Bad Times at the El Royale

Het is 1968. Het ooit zo beroemde El Royale hotel is niet meer wat het geweest is. De rijksten en bekendsten der aarde kwamen hier vertoeven. Ze konden kiezen tussen een verblijf in California of Nevada. De grens tussen de twee staten loopt namelijk dwars door het hotelterrein. Zelfs in de lobby zijn er twee gedeeltes met in elk gedeelte de eigen regels die horen bij die staat. Het hotel is niet helemaal verstoken van gasten. Op een willekeurige dag verschijnen er een aantal zeer verschillende gasten. Een Afro-Amerikaanse zangeres die probeert het te maken in de zangwereld (Cynthia Erivo), een praatgrage verkoper die vakantie heeft (Jon Hamm), een ietwat onvriendelijke en mysterieuze jonge vrouw (Dakota Johnson) en een priester (Jeff Bridges). Er speelt bij hen meer dan aan de oppervlakte eerst het geval lijkt. Ze dragen allemaal geheimen met zich mee en zijn niet altijd wie ze zeggen dat ze zijn. Het steeds verslechterende weer blijkt symbolisch te zijn voor hoe al deze bezoekers van de regen in de drup komen. De situatie wordt steeds slechter en mensen komen in levensgevaar. Wanneer er nog een mysterieuze bezoeker wordt ingeroepen is het hek helemaal van de dam. Een simpel hotelbezoek verandert in een strijd op leven en dood, waarin niemand van elkaar weet wie ze echt zijn en wie wel of niet te vertrouwen is.

Bad Times at the El Royale verdient alleen al pluspunten omdat het geen dertien-in-een-dozijn Hollywood film is. Dit is schrijver en regisseur Drew Goddard ook wel toevertrouwd. The Martian is wellicht nog zijn meest conventionele film, maar wel met een ijzersterk script. Hij liet zich van zijn mysterieuze kant zien als schrijver van Cabin in the Woods, Cloverfield en de TV-serie Lost. Bij het kijken van deze prent valt het al snel op dat grote namen geen garantie zijn om te mogen blijven leven. Doordat niemand zijn of haar leven zeker is, is er sprake van oprechte spanning. De basis van de plot is heel erg simpel, maar het zijn vooral de kleurrijke personages die het interessant maken en houden. Daarnaast is de film veel meer thematisch dan plot gedreven. We zouden een heel boek kunnen schrijven over alle symboliek. We zien vooral veel verwijzingen naar goed en kwaad, met niet zelden een Bijbelse kwinkslag. Ook zien we van sommige personages flarden uit hun verleden, die verklaringen moeten bieden voor hoe ze geworden zijn in het heden. Je zou denken dat in twee uur en eenentwintig minuten dan heel wat overgebracht kan worden, maar de film verliest soms onnodig tijd. Het probleem is dat we een bepaalde gebeurtenis tig keer te zien krijgen, telkens vanuit een ander perspectief. Dit gaat na verloop van tijd vervelen. Sowieso is de film overambitieus en dreigt deze soms te bezwijken onder het eigen gewicht. Er zijn vlagen van briljantheid te zien, maar ook momenten van verveling. Een soort rollercoaster dus, maar wel een waar je geboeid naar blijft kijken. De vele filminvloeden zijn ook een lust voor oog en oor voor de liefhebber. De meest duidelijk invloeden zijn film noir in het algemeen en daarnaast zien we heel veel terug van de stijl en methodieken van regisseur Quentin Tarantino. Waar Tarantino door alle chaos in zijn films heen altijd een thematische rode draad weet aan te houden, is er in Bad Times at the Al Royale zeker in de tweede helft redelijk sprake van thematische en sferifische whiplash. Nog een punt om van te genieten is de cinematografie. Deze is werkelijk oogstrelend. Shots zien er niet alleen prachtig uit, maar de montage en cameravoering zorgen soms ook voor veel spanning. Daarnaast vinden we ook zwarte humor in de film, vooral in het overdreven personage van Chris Hemsworth. Bad Times at the El Royalee is een heel veelzijdige film. Het wil vermaken, verrassen, spanning oproepen, mysterie creëren, thematiek overbrengen en je aan het lachen maken. Hierbij slaagt het niet altijd even goed in alle doelen, maar de intentie is zuiver en de film verdient pluspunten voor het proberen. Het is een bijzonder experiment waar je zeker nog even over na kunt praten. De kwaliteit van deze film mag dan wisselend zijn, variërend van briljant tot saai, het maakt nieuwsgierig naar wat de nog maar 43-jarige Drew Goddard in de rest van zijn carrière nog meer in zijn mars heeft.

Beeldkwaliteit

Bad Times at the El Royale wordt vertoond in het originele 2.39:1 beeldformaat. De film staat op een 50GB dubbellaags disc, die voor grootste deel is beschreven. De film bestaat voornamelijk uit bruin-, soms grijnstinten en is bij vlagen een masterclass is het belichten van een scène. Drew Goddard en zijn team zijn er in geslaagd om prachtige beelden neer te zetten met ogenschijnlijk weinig middelen en/of fysieke ruimte. Er is duidelijk erg nagedacht over elke compositie en belichten van elke scène. Dit zorgt voor een zeer diverse film waarbij jouw oog als kijker continue over het beeld gaat op zoek naar alle details die de film rijk is. De beelden zijn vrij scherp, hoewel er hier en daar wat ruis te bespeuren is - waarschijnlijk deels bewust om sfeer te creëren -  en dat details in de donkerdere scènes wat weg vallen. Het contrast is behoorlijk hoog. Dusdanig hoog soms, dat het zeker bij de scènes die zich in buiten in het donker of in een verdonkerde kamer afspelen af en toe lastig is te definiëren wat er exact gaande is en je hierdoor als kijker wat uit de film wordt gehaald. Daarbuiten zijn er geen noemenswaardige aanmerkingen. Een geslaagde beeldkwaliteit. 

Geluidskwaliteit

Deze BD-uitgave van Bad Times at the El Royale kent een Engels DTS-HD MA 7.1 track, naast een Frans-,  Duits-, Italiaans-, Spaans-, Russisch- en Oekraïenstalig DTS 5.1 track en een Dolby Digital 5.1-track voor Engelstalige audiodescriptie. Hieronder wordt alleen het eerstgenoemde track besproken.

Het geluid is wat Bad Times at the Al Royale maakt. De film zit barstensvol prachtige muziek die op dit audiotrack via de surroundkanalen vol en ruimtelijk worden gepresenteerd. Als kijker wordt je onmiddellijk in de film gezogen door de sfeer die door alle melodieën wordt neergezet. Via de surroundkanalen zijn ook de omgevinggeluiden te horen, die bij tijd en wijlen een mooie indruk maken. Vooral de scènes buiten in de regen zijn extra indringend door al het regengeweld om je heen. Het fysieke geweld in de film, vooral revolver- of geweergerelateerd, komt hard aan omdat er door Goddard en zijn team overduidelijk hard gewerkt is om de geluidseffecten gelaagd en helder neer te zetten. Als kijker voel je haast de impact van een schot doordat het gebruikte effect afdoende ruimte en gelaagdheid heeft om impact te maken. Al met al een prima geluidsspoor!

Extra's

Deze BD-uitgave van Bad Times at the El Royale bevat een geanimeerd hoofdmenu waar de film integraal of vanaf een specifiek hoofdstuk is af te spelen. Audio en ondertiteling zijn te selecteren en de verschillende extra's zijn vanaf hier te bekijken.

Making Bad Times at the El Royale (29 min.)
Een zeer indringende making of waarin cast en crew praten over Drew Goddards visie, hun redenen om aan de film deel te nemen en hun werk op de set. Een interessante focus op het productieontwerp van Bad Times at the El Royale, wat een groot deel van de film zijn kracht geeft en hoe sommige van de mooie beelden uit de film tot stand zijn gekomen. Een erg welkome extra!

Teaser Trailer (2 min.)
In deze trailer worden vooral de personages en de sfeer van de film neergezet. Prima teaser die bijna Hitcockiaans aanvoelt.

Bioscooptrailer (2 min.)
Een zeer sfeervolle trailer die de stijl en initiele sfeer van Bad Times at the El Royale mooi neerzet als een gebroeders Coen-esque productie.

Gallerij
In een veertigtal afbeeldingen zijn het productieontwerp van de film en de verschillende rekwisieten speciaal voor Bad Times at the El Royale gemaakt te bewonderen. Leuk, maar een stuk minder zonder enige context.

 

Het ooit zo bekende El Royale hotel heeft zijn gloriedagen achter zich gelaten. Een bont gezelschap aan bezoekers verschijnt er op een dag, waarbij niemand is wie hij of zij zegt dat die is. De situatie escaleert al snel en in een strijd om leven of dood weet niemand van elkaar wie er te vertrouwen is. Bad Times at the El Royale is een heel veelzijdige film. Het wil vermaken, verrassen, spanning oproepen, mysterie creëren, thematiek overbrengen en je aan het lachen maken. Hierbij slaagt het niet altijd even goed in alle doelen, maar de intentie is zuiver. Qua audio is er weinig te klagen. Het beeld is soms erg donker en details vallen hier en daar weg, maar daarbuiten zijn er geen klachten. De extra's zijn een prima toevoeging. Bad Times at the El Royale is een bijzonder experiment waar je zeker nog even over na kunt praten.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door 20th Century Fox Home Entertainment.

Lees meer

• Vorige: Mule, the (Bioscoop)
• Volgende: Overlord (UHD)