Welke film heb je net gekeken en wat vond je er van? (11)

[Melzz]

Shogun Assassin is eigenlijk gewoon deel 1 en 2 van Lone Wolf maar dan tot 1 geheel gesmeden incl Engelse dub en andere muziek. Toch een andere ervaring met een geheel eigen sfeer. Leuk dat ie ook in de box zit. Die box wordt overal steeds duurder en hij zal er volgens mij ook niet lang meer zijn, hij is limited. Een raadsel trouwens....waarom moeite doen om de films te restaureren om de box vervolgens oor een beperkte tijd aan te bieden? Mijn gok is dat ze straks wel los te koop worden aangeboden ipv verzameld in een box.

[TheGodfather]

De laatste film die ik nog moest zien van alle films die genomineerd zijn voor de Best Picture Oscar:

The Blind Side
Dat de Amerikanen dol zijn op verhalen die draaien omtrent het leven van de American Dream, mag algemeen bekend zijn. Maar dat ze er zó gek op zijn dat dit Sandra Bullock vehikel wordt genomineerd voor de Oscar voor Beste Film, dat gaat wel heel ver.
Het is een inmiddels al ontzettend uitgekauwd verhaal: een jonge jongen uit een achterstandswijk werkt zich door een bij zichzelf onbekend talent op tot het football team van de school. Sandra Bullock en haar man trekken zich het lot van hem aan en nemen `m in huis en worden een soort pleegouders.
We weten allemaal hoe het gaat aflopen en dus is de 130 minuten speelduur véél te lang voor deze bagger.
Als deze film morgennacht de Oscar wint kunnen ze de ceremonie net zo goed afschaffen...

5,0/10

[DanielC.]

Ik wilde hier eigenlijk op in gaan, maar toen zag ik dat je Avatar een 10 gaf.. laten we het dan maar houden op smaken verschillen

Tsja, we kunnen niet allemaal zo'n uitmuntende smaak als ik hebben he. Geeft niets hoor vent, je zal het vast nog wel een keer begrijpen!

Net terug van mijn maatje Tobias met wie ik aflevering 3, 4 en 5 van Twin Peaks gezien heb. Ik begin er eindelijk een beetje in te komen. Kyle is wel aardig op dreef, haha.

[Melzz]

Lone Wolf and Cub: Baby Cart to Hades - 1972

In deel drie komt de nadruk wat meer op verhaal en karakterontwikkeling te liggen. Qua stijl wijkt de film ook wat af mbt de eerste twee delen. Meer gepraat maar er zijn zeer zeker nog genoeg actiescènes. Dit deel wordt wel het minste deel genoemd maar dan nog is het niveau erg hoog. Erg knap dat de serie zo sterk blijft. Deze film bevat weer prachtige breedbeeld shots en extreme close-ups zoals Leone dat zou doen.

8,5

Lucifer Rising - Kenneth Anger - 1972

Wat me direct opviel was de geweldige muziek die perfect de beelden ondersteunen. Dat vind ik niet altijd het geval bij Anger....of ik moet er gewoon even aan wennen. Ik merk bv dat ik Puce Moment ook steeds beter ga vinden en de muziek ook steeds beter vind passen. Lucifer Rising ziet op momenten best knullig uit en deed me bij vlagen denken aan enkele scenes van Jean Rollin (man in een gewaad, een doodshoofd ergens in het decor met doeken). Ook de editing (een nieuw shot dient zich aan als bij een powerpointpresentatie) komt van amateuristisch over. Toch zat ik uiterst geboeid te kijken en vond ik het jammer dat de film afgelopen was. Kan er mn vinger niet precies opleggen maar ik zat te genieten. Geweldige Blu Ray!

9.0

Ik heb alle delen van de Three Colours Trilogy (Krzysztof Kieslowski) gezien en ik kan niet echt zeggen welke ik de beste vond. Elk deel heeft zn eigen kwaliteiten en bevat elementen die sterk zijn. Het vormt ook een mooi geheel samen. Vond ze alle drie erg de moeite waard en beoordeel ze alle drie met een 8,2. Prachtbox van AE.

[Don van Straalen]

Tsja, we kunnen niet allemaal zo'n uitmuntende smaak als ik hebben he. Geeft niets hoor vent, je zal het vast nog wel een keer begrijpen!

Net terug van mijn maatje Tobias met wie ik aflevering 3, 4 en 5 van Twin Peaks gezien heb. Ik begin er eindelijk een beetje in te komen. Kyle is wel aardig op dreef, haha.

Nee daarom, hopelijk komt het nog een keer

Twin Peaks vond ik dan ook wel weer erg goed

[Brakhage]

Lucifer Rising - Kenneth Anger - 1972

Wat me direct opviel was de geweldige muziek die perfect de beelden ondersteunen. Dat vind ik niet altijd het geval bij Anger....of ik moet er gewoon even aan wennen.

Het lijkt me vrij duidelijk dat je iedere keer gewoon aan de muziek moet wennen, want bij IEDERE Kenneth Anger film past de muziek perfect bij de beelden. Het kan zijn dat je de klassieke muziek bij Eaux d'Artifice persoonlijk niet mooi vindt, maar ontkennen dat de muziek de sfeer van de film direct oproept is onzin, toepasselijkere muziek had Anger niet kunnen kiezen. Evenals bij Invocation of my Demon Brother, om daar nog even op terug te komen. Anger zelf heeft die film omschreven als een 'burn', waarmee hij dus bedoelde dat hij een film wilde maken die zich letterlijk op je netvlies zou branden, vandaar de 'irritante' muziek. De film komt voort uit het feit dat Anger op dat moment steeds meer ontevreden begon te raken over traditionele filmprojectie en hij vond dat het moeilijk was om de ideeen die hij had over te brengen op de kijker. Hij heeft rond die tijd ook gezegd dat hij het liefst film rechtstreeks in de hersenpan van de kijker wilde projecteren en dat is dus vrij duidelijk wat hij probeert in 'Invocation', wat ook een van zijn meest aggressieve films is, geheel in lijn met het Vietnam thema van de film.

[Melzz]

Het lijkt me vrij duidelijk dat je iedere keer gewoon aan de muziek moet wennen, want bij IEDERE Kenneth Anger film past de muziek perfect bij de beelden. Het kan zijn dat je de klassieke muziek bij Eaux d'Artifice persoonlijk niet mooi vindt, maar ontkennen dat de muziek de sfeer van de film direct oproept is onzin, toepasselijkere muziek had Anger niet kunnen kiezen. Evenals bij Invocation of my Demon Brother, om daar nog even op terug te komen. Anger zelf heeft die film omschreven als een 'burn', waarmee hij dus bedoelde dat hij een film wilde maken die zich letterlijk op je netvlies zou branden, vandaar de 'irritante' muziek. De film komt voort uit het feit dat Anger op dat moment steeds meer ontevreden begon te raken over traditionele filmprojectie en hij vond dat het moeilijk was om de ideeen die hij had over te brengen op de kijker. Hij heeft rond die tijd ook gezegd dat hij het liefst film rechtstreeks in de hersenpan van de kijker wilde projecteren en dat is dus vrij duidelijk wat hij probeert in 'Invocation', wat ook een van zijn meest aggressieve films is, geheel in lijn met het Vietnam thema van de film.

Aha....helder verhaal. Ik ben zn films nu ook regelmatig aan het kijken en herkijken. Anger zal zeker niet willekeurig wat muziek onder zn beelden hebben geplempt, daar zal zeker een idee achter zitten. Niet elke muziek spreekt me direct aan maar tijdens het herkijken, begin ik aan somige muziek te wennen. De irritante muziek bij Invocation of my Demon Brother blijft niet prettig voor het gehoor maar kan dan wel "passen" bij de beelden. Bij Lucifer Rising had ik wel meteen de "klik" als het gaat om beelden met muziek. Maar goed, het leuke is dat niet alles vanzelf gaat.....

[ricardopasha]

Shutter Island

Uitstekende film met een sterke acteerprestatie van Dicarpio en ruffalo. Een bekend verhaal op een boeiende manier neergezet. Scorcese let echt op kleine details. Heerlijk cinematisch sfeer die mij helemaal mee nam in het verhaal.

9/10

Independece Day
Eindelijk weer deze klassieker gekeken waarin de aarde wordt aangevallen door aliens. Will Smith en Goldblum zijn zeer grappig. De film heeft alle belangrijke punten voor een goeie rampen film. Wat is Emmerich een destructie-genie! De viusele effecten zijn trouwens zeer mooi en helemaal niet veroudert.

8,5/10

[Marcel v/d H.]

Two-Lane Blacktop (Monte Hellman, 1971)
Zie er zelf geen echte klassieker in, maar een prima roadmovie is het zeker. Mooie beelden van het Amerika van de jaren '70 en van de autos, maar toch had ik af en toe wat moeite om mijn aandacht erbij te houden. 7.6

Harry Brown (Daniel Barber, 2009)
Wraakfilms doen het altijd wel goed bij mij en Michael Caine kan bij mij ook nooit veel fout doen, misschien dat daarom mijn verwachtingen niet helemaal waargemaakt konden worden. Het is zeker geen slechte film en Caine is zeer sterk, maar af en toe was het wel wat ongeloofwaardig, met name het laatste deel van de film. 7.5

Infamous (Douglas McGrath, 2006)
Mede door de glansrol van Toby Jones een goede film over de schrijver Truman Capote en de totstandkoming van zijn bestseller In Cold Blood. Verder ook een goede rol van Daniel Craig, van Sandra Bullock was ik zoals altijd niet echt onder de indruk, ook niet echt een film voor haar. Binnenkort In Cold Blood maar even kijken, die staat al een tijdje in de kast. 7.3

[Brakhage]

212. Showgirls (Paul Verhoeven, 1995) :: 10.0

‘Showgirls’ is zonder twijfel een van de meest onbegrepen films van de afgelopen 20 jaar. Direct na release werd de film unaniem neergesabeld en sindsdien heeft het universeel het predikaat van een ‘foute’ of ‘slechte’ film meegekregen, zonder overigens dat iemand ooit aan mij heeft kunnen uitleggen waarom de film dat predikaat verdient. Het lijkt me een archetypisch geval van een reputatie die iedereen klakkeloos aangenomen heeft en wat vervolgens verhinderd heeft dat iemand ook echt nog eens naar de film gekeken heeft – iedereen weet tenslotte toch dat het een slechte film is, nietwaar? Een van de aspecten die zonder ophouden aangehaald wordt is het zogenaamde ‘slechte’ acteerwerk. Ik heb al vaker geageerd tegen noties van ‘slecht’ acteerwerk, zoals bijvoorbeeld in mijn stukje over Fassbinder’s Querelle en voor het gemak citeer ik dat stukje hier maar even:

“Net als ‘Morocco’ is ‘Querelle’ ook een ontzettend statische film, die er heel duidelijk naar streeft om datzelfde gevoel van een vroege talkie te bereiken, waarin vrijwel iedereen ontzettend monotoon praat, zonder emotie of expressie. Tijdens de introductie van de bioscoopvoorstelling waar ik de film zag, waarschuwde de beste man ons voor het soms tenenkrommend slechte acteerwerk in ‘Querelle’, wat ik toen een vreemde opmerking vond en nu nog steeds. Ik heb namelijk geen tenenkrommend slecht acteerwerk gezien en volgens mij bevat de film dat ook helemaal niet. Ik ben dan ook van mening dat iedere serieuze filmliefhebber minstens een stuk of 50 extreem lowbudget exploitation films gezien moet hebben om die merkwaardige obsessie met ‘goed acteerwerk’ te verbrijzelen, het zit namelijk louter in de weg. Wat ik erg vaak merk is dat mensen die enkel gewend zijn aan mainstream films (bij gebrek aan een beter woord) is dat als ze ‘slecht acteerwerk’ zien in een film er allerlei toeters en bellen afgaan en ze niet meer in staat zijn om van de film te genieten, het slechte acteerwerk zit ze constant dwars. Ik wil zeker niet zeggen dat goed acteerwerk niet ontzettend veel kan bijdragen aan een film, maar dat is altijd een bonus, geen absolute noodzaak. Als je film op deze manier beschouwt, ben je bevrijd in je kijkhouding en kun je slecht acteerwerk in een film veel makkelijker accepteren, waardoor je niet verblind wordt door dat ene aspect. Dit werpt helemaal zijn vruchten af als het slechte acteerwerk overduidelijk een stilistische keuze is en geen onkunde, zoals in ‘Querelle’ het geval is, waarin Fassbinder niets meer doet dan Sternberg imiteren en waarin het expressieloze en houterige acteerwerk simpelweg een onderdeel is van de gehele textuur van de film (ik moet direct erkennen dat ook ik slachtoffer was van het niet kunnen inzien dat het houterige acteerwerk in ‘Morocco’ een stilistische keuze was toen ik die film voor het eerst zag).”

Of neem bv. de films van John Cassavetes. Vrijwel iedereen zal het acteerwerk in zijn films (terecht) bestempelen als geniaal of fantastisch, hij wist als geen ander hoe hij het onderste uit een acteur moest halen. Maar toch is niet al het acteerwerk in zijn films, over de gehele linie, goed - in vrijwel al zijn films komt ook slecht acteerwerk voor. Maar dat deed Cassavetes vrijwel altijd met opzet. Kijk bv. naar het personage van Mr. Jenkins in 'A Woman under the Influence', de acteur die dat speelt doet dat ontzettend houterig en knullig; slecht dus. Maar het was voor Cassavetes een manier om de bekrompenheid van dat personage weer te geven, Mr. Jenkins is er in de film om de kortzichtigheid en de verkramptheid van sommige mensen weer te geven en het houterige en verkrampte acteerwerk benadrukt dat.

Beide voorbeelden gebruiken bewust ‘slecht’ acteerwerk als esthetische keuze, een manier om iets te communiceren met de kijker. Toevallig kozen zowel Fassbinder als Cassavetes in bovenstaande voorbeelden voor juist heel houterig en expressieloos acteerwerk en Verhoeven toont in ‘Showgirls’ hoe je ook exact het tegenovergestelde kunt gebruiken: over de top acteerwerk als esthetische keuze. Want het is niet zozeer dat iedereen in ‘Showgirls’ slecht acteert, het is dat iedereen constant duidelijk aan het acteren is, het ligt er duidelijk bovenop dat de acteurs een rol aan het spelen zijn. Maar dit is verre van een gebrek, het is juist een hele gedurfde maar zeer gepaste esthetische keuze: door zijn acteurs zo duidelijk te laten acteren, legt Verhoeven zijn eigen thematische parallel bloot, namelijk het feit dat niemand in Las Vegas zichzelf kan zijn, maar ten alle tijden een pose of een rol moet aannemen. Er is in Vegas geen plaats voor oprechtheid of persoonlijkheid, alles draait om uiterlijk vertoon; van de schreeuwerige neonlichten en protserige architectuur tot het gegeven dat mensen er niet gewaardeerd worden om wie ze zijn, maar om hoe ze er uitzien – alles in Vegas/’Showgirls’ draait om deze extreme nadruk op de mensonterende commodificatie (en waar een film als ‘The Hangover’ geen seconde over rept). Door zijn acteurs duidelijk te laten acteren benadrukt Verhoeven dit aspect en in plaats van een minpunt is het vrij duidelijk een subliem geval van een perfecte samensmelting van vorm en inhoud.

Want laten we vooral niet vergeten wat Las Vegas precies is: midden in de woestijn, waar in principe niets kan groeien, is een compleet artificiële stad uit de grond gestampt waar niets natuurlijks te vinden is. Alle natuur die er groeit is fake, net als alle mensen die er komen en werken. Dit is de plaats waar mensen als Cher, Celine Dion en Bette Midler iedere dag meermalen dezelfde show zingen voor mensen die niet eens voor de muziek gekomen zijn maar voor het eten en drinken en de ‘show’. Met enige vorm van creatieve inspiratie heeft het allemaal niets te maken, anders kun je niet voor zo’n lange periode meermalen per dag exact dezelfde show opvoeren. Het is bijna hetzelfde als een stekker in het stopcontact steken, maar dan voor heel veel geld en als je zoveel geld betaald krijgt is al het andere irrelevant natuurlijk. In principe fungeren dat soort artiesten die in Vegas optreden exact hetzelfde als een CD, aangezien hun muziek volledig als achtergrondmuziek beleefd wordt door het rumoerige en ongeïnteresseerde publiek, met het enige verschil dat er in Vegas echte mensen op het podium staan in plaats van de gebruikelijke CD, waarmee de McLuhanistische samensmelting van mens en technologie vrijwel compleet is: in Vegas wordt geen onderscheid meer gemaakt tussen mens en commercieel product en alles draait om de almachtige dollar; het is exact dit punt waar Verhoeven en scriptschrijver Joe Eszterhas zo sterk tegen ageren en waar waarschijnlijk vooral de Amerikanen maar moeilijk tegen kunnen.

In Nomi Malone hebben ze wel de perfecte verpersoonlijking gevonden voor deze blinde zoektocht naar geld en narcistische beroemdheid. Nomi is niet zozeer onsympathiek als vooral heel blind, of misschien vooral verblind - verblind door de lokroep van geld en aandacht. Hoewel ze in eerste instantie vooral naïef en kinderlijk overkomt (wat ze deels ook zeker is), blijkt ze uiteindelijk vooral heel meedogenloos en zonder enige scrupule te zijn. Dat Nomi ontzettend verblind is komt al direct in de eerste scene in Vegas heel duidelijk naar voor: ze laat haar koffer met alles wat ze bezit achter bij een vreemde in zijn auto (sowieso niet zo’n bijster slim plan), om vervolgens met zijn geld achter de glimmende fruitautomaten te gaan staan.

Ze raakt echter zo in de ban van het spelletje en het geld dat ze aan het winnen is, dat ze volledig de tijd en die kerel vergeet, dus op het moment dat ze terugkomt bij de auto is die vent er allang vandoor natuurlijk. Het is de eerste en zeker niet laatste keer dat ze dusdanig in de ban raakt van een bepaald doel dat ze volledig blind wordt voor alles wat er om haar heen gebeurt en op deze manier weet de film zijn hoofdpersonage in enkele minuten direct economisch te typeren. Nomi staat symbool voor alle succeshongerige jonge grietjes die er niet voor terugdeinzen om in een soort Faustiaans pact hun ziel te verkopen en hun lichaam aanbieden als commercieel product.

Hoe Nomi in elkaar steekt komt ook prachtig naar voor in de eerste scene in de Stardust als ze voor het eerst de show ziet vanaf het balkon. Als een kind in een snoepwinkel zo blij en gefascineerd is ze door het protserige vertoon van licht, muziek en lichamelijk spektakel op het podium en vooral de close-up als de grote ster van de show Crystal Connor opkomt spreekt boekdelen: dit is wat ze uiteindelijk gaat bereiken. De kinderlijke fascinatie en ijskoude berekendheid (de twee factoren die Nomi uiteindelijk typeren) zijn vreselijk goed van haar gezicht af te lezen.



Even later vindt de eerste ontmoeting plaats tussen Nomi en Crystal, twee figuren die gedurende de hele film op dezelfde lijn gezet worden. Dit wordt expliciet gemaakt door Crystal in de scene waar de twee samen champagne zitten te drinken (‘you know darling, you and me – we’re exactly alike’), maar wordt ook in de rest van de film constant benadrukt. In hun eerste ontmoeting benadrukt Verhoeven hun gelijkenis direct: zowel Nomi als Crystal zijn te zien in een reflectie van dezelfde spiegel, terwijl Molly (Nomi’s vriendin en haar vrouwelijke geweten – James Smith fungeert als haar mannelijke geweten) in een andere spiegel te zien is. Hiermee wijst Verhoeven niet alleen op het feit dat iedereen in Vegas slechts een weerspiegeling is van datgene wat ze daadwerkelijk zijn (niemand is zichzelf), als ook dat Nomi en Crystal elkaars spiegelbeelden zijn.



Gedurende de film wordt dit natuurlijk helemaal duidelijk gemaakt als Nomi uiteindelijk volledig Crystal’s plaats gaat innemen door haar van de trap af te duwen, exact dezelfde manier, zo leren we later, als waarop Crystal haar toppositie bereikt had. En niet alleen neemt Nomi de plaats van Crystal als ster van de ‘Goddess’ show in, ze neemt zelfs Crystal’s kerel, Zack over. Verhoeven geeft dit prachtig weer door twee vrijwel identieke scènes: de eerste keer wordt Crystal gepresenteerd als ster van de show met Zack aan haar zijde, terwijl op het einde van de film deze scene herhaald wordt maar dan met Nomi met Zack aan haar zijde. Persoonlijkheid heeft geen waarde in de wereld van ‘Showgirls’ en mensen zijn net zo inwisselbaar als machines of apparaten en Verhoeven gebruikt meermalen dit soort herhalende scènes om de inwisselbaarheid van mensen in Las Vegas te benadrukken.

Niet alleen benadrukt Verhoeven de gelijkenis tussen Nomi en Crystal, hij doet hetzelfde ook met de cruciale verschillen tussen beiden: waar Crystal duidelijk door de wol van Vegas geverfd is en het klappen van de zweep kent, daar komt Nomi constant over als haar naïeve en kinderlijke zusje. Ook dit wordt expliciet gemaakt in de dialoog tijdens de champagne (Crystal: ‘You’re a whore darling’; Nomi: ‘No, I’m not’; Crystal: ‘Of course you are, we all are’), het komt ook tot uitdrukking in een heerlijk detail waar praktisch iedereen overheen lijkt te kijken: in het begin van de film is Nomi te zien met een soort lollyring waar ze als een kind op zuigt, terwijl Crystal ergens halverwege de film een ring heeft met daarin cocaïne – het naïeve kind en de wereldwijze vrouw worden hier middels twee vergelijkbare accessoires getypeerd en gecontrasteerd. Maar het is kenmerkend voor ‘Showgirls’ dat het kinderlijke van Nomi uiteindelijk toch vooral een façade blijkt te zijn waarachter een meedogenloze vrouw schuilgaat die voor niets terugdeinst om te bereiken wat ze wil, zelfs als dat het gebruiken van andere mensen betekent.

Gedurende de hele film wordt dans en seks op een lijn gesteld, waarmee het aloude gezegde dat dans verticale seks is vrij letterlijk genomen wordt. Er is allereerst natuurlijk het contrast (en de gelijkenis) tussen de stripclub Cheeta waar Nomi/Heather eerst werkt en de ‘respectabelere’ hotelshow van ‘Goddess’. Nomi ziet haar gang van Cheetah naar Goddess duidelijk als een promotie, maar zoals James Smith haar duidelijk maakt is het beiden hetzelfde en is het strippen in zekere zin eerlijker: in Goddess ‘you fuck ‘em without fucking ‘em’ – beiden hebben in ieder geval niets te maken met dans van enige artistieke waarde. Ook hier gebruikt Verhoeven weer herhalende scènes die de gelijkenis benadrukt. Nomi heeft in het begin een lapdance met Zack in de Cheetah waar ze met haar ‘dansen’ hem ‘klaardanst’. Haar bewegingen zijn vrij duidelijk van seksuele aard en het is een duidelijke vorm van droogneuken – het enige wat mist is penetratie. Later in de film heeft Nomi echte seks met Zack in zijn zwembad in exact hetzelfde standje en maakt Nomi exact dezelfde spastische bewegingen, wat dus zoveel wil zeggen als dat ‘Showgirls’ geen onderscheid maakt tussen seks en dans – allebei gebeurt het met je lichaam en beiden fungeren voor Nomi als een manier om hogerop te komen. Dans is dus ook prostitutie in Las Vegas.

Een van de weinige positieve dingen die je regelmatig hoort over de film is de indrukwekkende choreografie, maar je kunt volgens mij niet verder de plank mis slaan dan dat. De choreografie in de film is helemaal niet bedoeld om mooi of indrukwekkend te zijn, integendeel, het wordt juist gepresenteerd als volledig mechanisch en ontdaan van iedere vorm van menselijke emotie. Er zijn drie plaatsen waar dans te zien is in de film: de Cheetah, Goddess en de show van James Smith. Los van het feit dat zowel Cheetah als Goddess onlosmakelijk met het commercieel verkopen van het menselijk lichaam verbonden zijn, heeft de Cheetah nog een voordeel ten opzichte van Goddess en dat is dat er nog enige vorm van persoonlijke expressie mogelijk is. Het strippen in Cheetah presenteert de dans ten minste niet als een goed geoliede machine, waar mensen op volledig mechanisme wijze ten alle tijden synchroon dansen. Synchronisatie is zeker niet volledig onbelangrijk in artistieke dans, maar tegelijkertijd ook verre van het belangrijkste. Een van de punten die de film wil maken is nu juist dat de absurd synchrone dans van Goddess mensonterend is en mensen berooft van iedere vorm van persoonlijke expressie – net als al het andere in Las Vegas. Het zijn geen individuen meer, maar een collectieve machine, puur en alleen bedoeld om geld binnen te halen zonder enige mogelijkheid tot creativiteit. James Smith is het symbool voor de artistieke dans in ‘Showgirls’: hij heeft bij Alvin Ailey gestudeerd en Ailey is natuurlijk een van de grootheden van de moderne artistieke dans in Amerika, samen met mensen als Merce Cunningham en Martha Graham. Het is dan ook veelzeggend dat de artistieke show die hij opvoert letterlijk van het podium afgejoeld wordt door het publiek: in Las Vegas is geen plaats voor persoonlijke expressie, althans niet als die persoonlijke expressie niet volledig in dienst staat van seks, zoals het strippen in de Cheetah. Als het menselijk lichaam niet volledig gecommodificeerd is heeft het geen plaats in Las Vegas.

Als wijze van afsluiting zal ik twee aspecten van de film behandelen die doorgaans het meest bekritiseerd worden: de ‘cheesy’ dialoog en de verkrachtingsscene van Molly. De dialoog van de film is slecht en amateuristisch als ik iedereen altijd moet geloven. Ik snap dat nooit goed, want ik ken weinig films met briljantere dialoog dan ‘Showgirls’. De dialoog is mensonterend en beledigend, maar dat is natuurlijk de bedoeling want het is volledig in lijn met de boodschap van de film: Las Vegas is mensonterend. Hoewel de film gedurende de hele film belachelijk grappig is, kan denk ik de dialoog van Tony Moss tijdens de auditie voor exemplarisch doorgaan. Zijn intens beledigende opmerkingen (‘I’m erect, why aren’t you erect?’; ‘Thank you ladies, you wasted my time and yours’; ‘Sell your bodies!’) zullen waarschijnlijk voorbeelden zijn van dialoog waar mensen problemen mee hebben. Het enige wat ik kan bedenken wat er mis zou zijn met deze dialoog is dat het over de top, trashy of onrealistisch is. Dat het over de top en trashy is, is uiteraard de essentie, want net als al het andere in de film wordt de trash gebruikt om het trashy karakter van Las Vegas te benadrukken. En het verwijt dat het onrealistisch is, houdt ook al geen steek, aangezien ‘Showgirls’ duidelijk niet binnen het realistische stramien valt. Net zoals in veel van zijn andere films werkt Verhoeven in deze film in de traditie van satire en parodie en is overdrijving en dikke aanzetting dus juist de essentie van het geheel. Parodie zonder overdrijving is welhaast een contradictio in terminis; want wat is parodie behalve dat je een fenomeen neemt en bepaalde eigenschappen van dat fenomeen overdrijft om daarmee je punt duidelijk te maken? Het lijkt er heel sterk op dat mensen het satirische aspect van ‘Showgirls’ gewoon niet zien en denken dat de film een realistisch portret is, terwijl de satire in ‘Showgirls’ net zo duidelijk is als in films als ‘Total Recall’ en ‘Starship Troopers’. Het is dus totaal niet belangrijk of de beledigende auditie in de film realistisch is, maar het gaat er om dat vrouwen bereid zijn om zich in principe zo te laten beledigen en misbruiken door mannen puur en alleen om geld te verdienen en aandacht te krijgen. Door dat aspect zodanig te benadrukken maken Verhoeven en Eszterhas duidelijk hoe mensonterend Las Vegas is, zelfs in ‘realistische’, afgezwakte vorm – ze gebruiken enkel overdrijving om hun punt duidelijk te maken en deze overdrijving wordt op vrijwel ieder front van de film doorgevoerd. Als een Stanley Kubrick of Billy Wilder dat mag, waarom zou Paul Verhoeven dat dan niet mogen? Verscheelt een film als ‘Dr. Strangelove’ of ‘Ace in the Hole’ in essentie dan zoveel van ‘Showgirls’? Het lijkt me dat daar enkel een hartgrondig ‘nee’ op geantwoord kan worden.

Een van de scènes waar de film de meeste kritiek op gekregen heeft is de verkrachtingsscene van Molly, een scene die door veel mensen, net als het ‘overdadige’ naakt als ‘overbodig’ is omschreven. De scene is niet alleen niet overbodig, het is zelfs de ultieme climax van de film, het moment waar de hele American Dream van binnenuit opgeblazen wordt. Want natuurlijk is het Molly die verkracht wordt, de Molly die zo ongeveer het enige sympathieke en oprechte karakter van de film is (James Smith is het enige andere personage dat als oprecht omschreven kan worden, hoewel zelfs hij zijn artistieke aspiraties gebruikt om seks te krijgen en in zekere zin zou je Crystal als ontzettend oprecht kunnen beschouwen, zij weet tenminste precies wat ze is en waarom ze doet wat ze doet). Molly is een enorme fan van popster Andrew Carver, wat direct duidelijk wordt in de eerste scene in haar trailer waar op iedere mogelijke plaats foto’s of posters van Carver hangen. Als haar droom dan uiteindelijk uitkomt en ze haar grote idool ontmoet gaat alles gruwelijk mis, ze wordt op brute wijze verkracht door haar grote idool Carver, die Molly niet ziet als mens maar als stuk vlees, volledig in lijn met de rest van de film. Ook Andrew Carver blijkt dus onder zijn vriendelijke (en ietwat smerige) façade iets heel anders te zijn, waarmee de film zijn systematische ontmanteling van beroemdheid gewoon doorzet. De film toont constant dat onder alle glitter en glamour van beroemdheden vooral ontzettend veel smerigheid en morele leegheid schuilgaat, waarmee ‘Showgirls’ een interessante metgezel wordt van bijvoorbeeld Lynch’s ‘Blue Velvet’. Nomi wil het liefst niets anders zijn dan beroemd, maar de film maakt duidelijk dat beroemd zijn uiteindelijk ook helemaal niets voorstelt en het is typisch dat juist de onschuldige Molly dit aan den lijve moet ondervinden. Molly wordt hiermee dus een ontzettend ironische variant op de starfucker en het contrast met Nomi is duidelijk: waar Nomi zich letterlijk een weg naar boven neukt (eerst door haar lichaam te verkopen en later door de baas te neuken), daar wordt Molly als het ware naar beneden geneukt, de afgrond in. De implicatie is duidelijk: in de wereld van ‘Showgirls’ is geen plaats voor moreel iemand als Molly, enkel nietsontziende en lege wezens als Nomi kunnen daar overleven.

Het is vreselijk jammer dat door de idiote receptie van de film Verhoeven en Eszterhas niet meer in staat waren om hun geplande vervolg over Hollywood te maken, ‘Bimbos’. Dat een vervolg de bedoeling was kan afgelezen worden aan de cyclische structuur van de film: Nomi staat op het einde van de film op exact dezelfde weg als aan het begin en waar aan het begin een bord met Las Vegas te zien was, is in het laatste shot een bord met Los Angeles te zien, Hollywood dus. Door voor deze structuur te kiezen krijgt de cyclische aard van Las Vegas weer extra nadruk (zoals al eerder duidelijk was gemaakt in de herhaling van scènes rondom Crystal als ster/Nomi als ster: Nomi was even een onderdeel van de machine die Vegas heet, maar ook zonder haar blijft die machine zonder problemen doordraaien. Er komt vast wel weer een volgende Nomi die zich laat misbruiken als entertainment. ‘The world is a stage, the stage is a world of entertainment’!

[Melzz]

Three Outlaw Samurai - Hideo Gosha - 1964

Een samurai stuit op een tafereel waarbij drie boeren een vrouw kidnappen van een plaatselijke magistraat. De boeren worden uitgebuit en deze nobele krijger sluit zich bij de boeren aan. Hij krijg later gezelschap an een andere samoerai en uiteindelijk vechten ze met zn drieën. Heeft wel wat weg qua plotelementen van Sanjuro en Seven Samurai. Er zit boordevol actie in het geheel en thema's als eer en vriendschap komen ruimschoots aan bod. Mooi debuut van Gosha.

7,8

[Michael Hamers]

Avatar 3D

James Cameron heeft simpelweg de nieuwe standaard gezet voor special effects en 3D. Het wordt een harde kluif voor welke regisseur in welk genre dan ook om dit nog te overtreffen. Net nu ik dacht dat Transformers de nieuwe benchmark was voor special effects komt dhr Cameron met het prachtige Pandora in Avatar. Ook in niet 3D is de wereld schitterend evenals haar inwoners. Man echt een kippenvel moment, als ze bij die zwevende bergen aankomen! Ik weet niet of deze film nog wel overkomt op dvd of bluray, maar hij komt er zeker in. Ik heb de score wel genuanceerd;

Verhaal: 6/10
Special Effects: 10/10
Soundtrack (score): 8/10

OVERALL: 8/10

[Melzz]

A Woman Called Sada Abe - Noboru Tanaka - 1975

Gebaseerd op hetzelfde waargebeurd verhaal als Nagisa Oshima's In the Realm of the Senses. Een vrouw brengt dagen en nachten door in een hotelkamer samen met haar liefde. Ze experimenteren er seksueel lustig op los en beide zijn nogal obsessief. Als de man op een gegeven moment besluit dat ie toch eens terug moet naar zn vrouw, slaat Sada Abe door en vermoord de man en hakt zn.....nouja.....vul zelf maar in.

Het eerste gedeelte is nogal repetitief met de vele seksscenes in benauwde kamertjes. Na de moord, krijg je als kijker wat meer lucht en wordt het verhaal wat interessanter. Nogal simpel verhaal maar in Japan was het 1 van de 10 beste Japanse films uit 1975. Nu snel maar eens In the Realm of the Senses gaan kijken. Dit was op zich een interessante film maar nu ook weer niet zo heel spectaculair.

6.0

[TheGodfather]

Casablanca
Inmiddels is het uitgegroeid tot een persoonlijke traditie: ieder jaar op Oscar day kijk ik een klassieker, één van de grote Oscar winnaars uit het verleden. Dit jaar: Casablanca.
Eigenlijk viel het me nu, bij de derde kijkbeurt, pas op hoe goed het verhaal eigenlijk in elkaar zit. Daarmee is hij in aanzien nog meer bij me gegroeid.
Een prachtige romance die op ingenieuze wijze is verwoven met een oorlogsverhaal, gesitueerd in Casablanca.
Het is waarschijnlijk Bogey`s beste rol ooit en de chemie die hij heeft met Ingrid Bergman spat van het scherm af.
Absoluut terecht een tijdloze (in ieder geval wat betreft het liefdesverhaal) klassieker.

10/10

[BigLebowski]

Klinkt goed
is er een goede dvd uitgave van?

Ik heb de R2UK versie...is prima, en heeft ook nederlandse subs

[TheGodfather]

Ik heb de R2UK versie...is prima, en heeft ook nederlandse subs

Thanks! zal `t eens uitchecken

[YAH87]

Percy Jackson & The Olympians: The Lightning Thief [2010]

Ach ja, heb me op zich wel vermaakt met deze film.
Verhaal heeft iets Harry Potter’s-achtig met soms rare wendingen maar de beelden vergoeden wel het nodige. De vaart in de film vond ik ook een pluspunt die nergens echt zakte en in de hoogste versnelling blijft na het begin.
Voelde wel weinig sympathie voor de hoofdpersoon en dat zou de hele film aanhouden.
Veel bekende bijrollen (o.a. Keener, Pantoliano, Bean) schieten voorbij.

[Subzer0]

Gister jennifer's body gekeken. Had er niet veel van verwacht. Maar vond het een goede film.

Vraag me alleen af waarom er in geknipt is. De naakt scene van Megan Fox is er uit geknipt. Wel jammer, want doet je afvragen of ze er nog meer uit hebben geknipt.

Geef de film een 7,5.

[Lex v/d Moolen]

Het is waarschijnlijk Bogey`s beste rol ooit en de chemie die hij heeft met Ingrid Bergman spat van het scherm af.

Ik vond hem in The Treasure of the Sierra Madre zijn beste rol.

[mercapto]

212. Showgirls (Paul Verhoeven, 1995) :: 10.0

‘Showgirls’ is zonder twijfel een van de meest onbegrepen films van de afgelopen 20 jaar.
....

Er komt vast wel weer een volgende Nomi die zich laat misbruiken als entertainment. ‘The world is a stage, the stage is a world of entertainment’!

Zo dan.
Ik krijg zowaar zin om Showgirls te kijken.
Mooie analyse.

Kun je dit ook voor Battlefield Earth doen ?

[Brakhage]

Zo dan.
Ik krijg zowaar zin om Showgirls te kijken.
Mooie analyse.

Thanks!

Kun je dit ook voor Battlefield Earth doen ?

Hehe, ik denk het niet

[Don van Straalen]

124. The Shining (1980)

Als vader Jack Torrance en zijn gezin 6 maanden in een leeg hotel verblijven om voor het onderhoud te zorgen, denkt hij dat hij mooi wat werk kan verzetten voor het boek wat hij wil schrijven. Er gebeuren echter vreemde dingen in het hotel en Jack draait langzaam door. Na een aantal ontmoetingen met verschillende mensen is het moment waarin Jack daadwerkelijk doordraait fantastisch. Jack's vrouw Wendy kijkt naar een stapel met getypt papier waar, pagina na pagina, maar één zin opstaat: All work and no play makes Jack a dull boy. Hierna volgen andere klassieke uitspraken als redrum, redrum en natuurlijk het welbekende Here's Johnny! terwijl hij met een bijl een deur kapot slaat.

Ik heb het boek van Stephen King nooit gelezen en de miniserie niet gezien, maar daar heb ik ook niet echt behoefte aan. In beiden wordt schijnbaar meer uitgelegd als in Kubrick's versie, maar ik vind het juist wel interessant dat deze versie meer vrijheid geeft voor een eigen interpretatie van bepaalde dingen en gebeurtenissen.

Het was de eerste keer dat ik The Shining op blu-ray zag, dit zag er allemaal erg prima uit. Behoorlijk scherp, weinig ruis, weinig tekenen van nabewerking en prachtige kleuren. Dit komt goed uit, want The Shining is een prachtige film.

Het camerawerk is geweldig, de cinematografie fantastisch. De film kent geweldige wijde shots en veel symmetrie in het hotel. In de film wordt veel gebruik gemaakt van steadycam's en een perfect voorbeeld hiervan is als de camera Jack's zoon Danny volgt terwijl hij op z'n driewieler door het hotel rijdt. Een ander voorbeeld zijn de opnames in het doolhof. Bij beiden voorbeelden heb je als kijker het gevoel dat je er zelf bij bent, omdat je ziet wat de personages zien. Ook de openingsscène is geweldig met prachtige helicopter-shots van een beeldschoon en rustgevend landschap.

Niet alleen het omliggende landschap, maar ook het hotel ziet er vredig en rustig uit, maar je voelt gewoon dat er iets niet klopt. Zo'n apart gevoel in je onderbuik. Het is allemaal net iets te schoon, rustig en kil. En zeg nou zelf, een leegstaand hotel met lange, lege gangen en kamers is sowieso behoorlijk creepy. Dit onheilspellende gevoel wordt versterkt door de fantastische en huiveringwekkende muziek.

De rol van Jack Torrance is Nicholson op het lijf geschreven. Z'n glimlach is natuurlijk fantastisch zoals alleen Nicholson dat kan en hij heeft een aantal geweldige scenes in de film. Ik ben echter geen fan van Shelley Duval, iets aan haar kan ik gewoon niet uitstaan. Van de manier hoe ze praat tot hoe ze met het mes door het hotel rent. De rest van de personages zijn wel prima, vooral Scatman Crothers als de chef van het hotel is memorabel.

Zoals vele andere films van Kubrick laat deze film ook redelijk wat dingen open voor eigen interpretatie. Er gebeuren een aantal vreemde en onverklaarbare dingen in de film, en het lijkt me vrijwel onmogelijk dat iemand het na 1 kijkbeurt helemaal snapt. Gelukkig maar, nu heb ik tenminste een excuus om te film nog velen malen vaker te bekijken.

9.3

[Daan de G.]

Rec 2
Net zo zenuwslopend als de eerste... blijft effectief om een horrorfilm in een 1e persoons perspectief te draaien.

[Erwin de Koning]

GRAVE MISTAKE

Het leukste aan deze lowbudget zombiefilm is de poster en de aftiteling

Niet de moeite waard

3.0

Trailer

[Sneaker]

Beyond the Sea / Kevin Spacey, 2004

8 / 10

Beetje laat maar , vond het ook een geweldige film.