (uit de computer) te zien is en alle verworvenheden van de tussenliggende jaren lijken zinloos geweest te zijn.

Maar hoewel ik het jammer vind dat de kijker de laatste jaren als een volwassen kind benaderd wordt en Hollywood niet meer de diepgang heeft die het voorheen wel had, kan ik daar nog best mee leven – je weet wat je krijgt en je hoeft je gewoon maar in te stellen op breinloos vermaak, dat moet ook een plaats hebben. Daarnaast heb ik bijvoorbeeld in relatie tot ‘Eagle Eye’ opgemerkt dat de huidige trend niet zo gek veel verschilt van de Surrealistische kijkmethode: een willekeurige bioscoop in wandelen, net zo lang blijven zitten tot het moment dat je iets van het verhaal begint te begrijpen om dan een andere film te gaan kijken en dit proces eindeloos te herhalen zodat je te maken hebt met een beeldenstroom waar je geen touw aan vast kunt knopen. Je ziet steeds meer technieken die altijd tot de avant-garde kunst behoorden de laatste jaren steeds meer geaccepteerd worden in de mainstream cultuur (Stan Brakhage bijvoorbeeld is in iedere videoclip terug te zien), dus dat lijkt me een positieve ontwikkeling.

Wat ik echter een minder positieve ontwikkeling vind is de algehele vercommercialisering van de mainstream cinema. Natuurlijk heeft Hollywood altijd gedraaid om het verdienen van zoveel mogelijk geld. Maar binnen dat raamwerk was er altijd ruimte voor creatieve (kunstzinnige) factoren, waardoor de Klassieke Hollywoodperiode het ultieme amalgaam van kunst en commercie was. Kijk enkel naar de studiobazen en producenten van toen, figuren als David O. Selznick, Louis Mayer, Dore Schary, Walter Wanger, Jack Warner etc. etc. Dat waren boven alles zakenlui, mensen die zoveel mogelijk geld wilden verdienen. Maar het waren ook mensen die echt tot in hun tenen om film gaven, ze zaten in de filmindustrie omdat ze echt gevoel voor film hadden. En natuurlijk had je vaak aan de ene kant de artistieke regisseur die vocht met de commercieel ingesteld producent of mogul aan de andere kant, maar deze spanning leverde juist de prachtigste resultaten op en ze hadden allemaal een gemeenschappelijk doel: de best mogelijke film maken die zoveel mogelijk publiek trok. Tegenwoordig is die situatie compleet anders: de filmstudio’s zijn nu onderdeel van wereldwijde conglomeraten, waarin film slechts een klein onderdeel is van hun totale output. En de mensen die dat soort conglomeraten besturen zijn anonieme mannen in pakken die met zijn allen rond een tafel gaan zitten en kijken welke films het voorgaande jaar het meeste geld opgebracht hebben en op basis daarvan bekijken wat voor films de meeste kans maken om zoveel mogelijk geld op te brengen – meestal zijn dat dus vervolgen op succesvolle films. De mensen die nu de financiële touwtjes in handen hebben weten niets van en geven niets om film en voor hen is film hetzelfde als ieder ander consumptieproduct. En dat zie je helaas direct terug in de films, waarin alles steeds meer een massaworst wordt zonder enige vorm van creativiteit. Ik wil echt niet zeggen dat er geen goede of interessante films meer gemaakt worden, maar de spoeling is wel vele malen dunner. Als we enkel naar Klassiek Hollywood kijken, dan zien we regisseurs als Sirk, Hitchcock, Preminger, Ray, Sturges, Ophuls, Lubitsch, Lang, Wilder, Anthony Mann, Minnelli etc. etc., de lijst met interessante namen is eindeloos. De meeste van die figuren hebben helaas tegenwoordig geen equivalent meer.

Maar in zekere zin vind ik ook dit niet zo erg, want het geeft me de mogelijkheid om de oudere films beter te bestuderen. Ik zie me namelijk geconfronteerd met meer dan 100 jaar filmgeschiedenis en eindeloos veel films die het verdienen om meerdere malen bekeken te worden. Als er dan ook iedere week een of twee films uitkomen die ik perse zou moeten zien omdat het een potentieel meesterwerk zou kunnen zijn, dan heb ik mijn handen al vol aan het hedendaagse materiaal. Maar omdat er slechts weinig films gemaakt worden die ik absoluut moet zien heb ik des te meer tijd over om me in het verleden te verdiepen en dat heeft zo zijn voordelen.

- Heb je zelf ooit overwogen de filmwereld in te gaan, of overweeg je dat nog steeds?
Ik overweeg het nog steeds. Ik mag dan wel gestopt zijn met mijn opleiding, dat wil niet zeggen dat ik niets met mijn kennis wil doen – de rest van mijn leven in de supermarkt werken zie ik ook niet zitten. Probleem is dat ik niet goed weet ik wat voor hoedanigheid ik de filmwereld in wil. Filmcriticus was het eerste waar ik aan dacht, maar daar zitten wat haken en ogen aan. Het grootste probleem is dat er steeds minder interesse is in serieuze filmkritiek, wat tegenwoordig voor filmkritiek moet doorgaan is niets meer dan wat stompzinnige woorden op papier met enkel een nietszeggend oordeel over een film. Ook dit is overigens geen strikt Nederlandse ontwikkeling, je ziet het wereldwijd gebeuren en het is direct gerelateerd aan de verpretparktisering van de samenleving: kennis, intellectualiteit of diepgang zijn tegenwoordig vieze termen geworden en alles moet vooral ‘leuk’, toegankelijk en oppervlakkig blijven. Dus ook al zou ik aangenomen worden als filmcriticus bij een of ander blad of krant, dan zou ik nog steeds veroordeeld zijn tot het schrijven van oppervlakkige stukjes waar ik uiteindelijk diep ongelukkig van zou worden. Maar het is ook al niet zo gemakkelijk om ergens aan de bak te komen, vooral omdat ik in alle realiteit zo goed als geen werkervaring heb. Daarom schrijf ik sinds kort DVD recensies voor Movie Stuff, waarmee ik tenminste gratis DVD’s ontvang en heb ik overeenstemming bereikt met het Vlaamse ***site, waar ik carte blanche gekregen heb om artikelen te gaan schrijven. Het is verder zonder enige financiële vergoeding, maar het stelt me tenminste in staat om iets gepubliceerd te hebben, zodat ik een naam kan opbouwen. Maar zoals eerder gezegd weet ik nog niet eens precies wat ik met die naam uiteindelijk zou willen doen, daar denk ik momenteel over na.

Film Algemeen:

- Wat is tot nu toe de beste film die je ooit hebt gezien en waarom?
Twee films die me mateloos blijven fascineren zijn ‘Psycho’ en ‘Singin’ in the Rain’. Die laatste is simpelweg de perfecte musical, een film die nooit gaat vervelen en bovendien vreselijk gelaagd is – de verpersoonlijking van Klassiek Hollywood. En die Hitchcock film is ook zo’n uniek iets… voorheen vond ik ‘Vertigo’ altijd de beste Hitchcock, maar de laatste tijd begin ik toch meer en meer richting ‘Psycho’ te leunen, vooral denk ik omdat dat trashy materiaal en de gewaagdheid van de film me zo aanspreken, Hitchcock roeide met ‘Psycho’ constant tegen de stroom in. De tweede helft van de film kent hier en daar wat probleempjes, maar de eerste 40 minuten of zo (tot de douchescène) grenst aan de perfecte film, het is ongelooflijk hoe je constant zo op het puntje van je stoel gehouden wordt door een combinatie van stijl in inhoud.
- Wat is je favoriete filmgenre en waarom?
Een echt favoriet genre heb ik niet, maar genres die me bijzonder nauw aan het hart gaan zijn de musical, film noir, horror, de avant-garde film en melodrama. Ik zou zo direct niet kunnen aangeven waarom.
- Wie is je favoriete acteur/actrice en waarom, wat is zijn/haar beste film?
Ik heb niet echt een favoriete acteur of actrice, maar de laatste tijd heb ik samen met het vriendje een enorme fascinatie ontwikkeld voor de grote filmdiva’s van weleer. Dus figuren als Mae West, Marlene Dietrich, Liz Taylor, Katharine en Audrey Hepburn, Judy Garland, Joan Crawford, Judy Holiday etc. etc. Het is een soort screen personality wat je tegenwoordig nog slechts zelden ziet, alleen Nicole Kidman komt enigszins in de buurt. De glitter en glamour rondom die vrouwen en het feit dat ze direct je aandacht grijpen als ze in beeld komen, dat ondefinieerbare iets wat men ook wel uitstraling noemt, het past precies in mijn straatje. Het is te gay voor woorden natuurlijk, maar daarom is het juist ook zo leuk
- Wie is je favoriete regisseur en waarom, wat is zijn/haar beste film?
Ik zou er echt geen enkele uit kunnen kiezen. Mensen die tot mijn favorieten behoren zijn onder meer Douglas Sirk, John Cassavetes, Robert Altman, Otto Preminger, Vincente Minnelli, Stan Brakhage, Kenneth Anger, Alfred Hitchcock, Jean-Luc Godard, David Cronenberg, Stanley Kubrick, Max Ophuls en nog vele, vele anderen. Momenteel heb ik een grenzeloze fascinatie voor Josef von Sternberg, vooral de zes films die hij samen met Marlene Dietrich voor Paramount maakte. Ik ken zijn films al een poos en sommigen ervan vond ik direct interessant, maar ook net zoveel vond ik zelfs ronduit slecht. Sinds korte tijd heb ik eindelijk mijn klik gevonden met zijn werk, zozeer dat ik hem nu tot mijn favoriete regisseur zou kunnen bestempelen. Maar omdat dat allemaal nog zo pril is, weet ik niet in hoeverre die adoratie duurzaam is. Zijn beste film zou nu ‘The Scarlet Empress’ of ‘The Devil is a Woman’ zijn.
- Welke filmster zou jij wel eens willen ontmoeten en waarom?
Cher. Tijdens mijn laatste LSD trip ben ik vreselijk gefascineerd geraakt door deze figuur en heb zelfs een hele theorie uitgeknobbeld waarin ik probeer de wereld te begrijpen middels Cher. Als je namelijk de ontwikkeling van haar oeuvre bekijkt vanaf de jaren ’60 kun je dat min of meer gelijk stellen aan de ontwikkeling van de popmuziek in zijn algemeen, waarbij vrijwel iedere prominente trend binnen de popmuziek vertegenwoordigd is. De grap is dat haar muziek met ieder decennium weer een stukje goedkoper en simpeler geworden is, net zoals dat ook het geval is met de popmuziek in het algemeen (wat ook weer rechtstreeks inhaakt op de verpretparktisering van de maatschappij waar ik het eerder over had). Wat ik haar echter graag zou willen vragen, is wanneer het moment gekomen is dat ze gestopt is om zichzelf serieus te nemen om vervolgens dat feit volkomen uit te buiten door een parodie van zichzelf te worden. Hoe komt iemand namelijk tot zo’n beslissing? Het meest curieuze is nog dat deze omslag ergens zo rond haar comeback eind jaren ’80 met ‘If I Could Turn Back Time’ (en die on-waar-schijn-lij-ke videoclip moet hebben plaatsgevonden, terwijl ze in diezelfde periode juist als serieuze actrice haar grootste triomfen vierde, met haar rol in ‘Mask’ en de Oscar voor ‘Moonstruck’. En iemand die zichzelf tooit met een naam van slechts vier letters moet gewoon bijzonder zijn. Haar naam op filmposters heeft gewoon een bepaalde je ne sais quois, zoals ‘Silkwood’: Meryl Streep – Kurt Russell – Cher. Magisch vind ik dat. En zou het niet gruwelijk leuk zijn als ze echt de rol van Catwoman gaat spelen in die nieuwe Batman film van Nolan? Dan lig ik echt voor deur van de bioscoop bij de première.
- Welke film vind jij het meest ondergewaardeerd en waarom?
Dat zijn er teveel om op te noemen, al is het natuurlijk nogal afhankelijk door wie een bepaalde film ondergewaardeerd is. Als we het dan over het grote publiek hebben, is de lijst eindeloos, maar ik geloof dat mijn visie op film radicaal anders is dan die van het grote publiek. Onder de echte filmcritici, liefhebbers of wetenschappers heeft tegenwoordig vrijwel iedere film wel een schare fans.
- Welke film vind jij het meest overgewaardeerd en waarom?
Er zijn geen absolute regels op dit gebied, maar waar ik me erg aan stoor de laatste tijd zijn die nare films die zo nodig een Boodschap moeten uitdragen of maatschappelijk geëngageerd moeten zijn. Denk hierbij aan films als ‘Crash’, ‘Babel’ of ‘The Mist’. Kijk, een beetje moraal of boodschap vind ik prima, dat bevatten veel films, maar het wordt een ander verhaal als alles met dikke plakken pathetisch moralisme door je strot wordt geduwd. Het punt is namelijk meestal dat de Boodschap (altijd in hoofdletters) voor iedereen begrijpelijk moet blijven en men vrijwel automatisch vervalt in platitudes en zwart-witte banaliteiten. Het meest erge is nog wel dat dit soort films automatisch bejubeld worden door de kleinzielige, burgerlijke critici waar het van wemelt. In de ogen van dat soort figuren is een Michael Bay film automatisch dom en slecht en een Inarritu automatisch intelligent en goed. Het probleem daarmee is vooral dat men simpelweg niet meer in staat is om echt te kijken naar de film zelf, de kwaliteit van de film is voor hen afhankelijk van het feit of er een Boodschap in zit of niet – alsof films die louter vermaken en mensen niet willen vermoeien met een Boodschap niet creatief zouden kunnen zijn. Dit is allemaal helemaal niets nieuws natuurlijk, het is van alle tijden: prestige films met de illusie van diepgang of substantie worden door het gros van de critici altijd geprefereerd boven minder prestigieuze en respectabele films, zonder dat daarbij gekeken wordt naar de inherente kwaliteiten van de film. Dus het oeuvre van Fred Zinneman en Elia Kazan (zeg maar de Paul Haggis en Ang Lee van toen) werd destijds automatisch verkozen boven het oeuvre van bijvoorbeeld Samuel Fuller en Douglas Sirk, wiens films routinematig werden afgeserveerd zonder er ook maar serieus naar te kijken. Ik zeg niet dat er iets mis is met diepgang, maar in de praktijk blijkt de Hollywood film hiervoor niet het juiste platform omdat er zoveel andere belangen spelen bij die films dat een Boodschap vrijwel automatisch in de weg gaat zitten. Ik ben inmiddels op het punt gekomen dat ik Hollywood films prefereer die zo weinig mogelijk pretenderen en gewoon enkel willen vermaken – als ik echt iets wil leren over de toestand in de wereld lees ik wel de krant of een opinieblad.
- Welke film(scène) laat jou huilen en waarom?
Jemig, dat zijn er zoveel! Ik ben een notoire janker bij films, maar ik heb sowieso geen moeite om mijn emoties de vrije loop te laten gaan, het overkomt me bijna dagelijks, emoties gaan bij mij vreselijk diep. Zo hoef ik maar met muziek over straat te lopen en de tranen springen me vaak in de ogen. Maar waar ik op zo’n moment dan enorm door geroerd ben is vrijwel altijd de esthetische ervaring, niet zozeer door het verhaal. Niet dat ik niet kan huilen om een emotionele scène, zeker wel, maar meestal is de esthetische ervaring (het gevoel compleet overweldigd te worden door kunst of wat ik een mentaal orgasme noem) belangrijker. De eerste keer dat me dit gebeurde was toen ik ‘Moulin Rouge!’ in de bioscoop zag: ik had er totaal niks van verwacht, maar ik werd compleet overweldigd door alle creativiteit die op me afgevuurd werd zodat ik vrijwel de complete film in extase heb zitten janken. Sindsdien heb ik dat soort momenten erg vaak gehad, vaak op hele merkwaardige momenten. Maar om maar een paar voorbeelden van ‘normale’ emotionele filmscènes te noemen: het einde van ‘Stella Dallas’, het einde van ‘What Ever Happened to Baby Jane?’, het einde van Sirk’s ‘Imitation of Life’, grote delen van ‘A Woman under the Influence’ of Dreyer’s ‘La Passion de Jeanne d’Arc’
- Welke filmsoundtrack kan jou het meest bekoren en waarom?
Ook hier is het onmogelijk om te kiezen, maar als ik dan kiezen moet kies ik voor de soundtrack van Kustom Kar Kommandos (1965) van Kenneth Anger. In deze drie minuten durende film zien we een man met een enorme roze (!) plumeau heel liefdevol zijn auto afstoffen en verzorgen, waarmee Anger de auto overmatig seksualiseert. Het is Anger’s subversieve kritiek op overdadige machomannen die bang zijn om geassocieerd te worden met alles wat vrouwelijk is, maar intussen wel als een wijf uren op hun auto kunnen poetsen en meer tijd kunnen spenderen aan hun auto dan aan hun vriendin. Net zoals veel van zijn films bevat ook KKK een nogal duidelijke homoseksuele ondertoon, wat extra nadruk krijgt door de soundtrack die Anger gebruikt: het liedje ‘Dream Lover’ van The Paris Sisters. Dit is oorspronkelijk een liedje van Bobby Darin, waarin hij zingt: Every night I hope and pray/A dream lover will come my way/A girl to hold in my arms/And know the magic of her charms/'cause I want A girl/To call My own/I want a dream lover so I don't have to dream alone. Het is duidelijk dat de ‘Dream Lover’ uit de titel in KKK op de auto slaat en de man dus een liefdesrelatie aangaat met zijn auto, wat impliciet een soort homoseksuele relatie wordt omdat auto’s het mannelijke, fallische symbool bij uitstek zijn. Helemaal compleet echter wordt deze connotatie doordat Anger juist de cover van The Paris Sisters gebruikt en niet het origineel van Darin. Toen The Paris Sisters het coverden zongen ze namelijk uiteraard boy in plaats van girl en doordat Anger juist deze versie gebruikt krijgt het liedje ineens een homoseksuele betekenis omdat in de hele film enkel mannen te zien zijn. Anger was de eerste persoon in de filmgeschiedenis die op een dergelijke ironische manier popsongs gebruikte, waarmee hij van grote invloed zou zijn op figuren als Martin Scorsese en vooral David Lynch. Sterker nog, toen ik het liedje ‘Dream Lover’ voor het eerst aan mijn vriendje liet horen, zonder dat hij verder wist dat het ooit in een film gebruikt was, riep hij meteen uit: ‘dit zou zo in een Lynch film gebruikt kunnen worden!’

Ik ben natuurlijk enorm gekant tegen het zien van avant-garde films op youtube, maar hier kun je KKK bekijken.

- Welke film heb je het laatst bekeken en wat vond je er van?
‘Myra Breckinridge’ (1970), de infame film gebaseerd op het boek van Gore Vidal over een transseksueel gespeeld door seksbom Raquel Welch. De film heeft de reputatie pijnlijk ongrappig te zijn terwijl het dat wel constant probeert en die reputatie maakt de film toch wel grotendeels waar, er valt weinig te lachen. Reden voor mij om de film te kijken was uiteraard Mae West, die hier haar eerste filmrol in 30 jaar tijd speelde en Mae was een van de weinige hoogtepunten van de film. De scène waarin mevrouw Welch een kerel anaal verkracht met een voorbinddildo is overigens nog best aardig.
- Hoe en wanneer kijk jij het liefste een film?
Het liefste zie ik films in de bioscoop. Ik reis stad en land af om zoveel mogelijk oude films in de bioscoop te zien, dat is de ultieme esthetische beleving. Maar omdat het aanbod nu eenmaal niet zo groot is en ik niet altijd evenveel tijd heb kijk ik uiteraard ook graag thuis DVD’s. Dit is dan altijd lekker met mijn vriendje op de bank, liefst tot diep in de nacht – dat verveelt nooit.
- Wat moet er absoluut niet gebeuren wanneer jij een film kijkt?
Het is natuurlijk altijd vervelend als er mensen zitten te praten of te bellen in de bioscoop, hoewel ik er soms ook wel erg om kan lachen. Het verschilt natuurlijk van film tot film, een Tarkovsky kan minder hebben dan een Bay film, maar ik vond het bijvoorbeeld bijzonder geestig toen mensen bij een James Bond film luidkeels de titelheld gingen aanmoedigen: ‘kom op, James, pak ze!’ Bij komedies en horrorfilms is reactie van het publiek zelfs essentieel voor de ervaring, daarom zijn dat soort films altijd leuker om in gezelschap te kijken dan alleen. Ik heb zelf nogal de neiging om erg hard te lachen bij films in de bioscoop, zowel op ‘bedoelde’ momenten als ‘onbedoelde’ momenten en dit heeft op verschillende mensen een andere uitwerking. Zo weet ik bijvoorbeeld uit ervaring dat mensen soms een komedie beter waarderen, doordat ze gecued worden door mijn lachen en dan pas inzien dat het grappig was wat er in de film gezegd werd, bijvoorbeeld toen ik Lubitsch’s ‘To Be or not To Be’ in Parijs zag, een film die ik al meermalen gezien had. Aan de andere kant weet ik ook dat mensen zich soms enorm storen aan mijn reacties omdat ze het ongepast vinden – ik kan me nog een ronduit bespottelijke sterfscène herinneren in ‘Star Wars II’, waar ik het niet kon laten om in schaterlachen uit te barsten omdat de scène zo waardeloos slecht geacteerd was. Ach ja, het kan verkeren.


Van DVD tot HT:

- Wanneer kwam jij voor het eerst in aanraking met DVD?
Dat moet in 2002 geweest zijn, kan me nog herinneren dat een van mijn eerste DVD’s Cronenberg’s ‘Shivers’ was die ik bij Bol.com bestelde.
- Wat was je eerste DVD en hoe was je eerste DVD ervaring, hoe anders als VHS was het?
Ik weet het niet zeker meer, maar ik denk dat een van mijn eerste DVD’s ‘Moulin Rouge!’ was, die ik voor mijn ouders gekocht had omdat ik toen zelf nog geen DVD speler had. Ik had die film ook al op VHS gekocht, dus er was sprake van een directe vergelijking – sindsdien ben ik toch wel verslaafd geworden aan de zilveren schijfjes.
- Hoeveel DVD's koop je gemiddeld per maand en hoe groot is je collectie?
Een maand gemiddelde zou ik echt niet kunnen zeggen, het verschilt ook per periode natuurlijk. Maar als ik bekijk dat ik ‘Shivers’ in augustus 2002 gekocht heb en ik inmiddels iets meer dan 1490 titels in mijn collectie heb kom ik uit op een gemiddelde van 20 DVD’s per maand.
- Heb je op dit moment een kijkachterstand, zo ja, hoeveel?
Enorm, zal tegen de 200 DVD’s aanlopen of er zelfs ruim overheen gaan.
- Waar kijk jij naar bij de aanschaf van een DVD; de verpakking, de extra's, het geluid of toch enkel de waarde van de film, leg uit?
Een combinatie van factoren uiteraard. Allereerst gaat het natuurlijk om de film zelf en dan bekijk ik welke versie de beste is. Beeldkwaliteit en juiste AR speelt daarbij de grootste rol en als er dan nog keuze is uit gelijkwaardige versies zal ik naar extra’s en prijs kijken. Een DVD kopen louter voor de extra’s zal ik niet snel doen, tenzij de extra’s erg veel toevoegen, zoals een audiocommentaar van iemand die ik hoog in het vaandel heb staan.
- Wat is je mooiste/meest waardevolle DVD, wat is er zo speciaal aan?
Moeilijk om te kiezen, maar als ik moet kiezen, wordt het de By Brakhage Criterion DVD, waarvoor ik een grijs verleden nog de recensie voor DVDBeaver heb mogen schrijven. Niet alleen leverde het een fascinatie met Stan Brakhage op, het was destijds ook de reden om mijn DVD speler regiocode vrij te maken, achteraf gezien toch wel een beslissende stap in mijn filmkijk gebeuren – de wereld werd ineens akelig veel groter.
- Ben je van plan over te stappen naar Blu-Ray DVD binnen afzienbare tijd?
Nee, heb er momenteel gewoon het geld nog niet voor. Ik kijk de kat wel even uit de boom.
- Heb je een Home Theater setup thuis?
Ik weet niet precies wat als HTS kwalificeert. Wat ik heb staan is een simpel DVD spelertje aangesloten op een stereoversterker. Ik heb daar wel vier boxen op aangesloten maar dus met gewoon stereo, geen rare multisurround fratsen of wat ook – ik geloof daar allemaal niet zo in. Dan hoor je links mensen praten, rechts onderin golven klatsen en in het midden een geluid van een sonar. Het leidt eerder af dan het iets toevoegt en al die nieuwste geluidsdingetjes komen op mij over als een technische gimmick. Ik heb verder nog een oude, redelijk kleine TV staan – deze wil ik zo snel mogelijk vervangen door een beamer maar daarvoor moeten we nog wat sparen.
- Welke merken zitten daarin?
Het is allemaal van Philips geloof ik.
- Wat zou je willen verbeteren in je huidige setup?
Zoals gezegd de beamer. Ik zou ook nog wel mijn versterker willen vervangen, de huidige loopt op zijn laatste benen, maar ik ben als de dood dus voor al die nieuwe technologie. Muziek luisteren op een surround set is een regelrechte hel.
- Is je Home Theater in een aparte ruimte of is deze geintegreerd in je woon/slaapkamer?
Het is in de woonkamer.
- Ben je al High Definition proof?
Volgens mij niet.
- In hoeverre is de grootte van jouw kijkscherm belangrijk voor je filmbelevenis?
Nou, op zich heel erg, daarom is het zo ironisch dat ik nog steeds slechts een oude TV heb. Maar ik woon pas sinds kort op mezelf dus pas onlangs ben ik in de situatie gekomen om iets aan de situatie te veranderen. Ik probeer zoveel mogelijk (oude) films in de bioscoop te zien omdat de bioscoopervaring naar mijn mening nooit overtroffen kan worden – een filmliefhebber die nooit naar de bioscoop gaat is een contradictio in terminis. Maar die discussie heb ik in het verleden al te vaak gevoerd hier, dus die zal ik laten voor wat het is.

De site van DVD.nl:

- Sinds wanneer ben je lid van DVD.nl?
Ik ben ergens in de zomer van 2005 lid geworden onder de naam maikel_1981. Na een wisseling van email werd dat account onbereikbaar en toen ben ik verder gegaan onder mijn huidige nickname. Ik ben overigens niet fulltime lid geweest die tijd, ik heb enkele periodes op de reservebank gezeten.
- Hoe ben je hier terecht gekomen?
Via een vriend die hier postte.
- Wat heb je geleerd van deze site?
Dat je soms voor heel weinig geld toch heel veel DVD’s op de kop kunt tikken.
- Wat vind je het leukste aan deze site, welke onderdeel van de site?
Het ‘welke film heb je zojuist gekeken’ onderdeel, dat vormt voor mij toch wel het meest interessante deel van het geheel.
- Zou je, indien je dat niet al bent, onderdeel willen uitmaken van de DVD.nl crew en waarom wel/niet?
Nee, daar heb ik de tijd niet voor en ik geloof niet dat ik politiek correct genoeg ben voor een dergelijke functie.
- Heeft deze site je eerder veel geld gekost (TKA subfora) of toch eigenlijk veel geld bespaard (Pricewatch/Kortingsbonnen)?
Moeilijk te zeggen: aan de ene kant heb ik zeker veel geld bespaard door de koopjes waar ik op gewezen ben, maar aan de andere kant heb ik daardoor natuurlijk toch veel meer DVD’s gekocht. Maar je maakt jezelf dan toch wijs dat je die films anders ook wel gekocht zou hebben, dus uiteindelijk heb ik voor relatief minder geld meer DVD’s. En ik zal niet ontkennen dat ik soms toch wel eens een DVD gekocht heb om wat te kunnen posten in het ‘welke DVD heb je onlangs gekocht’ draadje; kuddegedrag is zelfs mij niet geheel vreemd.
- Hoe vaak ben je op de site te vinden?
Vrijwel dagelijks
- Ben je verslaafd aan deze site?
Deze site is zo ongeveer het enige ter wereld waar ik nog nooit verslaafd aan ben geweest.
- Slaat bij jou de paniek toe wanneer DVD.nl tijdelijk uit de lucht is?
Hoogstens tijdelijk.
- Zou je graag (vaker) mede forumleden ontmoeten voor een meeting/gezellig samenzijn?
Ow, ja hoor, al is het maar om te bewijzen dat ik in real life een stuk minder akelig ben dan ik op deze site vaak overkom.

- Wat zou het met je doen als je geen films meer kon kijken?
Tja, moeilijke vraag… ik heb geen idee eigenlijk. Het zou mijn leven bijzonder ingrijpend veranderen en ik zou het uiteraard bijzonder jammer vinden, maar ik denk dat ik wel weer een andere passie zou vinden. En ik zou altijd nog films in mijn hoofd kunnen maken natuurlijk, zoveel heb ik inmiddels wel geleerd van Stan Brakhage en zijn closed-eye vision!

- Hoe vond je dit interview?
Ik vrees dat het een tikkeltje aan de lange kant is…
- Wie is de volgende die aan de beurt is voor het interview?
Erwin de Koning
- Welke vraag wil je aan deze persoon stellen?
Wat maakt trash films voor jou leuker/interessanter/beter dan mainstream films?

[Lex v/d Moolen]

Aan de lange kant, dat valt wel mee hoor, en bovendien interessant om te lezen.

[Dennis Oosterhuis]

Leuk en interessant interview, Maikel!
Wel een flinke pil...

[Sneaker]

Reuze interessante interview . Precies hetgeen waar ik op hoopte toen je naam genoemd werd .

[Patrick van den Hul]

Zoals verwacht een diepgaand en interessant interview.

Uiteraard heb ik ook nog een vraag: Beschuldig je Spielberg er nu min of meer van dat hij de filmkunst schade heeft toegebracht of lees ik dat verkeerd? Je geeft namelijk ook in het interview aan dat je ook kan genieten van pretentieloze entertainmentfilms en daar is Spielberg toch echt een meester in (Jaws, Jurassic Park).

[Brakhage]

Zoals verwacht een diepgaand en interessant interview.

Uiteraard heb ik ook nog een vraag: Beschuldig je Spielberg er nu min of meer van dat hij de filmkunst schade heeft toegebracht of lees ik dat verkeerd? Je geeft namelijk ook in het interview aan dat je ook kan genieten van pretentieloze entertainmentfilms en daar is Spielberg toch echt een meester in (Jaws, Jurassic Park).

Ja en nee. Aan de ene kant is hij inderdaad een van de beste als het gaat om pretentieloos vermaak (als Spielberg serieus wordt gaat het geheid fout, lees Schindler's List of Munich, hoewel ik AI weer zijn beste film vind, maar dat is een complexe film), maar aan de andere kant heeft hij hiermee wel een trend ingezet die overheersend geworden is binnen de hedendaagse Hollywood output en dat is een trend waar ik niet altijd even blij mee ben. Het was vooral het succes van Jaws en Star Wars die de filmstudio's deed inzien dat er met films van die inslag bespottelijk veel geld te verdienen was, waardoor de korte periode van experimentele auteurscinema van de jaren '70 (films van Coppola, Altman, Polanski etc.) voorgoed voorbij was - hierbij natuurlijk ook veel geholpen door de ontzettend dure flop die 'Heaven's Gate' heet. Dus het filmformat wat Spielberg/Lucas hebben geperfectioneerd heeft bijzonder veel bijgedragen aan de algehele vercommercialisering van de cinema en in zekere zin vind ik dat jammer omdat daarmee de ruimte voor experiment steeds kleiner werd. Maar goedbeschouwd kun je dat Spielberg/Lucas niet eens kwalijk nemen, zij wisten natuurlijk ook niet wat voor invloed ze zouden gaan uitoefenen, ze deden gewoon wat ze leuk vonden. Het is een ontwikkeling die niemand in de hand heeft uiteindelijk.

Iedereen overigens bedankt voor de reacties!

[Erwin de Koning]

Goh zo'n lap tekst had ik nou niet verwacht



Als ik niet door jou was gekozen had ik als iemand anders mij had gekozen, jou gekozen. Al is het maar omdat jij heel mooi kan verwoorden wat ik van de hele heisa van het medium vind. Hollywood, commercie e.d

Ik ben niet goed met woorden en jij hebt duidelijk geen vrees voor stukkies tekst

Eigenlijk heb ik hiermee voldoende gezegd denk ik. Verder is het goed om te weten dat het in je relatie goed gaat aangezien je (net als ik) behoorlijk wat te verduren hebt gehad

Wat Cher betreft vind ik je een druiloor maar wat de rest betreft ben je een kanjer

Ik wist btw dat je mij zou uitkiezen voor het volgende interview

Soulmates?

[Brakhage]

Soulmates?

(helaas hebben we hier niet zo'n kus emoticon, anders had ik die gebruikt )

[Herman ter Lingen]

Van grote klasse.

[Jordy van Buel]

Wow, mooi Interview Maikel

[Pascal Barroso]

Dat is nog eens uitgebreid en interessant om te lezen. Top.

[Mr. Incredible]

Erg interessant om te lezen tijdens deze saaie avond op werk

[steven van dijk]

Leuk om te lezen, hoef ik me gelukkig niet meer te verdedigen tegenover sommige mensen dat ik niet de enigste man ben die ook regelmatig naar voorstellingen van het Scapinoballet gaat als ze in Utreg optreden.

Ik ben het soms niet met je eens met name over Spielberg/Lucas. Maar goed en ik hoop dat je niet de film Crash van David Cronenberg noemd in het rijtje met Babel

[Marcel v/d H.]

Leuk en interessant interview! Mijn baas is iets minder blij met je want heb nu het eerste half uur op mijn werk vrij weinig gedaan

[Bettina]

Mooi interview en interessant om te lezen!

Ik heb de ***site meteen gebookmarked.

Ik vond Star wars II zo slecht dat ik er bij in slaap ben gevallen

[Brakhage]

Ik ben het soms niet met je eens met name over Spielberg/Lucas. Maar goed en ik hoop dat je niet de film Crash van David Cronenberg noemd in het rijtje met Babel

Nee, dat is uiteraard dat Paul Haggis gedrocht. Al vond ik 'Crash' ook niet Cronenberg's sterkste film

[Coen P.]

Hans Teeuwen modus (zonder sarcasme):
Boeiend! Boeiend! Interessant!

- Heb je op dit moment een kijkachterstand, zo ja, hoeveel?
Enorm, zal tegen de 200 DVD’s aanlopen of er zelfs ruim overheen gaan.

Joepie, ik sta niet alleen! (waar is die springende smiley als je hem nodig hebt )

[DanielC.]

Leuk verhaal weer Maikel. Maar dat had ik eigenlijk wel verwacht. Wat is het toch altijd prettig om je lappen tekst door te lezen. Veel is ontzettend leerzaam en ook hebben ze mijn filmkijken redelijk beinvloed.

Bij welke supermarkt werk je eigenlijk, en wat voor functie heb je daar?

[Melzz]

Je bent inderdaad erg goed met woorden en weet altijd zeer sterk je kennis en mening in stukjes om te zetten. Daardoor nemen mensen je ook serieus dus daar ligt zeker een talent! Ik zie jou dus echt wel recensies schrijven voor een blad of site. Aan jou om het niveau wat omhoog te krikken, ik zou dat dus niet op voorhand afserveren. Je bent "pas" 26.....en nogmaals een groot compliment dat je op jonge leeftijd al zo volwassen over film kunt schrijven. Je hebt het niet nodig denk ik maar een studie Nederlands had wellicht prima bij je gepast.

Je hebt het al eens eerder gezegd en nu valt het me weer op, dat mensen op de filmacademie zo weinig interesse hebben in film. Als je de mensen hier volgt op het forum, die zijn er dagelijks mee bezig en hebben wel degelijk interesse in film. Vreemd dat het op die school niet zo is. Gek....maar zo herinner ik me altijd een interview van een bekend Nederlands acteur die vertelde zo'n 5 dvd's in bezit te hebben. Ook zo vreemd....het is je vak zou je zeggen. Gezonde interesse is dan wel vereist. Persoonlijk ken ik ook wat mensen die acteur zijn....als je dan over film gaat praten....die weten echt niet veel. Bijzonder.

Ook grappig om te merken dat je weinig geeft om technische hoogstandjes. Ik kan me nog wel eens laten meeslepen. Als ik dan lees over beeldschermkalibratie dan denk ik.....fuck...het kan dus beter!!

[Oudlid_X5]

Leuk verhaal weer Maikel. Maar dat had ik eigenlijk wel verwacht. Wat is het toch altijd prettig om je lappen tekst door te lezen. Veel is ontzettend leerzaam en ook hebben ze mijn filmkijken redelijk beinvloed.

Bij welke supermarkt werk je eigenlijk, en wat voor functie heb je daar?

Wat ik me kan herinneren was het de Jumbo. Toch, Maikel?

[Cinemaniac]

Interessante interview, Maikel!

Maar ik vraag me af: wat is precies de Boodschap achter The Mist? Misschien heb ik niet goed op zitten letten tijdens het kijken (of misschien ben ik hier simpelweg te dom voor...), maar ik vind het een beetje vreemd om deze film te vergelijken met Crash en Babel. Ik neem aan dat het te maken heeft met dat beruchte einde?

[Brakhage]

Wat ik me kan herinneren was het de Jumbo. Toch, Maikel?

Ja klopt, sinds april werk ik bij Jumbo Scheveningen, daarvoor in Oosterhout. Ik doe er de zuivelafdeling, lekker de hele dag breinloos pakken melk vullen

Maar het breinloze werk heeft ook voordelen: zo zit ik als ik 's avonds thuis kom nog vol met mentale energie, welke ik dan weer steek in het kijken van films en het lezen van filmliteratuur - bij een mentaal zwaardere baan hoor ik vaak verhalen dat mensen al blij zijn dat ze thuis zijn en daarna vooral de hersenen willen ontlasten.

En bovendien stelt het mij in staat om hele dagen na te denken over vanalles en nog wat maar hoofdzakelijk over film. Zo heb ik bijvoorbeeld dit hele interview eerst in mijn hoofd samengesteld zodat ik uiteindelijk als ik thuis kom niet meer hoef te doen dan alles in een ruk uitschrijven. Zo heb ik overigens ook mijn gehele studie volbracht, thuis heb ik zelden iets hoeven doen aan huiswerk, ik was in staat om hele essays of papers in mijn hoofd te fabriceren, zelfs tot letterlijke formuleringen van zinnen zodat ik uiteindelijk binnen no-time een paper op papier had staan.

[steven van dijk]

Ik ben benieuwd welke Cronenberg je dan het beste vindt..ik vind Crash wel een van de betere van hem, mijn favoriet is echter Scanners..blijft een geweldige film.

[Brakhage]

Interessante interview, Maikel!

Maar ik vraag me af: wat is precies de Boodschap achter The Mist? Misschien heb ik niet goed op zitten letten tijdens het kijken (of misschien ben ik hier simpelweg te dom voor...), maar ik vind het een beetje vreemd om deze film te vergelijken met Crash en Babel. Ik neem aan dat het te maken heeft met dat beruchte einde?

Het einde was slechts de overtreffende trap van de rest van de film, ik kwam echt niet meer bij van het lachen toen ik dat einde zag, de belachelijke geforceerdheid van het geheel

The Mist bevat meerdere Boodschappen: de wijze waarop mensen elkaar behandelen in tijden van nood, het feit dat mensen beesten worden als ze klem zitten, de werking van massahysterie, de slechte invloed van religie etc. etc. Het is een soort depressieve kijk op de spirituele en mentale gesteldheid van de maatschappij. Ik las ook een kort interview met Darabont waarin hij expliciet stelt dat er films zijn die enkel vermaken, wat op zich prima is maar dat hij graag films maakt die meer doen, waardoor mensen gaan nadenken als ze de bioscoop uitlopen. Tuurlijk Frank.

Oveirgens iedereen weer reuze bedankt voor allle lovende woorden!