Snatch

Turkish (Jason Statham) en zijn partner-in-crime Tommy (Steven Graham) raken door de beruchte crimineel Brick Top (Alan Ford) betrokken bij de wereld van illegale ‘big money’ bokswedstrijden. Wanneer een van die bokswedstrijden verkeerd afloopt, breekt de hel los. Ondertussen wisselt ergens anders in Londen een 86-karaats diamant op onrechtmatige wijze van ‘eigenaar’. De daders zijn drie overgewaardeerde gangsters een dolgedraaide hond. Zo op het eerste gezicht lijkt dit alles niets met elkaar te maken te hebben, maar het tegendeel is waar. Londen raakt in de ban van piepend speelgoed, caravans, met lood volgepompte lichamen en een diamant als stralend middelpunt.

In 1998 kwam regisseur Guy Ritchie met de low-budget Engelse comedy “Lock, Stock and Two Smoking Barrels”. Deze film heeft een vergelijkbare opzet als bijvoorbeeld Pulp Fiction en het recentere Go, waarin schijnbaar afzonderlijke (groepen) personages belicht worden die uiteindelijk samen in het grote verhaal blijken te passen. Van dezelfde regisseur is onlangs Snatch verschenen, een film die eveneens dit principe gebruikt. Lock, Stock is slechts bij een beperkt publiek bekend, maar publiekstrekker Brad Pitt zorgde er deze keer voor dat de film zelfs de Nederlandse bioscopen haalde. Mensen die Snatch echter voor de aanwezigheid van Pitt gaan bekijken zullen verbaasd opkijken van de rol die Ritchie hem gegeven heeft. De keus voor Brad Pitt, ooit uitgeroepen tot meest sexy man van het jaar, als moeilijk verstaanbare verlepte Ierse zigeunerbokser mag namelijk op zijn minst opmerkelijk genoemd worden. Het is slechts één van de vele vreemde typetjes die je in de film tegenkomt. Aanvankelijk werkt het verwarrend als het ene na de andere eigenaardige personage ten tonele gevoerd wordt, maar gaandeweg zul je ieder karakter zonder moeite kunnen benoemen. Het verhaal van Snatch begint licht van toon, om in de tweede helft wat serieuzer te worden. Voor het vertellen van dit goed doordachte verhaal, dat vol zwarte humor zit, maakt Ritchie gebruik van snelle flitsende montage. Bovendien haalt hij alle filmische trucs uit de kast om de aandacht van de kijker vast te houden. Deze zal zich continu afvragen wat voor bizarre plottwist Ritchie nu weer in petto heeft. Snatch is een zeer grappige, onvoorspelbare, moderne film die voor liefhebbers van de eerdergenoemde titels een regelrechte aanrader is!

Beeldkwaliteit

Het beeld van Snatch staat in verhouding 1.78:1 op de DVD. Het anamorfe beeld is redelijk scherp, met over het algemeen nogal fletse kleuren. Dit is echter voornamelijk te wijten aan de filmstijl van Ritchie en dus geen gevolg van een slechte transfer. Het feit dat het beeld nogal donker overkomt, is deels te wijten aan de duistere omgeving waarin veel scènes zich afspelen en deels aan het iets te lage contrast van de transfer. Het schaduwdetail in deze donkere scènes is bovendien vaak aan de lage kant. Af en toe is een vuiltje of vlekje in het beeld te bespeuren, maar niet in dergelijk mate dat het echt hinderlijk wordt. De ondertiteling is duidelijk leesbaar, goed geplaatst en kan desgewenst uitgeschakeld worden. Ook de indeling van het schijfje in 28 tracks is prima. Bijzondere vermelding verdient het feit dat de DVD auto pan&scan is, waardoor bezitters van een normale 4:3 televisie indien gewenst het beeld schermvullend kunnen bekijken (mits ze dit op de DVD-speler ingesteld hebben).

Het grootste minpunt met betrekking tot de beeldkwaliteit moet echter nog genoemd worden. Bij de Nederlandse regio 2 release van Snatch heeft men namelijk de film en de complete set extra’s, die bij overige regio’s (o.a. regio 4 en de Engelse regio 2) samen twee DVD’s beslaan, op een enkel schijfje weten te persen. Helaas heeft men om dit voor elkaar te krijgen de kwaliteit van het beeld zichtbaar naar beneden gebracht, waardoor deze minder ruimte op de DVD beslaat. Dit is vooral te zien aan de regelmatig opduikende compressie-artefacts, die voor de oplettende kijker een hinderlijke afleiding vormen. Ook aliasing-artefacts zijn meerdere malen waar te nemen. Het beeld van de eerdergenoemde overige regio’s is uitstekend, maar bij ‘onze’ versie heeft de beeldkwaliteit duidelijk te lijden onder de hoge compressie.

Geluidskwaliteit

Op geluidsgebied is het gelukkig heel wat beter gesteld. In tegenstelling tot het beeld is het geluid namelijk ongeschonden door de ruimtebezuiniging heen gekomen. De Dolby Digital 5.1 track klinkt over het algemeen prima. Het surround-effect wordt onder meer uitstekend benut voor geluidseffecten, die onder andere als ondersteuning van de eerdergenoemde filmtrucs dienen (bijvoorbeeld een rondzingend geluid bij een snelle scènewissel). Tijdens dialoogscenes is het gebruik van de surround-kanalen minimaal, maar zodra de actie losbarst knallen geluidseffecten en moderne muziek uit alle speakers. Het gebruik van deze harde muziek heeft echter wel een nadeel. Door de agressieve soundtrack wordt namelijk het geluid uit het center-kanaal (voornamelijk dialogen) minder goed hoorbaar bij de actiescènes. Het LFE-kanaal heeft, behalve tijdens de zware muziek, slechts weinig te doen.

Extra's

Zoals eerder vermeld zijn alle extra’s van de dubbel-DVD versie intact op deze enkele DVD aanwezig. En het moet gezegd worden: op dit gebied kan de DVD van Snatch zich meten met de besten. Zelden was er een DVD die zo veel op het gebied van extra’s te bieden heeft als Snatch. Het schijfje staat werkelijk propvol goed verzorgde toevoegingen aan de film, die allen Nederlands ondertiteld kunnen worden (zelfs de commentaartrack!).

Aan het begin van de lange lijst staat de “Making of Snatch”. Deze 25 minuten durende documentaire (1.78:1 anamorf, DD 2.0) bevat flink wat humor en geeft bovendien een interessante blik achter de schermen, zonder daarbij al te veel op een promotiepraatje te lijken.

Onder “Soundbites” zijn diverse informatieve interviews met cast & crew te bekijken, die per vraag opgedeeld zijn. Tezamen beslaan deze fragmenten maar liefst 24 minuten. Bovendien is elk interview netjes in tracks opgedeeld, waardoor het opzoeken van een specifiek fragment een fluitje van een cent is.

Vervolgens kan het audiocommentaar van regisseur Guy Ritchie en producer Matthew Vaughn tijdens de film beluisterd worden. Meestal is Ritchie aan het woord, iets waarover hij regelmatig plagende opmerkingen naar Vaughn maakt. (Zo draagt hij op een gegeven moment de producer op om iets te vertellen om vervolgens luide snurkgeluiden te maken als deze over het budget begint.) Het is een interessante en grappige commentaartrack, met genoeg leuke weetjes om deze het beluisteren waard te maken.

“Stealing the Stones” is een extra die vergelijkbaar is met het bij de kenner welbekende “Follow the White Rabbit” van de DVD van The Matrix. Als men voor deze optie kiest verschijnt op bepaalde momenten in de film een witte diamant in het beeld. Wie vervolgens op de afstandsbediening op enter drukt, krijgt de verwijderde scène die op die plaats thuishoort te zien. Nadat deze bekeken is, wordt automatisch teruggesprongen naar de film. Dit lijkt een aardige opzet, maar er zijn een aantal nadelen. Zo wordt de ondertiteling uitgeschakeld, wat toch wel een gemis is aangezien er veel vreemde Engelse accenten voorbijkomen. Ten tweede zijn er slechts drie plaatsen waarop deleted scenes ingevoegd kunnen worden (op tijdstippen 29:39, 39:59 en 46:17), dus het verschil met de originele film is minimaal. Bovendien zijn de scènes in 1.33:1 formaat, van VHS-kwaliteit en met Dolby Digital 2.0 geluid, waardoor deze fragmenten geen vloeiend geheel vormen met de rest van de film.

Deze drie scènes zijn, samen met nog twee andere, ook te bekijken bij “Deleted Scenes”. Deze vijf fragmenten bevatten een aantal leuke dialogen en duren in totaal 9 minuten. Dit valt toch een beetje tegen, aangezien het audiocommentaar ons leert dat de oorspronkelijke versie van de film 3 uur duurde. De scènes kunnen desgewenst van verklarend commentaar van regisseur Ritchie worden voorzien.

Ook staat er een photolibrary op de DVD, met een aardig aantal foto’s. Deze worden echter op een andere manier dan gebruikelijk gepresenteerd. Wie voor deze library kiest krijgt namelijk op muziek een 3 minuten durende slideshow van productiefoto’s te zien. Je kunt dus niet zelf bepalen welke foto’s je langer wilt bekijken; als een foto voorbijgekomen is kan deze alleen opnieuw bekeken worden door de library opnieuw op te starten. Hierdoor is deze photolibrary leuk om eenmalig te bekijken, maar zul je er weinig naar terugkeren. Een mogelijkheid om de slideshow te pauzeren of de keus om handmatig door de foto’s te bladeren zou de toegevoegde waarde van deze extra zeker vergroot hebben.

De B-roll (1.78:1 anamorf, DD 2.0) van 5 minuten geeft kort weer hoe de opnames van een film verlopen. Zoals gebruikelijk bestaat de B-roll uit het beeld van een camera die “over de schouder” meekijkt tijdens het filmen van bepaalde scènes.

Iets minder gebruikelijk zijn de storyboard-vergelijkingen. Dit houdt in dat van drie scènes de vergelijking kan worden gemaakt tussen storyboards en de gerealiseerde opname. Met behulp van de multi-angle toets op de afstandsbediening kan geschakeld worden tussen storyboard, filmfragment en een scherm waarop beiden te zien zijn.

Verder kunnen vier TV spots bekeken worden, met DD 2.0 geluid en (vanzelfsprekend) verhouding 1.33:1. De vier spots duren samen iets meer dan een minuut en hebben bovendien allemaal een eigen track op het schijfje gekregen.

Tot de standaard-toevoegingen kunnen de twee trailers (1.33:1, één met DD 2.0 en de andere met DD 5.1), de Engelse productie-informatie (zeer uitvoerig) en de zes filmografieën worden gerekend. Laatstgenoemden bevatten, naast een lijst met films waarin de betreffende persoon meespeelde of –werkte, de optie om een one-liner van deze persoon af te spelen (met anamorf 1.78:1 beeld en DD 2.0 geluid).

Als afsluiter van deze gigantische hoeveelheid extra’s is er de zogenaamde “Song Selection”. Onder deze optie kan men een keuze maken uit 7 fragmenten van de film, die vervolgens afgespeeld worden met een hoger muziek-volume dan oorspronkelijk. Het geluid is hierbij naar DD 2.0 gemixt.

Speurders kunnen bovendien een vijftal vreemdsoortige Easter Eggs op de DVD vinden (bijvoorbeeld een ringtone voor de mobiele telefoon).

In Nederland (en een groot aantal andere Europese landen) beslaat Snatch, in tegenstelling tot bijvoorbeeld regio 4 en de Engelse regio 2, slechts een enkele DVD in plaats van twee. Dit houdt echter niet in dat er minder extra’s aanwezig zijn, want de enorme hoeveelheid toevoegingen is precies hetzelfde als op de dubbel-DVD. Hoe men dan toch de film en de enorme berg extra’s op één schijfje heeft weten te proppen wordt duidelijk als naar de beeldkwaliteit gekeken wordt. Deze heeft namelijk zichtbaar te lijden onder een gebrek aan ruimte. Het is daarom betreurenswaardig dat Columbia Tristar niet ook in Nederland de dubbel-DVD set heeft uitgebracht. Want Snatch verdient duidelijk beter. Gelukkig is het geluid prima en ook de eerdergenoemde (Nederlands ondertitelde) extra’s zijn voor het grootste gedeelte zeker de moeite waard. Bovendien is deze zwarte Engelse comedy verplichte kost voor liefhebbers van het genre, die de aanschaf van deze DVD daarom zullen moeten overwegen. Tel je jezelf als regio 2 DVD-bezitter tot deze groep en vind je de afwezigheid van ondertiteling geen bezwaar, dan raad ik echter aan om de Engelse R2 versie op de kop te tikken.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door Columbia Tristar Home Video.

Lees meer

• Vorige: West Side Story (DVD)
• Volgende: Watcher, The (DVD)