["Crocodile Dundee"]

Michael “Crocodile” Dundee is een vrijgevochten Australiër die met zijn blote handen op krokodillen jaagt, met zijn wilskracht gigantische waterbuffels tegen de grond werkt en iedereen onder de tafel drinkt. De knappe Amerikaanse tijdschrift-journaliste Sue Charlton (Linda Kozlowski) wil een reportage over deze legende maken en reist af naar Australië. Daar aangekomen trekt ze samen met Dundee de wildernis in, en doet hem uiteindelijk het voorstel om mee naar Amerika te komen. Aldus belandt de wildeman in het drukke New York, waar hij de grootste moeite heeft om zich aan te passen aan de stadscultuur...

Toon op straat een willekeurige volwassen voorbijganger een foto van acteur Paul Hogan met de vraag wie er op staat, en de kans is groot dat je als antwoord “Crocodile Dundee” krijgt. In de ogen van veel mensen is het gelaat van Hogan namelijk synoniem voor dat van de welbekende krokodillenvanger uit de gelijknamige films. Australiër Michael “Crocodile” Dundee toonde zijn gezicht voor het eerst op het witte doek in 1986, toen het hier besproken Crocodile Dundee verscheen. Vanwege het grote succes werd deze film twee jaar later opgevolgd door het redelijk amusante Crocodile Dundee II. Daarmee leek er een eind te zijn gekomen aan de avonturen van ieders favoriete Australiër. Tot men vorig jaar besloot om de serie (en de in het slop geraakte carrière van Hogan) nieuw leven in te blazen, met het uitermate flauwe Crocodile Dundee in Los Angeles tot gevolg. Ook in dit geval blijft het origineel de beste film uit de reeks. Het clichématige verhaal van de eerste Dundee-film heeft echter slechts weinig om het lijf en komt eigenlijk pas na drie kwartier goed op gang, als de in de bush opgegroeide Dundee aankomt in New York. Wat volgt is een reeks leuke en minder leuke grappen, die allemaal voortkomen uit het onvermogen van de naïeve Dundee om te integreren in de stadse samenleving. Dit alles gaat uiteraard gepaard met een (geforceerd overkomende) romance tussen beide hoofdrolspelers. Echt hilarisch wordt de film nooit, maar Crocodile Dundee heeft wel degelijk zijn momenten. Het resultaat is een redelijk onderhoudende komedie, niets meer en niets minder.

Beeldkwaliteit

Net als in de bioscopen kan de DVD-bezitter Crocodile Dundee bekijken in de brede 2.35:1 verhouding. De transfer is, zoals tegenwoordig gebruikelijk, anamorf en heeft een uitstekende scherpte. Helaas is wel enige edge enhancement gebruikt, met als gevolg dat in contrastrijke delen van het beeld een witte omlijning van voorwerpen en personen te zien is. Verder heeft de weergave een goed zwartniveau en een uitstekende natuurgetrouwe kleurverzadiging. Het schaduwdetail is echter slechts matig, waaronder met name donkere scènes te lijden hebben. Een ander groot nadeel heeft betrekking op de staat van de gebruikte print; men heeft namelijk duidelijk weinig moeite gedaan om deze te restaureren, getuige de hoeveelheden vuil en beschadigingen die regelmatig in het beeld opduiken. Ook is zo nu en dan wat aliasing aanwezig. Andere vormen van artefacting ontbreken gelukkig. Als laatste constateren we dat zaken als ondertiteling, laagwisseling (tijdens een scèneovergang na circa 51 minuten) en trackindeling geen reden tot klagen geven.

Geluidskwaliteit

Tegenwoordig zien we steeds vaker dat het geluid van oude films van een ouderwets mono-, stereo- of Dolby Surround-formaat omgezet wordt naar een moderne zeskanaals Dolby Digital-mix. Bij Crocodile Dundee heeft men die extra moeite niet willen doen, en besloot men om de oorspronkelijke surround-gecodeerde stereomix op het schijfje te zetten (uiteraard in de vorm van een DD 2.0-track). De nadelen ten opzichte van volwaardig 5.1-spoor zijn meteen duidelijk. Dynamiek en frequentiebereik van het 2.0-spoor zijn namelijk tamelijk beperkt, zodat het geluid bij vlagen ietwat gedateerd aandoet. Ook is enige lichte ruis te horen, wat waarschijnlijk een rechtstreeks gevolg is van de ouderdom van de film. Met het kanaalgebruik is echter weinig mis. Zo brengen de voorkanalen een breed stereobeeld ten gehore, dat door het gebruik van stereo-effecten flink wat richting heeft, en wordt het mono-achterkanaal subtiel benut voor het weergeven van muziek en enkele minimale effecten. Dialogen zijn altijd goed te verstaan. Het gevolg van dit alles is een geluidskwaliteit die logischerwijs niet kan tippen aan die van moderne 5.1-audiosporen, maar desalniettemin toch acceptabel is voor een film op leeftijd.

Extra's

Wat extra’s betreft heeft het schijfje zeer weinig te bieden. In het statische menu is namelijk enkel en alleen de bioscooptrailer (1.78:1 anamorf, DD 2.0, niet Nederlands ondertiteld) als toevoeging te vinden. Ook de in de verpakking te vinden inlay biedt slechts een overzicht van de 16 tracks en geen aanvullende info over de film.

Rekening houdend met de leeftijd van de film levert de DVD van Crocodile Dundee op zowel beeld- als geluidsgebied acceptabele prestaties. Toch zijn er enkele tekortkomingen op het audiovisuele vlak die tot gevolg hebben dat deze DVD niet echt laat zien waartoe het medium in staat is. Hetzelfde geldt op het gebied van extra’s: in plaats van nuttige aanvullingen op de film krijgen we slechts een schamel trailertje. Bovendien is Crocodile Dundee, ondanks dat het een eenvoudige, maar tamelijk amusante komedie is, geenszins bijzonder genoeg om deze technisch middelmatige DVD tot een verplichte aanschaf te maken. Hoogstens aardig om een keer te huren.