["Clue"]

New England, 1954. Zes mensen ontmoeten elkaar in een groot landhuis. Kolonel Musterd (Martin Mull), Mr. Green (Michael McKean), Miss Scarlet (Lesley Ann Warren), Mrs. Peacock (Eileen Brennan), Mrs. White (Madeline Kahn) en Professor Plum (Christopher Lloyd); allen hebben ze een brief ontvangen waarin staat dat ze naar het huis moeten komen voor de opheldering van een bepaalde “financiële situatie”. Het blijkt dat ze allemaal iets gemeen hebben, dat te maken heeft met de zevende gast, Mr. Boddy (Lee Ving). Onder toeziend oog van butler Wadsworth (Tim Curry) biedt Mr. Boddy hen de mogelijkheid om zich van ‘het probleem’ te ontdoen, in de vorm van een zestal moordwapens. Het licht gaat uit, een schot valt, een schreeuw. Als het licht weer aangaat ligt er een lijk op de grond. Wie is de dader?

Het gebeurt regelmatig dat er een boek verfilmd wordt, en we zien ook wel eens dat er films gebaseerd worden op computergames. Maar de verfilming van een bordspel? Nee, het lijkt onwaarschijnlijk dat we binnenkort films als Ganzenbord: Geese N the Hood, Monopoly: Nightmare on Kalverstreet of Risk 2: Risk Harder in de bios kunnen bewonderen. Hoe vreemd het idee ook lijkt, midden jaren ’80 waagde men zich toch aan de verfilming van een bordspel, in dit geval het welbekende Cluedo. Het resulterende Clue, geregisseerd door Jonathan Lynn (My Cousin Vinny, The Whole Nine Yards) en geschreven door John Landis (The Blues Brothers), is uiteraard een whodunnit, maar dan wel met een komische inslag. Voor de Amerikaanse bioscooprelease van Clue bedacht men een leuke gimmick. Er waren namelijk drie mogelijke eindes geschoten, elk met een andere dader en motief. Elke bioscoop kreeg van de filmstudio willekeurig één van de drie mogelijke ontknopingen. Het kon dus zijn dat jij een compleet ander einde te zien kreeg dan de kennis die Clue in een andere bioscoop bekeek. Een erg leuke vondst, en iets dat zeker past bij de opzet van het bordspel. Voor de videoversie moest men het uiteraard anders aanpakken. Hierbij krijg je alledrie de eindes te zien: de eerste twee worden beschouwd als mogelijke versies, de derde is de werkelijke ontknoping. Hoe heeft men dit bij de DVD-versie gedaan? Nou, voorafgaande aan de film kun je kiezen of je deze met een van de drie, random geselecteerde eindes wilt bekijken (dus net als destijds bij de bioscoopversie), of dat je ze alledrie wilt zien (als bij de videoversie). Een perfect voorbeeld van het voordeel van het medium DVD.

Beeldkwaliteit

Aan het oppoetsen van het beeld van Clue heeft men niet zo veel aandacht besteed. De anamorfe 1.78:1-transfer bevat namelijk nogal wat vuiltjes en krasjes, en een redelijke hoeveelheid beeldruis. Tevens is er enige macroblocking te zien. Op de overige fronten, zoals scherpte en kleurweergave, valt er minder te klagen, maar heel erg spectaculair zijn de prestaties niet. Het resultaat is een matige transfer, die als geheel bar weinig indruk kan maken.

Geluidskwaliteit

Het geluid van Clue is oorspronkelijk in het mono-formaat, en staat ook als zodanig op de DVD. De Dolby Digital 2.0-track (192kbit/s) klinkt hoogst onspectaculair. Ruis is afwezig en dialogen zijn goed verstaanbaar, maar desondanks doet het geluid met zijn beperkte dynamiek en schelle, blikkerige klank zeer gedateerd aan.

Extra's

Afgezien van de eerder beschreven optie om de film met een van de drie mogelijke eindes (willekeurig gekozen ) te bekijken, is de enige extra de bioscooptrailer (1.78:1 anamorf, DD 2.0).

Clue is een aardig zwartkomisch moordmysterie met een prima cast. Leuk aan de DVD is de mogelijkheid om de film te laten eindigen met een van drie mogelijke ontknopingen. Herhaald bekijken kan dus een compleet ander einde opleveren. Verder is de DVD-uitgave niet bepaald bijzonder: een acceptabele beeldtransfer, gedateerd monogeluid en enkel een trailer als additionele extra. Qua uitvoering dus duidelijk geen topper, maar Clue is leuk genoeg om eens te huren.