["Battle Cry"]

Het is januari 1942. De Japanners rukken op, en veel Amerikaanse jonge mannen treden in dienst. Onder hen een brave kerel die graag op z’n gitaar tokkelt, een rechttoe rechtaan Amerikaan, een Navajo indiaan, een boekenwurm, een houthakker en een jongen uit de sloppenwijken. In het trainingskamp voor mariniers zijn ze allemaal gelijk en worden ze opgeleid tot geharde soldaten, om daarna naar Nieuw Zeeland te vertrekken om de invasie van Saipan voor te bereiden. Tijdens de vele verlofperiodes trekken de soldaten de stad in, ideaal om aan te knopen met het plaatselijke vrouwelijk schoon. Diverse romances en vriendschappen ontstaan, maar worden ook weer afgebroken. Het is immers niet gemakkelijk om een relatie met een soldaat op te bouwen, wetend dat hij het slagveld misschien niet levend zal verlaten...

Battle Cry, een film uit 1955 van Raoul Walsh (wiens Objective Burma onlangs ook op DVD is verschenen), kan het beste omschreven worden als “Soap in een Oorlogsjasje”. Van meet af aan is het namelijk duidelijk dat het in Battle Cry niet draait om het neerzetten van een rauw, waarheidsgetrouw oorlogsverhaal. Tevens hoef je geen film vol actie te verwachten. Sterker nog: tot aan het laatste kwartier krijg je geen enkel oorlogsgevecht te zien. Battle Cry gooit het duidelijk over de meer zoetsappige boeg, en laat voornamelijk zien wat een groepje soldaten ver van huis op romantisch vlak bezig houdt. Niet vreemd dus dat de verhaallijnen, veelal uit de categorie “Boy Meets Girl”, zo uit een willekeurige soapserie geplukt zouden kunnen zijn. Ook het acteerwerk daalt regelmatig tot GTST-niveau. Maar toch, zolang je het allemaal niet al te serieus neemt (waar je mede door de houterige dialogen waarschijnlijk totaal geen moeite mee zult hebben) is Battle Cry een redelijk onderhoudende film. Al is het met zijn 142 minuten wel een hele zit. Dus: ben je op zoek naar een realistisch oorlogsdrama, dan ben je bij Battle Cry duidelijk aan het verkeerde adres, maar voor wat oubollig soapachtig vermaak is de film best geschikt.

Beeldkwaliteit

Battle Cry staat in de oorspronkelijke verhouding van 2.35:1 op DVD. En dat is maar goed ook, want in de film wordt prima gebruik gemaakt van deze filmische beeldverhouding. De transfer is meer dan acceptabel. Zo is de scherpte prima en kent het beeld een goede helderheid en contrast. Ook qua printbeschadigingen blijft de weergave redelijk binnen het aanvaardbare (een enkele scène daargelaten). In de fletsheid van de kleuren schemert regelmatig de leeftijd van de film door, maar dat is eigenlijk totaal niet storend. Tot slot valt op dat tijdens elke scèneovergang de kwaliteit van het beeld heel even verandert. Het effect is moeilijk te beschrijven, maar ieder die de film gezien heeft zal weten wat er bedoeld wordt. Overigens is ook dit verschijnsel nauwelijks storend.

Geluidskwaliteit

We zien het niet zo heel vaak bij \'antieke\' films, dat het oorspronkelijke geluid wordt gemixed in 5.1. Toch tref je op de DVD van Battle Cry een heuse Dolby Digital 5.1-track (384kbit/s) aan. Deze is natuurlijk niet vergelijkbaar met de 5.1-mix van een moderne actieblockbuster, maar klinkt toch vrij aardig. De dynamiek en detaillering zijn weliswaar vrij beperkt, maar toch heeft het spoor een aangename, zij het ietwat gedateerde klank. Ook bevat het geluid een bovengemiddelde spreiding, mede door het gebruik van de achterluidsprekers voor muziek en het sporadische geluidseffect. De dialogen tot slot zijn prima verstaanbaar en komen netjes uit de center, dus ook daarover valt niets te klagen (al blijft het opvallend dat iedereen in Nieuw Zeeland met een Amerikaans accent spreekt...). Gezien de leeftijd van de film een nette remix.

Extra's

De enige extra die je op deze DVD aantreft is de gebruikelijke trailer, die met een beeldverhouding van 2.35:1 (anamorf) en DD 2.0-geluid te bezichtigen is.

De DVD van Battle Cry (1955) heeft bovengemiddeld beeld en geluid (5.1), maar bevat qua extra’s enkel een trailer. Battle Cry, de verfilming van een boek van Leon Uris, is duidelijk een product van zijn tijd, en doet tegenwoordig dan ook erg gedateerd aan. Toch is de film door zijn stereotype personages, soapachtige verhaallijnen, overdreven acteerwerk en algehele oubolligheid onbedoeld best grappig. Maar een realistisch, aangrijpend oorlogsdrama is het dus duidelijk niet. Neem de bewering op de cover, “Een verscheurend verhaal over liefde en verlangen”, dan ook met een flinke korrel zout.