["Project T"]

Casey Newton (Britt Robertson) is een avonturier. Elke nacht sluipt ze het huis uit om de sloop van een nabijgelegen NASA-lanceerplatform te saboteren en daarmee de droom dat alles mogelijk is in leven te houden. Haar laatste sabotagemissie loopt anders dan verwacht, maar daardoor krijgt ze wel opeens een mysterieus speldje in handen. Een speldje dat haar, zodra ze het met haar blote hand aanraakt, een wereld toont waarin alles mogelijk is. Voordat Casey meer over de speld te weten kan komen, blijken er grotere spelers haar het zwijgen op te willen leggen. Met hulp van de schattig uitziende, maar levensgevaarlijke Athena (Raffey Cassidy) en de gevaarlijk uitziende, maar schattige Frank Walker (George Clooney) probeert Casey het mysterie van de speld te ontrafelen en wellicht een kleine stap te zetten voor de mensheid in een totaal andere wereld.

Project T (origineel getiteld Tomorrowland) is de tweede 'live-action'-film van Pixar-alumunus Brad Bird (The Incredibles, Ratatouille) na het succesvolle Mission Impossible: Ghost Protocol. Gebaseerd op een deel van het Disneyland-park, is Project T vooral bedoeld voor kinderen. Het verhaal is vrij simpel, vol met actiescènes en een duidelijke moraal aan het eind. Helaas is er niet veel meer uit te halen, ook niet voor oudere kijkers. Het enthousiasme en de energie die Project T uitstraalt maken het echter zeker de moeite waard. De film kent een goed tempo en ondanks dat het in het laatste deel wat begint te wankelen zit het verhaal goed in elkaar. Op technisch vlak zit Project T prima in elkaar. Alles ziet er fantastisch uit en de scènes in Tomorrowland (de naam van de wereld die voor het eerst via de speld te zien is) spatten van het scherm. Helaas wordt hier minder tijd aan besteed dan gehoopt, hoewel het binnen het verhaal klopt. De actie voldoet, maar voelt vaak wat onnodig aangezien het mysterie spannend genoeg is. De moraal van het verhaal wordt niet opgedrongen, maar wel letterlijk uitgesproken zodat er geen twijfel kan bestaan over wat Project T wil zeggen. Voor kinderen is dit prima, maar andere kijkers zullen dit misschien vervelend vinden.

Naast de beelden is ook het acteerwerk van de hoofdrolspelers zeker een pluspunt van de film. Het begin is behoorlijk stuntelig/gemaakt (Een combinatie van The Grand Budapest Hotel en Kiss, Kiss Bang Bang), maar kort daarop lijken ze hun plek gevonden te hebben. Vooral Britt Robertson (The Longest Ride) en Raffey Cassidy (Mr. Selfridge) hebben veel ruimte om te schitteren en ze benutten elk moment. Sommigen vinden Robertson misschien wat overacteren, maar het lijkt vooral oprecht enthousiasme wat goed werkt voor Project T. George Clooney (Ocean's Eleven, Syriana) komt meer over als een bijfiguur die het verhaal verder helpt, maar zelf vrij weinig om het lijf heeft. De scènes met hem en Raffey Cassidy zijn op zichzelf al de moeite waard Project T eens te bekijken. Hugh Laurie (House, A Bit of Fry and Laurie) wordt schandalig weinig gebruikt en hier en daar lijkt zijn accent zelfs te wisselen tussen Amerikaans en Brits, iets wat erg afleidt. Daarbuiten heeft hier en daar een bijfiguur een leuk moment, maar niets echt noemenswaardig.

Concluderend is Project T een leuke film om eens gezien te hebben, al is het alleen maar omdat dit eindelijk weer een film is met sterke vrouwelijke hoofdrolspelers. Het verhaal is simpel en blijkbaar kan geen enkele grote film meer zonder nodeloze actie-scènes, maar het enthousiasme voor het project is duidelijk te zien en de boodschap blijft relevant. De slotnoot van de film en het gevoel dat Project T achterlaat, is vooral erg optimistisch en hoopvol. De film zal maar een paar echt aan het denken zetten, maar velen zullen zich ermee vermaken.