Sorry, Wrong Number (Anatole Litvak, 1948 ) ****½
Pas op! Spoilers!
De bedlegerige welgestelde Leona Stevenson (Barbara Stanwyck) is boos. Boos op de wereld, boos op haar man (Burt Lancaster) die nog niet thuis is en boos op de telefoonmaatschappij die haar niet weet te verbinden. Bij toeval wordt ze doorgeschakeld naar een bestaand gesprek waar ze twee snode mannen een moord hoort beramen. De precieze info (wie/waar) is te vaag, zodat de politie haar niet kan helpen. Van de secretaresse van haar man hoort ze dat hij is wezen lunchen met een oude vlam. Een telefoontje naar deze dame -er wordt wat afgebeld in de film- leert Leona dat haar man samen met een mysterieuze chemicus betrokken is bij allerlei schimmige praktijken binnen het bedrijf van haar vader, Dominant als Leona is, heeft ze haar man namelijk te werk gezet in de succesvolle multinational van haar vader. Leona belt van schrik haar arts die haar vertelt dat haar ziekte puur psychisch is. Nu zit de schrik er helemaal in! Kan het erger? Jazeker! De schimmige chemicus belt haar en legt alles uit. Leone past de puzzelstukjes in elkaar en ontdekt dat zij het potentiële slachtoffer van de moordaanslag is! Jakkes!
De structuur van de film staat als een huis. Het heden wordt in real time vertelt, terwijl via flashbacks de verschillende hoofdrolspelers en gebeurtenissen worden verteld die naar het heden toewerken.
Daarnaast heb ik sinds Criss Cross geen rauwer einde gezien dan dit. Tegenwoordig zou 100% voor een happy end gekozen zijn, maar een groter 'unhappy end' dan dit heb ik zelden gezien. Heerlijk!
La Barbara raast en domineert het hele scherm, ondanks dat ze op de flash backs na haar bed niet uitkomt. Wat een talentvolle tante was dat toch zeg!
Concluderend: Anatole Litvak's taut, gripping, highly stylized noir is one of the genre's very best, with a bed-ridden Stanwyck in a tour de force performance--a case study for lover of film noir.
Amen to that!