L’Appolonide: Souvenirs de la Maison Close / House of Tolerance

De twee oudste beroepen van de wereld zijn uitvaartverzorging en prostitutie. Tot op de dag van vandaag (2012) is er geen consensus bereikt welke plaats deze laatste groep heeft in de samenleving. Het algemene beeld van meisjes van plezier is er één van gedwongen vrouwen met te zweterige vieze mannen. Het kan ook anders. Met stijl. L’Apollonide vertelt het verhaal van een Frans gelijknamig ‘Huis van Tolerantie’ aan het begin van twintigste eeuw (1899 en verder). Het huis is bewoond door een groot aantal getalenteerde dames en verleent toegang en diensten aan diegenen die een flinke duit willen betalen. Madame Marie-France, vroeger zelf ook actief in het vak, regeert er met een ijzeren vuist. Hoe divers het leven van gevallen dames is, de ellende die ze zichzelf op de hals halen of simpelweg overkomt en de hechte vriendschap die er onderling bestaat, wordt allemaal uit de doeken gedaan.

Het in Frankrijk geproduceerde L’Apollonide haalt zijn kracht uit de beelden die je voorgeschoteld krijgt. Regisseur Betrand Bonello heeft veel aandacht besteed aan de kostuums en allerlei accessoires die hierbij komen kijken. Alle jurken die de dames dragen, zijn stuk voor stuk zeer gedetailleerd en prachtig om te zien. Ook de aankleding van de sets geniet dezelfde toewijding. Hierdoor wordt je als kijker onmiddellijk in de wereld van begin 20ste eeuw gezogen. De enscenering is af en toe verfrissend anders dan dat je in een kostuumdrama verwacht. Naast het snel en/of complex snijden van sommige scènes, waar heden, verleden en toekomst elkaar snel afwisselen, wordt er op een leuke manier gebruik gemaakt van ‘split screens’. Hierdoor blijf je als kijker geboeid kijken. Wanneer dit voor jou als kijker voldoende is om van een film te genieten (style over substance), dan zit je met L’Apollonide gebakken. Een echt interessant en aan te prijzen werk moet hiernaast een degelijke, samenhangende inhoud hebben. Zeker wanneer een film zich als zodanig voordoet. Dit is waar het snel begint te scheuren. L’Apollonide, die de pretentie heeft een artistiek hoogstandje te zijn, zit vol met halfbakken, pseudo-artistieke plotlijnen die nergens naartoe gaan of simpelweg niet goed uitpakken. Het idee van de man zonder gezicht die gevoelloos zijn lusten bevredigt op een betaalde vrouw is zeer interessant, maar de makers slaan er in door met een droom die eerder vergezocht is dan intrigerend. Zo ook het idee van ‘De Jood’, één van de dames uit L’Apollonide wiens gezicht wordt bewerkt op eenzelfde manier als in El Laberinto del Fauno en hierna niet meer om haar fysieke prestaties, maar juist vanwege haar unieke uiterlijk door mannen gevraagd wordt. Een vrouw die altijd lacht kan de inspiratie zijn voor een indrukwekkende karakterstudie, een duik in de menselijke psyche. Toch zeker niet om de hoofdrol te spelen in een orgie voor de rijken? Of is dit enkel waar de mens toe in staat is? Een ‘madam’ die al jarenlang het huis op een degelijke manier runt, is niet creatief genoeg om na twee afwijzingsbrieven op een andere manier geld bij elkaar te krijgen en L’Apollonide draaiende te houden? Dit gezegd hebbende, dient alle lof uit te gaan naar de actrices uit de film, die zich vol overgave op hun rol storten. Sommigen slagen hier beter in dan anderen, maar over het algemeen is het niveau prima. Door een groot ensemble van karakters in relatief weinig tijd, is het wellicht niet de beste keuze om iedereen wel een volledig eigen verhaallijn mee te willen geven. Bij veel van de dames heb je het gevoel dat iets meer aandacht en vooral tijd op het scherm hun verhaal beter had gemaakt. Ze zijn het waard. L’Apollonide mist enig doel (dit hoeft niet verkeerd te zijn, zie bijvoorbeeld Barton Fink, Punch Drunk Love of alles van Terry Gilliam) en geeft kijkers te weinig om er hun eigen verhaal van te maken. Hierdoor heb je geen idee waarnaar je kijkt en interesseert je dit ook vrij weinig. Concluderend, teleurstellend.

Beeldkwaliteit

Betrand Bonello’s film is op deze DVD-uitgave te bekijken met een anamorf 1.85:1 beeldformaat. L’Apollonide is vrij donker, wat past bij een film over dingen die het daglicht schuwen. Er is sprake van een goede zwartwaarde en diepe kleuren. Zeker met de aankleding van de dames is geen enkele kleur ongebruikt. De detaillering van de schaduwen is niet altijd even goed, maar de scherpte van de beelden is prima. De belichting is vaak simpel en sober in scènes wanneer het huis der geneugten open is, maar in andere scènes is het (fel) ongefilterd daglicht wat het beeld siert. Het alledaagse behoeft geen tierlantijnen. De simpele openingstitels zijn hier een schril contrast mee. De gebruikte zwart-witfoto's geven een persoonlijk indruk van de vrouwen die in deze productie meespelen, waardoor je je gelijk sympathie voor ze opbouwt. Naast grain en lichte compressieblokken is er niets op de beeldkwaliteit aan te merken. Op deze DVD-uitgave is Nederlandstalige en Engelstalige ondertiteling aanwezig. Deze is zoals gebruikelijk wit ingekleurd en wordt gecentreerd onderin beeld gepresenteerd. De ondertiteling is Vlaams, dus soms iets lastiger te begrijpen. Hierbuiten is er geen verdere kritiek te leveren.

Geluidskwaliteit

Op deze DVD-uitgave van L’Apollonide tref je een enkele audiotrack aan, namelijk een Franstalige Dolby Digital 5.1-track (448 kb/s). Het gesproken woord wordt duidelijk door het middenkanaal gepresenteerd, hoewel verscheidene actrices erg binnensmonds praten. De surroundkanalen worden vaak gebruikt om kamer- en buitenscènes meer ambiance te geven. Geluidseffecten zijn schaars en vooral praktisch in tegenstelling tot sfeerverhogend. Een fijne uitzondering hierop is wanneer iedereen uit een grote groep aanwezigen met een natte vinger langs de rand hun kristallen glas gaat, één haast gelijke toon voortbrengend. Het vreemde aan L’Apollonide’ is de muziek waarin geen duidelijke stijl in gevonden is. Gedurende de gehele film, wordt er gekozen voor zachte, begeleidende muziek, duidelijk bij de algemene sfeer passend. In een ontroerende scène wordt er in een grote groep gezongen. Intiem, prachtig. Hierna slaat het totaal over als vanuit alle geluidskanalen The Moody Blues’ Nights in White Satin wordt ingezet. Wellicht toepasselijk om het leed uit de film te symboliseren, maar te veel in contrast met het voorgaande, dus eerder vervreemdend. Op twee andere plekken is gebruik gemaakt van muziek uit de jaren ’70, die een stuk minder stoort, maar je wederom doet twijfelen aan de achterliggende gedachte.

Extra's

Na enkele promotietrailers, krijg je eerst de keuze uit een Nederlands- of Franstalig hoofdmenu van L'Apollonide. In dit geanimeerde hoofdmenu kun je de film integraal afspelen of een bepaald hoofdstuk uitkiezen. In totaal zijn er acht hoofdstukken. Ook kan hier ondertiteling worden in-/uitgeschakeld en is er toegang tot de extra’s. De twee op deze DVD-uitgave aanwezige extra’s zijn niet ondertiteld.

Documentaire over regisseur Betrand Bonello (25 min)
Een korte documentaire die een goede indruk geeft over de creatieve geest achter L’Apollonide. Er wordt ingegaan over de oorsprong van de film en de keuzes die gemaakt zijn tijdens de voorbereiding en productie. De overkoepelende thema’s uit Bonello’s werk worden kort aangestipt, naast een uitgebreid verslag van het filmen en de montage van een scène. Bij vlagen zeer informatief.

Testshootings van de actrices (16 min)
Iets meer dan een kwartier aan videobeelden, waarin de dames uit L’Apollonide alles uit de kast halen om een rol in de daadwerkelijke film te bemachtigen, samen met scènes uit L’Apollonide. Interessant, maar zonder verder commentaar een vrij saaie zit.

Het leven van dames van lichte zeden gaat niet over rozen, hoewel dure cologne van deze bloemen gemaakt het leed aardig kan verzachten. L’Apollonide is een film die stijl boven inhoud verkiest. De beelden overstemmen op deze DVD-uitgave helaas niet het ontbreken van een coherent verhaal. Qua beeld is er niets te klagen. Het geluid is kwalitatief goed, alleen verandert de sfeer van de film totaal na een rare muziekkeuze. De aanwezige extra’s zijn interessant genoeg om een keer te bekijken. Een redelijke keuze voor een zondagmiddag wanneer er niets anders op tv is.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door Twin Pics.

Lees meer

• Vorige: Rum Diary, The (DVD)
• Volgende: Tom Tykwer boxset (DVD)