Een ander thema is hoe ouders met hun kinderen omgaan, dat loopt ook als een rode draad door de film. En je analyse is leuk maar ik bedoel echter met leeg: geen bezieling, warmte of emotie. Het zijn poppetjes/karikaturen/stripfiguren die door het beeld lopen. De film druipt van de stijl en dat maakt het genietbaar maar het is tevens ook een zeer klinische film. De moeizame/zwaagzame romance in Drive, gaf die film juist een hart. Juist de subtiliteit in blikken vond ik oa mooi aan die film. En wellicht zo bedoeld maar voor wie zou ik, bij wijze van spreken, moeten juichen in Only God Forgives? De mooie beelden trokken aan me voorbij maar emotioneel deed het me vrijwel niets.