Love, Simon

Simon Spier (Nick Robinson) is een doodgewone jongen. En een die het getroffen heeft met zijn sympathieke, begripvolle en moderne ouders Emily (Jennifer Garner) en Jack (Josh Duhamel). Maar Simon draagt een groot geheim met zich mee, wat maakt dat zijn zonnige leventje voor hem niet altijd zo voelt. Hij weet het zeker: hij is homoseksueel. Maar hij heeft dit nog nooit met iemand gedeeld. Totdat hij op een dag in een mailreeks verwikkeld raakt met ‘Blue’. Een jongen uit de buurt die worstelt met hetzelfde probleem. Ze kennen elkaars echte identiteit niet en dat maakt het veilig om te communiceren. Voor het eerst kan Simon al zijn gevoelens hierover onder woorden brengen en met iemand delen. Dit voelt ontzettend goed. Maar wat geheim is kan misschien niet altijd geheim blijven. Simon merkt dat hij steeds meer gevoelens krijgt voor ‘Blue’ en wil weten wie deze mysterieuze digitale penvriend is. Maar deze houdt de boot af als het gaat om over zijn ware identiteit. Ondertussen moet Simon er goed op letten dat zijn correspondenties bij niemand bekend worden. Op de middelbare school zijn er namelijk geen regels en kan ontdekking onvermijdelijk leiden tot publicatie… Zal het Simon lukken om een manier te vinden om zijn homoseksualiteit niet langer geheim te houden en een plek te geven in zijn leven?

Als je de trailer van Love, Simon bekijkt, dan zie je een dertien-in-een-dozijn romantische komedie. Maar toch is deze film maatschappelijk gezien heel bijzonder. Een mijlpaal misschien zelfs wel. In het enorm vrije, maar soms ook heel preutse Amerika, is dit een mainstreamfilm met in de hoofdrol een homoseksuele tiener. Als je nagaat dat ongeveer 1 op de 4 Amerikanen letterlijk gelooft dat elk woord uit de bijbel waarheid is (Gallup pol, 3 mei 2017), dan kun je wel nagaan dat homoseksualiteit daar nog altijd een stuk controversiëler is dan in ons geseculariseerde kikkerlandje. Alleen daarom al is het dapper en belangrijk dat deze film het levenslicht ziet. Je ziet dit overigens ook terug in de recensies. Love, Simon scoort op de filmsite IMDB naar onze mening hoger dan je zou verwachten als je zuiver kijkt naar de kwaliteit van de film. Hier zit ongetwijfeld een opwaarts effect in van mensen die hun steun willen betuigen aan deze film. Love, Simon is namelijk wél die standaard romantische komedie, als we de maatschappelijke relevantie even laten voor wat het is en onze kritische filmbril opzetten. Dit begint al bij de voorspelbaarheid. De hele film is bij voorbaat in te vullen. Daarnaast is de hele film nog zoeter dan een roze koek. Van de fleurige poster tot de hippe muziek en vooral de politieke correctheid. De manier waarop ouders en omgeving reageren is zó ideaal, dat elke vorm van realisme helemaal zoek is. Als Love, Simon ook maar iets meer de scherpe randjes had opgezocht, dan had er in één klap veel meer diepgang bereikt kunnen worden en lagen de kansen op emotionele scènes voor het oprapen. Nu blijft het vooral allemaal erg luchtig, maar wel vermakelijk. Dit komt vooral door de rolinvulling. De casting van Robinson als doodnormale – hoewel natuurlijk wel better looking dan gemiddeld – jongen is een schot in de roos. Hij omarmt zijn rol en is daarin geloofwaardig. Dit geldt ook voor zijn klasgenoten. Bij zijn ouders kost het even meer tijd omdat hun gezichten je al bekend zullen zijn, maar ook zij krijgen een aantal scènes waardoor je ze voldoende leert kennen om erbij betrokken te raken. Een ander pluspunt van de film zijn de spitsvondige dialogen die met verve gebracht worden. Dit zorgt ook voor de nodige oprecht grappige momenten. Als je de extreme correctheid kunt laten varen – het ultieme voorbeeld is een jongerenfeest waar niemand dronken wordt en iedereen zich gedraagt – dan is Love, Simon een vermakelijk niemendalletje. Of de film bekeken zal worden door diegenen die hier het meest van kunnen leren is maar zeer de vraag, maar alleen al het bestaan van Love, Simon valt te prijzen.

Simon is een doodnormale jongen, maar met één groot geheim: hij is homoseksueel. Hij kan hier eindelijk over praten via mailcorrespondentie met een voor hem onbekende jongen. Naarmate deze correspondentie vordert krijgt Simon steeds meer gevoelens voor de mysterieuze jongen en wil hij graag diens ware identiteit leren kennen. Love, Simon is een mainstream Amerikaanse film over een tiener die worstelt met zijn ontluikende homoseksualiteit. Dit is dermate uniek, dat dit alleen al een reden kan zijn om de film te gaan zien. Daar komt nog bij dat deze luchtig is en vermakelijk van begin tot eind. Op zoek naar diepgang ben je echter niet aan het juiste adres, daarvoor kleurt deze film veel te veel keurig binnen de lijntjes.

Lees meer

• Vorige: I, Tonya (Blu-ray)
• Volgende: Ocean's 8 (Bioscoop)