["Final Cut, The"]

Alan W. Hakman is een zogenaamde \'cutter\'. Hij maakt filmmontages van de levens van overleden mensen. Al deze mensen hebben namelijk vanaf hun embryonale fase een speciale chip geïmplanteerd gekregen die alles vastlegt wat ze zien. Deze zogenaamde \'Zoe-chips\' slaan in als een bom en zijn vooral populair bij de rijken. Als een soort van ultieme \'home video\' worden deze filmpjes vertoond aan de nabestaanden. Er is echter een enorme controverse gaande rondom deze technologie; een grote groep mensen vindt die chip een inbreuk op de privacy. Alan (Robin Williams) probeert van de beelden die hij op de chips ziet, een film te maken die de overledene in een goed daglicht moet stellen. Vaak betekent dit dat alle gewelddadige, gemene en overspelige momenten uit het leven van die persoon in de prullenbak belanden. Alan\'s laatste klus is het monteren van het leven van een topadvocaat, die toevalligerwijs ook een hoge functie bekleedde bij de fabrikant achter de controversiële chips. Niet moeilijk te raden dat er flink wat mensen zijn die maar wat graag dit materiaal in handen willen krijgen. Voor Alan het doorheeft zit hij middenin een web van intriges. En dan heeft hij ook nog de demonen uit zijn eigen verleden om rekening mee te houden.

Robin Williams heeft in de recente jaren een soort omslag gemaakt waar het zijn rollenkeuze betreft. Hij beperkt zich niet langer tot de komische personages waar hij zo succesvol mee is geworden, maar neemt ook af en toe een uitstapje naar de meer serieuze rollen. In Insomnia en One Hour Photo bewees hij al dat hij prima een serieuze rol kan vertolken. En The Final Cut is wat dat betreft geen uitzondering. Het acteerwerk van Williams is weer van een prima niveau. Ook de rollen van zijn tegenspelers, met name Mira Sorvino (Gods and Generals) en James Caviezel (The Passion of the Christ) worden met overtuiging gespeeld. Hoewel het verhaal van de film redelijk simpel in elkaar steekt, wordt het publiek wel bij de les gehouden door enkele plotwendingen. Al naar gelang je ervaring in het kijken van dit soort thrillers, komen deze wendingen wel of niet als een verrassing. Aan het einde valt de puzzel met een mooie \'klik\' in elkaar, maar toch leeft het gevoel dat er wat meer uit de film gehaald had kunnen worden. De krappe speelduur van 91 minuten had makkelijk iets uitgebreid kunnen worden om bijvoorbeeld de controverse rondom de Zoe-chips wat verder uit te diepen. The Final Cut krijgt een ruime voldoende, met de aanmerking dat we er toch iets meer van hadden verwacht.

Beeldkwaliteit

The Final Cut is origineel gefilmd met behulp van het zogenaamde \'Super 35\' proces, waarbij het brede beeld niet wordt verkregen door anamorfe lenzen, maar door het afdekken (matten) van een gedeelte van het negatief. \'Super 35\' is een zogenaamd \'productieformaat\'; geen enkele bioscoop ter wereld kan dit vertonen. Dit soort films worden dus altijd geconverteerd naar standaardformaten als 35mm anamorphic, zoals in het geval van The Final Cut. In de bioscoopvertoning resulteerde dit in een 2.35:1 beeldverhouding, die hier op deze DVD ook behouden is gebleven. De MPEG-stream is anamorf opgeslagen, zodat er maximaal gebruik van verticale resolutie wordt gemaakt. Een nadeel van het \'Super 35\' proces is dat het een vrij goedkope manier is om breedbeeld te verkrijgen, en doordat grote delen van het negatief ongebruikt blijven, blijft de scherpte meestal wat achter in vergelijking tot films die met anamorfe lenzen zijn geschoten. Dit euvel zien we ook terug in de transfer van The Final Cut, die qua scherpte wel goed is, maar toch nog beter had gekund. In enkele van de meer donkere scènes is wat filmgrain zichtbaar, maar dit blijft gelukkig binnen de perken. Verder ziet de transfer er goed uit. Er zijn geen noemenswaardige filmartefacts en het beeld oogt over het algemeen rustig en goed uitgebalanceerd. De Nederlandstalige ondertiteling wordt gepresenteerd in een keurig lettertype, maar had nog wel een halve regel lager geplaatst mogen worden.

Geluidskwaliteit

Zowel de Dolby Digital 5.1 (448 kbit/s) als de DTS 5.1 (754 kbit/s) tracks klinken allebei erg goed. Wel wordt het 5.1 formaat wat spaarzaam gebruikt in deze film. De mix concentreert zich bij beide tracks op de voorkanalen. In een enkele scène wordt er gebruik gemaakt van subtiele split-surround effecten, zoals de scène waarin Alan het beeldmateriaal van de advocaat aan het doorspitten is en zich werkelijk in een zee van beeld en geluid bevindt. Qua audio zijn dat soort momenten dan ook een hoogtepunt van de film, die verder erg rustig en ingetogen klinkt. De soundtrack maakt verder prima gebruik van de lage tonen, vooral qua muziek. Hiermee wordt al meteen vanaf het begin een onbehaaglijke en onaangename sfeer opgeroepen. Noemenswaardige verschillen tussen de DTS en Dolby track zijn niet aanwezig. Een keurige, suspensevolle en ingetogen soundtrack.

Extra's

De disc begint met enkele promotionele trailers, die desgewenst overgeslagen kunnen worden. Vanuit de sfeervolle breedbeeldmenu\'s met achtergrondmuziek zijn vervolgens enkele verwaarloosbare extra features voorhanden:

Trailers
Naast de bioscooptrailer voor The Final Cut zijn ook de promotionele trailers vanuit het menu te benaderen. Het gaat hier om trailers van andere DFW-uitgaven (The Grudge, Exorcist: The Beginning, Saw en White Noise). Alle trailers worden gepresenteerd in niet-anamorf letterboxed formaat met stereogeluid.

Film Clips (5 min)
Hier zijn vier losse scènes uit de film te bekijken. Een verspilling van schijfruimte, aangezien je deze stukken (in betere beeldkwaliteit) ook gewoon in de film zelf kunt bekijken. Ironisch genoeg is de plaatsing van de ondertiteling in deze clips wel beter. Maar aangezien het beeld letterboxed is en het geluid gewoon stereo, voegen deze clips bitter weinig toe. Een extreem nutteloze extra feature.

Interviews (12 min)
Hier zijn zes korte interviews te zien met leden van de cast en de regisseur. De interviews zijn fragmenten uit zogeheten perskits (EPK\'s) en voegen weinig toe aan de film.

Behind the Scenes (9 min)
Een krappe tien minuten aan oninteressante B-roll beelden is niet ons idee van een diepgaande kijk achter de schermen.

The Final Cut bewijst wederom dat Robin Williams zich zowel in serieuze, als komische rollen goed staande weet te houden. De film heeft zo zijn gebreken en had hier en daar wel wat uitgebreider gemogen, maar al met al is het een vermakelijke thriller met verscheidene plotwendingen. De beeldkwaliteit is erg goed, al doet het beeld soms wat soft aan, wellicht vanwege de \'Super 35\' bron. De geluidskwaliteit is goed, de mix klinkt zeer ingetogen met sporadisch gebruik van surround-effecten. De extra\'s op het schijfje zijn echter abominabel slecht en voegen werkelijk niks toe aan de film. Een prima film op een prima schijfje, met wat gebakken lucht als opvulling.