Welke film/serie heb je net gekeken en wat vond je er van? (12)

[Coen P.]

The Town (Ben Affleck, 2010) ****
Net als in zijn debuutfilm Gone Baby Gone begeeft regisseur Ben Affleck zich in de onderwereld van Boston. Ditmaal staat de wijk Charlestown centraal. Deze 1.5 vierkante kilometer heeft vele bankovervallers voortgebracht. Daar gaat de film dan ook over. Een van deze bankovervallers is Doug. Een overval van hem en zijn vrienden loopt verkeerd, zodat hij gedwongen wordt de bankmanager te volgen. Het gaat echter om een lieftallige dame. De opbloeiende relatie wordt flink in de weg gezeten door Doug's verleden...
In Gone Baby Gone mocht Casey Affleck de hoofdrol op zich nemen. In The Town doet Ben naast de regie ook nog eens de hoofdrol. Ik snap dat niet goed. Coacht/stuurt hij zichzelf dan? 'Iets emotioneler Ben', 'wat serieuzer Ben'. Springt hij na 'action' ook achter de camera vandaan om zijn trucje vóór de lens te doen? Medehoofdrolspeler Jeremy Renner (The Hurt Locker) is overduidelijk een betere acteur. Misschien moet Ben Affleck het maar bij regisseren houden. Zijn broertje is beter geschikt als acteur.
Los van deze opmerkingen is The Town een prima actiefilm. Spannende heists, goede shoot-outs en een passende emotionele lading. De film lijkt af en toe wel redelijk wat op het magistrale Heat, maar zo goed als die film is The Town niet.

[Dan G.]

Splice.

De twee rebelse wetenschappers, Elsa en Clive, tarten wettelijke en ethische grenzen door 'het leven' te onderwerpen aan een gevaarlijk experiment. Zij willen experimenteren met menselijk en dierlijk DNA en deze verenigen. Dit experiment resulteert in een geheel nieuw organisme, genaamd 'Dren'.
--------------------------------------------------
Het verhaal sprak me erg aan. Ik hoefde er dus ook niet lang over na te denken om deze titel aan te schaffen. Mijn mening na hem vanavond gezien te hebben:

Dit was de derde film die ik van Brody heb gezien. Na The Pianist en Predators. In die laatste film vond ik hem verrassend goed. Dat ruige past, weliswaar onverwacht, goed bij hem. In Splice doet hij toch weer een stapje terug richting The Pianist. Het, wat ingetogen acteerwerk met af en toe een emotionele uitschieter. Zelfs zijn haar was hetzelfde. Dan heb ik toch liever de ruige variant.

De film zelf kon me maar niet pakken. Iedere keer wanneer er weer een spannend moment ontstond was deze even zo snel weer verdwenen waardoor het allemaal niet echt op gang komt. Daardoor begonnen die 107 minuten op bepaalde momenten wel erg lang te duren. Ik had toch wat meer spanning verwacht. Geen slechte film, zeer zeker niet maar vaker dan deze keer hoef ik hem niet te zien.

De teloorgang van Brody aan het eind vond ik een grote domper. Angel raakt hem in het hart, hij zakt in....dood. En dan springt de scene ook direct door en horen en zien we niks meer van de leading role. Beetje een rare gewaarwording zo. Ook de vrijscene tussen DREN en Brody, hoewel sensueel vond ik totaal niet thuis horen in de verhaal lijn. Ik kreeg verder ook niet de indruk dat er iets van een spanningsveld tussen beide was ontstaan. Oke, misschien ietsie pietsie bij DREN maar niet genoeg dat het duidelijk opviel. Opmerkelijk.

De verkrachting die Elza op het eind nog mee moet maken vond ik logischer

[Marcel v/d H.]

Rush Hour 3 (Brett Ratner, 2007)
Deel een en twee waren nog wel vermakelijk, maar dit derde deel had er beter niet kunnen komen.... Paar keer een glimlach bij een tirade van Chris Tucker. 4.5

The Apartment (Billy Wilder, 1960)
Met recht een klassieker, de film doorstaat de tand des tijds prima en is nog steeds op en top vermaak. 8.0

The Philadelphia Story (George Cukor, 1940)
Beetje langdradig, maar voornamelijk vanwege het acteerwerk zeker de moeite waard. 7.6

[Oakey]

De kracht van de film is juist dat het zichzelf niet al te serieus neemt, stel je maar eens voor dat ze dat wel hadden gedaan, dan hadden we pas te maken met een slechte film.

[Over Piranha] Verbazingwekkend, maar ik vond deze nog best genietbaar. Een no-brainer uiteraard, maar ik had heel erg lage verwachtingen en ik vond hem leuker dan een herkijk van Jaws laatst.

[1101]

The American

Hoewel niet iedereen er enthousiast over is, vond ik The American heerlijk genietbaar. Misschien is dat ook omdat ik een beetje weet hoe Anton Corbijn is, een timide man, die maakt dus ook een timide film. Maar het kan goed zijn dat zijn vorige film, die ik niet heb gezien, niet in de karakterschets past die ik zelf heb opgesteld. Hoe dan ook, lekker rustige film in een rustig en pittoresk Italiaans dorpje van het type dat je overal verwacht, in Italië, maar nergens vindt... Ik tenminste niet. Het was alleen niet echt vol zomer, in Castel Del Monte. Dat zou het archetypische Italiaanse plaatje compleet hebben gemaakt.

Ik kan niet zo goed de vinger erop krijgen waar ik de film op vond lijken, maar er zitten definitief talloze referenties in. Iemand die me daarbij kan helpen? Clooney valt een beetje buiten zijn archetype, als serieuze wapensmid in isolement. Het gelul in jargon met Neerlands trots Thekla lijkt heel wat. Ook de rol van Johan Leysen voelt wat vreemd aan. Komt misschien vooral doordat ik Leysen een beetje vreemd vind. Maar goed, genoeg gezeurd. Ik vond het een heerlijke stille film met een verfrissende afwezigheid van spektakel en geweld. Het is al met al een bescheiden mindfuck met een sluitend einde. Het laatste shot maakt het goed af.

Ik geef geen cijfers, maar deze krijgt een heel goed

[TheGodfather]

Deze week gezien:

Easy Rider
Nog steeds dé ultieme road movie, vond `m nu nog beter dan bij de eerste kijkbeurt. Hopper en Fonda tonen alles wat er wel en (vooral) niet goed is met dat prachtige Amerika en de (relatieve) vrijheid die je hebt tijdens een roadtrip door de geweldige landschappen van de USA. Voorzien van een heerlijke soundtrack en sterk acteerwerk (met `n geweldige Jack Nicholson) is dit een absolute klassieker, een must-own.

9,5/10

Drive, He Said
Het regie debuut van Jack Nicholson gaat over `n College basketballer wiens roommate aan het eind van de jaren `60 langzaam maar zeker steeds meer door draait.
Het geheel is `n mix van docu, een als docu gefilmde speelfilm en "normale" film. Het komt wellicht wat rommelig over maar het resultaat is een film technisch gezien uiterst fascinerend en beklemmend werk.

7,8/10

[TheGodfather]

Shock Corridor
Erop gebrand om de Pullitzer prijs te winnen laat journalist Johnny Barrett zich vrijwillig opsluiten in een psychiatrische instelling om zodoende een moord die daar plaats had, op te lossen. Langzaam maar zeker draait Barrett zelf door.
Gefilmd in slechts 8 dagen maar uitgegroeid tot een grote invloed op latere verfilmingen zoals One Flew Over The Cuckoo`s Nest en meer recentelijk Shutter Island is Fuller`s relaas één die het moet hebben van de combinatie van geweldige visuals en het verhaal. Beide vullen elkaar heel goed aan en samen met de geluidseffecten die je koude rillingen bezorgen, is dit één van Fuller`s beste films. Eén die naast een goed verhaal ook, hoe absurd het ook klinkt, kritiek levert op het Amerika van de jaren `60 en haar geschiedenis.

9,0/10

[mercapto]

The Town (Ben Affleck, 2010) ****

In Gone Baby Gone mocht Casey Affleck de hoofdrol op zich nemen. In The Town doet Ben naast de regie ook nog eens de hoofdrol. Ik snap dat niet goed. Coacht/stuurt hij zichzelf dan? 'Iets emotioneler Ben', 'wat serieuzer Ben'. Springt hij na 'action' ook achter de camera vandaan om zijn trucje vóór de lens te doen? .

Hoe durft hij inderdaad, bah!
Dat heb ik nou altijd als ik Orson Welles zie acteren en regisseren...
Of geldt dat alleen voor matige acteurs ?

[Marcel v/d H.]

Reservation Road (Terry George, 2007)
Vooral goed vanwege het sterke acteerwerk van Joaquin Phoenix, Mark Ruffalo en Jennifer Connelly. Op zich wel goed geschreven ook, je leeft met beide kanten mee. Echter wel jammer dat een aantal zaken wel erg toevallig met elkaar verbonden zijn. 7.0

[vinnypassy]

14. Punch-Drunk Love (Paul Thomas Anderson, 2002) :: 8.2

Typische film van Anderson, die bij tijd en wijle echt doet denken aan het magistrale Magnolia. Zo goed is deze film echter niet, hoewel de kritiek op de maatschappij een sterk pluspunt aan de film is. Hetzelfde geldt voor de voor Anderson typerende beelden en ondersteunende muziek, net als de prima rollen van Sandler (!!) en Watson. Minpunt is de korte duur: hierdoor mis ik de echte verbondenheid met de karakters en valt met name de liefde van haar voor hem mij nog steeds wat rauw op het dak.

15. Alien (Ridley Scott, 1979) :: 8.4

Wat een sfeer. Qua stijl deed deze film me erg denken aan het visueel overdonderende Blade Runner, met net zulke prachtige beelden, en 2001: ASO dankzij de inrichting van het ruimteschip. Qua verhaal lijkt het wel redelijk op The Thing, maar dan toch aanzienlijk spannender. De CGI is overigens uitstekend, het monster is legendarisch. De uiteindelijke onthulling van het hoofdpersonage is verfrissend uitgewerkt en maakt de film onderscheidend t.o.v. vergelijkbare sci-fi/thriller/horrorfilms.

[Jolling]

15. Alien (Ridley Scott, 1979) :: 8.4

Wat een sfeer. Qua stijl deed deze film me erg denken aan het visueel overdonderende Blade Runner, met net zulke prachtige beelden, en 2001: ASO dankzij de inrichting van het ruimteschip. Qua verhaal lijkt het wel redelijk op The Thing, maar dan toch aanzienlijk spannender. De CGI is overigens uitstekend, het monster is legendarisch. De uiteindelijke onthulling van het hoofdpersonage is verfrissend uitgewerkt en maakt de film onderscheidend t.o.v. vergelijkbare sci-fi/thriller/horrorfilms.

Hier heb ik toch wel wat vragen/opmerkingen over. Hoe doet 't ruimteschip denken aan 2001? In Alien is 't een schip met slecht verlichte gangen en lekkende leidingen, doet me totaal niet aan 2001 denken.
CGI? Gewoon ouderwets een man in een pak en poppen, kon toen echt nog niet met een computer gedaan worden.

[vinnypassy]

De stijl van de inrichting van het ruimteschip bedoel ik, met name de witte ruimte waarin met 'Mother' werd gesproken en de ruimte waarin Kane terug binnen komt. Daarmee houdt het weliswaar op, maar het deed me eraan denken.

En CGI is het wellicht inderdaad niet, daarin heb je gelijk. Ik bedoel meer de algehele verzorging van de sets en hoe het monster is uitgewerkt etc. Weliswaar is het niet van het niveau van nu, maar voor toen zag het er uitstekend uit. En zelfs nu stoorde het mij totaal niet.

[Dan G.]

A Nightmare On Elm Street 2010

Wat kan ik hierover zeggen: De intro en de allerlaatste scene waren heerlijk. Bij het horen van de soundtrack kreeg ik toch weer kippenvel aan het begin. De Elm Street reeks is toch een van de eerste waarmee ik opgegroeid ben (wat klikt dat trouwens) en vind ik nog steeds een van de briljantste horror reeksen ooit. Maar de magie die Robert Englund aan de rol van Freddie gaf miste ik hier vreselijk. Eigenlijk had ik ook niet anders verwacht. Englund is gewoon niet te evenaren in die rol. En dat heeft zijn effect op mijn kijkplezier gehad.

Begrijp me niet verkeerd...de film, inclusief zijn characters is best te pruimen maar het is toch Freddie die de film maakt. En die komt gewoon niet goed uit de verf. Wat ik vooral miste is de humor van Freddie. Er werd wel een poging gedaan tot maar helaas faalt dat in alle opzichten. Toegegeven: in de allereerste Elm Street zat ook weinig tot geen humor en was Freddie gewoon een enge man. Maar in de delen daarna evolueert zijn character en komt de humor steeds meer op de voorgrond. Bovendien zijn de motor bij Freddie toch zijn briljante one-liners. Ook die waren in geen velden of wegen te bekennen. Het is dus puur een remake van het allereerste deel geworden. Het zou leuker geweest zijn wanneer men een poging had gedaan om de remake te laten bestaan uit de leukste/spannendste/engste momenten van de hele originele reeks.

Niettemin heb ik wel genoten van de bekende zaken zoals het kinderliedje, de muziek en de welbekende Elm Street sfeer op zich want dat is de makers prima gelukt.

Overigens jammer dat Clancy Brown geen grotere rol toebedeeld was. Toch een van de leukere acteurs in de bijrollen.

7/10

[Coen P.]

Body of Lies (Ridley Scott, 2008 ) ****
Nu ik de film voor een tweede maal heb gekeken, valt me eigenlijk pas op wat voor rotzak Russell Crowe speelt. De CIA-agent die hij vertolkt gaat letterlijk over lijken. Een overloper wordt amnestie belooft, maar wanneer hij 'uitgemolken' is wordt hij weer op straat gegooid. Een wisse dood tegemoet. Ook zijn protegé (Leonardo DiCaprio) wordt continu door hem bespeeld, doordat hij hem niet alles verteld over de operaties.
Het enge van dit alles zit hem in het feit dat hij zijn beslissingen vaak op afstand over de telefoon moet nemen, terwijl hij met zijn kinderen of vrouw op pad is. Een familiemens met dodelijke boodschappen. Nu speelt Crowe wel vaker iemand met bloed aan zijn handen (Gladiator, Robin Hood), maar op 3:10 to Yuma na kan ik hem me eigenlijk niet in de rol van slechterik herinneren. Apart!
Los van deze constatering is Body of Lies in mijn ogen nog steeds een prima 9/11 spionagethriller. High tech, maar tegelijkertijd voldoende actie in het veld zelf. Prettige film.

[Wieba]

maar op 3:10 to Yuma na kan ik hem me eigenlijk niet in de rol van slechterik herinneren. Apart!

In Virtuosity speelt hij ook de badguy en in het begin van a good life ook. helaas zien hem te weinig in die rol van badguy. Als ik de geruchten moet geloven gaat hij gunslinger spelen in de remake van westworld, dus dan mag ie weer mensen afknallen.

[vinnypassy]

16. Irréversible (Gaspar Noé, 2002) :: 7.9

Eén van de meest veelzeggende cijfers naar mijn mening. Krijgt een film een cijfer met een 8, dan weet je dat het een goede film is. Krijgt de film een cijfer met een 7, dan weet je dat er ergens iets mist. Krijgt een film dan net die 7.9, dan weet je dat er met iets meer moeite toch net zoveel meer bereikt had kunnen worden. Zonde is dat.

Voorop staat dat deze film vrijwel iedere kijker zal moeten raken. Is het niet uit bewondering, dan wel uit afgunst. Het staat namelijk buiten kijf dat de film handelt in uitersten. Uiteraard komen hierbij de twee gruwelijk harde en confronterende scènes naar voren, die een ieder waarschijnlijk nooit meer zal vergeten. Het andere uiterste is echter dat er prachtige en enorm oprechte tederheid wordt vertoond om deze bruutheid te compenseren en overdenken.

Dit wordt kracht bijgezet door zowel een extreem drukke, als een extreem rustige cameravoering, kleurgebruik en muziekkeuze. De onrust van het begin van de film is perfect gekozen, hoewel het zo nu en dan toch storend overkomt en het tot een overdaad aan onrust leidt. Het rustpunt van dit begin komt even verfrissend als hard. De rust van het derde deel van de film en de keuze voor het warmere kleurfilter kan haast geen grotere tegenstelling zijn.

Technisch scoort de film hierdoor overduidelijk een voldoende. Vrijwel nooit kon de drukte zo goed verklaard worden, hoe storend het ook overkomt. De rust idem. De lange shots eisen niet alleen van de technische crew kunsten, maar ook van de acteurs. En die doen het verschrikkelijk goed. De scène in de rode tunnel (ik spoiler niet) vereist niet alleen acteertalent, waarschijnlijk heeft het ook emotioneel zijn weerslag gehad op de acteurs en dan met name op de actrice in kwestie. Tergend was het, slopend bijna zelfs.

De contradictie valt ook te zien in de keuze voor de montage. Montage is er nauwelijks, want iedere scène bestaat (ongeveer) uit één lang shot. Hulde hiervoor. De film wordt echter achterstevoren verteld, om het verhaal extra kracht te geven. Het leidt niet tot een Memento-achtige moeilijkheidsgraad, maar tot het diep nadenken over de gevolgen van daden. Zelfs bij vrijwel nietszeggende scènes, waarvan het nut mij nog altijd niet geheel duidelijk is. Wordt hier een Tarantineske poging gedaan of ligt er daadwerkelijk een gedachte met betekenis achter?

Dan is er nog de moraal van de film. Dit wordt vrij duidelijk gebracht: aan het begin middels een mij niet geheel noodzakelijk shot van twee dopeheads en aan het einde middels de tekst ‘Le temps détruit tout’ (tijd vernietigt alles). De kracht hiervan moet nog tot me doordringen, het wordt mij er té erg bovenop gelegd met deze afsluitende zin en het onbeschaamd tonen van één van de inspiraties van Noé (de 2001: ASO poster), waardoor het juist averechts op mij inwerkte.

Al met al heeft de film genoeg om van te houden, maar ook zeker genoeg waardoor ik kan begrijpen dat anderen een geheel verschillende kijk op deze film hebben. Daar ligt direct het probleem van deze film: er is in mijn ogen geen correcte balans tussen de verschillende aangehaalde zaken gevonden. Doodzonde, want dit had een extreem confronterende levensles kunnen zijn. Dit wordt het echter niet, door het net iets te dik aanstippen van de moraal. Door de hardheid en het daardoor blijven nadenken wat voor gevolgen je acties kunnen hebben, blijft de film echter wel fier overeind staan.

[wolverine]

In Virtuosity speelt hij ook de badguy en in het begin van a good life ook. helaas zien hem te weinig in die rol van badguy. Als ik de geruchten moet geloven gaat hij gunslinger spelen in de remake van westworld, dus dan mag ie weer mensen afknallen.

euhm......hallo heren...."Romper Stomper"

[Coen P.]

euhm......hallo heren...."Romper Stomper"

Nooit gezien, enkel van gehoord.

Los daarvan komen we tot een aantal van maar liefst 4 rollen! Oei!

[rene81]

District 9
Eigenlijk niet veel over gehoord vooraf, maar was toen mijn zwager ermee aankwam toch wel benieuwd naar. Dus op een regenachtige dag maar aangezet, en zeker geen spijt van.
Ziet er goed uit, qua stijl ook zeker aanrader.
Goede, vermakelijke film voor scifi liefhebber!

7,5/10

[TheGodfather]

A Safe Place
Dit is tot nu toe zeker de meest experimentele film uit de Criterion BBS box. Het vertelt het verhaal van Susan (een ontzettend sterke rol van Tuesday Weld), een jongedame die in New York woont. Ze wilt haar getroebeleerde verleden achter zich laten en vooruit kijken maar doordat ze het verleden niet kan afsluiten kan ze ook niet vooruit kijken...

Regisseur Henry Jaglom springt voortdurend heen en weer in de tijd, meerdere scenes komen meerdere keren voor. Dat maakt het er op het eerste gezich niet echt toegankelijk of overzichtelijk op. Er wordt van de kijker nadrukkelijk gevraagd de aandacht erbij te houden. De prachtige (vaak Franstalige) muzikale ondersteuning helpt hier trouwens wel bij: aan de hand van de muziek kun je wel een beetje achterhalen waar je je in het verhaal bevindt.

Ook al is het wat overzichtelijk: zo vlak voor het einde, een minuut of 5, valt alles op z`n plaats en valt dat kwartje. Dan pas krijg je eigenlijk door hoe `t geheel precies in elkaar zit en naar wat voor een prachtige film je de afgelopen 90 minuten hebt zitten kijken.
Het is even doorbijten maar uiteindelijk zul je niet teleurgesteld worden doordat het einde keihard inslaat en je bijna tot tranen roert.

8,0/10

[1101]

@Vinnypassy over Irréversible: Je gaat echt te kort door de bocht in je recensie. Ik zie dat je veel van de film niet helemaal begrijpt en je toch, ook al wil je het niet, laat leiden door de schokkendste scènes in je oordeel. Noé vertelt meer dan alleen het verhaal van tederheid en ellende, mijns inziens. Maar hier sluit ik perfect aan op je slotalinea waarmee je reacties als de mijne afvangt... Ik kan je alleen maar aanraden om Carne te kijken, en Seul Contre Tous. In beiden speelt de naamloze slager, gespeeld door Philippe Nahon (één van de 'dopeheads' uit de eerste scène), de hoofdrol. Met deze films krijg je dieper inzicht in de situaties die Noé in Irréversible weergeeft, en hoe hij dat doet. Mijns inziens is het dan ook het slot van een trilogie over liefde en alles wat erbij komt kijken.

[Thomas Gabriel]

Mr. Brooks (Bruce A. Evans - 2007)

Mr. Brooks verteld het verhaal van Mr. Earl Brooks (Kevin Costner) die verslaafd is aan moorden. Hij word hier aangemoedigd door zijn alter ego (William Hurt). Op één van zijn vele moorden maakt hij een fout, en die fout maakt de film.

Het eerste wat me opviel was de muziek (van de jonge Duitser Ramin Djawadi) die de film immens ondersteunde. Het verhaal is simpel, en dat merk je, maar de regisseur wilt net het tegenovergestelde uiten. De film oogt dus als een psychologische thriller, maar is dit niet. Uiteindelijk gebeurt er niets. Het verhaal staat even ver op het einde als in het begin.

Buiten dit is Mr. Brooks een spannende, goede film.

7,4

----------------------------------------------------------

Saludos Amigos (Wilfred Jackson - 1942)

Saludos Amigos is geen langspeelfilm. Het is meer een reisverslag van Walt Disney's animators in Zuid-Amerika. We zien vier verschillende landen en elk land krijgt zijn eigen short. Het is meer een goede maar korte documentaire voor kinderen. Het is leuk om oude beelden uit Argentinië, Brazilië en Peru te zien. Een luchtig hapje tussendoor.

7.4/10


----------------------------------------------------------

American Beauty (Sam Mendes - 1999)

Toen we American Beauty besproken in de klas, werd het eens tijd voor een volledige kijk.

American Beauty behandelt veel problemen, van maatschappelijke tot psychische. Als je goed oplet zie in 70% van alle shots drie verschillende kleuren: rood, blauw en wit. Deze verwijzen uiteraard naar America. Het licht er allemaal wel zeer dik op. De verschillende contrasten zijn zeer duidelijk. De buur is dan weer een typische Amerikaan (die eveneens tegen de homoseksualiteit is) en de vader verwezenlijkt stilletjes aan de American Dream. Het is allemaal zo duidelijk maar langs de andere kant ook zo onsubtiel, je moet er alleen maar op letten.

9.1/10


----------------------------------------------------------

Black Swan (Darren Aronofsky - 2010)

Mijn eerste Aronofsky, en ik kan me moeilijk inbeelden dat hij ooit een beter film heeft gemaakt. Black Swan is ongelooflijk en onvergetelijk.

Het was voor mij moeilijk om een film, die handelt over het ballet, op te zetten. Vorige week heeft Natalie Portman voor haar rol in deze film een Golden Globe gewonnen. Dit en de hoge scores van critici bepaalde uiteindelijk mijn filmkeuze.

Black Swan streeft naar perfectie, en dat is wat Nina (Portman) ook wilt bereiken in de film. Door haar obsessie voor haar rol in het Zwanenmeer ziet ze waanbeelden. Als kijker is het moeilijk te geloven wat nu echt gebeurd en wat niet. Ik had in het begin een klein vermoeden over de vleugels (kijk X-Men: The Last Stand) maar ik was niet zeker. Uiteindelijk blijkt dit dus toch waar te zijn.

De regie van Aronofsky is zeer goed. Evenals de cinematografie. Als ik me niet vergis is heel de film opgenomen vanuit de hand of schouder, er is dus geen enkel gebruik gemaakt van een statief of een kraan. Verwacht dus geen spectaculaire camerabewegingen (wat je in Requiem for a Dream wel hebt). De muziek van huiscomponist Clint Mansell mag er ook zijn.

Al bij al heb ik één van, zo niet de beste, film van 2010 gezien. Ik gun Nolan de oscar voor beste regie. Maar voor beste film mag Black Swan hem zeker hebben. Het zou me niet verbazen dat Portman de oscar voor beste vrouwelijke hoofdrol ook krijgt.

9.5/10


----------------------------------------------------------

Requiem for a Dream (Daren Aronofsky - 2000)

Omdat Black Swan zo goed was wil ik Aronofsky's andere films ook bekijken. Requiem for a Dream was de volgende op het lijstje.

Requiem for a Dream handelt over één groot probleem: verslaving. In de film gaat het specifiek over drugs. Elk personage is gerelateerd met drugs, al dan niet een gebruiker. Wanneer de drugs van hen word afgepakt krijgen ze waanvoorstellingen. Het valt goed te vergelijken met Black Swan, enkel het begrip 'drugs' heeft daar geen invloed. Oké, deels wel maar dat is niet de hoofdzaak.

Filmtechnisch is Requiem for a Dream een hoogstaander. Er worden verschillende camerastandpunten aangenomen, tot bovenwendelingse rotaties aan toe. Het werkt hier ook, vooral omdat ruwe en snelle camerabewegingen passen bij een thema als verslaving. Vooral de laatste tien minuten zijn om te watertanden, wat een montage...

Een laatste punt dat ik wil aanhalen is de muziek van Clint Mansell. Eén van de mooiste scores die ik ooit heb beluisterd.

8.8/10


----------------------------------------------------------

Twelve Monkeys (Terry Gylliam - 1995)

Persoonlijk vond ik het moeilijk om in de film te komen. Het concept was er, maar het verhaal vond ik onduidelijk. Na een tijdje begon ik het te snappen en was de film een lust om naar te kijken. Keer op keer weet Gylliam je te overblazen met zijn sets (kijk Brazil). De film gaat in crescendo en eindigt met een zinderende climax. Het is allemaal pakkend wat niet veel voorkomt in een Gylliam.

8.1/10

[Coen P.]

The Dead Pool (Buddy van Horn, 1988 ) ***
Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om een 'Dirty Harry' film een onvoldoende te geven, maar The Dead Pool is één groot rommeltje. Clint's vaste stunt double Buddy van Horn mocht proberen om de film in goede banen te leiden, maar het lukt hem niet om voor een waardige afsluiting van de Dirty Harry reeks te zorgen.
Hij wordt ook niet echt geholpen door het stompzinnig plot. Een maffe rockster (Jim Carrey!) wordt in zijn trailer op een filmset dood gevonden. Zijn excentrieke filmmaker (Liam Neeson met het slechtste Britse accent allertijden) is al snel verdacht, omdat hij over een dodenlijst beschikt. Op deze lijst staan beroemdheden die volgens de opsteller snel zullen gaan hemelen. Het is aan Harry Callahan om de waarheid boven tafel te halen, maar hij staat zelf ook op de lijst...
Verhaaltechnisch is het zogezegd ruk. Harry zelf is ook minder knorrig dat in de vorige films en zijn kung fu politiepartner is een lachertje. Dat laatste geldt ook voor een kinderachtige achtervolging waarbij de politie-auto van Harry wordt geschaduwd door een radiografisch bestuursbaar autootje met explosieven aan boord. Wellicht wilden de filmemakers hun eer betonen aan de spectaculaire achtervolging van 'Bullitt', maar het is hoe dan ook een knullige scene.
Gelukkig verlaat Harry zijn films met een klapper, want iemand aan de muur nagelen met een harpoen is wel heel 'dirty'!

[Mr. Incredible]

Blue Valentine (2010, Derek Cianfrance)
Ik wist helemaal niets van deze film voordat ik hem zag en het was eigenlijk alleen maar een tussendoortje voor Black Swan begon. Maar Blue Valentine verraste me in alle opzichten en is voor mij 1 van de beste films die ik in lange tijd heb gezien. De film volgt de ups en downs van een jong stel. Van hun mooie eerste ontmoetingen tot een hartverscheurend mogelijk einde van de relatie (maar niet per se in die volgorde). Ryan Gosling en Michelle Williams zijn ongelooflijk goed en het einde heeft diepe indruk op mij gemaakt. Rauw, realistisch, intiem, eerlijk, geweldig!

Black Swan (2010, Darren Aronofsky)
Ondanks de goede reviews wist ik niet zeker wat te verwachten van Aronofsky's nieuwste film. Gelukkig was het meer The Wrestler dan The Fountain. Black Swan heeft eigenlijk zeer veel overeenkomsten met The Wrestler. Waarin de films verschillen is dat de personages eigenlijk zeer oppervlakkig zijn en ik totaal geen binding met ze had. Maar dat weerhoudt Natalie Portman er niet van om een geweldige rol neer te zetten. De cinematografie is eveneens van een zeer hoog niveau. Het laatste half uur is waarschijnlijk het beste stukje film van het afgelopen jaar: zo intens, adembenemend en prachtig dat alle minpunten direct vergeven worden.

[Marcel v/d H.]

La vita è bella (Roberto Benigni, 1997)
Film over levensgenieter Guido, de man staat vrolijk in het leven samen met zijn vrouw en zoontje. Maar dan wordt hij met zijn gezin afgevoerd naar een duits werkkamp. Het begint allemaal misschien met wat erg flauwe humor, maar later is het juist de combinatie van drama en humor wat de film zo speciaal maakt. Guido blijft ondanks alles positief en probeert er het beste van te maken, wat af en toe erg aandoenlijke en emotionele situaties oplevert. Prima film met sterke rollen van Roberto Benigni en het jeugdige acteurtje dat als zijn zoon te zien is. 8.0

Ong-bak (Prachya Pinkaew, 2003)
Film die het eigenlijk enkel en alleen van de aktiescenes moet hebben, het verhaaltje dient enkel om de aktiescenes die elkaar in hoog tempo opvolgen met elkaar te verbinden. De aktie is wel van hoog niveau en origineel gebracht. Veelal krijg je bepaalde fragmenten vanuit diverse camerapunten te zien als een soort van "replay", een leuke vondst die ook na meerder malen niet gaat vervelen. Tony Jaa is een waardige aktieheld die nauwelijks onder doet voor Bruce Lee. 6.8