["Unbreakable"]

Het leven van David Dunn (Bruce Willis), beveiligingsbeambte in een footballstadium, verloopt niet zonder zijn problemen. Hij worstelt vooral met de problemen van zijn gezin, bestaande uit zijn vrouw en zoontje. Nadat David als enige een verschrikkelijk treinongeval overleeft – zonder ook maar een schrammetje op te lopen – ontmoet hij de mysterieuze stripboekhandelaar Elijah Price (Samuel L. Jackson). Deze zonderlinge figuur lijkt voor het overleven van David een mogelijke verklaring te hebben, die David’s leven op zijn grondvesten doet trillen. David is echter niet zonder meer bereid de vergezochte verklaring te accepteren, die verstrekkende gevolgen voor hem en zijn gezin zal hebben...

Met The Sixth Sense werd de naam van M. Night Shyamalan voorgoed bijgeschreven op de lijst van Hollywood’s meest belovende regisseurs. Het immense succes van eerder genoemde film deed het filmminnend publiek reikhalzend uitkijken naar Shyamalan’s volgende project. Toen bekend werd dat in zijn volgende film de hoofdrollen weggelegd waren voor de gerespecteerde Samuel L. Jackson en (wederom) Bruce Willis waren de verwachtingen zeer hooggespannen. Maar worden die verwachtingen waargemaakt? Om maar meteen antwoord te geven: Nee, ondanks dat Unbreakable een erg onderhoudende film is, is het niet het verrassende meesterwerkje dat The Sixth Sense was. Wat niet wil zeggen dat er geen overeenkomsten tussen beide producties zijn. Integendeel, er zijn wel degelijk parallellen te vinden, vooral wat betreft het uitgangspunt van het hoogst originele verhaal en de uitwerking hiervan. Zonder veel te verklappen draait Unbreakable namelijk net als The Sixth Sense om een persoon met bijzondere krachten en de manier waarop het betreffende personage en zijn omgeving dit verschijnsel emotioneel weten te verwerken. In feite maakt dit de film tot een sociaal drama, een type film dat staat of valt met de acteerprestaties. Gelukkig zijn Jackson en Willis perfect in staat hun rollen met overtuiging te brengen. Voor het vertellen van zijn verhaal gebruikt Shyamalan stilistische opnames met opvallende camerastandpunten, waarbij hij vaak het stripverhaal (het thema van de film) probeert te benaderen. Daarnaast valt op dat veel scènes in feite uit één enkel lang shot zijn opgebouwd. Een andere overeenkomst tussen Unbreakable en zijn paranormale voorganger is de trage opbouw van het geheel. En net als bij Night’s eerdere film ligt ook in dit geval de grote kracht in de afloop. Het einde van Unbreakable, ondanks dat het niet dezelfde impact heeft als dat van The Sixth Sense, zal namelijk vrijwel alle kijkers weten te verrassen. Het resultaat van dit alles is een unieke maar enigszins trage film die, mits men er niet onnoemelijk veel van verwacht, zeker indruk zal maken.

Beeldkwaliteit

De gepresenteerde anamorfe videotransfer van Unbreakable is niet zonder gebreken, maar desalniettemin erg plezierig om naar te kijken. Om te beginnen is de 2.35:1 weergave meestal behoorlijk scherp, met één of twee softe scènes als uitzondering. Beeldruis en filmgrain vormen geen problemen, en ook het enkele krasje of vlekje op de print valt nauwelijks op. Opmerkelijk is het kleurgebruik in Unbreakable, dat fungeert als een belangrijk stijlmiddel. Elijah Price wordt bijvoorbeeld gekenmerkt door de kleur paars en David Dunn heeft op een zelfde manier iets met groen. Het onderscheid tussen koude en warme kleuren speelt eveneens een belangrijke rol, met personages die een ontwikkeling van koud naar warm doormaken en vice versa. Om dit contrast te realiseren wordt veelvuldig gebruik gemaakt van kleurenfilters. Als gevolg zijn de kleuren in de koude scènes vaak flets en in warme fragmenten wat voller. Een ander hulpmiddel dat Shyamalan gebruikt om een sfeerbeeld neer te zetten is dat van diepe schaduwen, wat samen met de donkere toon van het beeld resulteert in een laag schaduwdetail. Dit mag dan bewust gedaan zijn, soms is de weergave toch iets té donker waardoor kostbare details verloren gaan. Qua artefacting is slechts de minimale aliasing vermeldenswaardig. Deze vormt gelukkig meestal geen storende afleiding. De ondertiteling is duidelijk leesbaar maar leidt aan het bekende Buena Vista kwaaltje: de hoge plaatsing. De tekst verschijnt namelijk boven de zwarte balken en vult hiermee een te groot gedeelte van het beeld. Gelukkig kan de ondertiteling uitgeschakeld worden, zodat iedereen met een goede kennis van het Engels hier geen last van heeft. De laagovergang (na ongeveer 73 minuten) is eveneens beroerd geplaatst, midden in een belangrijke scène. De resulterende pauze zorgt voor een onderbreking van zowel beeld als muziek, waardoor de wisseling van laag goed merkbaar en dus hinderlijk is.

Geluidskwaliteit

Gezien het feit dat Unbreakable vooral om dialogen draait verwachten we vooraf weinig baanbrekende prestaties van de gebruikte Dolby Digital 5.1-track (384kb/s). Toch wordt optimaal gebruik gemaakt van de beschikbare kanalen. Met name het surroundgebruik, niet bepaald het belangrijkste punt bij een film als deze, is opmerkelijk. De vaak aanwezige omgevingsgeluiden zorgen ervoor dat bepaalde scènes (bijvoorbeeld in het football-stadium) werkelijk tot leven komen. Ook geluidseffecten bereiken regelmatig via de achterspeakers de kijker, waarbij bovendien split-surround wordt toegepast. Bovendien worden op veel momenten alle kanalen gebruikt voor de sfeervolle muziek, met een mooi vol geluidsbeeld tot gevolg. De dialogen komen altijd goed verstaanbaar uit de centerspeaker, terwijl het LFE-kanaal zorgt voor de ondersteuning van muziek en effecten zonder alle aandacht op zich te vestigen. Een van de meest indrukwekkende voorbeelden van dit alles krijgen we tussen 75 en 80 minuten te horen, tijdens een scène waarbij de mogelijkheden van de moderne geluidsinstallatie ten volste worden benut. Toegegeven, er zijn tevens momenten waarop het geluid dialooggeoriënteerd is en er weinig spectaculairs te horen valt, maar scènes zoals hierboven beschreven maken veel goed. We hebben hier dus te maken met geluid van uitstekende kwaliteit, dat wel degelijk weet te imponeren.

Extra's

Voordat men in het hoofdmenu van Unbreakable belandt krijgt men eerst drie trailers te zien (Pearl Harbour, Remember the Titans en Sneeuwwitje), die gelukkig doorgedrukt kunnen worden. De menu’s van de DVD van Ubreakable bestaan uit anamorfe 1.78:1 schermen met geluid en animatie. Wie voor “Bonusmateriaal” kiest kan vervolgens een keus maken uit een klein aantal extra’s, die allemaal Nederlands ondertiteld zijn.

Onder de noemer “Deleted scenes” is een 27 minuten durende featurette te vinden waarin zeven scènes worden getoond die om bepaalde redenen de film niet gehaald hebben. Speciaal voor de DVD-release geeft Shyamalan voorafgaande aan elk fragment uitleg over de betreffende scène en ligt hij toe waarom de deze uiteindelijk het veld moest ruimen. De filmfragmenten verschijnen met een uitstekende 2.35:1 weergave en Dolby Digital 5.1-geluid (!) op het scherm. Een prima toevoeging aan de film!

In de “Making of” (1.85:1 anamorf, DD 2.0) wordt zo’n 14 minuten aan achtergrondinformatie over de productie gegeven. Diverse zaken als bijvoorbeeld het script, de filmstijl en het eerder genoemde kleurgebruik komen aan bod. Het geheel is vooral opgebouwd uit interviews met cast en crew. Ondanks de redelijk korte duur is deze featurette toch het bekijken waard. Doet dit echter pas nadat je de film hebt gezien, aangezien bepaalde delen van het plot verklapt worden.

Tenslotte ontbreekt ook de meest elementaire extra van allemaal, de bioscooptrailer, niet. In dit geval kunnen we deze met een matige beeldkwaliteit (1.85:1 niet anamorf) en beter DD 5.1-geluid bekijken.

Al met al dus een klein aantal kwalitatief goede extra’s. Het is jammer dat een commentaartrack ontbreekt, want de opmerkingen van een ambitieuze filmmaker als Shyamalan zou wellicht nog meer inzicht hebben gegeven in bepaalde aspecten van Unbreakable.

Unbreakable is met goede beeldkwaliteit en perfect geluid op de DVD gezet. Wat extra’s betreft valt de hoeveelheid wat tegen, maar de kwaliteit van het geringe aantal toevoegingen is prima. Niet iedereen zal echter de film weten te waarderen. Dit is vooral te wijten aan het unieke uitgangspunt en de trage opbouw van het verhaal. Maar het verrassende einde maakt in mijn ogen veel goed. Persoonlijk vond ik Unbreakable dan ook een vermakelijke film, maar ik denk dat ieder die na het fenomenale The Sixth Sense een topper van hetzelfde kaliber verwacht waarschijnlijk teleurgesteld zal worden.