S.F.W.

Cliff Spab en Wendy Pfister hadden niet kunnen denken dat hun leven van één bezoekje aan een levensmiddelenwinkel zo zou veranderen. Samen met nog een aantal anderen, waaronder de beste vriend van Cliff, worden ze 36 dagen lang gegijzeld gehouden in deze winkel. De terroristen filmen alles wat er in de winkel gebeurt en eisen dat het videomateriaal op TV wordt uitgezonden. Vooral Cliff (Stephen Dorff) en Wendy (Reese Witherspoon), tot dan toe totale vreemden voor elkaar, zijn populair bij de kijkers. Wendy vanwege haar \'girl next door\'-uitstraling en Cliff vanwege zijn looks en rake uitspraken. Het stopwoordje van Cliff: so fucking what (zie filmtitel), groeit dan ook snel uit tot een soort nationale slogan. Nadat de gijzeling voorbij is krijgen Wendy en Cliff nog steeds de nodige camera\'s in hun gezicht gedrukt. Nu echter niet van de terroristen, maar van de media; die er een waar spektakel van maken.

S.F.W. (So Fucking What) is gemaakt naar aanleiding van het boek met de gelijknamige naam van A.M. Wellman. Op wat wijzigingen na, zoals een ander einde, volgt de film het verhaal van het boek redelijk nauw. Nu was het boek al niet bepaald wereldliteratuur en de film is dan ook erg middelmatig, vooral qua verhaal. Toch is het op sommige punten ook een wat onderschatte film. Want hoewel het verhaal er niet zoveel toe doet en het camerawerk en de regie middelmatig zijn, is de boodschap die de film uitdraagt toch erg actueel. Het idee dat een one-liner, ge-uit door een persoon in een reality-TV programma, een nationaal stopwoordje wordt is ons allang niet meer vreemd (denk aan uitspraken als \"laat je niet gek maken!\", of \"effe knuffelen\" van Big-Brother Ruud). Het sterkste punt van deze film is dan ook hoe het hele mediacircus rond Cliff en Wendy wordt getoond. Het is een satire van de moderne mediacultuur; een aanklacht tegen dit soort massahysterie. Dat het verhaal dan wat los/vast overkomt en het acteerwerk, op Dorff en Witherspoon na, ook wat te wensen overlaat is jammer. Maar ondanks de minpunten verdient S.F.W. toch zeker een kans. Kijk trouwens uit naar een hele leuke bijrol van een jonge Tobey Maguire (Spider-Man) als een blowende Cliff Spab-fan (zie screenshot 5).

Beeldkwaliteit

Aangezien ik de film jaren geleden voor het laatst op TV heb gezien, werd ik aangenaam verrast door de beeldkwaliteit. Goed, de filmprint is niet meer één van de jongsten en dit uit zich in wat filmvlekjes en grain hier en daar. Toch ziet deze anamorfe 1.85:1 transfer er nog prima uit. Allereerst is er geen spoor van storende edge-enhancement te vinden, waardoor het beeld heel solide oogt. Ten tweede is het contrast erg goed en worden de kleuren, hoewel het palet wat saai is, goed weergegeven. Het grootste minpunt vond ik eigenlijk dat het schaduwdetail vooral in donkere scènes wat beter had gekund. De scènes van de gijzeling die her en der in de film zitten zijn soms als videobeelden gepresenteerd, met uiteraard een dito beeldkwaliteit, of als flashbacks, met een zeer hoog contrast en een dromerige softe belichting. Zie hiervoor respectievelijk screenshots 3 en 4. Dit is uiteraard uit sfeer-overwegingen gedaan door de regisseur en is geen minpunt in de transfer. De plaatsing en leesbaarheid van de ondertitels tenslotte, is erg goed. Al met al een prima beeldkwaliteit, op wat filmgrain en matig schaduwdetail na dus.

Geluidskwaliteit

De soundtrack is vastgelegd in Dolby Digital 2.0 Surround (224 kbit/s) en is ook als zodanig geflagd. Het achterkanaal wordt eigenlijk het meeste benut voor de ruim aanwezige popmuziek in de film en als bijvoorbeeld \'Creep\' van Radiohead door de speakers knalt maakt dit dat het volume automatisch wat harder gaat. Helaas klinkt het geluid soms wat vlakjes; vooral de lagere frequenties worden erg gemist. Verder kent de film voornamelijk dialogen, die goed verstaanbaar klinken en dankzij de Pro Logic Decoder netjes uit de centerspeaker klinken. Een functionele track die wellicht had kunnen profiteren van een 5.1 mix, al was het alleen maar om het laag wat meer stevigheid te geven.

Extra's

De menu\'s zijn, zoals helaas nu standaard is geworden bij back-catalogue-uitgaven van MGM, voorzien van enkel icoontjes. De menu\'s bevatten naast de standaard chapter index geen enkele vorm van extra\'s.

S.F.W., oftewel So Fucking What, is een middelmatige film die toch de moeite van het kijken waard is vanwege de goede kritiek op de hedendaagse mediacultuur. De beeld- en geluidskwaliteit zijn wat gedateerd, maar toch van een prima niveau. Bij de beeldkwaliteit laat vooral het matige schaduwdetail zich als minpunt noteren en het geluid had wel wat meer laag mogen bevatten. Helaas zijn er geen extra\'s op de DVD voorhanden. Ken je de film, dan is dit een prima DVD-versie. Zo niet, dan zou ik hem toch eerst even huren.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door MGM Home Entertainment.

Lees meer

• Vorige: Thunderbirds (DVD)
• Volgende: Chitty Chitty Bang Bang (SE) (DVD)