United 93 – Paul Greengrass (2006)
Greengrass’ film werd wereldwijd geprezen als een indrukwekkend meesterwerk, wat ik persoonlijk maar gedeeltelijk terecht vind. De scènes in het vliegtuig zijn meesterlijk en indringend, en laten je met een depressief gevoel achter. Deze scènes worden door Greengrass’ voortdurend bewegende camera indrukwekkend in beeld gebracht. Toch bestaat ‘United 93’ slechts voor één derde uit deze vliegtuigscènes, en de andere scènes deden me dan ook een stuk minder. Natuurlijk is het interessant om te zien hoe het ongeloof bij de vliegleiding stand houdt, maar dit verhaal had volgens mij korter en bondiger verteld kunnen worden. Dat Greengrass ook in de ‘non-vliegtuigscenes’ de losse camera hanteert is volgens mij ook geen gelukkige stijlkeuze. Voor deze scènes was een statische cameravoering wat mij betreft doeltreffender geweest, omdat de impact van de losse camera in de vliegtuigscènes, door het voortdurend hanteren van de losse camera, toch behoorlijk wordt afgezwakt en de film als geheel visueel vrij oninteressant wordt. Inhoudelijk heeft de film ook niet zoveel te vertellen, en doordat Greengrass elke vorm van identificatie weigert, leef je als toeschouwer ook niet echt mee met de personages. Tegelijkertijd is Greengrass’ afwijzing van enige vorm van sentimentaliteit ook lovenswaardig te noemen. ‘United 93’ is voor mij bijgevolg een bij vlagen erg knappe en indrukkwekkende film geworden, maar niet het meesterwerk dat de meeste critici er van maken.
7,5/10