Welke DVD heb je net gekeken? (6)

[Kees Hoekerd]

The Gunfighter (1950)
De eerste film die ik heb aangeschaft uit de Fox Studio Classics collectie en de film viel me niks tegen. De film gaat over Jimmy Ringo (Gregory Peck), een bekende killer en een van de beste schutters uit het oude westen. Ook in die tijd was het al geen pleziertje om in de spotlight te staan. Overal waar Ringo zijn gezicht laat zien is er wel iemand die hem wil uitdagen, totdat dit op een dag uit de hand loopt. Zeker voor een film die al bijna 60 jaar oud is, is The Gunfighter een goede film. 7.2/10

Iemand overigens nog tips voor goede titels uit de Fox Studio Classics reeks?

Een van dezelfde reeks, regisseur en met dezelfde hoofdrolspeler: The Bravados.
Weer een zeer sterke western. Dit zijn dan ook de enige 2 die ik uit de reeks heb.

[tolpol]

The Etruscan Kills Again (1972) ***

Rommelige giallo maar soms amusant en enkele geslaagde stukken. De gebrekkige dvd maakt het je wel erg moeilijk.

Volledige review en screenshots vind je hier

[hstadman]

ERAGON

DRAGONSLAYER is voor mij nog altijd dé drakenfilm en daar gaat deze 'STAR WARS in het bos' niets aan veranderen

zesje

welke, die van 1981 of die van 2004?

[Erwin de Koning]

welke, die van 1981 of die van 2004?

Wat denk je zelf?



HERCULES

Deze versie uit '83 is heel duidelijk aan het meeliften op het succes van The Holy Trilogy en dat is in dit geval niet goed uitgepakt.

De scene met de metalen monsters zijn wel heel erg slecht zoals Ferrigno die het hier opneemt tegen een robot Minotaur

[Dennis Kuijper]

en een leuke rol van onze Nederlander Derek de Flint

Hij heet nog steeds Derek De Lint :P :wink:

[hstadman]

welke, die van 1981 of die van 2004?

Wat denk je zelf?

Geen idee anders vroeg ik het niet. Op imdb heeft de versie van 2004 een iets hoger cijfer.

[hstadman]

welke, die van 1981 of die van 2004?

Wat denk je zelf?



HERCULES

Deze versie uit '83 is heel duidelijk aan het meeliften op het succes van The Holy Trilogy en dat is in dit geval niet goed uitgepakt.

De scene met de metalen monsters zijn wel heel erg slecht zoals Ferrigno die het hier opneemt tegen een robot Minotaur

Dan was de hulk stukken beter. :wink:

[Marcel v/d H.]

Freedom Writers (2007)

Ik was bang dat ik naar een kloon van Dangerous Minds zou gaan en in het begin leek het daar wel op. Echter gaat deze film een stuk dieper en is het geen cliche film geworden. De film begint net na de Rodney King rellen die begin jaren '90 in Los Angelos plaatsvonden. In de Woodrow Wilson High in Long Beach zie je sterke groepsvorming tussen de verschillende rassen, dit ook in de klas van Emily Gruwell (Hillary Swank). Verder heeft ze ook nog de eer om les te geven aan de probleemklas van Woodrow High waarin enkele leerlingen een mooie enkelband om hebben om in de gaten gehouden te worden.

Het begin van de film hebben we allemaal al eens gezien, een klas voor probleemjongeren zet de hele klas op de kop en is met van alles bezig behalve leren. Om de studenten toch te motiveren laat Emily de leerlingen een dagboek schrijven, daarin mogen ze schrijven wat ze willen als ze er elke dag maar wat in zetten. Verder krijgen de studenten de keus om anderen in hun dagboek te laten lezen of om het prive te houden. Veel leerlingen willen graag hun verhaal vertellen en na het lezen van de dagboeken past Emily het lesprogramma aan op de dagboeken. Dat blijkt echter nog niet zo makkelijk, omdat het beleid van de school beslist dan de probleemklas geen nieuwe schoolboeken mag gebruiken omdat ze deze vernielen en niet lezen. Daarom besluit Emily een extra baan te nemen om zelf de school boeken te kunnen betalen. De leerlingen zijn vooral zeer onder de indruk van het dagboek van Anne Frank en verdiepen zichzelf meer in dit onderwerp.

Freedom Writers is een MTV-productie die een boodschap wil overbrengen aan de huidige jonge generatie in Amerika, iets waar men zeker in is geslaagd. En dit alles zonder een dertien in een dozijn film te worden. 7.4/10

[Michael Hamers]

Pulp Fiction

Een klein kunstwerkje is dit. Ik hoef hier niemand te vertellen waar het verhaal over gaat neem ik aan

9/10

[Alexander D]

10th and Wolf

Wel aardig.

[Patrick van den Hul]

Pulp Fiction

Een klein kunstwerkje is dit. Ik hoef hier niemand te vertellen waar het verhaal over gaat neem ik aan

9/10

Verhaal gaat nergens over, maar dat is er juist zo leuk aan :wink:

[Aerodynamisch]

Snakes on a Plane

Lekker mindless actiefilm met Samuel L. Jackson. Samuel is weggelegd voor deze rol. Het verhaal is werkelijk zo ver gezocht als het maar kan en dat maakt het leuk om naar te kijken.

Liefhebbers van actiefilms en spanning komen voldoende aan hun trekken.

8,2/10

[Joris van Laarhoven]

JUDGEMENT AT NUREMBERG (Kramer, 1961)
Deze Hollywood-film behandelt één van de meest delicate onderwerpen die je kunt bedenken; de morele en gerechtelijke veroordeling van oorlogsmisdaden en in het bijzonder die van machthebbers binnen het Nazi-regime in het Derde Rijk. In deze fictieve adaptatie van het ‘Rechtersproces’, dat gelijknissen met het scenario vertoont, wordt Spencer Tracy als rechter aangesteld om vier Nazi-rechters ter verantwoording te roepen. Eén daarvan is de ex-Minister van Justitie, Ernst Janning, gespeeld door Burt Lancaster. Jannings vertoont overeenkomsten met het karakter van het personage van Tracy en dat is één mooie laag die de film heeft. De vraag die de film stelt en beantwoordt is in hoeverre de rechters, hoge functionarissen noch beulen onder Hitler, verantwoordelijk zijn voor moorden die andere mensen pleegden en in hoeverre ze in het uitvoeren van hun wettelijke plicht als vertegenwoordigers van het Duitse wetboek ‘fout’ zaten. De film is hierin zo correct en genuanceerd dat dit één van de beste ‘Nazi-films’ is die ik gezien heb en essentieel kijkvoer is voor scholieren. Ook als rechtbankfilm doet ‘Judgement’ het goed, voornamelijk door het onderwerp dat behandelt wordt en de manier waarop. De acteurs, die naast Tracy en Lancaster onderandere Richard Widmark, Monty Clift, Maximillian Schell en Judy Garland bevatten, zijn buiten Garland allemaal van grote klasse. Spencer Tracy is natuurlijk van de allergrootste klasse, en dit is een ontzagwekkend goed geacteerde rol. Burt Lancaster kreeg mij aan het huilen met zijn monoloog in de rechtbank en over het algemeen is dit een intense film, ook al duurt ‘ie drie uur. Gedurfd (de teksten van Schell), schokkend, ontroerend en heel leerzaam; dit moet iedereen gezien hebben.

[Coen P.]

JUDGEMENT AT NUREMBERG (Kramer, 1961)
Deze Hollywood-film behandelt één van de meest delicate onderwerpen die je kunt bedenken; de morele en gerechtelijke veroordeling van oorlogsmisdaden en in het bijzonder die van machthebbers binnen het Nazi-regime in het Derde Rijk. In deze fictieve adaptatie van het ‘Rechtersproces’, dat gelijknissen met het scenario vertoont, wordt Spencer Tracy als rechter aangesteld om vier Nazi-rechters ter verantwoording te roepen. Eén daarvan is de ex-Minister van Justitie, Ernst Janning, gespeeld door Burt Lancaster. Jannings vertoont overeenkomsten met het karakter van het personage van Tracy en dat is één mooie laag die de film heeft. De vraag die de film stelt en beantwoordt is in hoeverre de rechters, hoge functionarissen noch beulen onder Hitler, verantwoordelijk zijn voor moorden die andere mensen pleegden en in hoeverre ze in het uitvoeren van hun wettelijke plicht als vertegenwoordigers van het Duitse wetboek ‘fout’ zaten. De film is hierin zo correct en genuanceerd dat dit één van de beste ‘Nazi-films’ is die ik gezien heb en essentieel kijkvoer is voor scholieren. Ook als rechtbankfilm doet ‘Judgement’ het goed, voornamelijk door het onderwerp dat behandelt wordt en de manier waarop. De acteurs, die naast Tracy en Lancaster onderandere Richard Widmark, Monty Clift, Maximillian Schell en Judy Garland bevatten, zijn buiten Garland allemaal van grote klasse. Spencer Tracy is natuurlijk van de allergrootste klasse, en dit is een ontzagwekkend goed geacteerde rol. Burt Lancaster kreeg mij aan het huilen met zijn monoloog in de rechtbank en over het algemeen is dit een intense film, ook al duurt ‘ie drie uur. Gedurfd (de teksten van Schell), schokkend, ontroerend en heel leerzaam; dit moet iedereen gezien hebben.

klinkt indrukwekkend!

deze staat voor deze week op het programma, ben benieuwd!

[Kees Hoekerd]

Layer Cake (Matthew Vaughn, 2004)

Blijft een zeer goede gangsterfilm. Gecompliceerd plot, maar wel gemaakt met klasse, fijne muziek, acteurs en in de mooiste buurt van Londen, Canary Wharf.

Bandits (Barry Levinson, 2001)

Zeer vermakelijke en melige komedie. Bruce Willis is altijd in topvorm, die Thorton is maar een irritant mannetje die af en toe wel wat leuks zegt. De stuntman vond ik echt een coole sidekick. Door zijn stuntwerk maakt dat einde erg veel goed en komt deze zeker uit op 3,5 sterren.

[Brakhage]

Procès de Jeanne d'Arc ***

Regie: Robert Bresson (1962)

En mijn worsteling met Robert Bresson sleept zich voort, ook na het zien van deze film. Het is meteen overduidelijk herkenbaar als een Bresson film en in zekere zin is zijn afgekalfde stijl zeer geschikt voor dit beroemde verhaal, want daarmee dwingt Bresson je om naar de inhoud van het verhaal te kijken en ik ken weinig verhalen waarin religie zo’n belangrijke rol speelt die tegelijkertijd georganiseerde religie zo problematiseren, een mooie boodschap als je het mij vraagt. Bresson brengt het geheel bijna als een documentaire met zeer veel herhaling en zijn systematische weigering tot establishing shots benadrukt de eenzaamheid van Jeanne enkel, want niet alleen op emotioneel vlak is ze volledig alleen, ook in Bresson’s filmische universum zwemt ze hulpeloos alleen. Toch bleef ik ook bij deze film hangen in een soort intellectuele waardering en liet de film mij verder volledig koud, iets wat op zich een prestatie is met een verhaal als dit. Ik weet niet wat het is, ik denk dat Bresson gewoon te puur is voor mijn smaak. Ik ben groot voorstander van films die veel aan de toeschouwer over laten, maar omdat Bresson het zo in het extreme doorvoert blijft er voor mij niets anders over dan een lege huls. Of laat ik het anders zeggen: de meeste films zijn reeds ingekleurde kleurplaten en ik vind het altijd zeer mooi als delen van die kleurplaten nog niet zijn ingekleurd en voor de kijker worden opengelaten. Ik kan het zelfs nog hebben als de kleurplaat zich nog in een ‘verbind de puntjes’ stadium bevindt, maar bij Bresson zie ik vaak niet eens de puntjes maar enkel een blanco vel papier. En dat is spijtig.

[Oudlid_X5]

XXXL: The John Holmes Story (2000)

Het was een documentaire die dvdvalley in hun beginglorie bekritiseren. Ik was er meteen van overtuigd dat ik die nooit ging zien. Tot dat me broer die onverwachts tegenkwam in de Mediamarkt van Heerlen. Nadat hij hem had gezien was ik aan de beurt. Ik was er zelf niet zo van onder de indruk van zijn lengte penis, 34 centimeter klein, ik had meer medelijden dan ik jaloers was. En buiten dat zag hij er akelig zwart uit voor een blanke. Maar het komt hier erop neer: hij liegt zijn hele leven, beroep, vrouw, zelfs wat zijn favoriete eten is. Maar wie bepaalt dat dan, de regisseur, zijn beste vriend of zijn 14.000 vrouwen waarmee hij seks heeft gehad. Ik weet het niet maar de documentaire vond ik niet echt betrouwbaar. Eerlijk gezegd vind ik het maar een akelig wereldje. Als je de soundtrack van ‘’Once upon a time in the west’’ onder een half gare porno zet, dan is dat gewoon piraterij! Eigenlijk wil ik van deze film ook af, ook al is het een OOP. Dus niet echt mijn shit en hopelijk kan ik iemand anders er blij meemaken.

[Melzz]

Misschien snap je het gewoon (nog) niet Brakhage...en zijn de films van Bresson gewoon effe te hoog gegrepen voor je.... 8) Begin anders eerst eens met een wat gangbaardere regisseur....

[Kasper P.]

Daughters of Darkness nog meer eens in de speler gegooid.

[Brakhage]

Misschien snap je het gewoon (nog) niet Brakhage...en zijn de films van Bresson gewoon effe te hoog gegrepen voor je.... 8) Begin anders eerst eens met een wat gangbaardere regisseur....

Bedankt voor het advies, ik zal het opvolgen! Ik ga nu in ieder geval een Mankiewicz film kijken, daar heb ik betere ervaringen mee

[Oudlid_X5]

Je ne suis pas là pour être aimé (2005)

Gewoon al voor de lengte van de titel moet je deze film zien.

Gerechtsdeurwaarder Jean-Claude Delsart is 51 jaar, ook al ziet hij eruit als iemand die net de 70 is gepasseerd. Gescheiden, geen glimlach altijd chagrijnig dus. Het leven van hem is eigenlijk al voorbij, hij verwacht er dan ook helemaal niks meer van, totdat hij op tangoles een dame ontmoet die wat jaartjes jonger is dan hem en op punt staat om te trouwen. Er lijkt iets te bloeien.

De film is behoorlijk treurig van opzet, geen glimlach of niets. Lijkt op het eerste gezicht ook super saai want er gebeurd dan ook totaal niks in de film. Totdat hij met Francoise in contact komt waarmee hij eigenlijk niks van doen wilt hebben. Zij blijft aandringen, opzich krijgt de film dan enige wending waardoor hij enigszins boeiend wordt. De moraal van het verhaal is dat je het leven altijd weer een nieuwe kans moet geven. En dit keer kwam dat door tangoles te nemen. De regisseur neemt de tijd voor zijn aparte aanpak, acteurs doen hun ding maar helaas blijft het daar bij. De film heeft net niet dat extra om hen nog een keer te zien en nog een keer.

[Coen P.]

Giant (George Stevens, 1956)
Jordan 'Bick' Benedict (Rock Hudson) runt samen met zijn zus Luz in Texas de grote Reata ranch. Wanneer Bick in Maryland een paard gaat kopen, komt hij met het paard en een bruid thuis. Met de pittige Leslie Lynnton (Elizabeth Taylor) was het liefde op het eerste gezicht. Als Luz door een ongeluk komt te overlijden, geeft ze een stukje land aan een van de medewerkers. Deze Jett Rink (James Dean die een knap staaltje method acting uit zijn hoed tovert) kon het goed vinden met Luz, maar met Bick kon hij amper door een deur. Het lot wil dat Jett op zijn stukje grond olie, heel veel olie vindt en snel rijk wordt. Het duurt niet lang of ook Bick moet de overstap van koeien naar olie maken en hij gaat (tegen zijn zin in) in zee met Jett. Bick en Leslie hebben inmiddels twee opgroeiende kinderen, maar helaas voor Bick ziet de zoon het niet zitten om in zijn voetsporen te treden. Dit geldt ook voor zijn dochter. Gedurende de vele jaren die volgen, maken we de groei van Bick, Leslie, hun kinderen en kleinkinderen mee. Giant is met recht een epos. Bijna 25 jaar lang volgen we de soapachtig/melodramatische gebeurtenissen van de familie. De onderlingen spanningen. De successen, maar ook tegenslag. De film is voor die tijd vernieuwend qua thema, want rassendiscriminatie en 'de sterke vrouw' komen continu terug in de verhaallijnen. De film wisselt humor goed af met drama zodat de film continu goed wegkijkbaar is. Ook zijn we getuige van vele mooie shots, met name van de wijdse omgeving van de Reata ranch. Voorts zijn de drie hoofdrolspelers (Hudson, Taylor en Dean) allen fantastisch. Ook als ze onder de make up zitten als ze hun 'oude' rol vertolken zijn ze geloofwaardig en sterk, erg knap als je bedenkt dat ze alle drie nog in de 20 waren. Hudson draagt samen met Taylor de film, maar de rol van Dean heeft iets mytisch omdat hij enkele dagen na het afronden van de film op tragische wijze omkwam tijdens een auto-ongeluk. Al met al is Giant een fantastisch film. *****

[Joris van Laarhoven]

Misschien snap je het gewoon (nog) niet Brakhage...en zijn de films van Bresson gewoon effe te hoog gegrepen voor je.... 8) Begin anders eerst eens met een wat gangbaardere regisseur....

Bedankt voor het advies, ik zal het opvolgen! Ik ga nu in ieder geval een Mankiewicz film kijken, daar heb ik betere ervaringen mee

Goed zo. Verdere tips die ik nog kan geven zijn: Spielberg, Howard (weet niet of je van zeemeerminnen houdt), Schumacher, Levinson, Nijenhuis, Lucas en Ophüls. Succes!

Sorry. I kid because I care .

[Timothy]

En buiten dat zag hij er akelig zwart uit voor een blanke.

Opeens weet ik weer waarom ik jouw reviews meestal oversla...

[Brakhage]

Misschien snap je het gewoon (nog) niet Brakhage...en zijn de films van Bresson gewoon effe te hoog gegrepen voor je.... 8) Begin anders eerst eens met een wat gangbaardere regisseur....

Bedankt voor het advies, ik zal het opvolgen! Ik ga nu in ieder geval een Mankiewicz film kijken, daar heb ik betere ervaringen mee

Goed zo. Verdere tips die ik nog kan geven zijn: Spielberg, Howard (weet niet of je van zeemeerminnen houdt), Schumacher, Levinson, Nijenhuis, Lucas en Ophüls. Succes!

Jazeker, ik ben dol op zeemeerminnen die hard kunnen krijsen Ik kijk dagelijks een portie 'Splash', dan kan mijn dag niet meer stuk. Bedankt voor de tips, ik zal ze zeker eens opsnorren

Sorry. I kid because I care .

Ah, waar Bill Krohn & David Ehrenstein al niet goed voor zijn

OT:

Suddenly, Last Summer ****1/2

Regie: Joseph L. Mankiewicz (1959)

Een van de grote pleziertjes van het zien van een Mankiewicz film is doorgaans zijn dialoog en interessant scenario, want daar was hij een meester in, dus ik was enigszins verrast om te zien dat hij hier enkel als regisseur actief geweest was. Maar met Tennessee Williams die hier zijn eigen toneelstuk bewerkte heb je op zijn zachtst gezegd een waardig vervanger en de film is weer boordevol gevuld met die bijzondere observaties van menselijke fenomenen die Williams zo’n uniek en doortastend auteur maakten. Een ander plezier van een Mankiewicz is de centrale rol die acteurs in zijn films innemen en de bijzondere prestaties die acteurs in zijn films weten te geven. Hier wordt de cast aangevoerd door niemand minder dan Elizabeth Taylor, Katharine Hepburn en Montgomery Clift en hoewel ik van Clift nooit een fan ga worden (ook hier ‘acteert’ hij weer alsof hij in een Bresson film zit, wat een drol is die vent toch), leveren beide dames onnavolgbare prestaties. Een derde punt van plezier in een Mankiewicz is de wijze waarop hij filmische ruimte indeelt als arena’s van strijd en macht, want zijn gehele oeuvre is zo’n beetje gebouwd op de wijze waarop mensen elkaar manipuleren en met elkaar omgaan, waarmee hij een soort voorloper is van Fassbinder. Natuurlijk gebruikt Mankiewicz ook close-ups maar vaker dan ieder ander regisseur zal hij medium of long shots gebruiken die de personen binnen een scène in hetzelfde kader tonen en weet hij de spanningen tussen de karakters op visuele wijze te representeren. Daarom is hij de perfecte regisseur van een Tennessee Williams toneelstuk, omdat intermenselijke relaties ook het kloppende hart vormen van Williams’s werk en hij als geen ander wist bloot te leggen hoe mensen elkaar bespelen. Emoties schieten altijd alle kanten op in zijn werk en Mankiewicz weet die kwaliteit ook in deze film om te zetten tot een borrelende pot van menselijke emoties te creëren, waarin de intensiteit van de emoties soms bijna ondraaglijk wordt in bepaalde scènes, scènes waarin de oorsprong als toneelstuk zeer duidelijk is omdat ze zo lang doorgaan, maar die juist dankzij die lengte de menselijke emoties tot de laatste druppel uitwringen en waarin je als kijker bijna de naakte waarheid van de menselijke emotie kunt zien; in dit opzicht moet Williams haast wel een invloed op John Cassavetes geweest zijn.

‘Suddenly, Last Summer’ is een voortreffelijke film, een prachtig huwelijk tussen twee herkenbare auteurs (Williams en Mankiewicz) die de handen ineengeslagen hebben en dankzij hun overeenkomstige visies tot een broeiend en bruisend werk gekomen zijn. De inbreng van beide auteurs is duidelijk zichtbaar, maar het is een duidelijk geval van ‘de som is meer dan de afzonderlijke delen’. ‘Suddenly, Last Summer’ is een film die druipt van de emoties en ook nog eens visueel interessante dingen daar mee doet, een dikke aanrader dus.