Welke film/serie heb je net gekeken en wat vond je er van? (12)

[Brakhage]

Ben bezig met deze DVD's (1 & 2) en dat is wel iets meer dan 90 minuten.

Oh inderdaad, dan is er een docu bij van iets meer dan 90 minuten en een Brakhage short van vijf minuten en spreken we over 180 minuten! Dan is het bijna nodig om het over drie dagen uit te spreiden!

[rogue]

laatst de The Time Machine gezien.vond het een creatief vormgegeven film.zou me niks verbazen als hier een hollywood rip-off van zal gaan verschijnen.

Die is er al een tijd (ik neem aan dat je die uit 1960 heb gezien).

[Pieter R.]

Red Cliff

Jammer dat de internationale versie zo veel minder is dan de originele. Maar ja, wat wil je als het origineel ongeveer 4,5 uur duurt en de internationale versie 2,5.

Het is dat het origineel alleen te krijgen is met Engelse subs en dat ik dat toch echt te vermoeiend kijken vindt met Mandarijns geluid (dacht ik). Je merkt heel goed dat er zwaar gesneden is in de film en dat levert een film op die zeker niet slecht is maar die zoveel beter had gekund qua storytelling. Voor velen zal het origineel te langzaam enzo zijn, maar ik vindt dat de sfeer veel beter wordt neergezet.

[Melzz]

The Stars Are Beautiful
Eén van de meest intrigerende films die ik tot nu van Brakhage heb gezien.
Mooi en fascinerend.

7,5/10

Een prachtige en vooral leerzame analyse!

[Oudlid_X5]

Oh inderdaad, dan is er een docu bij van iets meer dan 90 minuten en een Brakhage short van vijf minuten en spreken we over 180 minuten! Dan is het bijna nodig om het over drie dagen uit te spreiden!

Zit bijna aan 220 minuten! En dan neem ik ook nog rustig de tijd voor de 'notes & quotes'. Maar wat is je probleem?

[Brakhage]

Zit bijna aan 220 minuten! En dan neem ik ook nog rustig de tijd voor de 'notes & quotes'. Maar wat is je probleem?

220 minuten, hoe kom je daar in hemelsnaam aan? De docu duurt 103 minuten en Deren's eigen werk is in totaal 76 minuten, dat maakt niet bepaald samen 220 minuten.

Mijn 'probleem' is dat een Maya Deren tweedaagse een volstrekt onnozel en pretentieus concept is. Dat je 180 minuten over twee dagen wilt kijken moet je natuurlijk volledig zelf weten, maar dat maakt iets nog geen tweedaagse. Voor 'Berlin Alexanderplatz' heb je een tweedaagse nodig omdat 15 uur Fassbinder op een dag ietwat aan de onbehoorlijke kant is. Maar het feit dat je iets van drie uur over twee korte avondjes smeert maakt iets nog geen tweedaagse. Wat me vooral stoort is dat je altijd zo duidelijk een poseur bent die alles interessanter moet maken dan het in werkelijkheid is - het is bij jou altijd zo duidelijk gebakken lucht en dan meestal ook nog eens halfbakken ook nog.

[BatMotor]

Die is er al een tijd (ik neem aan dat je die uit 1960 heb gezien).

nee die van 2002 heb ik gezien.
lache dat ze dit al gedaan hebben.

[Oudlid_X5]

220 minuten, hoe kom je daar in hemelsnaam aan? De docu duurt 103 minuten en Deren's eigen werk is in totaal 76 minuten, dat maakt niet bepaald samen 220 minuten.

Eerste DVD:
Meshes of the Afternoon (1943) 14 minuten
At Land (1944) 15 minuten
A Study in Choreography for Camera (1945) 4 minuten
Ritual in Transfigured Time (1946) 15 minuten
Meditation on Violence (1948) 12 minuten
The Very Eye of Night (1958) 15 minuten
The Private Life of a Cat (1944) 22 minuten
Divine Horsemen: The Living Gods of Haiti (1985) 9 minuten

Tweede DVD:
Im Spiegel der Maya Deren (2002) 103 minuten
Water for Maya (2000) 5 minuten
Witch's Cradle (1944) 12 minuten
Ensemble for Somnambulists (1951) 7 minuten

Wat zeg ik meer dan 230 minuten.

[TheGodfather]

Een prachtige en vooral leerzame analyse!

En ook een heel nuttige reactie!
Wat een trol ben je ook he. Zelf (bijna) nooit iets toevoegen aan dit topic maar alleen lopen te zeuren op anderen. If you don`t have anything to say, don`t say it...
Oh nee, wacht: nu ga je natuurlijk zeggen dat ik dan beter ook niets kan schrijven over de films die ik heb gezien...

[TheGodfather]

Don`t Look Now
Huiveringwekkende thriller van Nicolas Roeg met Donald Sutherland in de hoofdrol. Roeg gebruikt op ingenieuze wijze montage en flashforwards om een
creepy desorienterende sfeer te creeëren.
Heel lang weet je als kijker eigenlijk niet wat er nu précies aan de hand is en ben je metgezel van Sutherland`s getroubeleerde personage. Dat blijft zo tot aan de `t memorabele einde.

De beeldkwaliteit van de UK blu-ray is trouwens op z`n minst bedenkelijk te noemen. Vaak is het beeld té schoon en zien Sutherland en Christie er uit als paspoppen: het DNR spook is ook hier weer opgedoken. Aan de andere kant is er, vooral in donkere scenes, een redelijk grote hoeveelheid ruis te zien. Het is dan ook vooral die combinatie die deze uitgave eigenlijk bijna niet om aan te zien maakt...

7,8/10

[BatMotor]

Cleanskin gister gezien,prima actie enz.... alleen het verhaal en het eind zijn behoorlijke dooddoeners.

[Brakhage]

676. Gentlemen Prefer Blondes (Howard Hawks, 1953) :: 9.0

Dit zag er iets minder natuurlijk uit dan ik gehoopt had, maar toch was ik behoorlijk tevreden. Er is grain, maar wel aan de magere kant en er lijkt dan ook behoorlijk wat digitaal gepoetst te zijn. Toch ziet het er verre van slecht uit, integendeel de film heeft er nog nooit zo goed uitgezien, vooral dankzij het indrukwekkende kleurenpalet. Absoluut een duidelijke upgrade ten opzichte van de DVD.

677. River of No Return (Jean Negulesco, Otto Preminger, 1954) :: 9.0

Zag deze jaren geleden en wilde hem sindsdien opnieuw kijken omdat ik me niet kon voorstellen dat Preminger zo'n nietszeggende film gemaakt zou hebben. Dat kwam er jarenlang nooit van en wellicht was dat ook maar beter zo, want niets had deze blu-ray ervaring kunnen evenaren. Ziet het er natuurlijk uit? Verre van. De film voelt zo veel moderner aan dan 1954 en ik ben er nog steeds niet uit of dat het resultaat is van Preminger's altijd moderne stijl (ik kan nog steeds geloven dat die party sequentie in 'In Harm's Way' in 1965 geschoten is), of dat het komt doordat men flink digitaal bezig is geweest met de blu-ray. Vermoedelijk is het een combinatie van beiden. Nu ben ik doorgaans een voorstander van een zo natuurlijk mogelijke presentatie, maar er komt een punt waarop dat allemaal irrelevant wordt en 'River of No Return' is duidelijk zo'n punt; immers, hoe slecht kan iets nog zijn als het zo'n overweldigende esthetische ervaring oplevert? Al direct vanaf die pijnlijk mooie nachtsequenties in die tent heb je het gevoel dat je naar een jaren '70 Western zit te kijken en dat blijft feitelijk de hele film zo. En die kleuren, die moeten wellicht wel de mooiste kleuren ooit in een Western zijn, met die prachtige aardse en gedempte tinten waarbij blauw, bruin en groen overheersen. Heeft Preminger het zo gefilmd? Geen idee, maar esthetisch waanzinnig is het zeker!

Vrijwel niemand had er zin in: Mitchum en Monroe niet en het is een van de weinige Preminger films waarbij hij niet als producent fungeerde zodat hij veel minder controle had over de film dan gebruikelijk. Toch is het in alles een Preminger film, waardoor het een ultieme auteursfilm is, omdat de lakmoesproef natuurlijk altijd is dat een regisseur juist op andermans materiaal zijn eigen stempel kan drukken. De film zit vol met Preminger's typerende ambiguiteit, hoewel de film oorspronkelijk nog meer ambigu zou moeten zijn, tot grote ergernis van studiobaas Zanuck die de film zo ambigu vond dat hij eiste dat er meer seks en actie in zou komen en de relatie tussen Monroe en Mitchum verduidelijkt zou worden. Alle seksscenes tussen die twee zijn dan ook niet door Preminger gefilmd, maar door Jean Negulesco, wat op zich wel grappig is omdat precies die twee scenes tot de mooiste uit de film behoren. Toch blijft het in alles een Preminger film en zijn het vooral diens camerabewegingen en imposante CinemaScope composities (het was Preminger's eerste CinemaScope film) die de film domineren, waarbij de scene met de wegdrijvende koffer een van de meest geanalyseerde sequenties uit de gehele Preminger literatuur zou worden.

Een van de meest cruciale aspecten thematische aspecten van de Western is natuurlijk de strijd tussen tuin en wildernis, waarbij precies het feit dat Westerns altijd op het kruispunt van beschaving en chaos gesitueerd zijn voor mij waarschijnlijk het meest interessante aan het hele genre is. De daarmee gepaard gaande instabiliteit en paranoia maakt iedere vorm van levensinrichting en relaties allemaal zo relatief en problematisch, iets wat bijvoorbeeld in 'Johnny Guitar' tot volstrekt hysterische hoogten geduwd wordt via de Communistische heksenjacht. Welnu, dit is ook precies wat er aan de hand is in 'River of No Return', een film die een bewuste remake is van De Sica's 'The Bicycle Thieves' en waarbij enkel het na-oorlogse Rome naar het vroege Amerika is verhuisd. Tegenwoordig hebben we het idee dat onze wereld een stuk stabieler is, maar dat is natuurlijk grotendeels een illusie, zoals onlangs bewezen is dankzij een halve gare die met een geweer een filmpremiere binnenloopt en in de rondte begint te schieten - vervang dat door bloeddorstige indianen die een postkoets of huis aanvallen en je hebt 'Stagecoach', 'The Searchers' of 'River of No Return'. Waar Preminger hier zo goed in slaagt is een fascinerende combinatie van vrijheid en onzekerheid, waarbij Monroe's imposante uitvoering van 'One Silver Dollar' en Preminger's nachtfotografie een gevoel van melancholie aan de film geven die als een deken over de rest van de film ligt. Ik zou nog zo veel meer over deze film willen zeggen, maar daarvoor zou ik hem nog eens moeten zien, om alle finesses in de vingers te krijgen. Maar het blijkt maar weer eens dat juist de films die in eerste oogopslag leeg of ongecompliceerd lijken, uiteindelijk onuitputtelijk zijn.

678. There's No Business Like Show Business (Walter Lang, 1954) :: 9.0

Deze film had ik een keer of drie bijna aangezet, maar ook nooit toe gekomen en het blijkt een van de leukste te zijn! Werkelijk krankzinnige musical die qua uitzinnigheid iets als 'The Pyjama Game' rivaliseert, met een fantastisch gevoel voor kleur en decor. En de blu-ray is ook veruit de meest natuurlijke uit de box, met eindelijk een volstrekt normale grainstructuur en kleuren die je op wilt eten en bovendien natuurlijk louter Irving Berlin liedjes - wat wil je nog meer?

679. How to Marry a Millionaire (Jean Negulesco, 1953) :: 8.0

Negulesco's kenmerkende lichte is perfect voor dit soort materiaal en Bacall steelt iedere scene. Blu-ray ziet er ongeveer net zo uit als 'Gentlemen Prefer Blondes' met iets meer DNR dan noodzakelijk, maar gelukkig weinig tot geen edge enhancement en veel meer kleur dan op de DVD.

680. The Seven Year Itch (Billy Wilder, 1955) :: 6.0

Ook hier zet Fox de trend van de rest voort, met een prima transfer. De film zelf begin ik echt steeds vervelender te vinden met iedere keer dat ik hem zie. Het grote probleem ligt gewoon bij het bronmateriaal en schrijver George Axelrod. Hoe deze man zo lang nog in Hollywood bezig heeft kunnen zijn is me een raadsel, want er is iets in zijn opportunistische en oppervlakkige stijl dat ronduit verstikkend is - met regisseurs als Blake Edwards of Vincente Minnelli kan het nog goedkomen, maar films als 'Paris When it Sizzles' of het ronduit walgelijke 'Lord Love A Duck' kunnen beter verbrand worden, terwijl 'Will Success Spoil Rock Hunter?' ook enkel zo'n goede film is omdat Tashlin praktisch niets van Axelrod's toneelstuk gebruikt heeft naast de titel. Zelfs Wilder kan 'The Seven Year Itch' niet redden, vermoedelijk omdat hij het niet eens geprobeerd heeft en Wilder's hand nergens zichtbaar is en hij duidelijk al tevreden was dit keer om een gevierd toneelstuk in zijn geheel naar het scherm te brengen, met enkel wat aanpassingen om de Production Code tevreden te stellen. Vreselijk overschatte klassieker.

682. The Mercenaries (Jack Cardiff, 1968) :: 9.5

Deze film, ook bekend onder de titel 'Dark of the Sun' is tegenwoordig hooguit bekend omdat Tarantino voor 'The Inglourious Basterds' zowel Rod Taylor als delen van de muziek hergebruikt schijnt te hebben, maar deze film zou gewoon volledig op eigen kracht bekend horen te zijn. Ik vond hem op die ondermaatse TV rip wel interessant, maar niet volledig geslaagd, maar toch voel je van sommige films aan of er veel meer in zit en daarom de Warner Archive DVD toch maar gekocht en mijn hemel - wat een meesterwerk! Cardiff's gevoel voor kleur is nu overal zichtbaar, zijn visuele 'Shanghai Express' hommages komen nu eindelijk uit de verf en de vreselijke intensiteit waar iedereen altijd zo over sprak was nu ineens in ieder frame voelbaar. Zijn tijd ver vooruit is zo'n cliche bijna, maar volledig van toepassing op deze film, die Cardiff ongetwijfeld nog van pas zou komen toen hij als cameraman voor de tweede Rambo film fungeerde. Er zijn mensen die claimen dat dit de verknipte versie is, iets wat Warner zelf officieel heeft ontkend. Ik durf het niet te zeggen, hoewel er in het begin wel duidelijk het woord 'bitch' op de soundtrack wegvalt, wat op knipwerk zou kunnen duiden. Hoe het ook zij, ook in deze vorm is dit een verwoestend meesterwerk, een film die als een trein over je heen dendert en je constant naar adem laat happen. Aan de ene kant is het natuurlijk fantastisch dat het nu voor het eerst op DVD te zien is in uitstekende kwaliteit, maar tegelijkertijd is het zo jammer dat Warner dit in hun Archive serie heeft gedumpt, omdat niemand daar naar om lijkt te kijken en de film nog steeds relatief begraven is. In een ideale wereld zou dit ook liefdevolle blu-ray release horen te krijgen, want het is een bona fide oorlogsklassieker.

[Martin Z.]

Berlin Calling

Heel simpel; de ubervette electro/minimal soundtrack van Paul Kalkbrenner draagt deze film. Verder is het een lekker vlotte film, een tragi-comedy, waarin Paul Kalkbrenner de hoofdrol vertolkt als een aan lager wal geraakte DJ in de Berlijnse scene vol sex, drugs en techno. Zijn nieuwe album moet hem gaan redden..

(8.0)

[BigLebowski]

Ook hier zet Fox de trend van de rest voort, met een prima transfer. De film zelf begin ik echt steeds vervelender te vinden met iedere keer dat ik hem zie. Het grote probleem ligt gewoon bij het bronmateriaal en schrijver George Axelrod. Hoe deze man zo lang nog in Hollywood bezig heeft kunnen zijn is me een raadsel, want er is iets in zijn opportunistische en oppervlakkige stijl dat ronduit verstikkend is - met regisseurs als Blake Edwards of Vincente Minnelli kan het nog goedkomen, maar films als 'Paris When it Sizzles' of het ronduit walgelijke 'Lord Love A Duck' kunnen beter verbrand worden, terwijl 'Will Success Spoil Rock Hunter?' ook enkel zo'n goede film is omdat Tashlin praktisch niets van Axelrod's toneelstuk gebruikt heeft naast de titel. Zelfs Wilder kan 'The Seven Year Itch' niet redden, vermoedelijk omdat hij het niet eens geprobeerd heeft en Wilder's hand nergens zichtbaar is en hij duidelijk al tevreden was dit keer om een gevierd toneelstuk in zijn geheel naar het scherm te brengen, met enkel wat aanpassingen om de Production Code tevreden te stellen. Vreselijk overschatte klassieker.

Deze film draait toch eigenlijk ook maar om één scene!?

[Brakhage]

Deze film draait toch eigenlijk ook maar om één scene!?

Ja helaas wel en zelfs die scene is niet niet meer dan aardig

[DanielC.]

Afgelopen donderdag was ik me zo stierlijk aan het vervelen. Dus ik ging naar de bioscoop, The Dark Knight Rises. Waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had, want die vorige Batman film kon ik echt niet doorheen komen. Maar verder draaide er weinig waar ik zin had, en ik wilde eigenlijk ook wel meepraten met de rest. En het viel me gelukkig alles mee. Ik heb er zelfs van genoten. Het was wat minder kleurloos, en wat optimistischer. En ik had zelfs het idee dat er iets op het spel stond, wat bij de voorgaande films volledig ontbrak. Goed, de catwoman had wat meer sex uit mogen stralen, met dat grietje die al dat geld geeft had ook wel wat meer gedaan mogen worden ( Die twist vond ik wel erg flauw? ), er is nog steeds weinig om om te lachen en na de zoveelste one-liner van Bane had ik het met hem ook wel gehad (al heb ik wel van zijn brute kracht genoten) maar tijdens de actiescenes zette ik mezelf wel schrap, en dat willen we natuurlijk als we naar een actiefilm gaan. Daarnaast zorgt die rol van Blake wel voor een klein beetje leven in de brouwerij. Ik heb me dus best vermaakt, en ben niet in slaap gevallen. Ja, een dikke 7 verdienen ze wel.

[Oudlid_X5]

En ook een heel nuttige reactie!
Wat een trol ben je ook he. Zelf (bijna) nooit iets toevoegen aan dit topic maar alleen lopen te zeuren op anderen. If you don`t have anything to say, don`t say it...
Oh nee, wacht: nu ga je natuurlijk zeggen dat ik dan beter ook niets kan schrijven over de films die ik heb gezien...

Ben geen Mellz maar ik wil best een poging wagen.

Ik zie zoveel films per jaar die ik geweldig vind zonder dat ik daar vervolgens iets zinnigs over kan zeggen. Doe ik niks mee. Ik zie per jaar ook genoeg films die mij niets zeggen. Doe ik ook niks mee. Maar soms valt het kwartje en heb je een heleboel te zeggen. Ik lees hier een stukje van iemand die niets te zeggen heeft. Doe dat niet, en kies een andere film.

[DanielC.]

Als ik jou stukjes lees dan heb ik ook het idee dat je niets te zeggen hebt (niet dat ik nu veel te zeggen heb). Laat die jongen lekker zeggen dat hij het een mooie film vond. Lekker interessant of hij er drie pagina's over vol kan typen of niet.

[Oudlid_X5]

Lekker interessant of hij er drie pagina's over vol kan typen of niet.

Waar zeg ik dat?

[DanielC.]

In het stukje boven mijn reactie.

[Brakhage]

Snap die reacties ook niet moet ik zeggen. Vrijwel alles wat ik hier lees is nietszeggend. Maar wat dan nog? Hoe je het ook wendt of keert, op die manier worden er wel films onder de aandacht gebracht (wat zeker in het geval van de films van Brakhage niet bepaald overbodige luxe is) en kunnen mensen op die manier hun ervaring en emoties delen. Dat is toch waar het allemaal om draait? En de mensen die daar commentaar op leveren heb ik nog nooit een woord zien schrijven waaruit ook maar enig echt inhoudelijk inzicht blijkt, wat het allemaal nogal hypocriet maakt.

[jeroenvrijnsen]

Red Lights (8.0)
Zojuist Red Lights gezien bij de sneakpreview, thriller met Cillian Murphy, Sigourney Weaver en Robert deNiro. Cast is dus helemaal top, met goede dialogen en het verhaal over het bovennatuurlijke versus de wetenschap sprak me eveneens aan. Tijdens de film (met een tergend langzaam tempo) vraag je je af wat uiteindelijk de clou is. Mysterie alom! Als dan uiteindelijk de slotakte zich aandient, zijn niet alle plotwendingen even verrassend. Desondanks een interessante film die weliswaar niet iedereen zal waarderen, maar die ongetwijfeld nog wel even door je hoofd spookt...

[TheGodfather]

Ben geen Mellz maar ik wil best een poging wagen.

Ik zie zoveel films per jaar die ik geweldig vind zonder dat ik daar vervolgens iets zinnigs over kan zeggen. Doe ik niks mee. Ik zie per jaar ook genoeg films die mij niets zeggen. Doe ik ook niks mee. Maar soms valt het kwartje en heb je een heleboel te zeggen. Ik lees hier een stukje van iemand die niets te zeggen heeft. Doe dat niet, en kies een andere film.

Wat Daniel zegt...
Dus alleen als ik als een echte criticus een compleet essay kan schrijven over een film mag ik er hier iets over schrijven?
Waarom zou je een stuk van 6 alinea`s schrijven als je daar niets nuttigs in weet te zetten en ook met een paar zinnen kunt beschrijven wat je er van vond?
de topic titel is niet "Welke film heb je net gekeken,wat vond je er van maar laat dat alleen in dit topic weten wanneer je er een heel essay over kunt schrijven." ....

Snap die reacties ook niet moet ik zeggen. Vrijwel alles wat ik hier lees is nietszeggend. Maar wat dan nog?

Precies. We laten alleen maar weten welke films we hebben gezien en wat we daar van vonden. Het hoeft dan ook geen hoge literatuur te zijn...
Beste stuurlui en zo...

On-topic dan maar weer...
Banshun (Late Spring)
Ozu regulars Chishû Ryû en Setsuko Hara zijn dit keer vader,een weduwnaar, en dochter, die nog bij haar vader thuis woont.
Dochterlief hoeft niet zo nodig het huis uit en heeft geen zin om te trouwen maar vader wil per se dat ze wel een man vind en zo voor zich zelf leert te zorgen.

Eén van Ozu`s, vooral in het tweede deel, meest aangrijpende films. Zoals bij ongeveer alle Ozu films past hij ook hier weer zijn kenmerkende stijl (zowel verhalend als film technisch) toe: op het eerste gezicht gebeurd er niet veel maar door middel van een vaak laag geplaatste camera (op de grond, op dezelfde hoogte als waar de personages zitten) plaatst Ozu de kijker midden in het dagelijks leven van de personages. Zo worden we metgezel in hun belevenissen, leven we met hen mee en kruipt dit prachtige drama langzaam onder de huid.

8,5/10

[Coen P.]

Banshun (Late Spring)
Ozu regulars Chishû Ryû en Setsuko Hara zijn dit keer vader,een weduwnaar, en dochter, die nog bij haar vader thuis woont.
Dochterlief hoeft niet zo nodig het huis uit en heeft geen zin om te trouwen maar vader wil per se dat ze wel een man vind en zo voor zich zelf leert te zorgen.

Eén van Ozu`s, vooral in het tweede deel, meest aangrijpende films. Zoals bij ongeveer alle Ozu films past hij ook hier weer zijn kenmerkende stijl (zowel verhalend als film technisch) toe: op het eerste gezicht gebeurd er niet veel maar door middel van een vaak laag geplaatste camera (op de grond, op dezelfde hoogte als waar de personages zitten) plaatst Ozu de kijker midden in het dagelijks leven van de personages. Zo worden we metgezel in hun belevenissen, leven we met hen mee en kruipt dit prachtige drama langzaam onder de huid.

8,5/10

Deze moet ik ook echt weer eens zien. Ik weet nog dat ik de vorige keer het slecht trok toen die pa eenzaam zijn appeltje zat te schillen. Toen ik laatst toevallig de 'three reasons' van Criterion zag waarbij deze scene langskwam had ik meteen weer dat zelfde gevoel.

[Oudlid_X5]

Wat Daniel zegt...
Dus alleen als ik als een echte criticus een compleet essay kan schrijven over een film mag ik er hier iets over schrijven?
Waarom zou je een stuk van 6 alinea`s schrijven als je daar niets nuttigs in weet te zetten en ook met een paar zinnen kunt beschrijven wat je er van vond?
de topic titel is niet "Welke film heb je net gekeken,wat vond je er van maar laat dat alleen in dit topic weten wanneer je er een heel essay over kunt schrijven." ....

Waar schrijf ik dat je een ''compleet essay'' of een ''stuk van 6 alinea`s'' moet schrijven? Net als Daniel lijken jullie het niet te begrijpen.

Wat ik alleen maar zeg is dat je iets moet schrijven als je iets zinnigs te melden hebt. Maar jij hebt nooit iets zinnigs te melden over het werk van Brakhage en schrijft altijd in termen van 'fascinerend' en 'intrigerend'. En als wij daar een opmerking over maken dan voel je je aangevallen. Leg bijvoorbeeld eens uit wat er zo 'fascinerend' is aan The Stars Are Beautiful? Meer vragen we niet hoor.