Bad Times at the El Royale

Het is 1968. Het ooit zo beroemde El Royal hotel is niet meer wat het geweest is. De rijksten en bekendsten der aarde kwamen hier vertoeven. Ze konden kiezen tussen een verblijf in California of Nevada. De grens tussen de twee staten loopt namelijk dwars door het hotelterrein. Zelfs in de lobby zijn er twee gedeeltes met in elk gedeelte de eigen regels die horen bij die staat. Het hotel is niet helemaal verstoken van gasten. Op een willekeurige dag verschijnen er een aantal zeer verschillende gasten. Een Afro-Amerikaanse zangeres die probeert het te maken in de zangwereld (Cynthia Erivo), een praatgrage verkoper die vakantie heeft (Jon Hamm), een ietwat onvriendelijke en mysterieuze jonge vrouw (Dakota Johnson) en een priester (Jeff Bridges). Er speelt bij hen meer dan aan de oppervlakte eerst het geval lijkt. Ze dragen allemaal geheimen met zich mee en zijn niet altijd wie ze zeggen dat ze zijn. Het steeds verslechterende weer blijkt symbolisch te zijn voor hoe al deze bezoekers van de regen in de drup komen. De situatie wordt steeds slechter en mensen komen in levensgevaar. Wanneer er nog een mysterieuze bezoeker wordt ingeroepen is het hek helemaal van de dam. Een simpel hotelbezoek verandert in een strijd op leven en dood, waarin niemand van elkaar weet wie ze echt zijn en wie wel of niet te vertrouwen is.

Bad Times at the El Royal verdient alleen al pluspunten omdat het geen dertien-in-een-dozijn Hollywood film is. Dit is schrijver en regisseur Drew Goddard ook wel toevertrouwd. The Martian is wellicht nog zijn meest conventionele film, maar wel met een ijzersterk script. Hij liet zich van zijn mysterieuze kant zien als schrijver van Cabin in the Woods, Cloverfield en de TV-serie Lost. Bij het kijken van deze prent valt het al snel op dat grote namen geen garantie zijn om te mogen blijven leven. Doordat niemand zijn of haar leven zeker is, is er sprake van oprechte spanning. In Die Hard weet je zeker dat Bruce Willis niet doodgaat en als James Bond even dood lijkt te zijn, dan komt het uiteindelijk vast wel weer goed. In Bad Times at the El Royal heb je deze garanties niet. De basis van de plot is heel erg simpel, maar het zijn vooral de kleurrijke personages die het interessant maken en houden. Daarnaast is de film veel meer thematisch dan plotgedreven. We zouden een heel boek kunnen schrijven over alle symboliek. We zien vooral veel verwijzingen naar goed en kwaad, met niet zelden een Bijbelse kwinkslag. Ook zien we van sommige personages flarden uit hun verleden, die verklaringen moeten bieden voor hoe ze geworden zijn in het heden. Je zou denken dat in twee uur en eenentwintig minuten dan heel wat overgebracht kan worden, maar de film verliest soms onnodig tijd. Het trage verloop van scènes is daarbij niet een probleem. Ja, dit kost tijd, maar het zorgt ook voor veel spanning. Het probleem is dat we een bepaalde gebeurtenis tig keer te zien krijgen, telkens vanuit een ander perspectief. Dit gaat na verloop van tijd vervelen. Sowieso is de film overambitieus en dreigt deze soms te bezwijken onder het eigen gewicht. Er zijn vlagen van briljantheid te zien, maar ook momenten van verveling. Een soort rollercoaster dus, maar wel een waar je geboeid naar blijft kijken. De vele filminvloeden zijn ook een lust voor oog en oor voor de liefhebber. De meest duidelijk invloeden zijn film noir in het algemeen en daarnaast zien we heel veel terug van de stijl en methodieken van regisseur Quentin Tarantino. Nog een punt om van te genieten is de cinematografie. Deze is werkelijk oogstrelend. Shots zien er niet alleen prachtig uit, maar de montage en cameravoering zorgen soms ook voor veel spanning. Daarnaast vinden we ook zwarte humor in de film, vooral in het overdreven personage van Chris Hemsworth. Bad Times at the El Royale is een heel veelzijdige film. Het wil vermaken, verrassen, spanning oproepen, mysterie creëren, thematiek overbrengen en je aan het lachen maken. Hierbij slaagt het niet altijd even goed in alle doelen, maar de intentie is zuiver en de film verdient pluspunten voor het proberen. Het is een bijzonder experiment waar je zeker nog even over na kunt praten. De kwaliteit van deze film mag dan wisselend zijn, variërend van briljant tot saai, het maakt nieuwsgierig naar wat de nog maar 43-jarige Drew Goddard in de rest van zijn carrière nog meer in zijn mars heeft.

Het ooit zo bekende El Royale hotel heeft zijn gloriedagen achter zich gelaten. Een bont gezelschap aan bezoekers verschijnt er op een dag, waarbij niemand is wie hij of zij zegt dat die is. De situatie escaleert al snel en in een strijd om leven of dood weet niemand van elkaar wie er te vertrouwen is. Bad Times at the El Royale is een heel veelzijdige film. Het wil vermaken, verrassen, spanning oproepen, mysterie creëren, thematiek overbrengen en je aan het lachen maken. Hierbij slaagt het niet altijd even goed in alle doelen, maar de intentie is zuiver en de film verdient pluspunten voor het proberen. Het is een bijzonder experiment waar je zeker nog even over na kunt praten.

Lees meer

• Vorige: Love, Simon (Blu-ray)
• Volgende: Lake Placid Legacy (DVD)