Arrival

Dr. Louise Banks (Amy Adams) is een gewaardeerd linguïste, die lesgeeft op de universiteit. In die hoedanigheid wordt zij benaderd door kolonel Weber (Forest Whitaker). Er zijn een aantal mysterieuze ruimteschepen geland op Aarde. Men begrijpt niets van hun taal en communiceren is onmogelijk. Louise Banks wordt gevraagd of ze, samen met wetenschapper Ian Donnely (Jeremy Renner), een manier kan ontwikkelen om de taal van de buitenaardse wezens te ontcijferen. Heel veel tijd krijgen ze daar niet voor, want landen waar de aliens ook zijn geland dreigen om de aanval op de ruimteschepen te openen. Ook binnen de groep van kolonel zijn er leden die de aliens liever vandaag dan morgen zien verdwijnen. Louise en Ian beginnen patronen te ontdekken in de cirkelvormige karakters die de aliens produceren. Maar op de meest prangende vraag hebben ze nog geen antwoord: wat komen ze doen?

LET OP: de recensie bevat mogelijk spoilers.

Wat zou je doen met je leven als je de toekomst al kent? Dat is misschien wel de meest belangrijkste vraag na het zien van Arrival, de nieuwste film van de Canadese regisseur Denis Villeneuve (Sicario, Prisoners). Films over communiceren met buitenaardse wezens zijn niet nieuw, met Close Encounters of the Third Kind misschien wel als bekendste voorbeeld. Je vraagt je af of er nog wel iets nieuws van te maken valt. Maar Villeneuve heeft een hele nieuwe draai aan deze thematiek gegeven. Hij plaatst de dramatiek veel meer in een persoonlijk perspectief in plaats van de globale optiek. Dat laatste is alleen gebruikt om de tijdsdruk aan te geven waarin de onderzoekers zich bevinden. Maar de aandacht gaat naar Dr. Louise Banks (Amy Adams) en – in iets mindere mate – naar wetenschapper Ian Donnely (Jeremy Renner). Kolonel Weber (Forest Whitaker) dient als verbindingsstuk tussen de twee met de grote buitenwereld.
Arrival is een heel intelligente film, waarin Villeneuve speelt met tijd. Flashbacks lijken flashforwards te zijn. Het heden, verleden en de toekomst zijn door elkaar heen verweven. De kijker maakt met Louise Banks een ontdekkingstocht naar de ware aard van de aanwezigheid van de aliens. De camera blijft daarbij dicht op de huid van de karakters. De betrokkenheid is daarmee groot en versterkt het gevoel dat het om een persoonlijk drama gaat. In een film die over communiceren gaat maakt Amy Adams juist indruk met haar ogen en stiltes. Haar non-verbale communicatie is veelzeggend.
De film is veel meer dan alleen een science fiction-film. Het gaat inderdaad over aliens, maar die spelen eigenlijk maar een bijrol. Het gaat meer over liefde, verdriet, doorzettingsvermogen en dus ook tijd. Of misschien zelfs wel over het ontbreken daarvan. Want wat is tijd? Wij kennen dat begrip en gebruiken het altijd op elk moment. Maar de aliens zien dat anders en dat begint langzaam tot Louise Banks door te dringen. Arrival is dan ook niet direct een film voor de standaard science fiction-liefhebber die het moet hebben van laserzwaarden, gevechten tussen ruimteschepen of droids. Deze film biedt veel meer, of beter gezegd, iets heel anders. Want niets van het voorgenoemde zul je vinden in Arrival. Met sterk spel van zowel Adams als Renner en met een zeer intrigerende verhaalontwikkeling is dit een film voor de fijnproevers. Tel daarbij op dat de film er qua camerawerk ook nog eens prachtig uitziet, dan weet je dat je deze film niet voorbij mag laten gaan. Je kunt dit nu al een moderne klassieker noemen.

Dr. Louise Banks wordt door het leger gevraagd om de taal van zojuist gelande aliens te ontcijferen. Men is bang dat ze met kwade bedoelingen naar de Aarde zijn gekomen, maar men wil hier zekerheid over hebben. Veel tijd heeft Louise Banks niet, want men staat op het punt om de aanval op de ruimteschepen te openen.  Arrival is een bijzonder mooie en intrigerende film van Denis Villeneuve, die speelt met tijd. De kijker wordt op een persoonlijke manier meegezogen in het verhaal, dat veel meer lagen heeft dan een gemiddelde science fiction-film. Verplichte kost voor iedereen die maar enigszins geïnteresseerd is in film.