Catfish (2010) (Henry Joost en Ariel Shulman)
Net zoals Exit Through The Giftshop kan ik ook niets met Catfish. Dat komt mede omdat ik ongelofelijk sceptisch ben rondom dit soort projecten. Want als je eenmaal doorhebt dat het in scène is gezet dan begin je je af te vragen wat de filmmakers proberen te zeggen met hun materiaal. Is Catfisch gemaakt ter promotie van die ‘’geweldige’’ schilderijen of proberen ze het fenomeen Facebook bloot te leggen?
Ik zet een aantal vraagtekens bij de volgende zaken. Waarom worden die twee zonen op het einde van de film in beeld gebracht? Goedkoop sentiment? Exploitatie? Ik vond dat ongehoord. Net zoals de vader die uit het niets de kijker een verhaal ophangt naar de betekenis van de titel van de film. Bovendien was ik nauwelijks te spreken over de filmische kwaliteiten van de heren. Bewust amateurische gehouden (het oogt wel des te realistische voor een documentaire) terwijl één van de drie heren als beroep regisseur is. Moesten ze onderweg niet stoppen voor een opname van een balletvoorstelling. Of zoiets. Het is namelijk alweer een maand of twee geleden dat ik deze film zag. **