Cinema Paradiso (SE)

Het is vlak na de Tweede Wereldoorlog. Het stadje Giancaldo op Sicilië heeft één plaatselijke bioscoopzaal, de Paradiso. Alfredo (Philippe Noiret) is de projectionist. Voordat een film in de zaal wordt vertoond, wordt deze eerst gecensureerd door meneer pastoor (Leopoldo Trieste). De ondeugende, maar ook aandoenlijke Salvatore (Salvatore Cascio) is geobsedeerd door film en wil dolgraag in de projectiecabine bij Alfredo kijken. Maar Alfredo wil dat niet, dat is veel te gevaarlijk vanwege brandgevaar. Salvatore blijft echter zo lang aandringen dat Alfredo uiteindelijk toch overstag gaat. Salvatore leert zo het vak van projectionist van Alfredo en na een ongeluk neemt hij het werk van Alfredo in z'n geheel over. Jaren later is Salvatore (Marco Leonardi) nog steeds de projectionist van de druk bezochte bioscoopzaal. Hij heeft een kleine filmcamera gekocht en leert zichzelf het vak van filmmaker. Hij wordt verliefd op de mooie Elena (Agnese Nano), maar zij verhuist met haar ouders naar een andere stad. Salvatore vertrekt ook uit het stadje, om er dertig jaar later pas weer terug te keren. Dan blijkt er veel veranderd.

Cinema Paradiso is een prachtige film van regisseur Giuseppe Tornatore (Legend of 1900, Malèna, La Sconosiuta). Tornatore maakt niet zo heel veel films, maar als hij ze maakt zijn het wel films die er toe doen. Zo ook met Cinema Paradiso, een van z'n eerste films. Het verhaal speelt zich af aan het eind van de jaren '40 en '50 in een klein stadje op Sicilië. Alles draait rond de plaatselijke bioscoop Paradiso, waar Alfredo de projectionist is. Tornatore wilde een beeld scheppen van de rol van film in die tijd. Een bioscoop was een plek waar de mensen elkaar ontmoetten, samen de tijd doorbrachten en elkaar de laatste nieuwtjes vertelden. In de jaren '50 had Italië de hoogste dichtheid van bioscopen van geheel Europa. Nu is daar bijna niets meer van over. Tornatore wilde een ode brengen aan de bioscopen van toen. En dat heeft een hele mooie, hartverwarmende film opgeleverd. Niet in het minst door de prachtige acteerprestaties van vooral Philipe Noiret als de projectionist Alfredo en Salvatore Cascio als de jonge, ondeugende, maar ook aandoenlijke Salvatore. De ontluikende vriendschap tussen de twee is heel aangrijpend en vooral de jonge Salvatore speelt erg goed. Het was een lange zoektocht van regisseur Tornatore naar de juiste Salvatore. Hij liet in de omgeving alle jongens tussen de 8 en 11 jaar fotograferen om alvast een voorselectie te maken. Het onschuldige gezicht van Salvatore maakte indruk, maar toen hij ook nog eens heel goed een dromerige, enthousiaste en eveneens ondeugende jongen kon spelen was Tornatore verkocht. De rol van Marco Leonardi als de tiener Salvatore is wat minder overtuigend, maar weet nog steeds voldoende te boeien om van het geheel een zeer interessante film te maken. Cinema Paradiso laat zien dat film mensen kan inspireren tot nieuwe dingen. Salvatore durft de liefde te ontdekken door zijn camera te gebruiken. Alfredo weet levenswijsheden uit de films te citeren, die ook in de echte wereld vaak van toepassing zijn. Deze film over film en vriendschap is moeilijk te weerstaan. Het is aandoenlijk, sympathiek, emotioneel, grappig en leerzaam. Iedereen die gecharmeerd is van cinema kan niet om deze film heen. Het kijken naar Cinema Paradiso geeft een constante herinnering aan hoe krachtig en prachtig film - en ook het echte leven - soms kan zijn. Iedereen die wel eens naar de bioscoop is geweest, al is het lang geleden, zal zich op een of andere manier kunnen identificeren met de mensen in de film. Dat de film over de gehele wereld gewaardeerd wordt blijkt wel uit de vele prijzen die deze gewonnen heeft, waaronder een Oscar voor Beste Buitenlandse Film en de Juryprijs op het filmfestival van Cannes.

Beeldkwaliteit

De film heeft op de DVD een anamorf beeldformaat van 1.85:1. Het originele beeldformaat is 1.66:1, wat niet heel gebruikelijk is. Het onderlinge verschil tussen beide beeldformaten is niet zo groot. De film is in 2003 al eens eerder uitgegeven op DVD door Memphis Belle. Deze versie had echter een zeer beroerde beeldkwaliteit. Dat is met deze nieuwe versie gelukkig een stuk beter. Het betreft hier een digitaal geremasterde versie van de film. Daarmee is het aantal beschadigingen bijna nihil, waar de eerste versie vol met krassen en beschadigingen zat. Ook de scherpte, kleuren en detaillering zijn een stuk beter. Alleen het contrast en vooral het zwartniveau blijven achter. Het contrast is wat aan de lage kant, waarbij de donkere delen grijs zijn in plaats van zwart. Voor de rest is het alleen maar beter dan de eerste versie. Nog niet alles is 100% in orde, maar een upgrade loont zeker de moeite! Ondanks dat de originele versie op een enkellaags disc staat en de Director's Cut op een dubbellaags disc is er nauwelijks verschil in de beeldkwaliteit. Met heel goed kijken zie je bij de Director's Cut net wat minder compressiefoutjes dan in de originele versie. Maar opvallen doen de foutjes sowieso niet. De film is onderverdeeld in 12 hoofdstukken, die ook via het menu zijn te selecteren. De ondertiteling is gelijk aan de eerste versie en is goed te volgen.

Geluidskwaliteit

Het geluid betreft een Dolby Digital 2.0 (224 kb/s) track. Het is een monotrack, maar de film was origineel ook in mono. Het geluid staat zo op de DVD dat beide frontkanalen dezelfde informatie bevatten. Dat is op zich goed, omdat een frontspeaker vaak een betere kwaliteit heeft dan een centerspeaker. Als de opstelling van je speakers niet optimaal is, kun je de Dolby Pro Logic-setting van je receiver zo instellen dat het geluid uit de centerspeaker komt. Het geluid is wat aan de dunne kant. Veel van de dialogen zijn nagesynchroniseerd en alleen de noodzakelijke bijgeluiden zijn toegevoegd. Dat maakt het geluidsbeeld soms wat kaal. Door het ontbreken van het laag klinkt alles ook behoorlijk scherp en nasaal. Harde geluiden klinken soms tegen het overstuurde aan. Het is een film die echter voornamelijk om dialogen draait en alles blijft wel goed te volgen. De filmmuziek van Ennio Morricone is prachtig. Vooral het thema is erg mooi. Maar helaas komt het niet helemaal tot z'n recht in deze geluidstrack. Overtuigend is het dus allemaal niet, maar gezien de aard van de film is een kleine voldoende op z'n plaats.

Extra's

Deze uitgave bestaat uit twee discs, één met de originele versie en één met de Director's Cut. Beide hebben statische menuschermen in 1.78:1 anamorf beeldformaat en de themamuziek van Ennio Morricone als achtergrondgeluid. De DVD zit in een standaard keepcase met daaromheen een kartonnen sleeve.

Director's Cut (167 min)
Giuseppe Tornatore heeft een director's cut van deze film gemaakt. Die duurt drie kwartier langer dan de originele versie. Het verschil zit 'm voornamelijk in het laatste deel, na de terugkeer van Salvatore in z'n oude woonplaats. Dan is er nog een hele verhaallijn die in het origineel ontbreekt. Voor de rest zijn een paar kleine toevoegingen gedaan en is één scène op een andere plek in de film gezet. De vraag is of de film in deze versie beter is. De verhaallijn die is toegevoegd draagt niet echt iets bij en het maakt de film op die momenten zelfs een beetje saaier. De originele versie is sympathieker dan de lange versie. Maar ieder kan zelf z'n eigen keuze maken, omdat beide versies in deze uitgave zitten.
De director's cut is ook in 1.85:1 anamorf beeldformaat met Dolby Digital 2.0 (mono) geluid. Net als de originele film heeft deze director's cut 12 hoofdstukken, wat voor zo'n lengte echt te weinig is.

Alfredo is projectionist van de plaatselijke bioscoop Paradiso in het kleine stadje Giancancaldo op Sicilië. De ondeugende Salvatore wil hem graag helpen en uiteindelijk neemt hij het werk van Alfredo over. Hij verlaat echter het stadje, om pas na 30 jaar weer terug te keren. Cinema Paradiso is een prachtige, sympathieke film over liefde voor film en zit vol levenswijsheden. Vooral het acteerwerk is erg goed. Bij deze uitgave zit zowel de originele bioscoopversie als een director's cut. Het is aan ieder voor zich om te bepalen welke versie de voorkeur heeft. De beeldkwaliteit is sterk vooruit gegaan ten opzichte van de eerdere DVD-release uit 2003. Het geluid is niet optimaal, maar voldoende voor een film als deze. Maar een upgrade is alleen al gezien de grote vooruitgang in beeldkwaliteit zeker de moeite waard.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door Homescreen.

Lees meer

• Vorige: Red Cliff (Blu-ray)
• Volgende: Gamer (Blu-ray)