["Captain America: The Winter Soldier"]

Steve Rogers (Christ Evans), beter bekend als Captain America, is opeens in een heel andere wereld beland. Hij groeide op in de jaren ’30 van de vorige eeuw en is nu in de moderne tijd beland. Zijn diensten worden echter nog altijd op prijs gesteld. Steve heeft een prominente rol in de organisatie SHIELD onder leiding van Nick Fury (Samuel L. Jackson). Samen met zijn kameraad Sam ‘Falcon’ Wilson (Anthony Mackie) en partner-in-business Natasha ‘Black Widow’ Romanoff (Scarlett Johansson), doet hij z’n uiterste best om het kwaad in de wereld te bestrijden. Hier doet zich een fikse uitdaging voor wanneer de Winter Soldier (Sebastian Stan) ten tonele verschijnt. Deze supersoldaat stamt nog uit de Koude Oorlog en is terug om stampij te maken. Alsof dit allemaal nog niet genoeg is, ontstaat er ook nog rumoer binnen de gelederen van SHIELD. Al snel is het duidelijk dat niemand te vertrouwen is en moet Steve strijden tegen krachten die zowel van buiten als binnen de organisatie komen.

Marvel bouwt gestaag aan haar oeuvre van superheldenfilms en het eerste deel van Captain America was een belangrijke opmaat naar de eerste Avengers-film. Nu is hier alweer het vervolg en in deze vloedgolf aan superheldenfilms wordt het steeds meer een uitdaging om nog een originele aanpak op te zetten. Daarbij speelt bovendien dat deze patriottische held nogal een, laten we ons voorzichtig uitdrukken, ‘Amerikaans’ karakter heeft, wat mensen van buiten de Verenigde Staten wat minder aan kan spreken. Captain America: The Winter Soldier weet echter aangenaam te verrassen, in het bijzonder tijdens het eerste gedeelte. De film bouwt langzaam op en doet meer als een klassieke thriller (met een vleugje humor) dan een grote blockbuster met alle bombast van dien. Dit maakt de film kleiner, persoonlijker en bovendien onderscheidend van veel van haar recente soortgenoten. Een vroege actiescène op een groot schip is bovendien uitmuntend gemaakt. De vechtstijl van Captain America is nog het beste te vergelijken met Jason Bourne, maar dan met 1000x zoveel spierkracht. Zijn tegenstanders vliegen als pingpongballetjes door het scherm. Een grap is ook nooit ver weg, waardoor de sfeer luchtig blijft. Naarmate het verhaal vordert worden er steeds meer elementen aan het verhaal toegevoegd. Dit maakt dat er sprake is van meer diepgang dan bij de gemiddelde superheldenfilm. Tot nu toe niets dan lof dus, maar de laatste akte van de film is dan toch wat teleurstellend. Is het dan echt slecht? Nee, zeker niet. De film pakt uit met grootste actie in de vorm van een enorm CGI-spektakel. De ene stunt blijft de andere overtreffen. Ook dit gedeelte is vermakelijk, maar wel ‘dertien-in-één-dozijn.’ De originaliteit uit het eerste gedeelte die zo te prijzen valt, is in het laatste gedeelte van Captain America: The Winter Soldier als sneeuw voor de zon verdwenen.