["Plump Fiction"]

voor Montello Hungry (Robert Costanzo), één van de meest gevreesde ongedierteverdelgers in Los Angeles. Wanneer Montello aan Jimmy vraagt om zijn vrouw Mimi (Julie Brown) mee uit te nemen, blijkt dat geen eenvoudige opdracht te zijn. Mimi is een sexy, mollige vrouw die verslaafd is aan lekker eten. Ondertussen zit Montello nog met een ander probleem: een mysterieus koffertje is gestolen door de meedogenloze moordenaars/geliefden Vallory Cox (Pamela Segall) en Nicky Cox (Matthew Glave). En wat heeft een groep nonnen met dit alles te maken?

Plump Fiction is – je raadt het vast al – een parodie op Quentin Tarantino’s geprezen Pulp Fiction. Ook films als Reservoir Dogs en Natural Born Killers worden door debuterend schrijver/regisseur Bob Koherr op de hak genomen. Nu kunnen we een goede ‘spoof’, zoals het parodie-genre vaak genoemd wordt, best waarderen, maar helaas is het eindresultaat in dit geval niet bijzonder grappig te noemen. Het schort in Plump Fiction namelijk duidelijk aan sterke komische vondsten. Als je bijvoorbeeld een scène uit Reservoir Dogs vrijwel letterlijk overneemt, maar deze dan uit laat voeren door nonnen (en de sketch fantasieloos ‘Reservoir Nuns’ noemt), dan neigt dat meer naar een gebrek aan inspiratie dan naar een geslaagde parodie. En zo zijn er talloze voorbeelden meer, zoals een tenenkrommende Forrest Gump-imitatie (door Dan Castellaneta, beter bekend als de stem van The Simpsons’ Homer). Valt er ook nog wat positiefs te melden? Jazeker, de film kent een aantal aardige vertolkingen. Zo zet Tommy Davidson een leuke Samuel L. Jackson-persiflage neer, en heeft Pamela Segall de karaktertrekken van Juliette Lewis goed onder de knie. Maar dat kan Plump Fiction niet redden. Want daarvoor is het script te flauw, en zijn er veel te weinig grappen die doel treffen. Een ongezouten bedoeling dus, alleen geschikt voor de echte liefhebbers.

Beeldkwaliteit

Plump Fiction staat met de standaard TV-verhouding van 1.33:1 op DVD. Het is onbekend of dit het oorspronkelijke formaat is. Ondanks dat het beeld niet anamorf is, heeft de transfer een opvallend goede scherpte. Ook qua kleurweergave geen klachten. Bovendien is de print nagenoeg geheel vrij van vuil en krasjes, en blijft ook storende compressieartefacting achterwege. Wel is incidenteel wat lichte edge enhancement zichtbaar, alsmede aliasing en moiré-effecten op de gebruikelijke plekken (blinderingen e.d.). Heel storend wordt dit gelukkig nergens. Een nette transfer!

Geluidskwaliteit

Over het geluid valt eigenlijk weinig bijzonders te vermelden. De Dolby Digital 2.0-track (192kbit/s) levert acceptabele prestaties, maar is niet erg spectaculair. Zo is de klank wat schraaltjes, en treedt soms lichte vervorming op. Wel krijgt het geluid via Dolby ProLogic een redelijke ruimtelijkheid, mede door het gebruik van het mono-surroundkanaal voor muziek en ambiance. Gezien het kaliber van de film is het uiteraard niet vreemd dat men het investeren in een 5.1-remix onnodig vond, en in dat opzicht is er best met het aanwezige spoor te leven.

Extra's

Geen enkele extra op deze uitgave van Paradiso. Zelfs een scène-selectie ontbreekt in het zeer elementaire hoofdmenu. Eventuele liefhebbers van Plump Fiction kunnen wat extra’s betreft beter hun toevlucht zoeken tot Regio 1, waar een versie met onder meer audiocommentaar en interviews verkrijgbaar is.

Plump Fiction is een flauwe parodie op films als Pulp Fiction, Reservoir Dogs en Natural Born Killers. De door Paradiso uitgegeven DVD van de film die hier in Nederland verkrijgbaar is, heeft een prima beeldkwaliteit (al is het onbekend of de gebruikte 1.33:1-verhouding de correcte is) en acceptabel 2.0-geluid. Op audiovisueel gebied kan het allemaal dus wel door de beugel. Qua extra’s valt er echter helemaal niets te beleven. Een alternatief vinden de liefhebbers in Regio 1, waar een uitgave met o.a. audiocommentaar te koop is.