Die Laatste Zomer / Boomerang

Het gaat niet zo goed met de veertigjarige Antoine (Laurent Lafitte). De relatie met zijn familie is niet al te best, op zijn werk wil het allemaal niet meer zo vlotten en zijn vrouw heeft hem onlangs verlaten. Uit gesprekken met een psychiater (Eriq Ebouaney) blijkt een ingrijpende gebeurtenis van dertig jaar geleden hem dwars te zitten: de mysterieuze verdrinkingsdood van zijn moeder. Zijn vader (Wladimir Yordanoff) heeft na de dood er nooit over willen praten en stond het niet toe dat anderen dat wel deden. Tot nu aan toe. De enige met wie Antoine over zijn moeder kan praten is zijn jongere zus Agathe (Melanie Laurent), maar die is de obsessie van haar broer nu wel beu. In opdracht van zijn psychiater besluit Antoine om zelf op onderzoek uit te gaan om de waarheid omtrent zijn moeders dood te achterhalen.

Die Laatste Zomer (originele Franse titel Boomerang) is een verfilming door François Favrat van de gelijknamige roman uit 2009 van de Franse schrijfster Tatiana de Rosnay. Zij brak twee jaar daarvoor internationaal door met haar bestseller Haar Naam van Sarah, dat in 2010 op indrukwekkende wijze werd verfilmd. Die Laatste Zomer is op momenten aangrijpend en roept herinneringen op aan een film als Festen, waarbij geheimen binnen de familie voor een verrotte sfeer hebben gezorgd. Dat speelt ook in deze film, waarbij zoon Antoine op zoek gaat naar het geheim achter de mysterieuze dood van zijn moeder, precies dertig jaar geleden. Praten met zijn vader doet Antoine niet. Durft hij niet, omdat zijn vader dertig jaar lang heeft verboden om over de dood van zijn moeder te praten. Terwijl Antoine weet dat zijn vader de antwoorden heeft op zijn vragen. Tijdens zijn zoektocht worden de verhoudingen steeds slechter.
Het is even lastig om het begin van de film door te komen, want deze begint vrij neutraal met een vervelende hoofdpersoon, Antoine zelf. Hij is onsympathiek en chagrijnig naar iedereen toe, zelfs zijn kinderen. Eigenlijk wil je niets met hem te maken hebben. Maar als langzaam duidelijk wordt wat er precies speelt krijg je steeds meer waardering voor zijn doorzettingsvermogen. Hij schroomt niet om de toch al broze relatie met zijn familie nog meer op het spel te zetten om tot de waarheid te komen. Niet alle aanwijzingen richting die waarheid zijn even overtuigend en een paar zijn zelfs erg vergezocht. De obligate flashbacks helpen daar niet bij. Sterker nog, die maken het verhaal eigenlijk alleen maar onduidelijker. Er wordt in de flashbacks al zoveel informatie gegeven dat je je afvraagt hoe het kan dat de kinderen dertig jaar zogenaamd van niets weten. Er is toen namelijk al veel aan hen verteld of hebben ze zelf waargenomen. Een jongen van tien weet daar toch zeker iets van te onthouden. Naar het einde toe vliegt de film daarom een beetje uit de bocht. Maar door het sterke acteren van de cast zijn deze missers toch wel te vergeven. Als de film ons iets leert dan is het dat het niet goed is om geheimen verborgen te houden voor kinderen met de gedachte dat ze er te jong voor zijn. Want hoe moeilijk het soms ook is, het is beter om direct met de mogelijk gruwelijke waarheid geconfronteerd te worden dan jarenlang niet te weten wat er is gebeurd. Dat vreet aan je en bepaalt mogelijk voor een groot deel je leven. Die Laatste Zomer laat in ieder geval duidelijk zien wat de consequenties ervan kunnen zijn. Hoewel niet altijd even overtuigend weet Die Laatste Zomer toch voldoende te intrigeren om te blijven kijken.

Lees meer

• Vorige: 2 Broke Girls - Seizoen 4 (DVD)
• Volgende: Paradise Suite, The (Bioscoop)