["Interstellar"]

Ergens in de 21^e eeuw gaat het niet goed met de Aarde. Men heeft terug moeten vallen op de basis leefvorm waarin het niet omkomen van honger de voornaamste bezigheden zijn. De wetenschap is nagenoeg tot stilstand gekomen. Men moet het hebben van boeren, wiens akkers vol staan met gewassen. Maar regelmatig gaan oogsten verloren door bacteriën en schimmels. Voormalig testpiloot Cooper (Matthew McConaughey) is tegenwoordig ook boer en woont met zijn schoonvader (John Lithgow) en kinderen op een boerderij. Zijn dochter Murph (Mackenzie Foy) krijgt regelmatig codes door van een geest en een van die codes blijkt de locatie van een geheim station van NASA te zijn, dat onder leiding staat van Dr. Brand (Michael Caine). Cooper wordt gevraagd om op zoek te gaan naar nieuwe planeten, in een ander sterrenstelsel, waar leven mogelijk is. Zodat de mensheid verder kan leven, want de Aarde is op sterven na dood.

Albert Einstein legt in zijn relativiteitstheorie uit dat “waarnemers die zich in rust in een gelijkmatig zwaartekrachtsveld bevinden gelijkwaardig zijn met andere waarnemers die een constante versnelling ondervinden.” En “zwaartekracht wordt niet langer als een kracht gezien zoals dat bij de wetten van Newton het geval was, maar als een meetkundige eigenschap van de ruimte zelf”. Dat klinkt heel ingewikkeld allemaal en dat is het voor een eenvoudige sterveling ook. Maar niet voor Christopher Nolan, die deze theorie als basisprincipe voor zijn nieuwe film Interstellar heeft gebruikt. Nolan heeft met zijn broer Jonathan het scenario geschreven, waarbij ze een eigen theorie over tijdreizen en zwaartekracht prediken. De basis is zeker geloofwaardig, al kost het de gemiddelde kijker een hoop hoofdbrekens om alles in detail te snappen. Beter is om daar niet aan te beginnen en de film gewoon over je heen te laten komen. Het basisprincipe is namelijk wel helder en dat heeft voldoende inhoud om onderhoudend te zijn. Interstellar duurt maar liefst 170 minuten en dat is wel wat lang. Op tweederde raakt de film het spoor enigszins bijster en weet Nolan niet meer wat nu belangrijker is; het bestaande leven op Aarde of het vervolgen van de ruimtereis van Cooper. Uiteindelijk laat hij beide zien, maar dat haalt danig de vaart uit het verhaal. Wie de film ziet moet automatisch aan Gravity denken, de film over een ruimtestation in nood. Interstellar speelt zich ook voor een groot deel af in de ruimte, maar daar houdt de vergelijking eigenlijk wel op. Nolan gaat – letterlijk – een stap verder, naar een andere tijdsdimensie. Maar dat is niet het enige thema van de film. Cooper laat twee kinderen achter en deze verliezen langzaamaan het vertrouwen in de terugkeer van hun vader. Ze voelen zich verraden. Aan de ene kant is er dus het ruimtereizen naar nieuwe dimensies, aan de andere kant is er het leven op Aarde, dat steeds zwaarder wordt.
De naam van Hoyte van Hoytema mag hier niet onvermeld blijven. De Nederlander is inmiddels een gerenommeerd cameraman geworden met een mooie lijst van titels op zijn curriculum vitae. Hij heeft Interstellar voorzien van een ouderwetse look & feel. De film is niet digitaal, maar op 35- en 70mm-film opgenomen. Dat zorgt voor een wat korrelig en contrastrijk uiterlijk van het beeld. Dat maakt Interstellar in zoverre uniek dat men niet heeft gekozen voor een gelikt uiterlijk. Het moge duidelijk zijn dat de film vol zit met special effects, maar deze krijgen nergens de overhand en staan in dienst van het verhaal. Christopher Nolan heeft altijd een voorkeur voor traditionele special effects en zo weinig mogelijk CGI. De ruimteschepen komen dan ook niet uit een computer, maar zijn op schaal nagebouwd. De robots in deze ruimteschepen zijn ook fysiek gecreëerd en worden handmatig bediend.
Interstellar zal niet de geschiedenis ingaan als de beste film van Nolan. Het boeiende eerste deel van de film krijgt geen duidelijke afronding naar het einde toe. Dat neemt niet weg dat het een enerverende rit is, die je als kijker moet ondergaan en je moet vooral niet proberen alle theorieën tot in de details te begrijpen als je de film voor het eerst bekijkt. Meerdere keren kijken helpt namelijk om deze complexe materie steeds beter te begrijpen.

Beeldkwaliteit

Interstellar heeft een UHD-2160/24p-transfer in 2.39:1 en 1.78:1 beeldformaat. Voor de codering is gebruik gemaakt van de HEVC-codec. De kwaliteit van het beeld is fenomenaal. Zoals in het commentaar al beschreven is de film niet digitaal, maar op 'ouderwets' 35- en 70mm-film gedraaid. Mede op 70mm-film vanwege de IMAX-vertoningen. En deze zijn als zodanig ook in deze transfer verwerkt. Het begin is 2.39:1 beeldformaat, maar verderop, als Cooper de ruimte ingaat, komen er steeds meer 1.78:1 beelden voorbij. Naar het einde toe is het bijna alleen nog maar het 1.78:1 formaat te zien. Wat opvalt is dat de detaillering en het contrast in de IMAX-beelden van referentieniveau zijn. Door het gebruik van HDR10 is er ook enorm veel detail in de lichtere delen van het beeld zoals wolkenpartijen. Elk minuscuul detail wordt zichtbaar en ook het schaduwdetail is door het toegenomen contrast op dit medium bijzonder hoog. Het beeld komt zeer filmisch over, met een lichte korrel en natuurlijke kleuren. De scherpte is prima, maar niet alle shots zijn even gestoken scherp, met als voorbeeld een close-up van Cooper als hij de berichten van het thuisfront afluistert in het ruimtestation. Maar het betreft hier uitzonderingen die ook al op de Blu-ray Disc uitgave opvielen. Het ligt dus duidelijk aan het bronmateriaal en wellicht zelfs een keuze van de regisseur. De IMAX-beelden zijn veruit het scherpst en laten zien waartoe UltraHD-materiaal en je apparatuur in staat is.

Geluidskwaliteit

Voor het geluid van Interstellar is er dezelfde lossless Engelstalige DTS-HD Master Audio 5.1-track beschikbaar als op de Blu-ray Disc. Deze track maakt erg veel indruk en is door het gebruik van een kerkorgel in de soundtrack en ook door bepaalde geluidseffecten, demomateriaal voor de subwoofer. De dynamiek is erg hoog en dat is ook direct het grootste probleem van deze geluidstrack. Het is op momenten heel bombastisch en daarna erg verstild. Die overgangen zijn op zich prachtig, maar je moet een goede geluidset hebben die alle bombast goed aankan. En je moet een goede relatie met je buren hebben. Je hebt anders de neiging om het volume tijdens de bombastische scènes wat naar beneden te draaien, waardoor de scènes met dialoog ten onder dreigen te gaan. Vooral als Matthew McConaughey aan het woord is, want hij heeft sterk de neiging om zacht te mompelen. Mocht je voluit kunnen gaan, dan is het genieten geblazen, want deze geluidstrack zit zeer gedetailleerd in elkaar en maakt volop gebruik van alle kanalen. Het laag van het LFE-kanaal gaat daarbij vaak heel erg diep, zonder dat het gaat bonken. De muziek speelt een belangrijke rol in deze film en is afkomstig van Hans Zimmer, die na lange tijd weer eens met een originele soundtrack op de proppen komt. Kortom, genieten geblazen op alle fronten.

Extra's

De Aarde dreigt ten onder te gaan en de enige oplossing zou leven in de ruimte zijn. Cooper en zijn team worden eropuit gestuurd om nieuwe werelden te ontdekken, in andere sterrenstelsels. Interstellar is een imponerend epos van Christopher Nolan, gebaseerd op de theorieën van Albert Einstein en zeker ook geschikt voor niet-science fiction-liefhebbers. Het thema is veel breder dan alleen ruimtereizen. De UltraHD Blu-ray Disc-uitgave heeft uitstekend beeld en geluid en net als de Blu-ray Disc uitgave een flink aantal interessante extra's, boordevol achtergrondinformatie over het verhaal en het tot stand komen van de film. Deze nieuwe 4K-uitgave verleid je echt tot het opnieuw aanschaffen van deze topfilm!